آقای بهنود در گفتگویی که در سایت «رادیو زمانه»، درج شده و به «تلویزیون ایران در روزهای نخستین انقلاب»،  مربوط است ـ گفته‌اند:

... گروهی که با قطب‌زاده آمده بودند، می‌گفتند که ما باید سرودی را پخش کنیم که آن روزها خوانده و ضبط شده بود. یک کاری بود که فکر می‌کنم مجاهدین کرده بودند.

یک سرودی بود به نام «خمینی ای امام»... 

=================================

من رابطه ای با مجاهدین ندارم امّا، برخلاف ارزیابیِ نادرستِ آقای بهنود، یقین دارم سُرودِ مزبور کار مجاهدین نبود.

در شگفتم چرا  مردی که بسیار می داند ( و به قول آلفرد هیچاک Who Knew Too Much) ـ در باره این سرود اینگونه نظر داده است!!

شعر «خمینی ای امام»  را «حميد سبزواری» سُرود و «حميد شاهنگيان»  برای آن آهنگ ساخت و  با تلاش کسانی‌که هیچکدام با مجاهدین خلق دَمخور نبودند واکنون شماری از آنان با مَداّحی و مَداّحان میانه خوبی دارند.. دوازدهم بهمن سال ۵۷ ، اجرا شد.

سرود مزبور اینگونه آغاز می شد:

خمينی ای امام... خمينی ای امام... خمينی ای امام... خمينی ای امام...

ای مُجاهد ای مظهرِِ شرف                                  

ای گذشته زجان در رهِ هدف

چون نجاتِ انسان شعارِ توست                                                                   

 مرگ در راهِ حق افتخارِ توست

اين تويی اين تويی پاسدارِ حق                                                              

خصمِ اهريمنان، دوستدارِ حق

بُوَد شعارتوِ  به راهِ حق قيام                                                           

ز ما تو را دُرود ز ما تو را سلام  ....

[..................................]

«حسين‌علی شريف»، «اكبری»، «شمسايی» ، «مُشیرزاده» ، «زُورق» (محمد حسن حاج علی محمدی) و «حسين  صبحدل» و... ،  بعد از مدّت ها تمرین در «حُسینیه ارشاد» ... هنگام ورود «آیه الله خمینی» به فرودگاه مهرآباد، به اجرای این سرود کمک کردند.

«زورق» (محمّد حسن حاج علی محمّدی) بعدها به « شوراي عالي انقلاب فرهنگي» رفت و «حسين‌علی شريف» که اذان معروفش را تلویزیون پخش ‌کرد و مورد عنایت مسئولین جمهوری اسلامی قرار گرفت ـ  همکار «رادیو قرآن» شد...

خوشنام‌تر از همه «حسين  صبحدل» است که سال ها است به فراموشی دچار شده و اذان زیبایش پیش از انقلاب مشهور بود..

***

برخی زندانبانان در «اوین» و ... با مجبور ساختن زندانیان سیاسی  به اجرای سرود خمینی ای امام، آنان را به رویارویی وامی‌داشتند و عملاً به افراد زبون و بی مقدار که به هرسازی می رقصیدند،‌ میدان می‌دادند تا با عَلَم کردن این سرود، خوش‌رقصی کنند...

تا شهریور ۱۳۶۱زندانیانی که شماری از آنان تازه از بازجویی آمده و زخمی بودند ـ مجبور می شدند سرود مزبور را با صدای بلند بخوانند تا بتوانند «هواخوری» بروند،  چیزی که حمید سبزواری و حسین صُبحدل و سایر دوستان‌شان، تصوّرش را هم نمی کردند.

***

زیرنویس:

- نوشته آقای مسعود بهنود در سایت رادیو زمانه: رجایی در راهروهای تلویزیون نماز می‌خواند

بهتربود «آقای محّمد علی توحیدی»، به اینگونه ارزیابیِ های نادرست (در مورد سرود خمینی ای امام)، که برای نسل جوان شُبهه می سازد ــ پاسخ می‌دادند امّا نه با اضافه کردن تعبیراتی چون «گوش‌خوار» و «عنترنشان» و.... که اکنون در برخی اعلامیه های مجاهدین، باب شده و جز دافعه تاثیری ندارد.

«ن و القلم و ما يسطرون...»...

حتّی در توصیف آلودگان،  «قلم»ی را که خداوند به آن سوگند خورده، نباید آلوده کرد.

منبع:پژواک ایران