حنیف حیدرنژاد- بعد از انتشار بیانیه موسوم به «بیانیه ۱۴ نفر»، جمعی ایرانیانِ عمدتا ساکن در خارج از کشور تا کنون در دو نوبت با امضای خود، حمایتشان از این بیانیه را اعلام کرده‌اند. این بیانیه با نشانه گرفتن شخص علی خامنه‌ای و با ردِ ولایت فقیه و با تاکید بر اینکه شخص علی خامنه‌ای و سیستم ولایت فقیه عامل اصلی مشکلات امروز کشورند، بر عبور از جمهوری اسلامی تاکید کرده و خواهان یک جایگزین سکولاردمکرات و ایجاد نظام سیاسی مبتنی بر اعلامیه جهانی حقوق بشر است.

آقای اسماعیل نوری علا از «حزب سکولاردمکرات ایرانیان» در یک گفتگوی تلویزیونی در مورد بیانیه موسوم به ۱۴ نفر اظهار نظر کرده است.

در حرف‌های آقای اسماعیل نوری علا اما، یک تناقض بزرگ دیده می‌شود: اگر اقدامِ آن ۱۴ نفر در ایران دلیرانه و مسئولانه و در راستای عبور از جمهوری اسلامی است، و اگر فراتر از حمایت لفظی، حمایت عملی است که مهم و تعیین کننده است، پس چرا حزب ایشان از این جریان حمایت نمی‌کند و همان کاری که ایشان می‌گوید، مثلا نوشتن نامه برای سیاستمداران به زبان‌های مختلف و… را در دستور کار خود قرار نمی‌دهد؟ چرا ایشان و حزب ایشان از فرصت پیش آمده برای پیوند مبارزه ایرانیان داخل و خارج از کشور حمایت نمی‌کنند؟

نکته مهم دیگر اینکه ایشان امضا و حمایت کردن امضاکنندگان را ماجراجویانه یا اقدامی برای راضی کردن و آرام کردن وجدان شخصی قلمداد می‌کند. اگرچه شاید این نظر در مورد عده‌ای درست باشد، اما نمی‌توان اقدام تک تکِ افرادِ یک جمع ۵۰۰ نفره را بطور کلی مورد قضاوت قرار داده و یک مورد را به همه جمع تعمیم داد. باید توجه داشت  اینکه در عمل افرادی از لاک فردی خود بیرون بیایند و بطور دستجمعی و به دور از تعلقات مختلف و متفاوت سیاسی، زیر یک بیانیه را امضا کنند، خود اقدامی است در راستای کارِ گروهی و اقدامی است در راستای شکسته شدن روحیه انزوانشینی که می‌تواند در قدم‌های بعدی زمینه‌ساز کار تشکیلاتی و حزبی شود. باید چنین اقدامی، یعنی حمایت کردن، حتی در حد امضا کردن را تشویق کرد و در عین حال برای تقویت آن تلاش کرد، نه آنکه آن را تخطئه نمود. این سخن با سخن قبلی ایشان که خواستارِ تقویت روحیه و کارِ دستجمعی و حزبی و… است، در تناقض ماهوی است.

نکته دیگر اینکه در همه جای دنیا «مردم» در مبارزه و زندگی سیاسی اجتماعی، انگیزه‌ها و توانمندی‌های مختلف دارند. در یک مبارزه‌ی سخت و خطرناک علیه جمهوری اسلامی نمی‌توان از همه «مردم» انتظار یکسان داشت، مثلا اینکه همه به کار حزبی بپیوندند، یا همه به خیابان‌ها بریزند، یا همه کمک مالی بکنند و…  در فرایند تغییر و تحولات سیاسی- اجتماعی، هر انسانی در حد خودش و به تشخیص خودش وارد مبارزه می‌شود و همان مقدار که می‌خواهد یا می‌تواند قدم بر می‌دارد. باید به هر قدم و تلاشِ مردم در هر حدی که در راستای مبارزه بر علیه جمهوری اسلامی است احترام گذاشت، نه آن را، آنگونه که آقای نوری علا در این گفتگو پرخاشگرانه و توهین‌آمیز بیان می‌کنند، «چه غلطی داری می کنی؟»، قلمداد کرد.  («[…] میگه من فعال سیاسی هستم، من حمایت می کنم، من امضا می کنم، بیاید به من نشان بده که در راستای آنچه که در حال حاضر مفقوده، داره چیکار می کنه. تک تک آدم ها می آیند و میگند، اعلام می کنم که من نه عضو حزبی هستم و نه دسته ای هستم. پس چه غلطی داری می کنی؟ حمایت می کنی؟»)

نمی‌توان برای «مردم» قیم‌مابانه تکلیف تعیین کرد که در یک مبارزه چه بکنند یا چه نکنند. هر قدم و تلاشِ مردم علیه جمهوری اسلامی و برای عبور از آن، چه در داخل و یا در خارج کشور و در هر سطحی را باید قدر نهاد و تشویق کرد و در عین حال با نقد سازنده، آنها را برای قدم‌های بیشتر تشویق کرد و نه طلبکارانه با آنها برخورد کرد.

اگر درست کردن حزب و داشتن برنامه لازمه‌ی مبارزه است، که هست، آقای نوری علا بهتر است به این سوال پاسخ دهند که کم و کسری‌های حزب ایشان چه بوده و چه هست که از آن استقبال نمی‌شود. ایشان و حزبشان می‌توانند در کنار فعالیتِ دیگر جریان‌ها به تلاش‌های خود بیافزایند تا مردم بیشتری به حزبشان جذب شوند، اما اگر نمی‌شوند و بر عکس، در سال های گذشته تعدادی از آن حزب جدا شده یا اگر ترکیبِ دعوت شدگان به گردهمایی سالیانه «کنگره سکولاردمکرات‌ها» کم‌تنوع‌تر شده است، دلایل آن را آنالیز و بطور شفاف به اطلاع مردم برسانند، تا راه گسترشِ کار حزبی بیشتر هموار شود.

فرهنگ دمکراتیک در کار سیاسی از جمله به دور از توهین به مردم، به دور از بکن و نکن کردن و دیکته کردن قیم‌مابانه برای دیگران، به دور از پرخاشگری و به دور از اِعمال آتوریته فردی و شخص‌محوری است. لازمه کار سیاسی دمکراتیک از جمله نیازمند احترام به مردم با همه ضعف‌هایشان، احترام به جریان‌های سیاسی دمکراتیک با همه تفاوت‌های آنها و آمادگی برای همکاری و سازش و توافق با آنها بر سرِ اصول حداقلی دمکراتیک، با حفظ هویت شخصی یا گروهی خود است.

لازمه کار سیاسیِ دمکراتیک، از جمله داشتن شفافیت، ارائه انتقاد از خود و ارائه نقد کارشناسانه و نقد سازنده از دیگران بر پایه آنالیز همه جانبه می‌باشد.

در یک مبارزه دمکراتیک علیه جمهوری اسلامی، داشتن حزب و داشتن برنامه البته لازم، اما به تنهایی کافی نیست. ارائه فرهنگ و ارزش های دمکراتیک و حقوق بشری، پرهیز از خودبرتربینی، پرهیز از  تحقیر دیگران و پرهیز از پرخاشگری و توهین به دیگران، اینها، از جمله ابتدایی‌ترین الزامات فرهنگ کارِ سیاسی دمکراتیک است.