حملهی موشکی به لیبرتی آخرین اقدام تروریستی رژیم نخواهد بود
ایرج مصداقی
اصابت ۳۸ خمپاره و موشک به کمپ «لیبرتی» در نزدیکی فرودگاه بغداد و کشته شدن ۶ مجاهد به نام‌های پوران نجفی، یحیی نظری، اکبر عزیزی، مصطفی خسروی، مهدی عابد و هادی شفیعی و زخمی‌شدن یک صد نفر از اعضای سازمان مجاهدین و ساکنان این کمپ یک بار دیگر عدم تعهد نظام جمهوری اسلامی به میثاق‌های بینالمللی و عدم رعایت استانداردهای پذیرفته شده‌ی مورد وثوق جامعه جهانی را نشان داد.
حملهی موشکی علیه کمپ لیبرتی رویکرد خطرناک رژیم را می‌رساند و جنبه‌ی «آزمایش و تست» دارد. در واقع تروریست‌های وابسته به رژیم، با این اقدام حساسیت‌های بینالمللی در ارتباط با کشتار وسیع مجاهدین در عراق را ارزیابی می‌کنند.
چنانچه این حمله با واکنش جدی بینالمللی مواجه نشود امکان تکرار آن در ابعادی وسیع‌تر و هولناک‌تر می‌رود.
رژیم نشان داده است هنگامی که سیاستی را در پیش می‌گیرد تا جایی که در توان داشته باشد و یا منافع‌اش اجازه دهد آن را دنبال می‌کند.
حملهی موشکی به لیبرتی اولین نوع از این حملات در دورانی که مجاهدین از حفاظت بینالمللی برخوردارند نبوده است. چهارده ماه پیش در هفتم دیماه ۱۳۹۰ کمپ اشرف هدف چهار موشک کاتیوشا قرار گرفت، اما خوشبختانه تلفاتی در بر نداشت.
چرا این حملهی موشکی و خمپاره‌ای در شرایط کنونی صورت می‌گیرد؟
نظام جمهوری اسلامی در طول حیاتش بارها از تروریسم به منظور سرریز کردن تضادهای داخلی به خارج از کشور استفاده کرده است. در طول سال‌های گذشته مجاهدین یکی از اهداف اصلی حملات تروریستی رژیم بوده‌اند.
پس از محکومیت رژیم در دادگاه میکونوس و محدودیت‌هایی که اتحادیه اروپا در ارتباط با رژیم وضع کرد و بحرانی که در روابط فی مابین به وجود آمد، دستگاه اطلاعاتی و امنیتی از تلاش برای ضربه زدن به مجاهدین در اروپا دست برداشت و این سیاست را با شدت و حدت بیشتری از طریق سپاه قدس و مزدورانش در عراق که به خاطر شرایط نابسامان اجتماعی و اقتصادی این کشور به سادگی به استخدام در می‌آمدند دنبال کرد.
بمباران هوایی قرارگاه اشرف، ترور مجاهدین و کمین‌گذاری برای آنها که پس از جنگ «خلیج» و از هم پاشیده شدن نسبی شیرازه‌ی عراق شروع شده بود با شلیک موشک و خمپاره به قرارگاه‌های مجاهدین و همچنین استفاده از بمب‌های کنارجاده‌ای کنترل از راه دور، قرار دادن کامیون‌های بزرگ بمب‌گذاری‌شده در کنار قرارگاه‌های ارتش آزادیبخش و طراحی حمله به نشست‌های این سازمان ابعاد گسترده‌تری به خود گرفت.
پس از سرنگونی دولت صدام حسین، از آن‌جایی که حفاظت مجاهدین با نیروهای آمریکایی بود رژیم به منظور پرهیز از روبرو شدن با آمریکا موقتاً سیاست ضربه زدن به مجاهدین را کنار گذاشت. چرا که نمی‌خواست در این زمینه با آمریکا رو در رو شود و این دولت را به سمت نزدیکی یا همدردی با مجاهدین در عراق سوق دهد.
همچنین در دوران مذکور با توجه به خلع‌سلاح مجاهدین از سوی نیروهای آمریکایی، این سازمان خطری عاجل برای رژیم به شمار نمی‌رفت و دستگاه‌های امنیتی و سیاسی تلاش می‌کردند از طریق مذاکره با طرف‌‌های درگیر در عراق تعدادی از رهبران مجاهدین را تحویل بگیرند . به همین دلیل در این دوران رژیم بیشتر وضعیت این گروه را زیر نظر داشت تا در هنگام مقتضی حملاتی را متوجه‌ی آن کند.
پس از آن که دولت نوری‌المالکی حفاظت اشرف را به عهده گرفت، چنانچه انتظار می‌رفت و در نوشته‌های قبلی‌ام به آن اشاره کرده‌ام تلاش برای ضربه زدن به مجاهدین از سر گرفته شد و دولت عراق به نیابت از رژیم در دو حمله به اشرف ده‌ها تن را به قتل رساند و بیش از هزار تن را زخمی کرد.
وضعیت رژیم به لحاظ داخلی و بالاگرفتن دعوای جناح‌ها
رژیم، انتخابات ریاست جمهوری را پیش رو دارد و هنوز فعالیت‌های انتخاباتی آغاز نشده جنگ بین جناح‌ها تشدید و آتش اختلافات شعله‌ور شده است.
علیرغم تهدیدات خامنهای مبنی بر خائن دانستن کسانی که درگیری‌های درونی نظام را علنی کنند، رئیس مجلس، رئیس قوه قضاییه و ریاست جمهوری در مقابل هم قرار گرفته و اتهامات زیادی را متوجه‌ی یکدیگر کره‌اند.
انتشار نوار فاضل لاریجانی که در محافل درونی رژیم به «لاری گیت» معروف شده بحران در سطح رژیم را دامن زده است . دستگیری و آزادی سریع مرتضوی این درگیری‌ها را تشدید کرده است.
در این شرایط می‌بایستی نگاه‌ها را از داخل به خارج توجه داد و بحران داخلی را با یک بحران خارجی پوشش داد.
پرتاب ۳۸ موشک و پیدا کردن ۶۰ موشک آماده شلیک نشان از عزم رژیم برای صدور بحران دارد.
در تابستان ۸۸ در بحبوحه‌ی قیام مردم هم رژیم از نیروهای نوری‌المالکی برای کشتار مجاهدین در ۷ و ۸ مرداد استفاده کرد تا نگاه‌ها را از تحولات داخلی به عراق و موضوع اشرف و کشتار مجاهدین جلب کند.
***
عدم محکومیت قاطع تروریست‌ها و پشتیبانان آنها دست رژیم را برای اقدامات آتی باز می‌کند. حمله به یک کمپ پناهندگی «جنایت علیه بشریت» است و وجدان‌های آگاه بشری می‌بایستی نسبت به محکومیت آن اقدام کنند.
کمیساریای عالی پناهندگان و نهادهای ذیربط ملل متحد موظف‌اند ساکنان لیبرتی را به عنوان پناهنده به رسمیت شناخته و در جهت انتقال سریع آنها به یک محل ثالث و امن اقدام کنند.
ایرج مصداقی ۲۱ بهمن ۱۳۹۱
irajmesdaghi@gmail.com
منبع:پژواک ایران
