ای همه هستی ز تو، آیا تو هم هستی؟
همنشین بهار
این بحث را از ویدئو بشنوید
باغ بود و دره- چشم انداز پر مهتاب.
ذاتها با سایه‌های خود هم اندازه.
خیره در آفاق و اسرار عزیز شب،
چشم من – بیدار و چشم عالمی در خواب.
نه صدائی جز صدای رازهای شب،
و آب و نرمای نسیم و جیرجیرکها،
پاسداران حریم خفتگان باغ،
و صدای حیرت بیدار من (من مست بودم، مست)
خاستم از جا
سوی جوی آب رفتم، چه می‌آمد
آب.
یا نه، چه می‌رفت؛ هم ز انسان که حافظ گفت، عمر تو.
با گروهی شرم و بی‌خویشی وضو کردم.
مست بودم، مست سرنشناس، پانشناس، اما لحظه پاک و عزیزی بود.
برگکی کندم
از نهال گردوی نزدیک،
و نگاهم رفته تا بس دور.
شبنم آجین سبز فرش باغ هم گسترده سجاده.
قبله گو هر سو که خواهی باش.
با تو دارد گفت وگو شوریده مستی.
- مستم ودانم که هستم من-
ای همه هستی ز تو، آیا تو هم هستی؟
مسیح (מָשִׁיחַ=کریستوس، کریست) اهل ناصریه (ناصره؛ از منطقه خاورمیانه) بود. سیه چرده و سیه چشم و سیه مو؛ اما رنگ مو و چشم و چهره‌اش، همچون مضمون پیام او (مهربانی و بردباری) مصادره شد و در نقاشی‌ها، فیلم‌ها و کتاب‌ها با چهره‌ای سفید، موی طلایی و چشمان آبی تصویر شده‌است.
...
انجیل مَتٰی ٤٦:٢٧
مسیح نیز رنج می‌کشید و بی‌مروتّی‌ها و جفای روزگار آزارش می‌داد. وقتی به صلیب کشیده شد فریاد زد:
«ایلی ایلی لَما سُبُقتُنی»(خدای من، خدای من، چرا مرا تنها گذاشته‌ای؟)
‘Eli, Eli, lema sabachthani?’ (My God, my God, why have you forsaken me?)
...
متن کامل مقاله را در لینک زیر بخوانید:
منبع:پژواک ایران
