ناله بلبل بهار کنیم           

تا بدان بلبلان شکار کنیم

کار او ناز و کار ما لابه است                 

گر ننالیم پس چه کار کنیم

اندرآییم مست در بازار               

همه را مست و بی‌قرار کنیم

کس نداند خدای داند و بس                 

عیش‌هایی که با نگار کنیم

تو اگر رازدار ما باشی                

راز را با تو آشکار کنیم

مولوی

من با «رافق‌تقی» Rafiq Tağı که در پی بلبلان، ناله بلبل بهار سر می‌داد آشنا بودم...

شیفته نیکلای الکساندرویچ بردیایف Nikolai Berdyaev بود و وقتی به او چاقو زدند کتاب بردیایف پیش مرگش شد و از شدّت ضربات چاقو کاست وگرنه درجا کشته می‌شد.

اگرچه نوشته هایش عمق جندانی نداشت اما از همه به اصطلاح مومنان و موبدان، به خدای صیور و غیور نزدیکتر بود و کفرش به هزار ایمان آلوده به ریا می‌ارزید.

............................................................

با «خدا + خرافات»، می‌توان به کلاغ اقتدا کرد و گور برادر را کند،

قتل ضّد انسانی «رافق‌تقی» نشان داد که با «خدا + خرافات» می‌توان قابیل شد، به کلاغ اقتدا کرد و گور برادر را هم کند،

می‌توان یهودا شد و در شام آخر، مسیح را به دشمن فروخت، می‌توان یزیدانه، «بایزید» را کشت و «هَل مَن مَزید» سر داد.

می توان زبان «لوچیلی وانینی» Lucilio Vanini را برید و سپس او را خفه کرد و سوزاند،

می‌توان «جوردانو برونو» Giordano Bruno را شمع‌آجین کرد و از «میکائیل سروتوس» Michael Servetus پزشک و متکلم مسیحی هم، نگذشت و زنده زنده در شعله ها انداخت.

با «خدا + خرافات» (یا درست تر بگویم با اعتقاد آلوده به جزمیّت و جباریّت. بی‌خدا و باخدایش فرق ندارد.)، می‌توان به ابلیس هم درس انانیّت داد و با «تبَر» یا «کلرات» به جان همرزم دیروز افتاد، مّرتد و ضدانقلابی اش خواند و در آتش کینه و  شقاوت خود انداخت...

............................................................

«رافق‌تقی را زنده نخواهیم گذاشت...»

جدا از مُفتیان و قاتلان آن نویسنده عزیز که حذف وی را «تکلیف و وظیفه شرعی» می‌پندارند و چاقویی را که با آن او را کشتند هم آب می‌کشند، دولت آذربایجان نیز در رنجی که «رافق‌تقی» دید، سهیم است.

های و هوی مرتجعینی که سوار بر ذهنیّت عاطفی و مذهبی مردم، بذر کینه می‌پاشیدند و عَقبَه اشان بیرون «باکو» بود، بذر نفرت و کینه می‌پاشید اما دولت آذربایجان که می‌پندارد لائیتسه، گیردادن به چادر و چارقد دانش آموزان است، ماده ۲۰ «میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی» را که بر اساس آن دولت‌ها ملزم می‌شوند ابراز نفرت و تنفر ملی، نژادی، قومی و مذهبی را مهار کنند، سر «رافق‌تقی» شکست و این طرف غش کرد !

به آزادی بیان وی مارک «تبلیغ تنفر» خورد و نویسنده آذربایجانی به هلفتونی افتاد.

«سامیر صداقت اوغلو» مدیر نشریه «صنعت قزئتی» هم که مقالات «رافق‌تقی» را منتشر می‌کرد دستگیر شد.

دولت آذربایجان، نه تنها آزادی آن دو نفر را گرفت، هیئت تحریریه نشریه مزبور را هم به عذرخواهی و غلط کردن واداشت و این درحالی بود که ائمّه جمعه و جماعات در کوچه پس کوچه های «باکو» داد و هوار می‌کردند:

«رافق‌تقی» را زنده نخواهیم گذاشت... «رافق‌تقی» را زنده نخواهیم گذاشت...

کانون نویسندگان آذربایجان هم بعد از های و هوی مرتجین، جفت کرد و لالمونی گرفت و عذر «رافق‌تقی» را خواست و عملاً به فتوای قتل امثال لنکرانی خیر مقّدم گفت و برای جماعت تکلیف پذیری که از ارتداد «رافق‌تقی» دم می‌زدند، صلوات فرستاد.