فاجعه انسانی در کوبانی، نظاره گری قدرت های محلی و جهانی؛ مشارکت در جنایت
حنیف حیدرنژاد
زنان و مردان کوبانی بخاطر مقاومتشان در مقابل اسلامیست های آدمکش و مرتجع شایسته تحسین هستند. شرفِ مقاومت بالاتر از زندگی در ذلت است. مقاومت در برابر هیولای اسلامیست های آدمخوار شایسته ی حمایت و پشتیبانی است. آنان که امروز زنان و مردان کوبانی را در برابر اسلامیست های جنایتکار تنها می گذارند بذری را می افشانند که فردا طاعون بر گِرداگرد منطقه می پراکند.
محاسبات سیاسی مبنی بر اینکه گویا حمایت از کوردها باعث می شود تا فردا زیاده طلب شده و مطالبات بیشتری مطرح کنند و ... و تنها گذاشتن آنها در برابر آدمخواران خلافت اسلامی، باعث شده تا یک فاجعه انسانی شکل بگیرد. هزاران نفر در معرض مرگ و کشتار قرار دارند، صد ها هزار نفر آواره شده اند. در چنین وضعیتی نتیجه آن خواهد شد که در دل هزاران نفر که عزیزان خود را از دست داده و شاهد نظارت "جامعه جهانی" بوده اند تنفر و کینه انباشت می شود.
در چنین اوضاعی نظارت جامعه جهانی و دولت ترکیه سیاستی به غایت غیر انسانی و کوتاه بینانه است که برای سال ها خشم و نفرت را در دل مردم این منطقه دامن زده و چرخه ی جنگ و انتقام گیری را تکرار و باز تکرار می کند. سیاستی که به تبع آن باید در آینده شاهد باشیم که باز انسان هائی می میرند. باز خانواده هائی عزادار می شوند و باز استعدادهائی پرپر می شوند و منطقه ای که از رشد و شکوفائی و رفاه و صلح و امنیت باز می ماند و باز ...
نظاره گری کشورها و قدرت هائی که می توانند از این فاجعه انسانی جلوگیری کنند، ولی بی عملی پیشه کرده اند، کارت سبزی است برای آدمکشان خلافت اسلامی برای جنایت بیشتر. این یعنی مشارکت در این جنایت. سیاستی که می تواند عواقب خونبار و دراز مدتی را در آینده در منطقه موجب گردد. هنوز هم دیر نشده و می توان در آخرین ساعات باقی مانده با حمایت از کوبانی و رزمندگانش دفاع از حرمت انسانی را بر منافع و بازی های سیاسی پیروز گرداند و زمینه رشد و قدرت نمائی اسلامیست های تروریست را خشکاند.
آیا سیاستمداران محلی و جهانی می توانند دور اندیشی پیشه کنند؟ فکر نمی کنم، اما امیدوارم که اشتباه کنم.
حنیف حیدرنژاد
08.10.2014
http://www.hanifhidarnejad.com/Hidarnejad
در گوشه ای از کوبانی مادری از فرزندانش جدا می شود تا از کرامت خود و خانواده و سرزمینش دفاع کند.
در گوشه ای دیگر آدمکشان خلافت اسلامی سر زن جوانی را جدا کرده و بر پیکر بی جانش رقص پیروزی می کنند.
آنطرف تر نیروهای ارتش ترکیه نظاره گرند.
بچه های این مادران و پدران و خواهران و برادران و عمو ها و خاله ها و ... فردا چه می شوند؟ چه کسی به سوالات آنها جواب خواهد داد و اگر این کودکان قانع نشدند، آتش خشم درون خود را چگونه تسکین خواهند داد؟
منبع:پژواک ایران