روز شنبه 13 آبان یک دانشجوی دختر در محوطه دانشگاه علوم و تحقیقات تهران در اعتراض به حجاب اجباری، لباسش را از تن درآورد و با گردنی افراشته در اعتراض به حکومت ضد زن، در محوطه این دانشگاه در بین دیگر دانشجویان و در جائی که تعدای از مامورین حراست تجمع کرده بودند استوار و با وقار شروع به قدم زدن کرد. در ویدئوهائی که از او در رسانه های اجتماعی منتشر شده می توان در چهره و رفتارش دید که تا کجا معترض و تا کجا مصمم است.

کمی بعد، مامورین حکومتی او را به زور سوار بر یک خودرو کرده و ربودند.

این زن شجاع خوب می داند که به دلیل چنین کُنش اعتراضی چه در انتظار اوست. او می داند که پس از دستگیری، مامورین حکومتی با خشم و وحشیگریِ تمام، جسم و جانش را هدف قرار داده و تلاش خواهند کرد تا او را در هم بشکنند. با این وجود شجاعانه به حرکتی دست زد که می تواند برای بسیاری از زنان و دختران ایران الگوئی برای اعتراض شود. این زن شجاع با حرکت غرور آفرینش به حکومت اسلامی و مامورینش می گوید: اگر به جنگ ما زنان آمده اید، حتی اگر جز بدنمان چیز دیگری برای مبارزه با شما نداشته باشیم، بدن خود را میدان نبرد با شما خواهیم کرد!

تا زمان نوشتن این مطلب از هویت این زن شجاع اطلاعی در دست نیست. واکنش بسیار سریع و بسیار گسترده مردم در شبکه های اجتماعی، دست پاسداران و مامورین رژیم در سربه نیست کردن این دانشجوی شجاع را بست، به نحوی که چند ساعت بعد در رسانه های حکومتی، به نقل از خبررسانی ایسنا در رابطه با " ماجرای حادثه دانشگاه علوم و تحقیقات از زبان شاهدان عینی"  این خبر به نحو یکسانی انتشار داده شد «این دانشجو تحت فشار روحی شدید و اختلالات روانی است و در حال حاضر به یک مرکز درمانی منتقل شده است.»

موضوع اختلال روانی و انتقال به مرکز درمانی، یکی از سناریوهای سوخته حکومتی ست که در مورد بسیاری از دستگیر شدگان و زندانیان عُصیانگر که حاضر نیستند به اطاعت و بردگی تن در دهند مطرح می شود. جدیدترین نمونه ها "دختر تبریز" و سامان یاسین، رَپر معترض کرمانشاهی هستند که به خوبی در یاد مردم باقی مانده اند.

حرکت اعتراضی این زن و دانشجوی شجاع، نشان از خودآگاهی او دارد. او می داند که چگونه هر روز و هر شب بخاطر زن بودن تحقیر شده و از اولیه ترین حقوق انسانی اش محروم است، او می داند که حجاب اجباری و همه بکُن نکُن های شرعی و قانونی و حکومتی، طوق بندگی و بردگی بر سر و رو و بر دست و پای هر زن ایرانی است. از این رو اعتراض کرده و بدنش را میدان نبرد با مزدوران حکومتی می کند. چنین رفتاری نشان اوج بلوغ فکری و خودآگاهی این زن نسبت به کرامت انسانی، نشان احترام او به شخصیت خود و نشان از آگاهی او نسبت به حقوق انسانی اش دارد.

نباید این زن شجاع را تنها گذاشت. باید به سرعت هویت او را انتشار داد تا دستگاه های سرکوبگر در سکوت خبری او را سربه نیست نکنند. باید مامورینی که این دانشجوی آگاه را مورد توهین، ضرب و جرح قرار داده و دستگیرش کردند را با چهره و نام به مردم معرفی کرد.

حکومت ضد زن حاکم بر ایران سعی خواهد کرد تا این زن شجاع را زیر فشار قرار داده تا از او اعتراف اجباری بگیرد. با دفاع  از این زن شجاع و با حمایت گسترده از او باید نقشه رژیم را در هم شکست. دختر علوم تحقیقات را نباید تنها گذاشت!

مبارزه مردم ایران برای رسیدن به آزادی و عبور از حکومت اسلامی، به پرچمداری زنان، هر روز به شکل جدیدی ادامه دارد.

منبع:پژواک ایران