تبریک به خانواده و دوست دارانِ زندانیانِ جُسته از اسارتِ در عراق
مژگان پورمحسن
بلاخره تعدادی از هموطنانِ ما که در عراق در اردوگاه موقت موسوم به لیبرتی در اسارتِ خاک و باد و هوا بودند و در خطر اعدام جمعی همچون « لشگر فدايیِ رهبری » در « شهرمریم » ویا از دست دادن اعضاء و جوارح یا جان خویش در اثر عدم رسیدگی پزشکی و یا بمباران و موشک بارانِ محل اقامتشان توسط گروههایِ مختلف عراقی یا نیروهای وابسته به رژیم جنایت پیشهٔ آخوندی، به تیرانا در آلبانی رسیدند و باعث مسّرت و خوشحالی خانواده و دوست داران خودشان شدند. پس تبریک به مادران و پدران، فرزندان ونزدیکان، حامیان و فعّالانی که بدون وابستگی به هیچ گروه و حزب و دولتی هر آنچه توانستند در راه نجات این هموطنان اسیر در عراق انجام دادند و تا آزادی کلیهٔ نفرات از اردوگاهِ « لیبرتی » دست از فعّالیتِ سالم و غیروابسته نخواهند برداشت. شما بدرستی تشخیص دادید که در عراق کليهٔ دست اندرکاران، مرگ و قتل فرزندان و عزیزانتان را بر نجات جانشان و انتقالشان به کشوری دور از دایرهٔ قدرتشان ترجیح می دادند و هنوز هم می دهند.
پس نمیشود بقیهٔ هموطنانی را که آنجا در اسارت تمام عیاروانواع خطراتِ جنگی وکشورِبغایت نآمن عراق بسر میبرند فراموش کرد. اینکه در میان این افراد چه کسی چگونه می اندیشد و برای خود چه تصمیمی می گیرد مسئلهٔ من نیست و امیدوارم شما نیز فارغ از اختلافاتِ فکری، عقیدتی، سیاسی و بدور از حّب وبغض به کمک و یاری این هموطنان اقدام کنید. هر کدامِ از ما در کشوری از آمریکا وکانادا گرفته تا استرالیا و کشورهای اروپايی اقامت داریم و زندگی می کنیم. مسلّما از جمعیّت چند میلیونی ایرانیان در کشورهای نامبرده سه هزار انسان موفق پیدا می شوند که این افراد را ساپورت قانونی وحقوقی نمایند تا پای این افراد به جایی مطمئن و آزاد برسد و بتواند پس از سالها یا دهه ها یک محیط سالم وخانه وخانواده بدون فرمانبری و زور ونگرانی و وحشت و سرخوردگی ببیند و آزادانه نفس بکشد، در خیابان راه برود، در کافه ای نشسته و قهوه ای نوش جان کند، مردم آن محل را ببیند، اگر می خواهد اخبار ایران را بخواند آزاد باشد و اگر نمی خواهد از ایران خبری داشته باشد آزاد باشد. مهّم این است که مای ایرانی به هموطنمان بگويیم و نشان دهیم که برای او همان حقوقی را قائلیم که برای خودمان و دیگران قائلیم و بمرور شناخت بیشتر او از محیط جدید باو بگوییم که مسئولیت هايی که جامعه ای که در آن بسر میبرد از پناهندگان، مقیمان و اتباع میخواهد کدامند. آیا چند صد ایرانی شریف و موفق حاضرند چند صد هموطن خود را نزد خود میهمان کنند و به اقامت قانونی و راه افتادن زندگی طبیعی شان یاری رسانند؟
به امید پاسخ مثبت شما هموطنان.
جاوید ایران،
مژگان پورمحسن
منبع:پژواک ایران