PEZHVAKEIRAN.COM پاسخی به ادعاهای بهروز جلیلیان در مورد «نه زیستن نه مرگ»
 

پاسخی به ادعاهای بهروز جلیلیان در مورد «نه زیستن نه مرگ»
ایرج مصداقی

 
این مقاله را حدود ده سال پیش در پاسخ به «نقد» بهروز جلیلیان در مورد «کتاب نه زیستن، نه مرگ» نوشتم که به نوعی نقد فرهنگ سیاسی هم هست.
همان موقع نوشته‌ی بهروز جلیلیان برای سایت «دیدگاه» که من مسئول بخش حقوق بشر آن بودم ارسال شد و در بخش ویژه انتشار یافت.
مدت‌ زمانی که این مقاله در صفحه‌ی اول سایت «دیدگاه» ماند بیشتر از زمانی بود که پاسخ من در همان بخش ماند تا مبادا حق وی پایمال شود. در واقع من از نفوذم در سایت به نفع خودم استفاده نکردم چرا که از اعتماد به نفس لازم برخوردار هستم و هراسی از جدال نظری با افراد و به ویژه منتقدان در هر لباسی ندارم و همیشه از آن استقبال می‌کنم.
 
نقد جلیلیان در مورد «نه زیستن نه مرگ»، ابتدا در نشریه «آرش» و بلافاصله در تعدادی از سایت‌ها انتشار یافت.
متأسفانه پرویز قلیچ‌خانی مسئول نشریه «آرش»، نوشته‌ی من را به این دلیل که در چند سایت اینترنتی انتشار یافته، منتشر نکرد و من از حق ابتدایی و شناخته شده‌ی خودم برخوردار نشدم. استدلال او این بود که بایستی چند ماه صبر می‌کردم و پاسخم را برای نشریه «آرش» که معلوم نبود انتشار شماره‌ی بعدی آن کی خواهد بود ارسال می‌کردم!
 
پاسخ نوشته‌ام را برای سایت «اندیشه و پیکار» که توسط تراب حق‌شناس و بهروز جلیلیان و ... اداره می‌شد، ارسال کردم، اما تراب حق‌شناس و بهروز جلیلیان برخلاف تمامی موازین و پرنسیب‌های ژورنالیستی، حقوقی و اخلاقی حاضر به انتشار پاسخ من در ارتباط با مقاله‌ای که در سایت‌شان منتشر کرده بودند، نشدند!
در واقع «آه سرد» من و منتقدان رفتار سایت «اندیشه و پیکار»، در تراب حق‌شناس و بهروز جلیلیان اثر نکرد و «حق‌شناس» ابتدایی ترین «حق» من را زیرپا گذاشت. البته جلیلیان حالا می تواند مدعی شود مسئولیتی در این سایت ندارد.
تراب حق‌شناس در پاسخ به اعتراض مینا اسدی شاعر و روزنامه‌نگار میهن‌مان مدعی شد، مصداقی مشتی مطالب بی سر و ته سرهم کرده است که ارزش انتشار نداشت! حق‌شناس به این ترتیب درک نازل خود را از «آزادی بیان» و «حق پاسخگویی» و «حقوق بشر» و ... نشان داد.
 
در هفته‌های اخیر بهروز جلیلیان فرصت را مغتنم شمرده دوباره با توهم «شوالیه چپ» به میدان آمده و با انتشار مقاله‌ای تحت عنوان « برای خوش داشت رژیم و به کام ساواک و سلطنت» کینه‌توزی و دشمنی لجام گسیخته‌ی خود را با من آشکار کرده است. نیازی نمی‌بینم به بی‌شرمی جدید او بپردازم و پاسخ درخوری به آن بدهم اما انتشار دوباره آن‌چه یک دهه قبل در پاسخ به «نقد» او و فرهنگی که از آن برخوردار است نوشتم به اندازه کافی گویا هست.
 
او و تراب حق‌شناس پس از آن که بصورت مستند و با مدارک متقن برایشان ثابت شد لااقل در مورد بخشی از مسائلی که مطرح کرده بودند به ویژه انکار وجود فردی به نام «جلال» در سازمان پیکار و افتضاحی که بالا آورده بود و همچنین جعل همسر و ... برای حسین روحانی و اشاره به فرهنگ «ارتجاعی» او، حق با من است و رعایت حد‌اکثر امانت در نقل روایت را کرده‌ام، حاضر به پوزش و عذرخواهی نشدند. و به جای آن جلیلیان و رفقایش، پس از هر موفقیت «نه زیستن، نه مرگ»، از موضعی منفعلانه، سراسیمه به باز نشر آن چه نوشته بود، همت گماردند و در فضای مجازی برای همدیگر پست کردند تا به این ترتیب خشم‌شان را نشان داده و به خودشان دلگرمی دهند.  
جلیلیان همچنین در طول سال‌های گذشته ضمن دشمنی لجام گسیخته با من، تلاش بسیاری برای توجیه خیانت و جنایات صورت گرفته  از سوی وحید افراخته و حسین روحانی و ... به خرج داده است.
 
 
یقه واقعیت را نمی‌توان گرفت
(در مورد کتاب نه زیستن نه مرگ)
 
 
در شمار کسانی که روشنگری‌های کتاب «نه زیستن نه مرگ» را بر نمی‌تابند و احساس می‌کنند این کتاب واقعیت‌هایی را بیان کرده که می‌بایست پنهان بماند! جای یک هوادار دو آتشه‌ی سابق سازمان پیکار خالی بود. 
پیش‌تر، افراد و وابستگان گروه‌های مختلف سیاسی که در کتاب مورد انتقاد قرار گرفته‌اند هر چه خواستند گفتند و البته گذشتند. تازه این‌ها صفحه‌هائی را که پشت سر نویسنده کتاب گذاشته شده! شامل نمی‌شود و به ظاهر نقدهای انتشار یافته است و از یک نظر بایستی سپاسگزار باشم که حرف‌هایشان را مکتوب کرده و روی اینترنت انتشار داده‌اند تا من فرصت پاسخگویی داشته باشم. به هر روی، در تمام این مدت و با توجه به همه‌ی مشکلات، «نه زیستن نه مرگ» به زندگی ! ادامه داده و برخلاف انتظار و تمایل آن‌هایی که روشنگری و بیان حقیقت را سمّی مهلک می‌دانند، به سرعت نایاب شد.
در این میان یک چیز روشن است: تلاش برای جلوگیری از آگاه شدن افراد، آن‌هم در دنیای کامپیوتر و اینترنت بیهوده است. البته این قسمت خالی لیوان بود و نه همه‌‌ی آن. بودند کسانی که به کمک من و کتاب آمده و با نقد سالم و دلسوزانه‌ی خود مرا نیز متوجه‌ی اشتباهم در برخی زمینه‌ها کردند. به ویژه دوست خوبم محمدرضا معینی که با بلندنظری‌اش اشتباه مرا در ارتباط با «کانون دفاع از زندانیان» گوشزد کرد و نوشت:
« ... تلاش خانواده‌ها و کانون دفاع از زندانيان در داخل در سال ٦٧ و ارزيابی غير واقعی بودن آن، خطای تاريخی بزرگی ست که بدون شک از بی‌‌اطلاعی نويسنده سرچشمه می‌گيرد».
 
آقای بهروز جلیلیان، مطلبی با عنوان «همزيستى با مرگ ــ مرورى بر مجموعه چهار جلدى كتاب: نه زيستن نه مرگ»، نخست در مجله‌ی آرش و سپس در سایت‌های مختلف اینترنتی و از جمله «اندشیه و پیکار» متعلق به آقای تراب حق‌شناس منتشر کرده است. ایشان در نوشته‌شان مسائلی را طرح کرده‌اند که پاسخ به آن‌ها را در راستای بازنگری و نقد فرهنگ سیاسی جامعه‌ی ایران ضروری می‌بینم.
 
بهروز جلیلیان نوشته است:
«خود چند سالى در سال هاى ۱۳۶۰ زندانى بوده ام، صرفاً بخاطر تعلقات فردى و شخصى بود و نه گروهى و سازمانى.»
 
اما بعداً‌ توضیح می‌دهد که هوادار پیکار است، او مرا متهم می‌کند که نگاه گروهی دارم و پس از سال‌ها زندگی در خارج از کشور هم از دست آن خلاص نشده‌ام.
 
من در ۱۶۰۰ صفحه کتاب تلاش کرده‌ام از حقیقت و واقعیت دفاع کنم. در آن‌جایی که لازم بوده از هیچ انتقادی به مجاهدین و دوستان نزدیکم نیز فروگذار نکرده‌ام. اما آقای جلیلیان که ظاهراً نگاه گروهی ندارند و از این بلیه نجات یافته‌اند، در رابطه با شکل کارشان در نقدی که نوشته‌اند توضیح می‌دهند:
 
«اين كتاب[نه زیستن نه مرگ] حجم زيادى از مطالب درست و نادرست را در كنار هم قرار داده كه بررسى و مرور همه آنها نيز حجم زيادى مى طلبد. نگارنده سعى دارد كه به نكات مهم و قابل توجه بپردازد.»
 
تنها اندکی توجه کافیست تا مشخص شود «نکات مهم و قابل توجه» از نظر آقای جلیلیان تنها مطالب مربوط به سازمان پیکار، حسین‌روحانی و... و ضدیت هیستریک با مجاهدین است. ظاهراً مسئله‌ای مهمتر از این‌ها در کتاب نبوده است.
 
برای روشن شدن مطلب و ادعای من، آدرس نوشته ایشان را پایان همین نوشته آورده ام و همه‌ خوانندگان این پاسخ را به خواندن نقد ایشان تحت عنوان «همزیستی با مرگ» دعوت می‌کنم. البته اسم نقد ایشان به خوبی گویای درون مایه‌ی آن است. فکر می‌کنم نام هر مطلبی تا حدودی نشان‌دهنده‌ی شخصیت و منش نویسنده هم هست. اگر مواردی را بی پاسخ گذاشته‌ام برای جلوگیری از اطاله‌ی بیش از حد مطلب می‌باشد.
 
قبل از آن‌که پاسخی به نوشته‌ی آقای جلیلیان دهم مواردی را که حق با ایشان است می‌آورم تا حق مطلب را ادا کرده باشم.
من در کتاب نوشته‌ام منیژه هدایی، حسین روحانی را جزو «فراکسیونیست» ها معرفی کرد که اشتباه است. او جزو فراکسیونیست‌ها نبوده است. این می‌تواند ناشی از اشتباه در بیان هدایی در آن لحظه باشد و یا بد متوجه شدن من در جریان بحث‌هایی که این دو می‌‌کردند(که احتمال دومی بیشتر است) چون در آن لحظه هدایی درحالی که بسیار برافروخته بود از مواردی صحبت می‌کرد که حتا بسیاری از هواداران پیکار نیز اطلاعی نسبت به آن نداشتند.
 
هم‌چنین من در دفاع از هواداران سازمان پیکار و پایمردی‌شان در امر مبارزه با رژیم و ضمن تقدیر از علیرضا سپاسی آشتیانی، علیرضا تشید و ...نوشته‌‌ام:
 
«اکثر رهبران سیاسی و ایدئولوژیک و تشکیلاتی آن[پیکار] به خدمت جمهوری اسلامی در آمده بودند» بهتر بود می‌نوشتم رهبران سیاسی ایدئولوژیک و تشکیلاتی دستگیر شده این جریان به خدمت جمهوری اسلامی در آمده بودند و موضوع را ادامه می‌دادم.
 
اما مگر حسین روحانی رهبر سیاسی و ایدئولوژیک پیکار نبود؟ مگر قاسم عابدینی ار رهبران تشکیلاتی این جریان نبود؟‌ مگر مهری‌حیدرزاده کاندید و یکی از بالاترین کادرهای زنان این سازمان نبود؟ دوست من اجازه دهید زیاد در این مورد صحبت نکنیم. منیژه هدایی آنقدر به هنگام بازجویی مورد دیده بود که فکر کرده بود همه‌ی زندان بریده است. او خودش در حسینیه اوین این مطلب را مطرح کرد. البته این موضوع را جهت توجیه اشتباه خودم بیان نکردم بلکه در پاسخ به سؤالی که کرده بودید نوشتم.
 
در ارتباط با تشکیل مدرسه حقانی به اشتباه نوشته‌ام این مدرسه در دهه‌ی ۵۰ تأسیس شد که دهه‌ی ۴۰ صحیح است. آقای جلیلیان ۷ خط را به موضوع فوق اختصاص داده‌اند و سر آخر هم نظریه محیرالعقولی را ارائه داده‌‌اند. ایشان نوشته‌اند:
 
«مؤسسين اين مدرسه در صدد تربيت منظم و تشكيلاتى كادرهايى براى جناح خود بودند كه پس از انقلاب بخوبى توانستند از آنها در حكومت استفاده كنند.»
 
اما نکته جالب در ادعای ایشان آن است که ظاهراً بهشتی و قدوسی از دهه‌ی ۴۰ پیش‌بینی وقوع «انقلاب اسلامی» و به دست گرفتن قدرت را داشتند و از همان دوران در صدد تربیت کادر برای قوه‌ی قضاییه و سیستم‌های امنیتی رژیم جدید بودند! بهشتی و قدوسی خودشان چنین ادعایی نداشتند.
 
آقای جلیلیان در باره من می‌نویسد:
 
«آقاى ايرج مصداقى، نويسنده اين كتاب، با توجه به اين مهم و پس از گذشت سال ها از آزاديش و زندگى در خارج از كشور، متاسفانه نتوانسته گردوغبار يكسونگرى و گاه جانبدارى‌هاى بشدت افراطى از سازمان محبوبش را از خود بزدايد و چنين اثر پر زحمتى را، پر بارتر به مقصد برساند.»
 
[گذشت زمان ثابت کرد که اتهامات جلیلیان و دیگر به اصطلاح‌ منتقدان «نه زیستن نه مرگ» که مدعی بودند کتاب خاطرات من با همکاری و هماهنگی مجاهدین و بر اساس اسناد ارائه شده از سوی آن‌ها و به منظور توجیه مواضع و اهداف سیاسی مجاهدین نوشته شده تا کجا جفا به حقیقت و خیره سرانه است. اما همین واقعیت هم که امروز مثل روز روشن است هیچ‌یک  از آن‌ها را سرعقل نیاورد و موجب نشد که به اشتباه‌شان اعتراف کنند. حالا به خوبی می‌توان قضاوت کرد که با توجه به مواضعم نسبت به سازمان مجاهدین و سیاست‌های آن، اتهامات جلیلیان مبنی بر این که در کتاب خاطراتم «جانبداری به شدت افراطی از سازمان محبوبم» داشته‌ام بی‌ربط و دروغ است. ]
 
‌اقای جلیلیان در خاتمه‌ی نوشته‌اش، کتاب «نه زیستن نه مرگ» را «پر حجم و كم محتوا و برکه‌ای بسیار کم‌عمق» ارزیابی می‌کند.
 
اما این که کتاب «نه زیستن نه مرگ» « پرحجم و کم محتوا و برکه‌ای بسیار کم عمق» است یا نه را می‌گذارم به داوری افراد و صاحب‌نظران.
 
آقای جلیلیان برای به کرسی نشاندن حرف خود به هر چیزی متوسل می‌شود. از تقطیع جملات گرفته تا وصل کردن چند موضوع به همدیگر بدون توضیح پس و پیش آن‌‌ها. و ... آن‌جایی هم که کم می‌آورد و در دفاع از «سازمان محبوبش» چیزی برای عرضه ندارد، برای اثبات خود به شخصیت و گذشته‌ی نویسنده می‌تازد و آن را زیر سؤال می‌برد، گویی به این ترتیب واقعیت را می‌توان تغییر داد. او که برای دفاع از حسین روحانی از «اخلاق» و «درستی» و... صحبت به میان می‌آورد وقتی نوبت به من می‌رسد بی‌محابا و با پشت‌هم‌اندازی و فریب مرا فردی معرفی می‌کند که «تا مرز فروپاشى و تسليم به دشمن» پیش رفته‌ام.
 
ایشان در رابطه با توضیحات مختصر من در ارتباط با سابقه‌ی احمدرضا کریمی می‌نویسد:
 
«آقاى مصداقى با مخدوش كردن واقعيت در صفحه ۹۷ مى نويسد كه "او در زمان شاه تلاش مى كرد با نفوذ در جريان هاى سياسى و بويژه مجاهدين به شناسايى و دستگيرى آنان مبادرت كند". وانمود می‌شود كه احمد رضا كريمى از ابتدا و اساسا دست پروده ساواك بوده است. ... در زندان جمهورى اسلامى نيز به جاسوسى عليه زندانيان مقاوم و از جمله تقى شهرام مى پردازد كه مختصرى از آن در كتاب آقاى مصداقى آمده است. وى بعدها آزاد شد و در روزنامه هاى طرفدار اصلاحات همچون " كلك " مقاله مى نوشت.»
 
من در صفحه‌ی ۹۶ کتاب همانطوری که جلیلیان اشاره‌ کرده است، نوشته‌ام احمدرضا کریمی بریده‌ی دو نظام بود. هر آدم منصفی می‌فهمد که یعنی پیش از بریدن فعالیت سیاسی داشته و به خاطر آن دستگیر شده و سپس بریده است. آیا کتاب بیان خاطرات من است یا شرح وصفی راجع به سابقه‌ی افراد؟ اگر قرار بود من اطلاعاتم راجع به تک تک افرادی را که نامشان در کتاب آمده به طور کامل بیان کنم که دیگر حجم کتاب سر به فلک می‌زد.
 
از کجای جمله‌ی من استنباط می‌شود که من احمدرضا کریمی را از ابتدا ساواکی معرفی کرده‌ام الا این که بخواهید ایراد بنی اسرائیلی بگیرید؟ آیا احمدرضا کریمی کارهایی که من به او نسبت داده‌ام را انجام نمی داد؟
آیا تصور می‌شود که آقای جلیلیان از موضوعات خبر ندارد؟ من از ایشان سؤال می‌کنم منبع او در مورد این که احمدرضا کریمی پس از آزادی از زندان خمینی در مجله‌ی کلک مقاله می‌نوشت، کیست؟ چون تنها یک نفر در این زمینه به عنوان مطلع اظهار نظر کرده است. برای این که نشان دهم آقای جلیلیان به دنبال کشف حقیقت نیست بایستی توضیح دهم که آقای فرج سرکوهی در کتاب «داس و یاس» صفحه‌ی ۷۴ این‌گونه می‌نویسد:
 
« به دوران پهلوی دوم، ساواک، در مبارزه با گروه‌های مخفی اپوزیسیون، گاه سازمان‌های موازی و مشابه جعل می‌کرد برای خط دادن و به دام انداختن مخالفان. موفق هم بودند اغلب. به مثل «تشکیلات تهران حزب توده» به رهبری آقای عباس شهریاری (معروف به اسلامی و مرد هزار چهره) که بسیاری را به دام ساواک کشاند. یا گروه‌ آقای احمدرضا کریمی که به نام سازمان مجاهدین همین نقش را بازی کرد. بسیاری به تور ساواک انداخت و خود از آنان بازجویی کرد. ... پس از آزادی از زندان در پوشش فعالیت‌های فرهنگی کار خود ادامه داد و در مجله‌ی کلک و یکی دو نشریه‌ی دیگر با نام احمد کریمی می‌نوشت»
 
چنانچه می‌بینید مطالب بالا از من نیست و آن را کسی بیان کرده است که هیچ سابقه‌ی هواداری از مجاهدین ندارد و بر خلاف آقای جلیلیان و منبع مورد نظرشان آقای تراب حق‌شناس، مدت هشت سال نیز در زندان‌های شاه حضور داشته و از نزدیک شاهد بسیاری واقعیت‌ها بوده است. آیا تصور نمی‌کنید اگر فرج سرکوهی نام آن دو نشریه دیگری را که احمدرضا کریمی در آن‌ها مطلب می‌نوشت آورده بود در نقد آقای جلیلیان نیز نام آن دو مجله آورده می‌شد؟ آقای جلیلیان از مطلب منبع مستقلی چون فرج سرکوهی، تنها آن‌چه را که خواسته آورده است و از آن‌چه که به ضررش بوده صرف‌نظر کرده است.
 
آقای جلیلیان توضیحات مفصلی راجع به احمدرضا کریمی می‌دهد اما برای آن‌که نشان دهم در ضدیت با مجاهدین تا کجا پیش ‌رفته‌اند، توجه شما را به آن‌چه «مرکز اسناد انقلاب اسلامی» وابسته به وزارت اطلاعات رژیم که اخیراً کتاب احمدرضا کریمی در ارتباط با تاریخچه مجاهدین را منتشرکرده‌، جلب می‌کنم. این مرکز در سایت رسمی خود درباره احمدرضا کریمی و دلیل دستگیری او توسط ساواک چنین می‌نویسد:
 
«احمد رضا کریمی، در طول سال های ۴۸-۵۱ تماس های غیر تشکیلاتی و بعضا تشکیلاتی با برخی از مجاهدین خلق داشت، از تابستان ۱۳۵۱ همراه با یک دانشجوی عراقی، گروهی مستقل به راه انداخت. این گروه در اوایل سال ۱۳۵۲ توسط ساواک کشف شد. کریمی در یک مصاحبه تلویزیونی شرکت کرد و از آن پس، به همکاری با رژیم متهم شد.»[1]  
 
آقای جلیلیان در این مورد خاص در توصیف کار من می‌نویسد:
 
«بى اهميت جلوه دادن افراد مسئول سازمان مجاهدين كه در اسارت رژيم به سازش و توبه از گناهانشان مى افتند، تنها به كريمى خلاصه نمى شود. كه چند مورد ديگر را در پى مى آورم. در جلد سوم و در صفحات ۲۴۴-۲۴۵، نويسنده تا آنجا كه ممكن مى داند به تقليل مقام و رتبه سعيد شاهسوندى مى پردازد تا بگونه اى شكستن وى در اسارت را توجيه كند.»
 
در رابطه با همین نمونه خاص یعنی احمدرضا کریمی که این‌همه قلم‌فرسایی کرده‌اند، چنان که دیده شد ایشان از رژیم جمهوری اسلامی هم عقب‌ترند و در ضدیت با مجاهدین کوشاتر. رژیم او را فردی دارای «تماس‌های غیرتشکیلاتی و بعضاً تشکیلاتی با برخی از مجاهدین خلق» معرفی می‌کند که «گروهی مستقل به راه انداخته» و کسی که در رابطه با مجاهدین و سازمان پیکار تحقیق می‌کند و خود را صاحب‌نظر هم می‌داند او را به مرتبه‌ی افراد «مسئول مجاهدین» هم می‌رساند. آقای جلیلیان وعده می‌دهد چند تن دیگر که رتبه‌هاشان را پایین آورده‌ام را در پی‌ می آورد ولی تنها در اینجا به سعید شاهسوندی بسنده می‌کند.
 
اما خوب است از خود سعید شاهسوندی در ارتباط با رده‌ی تشکیلاتی‌اش به هنگام عملیات فروغ جاویدان بشنویم، وی در مصاحبه با نشریه چشم‌انداز دیماه ۸۴ در این باره می‌گوید:
 
«در چنین شرايطی در مرداد ماه ۱۳۶۷ در عمليات موسوم به فروغ شركت كردم. من شرکت خود در این عملیات را نه به‌عنوان يك مجاهد و عضوی از اعضاي سازمان، بلكه به‌عنوان يك رزمنده آزادي،اعلام كردم »
 
نامه‌ی او به مسعود رجوی و تقاضای شرکت در عملیات فروغ جاویدان نیز به خوبی نشان‌گر آن است که ارتباطش با مجاهدین قطع بوده است او در این باره می‌نویسد:
 
«شرایط سخت است ، طبق معمول همیشه در چنین شرایطی من را با سازمان و با خود بدان ، اگر برنامه ای برای داخل رفتن در آینده نزدیک داشته باشید که فکر می کنم در شرایط کنونی درست ترین کار ممکن است...»
 
سعید شاهسوندی در ارتباط با مسئولیتش در عملیات فروغ جاویدان می‌نویسد:
 
«علیرغم اصرار محسن تدینی و دیگران رانندگی کامیون حامل مهمات را به عهده گرفتم»
 
چنان‌که مشخص است برخلاف اظهار نظر آقای جلیلیان، من سعید شاهسوندی را «تقليل مقام و رتبه» نداده‌ام و این سعید شاهسوندی‌ است که می‌‌گوید وی رانندگی کامیون حامل مهمات را به عهده داشته است.
 
آقای جلیلیان یک مورد نیز در انتهای مقاله‌شان بدون آن‌که شناختی از «ولی رضایی» داشته باشد او را از «مسئولین تشکیلات اصفهان مجاهدین» معرفی می‌کند و بر پایه‌ی آن یک آسمان خراش بنا می‌کند. در حالی که او تنها یک دانشجو و هوادار ساده‌ی مجاهدین مانند من بود و مسئولیتی در مجاهدین نداشت. من هم در کتاب در باره‌ی او نوشته‌ام «او گویا در تشکیلات اصفهان مجاهدین به فعالیت پرداخته بود». امیدوارم ایشان منبع‌شان در مورد رده‌ی تشکیلاتی «ولی رضایی» را معرفی کنند. در ارتباط با بقیه مواردی که وعده‌ داده بودند در متن چیزی نیافتم.
 
آقای جلیلیان وقتی کار به حسین روحانی از رهبران پیکار با آن سابقه‌ی ننگین‌اش می‌رسد به جای توضیح راجع به او تلاش می‌کند چهره‌‌ی بالانس شده‌ای از وی را به نمایش بگذارد. توجه کنید:
 
«حسين روحانى با وجود حضورش در تلويزيون در انتقاد از مواضع گذشته اش و ستايش رژيم، ضربه بسيار هولناكى به جنبش زد، اما بلافاصله تسليم رژيم نشد و پس از شكنجه تن به اين ذلت داد. وى در روزهاى اول پس از دستگيرى مى توانست باعث دستگيرى عده بسيارى از مسئولين ديگر گردد، كه چنين نكرد و با مقاومت كوتاه مدتش، باعث گريز آنها از چنگ رژيم شد»
 
حسین روحانی از شرکت در جلسات بازجویی و شکنجه گرفته تا مشارکت در برنامه ریزی طرح «مالک و مستاجر» که باعث دستگیری صدها مجاهد و مبارز و آوارگی و مشقت بسیاری شد حضور داشت. تازه این بخشی از اقدامات او بود. آقای جلیلیان از این مطلب چشم پوشی کرده و تلاش می‌کند آن را کم رنگ جلوه داده و موضوع را تا حد شرکت در مصاحبه‌ی تلویزیونی و «انتقاد از مواضع گذشته‌اش و ستایش از رژیم» پایین بیاورد!
 
حسین روحانی خودش مدعی بود که پیش از دستگیری، بسیاری از ارتباطاتش قطع شده بود و حتا جایی برای زندگی نیز نداشت. او خود چنین ادعایی در مورد مقاومتش نداشت. او تنها گفت من پس از این‌که دیدم جیگاره‌ای چارت تشکیلات را بطور نسبی کشیده مواردی را به آن اضافه کردم. این در حالی بود که وی داشت از مقاومتش، در حالی که منیژه هدایی شخصیت ضعیف و زبون او را مورد حمله قرار داده بود، تعریف می‌کرد. بخشی از اتهامات روحانی علیه جیگاره‌ای هم به این برمی‌گشت که منیژه هدایی همسر جیگاره‌ای بود و در میان جمع به افشاگری در مورد او پرداخته بود. 
 
روحانی در کتاب «سازمان مجاهدین خلق» صفحه‌ی ۲۷۴ می‌نویسد:
 
«در ۱۴و ۱۵ بهمن، اکثریت اعضای مرکزی و عده‌ای از مسؤولین و اعضا و کاندید اعضا و هواداران سازمان، دستگیر شدند.»
 
اگر ممکن است نام بسیاری از مسئولین دیگر را که او باعث نجات جانشان شده اعلام کنید. لابد بهانه نمی‌آورید که به لحاظ امنیتی صحیح نیست چرا که رژیم بایستی به خوبی مطلع باشد. روحانی حتا هنگامی که گفت من بعد از شکنجه اطلاعاتم را دادم، لاجوردی در حضور جمع به او گفت: خیلی بی‌انصافی. یعنی تو در مقیاس اوین شکنجه‌‌ی زیادی نشدی. با این حال من حتا شکنجه شدن او را تکذیب نکرده و در همان جا نوشته‌ام: «بعدها بچه‌هایی که جلوتر نشسته بودند می‌گفتند آثار شکنجه را در کف پای وی دیده بودند»
 
من نوشته‌ام: "بهمن بازرگانى كه زمانى از اعضاى مركزيت مجاهدين بود و بعد از ضربه سال ۵۴ به ماركسيسم گرويده بود..." و آقای جلیلیان اظهار داشته‌اند:
 
«بهمن بازرگانى نه تنها از مركزيت سازمان، بلكه از اعضاى اوليه و کادرهای سازمان مجاهدين بود كه در سال ۱۳۵۲ و در زندان مشهد، ماركسيست مى‌ شود. آقاى بهمن بازرگانى خوشبختانه هنوز در ايران زندگى مى كند»
 
خوانندگان منصف را به داوری می‌خوانم: چه ایرادی در نوشته‌ی من در ارتباط با رده‌ی تشکیلاتی سابق بهمن بازرگانی است؟ آیا او از سال ۵۲ به بعد عضو مرکزیت مجاهدین بوده؟!‌ ما در سال ۶۱ به سر می‌بریم او را برای مصاحبه‌ به حسینیه اوین آورده‌اند، از سال ۵۲ با مجاهدین رابطه‌ای نداشته‌ است و پس از انقلاب هم فعالیت سیاسی را کنار گذاشته و با پیکار هم فعالیتی نمی‌‌کرده است. آیا نبایستی بنویسم زمانی عضو مرکزیت مجاهدین بود؟ آیا اشتباهی در باره‌ی رده‌ تشکیلاتی او مرتکب شدم؟ تازه من که در باره‌ی خود حسین روحانی نوشته‌ام او مسئول عضوگیری مسعود رجوی بوده است. من نمی‌دانم از کجا به این کشف نائل شده‌اند که در مجاهدین کادر بالاتر از مرکزیت است؟! لااقل می‌نوشتند کادر مرکزی تا قابل دفاع باشد! حسین روحانی حتا در پیکار نیز کادر را در ردیف اعضای سازمان می‌داند. برای تحقیق بیشتر به کتاب او رجوع کنید.
 
در ارتباط با سابقه‌ی مارکسیست شدن بهمن بازرگانی گیرم که من اشتباه کرده به جای ۵۲ نوشته‌ام ۵۴ آیا این همه قلمفرسایی لازم است؟ خوب است به ایشان تذکر دهم بهمن بازرگانی علیرغم این که تغییر ایدئولوژی داده بود ولی تا مدت‌ها از علنی کردن آن به دلایل تشکیلاتی و سیاسی خودداری می‌‌کرد.
 
بهمن بازرگانی خود در این مورد در کتاب بررسی تغییر ایدئولوژی سازمان مجاهدین خلق ایران می‌گوید:
 
«از سال ۵۰ که به مشهد رفتیم، همه فکر می‌کردند – به اصطلاح – سردسته مجاهدین آن‌ها هستم؛ در حالی که من دیگر کاره‌ای نبودم. در اتاق خودمان بودم و برای خودم مطالعه می‌کردم...
از سال  ۵۲ـ۵۳ من به آن صورت با بچه‌ها نبودم؛ ولی چون انظباط تشکیلات مجاهدین این‌طور بود که من اعلام نکنم که جدا شده‌ام، من هم اعلام نکردم؛»
 
هر خواننده منصفی با خواندن متن کتاب متوجه می‌شود که قصد من توضیح دلیلی است که لاجوردی به خاطر آن بهمن بازرگانی را به مصاحبه واداشته بود. اشاره‌ی من به یک دوران خاص و تحولات مربوطه است که با یک سرفصل در تاریخ کشور ما شناخته می‌شود مگر این که بدیهیات را نیز نفی کنیم. نکته جالب آن‌که خود ایشان در همان نوشته می‌نویسد:
 
«آقاى مصداقى همچنان و پس از سال ها آزادى از زندان رژيم جمهورى اسلامى و زندگى در اروپا، همچنان با همان دگم سازمانى، كينه هاى سازمان مجاهدين را از اعضاى ماركسيست اين سازمان كه در سال ۱۳۵۴، اعلام تغيير مواضع كردند و چند سال بعد بيشتر آنها در "سازمان پيكار در راه آزادى طبقه كارگر" به فعاليت پرداختند بازگويى مى كند»
 
اگر با منطق ایشان پیش بروم، آیا نمی‌توانم در رابطه با تقی شهرام و بقیه اعضایی که در سال‌های ۵۲ و ۵۳ اعلام مارکسیست شدن کرده بودند و در این راه از انجام هیچ کاری فرو گذار نمی‌کردند قلمفرسایی کرده و علیه جمله‌ی آقای جلیلیان مطلب بنویسم و تاریخچه ارائه دهم؟ آیا اعضای مارکسیست این سازمان چنانچه آقای جلیلیان گفته‌اند در سال ۱۳۵۴ اعلام تغییر مواضع کردند؟ یا در این سال آن‌ را بیرونی کردند.
 
آقای جلیلیان، با توسل به آًقای تراب حق‌شناس، تلاش می‌کند روابط غیر تشکیلاتی حسین روحانی و زهرا سلیم را توجیه کند. معلوم نیست او برای چه اینقدر به حسین روحانی حساس است؟ آیا این حساسیت از حساسیت آقای حق‌شناس بر نمی‌خیزد که مدت‌های زیادی با او دوست صمیمی و همراه بوده است؟ امیدوارم این‌گونه نبوده باشد. چرا او هیچ حساسیتی نسبت به اشتباه من در باره‌‌ی قاسم عابدینی که او هم از مسئولین پیکار بود نشان نمی‌دهد؟
من نوشته‌ام «لاجوردی بدون صرف هیچ انرژی» او و همسرش مهری حیدرزاده را به خدمت در آورد که صحیح نیست. از آن‌جایی که من شاهد بازجویی او نبوده‌ام نبایستی این‌گونه قضاوت می‌کردم. این گونه شقاوت رژیم را نادیده می‌گیریم. مطمئناً قاسم عابدینی در ابتدای دستگیری مورد شکنجه و آزار و اذیت قرار گرفته بود. منتهی رذالت‌هایی که او بعدها نشان داد باعث شده که من هم متأسفانه از جاده‌ی انصاف در باره‌ی او خارج شوم. اما پرسش این‌جاست که چرا به این مسئله که به روشنی انتقاد به آن وارد است، پرداخته نشده و لحظه به لحظه تنها حسین روحانی در کتاب دنبال می‌شود؟ آیا تعجب برانگیز نیست؟
 
آقای جلیلیان آنقدر به حسین روحانی‌ که به خدمت رژیم درآمده بود حساس است که به خاطر اشتباه من که تاریخ مصاحبه‌‌ او را به جای فروردین، یک ماه زودتر اسفند نوشته‌ام(قبلاً هم لااقل در میزگرد «بیداران» توضیح آن را داده‌ام) به جوش و خروش آمده است. اما همین فرد وقتی نیما پرورش یک زندانی هوادار پیکار به اشتباه در کتاب «نبردی نابرابر» می‌نویسد:
 
«کسانی که در سال ۶۰ دستگیر شده بودند ماجراها و مصاحبه‌های فراوانی دیده بودند. تعریف می‌کردند که حسین روحانی و منیژه هدایی با انجام مصاحبه موافقت می‌کنند. آن‌ها را به محل تجمع زندانیان در «حسینیه اوین» می‌برند و آن‌ها در حضور لاجوردی مصاحبه‌ای می‌کنند و سازمان پیکار را محکوم و جمهوری اسلامی را تأیید می‌کنند»
 
سکوت اختیار می‌کند. این اشتباه بزرگ در ارتباط با منیژه هدایی انجام گرفته است که از میان زندانیان برخاست و ضمن انتقاد از خود دلیرانه به افشای حسین روحانی پرداخت و دست لاجوردی را رو کرد. او جانش را بر سر آن گذاشت. آقای جلیلیان خود بهتر می‌دانید منیژه هدایی نه در مقابل جمع و نه در حسینیه که در زیر بازجویی و فشار و تنهایی و هنگامی که به لحاظ روحی در وضعیت نابسامانی به سر می‌برد و تصور می‌کرد اکثریت زندانیان بریده‌اند تن به آن مصاحبه داده بود. او وقتی پا به بندهای اوین گذاشت چنانچه خود می‌گفت با دیدن واقعیت و روحیه‌ بالای زندانیان متحول شد. چنانچه ملاحظه می‌شود نیما پرورش نیز تاریخ مصاحبه را به اشتباه تلویحاً در سال ۶۰ عنوان می‌کند. این کتاب توسط «اندیشه و پیکار» که مورد علاقه شماست در سال ۷۴ انتشار یافته است. ای‌کاش آقای حق‌شناس اندکی از دلسوزی‌ای که راجع به حسین روحانی دارند در رابطه با منیژه هدایی می‌داشتند تا انتشاراتی که تحت نظر ایشان است چنین خبطی در رابطه با منیژه هدایی نکند.  
 
در مورد حسین روحانی و زهرا سلیم من به گوش خودم بیش از توضیحات شما و آقای حق‌شناس اعتماد دارم. از این‌ها گذشته، شما که صحبت‌های جیگاره‌ای را نشنیده‌اید. گناه من چیست دیگران نشنیده‌اند، یادشان نیست و یا برایشان صرف نمی‌کند بگویند. البته من در کتاب مطرح کرده‌ام که او زهرا سلیم را پس از ۳۰خرداد به خانه‌ی مادرش برده و به او گفته بود: مادر او می‌خواهد عروس تو بشود آیا او را می‌پسندی؟ منبعم نیز صحبت‌های خود حسین روحانی است.
 
آقای جلیلیان که منبع‌شان در این موارد تراب حق‌شناس است می‌نویسد:
 
«شهيد زهرا سليم همسر حسين روحانى و خواهرش سيما سليم همسر يكى ديگر از اعضاى قديمى سازمان مجاهدين و پيكار، يعنی جليل سيد احمديان بود كه هر دو بدست رژيم جمهوری اسلامی به شهادت رسيدند. حسين روحانى نيز از طريق رفيق احمديان با همسرش آشنا شده بود.»
 
توجه شما را به متن بازجویی‌های حسین روحانی که در کتاب بررسی تغییر ایدئولوژی سازمان مجاهدین خلق ایران که توسط مرکز اسناد اسلامی انتشار یافته جلب می‌کنم. او هنگامی که سر موضع بود برخلاف آقای جلیلیان و منبع مورد نظرشان ازدواج با زهرا سلیم را تکذیب می‌کند. او بعد از اشاره به تلاش‌اش برای ازدواج در سازمان پیکار و شکست آن در مورد رابطه با زهرا سلیم می‌نویسد: 
 
«چند ماهی از این موضوع گذشت و من احتیاج به رابطه داشتم و محمل زندگی تیمی، تا این‌‌که به پیشنهاد رفیق کاوه و توافق رفیق زهره و تحلیلی که آن‌ها داشتند رفیق زهرا سلیم را در نظر گرفتند و ما با یکدیگر در خانه‌ای در نارمک که آدرس آن را قبلاً دادم زندگی می‌کردیم. تماس با یکدیگر حدود دهم آذر ۶۰ بود. مدت یکماهی گذشت و پس از این مدت من احساس علاقه عاطفی نسبت به زهرا پیدا کردم و این مسئله را پس از چند روزی یعنی حدود نیمه دیماه با او در میان گذاشتم. او نیز پس از مدتی بحث و برخورد علاقه عاطفی متقابل خود را نسبت به من ابراز کرد و قرار شد این مسأله را در سایر زمینه‌های سیاسی ایدئولوژیک... دهیم در صورت توافق متقابل و موافقت سازمان ازدواج کنیم. مدت هفته‌ای از این موقع گذشت و در این فاصله علاقه ما به یکدیگر بسیار شدید شده بود بطوریکه در ... به یکدیگر عشق می‌ورزیدیم. ...به زهرا گفتم درست است که ما با ... بیش از یک زن و شوهر یکدیگر را دوست داریم و درست است که عهد کرده‌ایم به فرض هم که ازدواج ... نشود با کس دیگری ازدواج کنیم و علیرغم تمام فشاری که ... آن را تحمل کنیم تا با سازمان مطرح کنیم. او نیز موافقت کرد و قرار شد تا در اولین فرصت این مسأله را مطرح کنیم و رسماً ازدواج کنیم. چندین روز از این قضیه گذشت که ما دستگیر شدیم.»
 
اما برای این که مسجل شود تنها من در رابطه با مسائل اخلاقی که جیگاره‌ای در مصاحبه‌اش به آن‌ها اشاره کرد صحبت نکرده‌ام شما را به گفته‌های آقای حمید آزادی از زندانیان مارکسیست که به اتهام پیکار دستگیر شده بود در کتاب خاطراتش «درها و دیوارها» صفحه‌ی ۲۵۱ رجوع می‌دهم. او می‌نویسد:
 
«مصاحبه کننده در مورد انحراف اخلاقی از مسعود جیگاره‌ای سؤالی کرد که او هم دو مورد را بطور سربسته تأیید نمود و توضیح داد که این موضوعی است که در همه ارگان‌های اجتماعی اتفاق می‌افتد و مختص تشکیلات کمونیستی نیست و نمی‌توان نتیجه‌ی خاصی از آن گرفت و حکمی در باره‌ی آن صادر کرد.»
 
اما چه کنم که جلیلیان حداقل پرنسیبپ‌ها را نیز رعایت نکرده و گفتگوهای حسین روحانی و بازجویان در ارتباط با ازدواج «شرعی» را که من نقل قول کرده‌ام، گفته‌های من جا زده‌است. من در کتاب نوشته‌ام:
 
«حسین روحانی در شب‌های اول دستگیری‌اش و بعد از کشیدن چارت تشکیلات سازمان پیکار و انجام همکاری‌های لازم با رژیم، به عنوان دست‌خوش، درخواست ملاقات با زهرا سلیم را کرده بود که با ضرب و شتم بازجویان روبه‌رو شده بود و به او گوشزد کرده بودند که: او بر تو حرام است و شما پیوند "شرعی" مبنی بر ازدواج نبسته‌اید! حسین روحانی نیز در پاسخ گفته بود: خوب از آقای محمدی‌گیلانی می‌خواهم که صیغه‌‌ی عقد ما را جاری کنند! این‌ها شنیده‌های من از زبان خود حسین روحانی است»
 
آقای جلیلیان می‌نویسد: 
 
«آقاى مصداقى با وقاحت بسيار مى نويسد: ... همچنين اينكه به عدم ازدواج شرعى بين روحانى و همسرش اشاره مى كند كه بيش از پيش در مورد سلامت نظرى آقاى مصداقى به ترديد مى افتم، ايشان انتظار دارند كه رهبر يك سازمان ماركسيستى به ازدواج شرعى و اسلامى تن دهند؟! واقعا اگر اين جملات در اين كتاب نوشته نشده بود، فكر مى كردم كه بازهم يكى ديگر از تبليغات رژيم در مورد داشتن روابط غير اخلاقى از قبيل يافتن قرص هاى ضد حاملگى و مجله هاى پورنو در خانه هاى تيمى است. البته به اعتقاد من تفكر مذهبى و مردسالارانه آقاى مصداقى را هم كه براى زنان هيچ حق و انتخابى قائل نيست را نباستى از نظر دور داشت.»
 
خوانندگان به خوبی می‌توانند قضاوت کنند که چه کسی با «وقاحت» می‌نویسد؟ آیا من صحبتی از لزوم «ازدواج شرعی» کرده‌ام یا بازجویان؟ تازه بماند وقتی موضوع در حسینیه اوین مطرح شد کسی نمی‌‌توانست جلوی خنده‌اش را بگیرد.
در پاسخ باید بگویم آقای عزیز من خواهان «ازدواج شرعی» نبودم. من زیرپا گذاشتن اساسنامه ازدواج توسط روحانی در سازمان پیکار را در همان مطلب مطرح کرده‌‌ام. مطلب مرا لطف کنید و در صفحه‌ی ۱۱۶ جلد اول دوباره بخوانید.
 
«وی[جیگاره‌ای] همچنین در مورد ازدواج‌های درون تشکیلاتی پیکار توضیح داد که ازدواج رسمی و قانونی در پیکار صورت نمی‌گرفت، بلکه برای انجام این کار "اساسنامه ازدواج" ویژه‌ای که مصوب مسئولان سازمان بود، مورد استفاده قرار می‌گرفت و افراد بر اساس آن، موظف به ایجاد روابط مبتنی بر ازدواج با یکدیگر بودند.»
 
چنانچه ملاحظه می‌شود این حسین روحانی «رهبر سازمان مارکسیستی» پیکار بود که از گیلانی خواسته بود زهرا سلیم را به «عقد شرعی» او در آورد تا دیداری در زندان حاصل شود. بهتر است جلیلیان و تراب حق‌شناس ارزیابی و روایت جیگاره‌ای عضو مرکزیت پیکار را زیر سؤال ببرند نه نقل مطلب از سوی من را.
 
در ضمن برای آن‌که مشخص شود جلیلیان و حق‌شناس تا کجا سعی در کتمان حقایق دارند به متن بازجویی‌های حسین روحانی در زمانی که هنوز از مارکسیسم دفاع می‌کرده و در کتاب بررسی تغییر ایدئولوژی سازمان مجاهدین خلق ایران در سال ۱۳۵۴ که توسط مرکز اسناد انقلاب اسلامی انتشار یافته، اشاره می‌کنم. او خود به عدم اطلاع سازمان پیکار از روابطش با زهرا سلیم اشاره کرده و می‌نویسد:
 
«... در عین حال این برخورد را اشتباه می‌دانم و اصولی این بود که مطرح می‌کردم»
 
آقای جلیلیان دفاع از حسین روحانی چنان چشمانش را بسته است که تشخیص نمی‌دهد من حساب روحانی را از سازمان پیکار جدا کرده و از سازمان مزبور و روابط آن دفاع کرده‌ام.  
 
من از قول مسعود جیگاره‌ای در صفحه‌ی‌ ۱۱۶ جلد اول کتاب نقل کرده‌ام:
 
«اگر بر فرض حسین روحانی از دام جمهوری اسلامی نیز بگریزد، در درون سازمان تنبیه تشکیلاتی خواهد شد و از انحراف اخلاقی او به خاطر نقض اصول و پرنسیب‌های سازمانی نخواهند گذشت.»
 
اما حسین روحانی که احتمال می‌دهد زهرا سلیم به گونه‌ دیگری مسائل را مطرح کرده باشد در بازجویی‌های اولیه‌اش که در کتاب «بررسی تغییر ایدئولوژی سازمان مجاهدین خلق ایران در سال ۱۳۵۴ » که توسط مرکز اسناد انقلاب اسلامی انتشار یافته می‌نویسد:
 
«فکر می‌کنم خود زهرا هم اگر وفاداری و صداقت خود را حفظ کرده باشد(که امیدوارم چنین باشد) دقیقاً همین مسأله را بیان خواهد کرد. چون هر قضاوت و برداشت دیگری غیر از این کذب محض بوده و خیانت به من و به خود او خواهد بود. همانطوریکه قبلاً هم گفتم من ...که این مسأله به طور ریز با حضور خود رفیق زهرا مورد بررسی قرار گیرد ...»
 
در جای دیگری آقای جلیلیان در دفاع از حسین روحانی و همسر سابقش مدعی می‌شود، من چرا نام همسر سابق او را نوشته‌ام! گویا که جرمی مرتکب شده‌ام؟ من نوشته‌ام:
 
«حسین روحانی سابقاً در اروپا نیز با یکی از فعالان مجاهدین به نام درخشنده گودرزی(صحیح آن تیموری‌است) ازدواج کرده بود که بعد از گرایشش به مارکسیسم علی‌رغم مخالفت‌های همسرش حاضر به طلاق و ترک او نبود. او بعدها به این موضوع نیز در خلال سخنرانی‌هایش در حسینیه‌ی اوین، اعتراف کرد.»
 
جلیلیان در رابطه با اظهار نظر بالا، نوشته‌است:
 
«در لجن مال كردن حسين روحانى، آقاى مصداقى حتى از افرادى كه نقشى در زندگى وى داشته اند نيز نگذشته و به افشای نام همسر سابق وى در كتابشان دست مى زنند، اگر چه همين نام هم اشتباه است، اما هيچ از خطاى نويسنده نمى كاهد. از آقاى مصداقى مى پرسم كه آوردن نام ايشان چه كمكى به كتاب شما مى كند، آيا از اين خانم، اجازه گرفته بوديد كه نامشان را در كتاب بياوريد همانگونه كه آوردن نام همسرتان در اين كتاب بى مورد بوده است، به چه اجازه و اراده اى نام فردى را آورده ايد كه پس از سال ۱۳۵۴ و تغيير ايدئولوژى حسين روحانى از وى جدا شده و به زندگى عادی و خصوصى خود در ايران پرداخته است؟»
 
آیا جملاتی که من در مورد حسین روحانی و همسر سابقش آن‌هم به نقل از خود او آورده‌ام، «لجن مال کردن» کسی است که در نقش بازجو، شکنجه‌گر و ... ظاهر می‌شده است؟ آیا این بخوبی نشان نمی‌دهد که آقای جلیلیان تا کجا حسین روحانی را منزه و مطهر می‌داند که نقل چنین جملاتی در ارتباط با او را «لجن مال کردن» می‌داند؟ نمی‌دانستم برای آوردن نام همسر کسی بایستی از او اجازه هم گرفت. بیچاره تاریخ‌نویسان صبح تا شبشان را بایستی بگذارند تا از زنده و مرده‌ی افراد و ورثه‌ی آن‌ها اجازه بگیرند که نامشان را بیاورند یا نه؟
من نمی‌دانم ایشان به اجازه چه کسی از سابقه‌ی بهمن بازرگانی که در ایران به زندگی «عادی و خصوصی» خود پرداخته، نام برده است؟ آیا ایشان از آقای بهمن بازرگانی اجازه گرفته‌اند؟
 
جهت اطلاع ایشان و آقای حق‌شناس بایستی بگویم که مقالات کشافی در اواخر سال ۵۹ در نشریه «راه زینب» رژیم به قلم همسر سابق آقای روحانی که شما به دفاع از حق ایشان برخاسته‌اید نوشته می‌شد. خوانندگان را به خواندن آن نشریات رجوع می‌دهم. تا سال ۶۰ که ایشان چندان هم به زندگی «عادی و خصوصی» نپرداخته بودند. اگر اشتباه نکرده باشم نام افشاگری‌های ایشان در نشریه «راه زینب» «پشت پرده‌ی ازدواج‌ در سازمان مجاهدین» یا چیزی در این حدود بود. در ضمن وقتی خود حسین روحانی ساعت‌ها در زندان در مورد مسئله‌ی فوق صحبت کرده است و من به نقل خاطراتم از آن دوران می‌پردازم چه ربطی به آقای جلیلیان دارد؟
آیا بهتر نبود به جای این آقای جلیلیان از «حق» قاسم عابدینی که ذکرش در بالا رفت دفاع می‌کرد؟
 
در ارتباط با سوءاستفاده‌های جنسی، از ایشان که تحقیق کرده‌‌است، سؤال می‌کنم به چه دلیل فاطمه فرتوک زاده در سال ۵۵ با نارنجک در خرابه‌ای در خیابان بعثت خودکشی کرد؟ من که از زبان مسعود جیگاره‌ای عضو مرکزیت پیکار دوبار دلیل آن را شنیدم. این اعترافات در حالی بود که او از مارکسیسم و سازمان پیکار دفاع می‌کرد و دلیلی برای لجن مال کردن به قول شما «بخش مارکسیست» نمی‌دید.
حسین روحانی نیز در متن بازجویی‌هایش که توسط رژیم منتشر شده در مورد آن توضیح داده است.
 
از آقای جلیلیان می‌پرسم فکر می‌کنید کسانی که دستشان به خون رفیقانشان آلوده است، از زمینه‌ی لازم برای انجام کارهای «غیراخلاقی» و یا «استثمار جنسی» برخوردار نیستند؟ من این موضوع را وقتی در مورد وحید افراخته توضیح می‌دهم بیان می‌کنم. نمی‌دانم چرا نوشته‌‌ی من که در رابطه با وحید افراخته و امثال اوست خون شما را به جوش آورده و به رگ غیرت‌تان بر خورده است؟
 
آیا نخوانده و نشنیده‌اید وحید افراخته و محسن خاموشی دچار چه وضعی در زندان شدند؟‌ آیا کسی را سراغ دارید که بیش از وحید افراخته به جنبش خیانت کرده باشد یا در ارتباط با او هم پاره‌ای از اتهامات ثابت نشده است؟ نخوانده‌اید حسین سیاه کلاه و محسن طریقت منفرد دو تن از رهبران سازمان، دستگیر نشده به چه وضعی دچار شدند. هر دو پیش از انقلاب به خارج از کشور آمدند. حسین سیاه کلاه در قتل‌ مجید و سوزندان جسد او مستقیماً‌ دست داشت. آیا آن را نیز رد می‌کنید و شایعات جمهوری اسلامی و شاه می‌‌دانید؟ ایشان زنده و در خارج از کشور حضور دارند.
 
حسین روحانی هنگامی که از مارکسیسم و پیکار دفاع می‌کرد در متن بازجویی‌هایش که در  صفحه‌ی ۳۵۷ کتاب «بررسی تغییر ایدئولوژی سازمان مجاهدین خلق ایران در سال ۱۳۵۴» منتشر شده می‌نویسد:
 
«محمود طریقت او که خود مرکزیت سال ۵۵ بود، یک بار زن رسمی یک رفیق را (که گویا زن رفیق اسد بوده) تصاحب می‌کند. بعد هم پس از مدت کوتاهی پس از شهادت رفیق بهرام آرام، رفیق فرتوک زاده را تصاحب می‌کند که به دنبال انتقاد به آن‌ها راجع به این قضیه، رفیق فرتوک زاده خودکشی می‌کند. محمود طریقت خائن هم مبارزه را رها کرده به خارج مسافرت می‌کند و الان هم گویا در سوئیس است و آن‌جا زندگی راحتی را می‌گذراند. »
 
[نکته‌ی جالب توجه آن که وقتی ۷سال پس از انتشار این کتاب و متن بازجویی حسین روحانی، در یکی از مقالاتم به فرار محمود طریقت و حسین سیاه کلاه به خارج از کشور اشاره کردم، عده‌ای تحت عنوان «چپ» رگ‌ گردنشان بیرون زد که چه نشسته‌اید ایرج مصداقی گرای «دو مبارز» چپ را به امپریالیسم داده است. در حالی که حسین روحانی هفت سال قبل از انتشار مطلب من، از حضور یکی از آن‌ها در سوئیس هم خبر داده بود و البته در اسناد انتشار یافته ساواک هم به وضوح به موضوع اشاره شده بود]
 
حسین روحانی در صفحه‌ی ۳۶۳ کتاب «بررسی تغییر ایدئولوژی...» دوباره به «تصاحب» دختری توسط یکی از مسئولان پیکار اشاره می‌کند و می‌نویسد:‌
 
«... اسم واقعی او را نمی‌دانم اخیراً در کردستان با دختری ازدواج کرده. بدون اطلاع سازمان ارتباط داشته و او را تصاحب می‌کند. بعد از آن هم مسئله را از سازمان مخفی داشته و این دختر نیز گویا هیچ سنخیتی با او نداشته و حتی نمی‌دانم عضو سازمان هست یا نه...»
 
به فرهنگ «رهبر یک سازمان مارکسیستی» که آقای جلیلیان در موردش داد سخن می‌داد و مرا متهم به «وقاحت»‌می‌کرد توجه کنید. او از «تصاحب» یک زن عضو  سازمان توسط یک عضو مرکزیت این گروه قبل از پیروزی انقلاب می‌گوید و در جای دیگر دوباره از «تصاحب» دختر دیگری در کردستان بعد از پیروزی انقلاب می‌گوید. آیا فکر نمی‌کنید کسی که دم از «تصاحب» زنان، توسط رفقایش می‌زند به وقت دستگیری از جانیان تقاضای خواندن صیغه‌ی عقد و محرمیت کند؟
 
بعید می‌دانم حتی در فرهنگ «عامه» مردم نیز به سادگی از کلمه «تصاحب» برای ازدواج یا حتی رابطه بین یک زن و مرد استفاده کنند.  تعمق در این چند خط به خوبی نشان می‌دهد در مورد «سلامت نظری» چه کسی باید به «تردید» افتاد و جلیلیان و حق‌شناس تا کجا برای کتمان حقایق و فریب افکار عمومی کوشیده‌‌اند.
 
جلیلیان مدعی بود «البته به اعتقاد من تفكر مذهبى و مردسالارانه آقاى مصداقى را هم كه براى زنان هيچ حق و انتخابى قائل نيست را نباستى از نظر دور داشت.»
 
از خلال کلمه «تصاحب» به خوبی می‌توان دریافت چه کسی دارای «تفکر مذهبی و مردسالارانه» است و «برای زنان هیچ حق انتخابی قائل نیست». آیا به جز در متن‌های «فقهی» و تاریکخانه‌های حوزه‌های علمیه در جای دیگری از این کلمه استفاده می‌شود؟ آیا جلیلیان نعل وارونه نمی‌زند؟
 
در ضمن آقای جلیلیان اشاراتی هم به کتاب «بر فراز خلیج فارس» نوشته آقای محسن نجات حسینی داشته‌ و مرا به آن رجوع داده‌است. بسیار خوب من از آقای نجات حسینی که هیچ رابطه‌ای با مجاهدین ندارند و از شاهدان آن دوران بوده‌اند نقل قول می‌کنم. ایشان در صفحه‌‌ی ۴۲۹ کتاب خود می‌گوید:
 
«در دوره اخیر[منظور پس از تغییرات ایدئولوژی] روابط و رفتار صمیمانه و پاک تشکیلاتی به برخوردهای غیرانسانی و غیردموکراتیک رهبری جدید آلوده شده بود. ... جلوه‌ای از عملکرد رهبری داخل در رفتار یزدانی[مسئول تشکیلات خارج از کشور معرفی شده از سوی شهرام و همراهانش] نیز متبلور بود. او تمام افراد مؤثر خارج از کشور را با قضاوت‌های نا به جایش به لجن می‌کشید و از میدان بیرون می‌کرد.»
 
آقای جلیلیان منکر وجود فردی به نام جلال که من در کتاب از قول جیگاره‌ای نام برده‌ام، شده است و شاهدش نیز آقای تراب حق‌شناس است. اگر می‌توانستند منکر وجود حسین روحانی و همکاری او با رژیم هم می‌شدند. به نظرم در این رابطه کار عاقلانه تر آن بود که گفته‌های جیگاره‌ای عضو مرکزیت پیکار را تکذیب کنند نه این که منکر وجود چنین فردی و یا چنان اتفاقی شوند.[1]
 
من در رابطه با شنیده‌هایم به ویژه آن‌چه جیگاره‌ای به صورت کشافی توضیح داد، تردیدی ندارم و در نقل آن نهایت دقت را به کار برده‌ام. اما منبع مورد استناد شما، منظورم آقای حق‌شناس سابقه‌ی خوبی در این زمینه‌ها ندارد. اگر به جای شما و ایشان بودم موضوع فوق را بهم نمی‌زدم.
 
آقای حق‌شناس با آن که از نزدیک در جریان مستقیم به قتل‌رساندن مرتضی هودشتیان (یکی از اعضای سازمان مجاهدین) زیر شکنجه در بغداد در سال ۵۳ بوده است؛ در حدود سه دهه موضوع را کتمان نمود و پس از افشاگری آقای نجات حسینی، و به میان آمدن پایش مجبور به موضع‌گیری در این مورد شد. آن‌هم نه برای روشن شدن زوایای جنایت مزبور، بلکه برای ماست مالی کردن موضوع و انداختن گناهان به دوش محسن فاضل که توسط رژیم جمهوری اسلامی اعدام شد و محمد یقینی که در سال ۵۵ به دستور تقی شهرام و همراهانش ترور شد. او در همین مصاحبه، مسئولیت حسین روحانی و خودش در این جنایت را باز نکرده و تنها به اعلام شرمساری بسنده می‌کند. او حتا نیازی نمی‌بیند که در پاسخ پرسش کننده که از او با نام مستعار «حمید» یاد می‌کند، نام اصلی قربانی را بگوید و از او به نام «فرد» یاد می‌‌کند. آقای تراب حق‌شناس با آن‌‌که از نزدیک در جریان هستند اطلاعاتی بیش از آن‌چه آقای نجات حسینی ‌داده‌اند نمی‌دهند. او حتا نمی‌گوید با جسد چه کردند.
 
[حق شناس یک دهه بعد از انتشار این مطلب هم زنده بود و حاضر نشد توضیح دهد با جسد هودشتیان که زیر شکنجه به قتل رسانده بودند، چه کردند؟ چنانچه پیشتر توضیح نداده بودند قاتل یا قاتلان محمد یقینی با جسد او چه کردند؟ و آیا حقیقت دارد که آن را در اسید حل کردند؟]
 
آقای جلیلیان می‌نویسد:
 
«آقاى مصداقى مى توانند مدعى شوند كه تنها بازگو كننده اين رويداد بوده اند، اما ايشان بايستى بياد داشته باشند كه هيچكس ديگرى هم اين ماجرا ها را باز نگفته است و ايشان اين مهم را در كتابشان ثبت كرده اند و مسئوليتش بر عهده خودشان است. واقعا چگونه است که نويسنده در يادآورى اين رويدادها، تنها مواردى را كه به مسائل اخلاقی مربوط بوده، به یاد داشته‌است؟»
 
نکته‌ای که جلیلیان و تراب حق‌شناس روی آن حساب نکرده بودند این بود که متن بازجویی‌های حسین روحانی منتشر شده باشد. آن‌ها پیش خود فکر کرده بودند در نبود حسین روحانی و مسعود جیگاره‌ای می‌توانند با گرفتن قیافه حق به جانب، منکر همه‌ی قضایا شوند و من را متهم به دروغگویی و داستانسرایی کنند.
در این مورد برای محک زدن و سنجش میزان صداقت آقای تراب حق‌شناس و آقای جلیلیان و نشان دادن بی‌پرنسیبی‌هایی که برای پوشاندن حقایق انجام داده‌اند توجه شما را به متن بازجویی‌ حسین روحانی که در صفحه‌‌ی ۳۵۸ کتاب «بررسی تغییر ایدئولوژی سازمان مجاهدین خلق ایران در سال ۵۴» انتشار یافته جلب می‌کنم.
 
«رفیق جلال هم ازدواج نکرده و همانطور که قبلاً نوشتم در سال ۵۷ موقعی که با رفیق گلی و یکی دو نفر دیگر در یک خانه بودند، یک بار که رفیق گلی خواب بوده احساس می‌کند که چیزی به بدنش خورد و شوکه می‌شود و بیدار می‌گردد و می‌فهمد که این حرکت از طرف جلال بوده.»
 
جلیلیان و تراب حق‌شناس از رعایت پرنسیب‌های اخلاقی من سوءاستفاده می‌کنند. از آن‌جایی که در گفتگوی جیگاره‌ای و متن بازجویی انتشار یافته روحانی از فرد مورد نظر به نام «جلال» یاد شده، من نام اصلی این فرد را با آن که می‌دانم ذکر نکردم و این دو نفر از همین خلاء سوءاستفاده کرده و منکر اصل ماجرا شدند.  ذکر این نکته لازم است که «رفیق گلی»، مهری حیدرزاده همسر قاسم عابدینی از مسئولان سازمان پیکار است که در متن بازجویی‌های حسین روحانی به آن اشاره شده است. این دو نفر کاندیداهای پیکار در اولین دوره انتخابات مجلس در سال ۱۳۵۸ بودند و هر دو پس از دستگیری به خدمت دستگاه اطلاعاتی و امنیتی رژیم درآمدند و از هیچ زشتی‌ای فروگذار نکردند. عابدینی اعدام شد و حیدرزاده پس از سال‌ها خدمت به رژیم و دستگاه سرکوب آن از زندان آزاد شد. حق شناس و جلیلیان نه تنها اتفاقی را که در خانه‌ی یکی از اعضای مرکزیت سازمان و توسط یکی از نزدیکان مرکزیت افتاده منکر می‌شوند بلکه وجود چنین شخصی را نیز انکار می‌کنند.
 
نگاهی به کتاب «نه زیستن نه مرگ» بیاندازید تا متوجه شوید من در نقل موضوع تا کجا امانت را رعایت کرده‌ام. اما در مورد محتوای مصاحبه‌ی جیگاره‌ای فرد بی‌غرض کافیست نگاهی به کتاب بیاندازد. آیا در ارتباط با مصاحبه‌‌ی جیگاره‌ای من تنها به ذکر «مسائل اخلاقی» پرداخته‌ام؟ در زیر بخشی از آن را می‌آورم:
 
«از محتوای مصاحبه‌ی مسعود جیگاره‌ای مشخص بود که برای فرار از زیر بار فشار شکنجه، به یک مصاحبه‌ی تلویزیونی تن داده است. او متأسفانه برای آن که مصاحبه‌اش مورد قبول مقامات دادستانی قرار گیرد، چاره‌ی کار را در آن دیده بود که مجاهدین را مورد حمله قرار دهد. جیگاره‌ای به زعم خود، فرصت را غنیمت شمرده و به نقد و محکومیت حرکت سازمان مجاهدین در فاز نظامی پرداخت. چیزی که با استقبال از سوی لاجوردی و همراهان او روبه‌رو می‌شد. نقد مجاهدین و عملکرد آنان از ابتدایی‌ترین حقوق مسعود جیگاره‌ای به شمار می‌رفت ولی هر ناظر بی‌طرفی تصدیق می‌کند که زندان خمینی جای مناسبی برای انجام چنین کاری نبود. او متأسفانه چشم بر این حقیقت بسته بود که زندانیان نوجوانی که گفته‌های وی را می‌شنوند و در زیر فشار به سر می‌برند، چه عکس‌العملی ممکن است از خود بروز دهند. در حالی‌که مجاهدین هیچ فرصتی برای پاسخ‌گویی به انتقادات وی ندارند. وی اهمیتی نمی‌داد که وظیفه‌ی انقلابی او به عنوان یک رهبر سیاسی، در جهت حفظ و ارتقای روحیه‌ی زندانیانی که به خاطر مبارزه با رژیم به زندان افتاده‌اند، چیست؟ بدون شک او به نامشروع بودن تریبونی که از آن استفاده می‌کرد، واقف بود.
او خود را هنوز یک مدافع مارکسیسم و معتقد به جریان پیکار معرفی می‌کرد ولی نسبت به مواضع آن به ویژه بعد از۳۰ خرداد، انتقاد داشت. مواضع او نیز تقریباً چیزی شبیه به مواضع حزب توده و "اکثریت" بود. از موضعی شرم‌گینانه به گذشته‌ی جریان خود می‌نگریست. او متأسفانه در شویی شرکت کرده بود که یک سرش حمله به مجاهدین بود و یک سر دیگرش پرداختن به مسائل گذشته‌ی مجاهدین و بخش منشعب مارکسیست آن که در سازمان مجاهدین به "اپورتونیست‌ها" معروف بودند. شویی که تقی شهرام، علی‌رغم ضرباتش به جنبش انقلابی در دوران شاه که منجر به از هم پاشیدگی نیروی محوری مجاهدین و تقویت راست ارتجاعی در آستانه‌ی انقلاب گردید، در آخرین مرحله از زندگیش آگاهانه و مسئولانه حاضر به شرکت در آن نشد.
شهرام علی‌رغم وعده و وعیدهای مختلف سردمداران رژیم، جنبش انقلابی و مجاهدین را وجه‌المصالحه جان خود قرار نداد. او در تابستان ۵۹ به شکلی غیر منتظره و از موضعی مسئولانه، حتا حاضر نشد در دادگاهی که جهت محاکمه‌ی او تشکیل شده بود شرکت کند، تا مجبور نشود به سؤال‌های عبدالمجید معادیخواه، شاگرد بهشتی، که نقش حاکم‌شرع را بازی می‌کرد، پاسخ دهد. تقی شهرام[2] تنها در جلسه‌ی اول دادگاه شرکت کرد و صلاحیت ذاتی دادگاه را برای محاکمه‌ی خود، زیر سؤال برد و اعلام کرد: تنها مجاهدین و نیروهای انقلابی را حائز صلاحیت برای دادگاهی کردن خود می‌شناسد. او به خوبی آگاه بود که این دادگاه، دادگاهی برای پرداختن به نظریات و اشتباهات او نیست. می‌دانست که رژیم در پی دادخواهی خون مجید شریف ‌واقفی و دیگر قربانیان "تفکر انحرافی" او نیست، بلکه می‌خواهند یک خیمه‌شب‌بازی برای محکومیت جریان‌های انقلابی و مترقی، برپا دارند. از همین رو مسعود جیگاره‌ای را وادار کرده بودند که گوشه‌ای از نقش و مسئولیت تقی شهرام را نیز به عهده بگیرد.
هر چند به هیچ وجه از عهده‌ی انجام آن بر نمی‌آمد. چرا که جیگاره‌ای تا آن‌جا که مطلع هستم، نقشی در به وجود آوردن آن مسائل نداشت. او کلیه‌ی سؤال‌های آنان در رابطه با روابط درون سازمان در آن سالیان را، به شکل کشافی پاسخ می‌داد. او توضیح داد که به عنوان یک خط و دستور تشکیلاتی، چگونه افراد مسئله‌دار را به محیط‌های کارگری می‌فرستادند تا با کار در کارخانه‌ها، مسائل‌شان حل شود. او همچنین مجبور بود تا به پرسش‌های آنان در رابطه با روابط جنسی موجود بین برخی از افراد، به شکل شرمسارانه‌ای پاسخ دهد»
 
سرانجام نیز گزارش‌ داده‌‌ام که :
 
«ولی آن‌چه که بعدها، از طریق سیمای جمهوری اسلامی برای عموم پخش شد، تنها مربوط به موضوعات و روابط جنسی و چگونگی ازدواج در سازمان پیکار بود که به شکل تحریف شده‌ای پخش شده و بقیه‌ی موارد را نیز سانسور کرده بودند.»
 
در رابطه با جیگاره‌ای نیز چنین قضاوت کرده‌ام:
 
«البته من هیچ‌گاه شرایطی را که تقی شهرام و مسعود جیگاره‌ای در آن به سر می‌بردند، یکسان در نظر نمی‌گیرم و فشارهای وارده بر جیگاره‌ای جهت انجام یک مصاحبه‌ی تلویزیونی را درک می‌کنم. اما او می‌بایست از قبل به نتایج انجام چنین مصاحبه‌ای می‌اندیشید و سوءاستفاده‌های احتمالی رژیم را در نظر می‌گرفت. به عنوان یک زندانی و علی‌رغم برخورد بعضاً نامنصفانه‌اش، در دل با او احساس همدردی می‌کردم چرا که او در زمره‌ی زندانیان مقاوم بود و هیچ‌گاه به خدمت رژیم در نیامد»
 
من نوشته‌ام که «حسین روحانی مرد روزهای سخت نبود. او این را اوایل دهه‌ی پنجاه به خوبی نشان داده بود» در همان‌جا اشاره‌ کرده‌ام: وقتی رضا رضایی پس از ضربه‌ی سال ۵۰ به مجاهدین که منجر به دستگیری تقریباً‌ تمامی اعضای مرکزیت و بیش از ۹۰ درصد کادرهای سازمان شد خواهان بازگشت او و دیگر کادرهای ورزیده و باتجربه سازمان به داخل کشور شد. اما حسین روحانی  چنین کاری نکرد. حال نگاه کنید به ادعاهای آقای جلیلیان. او می‌نویسد:
 
«آقاى مصداقى ، در همين صفحه در مورد حسين روحانى مى نويسد: " ... مرد روزهاى سخت نبود. " و ادامه مى دهد كه در اوايل سال هاى دهه ۱۳۵۰ بخاطر ترس جان از آمدن به ايران بنا بر درخواست رضا رضايى خوددارى كرده بود. متاسفانه اين از نمودهاى بد و كثيف كارى سياسى در كشورمان است كه پس از اين كه فرد در زير فشار و شكنجه بريد و نتوانست تحمل كند، تمام گذشته و شخصيت او را زير سوال ببريم و آن را كمال شجاعت بدانيم. ادعاهايى كه آقاى مصداقى در همين چند جمله كرده است به هيچ وجه ثابت شدنى نيست، نمى دانم وى بر چه اساسى به اين نادرستى ها دست زده است. حسين روحانى از اعضاى قديمى سازمان مجاهدين بوده كه در عمليات نجات ۶ نفر از اعضاى دستگير شده سازمان مجاهدين در دبى ــ از جمله موسى خيابانى ــ و ربودن هواپيماى حامل آنها نقش اساسى داشته، موقعيتى كه در صورت اشتباه موجب خطر جانى به مراتب بالاترى مى شد. از سوى ديگر وى فردى شناخته شده و معروف براى ساواك و از سوى سازمان مسئول تشكيلات خارج از كشورى آن بود. بر پايه‌ی اطلاعاتی که فعالين سازمان در آن زمان دارند چنين امتناعی از روحانی ديده نشده، بلکه او در سال ۱۳۵۴ دوبار و در سال ۱۳۵۷ يک بار با پذيرش بالاترين خطرات برای مأموريت سازمانی به ايران رفت. براى اين مهم سازمان شهيد محمود شامخى كه در اين مورد فرد مناسب و از نظر مسئوليت مرتبه كمترى داشت به ايران مى فرستد. در اين مورد مى توانيد به كتاب خاطرات آقاى محسن نجات حسينى مراجعه كنيد.»
 
قبل از هر چیز بایستی بگویم من در کتاب، در ابتدای توضیحاتم راجع به حسین روحانی، به حضور او در جریان هواپیما ربایی که در سال ۴۹ اتفاق افتاده بود اشاره کرده‌ام. خواننده‌ای که این کتاب را نخوانده باشد لابد فکر می‌کند من چنین موضوعی را انکار کرده‌ام و یا اساساً‌ بیان نکرده‌ام و یا آقای جلیلیان اطلاعات دست اولی ارائه می‌دهد. آن‌چه در باره‌ی روحانی می‌گویم مربوط به بعد از دهه پنجاه و مشاهده‌ی دستگیری‌ها و شکنجه‌های ساواک و اعدام همه‌‌ی اعضای مرکزیت به جز مسعود رجوی است. در ضمن او مزه شکنجه را در عراق و در جریان هواپیماربایی چشیده بود. وقایع پیش آمده می‌تواند هر کسی را به تفکر در مورد حد و اندازه و توان خود بیاندازد. چرا که موضوعات تا حدی برایش عینی شده است.
همچنین در دوره‌‌ی پیش از دستگیری او به خاطر مسائل و مشکلات حادی که در پیکار به وجود آمده بود به شدت ایزوله شده و تحت فشار روحی قرار گرفته بود. احتمالاً این مسئله با توجه به روحیه‌‌اش بستری مناسب برای فروپاشی بعدی او در زیر شکنجه فراهم کرده بود.
استدلال آقای جلیلیان این است که چون حسین روحانی در عملیات مزبور شرکت داشته می‌بایستی به خاطر مسائل امنیتی تا آخر عمر در خارج از کشور به سر می‌برد و در حساس‌ترین شرایط که حیات سازمان در خطر بود به داخل باز نمی‌گشت. او توضیحی نمی‌دهد که چرا رسول مشکین فام فرمانده‌ی عملیات مزبور و محمد سادات دربندی دیگر عضو تیم سه نفری پیش‌تر به ایران بازگشته بودند؟
او توضیحی نمی‌دهد خود رضا رضایی که از زندان فرار کرده بود و بیش از همه برای رژیم شناخته شده بود، در ایران ماند و علیرغم همه‌ی‌ توصیه‌ها، حاضر به خروج از کشور نشد.
او می‌‌گوید گفته‌ی من مبنی بر این که «رضا رضایی (به عنوان مسئول سازمان مجاهدین و نفر هدایت‌کننده آن از زمستان ۵۰ به بعد) درخواست بازگشت افراد ذیصلاح خارج از کشور به ایران را کرده و روحانی سرباز زده است»، ثابت شدنی نیست. اما دو خط پایین‌تر موضوع را فراموش کرده و می‌نویسد:
 
«براى اين مهم سازمان شهيد محمود شامخى كه در اين مورد فرد مناسب و از نظر مسئوليت مرتبه كمترى داشت به ايران مى فرستد»
 
آقای جلیلیان متوجه نیست که همین چند جمله‌ای که نوشته اتفاقاً تأیید گفته‌های من است. اگر دعوتی نبوده، چرا محمود شامخی به ایران عزیمت کرد و «سازمان برای این مهم» او را به داخل فرستاد؟ «این مهم» چیست؟ آیا  «این مهم» همان درخواست بازگشت کادرهای باتجربه به داخل کشور برای بازسازی سازمان توسط رضا رضایی که من نوشتم نیست؟ چرا آقای روحانی خود پیش‌قدم نشد و به کشور بازنگشت؟ معلوم نیست محمود شامخی نیز که در فلسطین دوره دیده بود و یکی از ۶ سرنشین آن هواپیما بود و از نظر ساواک شناخته شده بود، چرا به چنین سفری فرستاده شد؟ آیا جان او ارزشی نداشته است یا از بقیه آماده تر بود؟
 
سپس من در کتاب به حضور یک ماهه‌ی حسین روحانی در سال ۵۴ در ایران اشاره‌ کرده‌ام و اتفاقاً پذیرش مارکسیسم در عرض یک ماه از سوی او که به اصطلاح ایدئولوگ مسلمان بود را نشانه‌ی تزلزل اراده و شخصیت او می‌دانم. این در حالی اتفاق افتاد که او پیش از حضور در ایران، به مخالفت با این جریان پرداخته بود. همین حالت را در حسینیه اوین در او دیدم. در عرض یک  ساعت چند بار سر موضع رفت و پایین آمد. رژیم را تأیید کرد و تکذیب کرد. رژیم را ضد امپریالیسم و وابسته به امپریالیسم معرفی کرد و برای هرکدام دلیل و برهان آورد. عاقبت ۲۰ روز بعد هم  مسلمان دو آتشه شد. در ضمن نمی‌دانستم زمانی که همه‌ی مردم در سال ۵۷ به پاخاسته‌ بودند و محافظه‌کار ترین افراد و محافل هم انقلابی شده بودند، حضور موقت در کشور نشانه‌ی عزم راسخ فرد و مرد روزهای سخت بودن است! حتا منیژه هدایی هم در خلال توضیحاتش در حسینیه و در مقابل جمع به ضعف و زبونی روحانی پیش از دستگیری اشاره می‌کرد و به هیچ مورد پس از دستگیری او تا آن‌جا که به خاطر دارم اشاره‌ای نکرد.
 
آقای بهروز جلیلیان می‌نویسد:
 
«آقاى مصداقى در اجحاف به زندانيان كمونيست حتى از آنان که در سال ۱۳۶۷ کشته شدند، نيز نمى گذرد. در مورد اعدام زندانيان ماركسيست!! در صفحه ۲۰۰، مى نويسد كه: " رژيم در ابتدا قصدى مبنى بر قتل عام زندانيان ماركسيست نداشت." آيا ايشان مدرك و سندى در اين باره دارد و يا اين كه از عالم غيب به ايشان اطلاعاتى مى رسد؟!» 
 
نمی‌دانم نوشتن این جمله که رژیم از ابتدا قصد نداشت زندانیان مارکسیست را اعدام کند چه اجحافی به آن‌هاست که بالاخره اعدام شدند. در ضمن من در رابطه با زندانیان مجاهد بند یک گوهردشت هم همین مطلب را نوشته‌ام که در ابتدا قرار نبود اعدام شوند منتهی بعداً ۳۰ نفر از آن‌ها را نیز اعدام کردند.
 
آیا از این گفته بر نمی‌آید که در ته دلتان خشنودید که خوب شد زندانیان مارکسیست هم اعدام شدند تا مجاهدین نتوانند برای خودشان دکان و دستگاه راه بیاندازند؟ من شخصاً دلم می‌‌خواست هیچ یک از آن‌ بچه‌ها اعدام نمی‌شدند. کما این که از اعدام نشدن زنان مارکسیست از صمیم قلب خوشحالم. آن را نشانه‌ی ضعف و سستی آن‌ها نمی‌گیرم و در کتاب هم مطرح کرده‌ام. آن را برخاسته از نگاه یک ایدئولوژی عقب‌ افتاده قرون وسطایی در باره‌ی زن ارزیابی کرده‌ام. وگرنه آن‌ها پیش‌تر دلیری‌ها کرده بودند. ای کاش رژیم همان توجیه را برای زنان مجاهد هم به کار برده بود و اعدامشان نمی‌‌کرد. از نظر من دنیا با حضور آن‌ها زیباتر بود. کما این‌که امروز با حضور زندانیان زن مارکسیست جان بدر برده از آن قتل‌عام زیباتر است. ای کاش توجیهی هم برای عدم اعدام زندانیان مرد مارکسیست پیدا می‌‌کردند. ای کاش هیچ یک از مجاهدین هم اعدام نشده بودند.
 
اما آقای جلیلیان از من طلب سند و مدرک کرده‌است. بسیار خوب به متن فرمان خمینی در باره‌ی‌ قتل‌عام رجوع کنید، آیا تردیدی هست که تنها به زندانیان مجاهد اشاره می‌کند؟ یا در آن هم مغلطه می‌‌کنید؟ به متن خاطرات منتظری رجوع کنید که به صراحت می‌‌‌گوید حکم مزبور متعلق به مجاهدین بود، بعدها حکمی نیز در رابطه با کشتار زندانیان مارکسیست گرفته‌ شد. مشخص است که از ابتدا چنین دستوری نبوده و گرنه چه لزومی برای گرفتن دو حکم با فاصله‌ای یک ماهه بود؟ اگر شما هم توجهی به اطرافتان کنید نیاز به «عالم غیب» نخواهد بود. 
 
جهت اطلاع شما باید بگویم که در اکثریث قریب به اتفاق زندان‌های کشور به جز تهران، اساساً زندانیان مارکسیست اعدام نشدند چه مرد و چه زن. در اصفهان ۴ نفر غیرمجاهد اعدام شدند. نام دقیق یکی را نمی‌دانم (مجتبی...؟)، ۳ نفر بقیه سهراب هلاکوئی باغ بهادرانی از گروه شاهپور بختیار، قادر جرار و اسفنديار قاسمی از گروه کشتگر، قادر و اسفندیار را هم که شما اصلا‌ً‌ مارکسیست نمی‌دانید. موقع میراث‌خواری خون شهدا که می‌شود آن‌ها هم مارکسیست می‌شوند. جل‌الخالق. البته قادر و اسفندیار از جمله به خاطر بهانه هائی که بازجویان سر مسائل گنبد از آنها گرفته بودند از قبل هم زیر حکم بودند. در مشهد، تبریز، دزفول و اهواز که زندانیان جنوبی در آن‌جا به سر می‌بردند، اصلاً زندانیان مارکسیست اعدام نشدند. بروید تحقیق کنید، منبع من تماماً شهادت زندانیان مارکسیست زنده مانده  در زندان‌های مزبور است.
 
در زندان مرکزی رشت که زندانیان اکثر شهرهای شمال در آن‌جا به سر می‌بردند ۶ مارکسیست اعدام شدند. ۵ نفرشان به خاطر ارتباطاتی که به لحاظ پرونده‌ای با مجاهدین داشتند، اعدام شدند. نفر ششم مارکسیست بود ولی اتهام مارکسیستی نداشت و در جریان انقلاب فرهنگی در سال ۵۹ دستگیر شده بود. منبع این اخبار نیز آقایان خوش ذوق و احمد موسوی زندانیان مارکسیست زندان رشت می‌باشند. آقای خوش ذوق ۱۱ سال و آقای موسوی ۱۰ سال زندان بوده‌اند و به دادگاه هم برده نشدند. می‌توانید به خاطرات ایشان رجوع کنید.
 
در ضمن، نزدیک به دو سوم زندانیان قتل‌عام شده مارکسیست در دوران قتل‌عام، توده‌ای و اکثریتی بودند که شما اطلاق مارکسیست به آن‌ها را توهین به مارکسیست‌های عالم می‌دانید. اینجا که می‌رسد نمی‌دانم با کدام منطق سنگ آن‌ها را تحت عنوان مارکسیست به سینه می‌زنید. یک بام و دو هوا تا کجا؟ تعداد زندانیان اعدام شده پیکاری در قتل‌عام سال ۶۷ چهارده نفر است. اگر کل زندانیان معتقد به خط ۳ را در نظر بگیریم بعید می‌دانم به رقم چندانی برسیم. البته از نظر من همین هم زیاد است و دردناک. در رابطه با این‌ که چرا عاقبت تصمیم به اعدام زندانیان مارکسیست گرفتند من ارزیابی خود را دارم که در حوصله‌ی این نوشته نمی‌گنجد.
 
من در کتاب در مورد تفاوت اعدام زندانیان مارکسیست و مجاهدین و زمینه‌های تصمیم گیری رژیم برای این قتل‌عام  دلایلی را آورده و از جمله نوشته‌ام:
«در آن دوران، آن ها [زندانيان ماركسيست] خطرى بالفعل محاسبه نمى شدند."
 
آقای جلیلیان توضیح می دهد:
 
«آيا چون رژيم زندانيان مجاهد را اعدام كرد آنها خطرى بالفعل بودند؟ واقعا كسانى كه اسير و زندانى هستند اساسا مى توانند هيچ گونه خطر بالفعل و يا بالقوه اى به حساب آيند؟ چرا نويسنده همواره سعى در بزرگنمايى زندانيان مجاهد بر ساير زندانيان حتى در چگونگى شهادت اين دلاوران دارد، آن هم بدين گونه مسامحه گرايانه و كينه توزانه؟»
 
آیا بیان واقعیت «برخورد کینه‌توزانه» است؟ آیا سازمان پیکار وجود خارجی داشت که هوادار آن در صورت آزادی از زندان به آن بپیوندد و رژیم از این بابت خطر بالفعلی را احساس کند؟ چرا سفسطه می‌کنید؟ معلوم است که برای رژیم زندانیان مجاهد خطر بالفعل بودند و نسبت به آزادی آن‌ها بسیار بیشتر از زندانیان مارکسیست حساس بود. البته توضیح داده‌ام که زندانیان مارکسیست خطر بالقوه بودند. چون به خاطر توان تشکیلاتی و سازماندهی اگر چه در کوتاه مدت نه ولی همیشه می‌توانستند منبع خطر برای رژیم باشند. به این فاکت توجه کنید، رفسنجانی در نماز جمعه ۷ مرداد ۶۷ با اشاره به عملیات فروغ جاویدان چنین گفت:
 
«این یکی از فتنه‌هایی است که باید از میان می‌رفت و به این آسانی هم نمی‌شد این فتنه را خواباند و مدت‌ها طول می‌کشید تا این بچه‌های متعصب فریب‌خورده‌ای که این همه به این‌ها در زندان‌ها محبت شد، توبه‌شان را پذیرفتیم به عنوان "تائب" بیرون آمدند و دوباره به آن‌جا رفتند و برگشتند که با ملت خودشان بجنگند و برای عراق جاسوسی کنند.»
 
 منبع آن نیز مشروح خطبه رفسنجانی در نماز جمعه ۷ مرداد ۶۷، است که در کیهان هوایی ۱۲ مرداد ۶۷ شماره ۷۹۸ آمده است. آیا رژیم زندانیان مجاهد را خطری بالفعل می‌شناخت یا نه؟ در همین رابطه خانم نسرین پرواز که آقای جلیلیان به خاطر نزدیکی فکری سنگ صداقتشان را به سینه می‌زند در کتاب زیر بوته لاله عباسی ص ۲۳۱ در رابطه با خطبه‌ مزبور چنین گزارش می‌دهد:
 
«آخوند رفسنجانی بعد از نماز شروع می‌کند به بحث سیاسی کردن. در نیمه‌های حرفش می‌گوید: زندانیان، ضدانقلابیون، لامذهبی‌ها باید کشته شوند. و حزب‌الله با شعارهای خود خواست او را تأیید می‌کنند.»
 
چنان که ملاحظه می‌‌کنید همه تلاش به کار می‌رود که نام زندانیان مجاهد آورده نشود. چه کسی کینه‌توز است؟ چه کسی «گردوغبار يكسونگرى و گاه جانبدارى‌هاى بشدت افراطى» بر دامانش نشسته‌ است؟
 
من قصد بحث کلامی با بهروز جلیلیان را ندارم چرا که از نظر من وقت تلف کردن است. بحث با کسی که ۱۶۰۰ کتاب را خوانده و اینگونه قضاوت می‌کند، بیفایده است اما برای روشن شدن اذهان کسانی که کتاب را نخوانده‌‌‌اند. این توضیحات را می‌دهم. آقای جلیلیان می‌نویسد:
 
« از جمله موارد تبعيض آميز روايت آقاى مصداقى اين است كه ايشان در شرح كشتار غير مجاهد ها و يا ماركسيستها!! كمتر از يك صفحه و در مورد زندانيان مجاهد نزديك به صد صفحه را اختصاص داده است»
 
من مشاهدات خود را از راهرو مرگ ، دادگاه‌ها، سلول‌های عمومی و انفرادی و... در روزهایی که قتل‌عام زندانیان مجاهد ادامه داشت و من در آن‌جا حضور داشتم  و از نزدیک شاهد بودم در حد توانم در صد صفحه تحت عنوان روزشمار قتل‌عام نوشته‌ام.
 
زندانیان از سال قبل تفکیک شده بودند و من در آن دوران حتا قادر به دیدن یک زندانی مارکسیست هم نبودم.
 
آیا می‌توانستم هنگامی که زندانیان مارکسیست را اعدام می‌‌کردند و من در آن‌جا حضور نداشتم و شاهد چیزی نبودم را نیز در صد صفحه بنویسم؟ آیا منطقی است در رابطه با جایی که نبوده‌ام مطلب بنویسم؟ آیا توقع دارید برای خوشامد شما قصه و روایت بتراشم؟ از دوستانتان بخواهید آن روزها را توضیح دهند. چرا منی که آن‌جا نبودم این وظیفه را بایستی به دوش بگیرم. آیا در این زمینه من تبعیض روا داشته‌ام؟ آیا مطرح‌ کردن چنین موارد سطحی و بی‌پایه و اساسی بهانه‌ جویی‌های کودکانه نیست؟ آیا غیرجدی بودن منتقد را نمی‌رساند؟
 
نیما پرورش هوادار «پیکار» در رابطه با آن روزها در صفحه‌‌های  ۱۰۴ و ۱۰۸ کتاب «نبردی نابرابر» می‌نویسد:
 
« از آن‌جایی بندهای زندانیان مجاهد بکلی از قسمت بندهای ما مجزا شده بود نتوانستیم از وضع آن‌ها اطلاع دقیقی بدست بیاوریم....آنچه در این میان – مدتی پس از این وقایع- جلب نظرمان می‌کرد این بود که پاسداران به هیچ عنوان از تماس بندهای چپ با یکدیگر جلوگیری به عمل نمی‌آوردند و حتی به نظر می‌آمد با اطمینانی که از قرنطینه بودن بندهای چپ و جدائی آنان از بندهای زندانیان مجاهد، داشتند مطمئن بودند که آن‌ها نمی‌توانند اخبار خاصی را با یکدیگر رد و بدل کنند.»
 
من در صفحه‌ی ۲۰۴ جلد سوم کتاب نوشته‌ام:
 
«تحلیل کلی در بند زندانیان مارکسیست این بود که رژیم به خاطر پذیرش قطعنامه ۵۹۸ در حال عقب‌نشینی است و یکی از ملزومات پذیرش آتش‌بس و اتمام جنگ نیز آزادی زندانیان سیاسی خواهد بود. آنان معتقد بودند با روی کار آمدن گورباچف و شروع پروستریکا در شوروی، نسیم جدیدی در دنیا وزیدن گرفته‌است و اثرات آن به ایران و رژیم نیز خواهد رسید و در این راه رژیم نمی‌تواند مقاومت چندانی از خود نشان دهد و لاجرم باید دست به گشایش‌هایی در سطح اجتماعی بزند و مسئله‌ی زندان‌ها و زندانیان نیز در اولویت قرار خواهد گرفت.»
 
آقای جلیلیان در نفی آن‌چه من نوشته‌ام بدون آن‌که در آن دوران در زندان بوده باشد می‌نویسد:
 
«در صفحه ۲۰۴ از جلد سوم، آقاى مصداقى مى‌نويسد كه زندانيان ماركسيست!! تحليل مى كردند كه با انجام پروسترويكا توسط گورباچف و آغاز تحولات در شوروى، موجش ايران را هم دربرگرفته و رژيم ايران هم دست به اصلاحات زده و در نتيجه موجب آزادى زندانيان سياسى مى شود. واقعا تنها سياه كردن كاغذ سفيد با اين خزعبلات به عنوان واقعيت بى چون چرا، نوبر است. كدام دسته از زندانيان سياسى ماركسيست چنين تحليل احمقانه اى آن هم در زندان مى كند. حداقل تعداد قابل توجه اى از زندانيان گروه ها و سازمان هاى ماركسيستى متعلق به خط ۳، شوروى را سوسيال امپرياليست مى دانستند، چگونه آنها به اصلاحات در آن كشور در جهت آزادى خودشان از زندان در ايران دل خوش مى كنند؟ يا شايد با تعقل اقاى نويسنده آن افراد ماركسيست نبوده اند.»
 
از قرار معلوم آقای جلیلیان پا به عرصه‌ای گذاشته‌اند که به اندازه کافی در آن مطالعه ندارند و از دیگران نیز کمکی نگرفته‌اند. آقای نیما پرورش از هواداران سازمان «پیکار» در کتاب «نبردی نا برابر» از انتشارات «اندیشه و پیکار» در رابطه با موضوع فوق در صفحه‌های ۱۰۷ و ۱۰۸ چنین می‌نویسد:  
 
«... با توجه به شکست رژیم در جنگ چندین ساله و موقعیت تضعیف شده‌اش، پیش‌بینی می‌شد که با اتخاذ سیاست‌ درهای باز و ایجاد فضای باز سیاسی سعی در حفظ قدرت و موقعیت نظام داشته باشد و در این میان، بسیاری از زندانیان گمان می‌کردند که در آینده‌ای نه چندان دور، بسیاری از آنان را آزاد خواهند کرد تا در عرصه جهانی، خود را رژیمی دمکراتیک و دارای فضای باز سیاسی جلوه دهند. »
و یا
«....در مجموع با اطلاعاتی که از فضای فکری دیگر بندها بدست آوردیم، بچه‌های دیگر بندها نیز بیش از همه بر احتمال تضعیف موقعیت رژیم و احتمال آزاد سازی زندانیان بعنوان گامی در جهت دمکراتیزه کردن فضای سیاسی جامعه و اعمال سیاست‌ درهای باز تأکید داشتند.»
 
من در ادامه همان مطلب نوشته‌ام:
 
«تقریباً تمامی بندهای زندانیان مارکسیست بر این عقیده پای می‌فشردند که با تضعیف شدن موقعیت رژیم، آزاد کردن زندانیان به عنوان گامی در جهت دمکراتیزه کردن فضای سیاسی جامعه، بسیار محتمل خواهد بود. بر پایه‌ی همین تحلیل نادرست از شرایط بود که هر خبری مبنی بر اعدام و قتل‌عام را از اساس بی‌پایه می‌دانستند.»
 
آقای نیما پرورش در همین رابطه و پس از شنیدن اخبار اعدام‌ها در صفحه‌های ۱۱۰ و ۱۱۵می‌نویسد:
 
«باور کردن خبر برایمان بسیار مشکل بود، هر چند خبر اعدام و به دار آویختن زندانیان در آمفی تئاتر زندان با اخباری که از طریق بندهای ۷ و ۸ بدستمان رسیده بود جور در می‌آمد، ولی فاجعه‌ای که رخ می‌داد، آنقدر هولناک بود که به هیچ عنوان با ذهنیاتی که برای خود ساخته بودیم، تطابق نداشت.
و یا
«...مسلم بود جریان رخدادها از آن‌چه که ما در اذهان خویش داشتیم بسیار متفاوت بود»
 
قضاوت را به عهده‌ی خوانندگان منصف می‌گذارم با توجه به آن‌چه که آقای نیما پرورش نوشته و توسط «انتشارات اندیشه و پیکار» انتشار یافته و بخش‌هایی از آن به انگلیسی ترجمه شده است و در سایت مورد علاقه‌ی آقای جلیلیان «اندیشه و پیکار» قرار گرفته، چه کسی به «سیاه کردن کاغذ سفید با این خزعبلات» مشغول است؟ حرف های چه کسی «نوبر» است؟
چنان‌چه ملاحظه می‌کنید نیما پرورش از هواداران پیکار و مورد تأیید گردانندگان سایت «اندیشه و پیکار» معتقد است که نه تنها بند خودشان، بلکه بچه‌های دیگر بندها نیز دارای چنین تحلیلی بودند. منظورشان از بندها هم بندهای زندانیان مارکسیست است. آن‌ها چنان غرق در «ذهنیات» بودند که حتا خبر اعدام را نیز باور نمی‌کردند. نمی‌دانم ایشان وقتی کتاب مزبور را می‌‌خواندند چرا به رگ غیرتشان بر نخورد و چنین جملات سخیفی را بر زبان نراندند. آیا نبایستی در این رابطه به روایت شاهدان عینی استناد جست؟ شما که در زندان نبوده‌اید؟‌ منبع اظهار نظرهای مشعشع‌تان کیست و کجاست؟ چنانچه ملاحظه می‌شود در این‌جا مبنع من زندانی هوادار سازمان «پیکار» و مورد تأیید سایت و انتشارات «اندیشه و پیکار» است.
 
آقای بهروز جلیلیان می‌نویسد:
 
«آقاى مصداقى البته در صدد است كه سازمان محبوبش را يك بار ديگر از اين اتهامات تبرئه كند و در صفحه ۴۱۷ مى نويسد كه اگر چه نويسنده كتاب "قتل عام زندانيان سياسى" از انتشارات سازمان مجاهدين در شناسنامه كتاب نيست اما وى مطمئن است كه نويسنده آن را مى شناسد و نام وى را ذكر مى كند، سپس تمام كاسه كوزه هاى اين همه اغراق را بر سر وى مى شكند. آقاى مصداقى بهتر است براى نقد و بررسى يك كتاب مقدارى در اين مورد مطالعه كند، در اين مورد بد نيست به كتاب فروشى ها و يا كتابخانه ها مراجعه كنند تا متوجه شوند كه وقتى كتابى اسمى به عنوان مولف و يا نويسنده ندارد، مسئوليتش بر عهده ناشر آن است كه در اينجا، سازمان مجاهدين است، كه رسما نامش در شناسنامه كتاب آمده است»
 
مسئله بسیار ساده و روشن است: بهروز جلیلیان به سادگی یا دروغ می‌گوید و مغلطه می‌کند و یا اساساً دگم‌های سازمانی و ایدئولوژیک باعث می‌شود که موقع خواندن تمام متن را نبیند. او به سادگی و بدون هیچ پروایی، هر‌ آن‌‌چه که می‌خواهد از قول من می‌‌گوید و به کتاب هم استناد می‌‌کند و بر پایه‌ی آن رهنمود هم می‌دهد. برای روشن شدن اذهان بایستی بگویم من در صفحه‌ی ۴۱۷ اساساً‌ نامی از نویسنده کتاب قتل‌عام زندانیان سیاسی نیاورده‌ام. من برای رد مطلبی که در کتاب قتل‌عام زندانیان سیاسی از انتشارات سازمان مجاهدین تحت عنوان گزارش دهم آمده بود، نوشتم: 
 
«این داستان تحت عنوان گزارش دهم (زندان گوهردشت) در کتاب قتل‌عام زندانیان سیاسی آمده است. نام نویسنده در کتاب مشخص نیست ولی من تردیدی ندارم که نویسنده‌ی گزارش فوق، دوست، هم‌رزم و هم بند سابقم، محمدرضا جوشقانی‌ است»
 
ظاهراً آقای جلیلیان با آن‌که «کتاب‌فروشی‌ها و کتاب‌خانه‌ها» را زیر و رو کرده  و به من هم آدرس داده‌اند، از درک این موضوع ساده غافل‌اند که من تنها راجع به نویسنده‌ی یک گزارش که در کتاب مزبور تحت عنوان «گزارش دهم» آمده، توضیح داده‌ام و حرفی در رابطه با نویسنده‌ی کتاب نزده‌ام که ایشان آسمان و ریسمان را به هم بافته‌اند. آقای عزیز کمی دقت کنید. در ضمن من در کتاب «نه زیستن نه مرگ» نه یک بار که ده‌ها بار به این که کتاب مزبور از انتشارات سازمان مجاهدین خلق است اشاره کرده‌ام.  
 
البته اگر آقای جلیلیان با بغض و کینه به مسئله نگاه نمی‌کردند، شاید کمی دقت مشکل ایشان را حل می‌کرد. تازه این داوری غرض‌آلوده و یا ناآگاهانه‌ای در حالی است که من برای بیان حقیقت و در ارتباط با گزارش مزبور در ۶ صفحه‌ با دلیل و برهان و استدلال گزارش دوست، همرزم و هم بند سابقم را که اتفاقاً‌ در میان مجاهدین است زیر سؤال برده و صحت آن را رد کرده‌ام. آیا شما چنین کاری کرده و می‌کنید؟ آیا اگر اسم او را نمی‌نوشتم، آن‌وقت ادعا نمی‌‌کردید که اسم وی را کتمان کرده‌ام؟
 
من نوشته‌ام:
 
«همه آنهايى كه با مجاهدين آشنا هستند و لااقل مجاهدين را در زمان شاه و به هنگام ضربه سال ۱۳۵۴ تجربه كرده اند، مى دانند در حالى كه افراد كودتاچى در سازمان مجاهدين از به كارگيرى هر شيوه اى حتا كشتن افراد و لو دادن آنان به پليس، سود مى‌جستند، بنا بر دستور تشكيلاتى اعضاى وفادار به آرمان مجاهدين به هيچ وجه اجازه مقابله به مثل كردن نداشتند.»
 
آقای جلیلیان با آوردن نقل قول فوق اظهار کرده‌اند:
 
اول، اين "همه آنهايى ..." يعنى گذاردن نظر آقاى مصداقى در دهان همه آنهايى كه با مجاهدين آشنا هستند، نگارنده بخوبى با مجاهدين و تاريخچه آن آشناست و اصلا اين گونه كه ايشان نوشته اند اعتقاد ندارد. دوم، عنوان كودتاچى، ضربه سال ۱۳۵۴، هم از آن عناوين بى پايه و اساس است. کتاب بيانيهء اعلام مواضع سازمان مجاهدين خلق ايران را روی سايت انديشه و پيکار بخوانيد و ياوه هايی را که تا کنون شما و ضد کمونيست‌های حاکم بر ايران تکرار کرده ايد کنار بگذاريد. اما اين مسأله امری ناشی از اطلاع داشتن يا نداشتن نيست، بلکه کودتا خواندن اين تحول دراز مدت، امری ست به نفع شما و رژيم.
 
آقای جلیلیان به نفی بدیهیات می‌پردازد و در رابطه با جنایات انجام گرفته از سوی تقی شهرام و همراهانش  می‌نویسد:
 
«همانطور كه ملاحظه مى‌ شود فرصت طلبى آقاى مصداقى در تعميم اتفاقاتى كه هنوز تحقيق درباره آنها ناتمام است و گفته هاى بسيارى باقى مانده، صرفاً به معنی تنها به قاضى رفتن و راضى برگشتن ايشان است.»
 
ظاهراً آقای جلیلیان در این‌جا سنگ خود را به سینه می‌زنند. ایشان پیش‌تر خود را فردی معرفی کرده بود که در رابطه با تاریخچه «پیکار» و وقایع سازمان مجاهدین تحقیق می‌کند. گویا تاریخ منتظر می‌ماند تا ایشان تحقیقاتشان تمام شده و گفته‌های باقی‌مانده را به اتمام برساند. دوست عزیز تاریخ سال‌هاست که قضاوت خود را کرده است. تلاش شما چیزی را تغییر نخواهد داد.
 
از نظر من بدون تردید هر فرد، جریان و یا گروهی حق تغییر عقیده و مرام خود را دارد. من حرفی در مورد ارجحیت دیدگاه مسلمانان و یا مارکسیست‌ها در تغییر و تحولات مربوطه در مجاهدین ندارم. بحث من تأیید دیدگاه ایدئولوژیک یکی و یا نفی دیگری نیست. من حتا مخالفتی با بخشی از دریافت‌های کسانی که تغییر عقید‌ه داد‌ند، ندارم. اما بحث من بر سر شیوه‌های به دست گرفتن قدرت و از میان برداشتن دیگران است. آیا نیازی به اثبات هست که مجید شریف واقفی، محمد یقینی توسط کسانی که شما از ایشان دفاع می‌‌کنید کشته شدند و جسد مجید به آتش کشیده شد؟ آیا نیازی به اثبات هست که صمدیه لباف توسط کسانی که شما از آن‌ها دفاع می‌کنید ترور و زخمی شد و به دست ساواک افتاد؟ آیا نیازی به اثبات هست که تا سال‌ها از نام و امکانات سازمانی استفاده می‌کردند که به هر دلیل مردم و نیروهای حامی، امکاناتشان را در اختیارش می‌‌گذاشتند؟ اگر معنای «لو دادن به پلیس» را نمی‌دانید، یک بار دیگر بیانیه‌‌ رسمی همان‌هایی که شما از آن‌ها دفاع می‌کنید در ارتباط با عملیات لو نرفته‌ی مرتضی صمدیه لباف را بخوانید. شما مرا به خواندن «اعلامیه تغییر مواضع» رجوع داده‌اید؛ بسیار خوب با هم و به همراه خوانندگان می‌خوانیم. آقای تراب حق‌شناس با زرنگی خاص خود و برای پوشاندن حقایق، متن تغییر داده شده بعدی را روی سایت خود گذاشته‌اند. متن اصلی اولیه چنین است. من آن را از روی اینترنت پیدا کرده و کپی کردم. حتماُ آقای حق‌شناس از آن خبر دارند.
 
«خائن شماره دو مرتضی صمدیه لباف نام دارد که توانست در حین اجرای حکم اعدام از دست ما بگریزد اما به چنگ پلیس افتاد. وی به احتمال بسیار زیاد از طرف دشمن نیز محکوم به اعدام خواهد شد، چرا که علیرغم اطلاعات بسیار زیادی که در اختیار پلیس قرار داده [ ... ] به دلیل شرکت در یکی دو واقعه نظامی _ از جمله شرکت در واقعه اتفاقی کشته شدن مامور ژاندارمری که بدنبال جستجوی مواد مخدر قصد بازرسی او را در مسجد [خیابان ] هاشمی داشته _ نخواهد توانست از این خیانت خود طرفی ببندد» متن بیانیه تغییر مواضع ص ۷ _ ۱۳۵
 
نمونه دیگر از این نوع برخورد مربوط به سیف اله کاظمیان می‌باشد که در متن بیانیه تغییر مواضع، در پوشش مطرح کردن نقاط ضعف کاظمیان بعنوان یک عنصر مخالف تغییر ایدئولوژی سازمان، از نقش او در نگهداری یک انبار سلاح و مهمات و همکاری او با مرتضی صمدیه لباف پرده بر می‌دارد. همان منبع : همان صفحات
 
اما در صفحه‌‌ی ۱۱ آن‌چه که آقای حق‌شناس روی سایت «اندیشه و پیکار» گذاشته‌اند برای پرده پوشی اقدام «غیرمسئولانه» شهرام و شرکا و شاهکاری که انجام داده بودند، چنین توضیح داده شده:
 
«در چاپ‌های گذشته «بیانیه» بنا بر اطلاعات و شواهد و قرائنی که در دست بود گفته شده بود که مرتضی صمدیه لباف با پلیس همکاری فعال داشته است. اخبار و اطلاعات بعدی که به دست ما رسید نشان می‌دهد که گفته‌ی فوق درست نبوده است، بدین جهت در این چاپ آن را تصحیح کردیم.»
 
آن‌ها با زرنگی هرچه تمام‌تر اشاره‌ای به لو دادن عملیات انجام شده توسط مرتضی صمدیه لباف به پلیس نکرده، انتقاد از خود شکلی هم نکرده، و تلاش می‌کنند اثر انگشت و ردپایشان را نیز پاک کنند. آن‌ها در اطلاعیه‌ و بیانیه رسمی خود موردی را در ارتباط با صمدیه لباف لو دادند که به صدور حکم اعدام منجر می‌شد، این در حالی است که صمدیه لباف زیر شکنجه ساواک قرار داشت و هیچ یک از ردهایی را که در اختیار داشت به ساواک نداده بود. این ردها می‌توانست منجر به دستگیری کسانی که او را ترور کرده بودند و یا دستور آن را داده بودند، بشود. کمی ‌چشم‌هایتان را باز کنید. 
من از شما که محقق‌اید و به همه‌ی امور نیز واقف هستید درخواست می‌کنم لطف کنید و نام کسانی را که معتقدان به آرمان مجاهدین به عنوان مقابله به مثل کشته و یا لو داده‌اند بیان کنید. برای من درک و فهم حقیقت از هر چیزی مهم تر است.
آیا شما نمی‌دانید مجاهدین از وجهه‌ی مادر رضایی‌ها استفاده کردند تا بلکه رضایت شخصی مادر مجید شریف‌واقفی را بگیرند تا دست رژیم را برای اعدام تقی شهرام ببندند. من که در جریان امر بودم. اما شما می‌توانید برای اطمینان به کتاب «سرود پایداری»، خاطرات مادر سنجری صفحه‌‌های ۱۶۴-۱۶۵ در ارتباط با تقی شهرام رجوع کنید. او در باره‌ی برخورد سازمان‌ چریک‌های فدایی‌ خلق و مادر رضایی‌ها که البته مجاهدین را نمایندگی می‌کرد می‌نویسد:
 
«من با این‌که دیگر ارتباط قبلی را با آن سازمان[چریک‌های فدایی خلق] نداشتم، به آن‌جا [ستاد میکده] زنگ زدم و بعد از چند تلفن بی‌نتیجه بالاخره یکی، خیلی روشن گفت «مادر، ما خودمان به اندازه کافی دردسر داریم دیگر شما زیادش نکنید. دور پرونده‌ی شهرام گردیدن برای ما مقدور نیست!»
 
اما در همان شرایط مجاهدین به روایت مادر سنجری چنین کرده بودند:
 
«...شنیده بودم مادر رضایی‌ها هم قبلاً پهلوی آن‌ها[مادر مجید شریف واقفی] رفته بوده و خواهشش [دادن رضایت] بی‌نتیجه بوده است.»
 
نمی‌دانم آیا باز هم نیازی به اثبات هست که رژیم شاه و مرتجعینی که بعدها به قدرت رسیدند بیشترین استفاده را از ضربه اپورتونیستی سال ۵۴ بردند؟ آیا آن حرکت موجب تقویت راست ارتجاعی شد یا نه؟ باور کنید شما در رؤیا و توهم به سر می‌برید. حرف از کدام «دراز مدت» می‌زنید؟ سازمان پیکار ۳ سال پس از اعلام تشکیل‌اش تا مرز فروپاشی پیش رفت و از پس تا مدتی به شکلی بسیار محدود باقی ماند و سپس یادش در خاطره‌‌ها ماند. از آن روز ۲۴ سال می‌گذرد. باور کنید یک سال آخرش هم بدون آن که کار خاصی انجام دهند با بحرانی که سراپای پیکار را فرا گرفته بود دست به گریبان بودند. البته من برای به وجود آمدن چنین شرایطی متأسفم. حضور قوی و گسترده سازمان پیکار در مبارزه با رژیم جمهوری اسلامی را به نفع مردم و جنبش می‌دانستم.
برخوردم با مسائل به گونه شما نیست. به شور آزادیخواهی افراد جدا شده از مجاهدین که بعدها نام پیکار گرفتند و در زیر شکنجه های ساواک و در میدان های تیر جان دادند، و بر آرمان خویش وفادار ماندند احترام میگذارم. من در کتاب حتا از تقی‌شهرام آن‌جایی که به خواست رژیم تن نداد به نیکی‌ یاد‌ کرده‌ام. نظر تأیید آمیزم را نسبت به جیگاره‌ای، هدایی و به ویژه سپاسی آشتیانی و فریدون اعظمی گفته‌ام. مگر نبایستی نسبت به تقی شهرام بیش از همه کینه‌ورز باشم، آیا چنین چیزی در کتاب هست؟ اگر بود چرا نیاوردید؟
من از صمیم قلب به دلاوران و شهدایی چون علیرضا زمردیان و به ویژه علیرضا تشید احترام گذاشته و می‌گذارم. می‌توانید راجع به زمانی‌که با زندانیان مارکسیست هم بند بودم تحقیق کنید تا برایتان مشخص شود چند تن از دوستان نزدیک من پیکاری بودند. من چون شما دچار ضدیت‌های کور و هیستریک نیستم. من امروز به عنوان یک فرد مستقل (حتا هوادار مجاهدین هم نیستم که از نظر من معنا و مفهوم دارد) به دفاع از حقیقت می‌‌پردازم و آن‌چه را که بیان می‌‌کنم به هیچ وجه دفاع از مجاهدین نیست و از آن قصد نتیجه‌گیری به نفع مجاهدین چه به لحاظ ایدئولوژی، استراتژی و یا تاکتیک‌های آنان را ندارم. بیان آن‌چه در این‌جا آورده ام به هیچ وجه تأیید و یا تکذیب اعمال آن‌ها نیست. چرا که من نه سخنگوی مجاهدینم و نه چنین وظیفه‌ای به دوش دارم. اما از آن‌چه که احساس می‌کنم حقیقت است با تمام وجودم دفاع می‌کنم. اگر به نظر شما دفاع من از حقیقت در این نقطه به نفع مجاهدین تمام می‌شود، اشکال از واقعیت است و نه من!
 
ایشان نوشته اند من فراموش کرده‌ام كه سازمان مجاهدين نیز اعدام هاى اول انقلاب را قويا تاييد مى‌كرد. آیا من چنین چیزی نوشته‌ام؟ در کجای کتاب چنین چیزی دیده می‌شود؟
 
من یک بخش از کتاب را به این مسئله اختصاص داده‌ام و برخورد همه‌ی گروه‌ها را با اعدام‌های اول انقلاب محکوم کرده‌ام و از آن به عنوان «جنون جمعی» نام برده‌ام. تازه خودم را نیز مبرا نکرده‌ام. در آن موقع که کتاب را می‌نوشتم دسترسی مستندی به آن‌چه که گروه‌ها گفته بودند نداشتم ولی هیچ کسی را مستثنا نکردم.
 
حال که ایشان اعمال خود و گروهشان را فراموش کرده‌اند، جهت یادآوری به ایشان و کسانی که اطلاعی از موضوعات ندارند، به تأیید اعدام‌های اول انقلاب از سوی سازمان پیکار که به زشت‌ترین صورت ممکن انجام گرفته اشاره می‌کنم. سازمان «محبوب» ایشان در نشریه‌ی پیکار شماره‌ی ۳، دوشبه ۲۴ اردیبهشت ۱۳۵۸ که ارگان رسمی این سازمان بود در مقاله‌ای با عنوان «خشم مقدس خلق» چنین نوشت:
 
«خشم مقدس خلق!
یک بار دیگر شعله‌های خشم مقدس خلق در دادگاه‌های انقلاب تجلی یافت و جاسوسان و جنایتکاران دیگری را در کام خود فرو کشید. روبهکان و فرومایگانی که تا دیروز به چپاول و غارت و خیانت به توده‌های رنجدیده‌ی خلق ما مشغول بودند و با تبختری فرعونی فرمان می‌راندند، چه نفرت‌انگیز و تهوع آور در پیشگاه خلق به عجز و لابه در افتادند و برای ادامه‌ی زندگی ننگین خود به التماس و  استغاثه دست یازیدند. و چه کوردل و احمقند اینان که می‌پندارند خلق، خون شهیدانش را و رنج و مشقت سالیان دراز دوران اختناق را به همین سادگی فراموش می‌کند و تسلیم تضرع و زاری این خائنین و جنایتکاران که دستشان تا مرفق به خون عزیزانش آغشته است، می‌شود. و چه کوردل تر و احمق‌ترند اربابان این سفلگان که در غرب و اسرائیل جنجال راه می‌اندازند و برای «حقوق بشر» اشک از دیدگان کثیف خود فرو می‌ریزند و برای «بشر» های زالو صفتی چون القانیان[یک سرمایه‌دار ایرانی]، اظهار تأثر و تأسف می‌کنند تا شاید که در اراده‌ی خلق دایر بر معدوم ساختن خائنین به خود، خللی ایجاد شود و مدافعین و عاملین برای آنان باز پس ماند، تا از منافع استثمارگرانه آن‌ها پاسداری کنند.»
 
اشتباه نکنید آن‌چا در بالا آمده است، مسئله «تبختر فرعونی» و... نوشته‌ احمدی‌نژاد و یا حسین شریعتمداری نیست...مو به مو تراوشات فکری قلم به دستان معتقد به پیکار است. یک بار دیگر در کلمات به کار برده شده در جملات بالا دقت کنید. باور کنید دست پخت دشمنان سازمان پیکار هم نیست. در ضمن هنگام بازخوانی آن، حسین روحانی، قاسم عابدینی و ... را نیز به یاد آورید!
 
همچنین دوستان ایشان در پیکار شماره ۱۱، دوشنبه ۱۸ تیر ۱۳۵۸ می‌نویسند:
 
«به دنبال ملاقات دولت با آیت‌الله خمینی، یک سری از هدف‌های دولت موقت که قبلاً تا حدی با مخالفت امام مواجه بود، صورت تحقق به خود گرفت. یکی از این هدف‌ها که دولت بازرگان همیشه برای رسیدن به آن تلاش کرده است، عفو عمومی برای نظامیان و نیروهای انتظامی (پلیس و ...) است.»
 
آن‌چه در بالا آمده از نشریه پیکار انتخاب شده است. درست خواندید سازمان پیکار است که خمینی را «امام» هم می‌خواند. و این تنها مورد نیست. تنهایی به قاضی نروید. من که نظرم را در کتاب با صراحت در باره‌ی خمینی و  این که چه بایستی در رابطه با او می‌کردیم به صراحت بیان کردم.
 
سپس در نشریه پیکار شماره ۱۲ دوشنبه ۲۵ تیر ۱۳۵۸ تحت عنوان دادگاه خلق با جملات تأیید آمیزی خبر از حمله و هجوم عده‌ای به دادگاه‌ انقلاب بهبهان و قتل سناتور اسدالله موسوی تحت عنوان اعدام انقلابی می‌دهد.
 
ایشان سؤال می‌کنند که چرا مجاهدین در فردای پیروزی انقلاب در حالی که خمینی از بالاترین مشروعیت سیاسی، اجتماعی و مذهبی برخوردار بود از درگیری‌های گنبد و کردستان دفاع نکردند. معلوم است که نبایستی چنین کاری می‌‌کردند. اگر مجاهدین یک کار عاقلانه کردند همین یکی بود. ضمن آن‌که در آن دوران همیشه اقدامات سرکوبگرانه رژیم را محکوم کرده و سعی در برقراری آرامش داشتند. تازه دیری نگذشت فرخ نگهدار، علی کشتگر و جمشید طاهری‌پور که در تلویزیون و در مناظره با بنی صدر، محسن رضایی و استاندار مازنداران در دفاع از درگیری‌های گنبد داد سخن می‌دادند، به پابوس خمینی و بهشتی و سیاهترین باندهای رژیم رفتند.
 
آقای عزیز داد از این می‌دهید که چرا مجاهدین در فروردین ۵۸ و در اوج مشروعیت رژیم بر روی آن سلاح نکشیدند و آن‌وقت از این گروه انتقاد می‌کنید که چرا بعد از دو سال  بعد از ۳۰ خرداد ۶۰ روی این رژیم اسلحه کشیدند؟ مگر پیکار و دیگر نیروهای درگیر در گنبد و کردستان در فروردین ۵۸ با مجاهدین هماهنگی کرده‌ بودند که آن‌ها در ۳۰خرداد با آن‌ها هماهنگی کنند؟ مگر هنگامی که در سال ۵۹ در مقابل دانشگاه تهران پرچم سرخ هوا کرده‌ بودید با کسی هماهنگی کردید؟ اگر درجه اهمیت و نقش سازمان پیکار در تحولات کشور مانند مجاهدین بود در همان سال ۵۸ و یا ۵۹ شرایط بعد از ۳۰ خرداد پیش آمده بود. مواضع سازمان پیکار نقش تعیین کننده‌ای در تحولات جامعه نداشت ولی برعکس کوچکترین موضع‌گیری مجاهدین تمامی صحنه‌ی سیاسی کشور را به هم می‌ریخت. مگر پس از ۳۰ خرداد این‌گونه نشد؟
آقای جلیلیان لطفاً‌ چشم‌هایتان را باز کنید، آخر کجا مجاهدین با رژیم دست به همکاری زدند؟ آیا نیرویی بیش از مجاهدین پس از انقلاب و در سال‌های ۵۸-۶۰ به افشای رژیم پرداخت؟ آیا رژیم بیش از هر جریانی از مجاهدین زخم خورده نبود؟ آیا بیش از ۵۰ هوادار مجاهد تنها به جرم افشاگری و فروش نشریه در کوچه و خیابان کشته نشدند؟ این‌ها نیاز به باستان‌شناسی ندارد چرا اظهر‌المن الشمس را انکار می‌کنید؟ البته من انتقادهای خاص خودم را به آن دوران دارم که در حوصله‌ی این نوشته نیست.
 
[چنانچه ملاحظه می‌کنید من بعدها و زمانی که زمان لازم را درست تشخیص دادم چگونه و با چه زبانی و بدون پرده پوشی «انتقادهای خاص» خودم به آن دوران و مجاهدین را مطرح کردم]
 
آقای جلیلیان می‌نویسد:
 
«در جريان جنگ ايران و عراق، [مجاهدین] دوشادوش نيروهاى رژيم جنگيدند و بطور غير مستقيم دست نيروهاى رژيم را براى سركوب انقلابيون در ساير نقاط همچون كردستان، آزاد كرد.»
 
آقای عزیز توجه شما را که مدعی هستید در ارتباط با سازمان پیکار تحقیق می‌کنید به نظرات حسین روحانی در ارتباط با موضع اولیه سازمان پیکار در رابطه با جنگ ایران و عراق جلب میکنم. به صفحه‌ی ۲۴۸ کتاب ایشان تحت عنوان «سازمان مجاهدین خلق» رجوع کنید. او می‌‌نویسد:
 
«قبل از شروع جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، سازمان در رابطه با درگیری‌های متعدد مرزی در کشور، در پیکار ۷۳ اعلام نمود که در صورت تجاوز عراق به ایران، باید در برابر نیروهای عراقی مقاومت نمود و با تمام نیرو آن‌ها را از ایران به پشت مرزها راند. این موضع‌گیری اگر چه از سوی هیأت تحریریه پیکار اتخاذ گردید، لیکن از جانب مرکزیت نیز ایراد و انتقادی بر آن وارد نشد و عملاً این موضع‌گیری پیکار ۷۳ به، عنوان موضع رسمی سازمان تلقی گردید. با شروع جنگ به شکل گسترده‌ی آن و حمله‌ی نیروهای عراقی به ایران و بمباران مناطق مختلف، از جمله فرودگاه مهرآباد، برای اکثریت قریب به اتفاق افراد سازمان و هم‌چنین عناصر مرکزی، تردیدی وجود نداشت که در صورت اشغال خاک ایران از سوی عراق، باید به مقابله‌ با نیروهای عراقی برخاست.»
 
در ارتباط با مواضع سازمان پیکار در ارتباط با اشغال سفارت آمریکا شما را که در حال تحقیق هستید به صفحه‌‌های ۲۰۶ تا ۲۰۹ کتاب «سازمان مجاهدین خلق» حسین روحانی ارجاع می‌دهم.
 
در ارتباط با موضع و نقش سازمان پیکار در جریانات انقلاب فرهنگی و دانشگاه نیز توجه شما را به کتاب حسین روحانی و مصاحبه‌ی مهدی فتاپور نماینده پیشگام و فدائیان جلب می‌کنم. در واقعه دانشگاه بهتر است توضیحی ندهم که علیرغم شعارهای اولیه به چه شکلی از دانشگاه خارج شدید.
 
باور کنید ادعای شما مبنی بر تأیید مجاهدین از تشکیل بسیج توسط خمینی در تضاد با ادعاهای شما مبنی بر عمق و وسعت نظرتان است. آقای عزیز امروز دیگر هر کس الفبای مبارزه و سیاست را خوانده باشد می‌داند که مجاهدین در پناه آن اطلاعیه به سازماندهی و توجیه کدام سیاست‌شان پرداختند؟ شمایی که خود را محقق معرفی می‌کنید بروید نگاه کنید مجاهدین در آن روزها در پناه یک اطلاعیه از سیاست خمینی دفاع نکردند بلکه به توجیه سازماندهی میلیشیا که طبق تحلیل‌شان پایه‌های ارتش خلق بر آن استوار می‌شد همت گماشتند.
 
آقای جلیلیان لطفاً بحث مبارزه با رژیم را پیش نکشید تاریخ ۲۵ سال گذشته پیش روی ماست. کدام نیروی سیاسی بیش از مجاهدین با رژیم جنگیده‌ است؟ من در رابطه با نتایج این مبارزه صحبتی نمی‌کنم. معلوم است که هنوز به سرنگونی و یا اضمحلال رژیم منجر نشده. مشخص است جدای از شرایط بیرونی، منطقه‌ای، بین‌المللی و ... اشکال از خود مجاهدین، تحلیل‌هایشان و ... هم بوده‌است. اما خواهش می‌کنم دم از «جنبش کمونیستی» نزنید. کجاست این «جنبش»؟ ای کاش این جنبش وجود می‌داشت. وجود این جنبش به نفع مردم ایران و بیش از همه به نفع مجاهدین بود. یک رقیب قوی، منسجم و در صحنه‌ی عمل باعث اصلاح و رشد آن‌ها هم می‌شد. یکی از ضعف‌های اساسی جنبش ما تنهایی مجاهدین در صحنه است. مجموعه‌ی دیگری وجود ندارد. صد دریغ و افسوس که ادعاهای شما بر روی کاغذ موجود است.
نگاهی به آن‌چه در تابستان و پاییز ۶۰ بر پیکار رفت بیاندازید و روایت‌های گوناگون در این باره را بخوانید، باور کنید اگر پیکار ضربه‌ بهمن ۶۰ را هم نخورده بود هم رو به تلاشی می‌رفت.
 
آقای جلیلیان از قول من چنین آورده و اظهار نظر کرده است:
 
«در اينجا، آقا مصداقى وكيل و وصى مقاومت ايران هم شده است. در صفحه ۲۹۲، ايشان مى نويسد، " ... فعاليت هاى بى سابقه ارتش آزاديبخش و سقوط شهر مرزى مهران توسط اين ارتش، ..." واقعا آقاى مصداقى به اين عناوين و رويدادهاى تخيلى اعتقاد دارند؟ كدام ارتش و كدام آزاديبخشى؟»
 
شما تا آن‌جا در کینه‌ورزی های کور خود پیش رفته‌اید که حتا سقوط شهر مهران به دست «ارتش آزادیبخش» را نفی می‌کنید. اگر دنبال سند و مدرک می‌گردید گزارش آن در روزنامه‌های اروپایی و آمریکایی درج شده است.  خبرنگاران از محل دیدار کرده‌اند. غنایم به دست آمده و اسرا نشان داده شده‌اند.  آیا این‌ها «تخیلی»‌اند؟ آخر بر اساس کدام منطق می‌شود دنیای شما را واقعی پنداشت؟ آیا بسته شدن دانشگاه ها، ادارات، مجلس که در هشت سال جنگ سابقه نداشت و بسیج همه‌‌ نیروها برای اعزام به کرمانشاه «تخیلی» است؟ آیا نیروهای رژیم با موجودات «تخیلی» می‌جنگیدند؟ من از بیان واقعیات های بالا قصد نتیجه‌گیری مبنی بر درست بودن استراتژی و یا تاکتیک‌های مجاهدین را ندارم. این‌ها تاریخ است. چه ما دوست داشته باشیم و چه نداشته باشیم.
 
شما می‌توانید با همه‌ی این امور مخالف باشید و صحت این اعمال را زیر سؤال ببرید تا این‌جای مطلب من با شما مشکلی ندارم. اما موضوع در این‌جاست که شما تمامی رویدادها را «تخیلی» معرفی می‌کنید. باور کنید من اسرای عملیات‌هایی را که شما «تخیلی» معرفی می‌کنید بعد از آزادی توسط مجاهدین در  اوین دیده‌ام و با آن‌ها از نزدیک صحبت کرده‌ام.
به موردی دیگر توجه کنید. در جلد ۴ کتاب من توضیحاتم در مورد شنیدن خبر ترور دکتر کاظم رجوی در سال ۶۹ را نوشته‌ام. حال دقت کنید به نوشته‌ و داوری ایشان در این مورد:
 
«در صفحه ۱۲۶ كه ايشان تنها از ترور ناجوانمردانه آقاى كاظم رجوى بدست تروريست هاى رژيم متاسف مى شود و نه آن همه افراد ديگر، چرا كه خودى نبوده اند. نويسنده مدعى مى شود كه بعدها اطلاعاتى در اين باره شنيده بوده است، اما نمى گويد از كجا و چگونه، احتمالا مجددا از عالم غيب البته، كه تشابهى ميان ترور ابو جهاد، فرد شماره دو، سازمان آزاديبخش فلسطين در تونس توسط كماندوهاى اسراييلى و ترور آقاى كاظم رجوى وجود داشته است، چنان توجيهات و مقايسه عجب و غريبى ارائه مى دهد كه نگارنده را از اين همه خود فريبى نويسنده و بالا بردن آقاى كاظم رجوى و اصولا هر آنچه كه به سازمان مجاهدين محبوبش مربوط باشد به حيرت مى اندازد. معلوم نيست كه مثلاً اگر آقاى شاپور بختيار، سران حزب دمكرات، فريدون فرخزاد و يا غلام كشاورز از اعضاى حزب كمونيست ايران كه در قبرس در جلو افراد خانواده اش ترور شد، هم با مجاهدين بود ايشان ديگر چه مقايسه‌اى از كيسه‌اش بيرون مى آورد».
 
آقای جلیلیان به راحتی نوشته را تحریف کرده و بعد به نتیجه‌گیری‌ دلخواه می‌پردازد. معلوم نیست ایشان چه پدرکشتگی با دکتر کاظم رجوی دارد که تلاش می‌‌کند بیرحمی و شقاوت رژیم در شیوه‌های به کار گرفته شده به هنگام جنایت را زیر سؤال ببرد؟ قبل از هر چیز بایستی بگویم من ننوشتم که تشابهی میان ترور ابوجهاد و کاظم رجوی بوده است. من تنها نوشتم که :
 
«بعدها متوجه شدم آنان در ابتدا قصدشان بر این بود که با الگوبرداری از حمله کماندوهای اسرائیلی به شهر بندری تونس و ترور ابوجهاد، به خانه‌ی او حمله کنند و بر خلاف کماندوهای اسرائیلی که تنها به قتل ابوجهاد اکتفا کرده بودند، کلیه‌ی افراد داخل منزل را به قتل برسانند. اما به خاطر مشکلات عملیاتی، از اجرای طرح منصرف شده بودند.»
 
چنان که می‌بینید آن‌چه که او نوشته تماماً بی‌ربط می‌باشد. محقق و آدم منصف که دردش مبارزه با رژیم باشد، می‌پرسد آیا منبعی برای گفته خود دارید؟ نه آن که هر چه دل تنگش می‌خواهد به هم ببافد. تازه ایشان مگر برای همه‌ گفته‌شان در یک نقد کوتاه منبع اعلام داشتند. البته نسبت به آن‌چه که نوشته‌ام مطمئنم. تقصیر من چیست که شما تحقیقات پلیس سوئیس و منابع دیگر و از جمله شهادت ابوالقاسم مصباحی و دیگران را ندیده و نخوانده‌اید؛ به نشریات سوئیسی دسترسی نداشته‌اید و تمایلی هم نداشته‌اید که بدانید.
 
جهت اطلاع شما، در این پرونده حتا یک زن پلیس سوئیسی هم درگیر است. همان طرحی هم که اجرا شد یکی از پیچیده‌ترین طرح‌های رژیم در ترورهای خارج از کشور به لحاظ عملیاتی بوده است. در صحنه‌‌ی ترور دو تیم عملیاتی شرکت داشته‌‌اند. دکتر کاظم را مانند فیلم‌های جنایی به قتل رسانده‌اند. او را با دو ماشین تعقیب کرده‌اند. یک ماشین ابتدا از بغل به اتوموبیل در حرکت او زده و وی را متوقف ساخته و جوخه‌‌های ترور از ماشین دیگر خارج و او را به رگبار بسته‌اند. سیزده نفر مستقیماً برای این عملیات از ایران به ژنو آمده بودند. حکم دستگیری بین‌المللی آن‌ها صادر شده است. اگر شما اطلاع ندارید مگر گناهش به گردن من است؟ حداقل ۴ سفیر رژیم در آن دست داشته‌اند. بروید کتاب «آقای خاتمی هشیار باش. چشم‌های اطلاعاتی‌ات جانیان بین‌المللی‌اند» که نوشته‌ی رضا گلپور یکی از عوامل وزارت اطلاعات رژیم است را بخوانید. حتا او نیز موارد فوق را تأیید می‌کند و به رخ خاتمی می‌کشد.
 
اگر من از چیزی مطلع بودم و توضیح دادم جرمی را مرتکب شد‌ه‌ام؟ آزموده را نیازمایید. بودند کسانی مانند شما هنگام قتل‌‌عام زندانیان سیاسی در گوهردشت، هنگامی که خبر قتل‌عام را با ریسک روی جان خودمان به آن‌ها رساندیم، همین گونه تحلیل کردند که زندانیان مجاهد دروغ می‌گویند و برای بزرگ کردن خودشان این اخبار را تولید می‌کنند. نتیجه‌ی این ارزیابی با خون بهترین بچه‌ها پرداخته شد. آن‌ها ناآگاهانه زمینه‌ی اعدام تعدادی را فراهم کردند. در کتاب توضیح کامل آن را داده‌ام. اگر باور نمی‌کنید به کتاب «نبردی نابرابر» نوشته‌ی نیما پرورش رجوع کنید. او نیز به موضوع اشاره می‌کند.
 
این ضدیت هستریک چیست که حتا به قیمت زیر سؤال بردن شقاوت رژیم حاضرید هر رطب و یابسی را علیه مجاهدین به هم ببافید. آیا من کینه کشی می‌کنم یا شما؟
 
من در کتاب خاطراتم چگونه می‌‌توانم به ترور بختیار و فرخزاد که پس از آزادی‌ام از زندان اتفاق افتاده اشاره کنم و یا در مورد ترور غلام کشاورز که در زندان انعکاسی نیافت اظهار نظر کنم. مگر تحقیق من در مورد ترورهای خارج از کشور بوده است. مگر لیستی از ترورهای خارج از کشور انتشار داده‌ام که آن‌ها را منظور نکرده‌ام. نام چند مجاهد را می‌خواهید بیاورم که همان موقع و یا کمی بعد اسیر جوخه‌های ترور رژیم شدند و من از نزدیک آن‌ها را می‌شناسم و در کتاب اسمی از آن‌ها نیاورده‌ام.  آیا من خودی و غیرخودی کردم یا شما که همه را خودی می‌دانید الا دکتر کاظم رجوی؟
 
آیا برای توضیح شقاوت یک رژیم نوشتن این که جنایتکاران ابتدا قصد داشتند به خاطر دشمنی با دکتر کاظم حتا زن و فرزندان او را نیز بکشند جرم و گناه است؟
 
آیا شما در کتاب «نه زیستن نه مرگ»  نخوانده‌‌اید که من به مجاهدین انتقاد کرده‌ام که چرا اسامی زندانیان مارکسیست که در قتل‌عام ۶۷ به شهادت رسیدند را انتشار نداده اند؟
من در کتاب «نه زیستن نه مرگ» حتا موارد ناروایی را که به گیلانی و لاجوردی نسبت داده شده بود، نیز به خاطر دفاع از حقیقت رد کردم. مثلاً‌ این دروغ مشهور که گیلانی حکم اعدام فرزندانش را صادر کرده بود رد کردم. من در کتاب توضیح دادم که هر دو فرزند وی مهدی و کاظم در درگیری به شهادت رسیدند و پایشان به اوین نرسید. کمال افخمی زندانبان سابق در مراسم برگزار شده از سوی مجاهدین در شهر کلن شهادت داده بود که لاجوردی در قتل‌عام سال ۶۷ تیرخلاص زندانیان را در اوین می‌زده. من شهادت دادم که لاجوردی علیرغم جنایات بزرگی که مرتکب شده در آن موقع در اوین حضوری نداشت و چنان کاری نکرد.
آیا کسی که با دشمنانی چون لاجوردی و گیلانی این‌گونه برخورد می‌کند و حاضر نیست نسبت ناروایی به آن‌ها داده شود در مورد دیگران عکس آن عمل می‌کند؟ دشمنی من با چه کسی بیش از لاجوردی و گیلانی است؟
 
آقای بهروز جلیلیان در ادامه ضدیت هستیریک خود با وارونه کردن حقیقت می‌نویسد:
 
«نويسنده سپس و مرتب در حال توجيح(توجیه) كار خود در كارگاه زندان و دوختن لباس براى پاسداران است و اين كار خود را براى رسيدن به هدف نهاييش قابل قبول مى يابد اگر چه در كشمكش با خود در صفحه ۱۱۹ مى نويسد: " ... نمى توانيم خودمان را گول بزنيم، در اين رابطه بايد عميق و سخت انديشيد." از مهمترين وجوه اين كارگاه كه آقاى مصداقى در همين صفحات اشاره دارد، اين است كه هيچ ماركسيستى! در آن نيست. " كارگاه لبريز بود از زندانيان عادى و متهمان به جاسوسى براى آمريكا و تعدادى از زندانيان مجاهد. "جالب تر اين جاست كه آقاى نويسنده قهرمان كه پيشتر، از اين بند و افرادش بسيار بد مى گفت، از "ما" و حركت جمعى در جهت خلاف جريان حرف مى زند، وى و عده اى مجاهد به ظاهر تواب، باز هم به فعاليت هاى جمعى دست زده و ايشان در اين بند تواب خواه مجددا ليدر مى شود. ايشان بالاخره از خر شيطان پايين مى آيد و متوجه دغل كارى رژيم شده و تصميم مى گيرد كه ديگر در آن كارگاه كار نكند. واقعا به اين همه بند بازى ايشان چه مى توان گفت؟ زندانى سياسى پس از تقريبا ۱۰ سال حبس و زنده بدر آمدن از كشتار سال ۱۳۶۷، چگونه به اين سادگى فريب رژيم را مى خورد و تا مرز فروپاشى و تسليم به دشمن مى رود و همچنان حرف ها و كارهاى خود را توجيه مى كند.»
 
بی‌پرنسیبی به کار برده شده در نقد ایشان حد و مرز نمی‌شناسد. اولاً‌ در مورد کارگاهی که ایشان با افتخار و علامت تعجب از آن یاد می‌کنند که هیچ مارکسیستی!‌ در آن نبوده بایستی بگویم که هشتاد درصد زندانیان مرد مارکسیست در اسفند سال ۶۷ با شرکت در سمینار «بیعت با امام» و شرکت در راهپیمایی اعلام انزجار از سازمان‌های حقوق بشری بین‌المللی که قتل‌عام سال ۶۷ را محکوم کرده بودند از زندان آزاد شدند. نیما پرورش در این رابطه می‌نویسد:
 
«از میان تمام زندانیان چپ که حدود ۴۰۰ تا ۴۵۰ نفر بودیم فقط ۷۰ نفرمان به آن دو سؤال آخر پاسخ منفی دادیم و بقیه همه به آن دو سؤال پاسخ مثبت داده بودند».
 
آقای جلیلیان آن دو سؤال که نفرات بالا به آن جواب مثبت داده بودند طبق گفته‌ی نیما پرورش این بود:
 
«آیا حاضر به مصاحبه هستی یا خیر؟ آیا حاضر به شرکت در کنفرانسی علیه مجامع حقوق بشر هستی یا خیر؟»
بقیه نیز به جز ۴ نفر در فروردین ۶۸ آزاد شدند. آیا نیازی هست که در این مورد به اسناد و مدارک بیشتری رجوع کنیم؟ نمی‌دانم نظر شما در مورد آن‌ها چیست؟
 
نه این که فکر کنید آقای جلیلیان نمی‌دانند چرا زندانیان مارکسیست در آن‌جا نبوده‌اند. ایشان خوب می‌دانند در کتاب به طور مشروح موضوعات فوق توضیح داده شده است.
 
اما موضوعی که در باره من مطرح می‌کند و می‌نویسد تا مرز فروپاشی و تسلیم به دشمن پیش می‌روم از این قرار است.
 
منی که یک سال بیشتر از حکم زندانم باقی نمانده بود و با توجه به جو موجود مطمئن بودم که دیر یا زود آزاد خواهم شد، به خاطر احساس مسئولیتی که داشتم، روی زندگی خود و خانواده‌ام به لحاظ جانی و مالی ریسک کرده و به همراه چند تن از بچه‌های دیگر به دنبال نقشه فرار از زندان و کشور بودم. در این راه تا آن‌جا که در توان داشتیم عمل کردیم. بچه‌ها همگی در تور اطلاعات رژیم گیر کرده و به شهادت رسیدند. آیا در تور یک سیستم اطلاعاتی رفتن گناه است؟‌ بفرمایید تحقیق کنید گروه جزنی – ضیا ظریفی و گروه فلسطین و... چگونه لو رفته و دستگیر شدند. تحقیق کنید سازمان مجاهدین خلق چگونه ضربه خورد و ۹۰ درصد کادرهایش در سال ۵۰ دستگیر شدند. فکر می‌کنید به عراق رفتن جرم است؟
دوست عزیز از آقای تراب حق شناس سؤال کنید چند سال از عمرشان را در عراق گذرانده‌ و با دوایر امنیتی آن سر و کار داشته‌اند؟ تازه از کی تا به حال رفتن به عراق و جنگیدن با رژیم جرم است ولی رحل اقامت گزیدن در فرانسه و استرالیا انقلابی گری و شرکت در مبارزه‌ طبقاتی؟ 
 
من‌هم برای آن‌که بتوانم از امکان مرخصی در زندان استفاده کنم و طرحی را که فکر می‌کردم دوستانم با موفقیت پشت سر گذاشته‌اند اجرا کنم، دو ماه به کارگاه رفتم. آن‌هم پس از آن‌که همه‌ درها به رویم بسته بود. تازه هیچ خطایی هم انجام نداده بودم. موضوع را نیز به طور مشخص و مشروح در کتاب توضیح داده‌ام. لحظه‌ای که فقط به لحاظ تحلیلی و نه مستند احساس کردم که نقشه‌ام با شکست مواجه شده بلافاصله حاضر به ماندن در کارگاه نشدم و همه‌ی تبعات آن را به جان خریدم. به خاطر آن مورد ضرب و شتم قرار گرفتم، به انفرادی رفتم، بعدها به صورت تنبیهی به نزد زندانیان عادی زیر بازجویی فرستاده شدم. ملاقاتم را قطع کردند و سپس در اتاق در بسته محبوس شدم. آیا افراد بی غرض وقتی کتاب را می‌خوانند چنین نتیجه‌ای که آقای جلیلیان گرفته‌اند، می‌گیرند؟ تا ۲-۳ هفته‌ی دیگر سروده‌های مربوط به قتل‌عام سال ۶۷ را که در زندان و در همین شرایط (که ایشان از آن «تا مرز فروپاشی و تسلیم به دشمن» نام می‌برند) با مرارت اما جدیت از حفظ کرده‌ و به خاطر سپرده بودم در ۳۰۰ صفحه‌ انتشار خواهم داد. آیا در آن صورت کسی ادعاهای شما را جدی خواهد گرفت؟
 
آقای جلیلیان توده‌ای‌ها و اکثریتی‌ها را مارکسیست که نمی‌داند هیچ، مارکسیست دانستن آن‌ها را توهین به مارکسیست‌ها هم قلمداد می‌کند. فکر می‌کنم لااقل اگر تا سال ۶۰ توده‌ای ها را از چپ ایرانی می‌‌گرفتی هیچ چیز دیگری باقی نمی‌ماند.
 
مارکسیسم و به ویژه مارکسیسم لنینیسم توسط توده‌ای ها به ایران وارد شد. اکثریت قریب به اتفاق کتب کلاسیک مارکسیستی توسط توده‌ای ها ترجمه، چاپ و منتشر شده بود. آن وقت ظاهراً بایستی مارکسیست بودنشان در «شورای نگهبان» آقای جلیلیان مورد تأیید قرار می‌گرفت.[3]
 
از من می‌پرسد که چرا در کتاب از لفظ مارکسیست‌ها استفاده کرده‌ام. بعد خود را به آن راه زده و از خوانندگان می‌پرسد: « آيا كسى در ايران، سازمان و يا گروهى با نام "ماركسيست ها"» می‌شناسد؟ گویا من گفته‌ام سازمانی به نام مارکسیست‌ها بوده است. خودشان در همین چند صفحه‌ نقد چند بار از لفظ «کمونیست‌ها» استفاده می‌کند آیا سازمانی به نام «کمونیست‌ها» در ایران هست؟ 
 
در ثانی من هرگاه از فرد به خصوصی صحبت کرده‌ام تعلق سازمانی‌اش را گفته‌ام. از توده‌ای گرفته تا پیکاری و... در جایی از لفظ مارکسیست‌ها استفاده کرده‌ام که انتخاب دیگری نداشته‌ام. آیا امکان دارد در یک کتاب، هنگامی که می‌خواهم از مارکسیست‌ها نام ببرم هر بار اسم نزدیک به ۵۰ گروه را پشت سرهم بیاورم. و مثلا قدم به قدم بنویسم: وابستگان پیکار، رزمندگان، نبرد، سهند، آرمان، اقلیت، وحدت کمونیستی، اتحادیه کمونیست‌ها، راه کارگر، کومله، اشرف دهقانی، اکثریت جناح چپ، اکثریت جناح راست، اسپارتاکوس، بابک زهرایی و ...اینجوری مسئله‌شان را حل می‌کردند؟ دوباره خط بعدی همه این اسامی را تکرار کنم. حال اگر در این میان نام یک گروه فراموش می‌شد، چه کار بایستی می‌کردم. آیا امکان پذیر است در هر صفحه نام ۵۰ گروه آورده شود و دوباره صفحه‌ی بعد روز از نو و روزی از نو. اگر کسی می‌گفت در واقعه مزبور مثلاً کسی از فلان جریان نبوده چی؟‌ آن‌وقت چه بایستی می‌کردم؟ اگر چنین چیزی امکان دارد چرا خود ایشان در یک نقد چند صفحه‌‌ای چنین کاری نکرده‌اند و تفکیک گروه‌ها را نیاورده و از لفظ «کمونیست‌ها» استفاده کرده است؟ آیا کمونیست‌ها به توده‌ای‌ها و اکثریتی‌ها اطلاق نمی‌شود؟
راستی ایشان چرا کسانی را که  در کتاب‌هایشان وابستگان به گروه‌های‌ مارکسیستی آن‌ها را «زندانیان چپ» خطاب کرده‌اند، مورد حمله قرار نمی‌دهند؟ آیا سازمانی به نام «چپ» در ایران داریم؟ برای نمونه به کتاب نیما پرورش هوادار پیکار رجوع کنید. او زندانیان و بندهایشان را تفکیک می‌کند به مجاهد و چپ. درست مثل من که زندانیان را تفکیک می‌کنم به مجاهد و مارکسیست.  آیا مارکسیست گفتن توهین است و چپ گفتن نه؟ کتاب هر یک از زندانیان آزاد شده مارکسیست را که بخوانید وقتی می‌خواهند مسئله‌ای را توضیح دهند می‌گویند زندانیان چپ. بر چه پایه و اساس و منطقی من بایستی حکم تأییدیه‌ی مارکسیست قلمداد کردن کسی را از شما بگیرم؟ شما و یا سازمان شما و یا دیگر گروه‌های سیاسی از کجا چنین مرجعیتی را یافته‌‌اید؟
 
آقای بهروز جلیلیان تا آن‌جا به جنگ واقعیت رفته است که برخلاف تمامی کسانی که زندان‌های شاه و خمینی را تجربه کرده‌اند، بدتر بودن شرایط زندان‌های خمینی نسبت به رژیم شاه را نیز تکذیب می‌کند. او چنین می‌نویسد:
 
« اين به هيچ وجه به اين معنى نيست كه دوران زندان سياسى در زمان شاه بدتر از دوران بعد از خود بوده و يا به عكس، آن گونه كه آقاى نويسنده بدون تجربه دوران پيش از انقلاب، زندان سياسى رژيم جمهورى اسلامى را بدتر دانسته است»
 
نمی‌دانم وقتی مسائلی به این وضوح مورد تکذیب و انکار قرار می‌گیرد، با بقیه اظهارنظرها و داوری‌های ایشان چه بایستی کرد؟ من چنین داوری را به نقل از علی عمویی و تمامی کسانی که زندان دوران شاه و خمینی را تجربه‌ کرده‌اند، و من در زندان آن‌ها را دیده‌ام بیان کرده‌ام. در ضمن فاکت هم آورده‌ام. آن‌وقت آقای جلیلیان بدون آن‌که لحظه‌ای تأمل کند می‌نویسد: «آقاى نويسنده بدون تجربه دوران پيش از انقلاب، زندان سياسى رژيم جمهورى اسلامى را بدتر دانسته است».
راستی به ایشان چه می‌توان گفت؟ چگونه و از چه راه می‌توانم تعهد و مسئولیت را به ایشان یادآور شوم؟
 
آقای جلیلیان در رابطه با مارکسیست‌ها چنین اظهار نظر می‌کند:
 
«در تمام جلدها همواره از عدم همكارى ماركسيست ها!! در كارهاى صنفى بند مشاهده مى شود و اين تنها زندانيان مجاهد هستند كه نظم و تشكيلات دارند و بار نيازهاى صنفى بند را مى كشند. در هر حال آقاى مصداقى هيچگاه به دليل اين امر اشاره اى ندارند. به همان دليلى كه پيشتر هم گفته شد، زندانيان سياسى گروه‌هاى كمونيستى، هيچ اعتماد و دلخوشى از زندانيان مجاهد نداشتند.»
 
من اما یک بخش از کتاب را با نام «انسانیت ناب، شکوه همبستگی در رنج و حرمان» اختصاص داده‌ام به فداکاری، دلاوری و گذشت یک زن وابسته به سازمان پیکار که در اتاق شکنجه با پذیرش شکنجه‌ی هر چه بیشتر خود تلاش می‌کند به مجاهد شهید علی خلیلی مسئولیتش را گوشزد کند. به جلد یک صفحات ۲۸۶-۲۸۷ رجوع کنید. آیا تفاوت تگاه من و ایشان از خلال همین سطور مشخص نیست؟
 
آیا می‌دانید بر خلاف دیدگاه‌های تنگ نظرانه شما نسبت به روابط زندانیان مجاهد و مارکسیست،‌ بازجویان وزارت اطلاعات علیرضا تشید را به خاطر روابط صمیمانه و مسئولانه‌اش با زندانیان مجاهد زیر فشار گذاشته و به او لقب «مارکسیست مجاهد» داده بودند؟ آیا می‌دانید یکی از قهرمانان شکنجه زندان خمینی لهراسب صلواتی تا کجا با مجاهدین روابط صمیمانه داشت که به شوخی بچه‌ها به او می‌‌گفتند «بابا دو رکعت نماز هم بخوان دیگه»؟
 
ایشان در ادامه‌ی همین مطلب دوباره در رابطه با زندگی جمعی، اداره‌‌ی بندها توسط زندانیان و بحث‌های پیرامون آن که در کتاب «نه زیستن نه مرگ» به تفضیل در مورد آن صحبت کرده‌ام و مطمئناً و هیچ نکته‌ی ناروشنی در میان آن نیست اشاره کرده و می‌نویسد:
 
«از سوى ديگر بخاطر زياد تر بودن زندانيان مجاهد و به تبع آن زياد بودن توابان اين جريان، اغلب مسئوليت هاى بند ها بر عهده آنان گذاشته مى شد. اين مسئولين بندها بودند كه براى همه تصميم مى گرفتند و هزينه مى كردند، حتى اگر تعدادى هم مخالف باشند، بنابر اين همواره مخالفت ها در عدم همكارى با زندانيان مجاهد كه اغلب تشخيص تواب از غير تواب آن مشكل بود، به چشم مى خورد.»
 
در حالی که من در کتاب از اداره‌ی بندها توسط زندانیان مقاوم و اداره‌ی بندها توسط آن‌ها و نمایندگان زندانیان صحبت می‌کنم آقای جلیلیان بدون دغدغه فریبکاری کرده و به جعل مطلب دست می‌زند. برای صحت آن‌چه که گفته‌ام توجه ایشان را به صفحات ۷۸ و ۷۷ کتاب نبردی نابرابر نوشته‌ی نیما پرورش از هواداران سازمان پیکار جلب می‌کنم و قضاوت را به عهده‌ی خوانندگان می‌گذارم. 
 
او می‌نویسد:
« در زندان گوهردشت زمینه و امکانات مناسب‌تری برای زندگی و حفظ هویت سیاسی‌مان فراهم آمده بود. از میان خودمان یک نفر را به عنوان «مسئول بند» انتخاب کرده‌بودیم که خواست‌ها و مشکلات بند را با زندانبانان مطرح می‌کرد و همچنین وظیفه تقسیم و هماهنگی کارهای داخل بند به عهده او بود. مسؤول های دیگری نیز انتخاب کرده‌ بودیم از جمله «مسئول نظافت» بند که وظیفه برنامه ریزی و نظارت بر انجام کارها، سفارش خرید مواد نظافتی برای بند و غیره را به عهده داشت. یک «مسئوول ورزش» داشتیم که سازماندهی مسابقات و تنظیم ورزش دستجمعی روزانه به عهده او بود و نیز «مسؤول غذا» که وظیفه‌اش تقسیم غذا بین سلول‌ها بود. «مسؤول کتابخانه و مطبوعات» کار جمع‌آوری و نوبت بندی کتاب‌ها و روزنامه‌های درون بند را به عهده داشت. ... به ویژه آن‌که زندانیان مجاهد و بسیاری از زندانیان چپ خواهان چنین زندگی جمعی بودند. ...اما در این میان، عده‌ای از زندانیان هم بودند که مخالف چنین شکلی از زندگی جمعی بودند. آن‌ها خواهان اداره امور بند توسط «کارگری بند» بودند ...این برداشت ها در زندگی زندان دائماً در برابر هم قرار می‌گرفتند. اما از آن‌‌جا که برداشت اول بیشتر مورد پشتیبانی زندانیان بود، همچنان به عنوان شکل غالب زندگی جمعی در بندها باقی ماند»
 
تأسف‌بار تر از همه پیشنهاد آقای جلیلیان است که به تبلیغات ساواک شاه و مرتجعین پهلو می‌زند. آقای جلیلیان می‌نویسد:
 
« يا بهتر بود به زندانيان عناوين، بى خدايان و خداباوران مى‌داديم كه بيش از پيش متوجه تفاوت هاى سياسى اين افراد شويم».
 
ابتدا بابد پرسید: آقای جلیلیان اگر به جای مارکسیست‌ها عنوان بی‌خدایان می‌دادم، آیا توده‌ای ها و اکثریتی ها در بی‌خدایان جا می‌‌گرفتند؟یا نه؟ 
 
نکته دوم : تمام تلاش ساواک شاه و مرتجعینی که بعدها قدرت را در کشور به دست آوردند و فجایع بزرگی را به وجود آوردند این بود که بگویند دعوا بین «خداباوران» و «بی‌خدایان» است. برای اولین بار حنیف‌نژاد در ایران این سد را در هم شکست و گفت جنگ بین استثمار شونده و استثمار کننده است. حالا ایشان مرا دعوت به تبلیغ شاهکار شاه و خمینی می‌کند. یکی از خواسته‌های ساواک از حنیف‌نژاد برای جلوگیری از اجرای حکم اعدامش این بود که اعلام کند: اسلام ضد مارکسیسم است. اگر باور ندارید این را از آقای حق‌شناس بپرسید؟
 
آقای جلیلیان که گویا خود را فردی «عمیق» می‌داند حتا درک ابتدایی از مارکس و مارکسیسم هم  ندارد. تصور می‌کند فلسفه‌ی مارکس برای جنگ با مذهب و «خداباوری» بنیان گذاشته شده است. تمام دعوای مارکس با ضد مذهب‌های آلمان بر سر توضیح این بود که ما برای جنگ با مذهب نیامده‌ایم. ایدئولوژی او فراتر از این است.
 
دوست عزیز « نه زیستن، نه مرگ» که رنج و درد و حرمان  رهروان راه زندگی، دوستی و عشق را بازتاب می‌دهد رو به رفقای دلیری دارد که چون شمع شبانه سوختند تا روشنی بخش محفل دیگران باشند. از من به دور است که به جنگ حیدری- نعمتی دامن بزنم. من در حد توان و بضاعتم آن‌چه از دستم بر می‌آمد را در ۴ جلد ارائه دادم. فارغ از هرگونه تنگ‌نظری از صمیم قلب خوشحال خواهم شد اگر شما آستین‌ها را بالا زده و اثری «بسیار عمیق» و در عین حال «پرمحتوا» در ارتباط با جنایت‌های رژیم  ارائه دهید.
.
ایرج مصداقی
 
Irajmesdaghi@gmail.com
 
 


[1]   به اصل نوشته در آدرس زیر رجوع شود http://www.irdc.ir/book.asp?id=375



[1]  برای اطلاع بیشتر می‌توانید به مطلبی از خانم گلرخ جهانگیری، یکی از هواداران سابق سازمان پیکار که در پاسخ به نقد آقای جلیلیان نوشته و  وجود فردی به نام جلال را تأیید کرده رجوع کنید. این مطلب در سایت دیدگاه منتشر شده است: سکوت یا روشنگری ؟ ــ در مورد کتاب ِ « نه زیستن ، نه مرگ »   
برای مطالعه نوشته آقای جلیلیان روی  آدرس زیر کلیک کنید:
همزيستى با مرگ ــ مرورى بر مجموعه چهار جلدى كتاب: نه زيستن نه مرگ بهروز جلیلیان

 

[2]  در همین رابطه آبراهامیان در صفحه‌‌ي ۱۲۹ متن انگلیسی اعترافات شکنجه شدگان، به اشتباه مطرح می‌کند که شهرام به خاطر زیر سؤال بردن صلاحیت دادگاه، به دستور قاضی از جلسه‌ی دادگاه اخراج شد. حال آن‌که برعکس شهرام به عنوان اعتراض در جلسات دادگاه شرکت نکرد و مقامات رژیم تلاش زیادی به خرج دادند تا وی را متقاعد کنند که لااقل در دادگاه شرکت کند.

 

[3]  در کنار خیانت‌هایی که حزب توده در حق جنبش مترقی و انقلابی ایران کرد نبایستی فراموش کرد که بسیاری از برجسته ترین آثار ادبی و علمی را وابستگان حزب توده ترجمه و تألیف نمودند. بماند که پس از کودتای ۲۸ مرداد  بیش از ۹۵ درصد از زندانیان توده ای بودند و رژیم شاه بالاترین فشارها را به آنان وارد می‌کرد . همه که به تسلیم کشیده نشدند. فراموش نکنیم که وقتی حزب توده تأسیس شد، پیشروترین افراد طبقات زحمتکش کشور را دور خود جمع کرد ، اتحادیه های صنفی را سازمان داد ، با انتشار روزنامه ها و مطبوعات در روشن کردن مردم و افشای ماهیت رژیم وابسته شاه توفیق یافت.

منبع:پژواک ایران


ایرج مصداقی

فهرست مطالب ایرج مصداقی در سایت پژواک ایران 

*رد پای یک معامله در دو پرونده؛ بشیر بی‌آزار و حمید نوری  [2024 Jul] 
*ابراهیم رئیسی؛ تصویر تمام‌نمای نظام در قاب «آیت‌الله اعدام»  [2024 May] 
*نتایج فاجعه‌بار مماشات غرب با چهاردهه گروگانگیری نظام اسلامی  [2024 Jan] 
*ابعاد یک حکم تاریخی؛ مبادله فرضی حمید نوری و سناریوهای محتمل  [2023 Dec] 
*مسئولیت پزشکان بیمارستان فجر ارتش در تراژدی آرمیتا  [2023 Oct] 
*فروپاشی درونی جدّی‌ترین احتمال فروپاشی رژیم ایران  [2023 Aug] 
*مشابهت خبرسازی «زخمی‌شدن قاسم سلیمانی در سوریه» و بستری شدن نیری در آلمان  [2023 Jul] 
*جنبش دادخواهی و جنجال خبری بستری شدن نیری در هانوفر  [2023 Jul] 
*رؤیای محو آثار جنایت در «دستور تعطیلی گوهردشت»  [2023 Apr] 
*حکم اعدام شارمهد؛ پاسخ پیشبینی‌پذیر تهران به پیام ضعیف اروپا  [2023 Feb] 
*پیامدهای کنفرانس امنیتی مونیخ   [2023 Feb] 
*وهم حمله نظامی به ایران یا جنگ واقعی جمهوری اسلامی با جهان؟  [2023 Jan] 
*همزمانی معنادار شایعه ترور صلواتی با تصمیم به قتل دو جوان  [2023 Jan] 
*در آستانه تشکیل دادگاه تجدید نظر در پرونده حمید نوری: تحریف‌های مشاور حقوقی خانواده او  [2023 Jan] 
*دادگاه تجدید نظر در پرونده حمید نوری و شروع دور جدیدی از تبلیغات جنایت‌پوشانه‌ی رژیم  [2022 Dec] 
*محمود سالارکیا، نمونه یک وکیل همدست دستگاه قضائی  [2022 Dec] 
*فهرست یک کشتار خاموش؛ سایه سنگین ارعاب بر سر کادر پزشکی  [2022 Dec] 
*وکیل چیست و «وکیل جمهوری اسلامی» کیست؟  [2022 Dec] 
*جواد علی‌اکبریان، یکی دیگر از مجریان کشتار ۶۷  [2022 Dec] 
*اعدام محسن شکاری و تبعات آن برای جنبش انقلابی  [2022 Dec] 
*خیزش ۱۴۰۱؛ حکومت «به دنبال گردن برای طناب دار»  [2022 Dec] 
*چقدر می‌توان به پرونده ایران در «شورای حقوق بشر» امید بست؟  [2022 Nov] 
*شادی صدر و شادی امین و تجاوز به زنان در زندان  [2022 Nov] 
*سوابق سیاه عبدالرضا مصری، مدافع کشتار معترضان بلوچ  [2022 Nov] 
*بدون نیروی جانشین، غرب با انقلاب ایران همسو نمی‌شود  [2022 Nov] 
* از مشهد تا شیراز؛ آیا حمله شاهچراغ تکرار سناریویی آشنا نیست؟  [2022 Oct] 
*سرگذشت اوین؛ ریشه‌های هراس از نماد جنایت  [2022 Oct] 
*آیا نارضایتی امثال اصغر ناظم‌زاده نشانه شکاف در حاکمیت است؟  [2022 Oct] 
*پشت پرده پرونده مرگ مهسا؛ راستی‌آزمایی گزارش پزشکی قانونی  [2022 Oct] 
*راهکارهایی عملی برای جبران انفعال غرب در برابر جمهوری اسلامی  [2022 Oct] 
*آیت‌الله منتظری؛ مقام رفیع وجدان در منش یک روحانی استثنایی  [2022 Sep] 
*صادق قطب‌زاده؛ از رویای قدرت تا کابوس سقوط  [2022 Sep] 
*علی‌اصغر حجازی؛ از سرکوب زنان تا تامین امنیت بیت خامنه‌ای  [2022 Sep] 
*قطع رابطه آلبانی با ایران؛ هشدار صریح غرب به جمهوری اسلامی؟  [2022 Sep] 
*سید جواد حجازی؛ تجارت مذهبی و نفوذ سیاسی  [2022 Sep] 
*رد پای روابط مافيایی صاحبان قدرت در قتل علی محفوظی  [2022 Aug] 
*خنجر «فتوای خمینی» بر گلوی سلمان رشدی و مسئولیت آمران  [2022 Aug] 
*محاکمه حمید نوری و نقش کاوه موسوی؛ از مشارکت در دستگیری تا کارشکنی تبهکارانه از مشارکت در دستگیری تا کارشکنی تبهکارانه [2022 Aug] 
*کشتار ۶۷ و سلسله دروغ‌های «دادستانی با اختیارات ویژه»  [2022 Aug] 
*نقاشیان با روایت داستان «ترور خمینی» به دنبال چیست؟  [2022 Jul] 
*در «روز جهانی عدالت» جنبش دادخواهی ایران کجا ایستاده است؟  [2022 Jul] 
*افشای توطئه کاوه موسوی همزمان با اعلام حکم دادگاه حمید نوری  [2022 Jul] 
* واکنش ایرج مصداقی به اظهارات حسینعلی نیری، مسئول «هیات مرگ»  [2022 Jul] 
*کشتار ۶۷ به روایت حسینعلی نیری؛ یک راست و دریایی از دروغ  [2022 Jul] 
*اطلاعیه مهم دادگاه ناحیه استکهلم در ارتباط با حکم دادگاه حمید نوری  [2022 Jul] 
*ساختار اطلاعاتی و امنیتی سپاه پاسداران  [2022 Jun] 
*نقش امیدوار رضایی در لاپوشانی راز مرگ سعید امامی   [2022 Jun] 
*پزشکانی که به دست "جوخه‌های امنیتی" حذف شدند  [2022 Jun] 
*پرونده‌سازی برای "عنکبوت مقدس" در متن فاجعه متروپل  [2022 May] 
* همکاری مسعود رجوی و دستگاه امنیتی رژیم علیه پرونده حمید نوری عامل کشتار ۶۷  [2022 May] 
*چرا پرونده حمید نوری در خارج از سوئد کلید خورد؟  [2022 May] 
*در ایران بالایی ها هم دیگر نمی توانند حکومت کنند و این سرآغاز انقلاب است  [2022 May] 
*اعدام فرخ‌رو پارسا؛ ضديت با سلطنت پهلوی يا زن‌ستيزی آگاهانه؟  [2022 May] 
*کیفرخواست حمید نوری در آینه انتقادها  [2022 Mar] 
*محمدی‌ ری‌شهری طراح کشتار سال ۶۷  [2022 Mar] 
*مورس چیست و در زندان چگونه مورس می‌زنند   [2022 Feb] 
*صداهایی از حمید نوری چند ساعت قبل از سوار شدن به هواپیما دارم راستی‌آزمایی ادعاهای قوه قضاییه جمهوری اسلامی در مورد دادگاه حمید نوری-بخش سوم [2022 Feb] 
*جعل پردازی و سناريو سازی امنيتی نمونه شاخصی از همياری برخی مخالفان   [2022 Feb] 
*علی هاشمی از تأسیسات زندان بیرجند تا ریاست اوین   [2022 Jan] 
*رضا سیف‌اللهی، از دانشگاه و حوزه تا فرماندهی امنیتی و نظامی  [2022 Jan] 
*محاکمه حميد نوری؛ دور جديد تبلیغات جمهوری اسلامی   [2022 Jan] 
*از گلزاده غفوری تا محمدعلی زم: جمهوری اسلامی و لباس روحانیت   [2021 Dec] 
*سکان بهداشت و درمان و آموزش کشور در دست چه کسانی است؟ − نمونهٴ سرپرست دانشگاه علوم پزشکی تهران  [2021 Nov] 
*سهمیه جدید سپاه قدس در آموزش عالی  [2021 Oct] 
*مرگ حاج داوود رحمانی؛ رئیس و شکنجه‌گر زندان قزلحصار  [2021 Oct] 
*سردار نجات، یکی از مسئولان سرکوب جنبش‌های اجتماعی و «نجات» نظام را بهتر بشناسیم  [2021 Oct] 
*مقوله‌ی حجت‌الاسلام «جعفر نیری» و مستند‌سازی کشتار ۶۷  [2021 Oct] 
*سپاه پاسداران؛ از دخالت در انتخابات سازمان نظام پزشکی تا تسلط بر آن  [2021 Oct] 
*نگاهی به پرونده اعمال محسن رضایی، به مناسبت منصب جدیدش   [2021 Sep] 
*فاجعه کشتار ۶۷ و «گل‌های داوودی»  [2021 Sep] 
*یک چهره‌‌ امنیتی و سرکوبگر، دبیر تازه مجمع تشخیص مصلحت نظام  [2021 Sep] 
*در جستجوی عدالت از استکهلم تا استانبول   [2021 Sep] 
*کرونا جان احمد زرگر، قاضی «ناقض حقوق بشر» را گرفت  [2021 Sep] 
*دادگاه حمید نوری سیاست مماشات اتحادیه اروپا را هدف قرار داده است  [2021 Aug] 
*چگونه نظام پزشکی در ایران به سازمانی حکومتی بدل شد  [2021 Jul] 
*میراث رئیسی؛ نابودی استقلال کانون وکلا   [2021 Jul] 
*اژه‌ای در رأس قوه قضائیه؛ خامنه‌ای شمشیر را از رو می‌بندد   [2021 Jul] 
*تشکیل پرونده بین‌المللی برای رئیسی؛ بدیلی عملی برای راهکار غیرعملی عفو بین‌الملل  [2021 Jun] 
*نقش ابراهیم رئیسی در دوره انتقالی دادستانی تهران از سال ۱۳۶۳ تا ۱۳۶۵  [2021 Jun] 
*مدارک تحصیلی جعلی در نظام اسلامی؛ رئیسی تازه‌ترین مورد   [2021 Jun] 
*از بازجویی و شکنجه‌گری در اوین تا حقوقدانی در شورای نگهبان   [2021 May] 
*مسعود رجوی عاقد پیوند نامبارک علی سرابی و فریدون ژورک (بخش یک)  [2021 May] 
*واکسن کرونا و راهپیمایی اربعین   [2021 May] 
*ابراهیم رئیسی؛ از گورستان خاوران تا خیابان پاستور  [2021 May] 
*مردد بین پوشیدن لباس روحانیت و شخصی  [2021 May] 
*از «اکتبر سرخ» و «پرولتاریا» تا ا‌م‌القرا اسلام و «معصوم».  [2021 May] 
*افزایش خودکشی و اعتیاد در میان انترن‌ها و رزیدنت‌ها در ایران  [2021 May] 
*انستیتو پاستور، همه‌گیری کرونا و واکسن ایرانی  [2021 May] 
*ردپای اهمیت استراتژیک یمن برای جمهوری اسلامی در فایل صوتی ظریف   [2021 Apr] 
*مشکلات نظام پرستاری در ایران  [2021 Apr] 
*سیر انحطاط و رذالت – نمونه احمد میراحسان  [2021 Apr] 
*شگردهای اتاق‌های فکر جمهوری اسلامی در زمینه انتشار اسناد جعلی  [2021 Apr] 
*تعیین تاریخ محاکمه حمید نوری؛ دادگاهی بی‌سابقه در سوئد   [2021 Mar] 
*توطئه‌ی فرقه‌ی رجوی علیه ایرج مصداقی و دادگاه حمید نوری  [2021 Mar] 
*شورای نگهبان، دستگاه قضایی و روابط انگلیسی  [2021 Mar] 
*آزمون آزموده؛ چرا اروپا در برابر اقدامات تروریستی ایران قاطع نیست؟   [2021 Feb] 
*«مجاهد پرکینه» دست به دامان سیاستمدار نژادپرست «آمریکایی»  [2021 Jan] 
*فرمان کرونایی خامنه‌ای و قبله درمانی نزدیکان رهبر  [2021 Jan] 
*اصلاح‌طلب دست‌ساز چگونه از خود دفاع می‌کند؟  [2021 Jan] 
*یکی از شخصیت‌های «اصلاح‌طلبیِ»عامل سازمان اطلاعات سپاه و بیت رهبری: محمد زارع گشتی فومنی  [2021 Jan] 
*بحران کرونا در ایران؛ واکسن داخلی یا خارجی؟  [2020 Dec] 
*من و شما و روح‌الله زم  [2020 Dec] 
*ممنوعیت پیوند اندام ایرانیان به اتباع خارجی   [2020 Dec] 
*آیا موساد اردشیر حسین‌پور، دانشمند هسته‌ای را ترور کرده است؟  [2020 Dec] 
*آخرین قدم‌ها برای نابودی استقلال کانون وکلا   [2020 Dec] 
*آزادی پژوهشگر استرالیایی در چارچوب «سیاست گروگانگیری که بخشی از سیاست خارجی نظام جمهوری اسلامی است» صورت گرفته  [2020 Nov] 
*اتهام بمبگذاری ایران در تایلند؛ آزادی تروریست‌ها به چه قیمت؟   [2020 Nov] 
*مرگ بیماران و آسیب‌های جانی ناشی از سوءمدیریت و فساد سیستم بهداشتی  [2020 Nov] 
*داروهای بی‌کیفیت ایرانی و رنج بیماران   [2020 Nov] 
*انتقال محمد مقیسه، یکی از جنایتکاران علیه بشریت به دیوان عالی کشور  [2020 Nov] 
*در سالگرد دستگیری حمید نوری جنبش دادخواهی فرصت یک دادخواهی دیگر را از دست داد  [2020 Nov] 
*کرونا جان یکی از عوامل اصلی کشتار ۶۷ را گرفت  [2020 Oct] 
*محمدجعفر محلاتی، منکر اعدام‌های ۶۷، «استاد صلح» دانشگاه آمریکایی   [2020 Oct] 
*محمدعلی پورمختار: پاسدار، وکیل، نماینده مجلس و متهم به فساد   [2020 Oct] 
*گزارش عفو‌ بین‌الملل و اشتباهات و کمبودهای بیانیه خانواده‌های قتل‌عام شدگان  [2020 Oct] 
*ماجرای رستوان کلاب ایبریا در تفلیس و تصحیح خطایم در مورد هلدینگ بین‌المللی آدونیس  [2020 Oct] 
*امیرعباس سهراب‌بیگ از معاونت دستگاه قضایی تا کلاب‌داری در گرجستان  [2020 Sep] 
*«صداهای یک کشتار جمعی» راه دادخواهی را به مجامع بین‌المللی باز می‌کند  [2020 Sep] 
*قدرت و فقاهت – نمونه یوسف صانعی  [2020 Sep] 
*چتر حمایتی کانادا و اروپا بر سر عاملان پرونده هسته‌ای ایران ؟  [2020 Sep] 
* روح‌الله حسینیان و کارنامه‌ای سراسر جنایت   [2020 Aug] 
*وکلای کار چاق‌کن در دستگاه قضایی ولایی  [2020 Aug] 
*فریب قدرت‌نمایی پوشالی دستگاه امنیتی با دستگیری جمشید شارمهد را نخورید  [2020 Aug] 
*دبیر دریابیگی بلوردی، وکیل همدست جانیان در پرونده زم و متهمان جنبش آبان   [2020 Jul] 
*نگاه دستگاه قضایی نظام ولایی به امر وکالت و کانون وکلا   [2020 Jul] 
*وکیلان همدست با نظام شکنجه: مورد گودرز افتخارجهرمی  [2020 Jun] 
*مرگ مرجان و تبلیغات گوبلزی فرقه رجوی  [2020 Jun] 
*وابستگان فرقه رجوی و دستگاه امنیتی و سلیمانی «کودک کش»  [2020 Jun] 
*وکیلان همدست با نظام شکنجه: مورد سیدرضا زواره‌ای   [2020 Jun] 
*دادستان کل آلمان و دادستان ایالت نیدرزاکسن: قاضی منصوری باید در آلمان مورد تعقیب قضایی قرار گیرد  [2020 Jun] 
*نمونه‌ای ديگر از همکاری دستگاه امنیتی نظام اسلامی با فرقه رجوی: جعل نامه و سند  [2020 Jun] 
*وکیلان همدست با نظام شکنجه: مورد ابوالقاسم ستاریان   [2020 Jun] 
*بیل‌ریچاردسون مواجب‌بگیر فرقه‌رجوی و کارچاق‌کن جواد ظریف و نظام اسلامی   [2020 Jun] 
*دسته گل وزیر اطلاعات دولت روحانی به مسعود رجوی   [2020 May] 
*سکوت اصلاح طلبان در ارتباط با دستگیری حمید نوری و موضع خامنه‌ای درباره‌ی کشتار ۶۷  [2020 May] 
*پاندمی کرونا و موفقیت‌های ادعایی سپاه و بسیج و نیروهای نظامی  [2020 May] 
*فساد و سپا‌هی‌گری در شرکت‌های تجهیزات پزشکی و پخش دارو   [2020 May] 
*طرح یک پرسشنامه (مجاهدین در برابر پرسش‌های مردم) بخشی از «گزارش ۹۳»  [2020 Apr] 
*مافیای دارو و پدرخوانده‌هایش   [2020 Apr] 
*سرنوشت عبرت‌انگیز دو زن، فیروزه بنی‌صدر و مریم رجوی  [2020 Apr] 
*خشم و کینه‌ی رجوی از چیست و چرا بهتان می‌زند؟   [2020 Mar] 
*سرگذشت مادر عالمه و فرار مسعود رجوی از عراق  [2020 Mar] 
*اپیدمی کرونا، تحریم دارو و «ایمنی گله‌ای»   [2020 Mar] 
*رقابت رجوی و خامنه‌ای بر سر فتوای دفن مردگان  [2020 Mar] 
*در برابر رژیم هیچ‌ افق روشنی قرار ندارد  [2020 Mar] 
*درگذشت یک جنایتکار (دکتر حبیب‌‌‌آلله پیروی) در اثر کرونا  [2020 Mar] 
*تشدید جنون رجوی   [2020 Mar] 
*طنز یا تراژدی!‌ فتوای دفن مردگان مسعود رجوی   [2020 Mar] 
*تصحیح و پوزش بابت اشتباهم راجع به شهرام منافی   [2020 Mar] 
*نقش قاسم سلیمانی و ظریف در جراحی بشار اسد و پیامدهای آن  [2020 Feb] 
*در نظام ولایی کدام پزشکان «گُم» می‌شوند و چه کسانی بالا می‌روند؟  [2020 Jan] 
*بیل ریچاردسون از مجیزگویی برای مریم رجوی تا معامله با جواد ظریف  [2020 Jan] 
*همگونی و همسانی شعارها و مطالبات در دیماه ۱۳۹۶ و آبان ۱۳۹۸ پیوستگی و ناپیوستگی در خیزش‌های اعتراضی [2020 Jan] 
*عفونت دندانپزشکی ولایی  [2019 Dec] 
*خوی ولایی در عرصه پزشکی و شکستن سوگند بقراط  [2019 Dec] 
*همکاری مسعود رجوی و دستگاه امنیتی رژیم علیه پرونده حمید نوری عامل کشتار ۶۷  [2019 Dec] 
*از نوابغ رانتی در عرصه پزشکی پروژه‌ ولاییِ خودی‌سازی در عرصه پزشکی (۳)   [2019 Nov] 
*اطلاعیه مهم  [2019 Nov] 
*شکل‌های امتیازدهی به خودی‌ها برای تولید پزشک ولایی  پروژه‌ ولاییِ خودی‌سازی در عرصه پزشکی (۲) [2019 Nov] 
*جزئیاتی جدید از دستگیری دادیار سابق قوه قضاییه در سوئد   [2019 Nov] 
*اینک صدای قتل‌عام‌شدگان  [2019 Nov] 
*عملیات موفقیت آمیز «دادخواهی ۶۷»   [2019 Nov] 
*تاریخچه تصرف عرصه پزشکی کشور توسط دستگاه ولایی پروژه‌ ولاییِ خودی‌سازی در عرصه پزشکی (۱) [2019 Nov] 
*چند نابغه و عصاره فضائل نظام ولایی   [2019 Oct] 
*حتی همسر جنتی هم هیچگاه از محل دفن فرزند سیاسی‌اش آگاه نشد   [2019 Oct] 
*اپیدمی ایدز و زگیل تناسلی و نقش نظام اسلامی در آن   [2019 Oct] 
*حکومت داعش در بیمارستان‌ها و مراکز درمانی ایران  [2019 Sep] 
*مشارکت گروهی از پزشکان و کادرهای پزشکی سرسپرده در جنایت   [2019 Aug] 
*سرانجامِ «ابن‌سینا»ی حوزه علمیه قم و عضو شورای خبرگان طب اسلامی   [2019 Aug] 
*چرا نظام ولایی نام کشتی گریس ۱ را به آدریان دریا تغییر داد؟ ‏  [2019 Aug] 
*«جهاد علمی» وابستگان نظام ولایی  [2019 Aug] 
*من و متهمان ترور‌های هسته‌ای/ نگاهی به گزارش بی بی سی   [2019 Aug] 
*دروغ‌، دروغ و دروغ: وقتی حقیقتِ یک جنایت را وارونه می‌سازند  [2019 Jul] 
*مرتضی اشراقی، عضو هیأت کشتار ۶۷، در کسوت وکیل  [2019 Jul] 
*پرونده‌ی نفتی: وکیل متهم و شاکی و قاضی، همدست یکدیگر  [2019 Jul] 
*وکیل شرکت نفت در پرونده‌ی بابک زنجانی کیست؟‌   [2019 Jun] 
*ایرج مصداقی: جنبش سبز نقطه پایان اصلاحات در ایران بود   [2019 Jun] 
*روح‌الله حسینیان، جنایتکاری در لباس وکیل مدافع  [2019 Jun] 
*صادرکنندگان هزاران حکم «اعدام» در مقام وکالت  [2019 May] 
*طرح یک پرسشنامه (مجاهدین در برابر پرسش‌های مردم) بخشی از «گزارش ۹۳»   [2019 May] 
*چهل و چهار سال پس از ترور شریف واقفی؛ شباهت‌های رفتاری مسعود رجوی و تقی‌ شهرام   [2019 May] 
*در تبریز: جمعی از جانیان در لباس وکالت   [2019 May] 
*«حاج غفور» از قتل قاسملو تا درگیر شدن با علی دایی   [2019 May] 
*مسعود رجوی سه دهه «فرار» از «جانبازی» و به خطر انداختن جان مجاهدین   [2019 Apr] 
*جانیان و عاملان کشتار ۶۷: ارتقای مقام در دستگاه قضایی  [2019 Apr] 
*جعلیات «ایران بریفینگ» و چهره‌های گوناگون امیرفرشاد ابراهیمی بازیچه‌ی دستگاه امنیتی  [2019 Apr] 
*غلامحسین مستقیمی ‌‌تهرانی – سرنوشت یک تروریست ولایی  [2019 Apr] 
*شادی صدر از «فمینیست آخوندزاده» تا افشاگر «چهره جنایت»  [2019 Apr] 
*وقتی دانشجوی حقوق شکنجه‌گر می‌شود   [2019 Mar] 
*من و حسین شریتعمداری و «رادیو منحرفان جنسی» و سفر با گذرنامه‌ی عادی جمهوری اسلامی به هر نقطه دنیا  [2019 Mar] 
*حاج داوود رحمانی: معرف کامل نظام زندان‌ها در حکومت ولایی  [2019 Mar] 
*عکس جدید «میرطاهر» در حال غرس نهال در بیت رهبری و «فاضلاب»‌های امنیتی رژیم  [2019 Mar] 
*اراذل و اوباش در خدمت نظام سرکوب   [2019 Mar] 
*چگونگی ضربه ۱۹ بهمن ۱۳۶۰ و کشته شدن موسی خیابانی  [2019 Feb] 
*احمدرضا کریمی «تواب دو نظام» و همکار دو دستگاه امنیتی  [2019 Feb] 
*شادی امین و شادی صدر و مقوله‌ی «آیت‌الله» و «هیتلر»  [2019 Feb] 
*محمد مهرآیین از جنایتکاران شاخص دهه‌ ۶۰ درگذشت  [2019 Jan] 
*یکی دیگر از شخصیت‌های نظام شکنجه: “صبحی”، رئیس زندان گوهردشت   [2019 Jan] 
*سرهنگ مهدی مناجاتی دشمن کارلوس کی‌روش، دوست چه کسانی است؟   [2019 Jan] 
*دکتر شیخ‌الاسلام‌زاده: نقش‌آفرینی در سیاه‌ترین روزهای اوین  [2019 Jan] 
* «در اوین به کابل شکنجه می‌گفتند قانون اساسی»  من_هم_شکنجه_شدم [2019 Jan] 
*یک جلوه شاخص درهم‌آمیزی دروغ و بهره‌کشی و خشونت: اسدالله بادامچیان و تبارش  [2019 Jan] 
*از الهاشمی النجفی تا هاشمی‌‌شاهرودی  [2018 Dec] 
*هیئت‌های مؤتلفه اسلامی، حزب زندانبانان و رانت‌خواران  [2018 Dec] 
*شادی‌صدر و شادی امین و «ملاخور» کردن تلاش‌های دیگران   [2018 Dec] 
*با آب هفت دریا نیز ننگ کشتار ۶۷ را نمی‌توان شست/ پاسخی به ادعاهای میرحسین موسوی  [2018 Sep] 
*تابستان ۶۷ و انتخابات ۹۶؛ چه کسی مسئول است؟  [2018 Sep] 
*مبانی ایدئولوژیک زندان و شکنجه در جمهوری اسلامی ایران  [2018 Sep] 
*«شکنجه به نام الله» Torture in the name of allah  [2018 Sep] 
*پافشاری بر دادخواهی و تهدید آینده نظام   [2018 Sep] 
*سرگذشت غمبار اسیران ایرانی پیوسته به مجاهدین در عراق   [2018 Aug] 
*۴ دهه فراز و نشیب در روابط ایران و اسرائیل   [2018 Jul] 
*عباس امیرانتظام، یک پرونده نمادین  [2018 Jul] 
*بهانه‌جویی آمریکا برای حمله‌‌ی نظامی؟  [2018 Jun] 
*همچنان می‌گویم ای کاش نه تیم ملی فوتبال، که جامعه‌ی ایران «کارلوس کی‌روشی» می‌داشت  [2018 Jun] 
*برای ممانعت از تحریم و جنگ، در برابر نظام ولایی بایستیم  [2018 Jun] 
*تیم ملی فوتبال ایران همچنان نماینده مردم ایران  [2018 Jun] 
*سپاه پاسداران انقلاب اسلامی رو در روی منافع ملی  [2018 Jun] 
*تذکر: عکس پرویز یعقوبی در میان شهدای مجاهدین  [2018 May] 
*فردی که در دسامبر ۲۰۱۵ در هلند کشته شد محمدرضا کلاهی عامل بمب‌گذاری در حزب جمهوری بوده است   [2018 May] 
*قدرت و فقاهت – نمونه یوسف صانعی   [2018 May] 
*همسر و فرزند سعید امامی می‌توانند به آمریکا بروند اما بسیاری از ایرانیان نه!   [2018 May] 
*چرا سیستم ناتوان از حل مسئله فساد سیستماتیک است؟ − نمونه ولی فقیه و نماینده‌اش در گیلان  [2018 Apr] 
*جای خالی «قاضی حداد» در میان متهمان کهریزک  [2018 Apr] 
*جایگاه روشن سعید مرتضوی در نظام، توضیح‌دهنده ابهام در جای کنونی او  [2018 Apr] 
*«طب اسلامی» و خطری که جان مردم را تهدید می‌کند   [2018 Apr] 
* صادق خلخالی نماد «انقلاب اسلامی»   [2018 Feb] 
*این یکی هم رؤیای رهبری در سر دارد: محسن اراکی  [2018 Feb] 
*اشغال سفارت آمریکا: سرگذشت گرو‌گان‌گیران  دانشجویان پیرو خط امام، خامنه‌ا‌ی و عذرخواهی [2018 Jan] 
*دکتر مجید سمیعی و امیدوار رضایی پزشکان ویژه‌ی هاشمی شاهرودی  [2018 Jan] 
*دکتر مجید سمیعی پزشک هاشمی‌شاهرودی حقه‌باز و کلاهبردار یا «ابر جراح»  [2018 Jan] 
*در تجمعات اعتراضی شرکت کنیم یا نکنیم؟ چه شعاری انحرافی است؟  [2017 Dec] 
*جفنگیات مأموران امنیتی نظام تحت نام دشمن اسلام و نظام  [2017 Dec] 
*کارنامه‌ی صادق لاریجانی و محک‌زدن ادعای احمدی‌نژاد  [2017 Dec] 
*راه اندازی «زندان جدید» فرقه رجوی در اروپا  [2017 Dec] 
*مکارم شیرازی حکم به «بیزاری» از جمهوری اسلامی می‌دهد!   [2017 Nov] 
*ادعای غیرواقعی «به‌رسمیت شناخته شدن قربانیان کشتار ۶۷ به عنوان ناپدیدشده قهری»   [2017 Nov] 
*دادخواهی در ایران: هنوز در ابتدای راه  [2017 Nov] 
*محسن آرمین شکنجه‌گر دهه‌ی ۶۰ همچنان در باتلاق دروغ دست و پا می‌زند  [2017 Nov] 
*انتری که لوطی‌‌اش نمرده است ( مهدی فلاحتی و روح‌الله زم)  [2017 Oct] 
* داستان فراموش شده یک حاکم شرع در دهه ۶۰ حسین موسوی تبریزی از حاکم شرع تا اصلاح‌طلب  [2017 Sep] 
*علی قدوسی دادستان کل انقلاب و ویرانگر «عدالت‌خانه»  [2017 Sep] 
*نقش یزدی در تحمیل خمینی به ایران بی‌بدیل است   [2017 Aug] 
*سایت توانا:‌ روحانیت انقلابی، متهم اصلی آتش‌سوزی سینما رکس آبادان  [2017 Aug] 
*نعمت احمدی و انکار نقش آوایی در کشتار ۶۷ با استفاده از «توریه» ‏  [2017 Aug] 
*خلخالی حکم اعدام خودش را صادر می‌کند   [2017 Aug] 
*تلاش سپاه و حاکم شرع خوزستان برای مخدوش نشان دادن روایت آیت‌الله منتظری از کشتار ۶۷‏  [2017 Aug] 
*تعویض صندلی میان مسئولان کشتار − چه کسی قرار است بر مسند وزارت دادگستری بنشیند؟  سیدعلیرضا آوایی سردسته‌ی تیم کشتار در خوزستان [2017 Aug] 
*قاتل قاسملو میزبان مراسم تحلیف روحانی و خیرمقدم گو به میهمانان خارجی  [2017 Aug] 
*آیا میرحسین موسوی شرمنده‌ی «عفو بین‌الملل» و نهاد‌های بین‌المللی می‌شود؟‌‏   [2017 Aug] 
* محمد محمدی‌گیلانی جنایتکاری در لباس «معلم اخلاق»   [2017 Aug] 
*اسدالله لاجوردی چشم و چراغ خمینی و خامنه‌ای  [2017 Jul] 
*‏«نومسلمانان دو آتشه» در عرصه‌ی هنر  [2017 Jul] 
*علی فلاحیان جنایتکاری که از پرده بیرون می‌آید   [2017 Jul] 
*پوزش به خاطر اشتباهم در مورد تاریخ مصاحبه‌ی تلویزیونی احسان طبری   [2017 Jul] 
*برگی از تاریخ؛ «قرارداد ۱۹۱۹»، نایبیان کاشان، پدربزرگم حاج‌محقق‌الدوله  [2017 Jul] 
*محسنی‌اژه‌ای چرا خاوری را فراری داد ‏  [2017 Jun] 
*دکتر مسعود شیری «جاودانه‌ای» که غریبانه رفت   [2017 Jun] 
*پاسخی به ادعاهای محسن آرمین بازجو و شکنجه‌گر سابق و «اصلاح‌طلب» کنونی  [2017 May] 
*سو‌ءاستفاده از نام و یاد جاودانه‌ها ممنوع (به یاد حسن جهان آرا)  [2017 May] 
*آنچه از رئیسی در «کشتار ۶۷» دیدم  [2017 May] 
*سعید کریمیان چه کسی بود و چه سابقه‌ای داشت؟  [2017 May] 
*«گلزارخاوران» مشهد، پیش پای «آیت‌الله قتل‌عام» ذبح می‌شود  [2017 Apr] 
*شیوه‌های جدید مأموران وزارت اطلاعات در فضای مجازی  [2017 Mar] 
*تقدیر هم‌زمان دعایی از یک چهره‌ی ملی و یک «جنایتکار علیه بشریت»  [2017 Mar] 
*نگاهی به زندگی برادران ذاکر، مسئولان اطلاعاتی رژیم خمینی و فرقه‌ی رجوی  [2017 Mar] 
*خطرات «عشق‌بازی» خامنه‌ای با «امام زمان» برای ایران و منطقه ‏  [2017 Feb] 
*شیخ محمد یزدی رئیس قوه قضاییه که چماقدار بسیج می‌کرد  [2017 Feb] 
*هادی غفاری شکنجه‌‌گری در لباس «اصلاح‌طلبی»  [2017 Feb] 
*تحلیل CIA از تسخیر سفارت آمریکا در تضاد کامل با ادعا‌های مضحک فخرآور  [2017 Feb] 
*حسین طائب یکی از خطرناک‌ترین چهره‌های امنیتی  [2017 Feb] 
*دست‌پخت سایت «همبستگی ملی» و خانم دشتی  [2017 Jan] 
*هاشمی رفسنجانی و خامنه‌ای در نگاه آیت‌الله گلزاده غفوری  [2017 Jan] 
*گزارش محرمانه‌ی CIA در مورد هراس اتحاد شوروی از انفجار دفتر حزب جمهوری اسلامی  [2017 Jan] 
*گزارش محرمانه‌ی CIA در مورد مسئولیت مجاهدین در انفجار حزب جمهوری اسلامی  [2017 Jan] 
*رپرتاژ آگهی «صدای آمریکا» برای مطرح کردن «بچه‌پررو» و «رفیق‌آیت‌‌الله»  [2017 Jan] 
*هاشمی معمار سرکوب دهه ۶۰ بود و مانع کشتار در پس از ۸۸  [2017 Jan] 
*محمدی‌ری‌شهری جنایتکاری که به چپاول مشغول است  [2017 Jan] 
*محمدعلی سرلک تیرخلاص‌زن دهه‌ی ۶۰ که روزگار خوشی ندارد  [2017 Jan] 
*اسدالله «خالصی» هم پر کشید و رفت  [2017 Jan] 
*رؤسای زندان اوین در دهه‌ی ۶۰  [2016 Dec] 
*سعید حسین‌زاده، زندانی سیاسی معترض، محمد حسین‌زاده مدیر داخلی اوین در دهه‌ی ۶۰  [2016 Dec] 
*نصیر نصیری و اسماعیل شاهرودی و «بی‌معرفتی»  [2016 Dec] 
*محسن نادریان، لات با معرفت قربانی «قتل‌های زنجیره‌ای»  [2016 Dec] 
*سعید امامی «سرباز راستین اسلام» که بود و چه کرد؟  [2016 Nov] 
*موسوی اردبیلی یکی از مسئولان کشتار دهه ۶۰  [2016 Nov] 
*پسر وزیر بهداری، زندانی سیاسی ۱۳ ساله و شهید ۱۵ ساله‌ «جبهه حق علیه باطل»  [2016 Nov] 
*تیرخلاص‌زن‌های اوین در دهه‌ی ۶۰ که کشته شدند  [2016 Nov] 
*«ارتجاع غالب» و «ارتجاع مغلوب»، دو تیغه یک قیچی   [2016 Nov] 
*شبیه سازی صفحه‌ی فیس بوک من توسط دستگاه اطلاعاتی رژیم   [2016 Nov] 
*تجاوز به کودکان و «حافظه تاریخی» ما ایرانیان   [2016 Nov] 
*توطئه‌ وزارت اطلاعات و بخش سایبری آن تحت پوشش دفاع از «چپ»‌  [2016 Nov] 
*«تیرخلاص‌زنی» که در ویلای شخصی‌اش بیلیارد بازی می‌کند  [2016 Nov] 
*با چهره‌‌ی «حاج آقا حسینی» و شبکه‌ی اطلاعاتی رژیم آشنا شویم  [2016 Nov] 
*سوءاستفاده جنسی از کودکان و نوجوانان در زندان  [2016 Oct] 
*کپی کردن صفحه‌ی فیس بوکم توسط «از ما بهتران»  [2016 Oct] 
*نامه‌ی شریرانه‌ی نماینده‌ی مریم رجوی به «کانون دوستداران فرهنگ ایران» در واشنگتن  [2016 Oct] 
*خامنه‌ای‌ و قاری قرآن فاسد، خمینی و روحانیت فاسد  [2016 Oct] 
*مسابقه‌ی فوتبال در روز تاسوعا، بمبگذاری در «حرم امام رضا» در روز عاشورا   [2016 Oct] 
*بیایید تصور کنیم....  [2016 Oct] 
*با نحوه‌ی کارکرد دستگاه اطلاعاتی و امنیتی در فضای مجازی آشنا شویم   [2016 Oct] 
*فیروز محوی یا «دزد ناشی» کمیسیون خارجه‌ شورای ملی مقاومت!   [2016 Oct] 
*مشارکت «فرقه‌ی رجوی» در زمینه‌سازی قتل «فراز» و «رها»   [2016 Oct] 
*«فراز» و «رها» جدیدترین قربانیان «قتل‌های زنجیره‌ای»  [2016 Sep] 
*محسنی اژه‌ای همچنان محرمانه حکم قتل صادر می‌کند  [2016 Sep] 
*رازینی قاتلی که به جنایاتش «افتخار» می‌کند  [2016 Sep] 
*پورمحمدی جنایتکاری که شب‌ها راحت می‌خوابد  [2016 Sep] 
*آمار واقعی زندانیان قتل‌عام‌شده در تابستان ۶۷ و جعلیات پیرامون گور دسته‌جمعی  [2016 Sep] 
*فیلم کامل گفتگوی ایرج مصداقی با معاون مصطفی پورمحمدی در ژاپن  [2016 Sep] 
*«حاجی علوی و حاجی فلاحی» یا «حاجی رجوی و حاجی خزایی»  [2016 Sep] 
*توضیحی چند در مورد گفتگوی مهدی خزعلی با صدای آمریکا   [2016 Sep] 
*گفتگو با آوایی بازرس ویژه روحانی و خلف‌رضایی قاضی دیوان عالی‌ کشور، عاملان کشتار دهه‌ی ۶۰ ‏‏(بخش دوم) ‏   [2016 Sep] 
*گفتگوی اختصاصی با علیرضا آوایی یکی از مسئولان کشتار ۶۷ (قسمت اول)  [2016 Aug] 
*نگاهی گذرا به ریشه‌های قتل‌عام زندانیان در سال‌های ۶۰ و ۶۷   [2016 Aug] 
*دلایل واقعی کشتار زندانیان سیاسی در سال ۶۷  [2016 Aug] 
*از زندان برای آیت الله منتظری گزارش فرستادم   [2016 Aug] 
*ادعای جدید فرقه «صاحب‌مرده» رجوی مبنی بر عضویت من در هیأت کشتار ۶۷!  [2016 Aug] 
*گزارش کذب اعضای هیأت کشتار ۶۷ به آیت‌الله منتظری  [2016 Aug] 
*خروج مأموران ساواک از کشور در دیماه ۵۷، سفر به اسرائیل و اخراج از این کشور(گفتگو با پرویز معتمد)  [2016 Aug] 
*نگاهی دوباره به قاضی صلواتی و «برادر همسرش»  [2016 Jul] 
*پاسخی به ادعاهای بهروز جلیلیان در مورد «نه زیستن نه مرگ»  [2016 Jul] 
*بدون شرح!‌ آیا مسعود رجوی پاسخی برای این اسناد دارد؟  [2016 Jul] 
*آقای همنشین بهار! منظور وزیر کار امیر قاسم معینی است و نه هوشنگ انصاری  [2016 Jun] 
*اگر بهشتی زنده می‌ماند چه می‌شد؟‌  [2016 Jun] 
*مهدی سامع سرباز «ولی فقیه» در غیبت و «ارتجاع مغلوب»   [2016 Jun] 
*گوشه‌هایی از زندگی سراسر فساد کامران دانشجو چشم‌وچراغ خامنه‌ای در دانشگاه‌ها   [2016 Jun] 
*آیا عقلانیتی در اشرف دهقانی هست؟  [2016 Jun] 
*تلاش دستگاه اطلاعاتی رژیم برای تماس با پرویز ثابتی، ایجاد رابطه با آمریکا، شکایت از مجاهدین در گفتگو با پرویز معتمد  [2016 Jun] 
*نگاهی دوباره به نامه نگاری دبیر کنفدراسیون جهانی محصلین و مصطفی خمینی در دهه‌ی ۴۰  [2016 Jun] 
*مهدی سامع و «سه تفنگدار»ش  [2016 May] 
*بازداشت و دوران «حصر» خمینی تا تبعید در گفتگو با پرویز معتمد   [2016 May] 
*حمید اسدیان «مدیحه سرای» دربار رجوی و «ارزش غایی کلمات»  [2016 May] 
* جنگ و گریز ساواک با چریک «افسانه»‌ای حمید اشرف از نگاهی دیگر  [2016 May] 
*نگاهی اجمالی به سناریوی رژیم در مورد «زن» دستگیر شده در آلبانی  [2016 May] 
* مصطفی تاج زاده و «امام خمینی» و «دوران طلایی »   [2016 May] 
*دسته گل جدیدی که «تیرخلاص» زن اوین به آب داد  [2016 May] 
*داستان «استاد ادبیات از خراسان سرفراز» و «دیپلمات اسکاندیناوی»  [2016 May] 
*جنگ نیابتی شیعه و سنی و تعطیلی نهم ربیع‌الاول «آغاز امامت ولی عصر» و «عید‌الزهرا»  [2016 May] 
*«پرچم سرخ» تکان دادن سعید سلطانپور در روایت مجاهدین  [2016 May] 
*مروری بر «زخمی شدن قاسم سلیمانی» و «درب ضد انفجار اتمی» در تونل زیر زمینی سپاه در روایت مسعود رجوی  [2016 Apr] 
*جاودانه‌های خانواده‌ی محمدرحیمی در شعر زنده یاد نصیر نصیری  [2016 Apr] 
*شبکه‌ی نفوذی مجاهدین در رژیم، قربانی «خیانت» مسعود رجوی (بخشی از گزارش ۹۳)  [2016 Apr] 
* فیروز الوندی و «لاله‌های سرنگونش»  [2016 Apr] 
*«سرقت» شعرهای نصیر نصیری توسط مجاهدین و استفاده از آن در خاطرات محمود رویایی!  [2016 Apr] 
*نصیر نصیری همچون «بادی سرگردان» در جستجوی آشیانه‌‌اش  [2016 Apr] 
*آیا رژیم قصد آزادی رابرت لوینسون را دارد؟  [2016 Mar] 
*سید‌ابراهیم رئیسی جنایتکاری در مقام تولیت «آستان ضامن آهو»  [2016 Mar] 
*نگاهی ایدئولوژیک به نامه‌‌‌های مسعود رجوی خطاب به خبرگان و خامنه‌ای  [2016 Mar] 
*در رثای دکتر هادی اسماعیل‌زاده حقوقدان بزرگ میهن مان  [2016 Mar] 
*بارز شدن دشمنی هیستریک فرقه رجوی با زندانیان سیاسی مقاوم و مبارز   [2016 Feb] 
*دزد ناشی به کاهدان می زند («جنون» مسعود رجوی)  [2016 Feb] 
*«چه بی ثمر به در می‌کوبم» نگاهی به چند شعر نصیر نصیری  [2016 Jan] 
*عباس رحیمی آن «جان شیفته»  [2016 Jan] 
*کارزار غیرانسانی جماعت رجوی علیه بیماری عباس محمدرحیمی  [2016 Jan] 
*نقش اخلاق در رفتارهای سیاسی  [2016 Jan] 
*سرگیجه ی رجوی در برابر مظلومیت عباس محمدرحیمی  [2016 Jan] 
*حمله کینه توزانه ی مسعود رجوی به عباس محمدرحیمی سمبل جوانمردی و راستی  [2015 Dec] 
*مترجم نیروی دریایی آمریکا در زندان اوین؛ نماینده خمینی در نیروی دریایی، امام جماعت در آمریکا  [2015 Nov] 
*پیش‌بینی خروج نیروهای آمریکایی از عراق و خطرات ناشی از آن  [2015 Nov] 
*رجوی خواهان ادامه جنگ در لیبرتی، کمیساریای عالی پناهندگان خواهان انتقال فوری مجاهدین از عراق   [2015 Nov] 
*جنایت «لیبرتی» و مسئولیت مشترک خامنه‌ای و مسعود رجوی  [2015 Oct] 
*محمدحسن راستگو «مبتکر شیوه خاصی از آموزش و تفریح برای کودکان»  [2015 Oct] 
*پاسخ من به دستگاه اطلاعاتی و امنیتی رژیم برای مناظره در «دانشگاه هنر تهران»  [2015 Oct] 
*متن کامل نامه آیت‌الله گلزاده غفوری به ‌آیت‌الله منتظری: «با آب دیگری وضو بسازید»  [2015 Oct] 
*تلاش نافرجام فخرآور برای بدنام کردن اسماعیل خویی  [2015 Sep] 
*گل ــ زاده، نخ «دانه‌های تسبیح» * (قسمت دوم)   [2015 Sep] 
*من و فرهاد و زندان و «یه شب مهتاب» *  [2015 Sep] 
*«کشتار ۶۷» در شعر نصیر نصیری (شاعری که قربانی خمینی و رجوی شد)  [2015 Sep] 
*گفتگوی گزارشگران با ایرج مصداقی بمناسبت یادبود کشتار زندانیان سیاسی در تابستان 1367  [2015 Aug] 
* جنایتکاران دهه ۶۰ پست دولتی دارند روایت ایرج مصداقی از سیاه‌ترین دهه عمر جمهوری اسلامی - بخش دوم [2015 Aug] 
*نصیر نصیری شاعری که قربانی خمینی و رجوی شد  [2015 Aug] 
*بقیه داستان «جیمزباند» و «رفیق آیت‌الله»   [2015 Aug] 
*روایت ایرج مصداقی از سیاه‌ترین دهه عمر جمهوری اسلامی - بخش نخست زندانی قطع نخاع شده را روی برانکارد بردند و اعدام کردند [2015 Aug] 
*کوتاه و گویا؛ «انترناسیونال بچه‌پرروها»   [2015 Aug] 
*سکوت مسعود رجوی در قبال پذیرش پناهندگی یکی از متهمان قتل‌ کشیش‌های مسیحی در سوئد  [2015 Aug] 
*توطئه‌ی جدید دستگاه اطلاعاتی رژیم و مجاهدین علیه «نه زیستن، نه مرگ» و من   [2015 Aug] 
*«هوشنگ عیسی بیگلو» و «همنشین بهار» در روایت عرفان قانعی فرد پادوی دستگاه امنیتی   [2015 Aug] 
*رضا مصطفوی طباطبایی «خیر» حامی پرسپولیس یا یکی از عوامل گم‌شدن دکل نفتی   [2015 Jul] 
*به یاد مادر انسیه بخارایی کاشی (سید‌احمدی) که «لبخندش باغ ستاره‌ها بود»   [2015 Jun] 
*از جعل امضاهای ناشیانه پای بیانیه دلواپسان تا جعل امضا تحت نام «بیش از ۱۵۰۰نفر از دوستداران جنبش فدائی»  [2015 Jun] 
*اوین؛ از جوخه‌‌ی اعدام لاجوردی تا پارک قالیباف و لاریجانی  [2015 May] 
*چهل سال پس از ترور شریف واقفی؛ شباهت‌های رفتاری مسعود رجوی و تقی‌ شهرام   [2015 May] 
*چرا در مورد بیژن جزنی و حمید اشرف می‌نویسم؟  [2015 Apr] 
*من یا محسن درزی «تواب»، کدام یک بایستی پوزش بخواهیم؟  [2015 Apr] 
*سناریوی جدید دستگاه اطلاعاتی رژیم؛ مجاهدین عامل اسیدپاشی روی زنان  [2015 Apr] 
*فرخ نگهدار و تاریخی سراسر جعلی: چگونه جنبش فدایی، بیژن جزنی و حمید اشرف قربانی شده‌اند  [2015 Apr] 
*سازمان چریک‌های فدایی خلق و پذیرش رهبری خمینی در دوران انقلاب ضد‌سلطنتی  [2015 Apr] 
*«ایران اینترلینک» صدای دستگاه اطلاعاتی رژیم   [2015 Mar] 
*مسعود رجوی بیش از رژیم جمهوری اسلامی از نمایش جهانی فیلم «آن‌ها که گفتند نه» در هراس است  [2015 Mar] 
*کشتار وحشیانه با استناد به آیات قرآن و سنت  [2015 Mar] 
*پیش‌بینی هشت سال پیش نتایج تحریم اقتصادی رژیم و خروج نیروهای آمریکایی از عراق  [2015 Feb] 
*قاضی حسن تردست قاتل ریحانه جباری مرتکب جنایت دیگری شد  [2015 Feb] 
*دست‌خط‌های ارائه شده از سوی مجاهدین خلق به ایرج مصداقی  [2014 Dec] 
*واکنش رهبری عقیدتی مجاهدین به مقاله‌ی «مسعود رجوی سه دهه «فرار» از «جانبازی» و به خطر انداختن جان مجاهدین»  [2014 Dec] 
*تروریست سیدنی کیست و کتاب شعرش را چه کسی انتشار داد؟  [2014 Dec] 
*فراخوان «ستاد اجتماعی مجاهدین در داخل کشور» طنز یا فاجعه  [2014 Dec] 
*مسعود رجوی سه دهه «فرار» از «جانبازی» و به خطر انداختن جان مجاهدین  [2014 Dec] 
*پروژه‌ی «شهید‌سازی» از مرتضی سربندی مأمور اطلاعاتی و مسئول آموزش گارد پرواز سپاه پاسداران   [2014 Oct] 
*عملیات مروراید مجاهدین در بهار ۱۳۷۰ کردکشی یا دخالت سپاه‌پاسداران در عراق؟  [2014 Oct] 
*مجاهدین خلق، داعش، «انقلابیون عراقی»، «عشایر انقلابی»، بدون شرح   [2014 Oct] 
*تشابه احکام «داعش»‌گونه‌ی خمینی برای کشتار نظامیان و زندان سیاسی در مرداد ۶۷  [2014 Oct] 
*نگاهی دوباره به دیدگاه‌ه‌ای هفت سال پیش ایرج مصداقی پیرامون احتمال حمله‌‌نظامی، تحریم اقتصادی، بحران‌هسته‌ای و ...  [2014 Sep] 
*به مناسبت درگذشت امام جمعه شمیرانات: حجت‌الاسلام محسن دعاگو، امام جمعه، بازجو، شکنجه‌گر و فرمانده کمیته  [2014 Sep] 
*اعدام‌های ۶۷ از یک سال قبلش برنامه‌ریزی شده بود ارائه آمار غیر واقعی از اعدام‌های ۶۷ تنها به جمهوی اسلامی کمک می‌کند [2014 Sep] 
*آزادی متهمان ترور «متخصصان هسته‌‌ای» یک رسوایی دیگر برای خامنه‌ای  [2014 Sep] 
*طرح یک پرسشنامه (مجاهدین در برابر پرسش‌های مردم) بخشی از «گزارش ۹۳»  [2014 Aug] 
*دخالت مجاهدین در امور داخلی عراق و حمایت از نیروهای تحت هژمونی «داعش» (بخشی از گزارش ۹۳)  [2014 Aug] 
*روحانیت انقلابی، متهم اصلی آتش‌سوزی سینما رکس آبادان  [2014 Aug] 
*مظفر الوندی پاسدار زندان یا مسئول دفتر «حقوق بشر» و دبیر مرجع «حقوق کودک»  [2014 Aug] 
* گورستان «خاوران»  [2014 Aug] 
*اعدام، یک پارامتر مهم در حیات سیاسی نظام جمهوری اسلامی است  [2014 Aug] 
*شبکه‌ی نفوذی مجاهدین در رژیم، قربانی «خیانت» مسعود رجوی (بخشی از گزارش ۹۳)  [2014 Aug] 
*قاضی محمد مقیسه و سه دهه جنایت علیه بشریت  [2014 Aug] 
*«فرد خوشنام» مجاهدین چه کسی است ؟  [2014 Jul] 
*سرنوشت مسعود دلیلی، یادآور سرنوشت سعید امامی (بخشی از گزارش ۹۳)  [2014 Jul] 
*توضیحی مختصر در مورد فرار مسعود رجوی از عراق و ترک صحنه‌ی جنگ   [2014 Jul] 
*دریافت «جایزه یواشکی» توسط خانم رجوی  [2014 Jul] 
*تصحیح یک اشتباه در ارتباط با گزارش ۹۳ و پوزش از آقای سعید جمالی   [2014 Jul] 
*گزارش 93 / واکاوی و بررسی فرهنگ و رفتار توتالیتاریستی مسعود رجوی نگاهی به واکنش‌ها و برخوردهای رهبری مجاهدین و مریدان حل شده در وی، در برابر «گزارش ۹۲» و تحولات یک ساله گذشته (1392/1393) [2014 Jul] 
*ای کاش نه تیم ملی فوتبال، که جامعه‌ی ایران «کارلوس کی‌روشی» می‌داشت   [2014 Jun] 
*تصحیح یک روایت در مورد زنده یاد غلامحسین (شاپور) قناعتی  [2014 May] 
*«لعبتی هزار ماشالا»، نامه سرگشاده به عماد‌الدین باقی  [2014 Apr] 
*نگاه متفاوت من، محمد مصطفایی و وحید پوراستاد به علیرضا آوایی  [2014 Apr] 
*من و «حق» بیژن جزنی و کشتار ۳۰ فروردین ۱۳۵۴  [2014 Apr] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (بخش پایانی) نقش وابستگان فدراسیون فوتبال و تربیت‌بدنی در فساد   [2014 Apr] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۱۶) لومپنیسم در حاکمیت، لومپنیسم در فوتبال و ...   [2014 Apr] 
*«عشق» و نسل برآمده از انقلاب ضد سلطنتی  [2014 Apr] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۱۵) روحانیت و دلالان در فوتبال  [2014 Mar] 
*مسعود رجوی و «پرفسور راج بالدو» و جایزه «خدمات بشردوستانه بین‌المللی»   [2014 Mar] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۱۴) نقش رمالان، جادوگران و مداحان در فوتبال  [2014 Mar] 
*نوروز در زندان‌های دهه‌ی ۶۰  [2014 Mar] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۱۳) غوغای اعتیاد و دوپینگ  [2014 Mar] 
*انتخاب مریم رجوی به عنوان «پرافتخار زن سال ۲۰۱۳ » و پروفسور «راج بالدو»  [2014 Mar] 
*نگذارید دست‌های خونین خمینی را پاک کنند   [2014 Mar] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۱۲) سرمایه‌داران نوکیسه در فوتبال  [2014 Mar] 
*مرتضی فهیم کرمانی صادر کننده‌ی اولین حکم ترور، سنگسار و قطع دست   [2014 Mar] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۱۱) سرمایه‌داران نوکیسه و فوتبال  [2014 Feb] 
*سیدحسین موسوی تبریزی خشن‌ترین قاضی نظام، مدعی «اسلام رحمانی»  [2014 Feb] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته، سرمایه‌داران نوکیسه و فوتبال (۱۰)  [2014 Feb] 
*ادامه‌ی دشمنی دستگاه ولایت با زنده‌یاد فرخ‌رو پارسای  [2014 Feb] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۹) (سرمایه‌داران نوکیسه در فوتبال)  [2014 Feb] 
*علی یونسی و تکذیب محاکمه و اعدام نظامیان حزب توده  [2014 Feb] 
*ناصر میناچی مشمول «فامیل الدنگ»‌ نشد  [2014 Feb] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۸) هجوم سرمایه‌داران نوکیسه به بازار فوتبال  [2014 Jan] 
*مقوله‌ی حجت‌الاسلام «جعفر نیری» و مستند‌سازی کشتار ۶۷  [2014 Jan] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (بخش ۷) تحولات باشگاه پرسپولیس، استقلال و ...   [2014 Jan] 
*حسینعلی نیری رئیس دادگاه انتظامی قضات «رژیم کشتار »  [2014 Jan] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۶) دخالت سپاه پاسداران در فوتبال  [2014 Jan] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۵)  [2014 Jan] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۴)  [2013 Dec] 
*نگاهی دوباره به دستگاه اطلاعاتی نظام و قربانیان «انجمن پادشاهی»  [2013 Dec] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۳)  [2013 Dec] 
*طه طاهری (مسعود صدر‌الاسلام) و وزارت اطلاعات مسئول ربودن رابرت لوینسون  [2013 Dec] 
*سخنی با مریم رجوی؛ به یاد «گوهر» و «گوهر»ها  [2013 Dec] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۲)  [2013 Dec] 
*چند نفر در زندان قزلحصار اعتصاب غذا کرده‌اند؟ نگاهی به اطلاعیه دبیرخانه شورای ملی مقاومت  [2013 Dec] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۱)  [2013 Dec] 
*پاسخ مجاهدین به مقاله‌ی فریبا هادیخانلو «اشرف نشان» یا «تواب اتاق آزادی اوین»   [2013 Nov] 
*فریبا هادیخانلو «اشرف نشان» یا «تواب اتاق آزادی اوین»  [2013 Oct] 
*خطر اعدام متهمان ترور‌های هسته‌ای و «جاسوسی» برای موساد   [2013 Oct] 
*نهاد نمایندگی خامنه‌ای و تائید قتل‌عام‌های ۶۰ و ۶۷  [2013 Oct] 
*انشعاب و ایجاد تشکل؛ پاسخ به نامه‌ی سرگشاده‌ی آقای ریحانی  [2013 Oct] 
*حق تیر و شکنجه در قوانین جمهوری اسلامی   [2013 Sep] 
*رادیو بی بی سی و گزارش بیطرفانه‌اش از عراق  [2013 Sep] 
*پس از قتل‌عام در اشرف، کشتار بزرگتری در چشم‌انداز است  [2013 Sep] 
*علیرضا یعقوبی «اشرفی» امروز و همکار سعید امامی و فلاحیان دیروز  [2013 Aug] 
*لزوم مبارزه با شخصیت‌سازی و شخصیت پرستی و پرهیز از مطلق‌کردن افراد   [2013 Aug] 
*قاضی صلواتی یکی از اضلاع مثلت «جنایت علیه بشریت»  [2013 Aug] 
*نامه سرگشاده به شیرین عبادی، «اسلام رحمانی» چاره‌ی کار نیست  [2013 Aug] 
*آیت‌الله گلزاده غفوری و پذیرش وکالت عباس امیرانتظام   [2013 Aug] 
*چه چیز خشم «‌اهل حق» در ایران را برانگیخت و خودسوزی‌ها چرا آغاز شد؟  [2013 Jul] 
*واکنش مشابه‌ مجلس شورای اسلامی و «شورای ملی مقاومت» به «استعفا»  [2013 Jul] 
*نگاهی ایدئولوژیک به نامه‌‌‌های مسعود رجوی خطاب به خبرگان و خامنه‌ای  [2013 Jul] 
*محمد‌علی امانی رئیس اوین و عضوی از خانواده‌ی جنایتکار و غارتگر امانی   [2013 Jul] 
* مجاهدین و بنیانگذاران آن در بوته نقد  [2013 Jul] 
*انفجار حرم عسگرین و اعتراف ژنرال جورج کیسی  [2013 Jun] 
*بخش منتشر نشده‌ی گزارش ۹۲، نامه‌ی سرگشاده به مسعود رجوی   [2013 Jun] 
*مکاتبات من با ابوالقاسم رضایی یکی از مسئولان مجاهدین در دیماه ۱۳۸۸  [2013 May] 
*سنگ بنای نابسامانی‌های کشور را هاشمی گذاشته-  [2013 May] 
* محمد مهرآیین، مظهر جنایت و فساد  [2013 May] 
*گزارش ۹۲، نامه‌ی سرگشاده به مسعود رجوی  [2013 May] 
*سیدحسین موسویان و شیخ حسن روحانی دو مدعی تحصیل در بریتانیا  [2013 Apr] 
*نگاهی به پرونده‌ی کهریزک و سوابق جنایتکارانه «قاضی حداد»  [2013 Apr] 
*حجت‌الاسلام محسن دعاگو، امام جمعه، بازجو، شکنجه‌گر و فرمانده کمیته  [2013 Mar] 
*نگاهی به زندگی جلیل بنده یکی از تیرخلاص‌زن‌های اوین  [2013 Mar] 
*سفر مصطفی محمد نجار به وین شلیک به لیست جدید اتحادیه‌‌ اروپا  [2013 Mar] 
*نقش مجید قدوسی یکی از عوامل کشتار ۶۷ در فوتبال   [2013 Mar] 
*سیدعباس ابطحی یکی از جنایتکاران علیه بشریت  [2013 Feb] 
*دستگیری یک شهروند اسلواکی اقدامی شکست‌خورده در راه تکمیل سناریوی ترورهای هسته‌ای  [2013 Feb] 
*حمله‌ی موشکی به لیبرتی آخرین اقدام تروریستی رژیم نخواهد بود  [2013 Feb] 
*«هوشنگ عیسی بیگلو» و «همنشین بهار» در روایت عرفان قانعی فرد پادوی دستگاه امنیتی  [2013 Jan] 
*آقای واحدی، بشارتی نه «خدا ترس است و نه با شرف»  [2013 Jan] 
*طه طاهری (مسعود صدر‌الاسلام) و وزارت اطلاعات مسئول ربودن رابرت لوینسون  [2013 Jan] 
*تلاش برای نجات تروریست‌های‌ سپاه قدس در تایلند  [2012 Dec] 
*نشریه‌ی پیکار، قاسم عابدینی و ترور آمریکایی‌ها  [2012 Dec] 
*رو در رو با فائزه هاشمی و «عبرت روزگار»  [2012 Dec] 
*آیا خامنه‌ای مخالف اعدام مارکسیست‌‌ها بود؟  [2012 Dec] 
* بدون شرح! ایرج مصداقی در کنار احمدی‌نژاد در حال افتتاح کارخانه  [2012 Dec] 
*«گفتگوهای زندان» و سندروم «دایی جان ناپلئون»  [2012 Dec] 
*مازیار بهاری و «اعترافات اجباری»  [2012 Nov] 
*حکم تاریخی دادگاه لاهه و واکنش ناگزیر «هیأت اجرایی راه کارگر»  [2012 Nov] 
*تاکسی زرد رنگ پژو ۴۰۵ و ترور پاسدار فریدون عباسی  [2012 Nov] 
*آیا مجاهدین و دشمنانشان فرهنگی مشابه دارند؟  [2012 Oct] 
*چه کسانی مستشاران آمریکایی در ایران را ترور کردند؟   [2012 Oct] 
*متهم کردن بازرسان آژانس بین‌المللی انرژی اتمی به مشارکت در ترور‌های هسته‌ای   [2012 Oct] 
*وزیر فتحی هوادار دکتر شریعتی چرا و چگونه «رفیق» شد؟  [2012 Oct] 
*«جهانبخش سرخوش» و «شرکا» همسو و همگام با رژیم  [2012 Oct] 
*من و «حق» بیژن جزنی و کشتار ۳۰ فروردین ۱۳۵۴  [2012 Oct] 
*آیا محمدی گیلانی حکم اعدام فرزندانش را داد؟  [2012 Sep] 
*نگاهی به جعلیات انتشار یافته از سوی ساموئیل کرماشانی در مورد مولود آفند و متهمان دستگیر شده در ایران   [2012 Sep] 
*ربودن مولود آفند، ارتباط آن با «ترورهای هسته‌ای»، اقلیم کردستان و موساد  [2012 Sep] 
* نگاهی دوباره به سناریوی «سربازان گمنام امام زمان» و قربانیان آن  [2012 Sep] 
*دلایل اتخاذ اقدامات امنیتی اجلاس «غیرمتعهدها» در تهران  [2012 Aug] 
*به فریاد متهمان بیگناه ترور «متخصصان هسته‌ای» برسید  [2012 Aug] 
*علیرضا آوایی، غلامرضا خلف رضایی زارع و چند جنایتکار علیه بشریت  [2012 Aug] 
*«حاج رضا» و کتایون ‌آذرلی و یک پروژه‌ی امنیتی   [2012 Jul] 
*چشم‌ها را باید شست، جور دیگر باید دید؛ پرسش‌هایی از سوی مخالفین ایران تریبونال  [2012 Jul] 
*دروغپردازی «حاج‌رضا» در مورد نحوه‌ی سفر به اروپا  [2012 Jul] 
*پرده‌‌ی دیگری از «داستان‌های هزار و یک شب» صاحب‌منصب قضایی رژیم  بازی چرخ بشکندش بیضه در کلاه زیرا که عرض شعبده با اهل راز کرد [2012 Jul] 
*«دو پیمانه آب و یک چمچه دوغ»، نگاهی به روایت‌های جعلی صاحب‌منصب قضایی رژیم  [2012 Jul] 
*پاسخ به چند سؤال در ارتباط با خاطرات و مصاحبه‌ی‌ تلویزیونی ثابتی و واکنش‌های پیرامون آن  [2012 Jun] 
*حاج احمد قدیریان مسئول گروه ضربت و جوخه‌های اعدام اوین   [2012 Jun] 
*«فرقان» در آیینه‌ی تاریخ  [2012 Apr] 
*مایک والاس و هاشمی رفسنجانی  [2012 Apr] 
*حمید رضا نقاشیان تجسم عینی حاکمیت فاسد  [2012 Mar] 
*چه کسی خامنه‌ای را در تیرماه ۶۰ ترور کرد؟ به یاد اروج امیرخان‌زاده که «برای نامش مقاومت کرد» [2012 Mar] 
*تروریسم افسار گسیخته‌ی رژیم و مماشات بین‌المللی  [2012 Feb] 
*فراز و نشیب حزب توده در دهه‌ی ۶۰  [2012 Feb] 
*«اپوزیسیون» کی و چگونه کوک می‌شود؟  [2012 Feb] 
*سانسور بخش مهیج خبر «ان بی سی» در مورد نقش مجاهدین در ترور‌های تهران  [2012 Feb] 
*پرونده‌ی لیلا فتحی نمادی از ظلم و بی‌عدالتی دستگاه قضایی ولایت فقیه   [2012 Feb] 
*چه کسانی پشت بیانیه‌‌ی «کرکس‌ها متحد می‌شوند» هستند (بیانیه بیش از ۱۵۰۰ فدایی ولی فقیه) [2012 Jan] 
*نقش رژیم در «قتل‌های زنجیره‌ای متخصصان» ایرانی   [2012 Jan] 
*نامه سرگشاده به آقای محمد نوری زاد  [2011 Dec] 
*نامه‌ی تیرماه ۱۳۶۶ آیت‌الله گلزاده غفوری به ‌آیت‌الله منتظری *  [2011 Dec] 
*نامه آیت‌الله گلزاده غفوری به ‌آیت‌الله منتظری: «با آب دیگری وضو بسازید»  [2011 Nov] 
*پاسخ به پرسش‌هایی چند در مورد بیانیه‌های ضد جنگ و تلاش‌های اکبر گنجی  [2011 Nov] 
*پاسخ به سؤالاتی چند در مورد گزارش آژانس بین‌المللی اتمی و امکان حمله نظامی غرب به ایران  [2011 Nov] 
*چند پرسش و پاسخ در مورد طرح ترور سفیر عربستان در آمریکا  [2011 Oct] 
*جاسوسی وابسته‌ی فرهنگی سفارت جمهوری اسلامی در لندن علیه دانشجویان ایرانی  [2011 Oct] 
*«باغ‌ها آنگاه که شکفته‌ترند کوله‌ی پاییز را پربار می‌کنند»  [2011 Sep] 
*«از اوج و موج نگاهت عشق پیدا بود»   [2011 Sep] 
*به یاد شهلا و فریده و همه‌ی جاودانگان   [2011 Sep] 
*به یاد مادر جهان‌آرا و جاودانه‌اش «حسن»  [2011 Sep] 
*رقص ققنوس‌ها و آواز خاکستر  [2011 Sep] 
*به روز کردن لیست تروریستی و واکنش‌‌های رژیم  [2011 Aug] 
*محمد سلیمی یکی از جنایت‌کاران علیه بشریت و دست‌اندرکاران قتل‌عام ۶۷  [2011 Aug] 
*راه بهبود حقوق بشر در ایران از رسیدگی به قتل های ۶٧ می گذرد  [2011 Aug] 
*معامله‌ بر سر آزادی دو کوهنورد آمریکایی و باقی ماندن نام مجاهدین در لیست تروریستی  [2011 Aug] 
*گفتگو در مورد گزارشگر ویژه شورای حقوق بشر  [2011 Aug] 
*نوری‌زاده و زنده‌یاد شاپور بختیار  [2011 Aug] 
*مروری بر روایت هاشمی رفسنجانی از پایان قتل‌عام ۶۷ و اطلاعات ارائه شده از سوی دادستانی  [2011 Aug] 
*با آب هفت دریا نیز ننگ کشتار ۶۷ را نمی‌توان شست  [2011 Jul] 
*لیست تروریستی آمریکا و رابطه آن با نجات جان ساکنان اشرف   [2011 Jul] 
*مادر هنوز غصه‌ی عطیه را دارد  [2011 Jul] 
*مادر امامی و آغوش پر از عشق‌اش   [2011 Jul] 
*آیا مجید انصاری راست می‌گوید؟  [2011 Jun] 
*محمدرضا صدر عاملی و رخت‌‌ دامادی‌اش  [2011 Jun] 
*نحوه برخورد دولت موسوی با کشتار ۶۷ و موارد نقض حقوق بشر در مجامع بین‌المللی   [2011 Jun] 
*تصحیح اطلاعات ارائه شده نادرست در مورد گزارشگر ویژه و ...  [2011 Jun] 
*انتخاب گزارشگر ویژه مردِ مسلمانِ غیرعرب و تصحیح چند اشتباه   [2011 Jun] 
*هوشنگ اسدی بدون هیچ پروایی همچنان دروغ می‌گوید  [2011 Jun] 
*از بهناز شرقی نمین تا هاله سحابی  [2011 Jun] 
*با چهره‌ی مجید قدوسی یکی از مسئولان کشتار ۶۷ آشنا شویم  [2011 May] 
*توضیحی در ارتباط با نقد کتاب هوشنگ اسدی  [2011 Apr] 
*نقدی بر «نامه‌هایی به شکنجه‌گرم»، چرا هوشنگ اسدی دروغ می‌گوید؟  [2011 Apr] 
*کدیور و روایت کشتار ۶۷   [2011 Apr] 
*کشتار در اشرف و منادیان «اسلام رحمانی»   [2011 Apr] 
*طه طاهری (مسعود صدر الاسلام) و مفقودشدن رابرت لوینسون  [2011 Mar] 
*۱۹ بهمن شکوه یک مقاومت؛ غم و اندوه غریبانه‌ی زندانیان   [2011 Feb] 
*با چهره‌ی داوود روزبهانی فرمانده حمله به پایگاه موسی خیابانی آشنا شویم  [2011 Feb] 
*برای مظلومیت و تنهایی محمدعلی حاج‌آقایی   [2011 Jan] 
*با چهره‌ی مرتضی اشراقی عضو هیئت کشتار ۶۷ آشنا شویم  [2011 Jan] 
*«خبر کوتاه‌ بود اعدام‌ شان‌ کردند!»*  [2011 Jan] 
*مهدی نادری‌فرد یکی از عوامل اصلی کشتار ۶۷ در زندان گوهردشت  [2011 Jan] 
*یادی از آیت‌الله منتظری و نکاتی چند در ارتباط با میزگرد سیاسی ۳۰ آذر ۸۸ سیمای آزادی   [2010 Dec] 
*نامه سرگشاده به خانم زهرا رهنورد   [2010 Nov] 
*تاریخ گفت‌وگوهای درونی بخش مارکسیست لنینیست مجاهدین خلق و چریک‌های فدایی خلق   [2010 Nov] 
*فردا را چگونه باید ساخت؟  [2010 Nov] 
*برای آن‌هایی که خواهان حقیقت‌اند  [2010 Nov] 
*از به کارگیری شیوه‌های غیراخلاقی بپرهیزیم حتی در رابطه با دشمنانمان   [2010 Nov] 
*ايرج مصداقي و «غزل اميد»   [2010 Sep] 
*انتشار اخبار جعلی از سوی «پیک نت» در ارتباط با مهاجمان به خانه کروبی   [2010 Sep] 
*گرچه ما می‌گذریم راه می‌‌ماند ( در رثای جاوادنه‌های رضایی‌ جهرمی)  [2010 Aug] 
*معرفی عاملان و آمران و افراد مطلع از اعدام‌های مرداد ۶۷  [2010 Jul] 
*قتل‌عام ۶۷ در پاسخ‌های رسمی دولت جمهوری اسلامی   [2010 Jul] 
*ايرج مصداقي: غرب عاملان کشتار را مي‌شناسد  [2010 Jul] 
*نامه سرگشاده به میرحسین موسوی   [2010 Jul] 
*مادر امامی و آغوش پر از عشق‌اش   [2010 Jun] 
*«محمد نبودی ببینی»، برادرت را کشتند!  [2010 Jun] 
*گفت‌وگو با ايرج مصداقی درباره قاضی مقيسه: شريرترين چهره زندان‌های جمهوری اسلامی در دهه ۶۰  [2010 May] 
*«آیا زندگی باز به آن‌ها خواهد خندید»  حکومت کودتا در صدد انجام جنایتی جدید است [2010 May] 
*حق با شادی صدر است یا داریوش برادری  [2010 May] 
*برای مظلومیت و تنهایی محمدعلی حاج‌آقایی   [2010 May] 
*شورای حقوق بشر سازمان ملل و همسر سعید امامی!  [2010 Apr] 
*با چهره‌ی سید حسین مرتضوی یکی از جنایتکاران علیه بشریت آشنا شویم!  [2010 Apr] 
*بهار با بچه‌ها، بهار بی‌بچه‌ها (یادی از دلاوران خانواده‌‌ی مدائن)  [2010 Mar] 
*گفتگوی اشتراک با ایرج مصداقی در رابطه با کمپین دو میلیون امضا بر علیه مجازات اعدام   [2010 Mar] 
*داستان دستبوسی جنتی !  [2010 Mar] 
*«شرفیابی و درخواست عفو و انابه در حضور رهبری»  [2010 Mar] 
*اعدام توابان، تراژدی مضاعف  [2010 Feb] 
*سوءقصد به تواب نظام یا سناریوی جدید کودتاچیان  [2010 Feb] 
*احسان نراقی همچنان در خدمت قدرت  [2010 Feb] 
*نامه‌های علیرضا حاج صمدی به همسرش مریم گلزاده غفوری   [2010 Feb] 
*«کاظم» تبلور خشم و عصیان نسل برآمده از انقلاب ضد‌سلطنتی  [2010 Feb] 
*صدای «صادق» نسلی که در سکوت پرپر شد  [2010 Feb] 
*فرمانده حمله به پایگاه موسی خیابانی چه کسی بود؟   [2010 Feb] 
*کتاب «نگاهی به سازمان بین‌المللی کار، نقض حقوق بنیادین کار در ایران» - ایرج مصداقی  [2010 Feb] 
*وصیت نامه مریم گلزاده غفوری  گل‌ زادگان (مریم گلی)  [2010 Feb] 
*«سلامم غریبانه در هر خانه را خواهد زد» گل‌زادگان- مریم [2010 Feb] 
*عبرت‌های روزگار   [2010 Feb] 
*گل- زادگان ( محمد کاظم)   [2010 Jan] 
*گل‌- زادگان ( محمدصادق)   [2010 Jan] 
*گل ــ زاده، نخ «دانه‌های تسبیح» * (قسمت دوم)  [2010 Jan] 
*مسعود علی‌محمدی آخرین قربانی دستگاه امنیتی ولایت فقیه  [2010 Jan] 
*دکتر گلزاده غفوری مدافع بزرگ حقوق مردم (قسمت اول)  [2010 Jan] 
*فرخ نگهدار و درد «فروپاشی» نظام  [2010 Jan] 
*شب لعنتی و فانوس (به یاد فاطمه کزازی)  [2009 Dec] 
*در رثای کسی که به جای حکومت بر سرهای بالای دار، بر قلب‌های مردم حکومت کرد  [2009 Dec] 
*پرسش و پاسخ در مورد فعل‌انفعالات عراق و وضعیت مجاهدین و ... (بخش دوم)   [2009 Dec] 
*پرسش و پاسخ در مورد فعل‌انفعالات عراق و وضعیت مجاهدین و ... (قسمت اول)  [2009 Dec] 
*آن کس که وابستگی‌های سیاسی و ایدئولوژیکش را نفی کند خود را نفی می‌کند   [2009 Nov] 
*امیر فرشاد ابراهیمی بازیچه‌ دستگاه اطلاعاتی جمهوری اسلامی  [2009 Nov] 
*گزارش‌های نادرست به ما خدمت نمی‌کنند- بخش سوم   [2009 Nov] 
*نقد فرهنگ سیاسی - حذف و سانسور در خاطرات زندان!- بخش دوم  دوستی کی آخر آمد، دوستداران را چه شد [2009 Nov] 
*نقدی بر «آفتابکاران» نوشته‌ی محمود رویایی – بخش نخست  [2009 Nov] 
*به یاد آن که «عاشقانه زیست»  [2009 Oct] 
*همکاری یکی از فعالان اصلی لابی رژیم در انگلستان با فرماندهان سپاه پاسداران  [2009 Oct] 
*مسعود صدر‌الاسلام (طه طاهری)، همان صالح بازجوی معروف ۲۰۹ اوین نیست!  [2009 Sep] 
*گفت گو با ايرج مصداقي، نويسنده چهار جلد خاطرات زندان   [2009 Sep] 
*مذهب در خدمت شکنجه و کشتار  [2009 Sep] 
*احمد توکلی و قتل فجیع نرگس جباری   [2009 Sep] 
*آقای کروبی جنایات دیگر خامنه ای را هم افشا کنید   [2009 Aug] 
*کندوکاوی در وقایع پس از انتخابات 22 خرداد 1388  [2009 Aug] 
*همخوانی یک سیاست  [2009 Aug] 
*سخنی در باب فرصت طلبی گردانندگان سایت «اخبار روز» با چه انگیزه و هدفی؟ [2009 Aug] 
*یگان ویژه پاسداران نیروی انتظامی و «نوپو»  [2009 Aug] 
*بازوهای نظام برای سرکوب جنبش های اعتراضی  [2009 Aug] 
*نامه سرگشاده به آقای مهدی کروبی   [2009 Aug] 
*فرهاد جعفری مدافع سینه چاک احمدی نژاد یا سهی سیفی وبگرد «روزآنلاین»  [2009 Aug] 
*آشنایی با چند تن از عوامل کشتار و جنایت در دهه‌ی ۶۰  [2009 Aug] 
*محمدرضا شریفی نیا تواب دو آتشه اوین و حامی احمدی نژاد  [2009 Aug] 
*نگاهی به سابقه‌ی چندتن از رهبران کودتای ۲۲ خرداد   [2009 Aug] 
*جعلیات جدید امیرفرشاد ابراهیمی در نامه سرگشاده به مجتبی خامنه ای   [2009 Aug] 
*پاسخ به سؤالات سایت گزارشگر در ارتباط با خیزش مردم ایران   [2009 Jul] 
*نگاهی به چهره‌ی چند جنایتکار   [2009 Jul] 
*مجید پورسیف کیست؟  [2009 Jul] 
*مجتبی حلوایی عسگر یکی از عاملان اصلی کشتار ۶۷  [2009 Jul] 
*تحلیلی بر نماز جمعه رفسنجانی   [2009 Jul] 
*فکور، بازجوی شعبه‌ی هفت اوین و تروریست بین‌المللی   [2009 Jul] 
*نقدی بر کتاب «آفتابکاران» نوشته محمود رویایی (مجموعه کامل)  [2009 Jul] 
*«فرهنگ» ناهنجار یک عضو شورای هماهنگی اتحاد جمهوری‌خواهان   [2009 Jul] 
*سخنی با اعضا و هواداران اکثریت و اتحاد جمهوریخواهان  [2009 Jul] 
*حجاریان و شقاوت یک نظام ضدبشری  [2009 Jul] 
*متن سخنرانی ایرج مصداقی در جلسه ایران، انتخاب دمکراتیک  [2009 Jul] 
*«رد تئوری بقا»   [2009 Jun] 
*از ۳۰ خرداد ۶۰ تا ۳۰‌خرداد ۸۸  [2009 Jun] 
*آن کس که باید برود خامنه ای است   [2009 Jun] 
*کودتای جدید در رژیم کودتا  [2009 Jun] 
*با وزیر کشور کابینه‌ی احتمالی کروبی آشنا شویم  [2009 Jun] 
*سید ابراهیم نبوی و پرده پوشی یک دهه جنایت و سرکوب  [2009 Jun] 
*کندوکاوی در ارتباط با دهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری   [2009 May] 
*میرحسین موسوی و «برکات سازنده اسلام»   [2009 May] 
*اظهارات مصطفی تاج‌زاده در توجیه کشتار ۶۷  [2009 May] 
*متجاوز را «انتخاب» نمی‌کنند!  [2009 May] 
*مهدی کروبی و میرحسین موسوی و کشتار ۶۷  [2009 May] 
*کتایون آذرلی و کتاب «مصلوب»  [2009 May] 
*نگاهی به تاریخچه‌‌ی شکایت علیه نقض حقوق سندیکایی و آزادی انجمن‌ها توسط دولت‌های ایران (بخش دوم)  [2009 Apr] 
*نگاهی به تاریخچه‌‌ی شکایت علیه نقض حقوق سندیکایی و آزادی انجمن‌ها توسط دولت‌های ایران (بخش اول)  [2009 Apr] 
*ناصر منصوری را روی برانکارد به قتل‌گاه بردند  [2009 Apr] 
*نام واقعی مجید قدوسی چیست؟   [2009 Apr] 
*سرهنگ سید لطف‌الله اتابکی کیست؟  [2009 Apr] 
*گفتگوی پژواک ایران با ایرج مصداقی در ارتباط با نقش‌گروه‌های چپ و مجاهدین در استقرار جمهوری اسلامی، حمایت از خمینی و...  [2009 Mar] 
*ادعاهای نادرست راجع به عکس‌های جنایتکاران  [2009 Mar] 
*ماشین جعل و دروغپردازی راه توده و پیک نت   [2009 Mar] 
*سرگذشت من و سرگذشت یک ترانه  [2009 Mar] 
*به یاد آن که «بهنام» بود   [2009 Feb] 
*تجربه‌اندوزی از تاریخ  [2009 Feb] 
*در خلوت پرشکوه عاشقان آزادی جاری‌ست...  [2009 Feb] 
*خاوران و مادران  [2009 Jan] 
*نقدی بر گزارش دیده‌بان حقوق بشر در مورد آزادی بیان و تجمع در مناطق کردنشین   [2009 Jan] 
*اقتدار مادران   [2009 Jan] 
*حسین مهرپور و تعهدات بین‌المللی جمهوری اسلامی  [2009 Jan] 
*میان ماه من تا ماه گردون! دو کتاب خاطرات جعلی زندان و دو واکنش متفاوت فرهنگی [2008 Dec] 
*انتقام‌جویی نظام «عدل اسلامی» از خانواده‌ها (بخش دوم)   [2008 Dec] 
*چند نکته در ارتباط با مهر و موم کردن کانون مدافعان حقوق بشر   [2008 Dec] 
*انتقام‌جویی نظام «عدل اسلامی» از خانواده‌ها (بخش اول)  [2008 Dec] 
*برخورد گزینشی با حقوق زنان  [2008 Dec] 
*آرامگاه مادر !  [2008 Dec] 
*پرویز زند شیرازی نیز به ابدیت پیوست  [2008 Dec] 
*مادر، «افسانه است، اما دروغ نیست» مادر فاطمه صادقی دانشمند، نماد مقاومت خانواده‌ی بنازاده امیرخیزی! [2008 Dec] 
*دادگاه یا سرپوشی بر جنایت باندهای رژیم در شیراز   [2008 Dec] 
*رفیق‌دوست و حکم مهدورالدم  [2008 Nov] 
*مأموریت «یک اسکادران هموسکسوئل منحرف آمریکایی»!  [2008 Nov] 
*به پاس مقاومت و ایستادگی علی صارمی   [2008 Nov] 
*هشدارهای امنیتی سایت تابناک را جدی تلقی کنیم  [2008 Nov] 
*نوری زاده و دسته گل تازه به آب داده  چه کسی پسر خاله چه کسی است؟  [2008 Nov] 
*غلامرضا جلال و روایت‌های غیرواقعی زندان  [2008 Nov] 
*به یاد آن که «عاشقانه زیست»  [2008 Oct] 
*انتخاب اوباما شرایط را برای رژیم سخت‌تر می‌کند  [2008 Oct] 
*همنامی جنایتکاران و معضل اپوزیسیون- بخش دوم   [2008 Oct] 
*هویت اصلی داوود لشگری یکی از مسئولان کشتار ۶۷   [2008 Oct] 
*اپوزیسیون و معضل همنامی جنایتکاران   [2008 Sep] 
*آیا سانسور شاخ و دم دارد؟   [2008 Sep] 
*هیئت کشتار زندانیان سیاسی در روایت گروه‌ها و فعالان سیاسی!  [2008 Aug] 
*کشتار ۶۷، سعید شاهسوندی و پروژه‌ی جعل تاریخ  [2008 Aug] 
*بیستمین سالگرد کشتار ۶۷ و انتشار خاطرات جعلی   [2008 Aug] 
*گفتگو با ایرج مصداقی در مورد در مورد جناح‌های رژیم، خطر جنگ، خطرات اتمی شدن رژیم، وضعیت اپوزیسیون، جنبش‌های مردمی و ....  [2008 Jul] 
*سانسور زنان در انتخابات کانون نویسندگان ایران !  [2008 Jul] 
*«غنی سازی» دروغ و «توسعه» جعل در دستگاه رژیم   [2008 Jun] 
*پاسخ به «فراخوان» فریدون گیلانی و ذکر چند خاطره  [2008 Jun] 
*روایت وارونه‌ی مسعود بهنود و محسن سازگارا از ۳۰ خرداد   [2008 Jun] 
*سازگارا با جنایتکاران، ناسازگارا با قربانیان  [2008 Jun] 
*پاسخ به پرسش‌هایی چند در رابطه با کتاب «برساقه تابیده کنف»   [2008 Jun] 
*دست های خونین باندهای رژیم در انفجار شیراز   [2008 May] 
*داستان زنی که «هفت شوهر» دارد و حافظه‌ی تاریخی  [2008 Apr] 
*علی‌محمد بشارتی یکی از بنیانگذاران دستگاه سرکوب و جنایت رژیم   [2008 Apr] 
*امیرفرشاد ابراهیمی درس آموخته‌ی مکتب ولایت  [2008 Apr] 
*سید کاظم کاظمی، از بنیانگذاران سیستم اطلاعاتی، شکنجه‌گر و جلاد اصلی فعالین چپ ایران   [2008 Mar] 
*عید ۶۲ در زندان گوهردشت  [2008 Mar] 
*نوری‌زاده، بانک مرکزی جعلیات و عصاره ژورنالیسم بی‌اعتبار   [2008 Mar] 
*بخشی از نقشه‌‌های زندان‌های اوین، قزل‌حصار، گوهردشت و نیز محل‌های قتل‌عام تابستان۶۷ برگرفته شده از کتاب «نه‌زیستن، نه‌مرگ»(چاپ دوم)  [2008 Feb] 
*حاج احمد قدیریان مسئول گروه ضربت و جوخه‌های اعدام اوین  [2008 Feb] 
*دلایل واقعی کشتار زندانیان سیاسی در سال ۶۷  [2008 Feb] 
*بهنود پدیده‌ای که از نو باید شناخت  [2008 Feb] 
*محمد مهرآیین یکی از مهم‌ترین دژخیمان اوین  [2008 Feb] 
*نقش های گوناگون هوشنگ اسدی تواب فعال زندان  [2008 Feb] 
*کبوتر با کبوتر، باز با باز، کند همجنس با همجنس پرواز  [2008 Feb] 
*برگشتگان ازدیار مردگان  [2008 Feb] 
*ILO - پیشرفت دولت جمهوری اسلامی در سال های گذشته در سازمان ‌بین‌المللی کار (بخش هشتم - پاياني)   [2008 Feb] 
*ILO - نگاهی به کنفرانس بین‌المللی کار و سیاست های به کار گرفته شده از سوی رژیم در این کنفرانس‌(بخش هفتم)   [2008 Feb] 
*ILO - تشکل‌های کارگری رژیم از نگاه سازمان بین‌المللی کار (بخش ششم)   [2008 Feb] 
*ILO - خانه کارگر جمهوری اسلامی (بخش پنجم)   [2008 Feb] 
*ILO - تشکل‌های کارگری در جمهوری اسلامی و مغایرت آن ها با کنوانسیون‌های بین‌‌المللی (بخش چهارم  [2008 Feb] 
*ILO - گزارش کمیته متخصصین در ارتباط با اجرای کنوانسیون ها و توصیه نامه ها به نود و سومین کنفرانس بین‌المللی کار و کمبودهای آن (بخش سوم)   [2008 Feb] 
*ILO - کنوانسیون های بین‌المللی که مورد تصویب دولت‌های ایران قرار گرفته‌‌‌اند (بخش دوم)   [2008 Feb] 
*ILO - کنوانسیون‌های بین‌المللی، ترفند‌های رژیم (بخش اول)   [2008 Feb] 
*برای مادرهایمان، «دل‌پاکان» و «دل‌سوختگان» روزگار  [2008 Jan] 
*کشتار ۶۷ در شعر زندان  باغ‌ها/ آنگاه که شکفته‌ترند/ کوله‌ی پاییز را/ پربار می‌کنند [2008 Jan] 
*نگاهی گذرا به نمایشنامه‌های زندان  [2008 Jan] 
*اعلامیه جهانی حقوق‌بشر دستاورد بزرگ بشریت  [2008 Jan] 
*یقه واقعیت را نمی‌توان گرفت؛ (در مورد کتاب نه زیستن نه مرگ)  [2007 Dec] 
*آقای زرافشان به کجا می‌روید؟  [2007 Dec] 
*احکام خمینی و خامنه‌ای به حسینعلی نیری رئیس هیئت قتل‌عام زندانیان سیاسی در سال ۶۷   [2007 Dec] 
*نظرات «استاد» عبدالله شهبازی و چگونگی برخورد بقایای حزب توده با او  [2007 Dec] 
*روزشمارقتل‌عام ۱۳۶۷  [2007 Oct] 
*مسئولان قتل‌عام زندانیان سیاسی  [2007 Aug] 
*بخشی از نقشه‌‌های زندان‌های اوین، قزل‌حصار، گوهردشت و نیز محل‌های قتل‌عام تابستان۶۷ برگرفته شده از کتاب «نه‌زیستن، نه‌مرگ»(چاپ دوم) بخش «نقشه زندان»، جلد چهارم«تا طلوع انگور» [2007 Jan]