با الهام از «اپرای گدایان» اثر «جان گی»[۱] (نویسنده انگلیسی)، دویست سال بعد، برتولت برشت «اپرای صَناّرسه‌شاهی» (سه پولی)[۲] را نوشت و با همکاری «کورت وایل»[۳] که برای اجرای آن آهنگ و ترانه هاى زیبا ساخت، مردم را جهت تماشا و تأمّل در آن به سالن تئاتر کشید. (۱۹۲۸)

او با این اپرا، دّق دلش را سر ازمابهتران، کسانیکه خدایی جز منافع خویش ندارند و روزی هزار بار به هزار بت سجده می‌کنند، خالی کرد. ستم ناشی از زرسالاری و فزون طلبی را برجسته نمود و جامعه ای را که در آن «آدم وقتی فقیر می‌شه، خوبی هاشَم حقیر می‌شه»، زیر سئوال گرفت .

برتولد برشت که تئوری «فاصله گذاری در تئاتر» (بیگانه سازی و آشنازدایی)[۴] را بر سر زبانها انداخت، با مطرح کردن تئاتر حماسی-روایی[۵]، مدل جدیدی را در مقابل تئاتر کلاسیک یا تئاتر ارسطویی قرار داد و تلاش کرد تماشاگران را به آنچه ظاهراً واضح و بدیهی است اما درواقع نگران کننده و پرابهام است، توجه دهد تا «بی‌قاعدگی» و «هردنبیل»ی[۶] را در آنچه به ظاهر قاعده و قانون می‌نماید، ببینند و زیر سئوال برند.

می‌گفت نباید پدیده‌ها را، یکسویه و به همان شکل همیشگی دید. باید آنها را تغییر داد و شرایط را عوض کرد وگرنه جز بندگی و دنباله روی و عقب‌گرد نخواهیم داشت و بیدادگران میخ خود را بیش از پیش می‌کوبند.

برشت که باور داشت باید جهان و پدیده‌هایش را بشناسیم و به تغییر ایمان داشته باشیم، جار می‌زد تئاتر هم شور و عشق و هم درس و مدرسه است. بانگ بیدارباش می زند.

او که قلمش در خدمت عدالت و آزادی بود و اشعارش زبان حال ستمدیدگان، بخشی از زندگی خودش را در آوارگی و زندان سپری نمود.

برشت مدام از سرزمینی به سرزمینی دیگر پاس داده می‌شد، اما هرگز خودش را از تا نیانداخت و چون سحوری شبهای تار، اذان صبح سر ‌داد:

هستند کسانیکه می‌گویند  :آنچه ما می‌خواهیم، رؤیا است، هرگز شدنی نیست