به گزارش رادیو فردا "روز پنجشنبه شانزدهم خرداد ماه، نمايشگاه نقاشی های ميرحسين موسوی، از رهبران معترضان انتخابات ۸۸ که به همراه همسرش زهرا رهنورد در حصر خانگی به سر می برند، در محل آکادمی هنر برلين گشايش يافت. " این گزارش ادامه می دهد: "مراسم گشايش در دو بخش انجام شد. در بخش اول کلاوس اشتک رئيس آکادمی هنر برلين و معاون او يوهانس اودنتال که مسئول برنامه ريزی اين نمايشگاه نيزاست، در حضورشيرين عبادی برنده جايزه صلح نوبل و جمع وسيعی از روزنامه نگاران ايرانی و خارجی و ديگر مهمانان آکادمی به معرفی ميرحسين موسوی و آثار هنری او پرداختند [و] بخش دوم برنامه به گفتگو درباره هنر و حقوق بشر در ايران اختصاص داشت."

فعالین سیاسی و فرهنگی و هنری یا دگراندیشان و فعالین حقوق بشری و اجتماعی در کشورهای دیکتاتوری و توتالیتر که از سوی حکومت های خود زیر فشار قرار داشته و دستگیر و زندانی شده یا ممنوع الخروج می گردند، پیوسته از سوی جامعه جهانی مورد توجه قرار می گیرند.  بسیاری از دولت ها ، سازمان های بین المللی حقوق بشری یا مراکز فرهنگی و هنری و یا انجمن های محلی، اتحادیه های کارگری و کانون های وکلاء و نویسندگان  و نیز برخی  دانشگاه ها و آکادمی ها... در کشورهای آزادی تلاش می کنند با اعطاء جوایز یا از طریق دعوت از زندانیان سیاسی و دگراندیشان توجه افکار عمومی را نسبت به آنها بالا ببرند.  هدف دیگر آن است که دایره انزوائی که حکومت برای آنها ایجاد کرده است را باز تر کنند. هدف اصلی همه این فعالیتها آن است تا با مطرح کردن این چهره ها در افکارعمومی و در بین رسانه ها برای آنها یک چتر حفاظتی ایجاد کنند تا از فشار حکومت بر روی آنها کاسته شده یا زمینه آزادی و خروج آنها از کشور فراهم گردد. در این مورد می توان نمونه های زیادی از کشورهای مختلف از جمله ایران، چین، افغانستان و برمه را مثال آورد.

من با این روش کاملا موافقم و امیدوارم چنین اقداماتی حتی یک روز و یک ساعت زودتر آزادی این دسته از افراد را به همراه آورده و اگر هم اینگونه فعالیت ها منجر به آزادی آنها نگردد، امیدوارم باعث کم شدن فشار بر روی آنها شود.

 تا آنجا که به میر حسین موسوی مربوط می شود نیز همین آرزو را داشته و در گذشته از حقوق بشری او، زهرا  رهنورد و مهدی کروبی دفاع کرده ام.

در عین حال آنجا که چنین فعالیتی نام "حقوق بشر" را بر خود بگذارد و طوری وانمود شود که گوئی موسوی و کارهای هنری اش در ارتباط با حقوق بشر بوده اند برآشفته می شوم. البته من نمی تونم به لحاظ تخصصی در مورد ارزش هنری کارهای میر حسین موسوی اظهار نظر کنم، اما این بسیار دور از عدالت و حقوق بشر است که گذشته موسوی وهشت سال دوره نخست وزیری اش نادیده گرفته شود. در آن سالها هزاران هزار دستگیر و شکنجه و اعدام شدند. او در بالاترین سطح رهبری سیاسی کشور قرار داشت و نمی تواند در این جنایت ها نقشی نداشته باشد. حتی پس از دوره نخست وزیری او تا سال 1388 که  به حبس خانگی گرفتار شده، موسوی در محمع تشخیص مصلحت رژیم عضو بوده و اگر هم مستقیم در ویرانی کشور و ادامه جنایت های رژیم دخالت نداشته، اما به دلیل دسترسی به اطلاعات محرمانه اگر که می خواست، می توانست با افشاگری جلوی ادامه جنایت ها را بگیرد. مسوسوی اما نشان داد که او به تصاحب قدرت سیاسی فکر می کرده و زمانی هم که او را از این بازی خارج کردند باز هم در اطلاعیه های مختلف تاکید کرد که به دنبال زنده کردن "دوره طلائی امام" می باشد. یعنی همان دوره ای که دستگیری و شکنجه و اعدام بیداد می کرد.

چنین فردی هر چقدر هم هنرمند، باید در مقابل مسئولیت های گذشته اش مورد پرسش قرار بگیرد. دفاع از حقوق بشری موسوی و ایجاد چتر حفاظتی که رژیم بر او فشار کمتری ایجاد کند، نمی تواند و نباید  برای او در قبال نقش  و مسئولیت های سیاسی گذشته اش در نقض حقوق بشر حاشیه امن ایجاد کند.

در مورد خانم شیرین عبادی رادیو فردا آورده است:" خانم شيرين عبادی، برنده جايزه صلح نوبل در آغار سخنانش از اينکه هيچ  نمونه ای از آثار هنری زهرا رهنور، هنرمند مجسمه ساز، در کنار نقاشی های همسر او ميرحسين موسوی نيست انتقاد کرد و گفت:« خانم زهرا رهنورد هنرمند، مجسمه ساز نقاش و همراه مهندس موسوی است و به نظر من نقش تعيين کننده زيادی هم در زندگی همسرش داشته است. يکی از اين نقش ها اين بود که تا قبل از انتخابات رياست جمهوری سال  ۲۰۰۹، داوطلبان رياست جمهوری به تنهايی در صحنه رقابت های انتخاباتی ظاهر می شدند و صحبت می کردند و تمامی صحبت هايشان هم در باره مسائل سياسی و اقتصادی بود. خانم دکتر رهنورد اولين کسی بود که دست شوهرش را گرفت و به ميان مردم آمد و  به مردان ما، مردان سنتی ما و به هيئت حاکمه ما نشان داد که زن بودن افتخار است.»"

معلوم نیست چرا خانم عبادی دایره حقوق بشر را اینگونه تنگ کرده است. او می توانست ضمن تاکید بر دفاع از حقوق بشر آقای موسوی و کروبی و خانم رهنورد و محکوم کردن آنچه رژیم جمهوری اسلامی بر علیه آنها انجام داده است، بر نقض حقوق بشر در دوره موسوی نیز تاکید کند. بی توجهی شیرین عبادی به این موضوع نشان می دهد که وی حقوق بشر را نه به عنوان یک "ارزش"، بلکه به عنوان یک "وسیله" می بیند که از آن در معادلات سیاسی برای دفاع از فرد یا افراد خاصی بهره می جوید. شیرین عبادی نه به عنوان یک دوست خانوادگی، بلکه به عنوان برنده جایزه نوبل به این مراسم دعوت و معرفی شده و سخنرانی کرده است، بنابراین کاملا بجاست که از او انتظار داشت تا رسالت حقوق بشری خویش را همه جانبه دیده و آن را تنگ و بسته نکند.

حنیف حیدرنژاد

09.06.2013

گزارش رادیو فردا: نمایشگاه نقاشی‌های میر حسین موسوی در برلین

http://www.radiofarda.com/content/f3_berlin_mousavi_paintings/25011370.html

منبع:پژواک ایران