صفرخان، آن سرو بلند که ایستادگی برازندهاش بود
همنشین بهار
فایل ویدئويي:
فایل شنیداری:
این بحث مربوط به زنده یاد صفر قهرمانیان(صفرخان)، مردی از تبار ستارخان قره داغی است که «مانند او از اعماق حماسهها آمد و همچون او در غبار افسانهها گم شد.»
...
هر وقت خستگی و آزردگی، خستگی ار شدت کار، و آزردگی از داوریهای آلوده، مرا دچار مکث میکند و خودم را زیر سؤال میبَرم که چرا اصلاً این یا آن مطلب را نوشتم و چرا وارد مقولاتی شدم که دهها نفر بیش از من میدانستند واقعی است اما رندانه گوشه عافیت گزیدند و دم نزدند، در اینگونه شرایط، که پاک در خود فرو میروم، یاد بعضی نفرات روشنَم میدارد...
در چنین شرایطی یاد قاچاق نبی، صوراسرافیل، دکتر تقی ارانی، آیتالله طالقانی، دکتر شریعتی، محمد حنیف نژاد، امیر پرویز پویان، شکرالله پاکنژاد، شاهرخ مسکوب، هوشنگ عیسی بیگلو... و بویژه صفرخان، مرا به خود میآورَد و به قول نیما، قوّتم میبخشد...
انگار من و او ساقه یک ریشه، نهال یک بیشه و شکسته از دم یک تیشه هستیم و با هم خویشاوند(خویش+آوند).
وقتی با خودم کلنجار میروم صدای امثال او در درونم میپیچد:
آن هنگام که نفت چراغ زندگی ما تمام شود، فتیلهاش با سوختن و نور اندک خویش، تاریکی را پس خواهد زد و آیندگان هم روزی خواهند دانست که نوع ما، برای چه خود را به آب و آتش زدیم. چرا به استقبال مرارتها و ابتلائات روزگار رفتیم و به چه چیز امید داشتیم. وقتی غوغای وجود ما خاموش شود این یادمانها به صدا درخواهد آمد و از رنجها و امیدهای ما خواهد گفت.
...
خاطره آن انسان خاکی، آن سادهپوش بالا بلند که به مردم اعتماد و باور بیشتری داشت تا به رهبران، بیاختیار مرا به زندان شاه میبرَد وقتی ساواک گروه سپاس را عَلَم کرد.
منظور از گروه سپاس، ۶۶ نفری هستند که بهمن سال ۵۵ با عفو ملوکانه آزاد شدند. افراد مزبور در جریان جشنی که بازجویان به همین مناسبت در زندان راه انداختند، «سپاس سپاس اعلیحضرتا» گفتند و از زندان رفتند.
ساواک در آن ایام، در ادامه بهرهبرداری از وقایع سال ۵۴ و داستان تغییر ایدئولوژی، به فکر آزادکردن کسانی افتاد که به ضدیت با به اصطلاح خرابکاران افتاده بودند. جلوتر سرهنگ منصور زمانی رئیس زندان قصر گرا داده بود که با عفو ملوکانه تعدادی آزاد میشوند تا مردم از زبان آنها همه چیز را بشنوند و به نیات آلوده کسانی پی ببرند که حتی رفیق خودشان را میکُشند و جسدش را به بیابان میبرند و میسوزانند.
این وقتی است که تعداد زیادی از زندانیان ملیکشی میکردند و با اینکه حکمشان تمام شده بود آزاد نمیشدند....
متن کامل این مطلب در لینک زیر در دسترس است:
منبع:پژواک ایران