در سالگردِ قتل عامِ زندانیان سیاسی در ایران و آن فتوایِ هولناک و همزمان با ابراز رضایت «رابرت گیتس» (وزیر دفاع ایالات متحده) از روند انتقال قدرت در عراق و سفرش به بغداد برای فروش سلاح های آمریکایی، « تبَربه‌دستان» در عراق جان مجاهدین را نشانه کرده‌اند غافل از اینکه روندگان طريقت که چونان رفيق عشق از نشيب و فراز باکی ندارند ـ این «صبراء و شتیلا»ی خونبار را نیز پشت سر خواهند گذاشت.

پُرواصح است که «گماشتگان آمریکا در عراق»، بدون اجازه ارباب آب هم نمی‌خورند و در تحلیل نهایی همه چیز زیر سرِ «طالبانِ نفت و دلار» است.

امثال «نوری المالکی»گرچه از سیادت عراق دَم می‌‌زنند امّا، سَربَرخود تصمیم نمی‌گیرند.

***

توافق های دوجانبه با تهران، خشنودی قاتلین زندانیان سیاسی و سکوتِ همراه با «رضا»یِ امثال آیه‌الله سیستانی که ظاهراً باید سّد راهِ ستمگران باشند البته واقعی است امّا، هر آنچه اینک در «اشرف» می‌گذرد در درجه اول زیر سرِ اشغالگران عراق و طراحان اصلیِ «پروژه قرنِ جديدِ آمريکائی» است که ذکر و فکری جز سيطره بر تمام جهان نداشته، هیچ نیروی پیشتازی را برنمی‌تابند.

مگر نه اینکه درآغاز، ریش و قیچی دست آنان بود و آنها بودند که بر سر فرزندان مردم ایران مثل نقل و نبات بمب ریختند و دست و پایشان را بستند؟ و مگر همین الآن نیروهای عراقی جلوی چشم آمریکایی‌ها با چوب و چماق به جان مجاهدین نیافتاده اند؟ 

 ***

بر آهوان زخمی تاختن نه هنر است و نه جوانمردی و باید از قول قرآن بر سرِ « تبَربه‌دستانِ عراقی» و آمرانِ مرتجع آنان که به «لُودِر ها و باطوم ها»ی خود می‌نازند، فریاد کشید و گفت:

أَلَيْسَ مِنكُمْ رَجُلٌ رَشِيدٌ ؟ آیا در میان شما یک مرد نیست؟

آیا در صفوف شما کسی هست که خود را گم نکرده باشد؟ چه فایده دارد که آدمی جهانی را ببَرد امّا خود را ببازد؟

منبع:پژواک ایران