غلامرضا جلال و روایت‌های غیرواقعی زندان
ایرج مصداقی

پاک نگهداشتن تاریخ زندان از روایت‌های ساختگی و غیر واقعی، وظیفه‌ی تک‌تک زندانیانی است که از جهنم جمهوری اسلامی جان به ‌در برده‌ا‌ند. این دینی است بر دوش ما شاهدان در برابر تاریخ، نسل‌های آینده و همه‌ی عزیزانی که جان بر سر آرمان آزادی و عدالت دادند.

در راه انجام این مسئولیت، هرگز نباید محافظه‌کار بود و یا برای خوشایند این‌ و آن، حقیقت را نادیده گرفت؛ ما را نباید باکی باشد اگر دوستانی رنجیده شوند و از ما روی برگردانند که چرا روایت‌شان را به پرسش گرفته‌ایم.

شایسته نیست تسلیم کسانی شویم که طاقت شنیدن واقعیت را ندارند و یا از جنس راویان مورد بحث هستند و خود را مخاطب انتقاداتمان می‌بینند.

باید شرایطی را به وجود آوریم تا افراد قبل از آن‌که لب به سخن بگشایند یا قلم به دست گیرند کمی فکر کنند و برای خوانندگان خود احترام قائل شوند.

ما از یک معضل تاریخی رنج می‌بریم. جعل و دروغ از مشخصه‌های اصلی اندیشه توتالیتر است. برای رهایی از آن همه‌ی ما بایستی قدم پیش بگذاریم. در افتادن با چنین فرهنگی ما را در رسیدن به سرمنزل مقصود کمک می‌کند.

نبایستی فراموش کرد که مبارزه با حکومت دروغ و جعل و تزویر جمهوری اسلامی تنها با بیان و اشاعه‌ی حقیقت ممکن است وگرنه دچار دور باطل خواهیم شد.

برای من پرداختن به این امور سخت، دردسرساز و وقت‌گیر است. از سر بیکاری به آن نمی‌پردازم. گاه با احساس و عاطفه‌ام درگیر می‌شوم.

دچار توهم نیستم که همه‌ی حقیقت نزد من است. «دانای کل» نیز نیستم. اما نسبت به تاریخی که شاهدش بودم احساس مسئولیت می‌کنم. به عنوان یک فرد و به سهم خود حاضرم بهای روشنگری‌ام را بپردازم. از هیچ تهمت و افترایی نمی‌هراسم.

میدانم همه‌ی ما در روایت خاطره ممکن است اشتباه کنیم و یا حوادث را دقیق بیان نکنیم. هیچ کس مصون از خطا نیست.

متأسفانه ما ایرانیان به خاطر تربیت غلطی که داشته‌ایم حتا به هنگام نوشتن مطالب تاریخی نیز از شلختگی برخورداریم و باری به هر جهت می‌نویسیم. اما موضوع مدنظر من این موارد نیست. موضوع بحث من کسانی هستند که به روشنی دروغ می‌گویند. این را نمی‌شود پای اشتباه آن‌ها گذاشت. تلاش من روشنگری در این مورد است. وابستگی تشکیلاتی ، سیاسی و ایدئولوژیک راویان چنانکه تا کنون نشان‌ داده‌ام برای من مهم نیست.

 

غلامرضا جلال زندانی سیاسی سابق یکی از این دسته افراد است. وی که دانش آموز دبیرستان ابوریحان بیرونی در میدان خراسان بود، در سال ۵۹ در ارتباط با سازمان مجاهدین خلق دستگیر شد. داستان دستگیری او همان موقع در روزنامه «انقلاب اسلامی» تحت عنوان از «مدرسه تا اوین» انتشار یافت. بهترین سال‌های زندگی او در شرایط سخت و طاقت‌فرسای اوین، قزلحصار و گوهردشت توسط جنایتکاران حاکم بر میهن‌مان به یغما رفت. پس از آزادی از زندان با قبول خطر دستگیری برای ادامه‌ی مبارزه به مجاهدین در عراق پیوست و بیش از دو دهه با قبول خطرات و پذیرش محرومیت‌هایی که از عهده‌ی بسیاری خارج است به تلاش در راه مبارزه با رژیم پرداخت. اما همه‌ی این‌ فداکاری ها باعث نمی‌شود که او از این حق برخوردار شود که هرچه دل تنگش خواست ببافد و به عنوان واقعیت به خورد مردم دهد.

اصولاً برای من به عنوان کسی که با پروسه‌‌ی زندگی او آشناست و می‌داند چه سختی‌هایی را تحمل کرده و چه محرومیت‌هایی را کشیده نوشتن سخت است. اما به سهم ناچیز خودم که آرزو دارم حقیقت‌گویی نسبی در رابطه با خاطرات زندان به یک فرهنگ تبدیل شود، نمی‌توانم در این مورد سکوت کنم. من با خود عهد کرده‌ام که تفاوتی بین افراد قائل نباشم. سکوت من در این موارد صداقت و انگیزه‌ام را در نقد مواردی که تاکنون کرده‌ام زیر سؤال می‌برد. سکوت در این مورد، سیکل معیوب را تداوم می‌بخشد.

شوربختانه هیچ واقعه‌ای نیست که غلامرضا جلال روایت کرده باشد و با دروغ فاحش آمیخته و یا از اساس غیرواقعی نباشد.

جنایات رژیم در طول ۳۰ گذشته آنقدر فجیع و آشکار بوده که نیاز به داستانسرایی و افسانه بافی ندارد. این نوع داستان‌سرایی‌ها که گاه در سطح پاورقی‌‌های روزنامه‌‌های جنجالی هستند، روایت واقعی زندان را مخدوش می‌کند و زیر سؤال می‌برد.

متأسفانه پس از آن که دو مورد نادرست روایت شده از سوی غلامرضا جلال را در کتاب «نه زیستن نه مرگ» با دلیل و برهان مشخص کردم، به جای برخورد با او و هدایتش به سمت بیان واقعیت‌هایی که از سر گذرانده، وی به یکی از منابع اصلی زندان در نشریه مجاهد تبدیل شد. به نظر من برای جلوگیری از داستانسرایی‌های آتی وی و جلوگیری از تحریف تاریخ زندان بایستی او را در  همین جا متوقف کرد. جلوی ضرر را هر جا که بگیری منفعت است. در ادامه به چند موردی که او مطرح کرده می‌پردازم و اعلام می‌کنم در هر کجا و هر زمان حاضرم با او به مناظره در این موارد بپردازم.

پروژه‌ قفس یا خیالپردازی

در جلد یک کتاب «نه زیستن نه مرگ» در مورد روایت او از راه‌اندازی پروژه «قفس» در قزلحصار نوشتم:

«زندانی مجاهد غلامرضا جلال که از سال ۵۹ تا ۶۴ زندان بوده است، طی نامه‌ای به تاریخ ۵ دی‌ماه ۶۸ به گالیندوپل می‌نویسد:

 «در سال ۶۳ به مدت ۲ ماه در یک قفس کوچک (به ابعاد ۷۰×۵۰×۵۰) به همراه اسماعیل رزاقی، بازیکن معروف تیم ملی فوتبال ایران، از سقف اتاق کار رئیس زندان قزل‌حصار آویزان بودیم. اسماعیل به خاطر این که قبول نمی‌کرد بر علیه آقای رجوی صحبت کند تا چند ماه بعد هم در قفس ماند.»

 

کتاب شورا، شماره ۵۱ ، دی و بهمن ۱۳۶۸، انتشارات شورای ملی مقاومت، صفحه‌ی ۵۳.

 

«مهشید رزاقی با نام مستعار اسماعیل در سال ۵۹ دستگیر شده بود و در سال ۶۰ و پیش از ۳۰ خرداد، نام اصلی‌اش را که مهشید بود، ارائه کرد. وی عضو تیم فوتبال هما و تیم ملی امید ایران در سال ۵۶ و ۵۷ بود و در میان دوستان و خانواده به نام حسین شناخته می‌شد. نمی‌دانم غلامرضا جلال چگونه در یک قفس با حسین بوده است و در نامه به نماینده‌ی یک ارگان بین‌المللی از نام مستعار او که تنها پیش از ۳۰ خرداد افراد او را به این نام می‌شناختند، استفاده می‌کند؟ قبل از هر چیز باید اذعان کنم ایشان اولین نفری است که مدعی می‌شود در یک قفس با کسی همراه بوده است! حسین رزاقی خود چنین ادعایی نداشت که با کسی هم‌قفس بوده است. وانگهی، محل قبر یا قفس هیچ‌گاه در اتاق کار حاج داوود نبود!

با شنیدن نام قفس، شنونده بی‌اختیار به یاد قفسی می‌افتد که پرنده‌ای را در آن محبوس کرده‌اند. قفس پرندگان را غالباً از سقف آویزان می‌کنند. وقتی نوبت بازسازی قفس ابداعی حاج داوود هم می‌رسد، قفس مزبور باید از سقف اتاق کار حاج داوود آویزان باشد! همانند دو قناری یا مرغ عشق که در یک قفس هستند، بایستی دو نفر نیز در یک قفس باشند! از این مضحک‌تر نمی‌شود جنایت بزرگ حاج داوود را به سخره گرفت و به ریش قربانیان آن خندید! فلسفه‌ی اصلی شکل‌گیری قبر و یا ققس، تنهایی فرد و شکستن او از این طریق بود. مگر دیوانه بودند که دو نفر را در یک قفس قرار دهند؟ از ایشان خواهشمندم اگر روزی مطلب مرا خواندند، توضیح دهند که هر بار چگونه آن‌ها را به دستشویی می‌برده‌اند! آیا نردبان گذاشته و آن‌ها را از نزدیک سقف به پایین می‌آوردند یا آن که مجبور بودند در همان قفسی که از سقف آویزان بوده، قضای حاجت کرده و اتاق کار حاج داوود را به عطری دل‌آویز بیارایند؟! آیا یک جراثقال ویژه، قفس ۲۰۰ کیلویی را بالا و پایین می‌کرد؟ من در زمان مذکور، یعنی در بهار سال ۶۳، دو بار در اتاق کار حاج داوود با وی به گفت‌وگو پرداختم و قفسی را که از سقف آویزان باشد، ندیدم! اتاق کار حاج داوود در واحد ۳ قرار داشت و محل "قفس" و "قیامت" و... که به مردان اختصاص داشت، در واحد ۱ بود.

چه نیازی است قفس مزبور که باید وزنی در حدود ۱۵۰ کیلوگرم را تحمل کند، حتماً از سقف آویزان باشد. اگر قفس مزبور را روی زمین قرار بدهند، آیا فشار بر زندانیان کم‌تر می‌شود؟! آیا نمی‌شد قفس را روی زمین بگذارند؟ آیا قفس حتماً باید از سقف آویزان باشد؟ آیا برای آن‌که زندانی از طریق پنجره‌ اتاق حاج داوود فضای آزاد را دیده و از دلتنگی درآید این کار را کرده بودند و یا هدف عاقلانه‌ای پشت آن بود؟

اگر گالیندوپل از ایشان می‌پرسید: در یک قفس به ابعاد بالا، چگونه دو نفر می‌توانستند جای بگیرند و ماه‌ها بمانند، ایشان چگونه می‌توانسنتند وی را مجاب کنند که راست می‌گویند و اصلاً جایی و مکانی به نام "قفس"، "قبر "، "قیامت " و... در قزل‌حصار بوده است و زندانیان دروغ نمی‌گویند و گروه‌های سیاسی صرفاً برای مطامع سیاسی چنین مواردی را مطرح نمی‌کنند؟

حسین رزاقی در دوران "قیامت " یا "قبر " و "قفس" و... ، در محلی به سر می‌برد که من هم مدتی [کوتاه] در آن‌جا بودم و تمام مدت روی زمین با چشم‌بند مثل بقیه قربانیان نشسته بود. خودش نیز چنین ادعایی نداشت و هم‌قفسی هم ‌نداشت که همراه او مشترکاً از سقف آویزان بوده باشد! حسین در اواخر فروردین ۶۳ به همراه رضا محمدی‌بهمن‌آبادی از بند ۶ واحد ۱ به "قیامت" برده شد و تا تیرماه همان سال که "قیامت" برچیده شد، در آن‌جا به سر برد.»

 

نه زیستن نه مرگ ( اندوه ققنوس‌ها)، چاپ دوم صفحه‌های ۳۵۵ و ۳۵۶

 

متأسفانه به جای تصحیح اشتباهات و عذرخواهی به خاطر خطای انجام شده، این‌ بار موضوع به شکل پیچیده‌تری در پاورقی کتاب «آفتابکاران» نوشته محمود رویایی آورده‌ شده تا تضادهای داستان مربوطه پوشانده شود و به سؤال‌هایی که مطرح کرده بودم غیر مستقیم پاسخ داده شود. اتفاقاً همین تلاش باعث شد که تصمیم به نوشتن مقاله‌ی حاضر بگیرم و به منظور روشنگری پاسخی درخور به آن دهم.

محمود رویایی متأسفانه به نمایندگی از سوی غلامرضا جلال تاریخ واقعه را دستکاری کرده و در این کار زشت سهیم شده و می‌نویسد:‌   

 

«تا آن‌جا که می‌دانم؛ قفس را اولین بار حاج داود در دیماه ۶۰ در واحد ۳ قزلحصار راه اندازی کرد. از غلامرضا جلال شنیدم که تعدادی از بچه‌های بند ۶ به دنبال مجموعه‌ای از فشارهای سیستماتیک مثل شکستن دست و پا و دنده آویزان کردن و کابل، بستن مجاری ادرار و ... قفس و قبر و تابوت را تجربه کردند. آن زمان حاج داوود ابتدا ظرفی شبیه قفس پرندگان درست کرد، بچه‌ها را داخل آن گذاشت و به وسیله سیم ( یا طناب) قفس را تا سقف بالا کشید. به عنوان مثال، مهشید رزاقی (فوتبالیست سرشناس تیم هما) و غلامرضا را در بهمن ۶۰، جداگانه در همین قفس‌ها ، (سمت چپ ورودی راهرو واحد ۱) با زور جا دادند و با ضربات مستمر و سنگین آهن به دیواره فلزی و میله‌یی قفس، فشار را باز هم مضاعف کردند. چند هفته بعد مهشید (که به حسین معروف بود) و غلامرضا را پایین کشیدند، داخل حفره‌هایی که مثل قبر در زمین کنده بودند گذاشتند و با پلیت یا صفحه‌یی آهنی (روی قبرها)، سکوت و سرما را در سینه‌های فراخ و نفس‌هاشان فشردند. در تمام این مدت پاسداران با آبجوش بدنهاشان را سوزانده و با ریختن ادرار و کثافت به داخل قبر، کثیف‌ترین نوع شقاوت و وحشیگری را به نمایش گذاشتند. و این چنین همه عظمت!‌ و واقعیتشان را به رخ می‌کشیدند. آنان را بعد از مدتها زندگی در قبر، به همراه تعدادی دیگر از زندانیان به قفسه‌هایی با ۹ کشو یا «تابوت» که از سه ردیف ۳ تایی ( به طول یک متر و نیم و عرض ۶۰ سانتی‌متر) تشکیل شده بود انداخته و در همین محل مدتها مورد فشارهای خاص جسمی و روانی قرار دادند. (در هر نوبت ۱۸ نفر در ۲ مجموعه تابوت فلزی که از پزشکی قانونی گرفته و در هر کدام ۹ زندانی بود) گاهی اوقات آنان را برای دستشویی بیرون می‌آوردند و غذای محدودی هم همراه فشارهای روانی و فیزیکی می‌دادند. شب‌ها هم ضربات مستمر کابل و آهن به بدنه‌ی فلزی تابوت، سایر روش‌های روانی را تجربه می‌کردند. از ۱۸ نفری که همراه مهشید و جلال در تابوت‌ها بودند، ۴ نفر بالکل مشاعرشان را از دست دادند، ۳ یا ۴ نفر دچار نقص عضو شدند، یک نفر (معصومه الف. با نام مستعار مهناز) به خیانت کشیده شد.»

صفحات ۳۴۸ تا ۳۵۰ خاطرات زندان. آفتابکاران جلد دوم سرود سیاوشان. محمود رویایی. انتشارات امیرخیز. تابستان ۸۶

 

چنانکه ملاحظه می‌شود تلاش شده تضادهای داستانی را که غلامرضا جلال برای نماینده ویژه دبیرکل سازمان ملل سرهم‌بندی کرده بود و من روی آنها دست گذاشته بودم با کمک محمود رویایی و شهادت غیرواقعی‌ای که در رابطه با تاریخ راه‌اندازی پروژه «قفس» در زندان قزلحصار می‌دهد، حل کنند. 

به تاریخ جدید راه‌اندازی قفس (بهمن ۶۰)، نام اصلی مهشید، ظرف شبیه قفس پرندگان، جداگانه بودن افراد در قفس، بالا و پایین بردن قفس با طناب یا سیم، موضوع دستشویی رفتن که در مطلب من آمده بود، توجه کنید تا هدف دار بودن نوشته را دریابید. به این ترتیب تلاش شده به سؤالات من غیر مستقیم پاسخ داده شود.

متأسفانه نه تنها کوتاه نیامده‌اند، بلکه با هماهنگی داستان جعلی دیگری را نیز به روایت قبلی افزوده‌اند. دروغ اول باعث شده که دروغ‌های جدیدی را نیز خلق کنند که جز شرمندگی بیشتر حاصلی ندارد. 

ادعاهای حیرت‌آور و در عین حال خنده‌دار «قبر در زمین کنده شده» با درپوش فلزی، «تابوت فلزی از پزشکی قانونی گرفته شده»، «قفسه‌هایی با ۹کشو» و داستان سوزاندن با «آب جوش» و «ریختن ادرار و کثافت» نیز در اثر پیشرفت و بالا گرفتن کار غلامرضا جلال در امر جعل، به داستان قبلی اضافه شده است و محمود رویایی در انتشار آن سهیم شده است. اما این پرسش به وجود می‌آید که چرا غلامرضا جلال در سال ۶۸ و در نامه به نماینده ویژه دبیر کل ملل متحد یادش رفته بود موارد مزبور را بگوید؟! آیا به رژیم و جنایتکارانش تخفیف داده بود؟

آیا آن موقع نیازی نبود که چنین جنایات مهمی که مو بر بدن ‌آدمی راست می‌کند نزد نماینده ویژه دبیر کل ملل متحد که قرار بود از زندان‌های کشور دیدار کند افشا شود؟

اما دم خروس و تضاد اصلی داستان سرهم‌بندی شده از سوی غلامرضا جلال و محمود رویایی در جای دیگری است که هیچ‌ جور نمی‌شود آن را پوشاند.

مهشید رزاقی در دیماه ۶۰ به اوین منتقل شد و من با او در بند ۲ اتاق ۲ بالا هم بند، هم‌نشین و همراه بودم. از همان موقع رابطه‌ی نزدیکی بین ما به وجود آمد که بعدها نیز ادامه یافت. در این اتاق، برادر کوچکتر مهشید، مهداد (حسن) هم با ما بود. خوشبختانه حسن زنده است و می‌تواند در این مورد شهادت دهد. در ۱۶ اسفند ۶۰ من و مهشید با هم به آموزشگاه اوین منتقل شدیم. به هنگام تقسیم من به اتاق ۲۴ سالن یک و او به سالن سه منتقل شد. هر دو همان‌جا ماندیم تا در ۲۴ مهر ۱۳۶۱ به سالن ۱۹ گوهردشت که تازه افتتاح شده بود، منتقل شدیم. سپس در شب یلدای ۶۲ من و مهشید به همراه دیگر افراد بندمان به بند ۶ واحد یک قزلحصار انتقال یافتیم. حمید اشتری یکی از زندانیان سیاسی سابق که ۸ سال در زندان‌های رژیم بود و هم اکنون در انگلستان به سر می‌برد می‌تواند در مورد همه این قضایا شهادت دهد.

وقتی مهشید از آخر دیماه ۶۰ صحیح و سالم در اوین به سر می‌برده، چگونه ممکن است در بهمن ماه ۶۰ همراه با غلامرضا جلال در قزل‌حصار متحمل چنان مصیبت‌هایی شده باشد؟

این همه ماجرا نیست. دروغگو کم حافظه است. غلامرضا جلال در مقاله‌ای با نام «شایسته ترین رئيس جمهور نظام» در مجاهد شماره ۷۸۸ به تاریخ دوشنبه ۱ اسفند ۸۴ وقتی در مورد سابقه‌ی احمدی نژاد به دروغ شهادت می‌دهد از جمله می‌نویسد:


«در بهمن‌ماه سال۶۰، وقتی برای بازجویی مجدد و به‌اصطلاح تكمیل پرونده مرا به اوین برگرداندند، به شعبه۷ و بعد از چند روز به شعبه۴، منتقل شدم و به‌طور مستقیم توسط
 "فكور، رئیس جدید شعبه۴ "  و  "گلپا " یعنی شخص رئیس‌جمهور فعلی ارتجاع، شكنجه و بازجویی شدم.

 

http://www.mojahedonline.com/newspaper/2/160/7

 

فیلم این توضیحات را با تصویر و صدای غلامرضا جلال می‌توانید در این آدرس ببینید:

http://www.youtube.com/watch?v=N1taKLOD_Qcا

فیلم مزبور تا این لحظه که مطلب را می‌نویسم در آدرس بالا موجود است. چنانچه ملاحظه می‌شود غلامرضا جلال در نشریه مجاهد و در تصویر تلویزیونی اعتراف کرده است که در بهمن ۶۰ جهت تکمیل پرونده به اوین انتقال یافته بود. چگونه می‌شود او در همان تاریخ در قزلحصار در قفس و قبر و تابوت و کشو بوده باشد و آن مصیبت‌ها به سرش آمده باشد؟ آیا نشر دهندگان چنین دروغ‌هایی احترامی برای خوانندگان خود قائل هستند؟ جاعلین خواسته‌اند ابرویش را درست کنند زده‌اند چشم و چالش را هم کور کرده‌‌اند. این داستان را هرچه بیشتر هم بزنند بیشتر گندش در خواهد آمد. تنها پذیرش خطا و عذرخواهی چاره کار است. اصولاً به هنگام راه‌اندازی پروژه‌ی قبر و قیامت و قفس در زندان قزلحصار، غلامرضا جلال در زندان گوهردشت به سر می‌برد و هر آن‌چه در این باره بگوید دروغی بیش نیست. او فقط اخباری در این مورد شنیده است و ذهن داستانسرایش به آن شاخ و برگ داده و خود را یکی از قربانیان آن جلوه داده است. این گونه روایت‌ها تنها رنج و حرمان کسانی را که در قبر و قیامت و قفس به بند کشیده شدند و روح و جسم‌شان به سختی شکنجه شد به سخره می‌گیرند. 

بازدید از جوخه‌ی اعدام و تماشای تجاوز به زنان و مردان

 

غلامرضا جلال طی نامه‌ای به تاریخ ۵ دی ماه ۶۸ به گالیندوپل می‌نویسد:

 

«چندین دختر و پسر مجاهد خلق را در مهرماه سال ۱۳۶۱ جلوی چشمانم مورد تجاوز قرار دادند و سپس طبق حکم دادگاه که خوانده شد، دست راست و پای چپ آن‌ها را قطع کردند و آن‌ها را رها کردند تا بمیرند... »

 

کتاب شورا، شماره ۵۱ ، دی و بهمن ۱۳۶۸، انتشارات شورای ملی مقاومت، صفحه‌ی ۵۳.

 

غلامرضا جلال توضیحی نمی‌دهد که برای چه او را برده بودند تا در ضیافت تجاوز به چندین دختر و پسر مجاهد خلق شرکت کند! مگر نه این که تجاوز را در خفا انجام می‌دادند. کدام آخوند و یا بازجو و یا ایرانی سنتی را می‌شناسید که حاضر باشد در مقابل چشمان دیگران لخت شود و به عمل جنسی بپردازد. آن‌هم ۲۷ سال پیش.

او همه‌ی این‌ها را دیده‌ است ولی فراموش می‌کند نام کسانی که این کارها را انجام داده‌اند، ذکر کند! غلامرضا جلال در خلق داستان‌های محیرالعقول تا آن‌جا مبتدی است که نمی‌داند تجاوز به زندانی زن قبل از جاری شدن حکم اعدام و بر اساس اصول و فتواهای شرعی در مواردی انجام گرفته است و برای تجاوز به مردان چنین توجیهی تاکنون تراشیده نشده است. وقتی آن‌همه زن در دسترس است چه نیازی به استفاده از مردان است؟ از همه‌ مهم‌تر او نمی‌‌داند که بر اساس قوانین شرعی، ۴ شیوه برای مجازات محارب پیش‌بینی شده است؛ قطع دست راست و پای چپ و حلق‌آویز کردن [کشتن] دو شیوه‌ آن است. حاکم شرع در موقع مجازات یک شیوه را معمول می‌دارد و نه تلفیقی از دو شیوه‌ را. یعنی یک دست و پا را قطع می‌کنند و یا او را می‌کشند. این دروغ‌های مشمئز کننده تنها جنایات رژیم را لوث می‌کند و هاله‌ای از ابهام بر روی داستان‌های واقعی در مورد جنایات رژیم می‌اندازد. تازه قطع دست و پا، انگشتان را در بر می‌‌‌گیرد و نه همه‌ی پا یا دست را.

 

غلامرضا جلال در ۲۵ بهمن ۸۴ در مقاله‌‌ای دیگر در نشریه مجاهد به نام «بازگشت از تپه‌های سرخ اوین» به حضور اجباری خود در جوخه‌ی اعدام ۳۶۰ زندانی احتمالا شهریور ۶۰ اشاره می‌کند. (قراین این گونه نشان می‌دهد) وی در مقاله‌ی مزبور با آن که از هر دری صحبت می‌کند اما سخنی از تجاوز به زنان و مردان و قطع دست و پای آن‌ها پیش از مرگ و مشاهده‌ی آن از سوی خود به میان نمی‌آورد. گویی اساساً یادش رفته که چنین مطلبی را قبلاً نوشته بود. آنقدر در این داستان آبکی تضاد وجود دارد که نیاز به نگارش مطلبی جداگانه دارد.

 

http://www.mojahedonline.com/newspaper/1/156/7

 

بنا به شهادت غلامرضا جلال وی هم در مراسم اعدام ۳۶۰ زندانی مجاهد در شهریور ۶۰ شرکت داشته و هم در مراسم تجاوز به چندین «پسر و دختر مجاهد» در مهر ۶۱ شرکت داشته و سپس از نحوه‌ی بریدن دست و پای آن‌ها بازدید به عمل آورده و عاقبت شاهد جان دادن آن‌ها بوده است. معلوم نیست چرا در سال ۶۸ فراموش کرده بود در نامه به نماینده دبیرکل از اعدام ۳۶۰ زندانی که شاهدش بوده حرفی بزند؟ لابد به رژیم آوانس داده است! امثال من که تجربه‌ی زندان‌های خمینی را داریم مگر مغز خر خورده باشیم و یا اراده و اختیارمان را به دست دیگری سپرده باشیم که چنین جعلیاتی را باور کنیم.


«بازگشت از تپـه‌های سـرخ اويـن»

 

« از پله‌ها پايين رفتيم و به حياط بند325 رسيديم، در پاگرد حياط تعداد ديگري هم بودند كه به‌صورت گروههاي 30نفره نشسته بودند. ذهنم روي عدد30 متوقف شد. چرا 30تايي؟ چيزي مثل برق از ذهنم گذشت. صداي تك‌تيرهاي خلاص هميشه حول عدد30 بود يا يكي دوتا بيشتر. پس ما را هم براي اعدام مي‌برند؟!... ما 12گروه 30نفره بوديم. 360جوان ... ضربه شديدي را توي صورتم احساس كردم‌. يك صداي حيواني با لحن لومپني گفت: ماژيك را بگير. حواست كجاست؟ اگر اين شماره را روي مچ پايت ننويسي ننه‌ات از كجا بفهمد قبرت كجاست؟ شمارة 164!
صداي ابراهيم را شنيدم كه مي‌گفت: شماره را قشنگ و واضح بنويس. اين پلاك خانه ما در بهشت است. ... بچه‌هاي گروه بعدي را كه مي‌بردند، اول صداي صلوات بلند شد و بعد تبديل به شهادتين شد: اشهد ان لا اله الا الله، واشهد ان محمداً رسول الله‌… ناگهان فضاي بچه‌ها عوض شد. حتي حال و هواي ما هم عوض شد. از حالت دفاعي درخود بيرون آمده بوديم و احساس شادي و تهاجم شور جديدي در ما ايجاد كرده بود. پاسدارها هم شروع به زدن بچه‌ها كردند. با بيرحمي تمام و به‌قصد كشت. صدايي آهسته گفت: جلال؟

طوري‌كه پاسدارها نفهمند به‌طرف صدا برگشتم. حميد بود، حميد دهناد!  ...چشمان نجيب و سبزش را با چشمبند بسته بودند. موهاي نرم و خرمايي‌اش خوني و پاهايش پانسمان شده بود. طاقت نياوردم و دستش را گرفتم و بغلش كرده و بوسيدم. بوي عطر مي‌داد. ...حميد دوباره گفت: چقدر خوب شد همراه مسئولم اعدام مي‌شوم. اگر قطار راه افتاد، سعي كن مرا گم نكني تا كنار هم بايستيم.

صداي رگبار اعدام گروه قبلي شنيده شد و تك‌تيرهاي بعد از آن. اين گروه يازدهم بود يعني تا به حال 330 نفر! با شنيدن صداي پاي پاسدارهايي كه نزديك مي‌شدند، ... يالا بلند شويد. قطار بعدي! خانمها و آقايان، سفر خوش. همه بلند شده و دست هم را گرفتيم. ...

بي‌اختيار دست حميد را گرفتم و گفتم مرا ول نكن. قطار شروع به‌حركت كرد. بچه‌ها شروع كردند به خواندن: …از زير چشمبند نگاه كردم، بالاي تپه بوديم. حميد گفت: چه باد خنكي! ...پاسدارها بدون اين‌كه حرفي بزنند ما را با يك فاصله از هم به صف كردند. زمين زير پايم ليز و چسبنده بود. ما داشتيم روي خون تازة بچه‌هاي قبلي راه مي‌رفتيم. دلم مي‌خواست چشمبندم را بردارم ولي نمي‌شد. دنبال حميد مي‌گشتم و سرم را بالا گرفته بودم كه چيزي محكم به سرم خورد و روي زمين افتادم‌. زمين خيس بود، بوي خون مشامم را پر كرد، وقتيكه دوتا از پاسدارها بلندم كردند، لباسم پر از خون شده بود. ... با ديدن پوتينهاي پاسداران متوجه حضور تعدادي از آنها در كنار خودم شدم. يكي از پاسدارها دستمالي را به گردنم بست و چيزهايي به پاسدارهاي روبه‌رو گفت، علت را نفهميدم. ... احساس مي‌كردم به چيزي نياز دارم كه ما را از خودمان بيرون بياورد و اين سكوت سنگين را بشكند. سكوت خواست دژخيمان بود. احساس بدي داشتم، احساس بي‌عملي و پاسيو، ناگهان صداي الله‌اكبر بلند شد و به‌تدريج به شهادتين تبديل شد. همه باهم شروع كرديم. ياد شهادتين برادر مسعود در سخنراني امجديه افتادم و با قدرت بيشتري فرياد زديم.

صداي گلنگدن سلاحهاي جوخة مرگ شنيده شد. يك لحظه سكوت كرديم. ولي وقت بيشتري نداشتيم و قويتر از قبل شروع به شعار دادن كرديم. حميد را صدا زدم ولي صدايي نشنيدم.
صدايي مثل رعد و برق شنيده شد
. دردي عجيب قفسه سينه‌ام را پركرد و صداي نالة نفرات كنارم، بي‌اختيار زانو زدم. ابتدا فكر كردم چه راحت‌!… صداي ِخرِخر بچه‌ها را در كنارم مي‌شنيدم. ولي انگار مرا نزده بودند. احساس تنهايي و حسرت با صداي آخرين نفسهاي شهدا درهم آميخته بود. با تمام قدرت داد زدم چرا؟ چرا مرا نزديد. بي شرفها مرا هم بزنيد…

يكي از بچه‌ها دست و پا مي‌زد و روي من افتاد. چشمبندم افتاده بود و همه چيز را مي‌ديدم. خدايا اين حميد بود. آخرين لرزشهاي زندگيش را روي سينه‌ام به پايان رساند. هنوز هم بعد از سالها، بوي اين خون، آخرين فشار دست حميد روي بازويم و آخرين بازدم گرم او را كنار گوشم حس مي‌كنم. صورت او را بوسيدم هنوز گرم بود‌. چشمان سبزش نيمه‌باز بود. مطمئن بودم كه هنوز مرا حس مي‌كند و در دلم به او قول دادم كه راهش را تا به آخر ادامه خواهم داد.

همراه با صداي تك تيرهاي خلاص، حميد تركه و مجيد قدوسي پايم را گرفته و روي زميني كه به خون شهيدان آغشته بود كشاندند و به كناري انداختند. صدايي پرسيد اين ديگه چيه؟

حميد تركه گفت: خواستيم اين پنجاه ونهي‌ها هم توي باغ بيان و بفهمن كه جمهوري اسلامي با كسي شوخي نداره. دفعه بعد خودم تير خلاصتون را مي‌زنم. همزمان صداي كشاندن دو نفر ديگر را شنيدم. ابراهيم درخشي و يك خواهر بودند.

داد زدم، بي‌شرف ما را هم اعدام مي‌كردي!

با ضربه قنداق تفنگي كه به سرم زدند بيهوش شدم.

وقتي چشمهايم را باز كردم، مجتبي (حجت جباريان) بالاي سرم بود و متوجه شدم بچه‌ها لباسهايم را عوض كرده‌اند. كسي سؤالي نمي‌كرد. همه مي‌دانستند چه خبر شده. بعد از آن تا مدتي حال هيچ كاري نداشتم و نمي‌توانستم بخوابم. خونريزي معده‌ام از يك‌طرف و بي‌خوابيهايم مرا به‌شدت لاغر كرده بود. از خواب مي‌ترسيدم. چندين بار بچه‌ها مرا درحالي‌كه فرياد مي‌زدم: بي شرفها مرا هم بزنيد. مرا هم اعدام كنيد. و گريه مي‌كردم، بيدار كرده بودند. چون 90نفر در يك اتاق و مجبور به كتابي‌خوابيدن بوديم، هر وقت دست يكي از بچه‌ها روي صورتم مي‌افتاد، داد مي‌زدم و به خيال اين‌كه دست حميد است كه در لحظات آخر حياتش به من چنگ مي‌زد دستش را مي‌گرفتم و با گريه مي‌بوسيدم و فقط صداي حجت كه با خواندن آيات قرآن و ياد شهدا و تعهداتمان نسبت به راه مسعود و ادامة راهش مرا اميدوار مي‌كرد، اميدوار مي‌شدم. ابراهيم درخشي هم‌چنين وضعيتي داشت. ناگهان مقداري از موهايش سفيد شد و در قسمتهايي از صورتش، موها به‌صورت دايره شروع به ريزش كرد. ابراهيم در اواخر شهريور 60 به قزلحصار منتقل شد. ولي هنگام ورود به قزلحصار نامه و دستورالعملهاي تشكيلات در زندان، از او كشف شد و چند روز بعد او را به اوين برگرداندند و در تاريخ 7مهر60 در سن 23سالگي به جوخة اعدام سپرده شد.

 

http://www.mojahedonline.com/newspaper/1/156/7

 

در سال ۶۰ به مجموعه‌ی اوین قدیم که مرکب از سلول‌های انفرادی و بند ۵ و ۶ بود ۳۲۵ می‌گفتند. از سال ۶۴ به بعد به مجموعه‌ی بند‌های چهارگانه ۳۲۵ می‌گفتند. از ظواهر امر پیداست که غلامرضا جلال در مورد بندهای چهارگانه صحبت می‌کند. اما نام سال ۶۴ به بعد آن را در مورد سال ۶۰ به کار می‌برد. ۳۲۵ دارای یک حیاط نبود. بلکه هر بند دارای حیاط اختصاصی خود بود. غلامرضا جلال قبل و بعد از ۳۰ خرداد در بند ۲ طبقه‌ی همکف به سر می‌برد. افراد را برای بردن به اعدام و جوخه‌ و ... به ساختمان دادستانی انتقال می‌دادند و نه یکی از حیاط‌های بند‌ها. چرا که شعبه‌ «اجرای احکام» در ساختمان دادستانی بود و افراد از قسمت‌های مختلف زندان به آن‌جا برده می‌شدند.

غلامرضا جلال توجهی ندارد که در پاگرد کوچک هر یک از بندها ده نفر به زور جا می‌شوند چه برسد به ۳۶۰ نفر! او نمی‌داند که نه در حیاط بند که در راهرو ساختمان دادستانی که شعبه‌ی «اجرای احکام» در آن‌جا مستقر بود افراد با ماژیک روی پایشان اسمشان را می‌نوشتند. از آن‌جایی که تمامی اتاق‌های بالا و پایین هر بند به حیاط اشراف داشتند و داخل حیاط قابل رؤیت بود، هیچ‌گاه اعدامی‌ها را در آن‌جا ردیف نمی‌کردند. امکان تماس تمامی سلول‌ها با آن‌ها می‌رفت. غلامرضا جلال بدیهیات را نیز در نظر نگرفته است. نکته‌ی جالب این‌که تمامی ۳۶۰ نفر اعدامی زندانیان مجاهد هستند و برای نمونه حتا یک زندانی مارکسیست در میان آن‌ها وجود ندارد، اعدام‌شدگان فقط الله اکبر و صلوات و شهادتین و ... می‌گویند!

چه زندان‌بان‌های دمکراتی! فردی که در سال ۶۰ به جوخه‌ی اعدام برده شده «با تمام قوا شعار» می‌دهد و «با تمام قدرت داد» می‌زند که «چرا مرا نزديد. بي شرفها مرا هم بزنيد…» آب از آب تکان نمی‌خورد فقط به او می‌گویند می‌خواستیم «پنجاه‌‌و نهی» ها هم تو باغ بیان! اعدامی‌ها را چنان به حال خودشان رها کرده‌اند که آن‌ها همدیگر را بغل کرده می‌بوسند. پسری ۱۵ ساله به هنگام اعدام و در حالی که ۳۳۰ نفر مقابلش اعدام شده‌اند، خوشحال است که با مسئولش که غلامرضا جلال است اعدام می‌شود! همان وسط مراسم اعدام غلامرضا جلال جنازه حمید را که رویش  افتاده بود غرق بوسه می‌کند!

وقتی که غلامرضا جلال به پاسداران جوخه‌ی اعدام فحش می‌دهد فقط پاسداری با قنداق تفنگ ضربه‌ای به سر او بزند و بیهوشش می‌کند. بعد هم یک راست او را با همان وضعیت با لباس‌های خونی به سلول قبلی‌اش برمی‌گردانند و تحویل هم‌اتاقی‌هایش می‌دهند! و او تازه در آن‌جا چشم باز می‌کند و متوجه می‌شود که بچه‌ها لباس‌هایش را هم عوض‌کرده‌اند. انگار فیلم تعریف می‌کند. می‌گویند شنونده بایستی عاقل باشد؛ آیا نشردهندگان چنین داستان‌‌هایی خود به آن باور دارند؟ لابد که چنین اتفاقاتی از نظر افراد آن اتاق دور نمی‌ماند. خوشبختانه حمید اشتری که حتماً غلامرضا جلال او را خوب می‌شناسد و در سطور بعدی از او بیشتر خواهم گفت زنده است و کلیه مطالب بالا را تکذیب می‌کند. غلامرضا جلال پس از راه‌اندازی قزلحصار همراه با تعدادی از زندانیان دستگیر شده قبل از سی خرداد در مردادماه ۶۰ به قزلحصار منتقل شده بود. او در بحبوحه‌ی اعدام‌ها در قزلحصار بود و نه اوین. حتا یک کلمه‌ی داستان بالا حقیقت ندارد. تعداد افراد این اتاق از آن جایی که غالباً قبل از سی خردادی بودند در حدود ۳۰ نفر بود.

در ماه شهریور دو اتفاق مهم در اتاقی که حجت جباریان و حمید اشتری در آن بودند روی داده بود که اگر غلامرضا جلال آن‌جا بود حتماً به آن‌ها اشاره می‌کرد. احمدوند و حامد ترکه(بازجوی بعدی) دو پاسدار جنایتکار بند، شمس‌الله شاگرد یک کله‌پزی را آنقدر مورد ضرب و شتم قرار داده بودند که بالاخره در اتاق جان داد و پیکرش را به بهداری منتقل کردند. بعد هم دو پاسدار مزبور مدعی شدند که او را اعدام کرده‌اند.

پس از انفجار نخست وزیری در هشت شهریور ۶۰ پاسداران به همراه لاجوردی به بندها و سلول‌ها هجوم آورده و تعدادی را برای اعدام انتخاب کردند. این افراد بعضاً حتا به بازجویی و دادگاه نیز نرفته بودند. از اتاق یاد شده حجت جباریان و یک نفر دیگر انتخاب شدند. اما صبح روز بعد بازگشتند و گفتند که لاجوردی به آن‌ها گفته است که شانس آوردید «امام» دستور دادند که دست نگاه داریم. در دوران مذکور ابراهیم درخشی از اتاق مزبور به برای تماشای صحنه‌ی اعدام به جوخه برده نشد.

 

حجت‌الله جباریان و محمدرضا سعادتی

 

موضوع دیگر شهادت غلامرضا جلال در مورد حجت جباریان و رابطه‌اش با محمدرضا سعادتی است. او در این رابطه می‌نویسد:

 

«مجاهد شهيد حجت جباريان نه فقط يك زنداني مجاهد مقاوم، بلكه كسي بود كه بار سنگيني از تشكيلات مخفي و مقاومت درون بند را بر دوش كشيد.

شهيد حجت (مجتبي) از زندانيان سياسي مجاهد زمان شاه بود كه در سال59 به صورت اتفاقي در تردد با يك خودرو حامل نشريه مجاهد، دستگير شده و به اوين منتقل گرديد.
با ورود حجت به بند2 زندان اوين،تشكيلات زندانيان هوادار مجاهدين در زندان به صورتي كاملاً حرفه‌يي شكل گرفت و بخشهاي مختلف امنيت، ارتباطات بيروني و داخل زندان، آموزش، ورزش، تشكيلاتي ـ ايدئولوژيك و سياسي آن راه افتاد.

يكي از كارآمدترين بخشهاي مناسبات، امنيت و ارتباطات بود. به‌طوري‌كه به‌رغم گستردگي و حجم كار تا زماني كه حجت زنده بود چيزي به بيرون درز نكرد. حجت توانست با استفاده از كانالهاي زندان از جمله شهيد كاظم افجه‌اي با شهيد محمد رضا سعادتي ارتباط برقرار كند.

او يك پارچه شور و حركت بود و هميشه مي‌گفت: زندان جاي آسايش و خيال راحت نيست. زندان محل خودسازي انقلابي است. ما مي‌خواهيم كادرهاي مسئول بسازيم. ياالله بچه‌ها بجنبيد، بيدار بشيد. زودتر وضو بگيريد نماز جماعته! و خودش به نماز مي‌ايستاد. اوج درخشش حجت در روزهاي قبل و بعد از 30خرداد بود. او با رهنمود‌گرفتن از مجاهد شهيد سعادتي در برابر تز انحرافي كوتاه آمدن با شكنجه‌گران به صورتي قاطع ايستاد. در يكي از نامه‌هاي «سيد» آمده بود: لَوكانَ عَرَضاً قريباًوصفراً قاصداً لَاتبعوك . وليكن بَعُدَت عَلَيهُمُ الشقه … اگر هدف نزديك و راه هموار بود، از هر جانب به دنبالت حركت مي‌كردند. ليكن در دل برخي ترديد و ترس لانه كرده… و اضافه كرده بود: «روزهايي كه از ابتدا نيز انتظارش را مي‌كشيديم فرا مي‌رسد. روزهاي روشن‌شدن مرز حق و باطل. حتماً اخبار بيرون را داريد. مسعود در حال فتح صحنه سياسي است و بچه‌هاي بيرون ارتجاع را در آخرين فضاي باقيمانده سياسي به عقب رانده و خميني چاره‌يي جز افشاي ماهيت ضد خلقي و ارتجاعي‌اش ندارد». حجت به ما مي‌گفت: «هيچ چيزي از زندان و ما به‌عنوان زنداني شروع نمي‌شود. لذا وظيفه ما هم حفظ خودمان و يا مناسبات زندان نيست. در اين مبارزه ما به عنوان زنداني يك شهيد محسوب مي‌شويم و هركس اين را فهم كند مي‌تواند خود را در صف مبارزه حفظ كند. در ‌‌غير اين صورت به زنده ماندن با محمل ادامه مبارزه در زندان فكر مي‌كند و نمي‌تواند در صف مبارزه بماند».

 

http://www.iran.mojahedin.org/pages/decorumDetails.aspx?DecorumId=4180

 

آن‌چه غلامرضا جلال در مورد رابطه‌‌ی سعادتی و حجت جباریان گزارش می‌کند واقعی نیست. این که کاظم افجه‌ای را وسیله ارتباط این دو نفر معرفی می‌کند دروغی است که مسئولان مجاهدین از آن بی‌اطلاع نیستند. حمید اشتری هم‌پرونده و همراه حجت از روز دستگیری، شاهد زنده قضایا حی و حاضر است و برای هر گونه شهادتی در این زمینه آماده. حجت با نام مستعار «مجتبی مرشدی» دستگیر شده بود و سعادتی روحش هم از دستگیری حجت جباریان با خبر نبود که بخواهد با او تماس بگیرد. هیچکس جز حمید اشتری از نام اصلی حجت اطلاعی نداشت.

حجت جباریان از مسئولان بخش طراحی مجاهدین بود که در بین نیروهای مجاهدین هم به «حجت طراحی» معروف بود. غلامرضا جلال حتا از تاریخ دستگیری حجت نیز با خبر نیست. او نه در سال ۵۹ که در اردیبهشت ۶۰ دستگیر شده بود.

نیروهای مجاهدین روز پنج‌شنبه سوم اردیبهشت ۶۰ در چاپخانه سحاب برای بزرگداشت روز کارگر مشغول چاپ پوستر بودند و حجت مسئول مستقیم این کار. او برای سرکشی و اطمینان از این که پوستر درست و مطابق میل‌شان از کار درآمده باشد از شب قبل به چاپخانه سحاب می‌رود. بچه‌ها به حجت خبر می‌دهند که ترددات مشکوکی پیرامون چاپخانه دیده‌اند. حجت با شنیدن سروصدای زیادی که حاکی از دویدن افراد روی پشت بام بود در ساعت شش صبح محل را ترک می‌کند اما سر چهارراه استانبول و فردوسی دستگیر می‌شود. در نتیجه‌ی سرو صدایی که حجت به پا می‌کند مردم جمع می‌شوند. عاقبت مأموران می‌‌گویند که از دادستانی هستند و می‌خواهند از او چند سؤال بکنند. حجت پس از دستگیری به چهارراه قصر منتقل می‌شود.

حمید اشتری و قاسم چهارمحالی با نام مستعار حسین رضایی( من با هردو مدت‌ها هم بند بودم) با یک وانت برای بار زدن پوسترها به محل آمده بودند نیز همان جا توسط دادستانی دستگیر و همراه حجت تحویل کمیته پل رومی می‌شوند. روز شنبه ۵ اردیبهشت ۶۰ هر سه به زندان اوین منتقل می‌شوند. حمید اشتری و حجت جباریان دو هفته در بند ۳۱۱ اوین در سلول انفرادی به سر می‌برند.  

در آن موقع سعادتی در بند ۳۲۵ بود و تمایل حجت و حمید برای ارتباط با او هیچ‌گاه عملی نمی‌شود. حوالی ۲۰ اردیبهشت حمید و حجت را به بند ۲ اوین منتقل می‌کنند. در این‌جا حجت جباریان و حمید اشتری تشکیلات مجاهدین در بند ۲ را به همراه ابراهیم درخشی که از قبل در این بند بود سر و سامان می‌دهند. سه نفر فوق گردانندگان این تشکیلات بودند. پیشنهاد این کار از سوی حمید اشتری داده شده بود. اتفاقاً حمید اشتری مسئول تیم امنیتی و ارتباطات تشکیلات بود. یکی از کارهای آن‌ها در زندان جاسازی صفحات نشریه مجاهد در پاکت سیگار وینستون بود.(آن موقع نشریه مجاهد در زندان برای مطالعه داده می‌شد) هر صفحه را در یک پاکت جا داده، بسته بندی دوباره می‌کردند. ابراهیم مسئولیت تدارکات و صنفی را به عهده داشت.

در همین رابطه مسئولین تشکیلات کلاس‌هایی را نیز تشکیل داده‌ بودند. حجت خود کلاس ایدئولوژی را اداره می‌کرد و حمید اشتری کلاس تاریخ عمومی را که شامل تاریخچه مجاهدین و انقلاب مشروطیت بود و ابراهیم درخشی نیز مسئولیت اداره‌ کلاس اقتصادی و سیاسی را به عهده داشت.

برای مسئولان مجاهدین که چنین مطالبی را نشر داده‌اند، پر واضح است که با توجه به ضوابط امنیتی شدیدی که داشتند و دارند محال است یکی از اعضای ساده‌ آن‌ها از نفوذی بودن کاظم افجه‌ای در محل حساسی مانند زندان اوین مطلع شود.

هرکس که از کنار مجاهدین رد شده باشد هم می‌داند که آن‌ها بر سر این مسائل به درستی با کسی شوخی ندارند. مجاهدین وجود چنین فرد مهمی را به خاطر رد و بدل کردن چند خبر که هیچ ارزشی ندارد به خطر نمی‌اندازند. مجاهدین از پیش سرمایه‌گذاری زیادی روی کاظم افجه‌ای کرده بودند. و در اردیبهشت و خرداد ۶۰ که اتفاقاً حساس‌ترین روزها از نظر مجاهدین بود به هیچ وجه هویت مهم‌ترین مهره‌ی خود در اوین را به خطر نمی‌انداختند. کاظم افجه‌ای اساساً پاسدار بند نبود که بتوان با او تماس گرفت. حتا پس از شنیدن خبر کشته شدن کچویی توسط کاظم افجه‌ای نه حجت و نه هیچ‌یک از بچه‌هایی که با او بودند از نفوذی بودن افجه‌ای مطلع نبودند. آن‌ها تصور می‌کردند که یک پاسدار به خاطر نوع رفتار با زنان به غیرتش برخورده و بر روی مسئولان زندان سلاح کشیده است.

 

غلامرضا جلال می‌گوید: «او [حجت جباریان] با رهنمود‌ گرفتن از مجاهد شهيد سعادتي در برابر تز انحرافي كوتاه آمدن با شكنجه‌گران به صورتي قاطع ايستاد.» اما به سادگی می‌شود به جعلی بودن این خبر و رهنمود پی برد.

بنا به شهادت دوست و همبند سابقم حسین ملکی که از اعضای گروه فرقان بود، سعادتی روز ۲۵ خرداد ۶۰ به ۲۰۹ برده شد و از آن پس تا لحظه‌ی اعدام کسی او را ندید. حمید جعفری یکی از هواداران سابق اشرف دهقانی و از اولین و منفورترین توابین زندان که بعدها در قزلحصار مرتکب جنایات زیادی شد متوجه‌ی تماس سعادتی با نویدی یکی از زندانیان سیاسی چپ دوران شاه در ۳۲۵ می‌شود. بعد از گزارش او، پاسداران که منتظر بهانه بودند با ضرب و شتم سعادتی را به ۲۰۹ منتقل می‌کنند.

پیش از ۳۰ خرداد ۶۰ که همه سرود می‌خواندند و روزنامه مجاهد هم در زندان پخش می‌شد دیگر صحبتی از «تز انحرافی کوتاه آمدن با شکنجه‌گران» نبود که سعادتی بخواهد خط بدهد که این کار درست است یا نه؟ آن موقع افراد حتا نام اصلی خود را نیز نمی‌دادند.

این موضوعات بر می‌گشت به تابستان ۶۰ و تحولات عمده‌ای که در جامعه و زندان‌ها پیش آمده بود. آن موقع سعادتی زنده نبود که به کسی خط بدهد. کاظم افجه‌ای در هشت تیر ماه پس از کشتن کچویی به شهادت رسید و سعادتی پنج مرداد همان سال.

به شهادت حمید اشتری که از مسئولان تشکیلات فوق بود، غلامرضا جلال حتا در حد سرتیم هم نبود و دارای نقش حاشیه‌ای در تشکیلات فوق بود. معلوم نیست چگونه مسئول امنیتی و ارتباطات تشکیلات خبری از تماس با سعادتی ندارد اما یکی از افراد حاشیه‌ای نه تنها از این رابطه خبر دارد بلکه رابط را می‌شناسد و مفاد نامه‌ها را نیز مو به مو می‌داند!

از محتوای نامه‌ی ادعایی نیز مشخص است که جعلی است و ربطی به ادبیات سال ۶۰ مجاهدین ندارد و بیشتر محصول  ادبیات پس از انقلاب ایدئولوژیک سال ۶۴ مجاهدین است. غلامرضا جلال مدعی است سعادتی در نامه‌اش نوشته است: «مسعود در حال فتح صحنه سياسي است». بخوبی مشخص است اگر سعادتی می‌‌خواست چنین چیزی در سال ۶۰ بنویسد حتماً می‌نوشت «سازمان» و نه «مسعود».

تعدادی از زندانیان سیاسی قدیمی یک بار با اجازه مسئولان زندان با سعادتی دیدار کرده بودند. او در این دیدار به زندانیان گفته بود که از تراشیدن موی سر بپرهیزند، حتما ریش خود را اصلاح کنند و از پوشیدن پیژامه بعد از بلند شدن از خواب، خودداری کنند و حتماً در طول روز لباس رسمی بپوشند. این اعمال در طول دوران زندان تقریباً تا آن‌جا که ممکن بود از سوی زندانیان مجاهد رعایت می‌شد.

اتفاقاً غلامرضا جلال از آن‌جایی که برخلاف نظر سعادتی در آن دوران سرش را از ته می‌تراشید مورد توجه زندانیان مجاهد نبود.

همچنین غلامرضا جلال مدعی است که حجت به آن‌ها می‌‌گفت: «وظيفه ما هم حفظ خودمان و يا مناسبات زندان نيست. در اين مبارزه ما به عنوان زنداني يك شهيد محسوب مي‌شويم و هركس اين را فهم كند مي‌تواند خود را در صف مبارزه حفظ كند. در ‌‌غير اين صورت به زنده ماندن با محمل ادامه مبارزه در زندان فكر مي‌كند و نمي‌تواند در صف مبارزه بماند».

باز هم پر واضح است که این ادبیات زندان و به ویژه ادبیات مجاهدین زندانی در سال ۶۰ نیست. این‌ها تحلیل‌های مجاهدین در عراق و پس از پیوستن زندانیان آزاد شده‌ به آن‌هاست. این تحلیل در آن دوران بنا به دلایل تشکیلاتی خاصی که بیشتر رو کم کنی از زندانیان سیاسی سابق بود باب شد. این تحلیل بر این پایه بود که هر کس در زندان خمینی با هر پرونده‌ای چه سبک و چه سنگین زنده مانده به نوعی در مقابل رژیم واداده است و حالا بایستی حساب پس بدهد! به کی؟ به کسانی که از بغل زندان خمینی هم رد نشده‌‌اند و تعدادی از آن‌ها اساساً پاسدار ندیده‌اند. بر اساس این تحلیل با توجه به ماهیت رژیم همه بایستی اعدام می‌شدند.

برخلاف جعلیاتی که به حجت جباریان نسبت داده می‌شود، خط مجاهدین در سال ۶۰ بدون تردید به درستی «حفظ خود» در زندان و «کوتاه آمدن» با حفظ اصول و رعایت مرزهای سرخ بود. البته غیر از این هم جواب نداشت. اگر نمی‌گفتند نیز زندانیان بالاجبار همین خط را می‌رفتند. صدها بار و از افراد مختلف که از نهادهای مختلف و گاه شهرستان‌های مختلف آمده بودند، این تحلیل را شنیده و در مورد کم و کیف آن در زندان بحث کرده بودم. اتفاقاً حجت خودش نیز در زندان چنین خطی را می‌رفت و چنین خطی را تبلیغ می‌کرد. همه تلاش او زنده ماندن خود و دیگر بچه‌ها البته با حفظ خطوط قرمز بود. شاهد و ناظرش حمید اشتری است که از نزدیک ترین روابط با او برخوردار بود. به خاطر پیش گرفتن چنین سیاستی حجت خود مدت‌ها زنده ماند تا سرانجام در دورانی که لاجوردی آماده می‌شد زندان را ترک کند در ۹ آبان ۶۳ اعدام شد. موضع حجت در بازجویی و دادگاه به شکل زیر بود: من در فاز سیاسی دستگیر شدم.  مواضع سازمان در فاز سیاسی را قبول دارم. نمی‌دانم  چرا مبارزه‌ی مسلحانه را آغاز کردند. وارد بحث آن نمی‌شد و مسئولیتی در قبال آن نمی‌پذیرفت.

اتفاقاً این حجت بود که در شهریور ۶۰ پس از آن که متوجه تغییر و تحولات شد با همفکری با دیگر بچه‌ها برای کم کردن حساسیت رژیم و در راستای بحث «حفظ خود» گفت که دیگر بچه‌ها در بند شلوار رسمی نپوشند و با پیژامه در بند بچرخند و تقاضای دریافت قرآن از پاسداران کردند.

نکته قابل تعمق این که حجت جباریان که اعدام شده در تمامی خاطرات غلامرضا جلال حضور دارد اما حمید اشتری که همراه و هم‌پرونده و هم‌اتاق و ... حجت جباریان بود و زنده است در هیچ‌کجای خاطرات غلامرضا جلال حضور ندارد.

حسین روحانی و حجت جباریان

در ویدئو کلیپی که مجاهدین در مورد حسین روحانی ساخته‌اند، غلامرضا جلال می‌گوید:

«حسین روحانی یکی از خائنینی بود که من چندین بار در زندان اوین و شعبه‌های بازجویی باهاش روبرو شده بودم. آدم بسیار بزدلی بود که فقط به زنده ماندن به هر قیمت فکر می‌کرد. برای همین هم تن به هر ذلت و خواری میداد از شرکت در بازجویی تا شرکت تو تیم‌های ضربت دادستانی برای حمله به خانه‌ تیمی ‌بچه‌ها یا شرکت توی گشت ها و تورهای خیابان. به خصوص در جریان طرح به اصطلاح مالک و مستاجر. بخصوص لاجوردی از حسین روحانی به دلیل قدیمی بودنش و این که تمام اعضای گروه‌های مبارز زمان دیکتاتوری شاه را می‌شناخت،برای شناسایی و دستگیری کادرهای قدیمی سازمان و گروه‌های مبارز دیگر استفاده می‌کرد.

من خودم سال ۶۱ که به اتهام شرکت در تشکیلات درون زندان که مورد بازجویی بودم. بارها اکیپ این جنایتکاران مثل حسین روحانی، احمدرضا کریمی و مسعود اکبری را در شعبه‌های بازجویی دیدم که مشخصاً همین خائنین با دست باز و بدون چشم بند مثل تمام بازجوهای دیگه در شعبه ها تردد می ‌کردند. در همین رابطه هم مشخصاً‌ از کسانی که مجاهد شهید حجت‌الله جباریان که مدت‌ها پس از دستگیری توانسته بود توی زندان مخفی بمونه و از اصلی ترین مسولین تشکیلات ما در زندان بود را شناسایی کردند، همین اکیپ حسین روحانی بودند که روزها حجت را مورد بازجویی و فشار قرار داده بودند، که البته حجت جلوی این جمع واداده و خائن تا شهادت خودش ایستاد. »

 

http://nl.youtube.com/watch?v=lsuOXRjNo34&feature=related

 

حسین روحانی دارای شخصیتی ضعیف و بی ثبات بود. گفته‌ می‌شد طرح مالک و مستأجر از ایده‌های او بوده است. اما برای اولین بار است که می‌شنوم حسین روحانی در تیم‌های ضربت دادستانی برای حمله به خانه‌های تیمی هم شرکت می‌کرده است! تردیدی نیست که غلامرضا جلال در مورد روبرو شدن چند باره با حسین روحانی در شعبه‌‌های بازجویی دروغ می‌گوید. حسین روحانی کاری به زندانیان مجاهد نداشت. او در شعباتی که مربوط به زندانیان مجاهد بود ترددی نداشت. او اصلاً به شعبات بازجویی در دادستانی تردد نداشت. او در ۲۰۹ در ارتباط با زندانیان چپ و به ویژه پیکار فعال بود. احمدرضا کریمی و مسعود اکبری ترددی به ۲۰۹ نداشتند. اصولاً حساسیتی از سوی رژیم روی افرادی مانند غلامرضا جلال که قبل از سی خرداد دستگیر شده بودند و در تشکیلات مجاهدین محلی از اعراب نداشتند وجود نداشت که بخواهند آن‌ها را دائماً به بازجویی ببرند که این وسط چندین بار با حسین روحانی روبرو شوند. 

درست است که حسین روحانی به خدمت رژیم در آمد اما این انصاف نیست که هرچه که به ذهن می‌رسد بدون داشتن کوچکترین مدرک و یا شاهدی به او نسبت دهیم. من دو برابر غلامرضا جلال زندان بودم و مطمئناً روابطم با افراد گوناگون وابسته به گروه‌های مختلف به مراتب بیش از او بود ولی چنین چیزهایی در مورد روحانی نشنیدم. همکاری روحانی با بازجویان در سطح کلان بود و نه شرکت در تیم‌های ضربت دادستانی. این اتهامات نقل و نبات نیست که همین جوری پخش کنیم. گفتن هر یک، قبل از هرچیز مسئولیت اخلاقی دارد. برای گشت خیابانی از توابین و به ویژه توابین مجاهدین استفاده می‌شد چرا که مسئله‌ی اصلی رژیم به دام انداختن هواداران و اعضای تیم‌های عملیاتی و کادرهای مجاهدین بود و این افراد از تجربه و اطلاعات لازم در این زمینه برخوردار بودند. چندتایی از آن‌ها مسئولیت و فرماندهی تیم‌های گشت را به عهده داشتند.

اما ادعای دیگر غلامرضا جلال خنده دار است. حسین روحانی پیش از سال ۵۰ به خارج از کشور عزیمت کرده بود و تا آستانه انقلاب جز یک سفر یک ماهه به ایران در خارج از کشور به سر می‌برد. در دوران شاه او نه زندان بود و نه در ایران و در رابطه با مبارزین که بخواهد پس از دستگیری در زمینه شناسایی افراد با سابقه به لاجوردی کمک کند. اطلاعات شخصی خود لاجوردی بیش از حسین روحانی بود. اما مضحک‌ترین ادعای غلامرضا جلال شناسایی حجت‌الله جباریان از سوی اکیپ حسین روحانی است. چسباندن چنین اتهامی به حسین روحانی شرم‌آور است. حسین روحانی اساساً هیچ شناختی از حجت‌الله جباریان نداشت و زمانی که روحانی با مجاهدین همکاری می‌کرد حجت نمی‌دانست سیاست چیست. آیا منطقی است وقتی این همه تواب مجاهدین از عضو و کاندید عضو گرفته تا هوادار وجود داشتند حسین روحانی از مسئولان سازمان پیکار او را لو دهد؟

حجت‌الله جباریان پیش از بریدن و همکاری روحانی، توسط مسعود اکبری یکی از اعضای سابق مجاهدین که به خدمت رژیم در آمده بود و از همان دیماه ۶۰ در شعبه بازجویی همکاری می‌کرد لو رفته بود. داستان تشکیلات زندان هم از همان سال ۶۰ لو رفته بود. از پاییز ۶۱ نیز حجت دوران بازجویی و شکنجه‌‌اش را در زندان گوهردشت گذراند که اساساً پای حسین روحانی و «اکیپ» ادعایی‌اش به آن‌جا نرسیده بود. غلامرضا جلال تنها ۳ ماه اردیبهشت تا مرداد ۶۰ را با حجت جباریان هم سلول بود. اما هر خاطره‌ای تعریف می‌کند یک جوری موضوع را به او ربط می‌دهد.

 

حماسه «رضا»

 

بهمن و اسفند ۸۴ دوران طلایی غلامرضا جلال است. او روی بورس است، چانه اش گرم شده هر روز سناریوی جدیدی خلق می‌کند و نشریه مجاهد هم بی‌دریغ چاپ می‌کند.

نشریه مجاهد شماره  ۷۸۷ به تاریخ ۲۴ بهمن ۸۴ در مطلبی تحت عنوان دو خاطره از غلامرضا جلال مبادرت به انتشار دو خاطره کاملاً جعلی از  او می‌کند که تنها به درد آن می‌خورد که یک  «فیلمفارسی» ناب از روی آن بسازند. 

غلامرضا جلال که پیشتر در نامه به نماینده دبیر کل سازمان ملل مدعی بود در مهرماه ۶۱ پیش چشم او به حکم دادگاه به چندین پسر و دختر مجاهد تجاوز کرده و بعد دست و پایشان را بریده اند و گذاشته‌اند تا جان دهند و بعد مدعی شد که در سال  ۶۰ (از شواهد بر می‌آید که قبل از پایان شهریور بوده) شاهد اعدام ۳۶۰ نفر بوده، این بار مدعی می‌شود که در دادگاه صحنه‌‌ی دیگری را به چشم دیده است. صحنه مربوط است به «رضا» یکی از بچه‌هایی که به «گروه نود نفره» معروف بودند.

 

نـگاه رضـا


«... آن‌روز به‌من گفتند بايد براي محاكمه به طبقة بالا بروم و مرا به آن‌جا بردند. دادگاهها چند دقيقه‌‌يي بيشتر طول نمي‌‌كشيد. اما براي بريده‌ها بيشتر طول مي‌كشيد. صداي پاسداري گفت: رضا! بيا تو.

از زير چشمبند ديدم يك نفر بلند شد در حالي‌كه نصف پيراهن سياهش بيرون بود. قد بلند و هيكلِ لاغر و استخوانيش جلب توجه مي‌كرد. هنگام راه رفتن يك پايش روي زمين كشيده مي‌شد. دندانهاي بلند و لبهاي سياه و انگشتان كشيده و كج وكوله‌اش نشانة اعتياد به مواد مخدر بود و نحوة صحبت‌كردنش هم اين را اثبات مي‌كرد. ابتدا لحظة خوبي نداشتم و سؤالم شده بود كه چرا او را به اين‌جا آورده‌اند؟»

 

 خوب است از زیر چشم بند دندان‌های بلند و لب‌های سیاه و انگشتان کشیده و کج و کوله او را هم دیده است!

 

«صداي آخوند گيلاني افكارم را پاره كرد: بيا تو، بيا پسرم، تو اين‌جا چه‌كار مي‌كني؟ بنشين اين‌جا، نزديكتر بيا!

گيلاني به پاسدار كنار دستش گفت، براي آقارضا يك چايي پر رنگ بياورد و ادامه داد: خب تعريف كن، چه خبر؟ زن و بچه‌ات كجان؟ اصلاً نيازي به غصه‌خوردن نيست. مي‌گويم فردا آزادت كنند بروي سراغ كار و زندگيت. خب بگو، چطور شد كه با منافقا بُر خوردي و…؟

دست‌ و پاي رضا به لرزه افتاده بود و مرتب به بدن خودش چنگ مي‌زد و پاها و دستهايش را مي‌ماليد. با صداي ضعيفي گفت: من حالم خوب نيست حاجي چكارم داريد؟ گيلاني گفت: كار زيادي نيست. مي‌گويند تو به هرحال قاطي منافقها بودي و اوضاع آنها رو خوب مي‌داني، برادران يك پيشنهادهايي داشتند كه اگه خواستيد به آن عمل كنيد، ما هم كمكتان مي‌كنيم تا به سر خانه و زندگيتان برگرديد. حالا پاسخ شما چيست؟»

 

جالب است دارند بر سر یک مصاحبه و سناریوی جعلی بالاترین مقامات قضایی و امنیتی رژیم توطئه می‌کنند در اتاق را باز گذاشته‌اند و یک زندانی را هم کنار در گذاشته‌اند که همه چیز را بشنود و ببیند. در ابتدا فقط صدای گیلانی را می‌شنید! اما یک لحظه بعد می‌بیند که به پاسدار کنار دستی‌اش می‌گوید یک چایی پر رنگ برای آقا رضا بیار.


«رضا سكوت كرده و به فكر فرو رفته بود. دوباره صداي گيلاني آمد: آقاجان ما وقت نداريم، اگرمي‌خواستي فكر كني در همان سلول‌ فكرهايت را مي‌كردي! آيا با جمهوري اسلامي همكاري مي‌كني يا خير؟

صداي رضا اين‌بار كاملاً واضح بود: يعني مي‌گويي چه كار كنم؟ آدم‌فروشي كنم؟

صداي پايي با عجله نزديك شد. از توي شيشة ساعتم كه روي زانو به‌چشمم چسبانده بودم، نتوانستم تشخيص بدهم كيست؟ ولي از صدايش شناختم، لاجوردي بود. مقداري با چشمبندم بازي كردم تا بتوانم بهتر ببينم. لاجوردي كه روي لبة ميز گيلاني نشسته بود رو به رضا گفت: خودم به تو تضمين مي‌دهم و پاي آن‌را هم امضا مي‌كنم كه تو را به بيمارستان مي‌بريم تا اعتيادت را كامل ترك كني، اگر خواستي يك پيكان هم برايت مي‌خريم تا خرج زن و بچه‌ات را بتواني بدهي. برايت خانه مي‌گيريم، تو فقط براي ما يك كار بكن. يك‌ربع مي‌روي توي اتاق بغلي. برادران منتظرت هستند. يك مصاحبة 5دقيقه‌يي مي‌كني و خلاص. فقط مي‌خواهم حسابي توي دهن منافقين بزني. يعني آبرو برايشان نمي‌گذاري. فقط كم نگو، اگر چيز اضافه‌يي هم گفتي راه دوري نمي‌رود. حساب حساب خداست.

خواستة لاجوردي از رضا اين بود كه در مصاحبة تلويزيوني بگويد من عضو مجاهدين بودم و سالها معتاد بودم. مجاهدين براي نگه‌داشتنم در تشكيلات برايم مواد مخدر تهيه مي‌كردند. در بين مجاهدين چند نفر ديگر هم معتاد بودند كه بعضاً من برايشان مواد مي‌بردم و بعد هم مثل هميشه از فساد اخلاقي در مناسبات مجاهدين صحبت كند.»

 

راستش کسانی که زندان بوده‌اند می‌دانند اگر برای رژیم پیشبرد سناریویی مهم بود تعارف نداشت، فرد را چنان تحت فشار و شکنجه می‌گذاشتند تا به مقصودشان برسند. نه این که وعده ماشین و کار و زندگی بدهند. آنقدر آدم دم دستشان بود که نیازی به معامله با کسی نداشتند. مگر طرف شهره عام و خاص بود و یا چهره‌‌‌ی ویژه‌ای بود که اعترافاتش مهم باشد. از هر بی سر و پایی می‌توانستند در صورت لزوم به جای او چنین استفاده‌ای ببرند. آن‌جا که لازم بود آنقدر طاهر احمدزاده را زدند تا بگوید که هنگام خروج از کشور دستگیر شده است. در حالی که او در خانه دستگیر شده بود. فیلم زن سعید امامی موجود است که چگونه تحت فشارش می‌گذارند تا سناریوی مورد علاقه‌شان را که داشتن رابطه جنسی با عالم و آدم است بپذیرد و اعتراف کند که عامل و جاسوس اسرائیل بوده و ...

مگر مریم شیردل را به تلویزیون نیاوردند که به دروغ شهادت دهد در ساختمان معلمین (یکی از ستادهای مجاهدین) با علی محمد تشید یکی از اعضای شورای فرماندهی ملیشیای مجاهدین رابطه جنسی داشته است.

غلامرضا جلال در داستان لوس و بی‌مزه‌اش چنان اوین را توضیح می‌دهد که گویا با زندان‌های شاه روبرو هستیم. در آن‌جا با موضوع معامله با زندانی روبرو بودیم. در سال‌هایی حاکمیت لاجوردی سیاست رسمی رژیم به این صورت بود که  مطرح می‌کردند توبه به درد آن دنیای شما می‌خورد و در این دنیا از مجازات معاف نمی‌شوید. توبه آتش جهنم را از شما دور می کند. آن‌ها با کسی وارد معامله نمی‌شدند.

از همه خنده دار تر این است که غلامرضا جلال می‌گوید لاجوردی روی لبه‌ی میز گیلانی نشسته بود. انگار فیلم آمریکایی می‌بیند که هنرپیشه روی لبه میز می‌نشیند و با سوژه صحبت می‌کند. او حتا با فرهنگ رفتاری آخوندها آشنا نیست و یا به هنگام داستان نویسی یادش می‌رود. وقتی در مقابل یک آخوند آن‌هم در حد گیلانی حاضر می‌شوید قبل از هرچیز می‌بایستی احترام او را به جا آورید. این‌ چیزها به ویژه برای شخصی مانند گیلانی بسیار مهم بود. ندیده‌اید پیشنماز ساده را چطوری توی مسجد بالا و پایین می‌کنند و دوزانو در مقابلش می‌نشینند؟ خود لاجوردی هم چنین فرهنگی نداشت که در مقابل آخوندی روی لبه میز بنشیند. به این تکه دقت کنید آیا معنا و مفهومی دارد؟ «از توي شيشة ساعتم كه روي زانو به‌چشمم چسبانده بودم، نتوانستم تشخيص بدهم كيست». او فیلم‌های جیمزباندی زیاد دیده ظاهراً خواسته یکی از صحنه‌های آن را در این‌جا بازسازی کند؛ اما نتوانسته از پس آن بر بیاید و جمله بی معنی بالا را نوشته است. مگر نه این که بایستی تصویر طرف در شیشه ساعت بیافتد تا شما قادر به دیدن آن باشید. چگونه ممکن است شما شیشه ساعت را به چشمتان بچسبانید و بعد انتظار داشته باشید تصویر کسی که روبرویتان هست را از زیر چشم بند در آن ببینید؟! غلامرضا جلال یک چیزهایی شنیده‌ است اما نمی‌داند چگونه به کار ببرد.

 

«لاجوردي رو به رضا كرده و در حالي‌كه دستش را روي شانة او گذاشته بود گفت: خب كي برويم؟

 اما صداي غرشي شنيدم كه مي‌گفت: دستت را بينداز! دست به من نزنيد. نامردها، فكركرديد كه چي؟ چون معتاد بودم، آدم هم نيستم؟ كور خوانده‌ايد، آره من معتاد بودم. گدايي كردم. جلوي هركس و ناكسي دست دراز كردم ولي نامرد و بي‌شرف نبودم. نگاه كنيد! اين تن من است! خوب نگاه كنيد.»

 

چنین برخوردی آن‌هم از سوی یک معتاد در سال‌ ۶۰ در اوین با آن فضای رعب و وحشت مگر در داستان‌های بنجل نویسندگانی چون غلامرضا جلال پیدا شود و کسانی که خودشان را به آن راه زده‌اند آن را باور کنند. 


«لاجوردي و گيلاني و دايي مجتبي(يكي از سردژخيمان اوين) كه انتظار چنين تهاجمي را نداشتند مات و ميخكوب شده بودند. رضا پيراهن سياهي كه به تن داشت را درآورده و پشتش را به لاجوردي و گيلاني كرد و گفت: آره من اين بودم. تمام تنم را نگاه كنيد، جاي سالم ندارد. من معركه مي‌گرفتم و لخت روي شيشه‌خورده مي‌پريدم تا يك قران يك قران از جمعيت پول بگيرم و به كارم بزنم. آره من اين بودم . بعد سازمان آمد دست مرا گرفت. تركم داد. به خانواده‌ام كمك كرد. توانستم براي خودم آدمي بشوم و سرم را ميان جماعت بلند كنم. آره من كه هيچ شبي زود به خانه نمي‌رفتم تا مبادا چشمم به چشم زن و بچه‌ام بيفته، مني كه هميشه از چشمهاي دخترم فرار مي‌كردم و تا به حال دستش را توي دستم نگرفته بودم، از وقتي كه مجاهدين مرا آدم كردند و به من شخصيت دادند، براي اولين بار دست دخترم را گرفتم و بردم بازار دوم (فلكه بازار دوم نازي‌آباد) و برايش خريد كردم. توي جمعيت راه رفتم و براي اولين بار خجالت نكشيدم. يكي نيست بگويد شما نامردها براي ما چكار كرديد؟ بعد از من مي‌خواهيد بيايم تلويزيون و بگويم مجاهدين وضعشان خراب است؟

رضا درحالي‌كه به‌طرف گيلاني مي‌رفت فرياد زد هركاري از دستت برمي‌آيد بكن! شما هيچ فرقي با شمر و يزيد نداريد. من مي‌دانم چه كسي جوانهاي مملكت را معتاد مي‌كند. من مي‌دانم مواد مخدر از كجا مي‌آيد. همه هم مي‌دانند فساد و هرزگي هميشه از كجا بوده و آخوندها چه چيزي زير قبايشان دارند. »

 

چنانچه ملاحظه می‌شود چنان خطابه بلند و غرا ادا می‌شود که غلامرضا جلال همه‌ی آن را می‌شنود.  دلم می‌خواست غلامرضا جلال تاریخ واقعه را می‌گفت تا بهتر دروغ بودن آن را نشان دهم. خنده‌دار است زندانی ماه‌ها در اوین است و صحبت از بستری کردن او در بیمارستان و ترک اعتیادش می‌شود. غلامرضا جلال نمی‌داند کسی که ماه‌ها در زندان است و دسترسی به مواد مخدر ندارد به لحاظ جسمی ترک اعتیاد کرده است و نیاز به بستری کردنش در بیمارستان نیست. یعنی لاجوردی این را نمی‌داند؟ 


«رضا در حالي‌كه دهانش كف كرده بود با حالتي تهاجمي به گيلاني نزديك شد. در اين‌جا پاسدار مجتبي، دفتر بزرگي كه روي ميز بود را برداشت و محكم به سر رضا زد و رضا كه تواني در بدن نداشت روي زمين افتاد. بلافاصله رضا را با صورت روي زمين خواباند و درحالي‌كه پوتينش را پشت گردن او گذاشته بود و دستانش را از پشت مي‌كشيد، گفت: بگو… خوردم. از حاج‌آقا عذرخواهي كن!

رضا كه صورتش بين پوتين دژخيم و زمين كج و فشرده شده بود و به‌سختي مي‌توانست حرف بزند با صدايي كه به هواركشيدن شبيه بود گفت: … خودت خوردي و آن حاجي
در اين‌جا لاجوردي بالاي سرش رفت و درحالي‌كه پايش را وسط پاهاي رضا گذاشته و فشار مي‌داد گفت: ما از اول برايت برنامة آزادي گذاشته بوديم. ولي خوب شد فهميديم كه منافق، منافقه و همه‌شان را بايد برد پشت بند4، تو هم خودت خواستي كه بروي و امشب بليت خودت را گرفتي.

بعد از رفتن لاجوردي و گيلاني، رضا درحالي‌كه طاق‌باز خوابيده بود، سرش را از پشت چرخاند و به اطراف نگاه كرد و با ديدن من كه داشتم از زير چشمبند نگاهش مي‌كردم، به سختي لبخند زد. انگار با نگاهش از من مي‌پرسيد: چطور بود؟

و من چه مي‌توانستم بگويم جز اين‌كه در ذهنم و با نگاهم به او بگويم: دست مريزاد! مگر از اين بهتر هم مي‌شد؟

صداي پاي چند نفر نزديك شد. چشمبندم را پايين آوردم و سرم را روي زانوها پنهان كردم. پاسدارها بالاي سر رضا رفتند و پاهايش را گرفتند و درحالي‌كه روي زمين مي‌كشاندند و سرش روي زمين ساييده مي‌شد، بردند. وقتي رضا را از جلو اتاق به بيرون مي‌بردند كمي سرم را بالاگرفتم تا نگاهش كنم. رضا درحالي‌كه چشمانش را به من دوخته و نگاهش را برنمي‌داشت لبخند زد و رفت و در پيچ راهرو ديگر ديده نشد.

 

چنان که ملاحظه می‌شود غلامرضا جلال از زیر چشم‌بند در راهرو دادگاه تمامی وقایع اتفاق افتاده در داخل اتاق دادگاه را دیده است و درست مانند یک سناریو، پلان به پلان آن را تعریف می‌کند. داستانسرای مزبور توجهی نمی‌کند کسی که در راهرو دادگاه نشسته ممکن است صدای سوژه‌ها را بشنود اما نمی‌تواند از همان‌جا و از زیر چشم‌بند صحنه‌های اتفاق افتاده در  داخل دادگاه را ببیند.


اما در برق نگاهش هزار كلام نهفته بود، مقاومت تماميت يك خلق از هر قشر و مرام و معجزة كلام مسعود، كه وجدانها را برمي‌انگيزد و هر مأيوس و دلمرده‌يي را هم زنده مي‌كند و به آن اميد مي‌بخشد. بعدها در زندان از مجاهد شهيد يدالله پاكنهاد شنيدم كه گفت: رضا را همان شب اعدام كرده بودند. يدالله هم اسم فاميل او را نمي‌دانست و فقط همان‌طور كه من هم شنيده بودم، مي‌دانست كه رضا در شمار اكيپ 90نفري نازي‌آباد بوده است. 90نفري كه رژيم بلافاصله بعد از دستگيري آنان در راديو و تلويزيون اعلام كرد «يك گروه 90نفرة منافقان كه آمادة درگيري با امت هميشه درصحنه بودند، با يك تهاجم غافلگيرانه دستگير شدند». درصورتي‌كه اين افراد در خانة يكي از هواداران جمع شده و در حال ديدن يك نوار ويدئويي بودندكه پاسدارها خانه را محاصره كرده و مردم عادي را كه براي ديدن نوار آمده بودند، دستگير كرده بودند.»

http://www.mojahedonline.com/newspaper/2/154/15

 

جاعلین همیشه شاهدشان را کسی معرفی می‌کنند که زنده نیست. من نمی دانم ربط یدالله پاک نهاد با موضوع فوق چیست؟ چون یدالله را خوب می‌شناسم. او هیچ ارتباطی با «گروه نود نفره» نداشت. من سال‌های سال نزدیکترین دوستانم از مسئولین زنده مانده‌ی «گروه نود نفره» بودند. با ضرس قاطع می‌توانم بگویم که چنین فردی در میانشان نبود که بخواهد چنان قهرمانی‌ای به خرج داده باشد. اساساً جو ‌آن‌ها این‌گونه نبود. رعب و وحشت کمتر اجازه می‌داد که حتا معتقد ترین و حل شده ترین افراد در زیر فشار و در محاصره‌ی پاسداران و ... این‌گونه برخورد کنند.

غلامرضا جلال همه چیز داستان حتا اسم سوژه را می‌تواند به صورت فانتزی جعل کند اما قادر نیست فامیلی او را جعل کند چرا که بلافاصله دستش رو می‌شود. به همین دلیل او تمامی دیالوگ‌های انجام گرفته بین رضا و لاجوردی و گیلانی و ... را به یاد دارد الا فامیلی او را! اسامی و موقعیت اعدام شدگان «گروه نود نفره» مشخص است. آدم‌های زیادی هستند که می‌توانند شهادت دهند. به همین خاطر از این و آن هم فاکت می‌آورد که فامیلی‌اش ناشناخته است. این که چرا می‌گوید عضو «گروه نود نفره» بود به این دلیل است که داستان جور در بیاید. چون در میان افراد دستگیر شده گروه «نود نفره» تیپ‌های عادی جامعه زیاد بود.

آیا این سؤال پیش نمی‌آید چرا مجاهدین نام  فامیلی سوژه‌‌ ویژه‌ای  چون رضا را که خود ترک اعتیادش داده و به او و خانواده‌اش رسیدگی کرده بودند نمی‌دانند؟ چرا تلاشی برای مشخص شدن هویت او که حماسه‌ای این‌چنین در سال ۶۰ به وجود آورده بود صورت نمی‌گیرد؟ چرا زندانیان، هواداران و ... مجاهدین چنین کاری نمی‌کنند؟ آیا بیست و هفت سال کافی نیست؟ تعدادی از افراد گروه «نود نفره» امروز در عراق و خارج از کشور هستند، من آن‌ها را می‌شناسم. 

در تابستان ۶۰ زندانیان قبل از سی خرداد دستگیر شده را به قزلحصار منتقل کرده بودند و در زمستان ۶۰ شروع به بازگرداندن آن‌ها به اوین برای تجدید بازجویی و محاکمه کردند. بچه‌های «گروه نود نفره» غالباً در همان ماه‌های اول دستگیری اعدام شدند. غلامرضا جلال خود نیز معترف است که «در بهمن‌ماه سال۶۰» برای «بازجویی مجدد و به‌اصطلاح تكمیل پرونده» به اوین منتقل شده است. او اساساً تا سال ۶۱ حتا به دادگاه نیز نرفته بود که چنین صحنه‌های فرضی را ببیند. برای همین هم تاریخ فوق را مشخص نمی‌کند که حتی‌الامکان دم خروس بیرون نزند. غلامرضا جلال یک بار در شهریور ۶۰ به جوخه‌ی اعدام برده شده، یک بار در مهر ۶۱ جلوی چشمش به چند دختر و پسر اعدامی تجاوز کرده و بعد دست و پایشان را بریده و گذاشته‌ا‌ند جان بدهند و عاقبت او در دادگاه شاهد قهرمانی «رضا» بوده است! معلوم نیست اگر ولش کنی داستان‌های «هزار و یک شب» را تا کجا  ادامه می‌دهد؟


دیدار مسعود در زندان!

 

داستانسرایی بعدی غلامرضا جلال نیز با عنوان «دیدار مسعود در زندان!» در نشریه مجاهد شماره  ۷۸۷ به تاریخ ۲۴ بهمن ۸۴ به شرح زیر انتشار یافته است:


ديـدار مسعود در زنـدان!


... عباس شمر و سوري يك چهارپايه و يك ويدئو و تلويزيون آوردند در وسط راهرو گذاشتند و درها را هم باز كردند و همه به راهرو بند آمديم. بعد از چند ماه چقدر كنار هم نشستن با صفا بود، حامد (محمود پولچي) آمد نزديك من و دستش را دور گردنم انداخته بود و جلو پاسدارها خوش‌و‌بش مي‌كرد. يكي از پشت لگد مي‌زد. يكي را داشتند همان وسط چربي‌گيري مي‌كردند. انگار‌نه انگار حاج‌داوود و پاسدارهاي وحشي‌اش هم هستند.

عباس شمر هركاري مي‌كرد تلويزيون راه نمي‌افتاد. آن‌قدر با آن ور‌رفت تا اين‌كه اميد (شهيد اميد قريب) بلند شد و گفت موضوع چيه؟ سوري گفت: باباجان ما از اين چيزا بلد نيستيم. يكي كه بلد است بيايد اين را راه بيندازد. سوري گفت: از من مي‌شنويد اصلاً نياز نيست اين فيلم را ببينيد. مال رجوي است. بعد فيلتان ياد هندوستان مي‌كند و كار دستتان مي‌دهد

با شنيدن اين حرف، چند نفر به سرعت به‌طرف تلويزيون رفتند و در عرض چندثانيه آن‌را راه‌اندازي كردند. با ديدن اولين صحنه كم مانده بود سكته كنيم. هركس بي‌اختيار آه كشيد يا دادي زد. خداي من! باوركردني نبود. خودش بود با چشمان سياه و جذابش، سالك گوشة لبش و لبخندي ملايم. موهايش را مرتب شانه كرده بود. كت مشكي پوشيده بود و باوقار خاص خودش پشت ميزي نشسته بود و يك قلم قرمز رنگ به دست داشت. روي ميز يك پرچم كوچك ايران و آرم سازمان و يك كلاسور وجود داشت و روي ديوار پشت سرش عكسهاي بنيانگذاران نصب شده بود. هيچ‌كس پلك نمي‌زد. احساس مي‌كردم قلبم خودش را محكمتر از قبل به ديواره‌هاي سينه‌ام مي‌كوبد.

صحنة بعدي ملاقات سياسي برادر مسعود با يك شخصيت خارجي بود كه باهم دست دادند و پايان ملاقات و خروج شخصيت سياسي از اتاق را هم نشان داد.

در فيلم بعدي سفر برادر مسعود به انگلستان را نشان مي‌داد كه از يك خودرو رسمي پياده شده به ساختمان مجلس انگلستان وارد مي‌شود.

در اين‌جا پاسدار ابلهي كه خودش هم نمي‌فهميد با نمايش اين فيلمها چه هدية بزرگي به ما مي‌دهد گفت: نگاه كنيد! رجوي به دامن امپرياليسم پناه برده، حالا هم از اين لباسهاي شيك مي‌پوشد، خوش مي‌گذراند و شما بدبختها را فراموش كرده. بعد شما هنوز عاشق چشم و ابروي او هستيد؟

نوار ويدئويي با يك صحنه از برادر مسعود كه در كنار يك باغ پرگل ايستاده بود به پايان رسيد.

 همه به صفحة تاريك تلويزيون خيره شده بودند كه صداي عباس شمر سكوت را شكست: منافقها، بلند‌ شويد برويد به سلولهايتان؟ اين‌را گذاشته بوديم كه عاقبت كارتان را ببينيد كه كار رئيستان به كجا كشيده كه دارد با گماشته‌هاي امپرياليسم و… خب بس است ديگر، برويد به سلولهايتان. همه بلند شده بوديم كه ناگهان مهشيد (شهيد مهشيد رزاقي ـ بازيكن تيم فوتبال هما) با صداي بلند گفت: اين‌كه ديديم مسعود نبود. من خودم از نزديك مسعود را ديده‌ام، اين‌طوري نبود… چند نفر ديگر هم تأييد كردند كه اين تصوير مسعود نيست. همهمه‌يي شد. هركس چيزي مي‌گفت كه اين‌بار محسن شمس گفت: بچه‌ها يك دقيقه شلوغ نكنيد، من هم شك دارم كه اين تصاوير مسعود باشد ولي مي‌گوييم يكبار ديگر بگذارند. هركس شكي داشت برطرف مي‌شود.

پاسدارها هم قبول كردند و يكبار ديگر فيلم را پخش كردند. دلمان مي‌خواست لحظه‌لحظة فيلم را لمس كنيم. حتي تعداد قدمهايش را وقتي به‌طرف ساختمان مجلس لردها مي‌رفت مي‌شمرديم. دوباره صداي عباس شمر بود و همهمة بچه‌ها. بچه‌ها هنوز روي اين‌كه تصاوير متعلق به مسعود است يا نه، اختلاف نظر داشتند. دكتر فرزين ‌گفت: اين خود مسعود نبود. حتماً بدل مسعود بود. چقدر شبيه‌اش بود! و عباس شمر كه ديگر خيلي عصباني شده بود تلاش مي‌كرد فيلم را تشريح كند. اما ما به سادگي رضايت نداديم براي اين‌كه بفهميم آيا اين خود مسعود است يا بدل مسعود، براي بار سوم هم فيلم را از ابتدا تا آخر ديديم. ولي وقتي براي بار چهارم گفتيم مطمئناً اين مسعود نبوده… »

 

بر اساس داده‌های این نوشته، موضوع اگر می‌خواست واقعی باشد بایستی بین مهر تا دی ۶۰ در یکی از بندهای مجرد قزلحصار اتفاق می‌افتاد. چرا که غلامرضا جلال قبلاً شهادت داده بود که در شهریور ۶۰ در اوین شاهد اعدام ۳۶۰ نفر بوده است! مهشید رزاقی هم که در دیماه ۶۰ به اوین منتقل شده بود و من با او هم اتاق بودم و تا لحظه اعدام در سال ۶۷ می‌دانم که هیچ‌گاه با غلامرضا جلال هم بند نبود. خود غلامرضا جلال هم که در شهادت علیه احمدی نژاد مطرح کرده است در بهمن ۶۰ به اوین منتقل شده بود و حداقل تا مهر ۶۱ که شاهد تجاوز به دختران و پسران و سپس بریدن دست و پای آن‌ها بوده در اوین به سر می‌برده. بنابر این جز ماه‌های مهر تا دی ۶۰ غلامرضا جلال و مهشید رزاقی نمی‌توانسته‌اند هم بند بوده باشند. اما غلامرضا جلال می‌‌گوید: «بعد از چند ماه چقدر كنار هم نشستن با صفا بود». یعنی آن‌ها پیش از نشان داده شدن فیلم ماه‌ها در سلول‌های در بسته‌ی بندهای مجرد قزلحصار به سر می‌بردند!

از این‌ها گذشته پاسدار سلیمان سوری در پاییز ۶۰ در جبهه‌ کشته شده بود و نامش را بر روی سالن ورزش واحد ۳ قزلحصار گذاشته بودند. بنابر این وی نمی‌توانست بعد از آذر ۶۰ در بند آن‌ها بوده باشد و داد سخن داده باشد چرا که در آن تاریخ کشته شده بود.

بنابر این از همان ابتدا معلوم است که دروغ می‌گوید. اما دروغ بعدی. مهشید رزاقی در آن تاریخ هنوز بازجویی نشده بود و پرونده‌ای برایش تشکیل نشده بود. او در سال ۵۹ بدون داشتن رابطه تشکیلاتی با مجاهدین در خیابان دستگیر شده بود. تا بهمن ۶۰ مهشید رزاقی هنوز هواداری از مجاهدین را هم نپذیرفته بود که بخواهد در بند جار بزند که «من خودم از نزدیک مسعود را دیده‌ام. » تازه در بهمن ماه بود که به بازجویی رفت و به طور ضمنی هواداری از مجاهدین و خواندن نشریه را پذیرفت و به همین خاطر به ۳ سال زندان محکوم شد. مشکل بعدی آن‌جاست که مهشید و دکتر فرزین نصرتی هیچ‌گاه هم بند نبودند که بخواهند چنان سخنی را در حضور یک دیگر بر لب بیاورند! به جلد دوم خاطرات محمود رویایی رجوع کنید در آن تاریخ فرزین نصرتی با محمود رویایی هم بند بود و محمود از همه چیز صحبت می‌کند الا چنین پدیده‌ای. محمود و غلامرضا جلال هم هیچ‌وقت هم بند نبودند. از ‌همه مهمتر در آن تاریخ هنوز مسعود رجوی به انگلیس نرفته بود که بخواهد از پله‌های پارلمان و یا هر محل دیگری بالا رود که فیلم‌اش را تهیه و برای زندانیان مجاهد نشان دهند. دیدار مسعود رجوی با مقامات حزب کارگر انگلیس در سال ۱۹۸۵ به دعوت نیل کیناک رهبر حزب صورت پذیرفت. اگر باور ندارید می‌تواند به پارگراف ۶ سند زیر مراجعه کنید:

 

http://www.parliament.the-stationery-office.co.uk/pa/cm199899/cmhansrd/vo990714/debtext/90714-04.htm

 

در سال ۶۱ اریک هفر رئیس بخش خاورمیانه حزب کارگر برای اولین بار  هیئتی از شورای ملی مقاومت به سرپرستی هدایت‌الله متین‌دفتری و با عضویت احمد سلامتیان، غلامحسین باقرزاده و بهمن اعتماد را دعوت کرد که دیدارهایی با مقامات انگلیسی انجام دادند. چگونه ممکن است در پاییز ۶۰ فیلم دیدار مسعود رجوی از  پارلمان انگلیس را نشان داده باشند و پاسداران در مذمت آن داد سخن داده باشند در حالی که این دیدار در سال ۶۴ اتفاق افتاد؟ آیا نشر دهندگان چنین خزعبلاتی از بدیهیات نیز بی خبر هستند؟ آیا کسی نیست که تاریخ سفر مسعود رجوی به انگلیس را به غلامرضا جلال تفهیم کند؟

توجه داشته باشید فرزین نصرتی از سال ۶۱ به بعد در انفرادی‌های گوهردشت به سر می‌برد و  دیگر هیچ‌ موقع پایش هم به قزلحصار نرسید تا این که در سال ۶۷ جاودانه شد. 

من از سال ۶۱ تا ۶۷ با تعدادی از بچه‌های بند مزبور از جمله مهشید رزاقی، حسین حقیقت گو، مهرداد فرزانه ثانی و... هم بند و هم سلول بودم. از زمین و زمان هم با هم صحبت می‌کردیم هیچ‌کدام از آن‌ها حتا برای یک بار هم که شده از چنین واقعه‌ی مهمی که می‌توانست صدها بار در میان صحبت‌هایشان مطرح شود، حرفی نمی‌زدند. چگونه ممکن است غلامرضا جلال تک شاهد این ماجرا بوده باشد؟ حسین حقیقت گو یکی از دوستان صمیمی من بود که قبل از دستگیری همدیگر را می شناختیم.

 

آن‌چه غلامرضا جلال در رابطه با نشان دادن فیلم مسعود رجوی در سال ۶۰ آن هم به این صورت خنده دار و مضحک می‌گوید دروغ محض است. او ظاهراً یک چیزهایی شنیده است و بعد داستان‌ خود را بر روی شنیده هایش سوار کرده است. این نوع روحیه متأسفانه در بعضی از زندانیان به وفور دیده می‌شود. واقعیت این است که در سال ۶۲ در یکی از برنامه‌ها یک شات کوتاه به اندازه چند ثانیه از مسعود رجوی در بند ۳ قزلحصار پخش شد. مطمئن نیستم که آیا فیلم مزبور در بند ۲ پخش شده بود یا نه؟ شاید هم شده بود. در بند ۳ این فیلم را در مسجد بند پخش کرده بودند. با باز شدن درهای سلول‌ها بچه‌های بند برای دیدن این فیلم، به سمت مسجد هجوم آورده بودند طوری که وحشت و حساسیت توابین و پاسداران را برانگیخته بود. چنین اتفاقی هیچ‌گاه در زندان قزلحصار به ویژه در سال ۶۰ نیافتاده بود. این سیاست اصولاً در سال ۶۰ کاربردی نداشت و رژیم در آن دوره حتا فکر انجام چنین کارهایی هم به مغزش خطور نمی‌کرد. آن‌هم بخواهند فیلمی ویژه در مورد مسعود رجوی تهیه کنند. با توضیحاتی که غلامرضا جلال می‌دهد گویا مجاهدین فیلم تبلیغاتی درست کرده بودند که مسعود رجوی را کنار یک باغ پرگل نیز نشان دهند. پس از تحولات در زندان از سال ۶۳ به بعد سیاست فرهنگی زندان نیز تغییر کرد و سیاست نشان دادن فیلم‌هایی از خارج از کشور در کنار زدن بریده‌های روزنامه‌های گروه‌های سیاسی و گاه جنگ و جدال‌های مربوط به آن‌ها اجرا شد.

اگر برفرض محال بپذیریم که فیلمی هم نمایش داده می‌شد واکنش‌ افراد به این شکل کمیک و مسخره که غلامرضا جلال تعریف می‌کند نبود. پاسداران هم اینقدر احمق نبودند که خودشان را ملعبه کنند. حاج داوود درست است که لمپن بود اما در جامعه گشته بود و ختم روزگار بود. لابد معنی دست انداختن و مسخره کردن را می‌فهمید. حاج داوود خودش یک پا معرکه گیر بود. کودک خردسال را نیز این‌چنین نمی‌شود دست انداخت.

 

برای اولین بار در اواخر سال ۶۳ یا اوایل ۶۴ به ابتکار حسین شریعتمداری فیلمی تحت عنوان وضعیت «گروهک‌های ضد انقلاب» در خارج از کشور نشان داده شد. در فیلم مزبور صحنه‌هایی از صحبت‌های آزاده شفیق دختر اشرف پهلوی، حجت‌ الاسلام سید مهدی روحانی، دریادار مدنی، پینگ پنگ بازی کردن بنی صدر، تکه ‌بسیار کوتاهی از سرودخوانی تعدادی از نظامیان در مقابل مسعود رجوی و پیاده شدن مسعود رجوی از ماشین در حالی که جلیل فقیه دزفولی چتری را بر سر او گرفته بود  و... نشان داده شد. بار بعد در شهریور  ۶۵ در بند ۱  واحد ۳ قزلحصار فیلم حضور مسعود رجوی در عراق، دیدار با صدام حسین و زیارت حرم امام حسین در کنار فیلم تظاهرات هواداران مجاهدین در واشنگتن نمایش داده شد. از آن‌جایی که ۶۰ درصد زندانیان این بند مجاهد و ۴۰ درصد زندانیان چپ بودند هدف رژیم  از نشان دادن این فیلم ایجاد تضاد و  درگیری بین زندانیان و ایجاد تزلزل در روحیه آن‌ها بود. در این فیلم هنگامی که مسعود و مریم رجوی ضریح امام حسین را می‌بوسیدند با حرکت آهسته بارها صحنه‌ای که مسعود ضریح را می‌بوسید و صورتش را به آن می‌مالید نشان داده ‌شد. همچنین هنگامی که او و مریم رجوی نماز می‌خواندند بارها صحنه‌ای که مسعود به سجده می‌رفت و سرش را به مهر می‌گذاشت با حرکت آهسته نشان داده شد. هدفشان این بود که به زندانیان چپ القا کنند که مجاهدین هم مانند ما هستند به آن‌ها اعتماد نکنید. آن‌ها هم مثل ما ضریح می‌بوسند، سر و صورتشان را به آن می‌مالند و همچنین سجده به خاک می‌کنند و ... همچنین آخر فیلم، صحنه‌‌هایی از تظاهرات هواداران مجاهدین مربوط به سی خرداد ۶۴ در واشنگتن آمریکا بود. این صحنه‌ها با عزاداری و ضجه‌های دلخراش مادری که فرزندش در جبهه کشته شده بود و در بهشت زهرا از خاکسپاری او باز می‌گشتند همراه بود. از آن‌جایی که هوا در تیرماه در واشنگتن شرجی و بسیار گرم است خانم‌ها غالباً لباس های تابستانی کوتاه و آستین حلقه‌ای و ... پوشیده بودند. در مصاحبه خبرنگار با خانم‌ها، آن‌ها مطرح می‌کردند که ما به «دعوت آقای مسعود رجوی و خانم مریم رجوی رهبری انقلاب نوین مردم ایران» به این تظاهرات آمده‌ایم. با نشان دادن این صحنه‌ها می‌خواستند به هواداران مجاهدین القا کنند که شما شانس پیروزی ندارید. هواداران ما از جنس مادرانی هستند که یکی شان را در بهشت زهرا دیدید و هواداران شما از جنس خانم‌هایی که در واشنگتن دیدید. البته رژیم به هیچ وجه بهره‌ای را که می‌خواست از نمایش این فیلم بگیرد نگرفت. به خاطر همین هم در هیچ بند و یا زندان دیگری آن را نمایش نداد.

 

غلامرضا جلال در ادامه می‌گوید:‌

 

«بعداً شنيديم كه در بندهاي ديگر هم همين صحنه‌ها كم و بيش اجرا شده بود. از حميد اكبريان شنيدم كه در بند عمومي اسم يكي از اتاقهاي زير هشت را مسجد گذاشته بودند. ولي در اصل آن‌جا اتاق خائنين يا محل شكنجة زندانيان توسط خائنين بود. مساحت اين اتاق تقريباً 12*10 متر بود و فكر كنم گنجايش 50 تا 60 نفر را به‌صورت فشرده داشت. پاسدارها براي نمايش اين فيلم از اين اتاق استفاده كرده بودند و وقتي بچه‌ها موضوع را فهميده بودند تمام بند به اين اتاق ريخته و روي سر وكول هم سوار شده بودند. اتاق گرم شده بود و همه عرق مي‌ريختند.

خائنين تلاش مي‌كردند كه تلويزيون را راه‌اندازي كنند ولي تلويزيون كه قديمي و مستهلك بود گرم كرده بود و بعد از چند دقيقه خاموش مي‌شد. بچه‌ها مرتب 1و2و3 مي‌گفتند و به خائنين و پاسدارها فشار مي‌آورده‌اند كه زودتر آن‌را راه‌اندازي كنند و فضاي پرفشاري ايجاد كرده بودند. يكي از پاسدارها گفت: اين‌طوري نمي‌شود. تلويزيون قديمي است، گرم كرده و تا خنك نشود و هواي اين‌جا هم عوض نشود فيلمي در كار نيست.

 پاسدار مجتبي گفت: نگاه كن! اينها همانهايي هستند كه مي‌گويند جايمان تنگ است. حتي آنهايي كه مي‌گويند توبه كرده‌اند هم چاخان مي‌كنند.

بعد از مدتي ور‌رفتن خلاصه تلويزيون روشن شد ولي پاسدار مجتبي گفت: اين تلويزيون بايد هرچند دقيقه يكبار خنك شود، وگرنه كار نمي‌كند. حالا خود دانيد. بچه‌ها به‌صورت نوبتي اين تلويزيون كهنه را فوت مي‌كردند تا خنك شود. يا لباسشان را درآورده و باد مي‌زدند.

يكي از خائنان به نام علي ونكي با آن حالت قوزكرده‌اش فقط قدم مي‌زد و حالات بچه‌ها را تحت‌نظر داشت. پاسدارها و خائنين به اين طرف و آن‌طرف مي‌رفتند و با خودشان غر مي‌زدند، عباس به يكي از خائنان گفت: خجالت نكش، اشكالي نداره، تو هم مي‌تواني بيايي و ببيني. اين فيلم مال همه است. آن خائن كه خودش به حد انفجار رسيده بود، با پا به‌صورت عباس كوبيد، به‌طوري كه يكي از دندانهاي عباس شكست و افتاد. اما عباس كه نمي‌خواست تماشاي فيلم را از دست بدهد، تا آخر نوار ماند و بعد براي تخليه و شستشوي دهانش رفت و در برگشت دندان شكسته‌اش را به همه نشان مي‌داد.

نمايش اين فيلم در زندان مثل خوني تازه بود در رگها يا ساحلي براي غريقي، دميدن روح بر كالبدي و يا حس پرواز، فراتر از همة تأثيرهاي عاطفي و انگيزانندة ديدار مسعود، چيزي را كه به‌طور مشخص تجربه كردم اين بود كه زندان ما و مقاومت ما و فهم ما از قبل تا بعد از اين ماجرا بسيار متفاوت بود. نه فقط روي افراد مقاوم و سر موضع تأثير داشت بلكه بعد از اين فيلم تعدادي از نفرات بريده و عادي كه قبل از آن با خائنين رفت و آمد داشتند، از جمع بريده‌ها كنار كشيدند. »

 

http://www.mojahedonline.com/newspaper/2/154/15

 

بر اساس داده‌های بالا این فیلم بایستی در بند ۲ به نمایش در آمده باشد که هم عمومی بود و هم علی ونکی در آن حضور داشت.

علی ونکی در سال ۶۰ اساساً‌ در قزلحصار نبود. او حتا تواب هم نبود. او جزو نهاد تبلیغات مجاهدین بود و با وحید سعیدی نژاد قمی، «ع- م» و ... هم تیم بود. مسئول آن‌ها مدتی حسین ابریشم چی و عباس آگاه بودند. در سال ۶۰ نام او از سوی دادستانی در حالی که زنده بود در روزنامه ها جزو اعدام‌ شده‌ها اعلام شد. در اردیبهشت ۶۱ از پنجره اتاق آموزشگاه او را در هواخوری زنده دیدم. از تعجب داشتم شاخ در می‌آوردم. آن موقع وحید سعیدی نژاد در اتاق ما نبود و تازه به قزلحصار منتقل شده بود. علی سپس به بند هفت واحد یک قزلحصار و سپس بند ۲ واحد ۱ انتقال یافت. وی در سال ۶۱ و ۶۲ به همراه ولی رضایی (اوس ولی) مسعود امیر پناهی و ... جزو گردانندگان تشکیلات زندانیان مجاهد در بند ۲ واحد یک قزلحصار بودند. نکته قابل ذکر این که مسعود امیرپناهی هم اکنون از کادرهای مجاهدین است و می‌توان از او صحت و سقم نوشته‌ام در این مورد را جویا شد.

پس از بریدن اوس ولی در پاییز ۶۲ و همکاری گسترده‌اش با زندانبان‌ها علی ونکی نیز به جرگه توابان پیوست و به همکاری گسترده با زندانبانان پرداخت. نکته قابل ذکر آن که ولی الله رضایی و علی ونکی تحت کوچکترین فشاری قرار نگرفته بودند. بسیاری از کسانی که همراه آن‌ها در تشکیلات مزبور قرار داشتند نیز بدون کوچکترین فشار جسمی و تنها به خاطر ترس از عواقب لو رفتن نقش‌شان در تشکیلات بریده و به خدمت رژیم درآمدند و ضربات گسترده‌ای به زندانیان وارد کردند. چنانچه ملاحظه می‌شود این فیلم نمی تواند در سال ۶۰ به نمایش در آمده باشد چرا که علی ونکی آن موقع اساساً در قزلحصار نبود. تاریخ آن هیچ‌گاه زودتر از پاییز ۶۲ نمی‌تواند باشد چرا که علی ونکی تا آن موقع تواب نبود. از این‌ها گذشته پس از بریدن اوس ولی و به خدمت در آمدن تشکیلات کذایی او، چنان جو وحشتناک و ناامید کننده‌ای در بند ۲ واحد یک حکم فرما بود که افراد مقاوم تلاش می‌کردند کوچکترین گزکی به دست رژیم برای اعمال فشار روی خودشان ندهند. این بند نزدیک به ۱۴۰ بریده داشت. توابین حاکم مطلق بودند. بیشتر بریدگان مربوط به تشکیلات کذایی اوس ولی و ضربات ناشی از آن بودند. خنده دار نیست کسی مدعی شود که «هر چند دقیقه یک بار» ، «بچه‌ها به صورت نوبتی» تلویزیون را «فوت مي‌كردند تا خنك شود. يا لباسشان را درآورده و باد مي‌زدند. » مگر فیلم سینمایی پخش می‌کردند که هر چند دقیقه یک بار بچه‌ها مجبور شوند تلویزیون را باد بزنند؟ در این بند مجتبی موسوی تنها به جرم سلام کردن به علی انصاریون مجبور شد بیش از یک هفته سرپا با چشم بند بایستد و سپس در هفته‌ی دوم اجازه ‌دادند تنها دو ساعت بخوابد و دوباره بایستد. او را برای اعمال فشار و شکنجه به بند ۶ آورده بودند و من خود از نزدیک شاهد ماجرا بودم. ۳ نفر از دوستان نزدیک من که در خارج از کشور به سر می‌برند از سال ۶۱ در بند ۲ یعنی بندی که علی ونکی در آن بود حضور داشتند و همگی چنین اتفاقاتی را تکذیب می‌کنند.

 

احمدی نژاد بازجوی اوین

پس از انتخاب احمدی نژاد به عنوان شهردار تهران در سال ۸۲، علیرضا نوری زاده اولین نفری بود که احمدی نژاد را به عنوان «تیرخلاص زن» معرفی کرد. او در دیماه ۸۴ نوشت:

«اگر به خاطر داشته باشيد پس از انتخاب احمدي‌ نژاد به شهرداري تهران، در همين زاويه نوشتم كه اين تيرخلاص زن اوين، براي انجام مأموريت مهمتري از شهرداري تهران به صحنه آورده شده است .»

 

http://news.gooya.com/politics/archives/042445.php

 

نوری زاده در کتاب «از حجتیه تا حزب الله» که در سال ۲۰۰۷ از سوی کانال یک لس آنجلس انتشار یافت و مجموعه‌ای از مقالات اوست مدعی شد که داستان تیرخلاص زنی احمدی نژاد در اوین بر می‌گردد به سال‌های پس از ۶۷. طرفه آن که پس از ۶۷ هیچ متهمی را تیرباران نمی‌کردند که لازم به وجود تیرخلاص زن باشد. از آن موقع بر اساس مقررات رژیم از شیوه دار زدن استفاده می‌‌شود. مدتها به غیر از نوری زاده کسی صحبت از تیرخلاص زنی احمدی نژاد نمی‌کرد.

 

پس از انتخاب احمدی نژاد به عنوان رئیس جمهور در ۲۱ آبان سال ۸۴ ، سایت ایران اسرار وابسته به مجاهدین در معرفی احمدی نژاد نوشت:

 

«كابينه پاسدار احمدي نژاد مركب از وزرا, معاون وزرا, معاونين و مشاورين رياست جمهوري اساساً پاسدار و يا از همكاران سعيد امامي در وزارت اطلاعات و ارگانهاي ترور و سركوب هستند. در يك كلام ميتوان گفت كه “كابينه پاسداراحمدي نژاد كابينه ترور و سركوب است“

به همين منظور براي آشنائي هموطنان از سابقه اين مزدوران, گزارشاتي از سوابق تروريستي و سركوب تعدادي از آنها درسلسله گزارشات سوابق عوامل رژيم دراين سايت درج خواهد شد. ...[احمدی نژاد]

-بعد از پيروزي انقلاب جزو كساني بود كه در دادستاني و زندان كار مي كرد.

-در سال 58 بعنوان نماينده دانشگاه علم و صنعت در جلسات خميني شركت ميكرد
-همچنين در سال 58 از پايه گذاران انجمن اسلامي دانشجويان (تحكيم وحدت) بود.

-در مصاحبه اي كه در سال 79 خودش در مورد تحكيم وحدت كرده تصريح كرده كه در مقطع گروگانگيري يكي از اعضاي 5 نفره مركزيت تحكيم وحدت بوده است.
-در سال 61 تا 62 فرمانده خوي و ماكو بوده است.

-از ابتداي جنگ به سپاه پاسداران پيوست و تا سال 1364 در فعاليت هاي پشتيباني منطقه فعاليت ميكرد و در سال 1365 داوطلبانه به تيپ ويژه سپاه پاسداران پيوست و پس از دوره اي در قرارگاه رمضان در عمليات برون مرزي كركوك شركت كرد. و بعد از آن نيز بعنوان مسئول مهندسي رزمي لشگر 6 ويژه سپاه و مسئول ستاد جنگ استانهاي غربي كشور به خدمت پرداخت.

-در پايان جنگ بعنوان معاون و فرماندار ماكو و خوي چهار سال مشغول بكار شد. و سپس بمدت 2 سال مشاور استاندار كردستان شد.

-در سال 1372 استاندار, استان جديد تأسيس اردبيل شد

-از سال 1376 بعداز اخذ دكتراي مهندسي و برنامه ريزي حمل و نقل ترافيك از دانشگاه علم و صنعت مشغول تدريس در دانشگاه شد.

-از سال 1382 شهردار تهران است.»

 

http://www.iranasrar.com/node/137

 

موضوع کار احمدی نژاد در «دادستانی و زندان» نیز باز می‌گشت به شهادت خانمی که معلوم نیست شهادتش را از کجا به دست آورده‌اند.

 

«یك خانم زندانی اول انقلاب كه پس از ۲۲ بهمن به جرم اداره یك موسسه خیریه ایرانی – آمریكائی مدتی در زندان آخوندها بود و سپس جان سالم بدر برد و آزاد گردید گزارش می‌كند كه: “ما اغلب شب‌ها صدای تیرباران‌ها را می‌شنیدیم. در آن زمان احمدی نژاد بالای سر تیرباران شدگان می‌رفت و تیر خلاص می‌زد.“»

 

 http://www.iranasrar.com/node/137

 

کسی از خودش نمی‌پرسد خانمی که نامش مشخص نیست و اغلب صدای تیرباران ها را می‌شنیده از کجا می‌دانسته که احمدی نژاد که چهره‌ای معروف هم نبود، بالای سر تیرباران شدگان می‌رفت و تیرخلاص می‌زد؟! چرا تا پیش از انتخاب احمدی‌نژاد به ریاست جمهوری رژیم کسی به یاد چنین تیرخلاص زنی نبود؟ چرا تا پیش از این، صدها زندانی آزاد شده که شهادت داده‌‌اند از چنین تیرخلاص زنی نام نبرده‌اند؟

چنانچه در اطلاعیه دیده می‌شود خود مجاهدین هم شهادت را چندان جدی نگرفته‌اند و به صورت بسیار محتاظانه از احمدی نژاد به عنوان کسی که «در دادستاني و زندان كار مي كرد» نام می‌برند و نه تیرخلاص زن و به ویژه « مرد هزار تیر»

اما دیری نمی‌گذرد که قبای تیرخلاص زنی به صورت عام به تن احمدی نژاد پوشانده می‌شود. تقریباً کم‌تر نیروی سیاسی از حزب توده تا مجاهدین از سلطنت‌طلب‌ها تا حزب کمونیست کارگری پیدا می‌شود که موضوع تیرخلاص زنی احمدی‌نژاد در اوین را مطرح نکرده باشد. این درصد از ساده‌انگاری نیروهای سیاسی ایرانی نوبر است. شاید می‌دانند و خود را به تجاهل می‌زنند.  این نیروها ظاهراً صرف نمی‌کرد موقعی که احمدی‌نژاد شهردار تهران بود به موضوع «تیرخلاص زنی» او اشاره کنند.

سپس در نشریات، سایت‌ها، رادیو و تلویزیون وابسته به مجاهدین، لقب «مرد هزار تیر» مانند نام خانوادگی به نام او اضافه شد بدون آن که اشاره‌ای به مبتکر آن شود.   

 

غلامرضا جلال پس از خلق سناریوهای بالا در بهمن ۸۴ یک دفعه یاد موضوع مهیج‌تری افتاد. او با خواندن شرح حال احمدی نژاد و استعدادی که داشت این بار هشت ماه پس از انتخاب احمدی نژاد به ریاست جمهوری رژیم، داستان دیگری به شرح زیر در تاریخ اسفند ۸۴ جعل و او را از مقام «تیرخلاص زنی» به «بازجویی» و شکنجه‌گری ارتقا داد. 

 

«احمدي‌نژاد را براي اولين‌بار در اواخر سال60 در شعبه4 بازجوييهاي اوين ديدم. در شعبه4 همه او را به‌اسم «گلپا» (مخفف گلپايگاني) صدا مي‌زدند. بعدها هم در اوايل سال61 در سلولهاي انفرادي مخوف اوين معروف به209 به همراه حميد تُركه (حامد) با اسم مستعار «ميرزايي» به بازجويي و شكنجه زندانيان مجاهد و مبارز مي‌پرداخت. خودم به‌طور مستقيم در شعبه چهار توسط او بازجويي و شكنجه شدم. در دوراني كه بازجوهاي اوين روي پيداكردن تشكيلات زندان و بهانه‌جويي براي اعدام بچه‌هاي پنجاه‌و‌نهي (1) كار مي‌كردند تا به جرم ايجاد تشكيلات در زندان اعدامشان كنند، احمدي‌نژاد در شعبه4 مسئول اين كار بود.

شكنجه‌گران اوين همه از نام مستعار استفاده مي‌كردند. اسامي مستعاري هم‌چون: پيشوا، رئيس شعبه مخوف7؛ فكور، بازجوي شعبه7 و شعبه4؛ دايي جليل، مسئول اجراي احكام؛ دايي مجتبي، مسئول اجراي احكام؛ داوودي (اسم اصلي)، بازجوي شعبه مخوف7؛ فاضل، در209؛ حميد تركه (حامد)، سربازجوي209؛ كاظم، در209؛ صابر شاكر، بازجوي شعبه1؛ شريف، در شعبه4 و… در بهمن‌ماه سال60، وقتي براي بازجويي مجدد و به‌اصطلاح تكميل پرونده مرا به اوين برگرداندند، به شعبه7 و بعد از چندروز به شعبه4، منتقل شدم و به‌طور مستقيم توسط «فكور، رئيس جديد شعبه4» و «گلپا» يعني شخص رئيس‌جمهور فعلي ارتجاع، شكنجه و بازجويي شدم. هربار كه در اثر ضربات كابل چشمبندم مي‌افتاد و چهره احمدي‌نژاد و ديگر شكنجه‌گران را مي‌ديدم، به‌سرعت چشمبندم را محكمتر كرده و به بازجويي ادامه مي‌دادند.

يك‌بار در شعبه4 گفت كنار ميزي بنشينم، پس از مدتي فكر كردم كه كسي در اتاق شعبه نيست و چشمبندم را بالا زدم تا با زندانيان ديگر تماس بگيرم، او را به‌طور مستقيم و چشم در چشم ديدم و به‌خاطر همين كارم مورد غضب اين جلاد قرارگرفتم و به‌تعداد ضربات كابل، اضافه شد.

در اواخر سال60 و ابتداي سال‌61 يعني زماني‌كه هنوز احمدي‌نژاد (گلپا) به 209 منتقل نشده بود، يكي از كارهايش كشف چارت سازماندهي تشكيلاتي سازمان در مقاطع مختلف زماني بود؛ به ‌اين‌صورت كه او با مقايسه بازجوييهاي شعبه‌هاي مختلف، چارت سازماندهي تشكيلات دانشجويي، دانش‌آموزي، اجتماعي، محلات و كارگري و… را پر كرده و با شكنجه‌هاي سري دوم از زندانيان اين كار را تكميل مي‌كرد و به همين علت تعداد زيادي از خائناني كه با رژيم همكاري مي‌كردند، به‌«گلپا» يا «ميرزايي» كه همان احمدي‌نژاد باشد، وصل بودند.

در بهار سال61 كه به انفراديهاي209 منتقل شده بودم، احمدي‌نژاد همراه با لاجوردي جلاد بدون ماسك يا چشمبند و كلاه (بيشتر بازجويان 209 غير از بعضي از نفرات خاص، كلاههايي شبيه كلاه كوكلاس‌كلان به‌سر مي‌گذاشتند) به سلول ما مي‌آمد و از مجاهد شهيد ابراهيم فرجي‌پور (كه در اصل زنداني انتقالي از زندان آذربايجان بود) و مجاهد شهيد مصطفي نيك‌كار بازجويي مي‌كرد و مسئول پرونده آنها بود. من كه با ابراهيم و مصطفي هم‌سلول بودم لااقل هفته‌يي 2ـ3 بار او را مي‌ديدم. او كه در اين زمان با اسم مستعار ميزرايي شناخته مي‌شد، با حميد تركه (سربازجوي شعبه 6 مستقر در 209) مشترك كار مي‌كردند. »

 

http://www.mojahedonline.com/newspaper/2/160/7

 

بخشی از نوشته بالا مانند نام بازجویان و سمت آن‌ها اشتباهات ناشی از شلخته گویی و بی مسئولیت حرف زدن غلامرضا جلال است. چرا که «پیشوا» سربازجو و مسئول شعبه یک بود و من از جمله متهمین او بودم. نه تنها در سال‌های ۶۰ و ۶۱ که در سال‌های ۶۲ و ۶۳ نیز همین سمت را داشت. او هیچ سمتی در شعبه هفت نداشت. «فکور» به ویژه در سال‌های ۶۰ و ۶۱ تنها بازجوی شعبه هفت بود و سپس هم او و هم پیشوا در دو دوره متفاوت به ریاست زندان اوین رسیدند. دایی جلیل و دایی مجتبی اسامی مستعار نبودند. توابین آن‌ها را به نام دایی خطاب می‌کردند. اسامی واقعی آن‌ها به ترتیب جلیل بنده و مجتبی مهراب بیگی بود. هر دو نیز در سال ۶۱ در جبهه‌های جنگ کشته شدند. فاضل بازجوی شعبه هفت بود و نه ۲۰۹. حمید ترکه (حامد) سربازجوی ۲۰۹ نبود بلکه سربازجوی شعبه‌ ۶ مستقر در ۲۰۹ بود. شعبه یک بازجویی به نام شاکر صابر نداشت. از آن‌جایی که در سال‌های ۶۰، ۶۱، ۶۲، ۶۳ و ۶۴ در شعبه یک بازجویی شدم. تمامی بازجویان این شعبه را اگر نه به چهره که به نام و صدا می‌شناسم.

نکته جالب این که در این بخش از نوشته غلامرضا جلال به درستی دایی جلیل و دایی مجتبی را مسئول اجرای احکام (تیرخلاص زن) معرفی می‌کند و حرفی از تیرخلاص زنی احمدی نژاد نمی‌زند. حتا آن موقعی که در شهادتی دیگر می‌گوید شاهد اعدام ۳۶۰ زندانی بوده حرفی از تیرخلاص زنی احمدی نژاد نمی‌زند و مجید قدوسی و حمید ترکه را مسئول این کار معرفی می‌کند.

اما این نقیصه را «بهمن جنت صادقی» جبران می‌کند و در شهادتی دیگر که در مجاهد شماره ۸۷۵ در تاریخ ۲۴ مهر ۸۶ انتشار یافته بدون توجه به محتوای شهادت غلامرضا جلال و تاریخ‌ آن می‌گوید: 

 

5 مهر سال 60 بود، من در زندان اوين بند يك طبقه بالا اتاق شماره شش بودم. حوالي ساعت دو بعد از ظهر بود كه پاسدار هزار تير، محمود احمدي‌نژاد كه در زندان او را ميرزايي صدا مي‌كردند، دريچه اتاقها را باز مي‌كرد، و چيزي به زندانيان مي گفت بعداز بازكردن دريچه اتاق ما با يك حالت لرزان و ترسان گفت براي هر كدام از اين اتاقها يك نارنجك كنار گذاشته‌ايم، و بلافاصله دريچه را بست و رفت.

 

متأسفانه هیچ منطقی در شهادت‌ها نیست هرچه به ذهنشان می‌رسد می‌گویند. گلپای بازجو تبدیل به  میرزایی پاسدار و نگهبان بند می‌شود  و در ادامه می‌‌گوید: 

 

« در 5 مهر سال 60 (27 سپتامبر 1981) زندانيان سياسي را كه در صف هاي سي نفره تقسيم شده بودند، جلو چشم ما تيرباران كردند، احمدي‌نژاد كه او را با نام ميرزايي صدا مي‌كردند و سرجوخه اعدام به‌نام مجتبي، به زندانيان تير خلاص مي‌زدند

 

http://www.mojahedonline.com/newspaper/2/502/9

 

اگر یادتان باشد غلامرضا جلال گفته بود نام مستعار احمدی نژاد در سال ۶۰ و ابتدای ۶۱ گلپا یعنی مخفف گلپایگانی  بود و در بهار ۶۱ وقتی که به ۲۰۹ فرستاده شد نامش به میرزایی تغییر کرد. اما این‌جا بهمن جنت صادقی می‌گوید که در ۵ مهر ۶۰ او با نام مستعار میرزایی به همراه مجتبی به زندانیان تیرخلاص می‌زدند!

معلوم نیست بالاخره در سال ۶۰ نام احمدی نژاد میرزایی بود یا گلپا؛ بازجو بود یا تیرخلاص زن یا پاسدار بند؟ در میان شاهدین تنها بهمن جنت صادقی در مورد تیرخلاص زن بودن احمدی نژاد یا میرزایی شهادت می‌دهد.

 

اما یوسف پور اصغریان برخلاف غلامرضا جلال که احمدی‌نژاد را در سال ۶۰ با نام مستعار گلپا بازجوی دادستانی معرفی کرده بود او را در همان سال با نام مستعار میرزایی بازجوی ۲۰۹ معرفی می‌کند:


«من در آن زمان در بند 209 زندان اوين بودم و طي 16هفته‌يي كه جهت بازجويي مي‌رفتم شاهد 3 مورد اعمال شكنجه‌هاي فجيع توسط بازجو ميرزايي (احمدي‌نژاد) بودم. مورد اول و دوم آن مربوط به زوج جواني به‌نام نسرين و محمد جنگزده است. ميرزايي (احمدي‌نژاد) با شلاق‌زدن خانمي به‌نام نسرين و همسرش مجاهد شهيد محمد جنگزاده مي‌خواست اطلاعات آنها را بگيرد. ميزرايي (احمدي‌نژاد) به‌همراه يك دژخيم ديگر كه سلمان صدايش مي‌كردند، نسرين را جلوي همسرش تحت شكنجه و آزار و اذيتهاي بيشرمانه قرار مي‌داد تا روحيه هر دوي آنان شكسته و به‌اين وسيله آنان را وادار به اعتراف نمايند. اين زوج مجاهد هر دو با پرونده‌يي كه احمدي‌نژاد برايشان ساخت به جوخه تيرباران سپرده شدند».

 

http://www.mojahedonline.com/newspaper/2/502/9

 

بنا به دلایل گوناگون میرزایی مربوطه احمدی نژاد نمی‌تواند باشد. اگر یادتان باشد غلامرضا جلال به عنوان اولین شاهد مطرح کرده بود که در بهمن ۶۰ و اوایل ۶۱ احمدی‌نژاد با نام گلپا در شعبه ۴ دادستانی بوده است و بقیه شاهدان مدت‌ها بعد از او دست به کار شدند. 

محمد جنگ زاده و همسرش نسرین شریف جورابچی در سال ۶۰ دستگیر و در ۲۰۹ مورد شکنجه قرار گرفته بودند و در همان سال هم به قزلحصار منتقل شدند. او از اوائل ۶۱ در بند ۲ واحد یک اوین زندانی بود. من در بند ۲ واحد ۱ اتاق ۱۷ و همچنین در بند ۳ واحد یک در سال ۶۵ با محمد جنگ زاده هم اتاق و هم بند بودم و در جریان پرونده اتهامی او هستم. در کتاب خاطراتم نیز به آن اشاره کرده‌ام.

البته نام خانوادگی صحیح او محمد «جنگ زاده» است و نه «جنگزده». اتفاقاً برخلاف شهادت یوسف پوراصغریان این زن و شوهر آن موقع با پرونده‌ای که «احمدی‌نژاد» کذایی برایشان درست کرده بود به جوخه‌ی تیرباران سپرده نشدند. نسرین شریف جورابچی در سال ۶۴ از زندان آزاد شد و سپس در راه خروج از کشور توسط نیروهای رژیم کشته شد. ماشین او کنار خیابان پیدا شد و محمد تا روز آخر عمرش نفهمید که چه بر سر همسرش آمد. محمد نیز پس از آن که به ۱۵ سال زندان محکوم شد در جریان کشتار سال ۶۷ در روز ۱۸ مرداد اعدام شد. محمد جنگ زاده در ابتدا از هواداران جنبش مسلمانان مبارز بود و بعدها به هواداری از مجاهدین پرداخت.

 

حمید حسینی هم برخلاف مورد بالا شهادت می‌دهد که احمدی نژاد در سال ۶۰ با نام گلپا در شعبه ۴ اوین مشغول بازجویی بوده است:


«بعد از دستگيري در يكي از روزهاي سال 60 زماني كه در شعبه 4 اوين بازجويي مي‌شدم. شاهد بودم كه خواهر مجاهدي كه او را به اسم كوچك پروانه صدا مي‌كردند توسط 2 نفر از بازجويان شعبه 4 به نامهاي گلپا (كه همان احمدي‌نژاد رئيس‌جمهور ملاهاست) و بازجوي ديگري به‌نام مجيدي مورد شكنجه‌هاي بيشرمانه و وحشيانه قرارداشت. احمدي‌نژاد و همدست دژخيمش كار بازجويي از اين خواهر را كه صبح همان روز دستگير شده بود، از حوالي عصر شروع كرده و تا نيمه‌هاي شب بي‌وقفه ادامه دادند. مرا بعد از چند ساعت اول از اطاق شكنجه بيرون بردند ولي از پشت در شعبه كماكان صداي ضربات شلاق (كابل) و ناله و فرياد آن خواهر را مي‌شنيدم. تا اين كه بعداز چند ساعت گلپا (احمدي‌نژاد) سراسيمه از اطاق شكنجه بيرون آمد و به سمت يكي از اطاقها رفت
»

 

http://www.mojahedonline.com/newspaper/2/502/9

 

 هرکس که در زندان نام میرزایی و گلپا شنیده بود به صف شده تا بگوید که احمدی‌نژاد بازجویش بوده است. چرا این عده پس از بیست و شش سال یک دفعه یاد این موضوع افتادند بر من پوشیده است. دلیل این که را چرا در مدت دو سالی که احمدی‌نژاد شهردار تهران بود به موضوع پی نبرده بودند، نمی‌دانم.

موضوع به همین جا ختم نشد.

لعیا روشن در یک نوآوری عجیب «دکتر میرزایی» را خلق کرد. طی نامهیی خطاب به دبیرخانه شورای ملی مقاومت ایران، از جمله شكنجه یك مادر بهنام طاهره را كه همراه با نوهاش دستگیر شده بود، توسط میرزایی (احمدی نژاد) در سال ۶۲ تشریح كرده و نوشته است:

 

«دكتر میرزایی دست او را گرفت و با خشونت كشید، در هنگام كشیدن و بردن مادر طاهره، نوهاش جیغ میزد. دكتر میرزایی به بچه گفت: « الان شكولاتهای قرمز به مادر بزرگت میدهم كه برایت بیاورد». منظور جلاد شقی این بود كه مادر طاهره را خونین برخواهد گرداند . تقریباً بعد از 2ساعت مادر طاهره را به شكل جنازه وارد اتاق كردند. دندههای مادر زیر ضربات پوتین میرزایی شكسته و لبهایش پاره شده بود»

 

http://bezanbaran400.blogfa.com/86071.aspx

 

صدا و تصویر شهادت بالا را می‌توانید در آدرس زیر ملاحظه کنید:‌

 

http://www.youtube.com/watch?v=cp 0AmEPdvfE&feature=related

 

یادمان نرود سایت «ایران اسرار» متعلق به مجاهدین پیشتر خبرداده بود که احمدی نژاد در سال‌های ۶۱ تا ۶۲ فرماندار خوی و ماکو بوده است. البته در شهادت تصویری مشخص شد که «بچه» مزبور ۱۸ ساله بوده است. همه ما می‌دانیم که لفظ «دکتر» در زمان شاه برای بازجویان به کار برده می‌شد نه دوران خمینی! مشخص است که شاهد می‌خواسته از غافله عقب نماند.

 

اما بهمن جنت صادقی او را «مهندس» معرفی می‌کند:

 

«به محض اين‌كه سي نفر اول به‌طرف پشت ساختمان پيچيدند و قبل از رسيدن ما، ناگهان صداي لاجوردي دژخيم بلند شد. كه گفت : آقاي مهندس ميرزايي آن سه نفر را بكش بيرون.»

 

http://www.mojahedonline.com/newspaper/2/502/9

 

برای اطمینان بیشتر که فرد دیده شده حتماً خود احمدی نژاد بوده بهمن جنت صادقی می‌گوید:

 

«بعداز يك ربع چشمبند ما را باز كردند. ديدم كه سي نفر از بچه‌ها كه صف اول بودند، پشتشان به ديواره تپه اوين، و بفاصله 15 متري آنها هم تعدادي پاسدار ژ3 بدست به‌خط شده بودند. پروژكتورهايي كه بالاي ساختمان بند يك اوين نصب كرده بودند آن محوطه را روشن كرده بود. من به‌وضوح چهره تك‌تك زندانيان را مي‌ديدم. چهره پاسدارهايي كه آنجا بودند را هم مي‌ديدم. چهره اين جلاد خون‌آشام، اين پاسدار هزارتير محمود احمدي‌نژاد را هم بوضوح مي‌ديدم.

 

http://www.mojahedonline.com/newspaper/2/502/9

 

غلامرضا جلال پیش از آن که داستان بازجویی و شکنجه‌گری احمدی نژاد را مطرح کند در ۲۵ بهمن ۱۳۸۴ داستانی شبیه داستان بهمن جنت صادقی را تعریف می‌کند اما هیچ حرفی از مهندس میرزایی و احمدی نژاد نمی‌زند بلکه به مجید قدوسی و حمید ترکه به عنوان تیرخلاص زن اشاره می‌کند.

 

معلوم نیست احمدی نژاد را مهندس می‌‌گفتند، دکتر صدا می‌کردند؛ هر کس که از راه می‌رسد بر این جعل می‌افزاید و کتاب آن را قطور تر می‌کند. این بار او در سال ۶۰ مهندس میرزایی نام داشته است. شهود توجهی ندارند که شهادت هریک به جای تأیید دیگری در جهت نفی آن حرکت می‌کنند.  

اما بر گردیم به داستان. دادستانی و ۲۰۹ دو بخش کاملاً مجزا با دو مدیریت مجزا در اوین بودند. دادستانی تحت نظر لاجوردی و مؤتلفه بود و ۲۰۹ تحت نظر مستقیم اطلاعات سپاه پاسداران و مجاهدین انقلاب اسلامی. مثل سگ و گربه با هم جنگ و جدال داشتند. لاجوردی در وصیت‌نامه‌اش از آن‌ها به عنوان «منافقین جدید» نام برده و خطرشان را بیش از مجاهدین ذکر کرده است. در سال ۶۲ هم قادر شد آن‌ها را از اوین بیرون کند.

آن کس که با اوین سال‌های اولیه دهه ۶۰ آشناست می‌داند کسی که در دادستانی بازجویی می‌کرد در ۲۰۹ نبود و بالعکس کسی که در ۲۰۹ بود در دادستانی بازجویی نمی‌کرد. برای مثال اسلامی و پیشوا و ... در ۲۰۹ کاره‌ای نبودند و صالح و مسعود و ... در دادستانی.

حمید ترکه (حامد) که غلامرضا جلال از او صحبت می‌کند سربازجوی زندانیان مارکسیست غیر توده‌ای و اکثریتی بود و کاری به زندانیان مجاهد نداشت. اصولاً هیچ زمینه کاری مشترکی بین حامد و بازجویی که روی پرونده مجاهدین کار می‌کرد نبود که بخواهند کار مشترک کنند. به همین خاطر شعبات تخصصی شده بودند. مثلاً شعبه پنج به زندانیان مارکسیست توده‌ای و اکثریتی اختصاص داشت.

از این‌ها گذشته پیش از سی خرداد بازجویان ۲۰۹ صورت‌های خودشان را می‌ پوشاندند چرا که در آن موقع به خاطر شرایط اجتماعی استفاده از چشم بند برای زندانیان مرسوم نبود و زندانی با چشم باز مورد بازجویی قرار می‌گرفت. بعد از سی خرداد بازجویان صورت‌هایشان را نمی‌پوشاندند و در عوض زندانیان همه جا با چشم‌بند حاضر می‌شدند.

غلامرضا جلال به هنگام داستانسرایی شرایط پیش از سی خرداد را به بعد از سی خرداد و سال ۶۱ تعمیم می‌دهد تا موضوع دیدن چهره‌ی احمدی نژاد و چگونگی یادآوری آن را واقعی جلوه دهد. پس از سی خرداد به محض این که کلید در قفل در می‌چرخید زندانیان همگی بایستی رو به دیوار می‌نشستند و چشم‌بندهایشان را به چشم می‌زدند. در ۲۰۹ و یه ویژه در زیرزمین اتاق بازجویی ویژه وجود داشت. برای اولین بار است که می‌شنوم بازجو نه یک بار بلکه هفته‌ای ۲-۳ بار برای بازجویی به سلول زندانی رفته و او را در مقابل دیگر زندانیان مورد بازجویی قرار می‌داده! همه‌ی این داستانسرایی‌ها به این منظور صورت گرفته که چاره‌ای برای دیدن چهره‌ی احمدی نژاد تراشیده شود. واقعیت این است که بازجو در ۲۰۹ گاهی اوقات شخصاً به سلول مراجعه می‌کرد و فرد را همراه خود به اتاق شکنجه و بازجویی می‌برد. معلوم است که فرد در مقابل جمع و در سلول خود از روحیه‌‌‌ی بالاتری برخوردار است. 

 

احمدی نژاد در آن موقع در تهران نبود که بخواهد بازجو و یا تیرخلاص زن باشد. او در یکی از حساس‌ترین نقاط کشور یعنی خوی و ماکو فرماندار و مسئول بود. چگونه ممکن بود یک پایش در اوین باشد و یک پایش در شمالغربی کشور؟

آیا تیرخلاص زنی تخصص ویژه‌ای می‌خواهد که کسی از ماکو راه بیافتد تا تهران بیاید و در آن‌جا تیرخلاص بزند و برگردد؟ اگر نذر هم کرده بود می‌توانست در همان نزدیکی ها نذرش را ادا کند.

 

دود شهادت‌های غیرواقعی در چشم خود ما می‌رود چنانکه تا کنون رفته است. تنها جنایتکاران بهره‌ی آن را می‌برند. کافیست رژیم سندی رو کند که احمدی‌نژاد در آن تاریخ در تهران نبوده آن وقت همه رشته ها پنبه خواهد شد. چنان که در دو مورد قبلی در ارتباط با افشاگری علیه احمدی نژاد شد. به این ترتیب کسی  دیگر ما را جدی نخواهد گرفت. یکی از دلایل اصلی جدی نگرفتن مدارک و اسناد ارائه شده از سوی ما به مراجع بین‌المللی نه خبث طینت آن‌ها بلکه ارائه گزارش‌هایی از این دست است که نه تنها کمکی به محکومیت رژیم نمی‌کند بلکه اسناد و شواهد واقعی را نیز خدشه‌دار می‌کند.

بسیاری از جنایاتی که توسط رژیم‌های خودکامه انجام می‌گیرد هیچ‌گاه مستند نمی‌شود. رژیم جمهوری اسلامی سرآمد این‌گونه رژیم‌هاست. شاهدان عینی بهترین اسناد برای افشای جنایات رژیم هستند. وقتی شهادت شاهد عینی خدشه دار شود باور کنید به همه شهود و اسناد شک خواهند کرد. ما به دست خود بالاترین اسناد نقض حقوق بشر توسط رژیم را خدشه دار می‌کنیم.

پس از انتخاب احمدی‌نژاد به عنوان ریاست جمهوری ابتدا عده‌ای با انتشار عکسی از تقی محمدی از اعضای دفتر اطلاعات و امنیت نخست وزیری، مدعی شدند که وی احمدی نژاد است و گروگان‌ آمریکایی را با چشم بند این طرف و آن طرف می‌‌برده است! در کلیپ‌های تهیه شده از سوی مجاهدین که بر روی اینترنت وجود دارد هنوز پس از مشخص شدن نادرستی این ادعا، روی این عکس مانور داده و مدعی هستند که وی احمدی‌‌نژاد است! در این ویدئو کلیپ تماشا کنید.

 

http://www.youtube.com/watch?v=N1taKLOD_Qc

معلوم نیست چرا شاهدان بالا که در یک نظر از زیر چشم‌بند و در فضای دلهره آور و ... احمدی‌نژاد را با قیافه‌ای خاص دیده‌ بودند به انتشار دهندگان عکس تذکری نداده و نمی‌دهند که گروگان‌گیر مربوطه هیچ شباهتی به احمدی نژاد (گلپا یا میرزایی) یا بازجوی آن موقع آن‌ها ندارد؟ اگر بازجوی مربوطه شبیه فردی بوده که دست گروگان‌ آمریکایی را گرفته که دیگر احمدی‌نژاد نیست. او تقی محمدی است. آیا از درک چنین رابطه‌ی ساده‌ای هم عاجز هستند؟ غلامرضا جلال که گفته‌هایش در کلیپ بالا همراه با عکس تقی محمدی به عنوان احمدی نژاد آمده چرا در این مورد توضیح نمی‌دهد که او کسی نیست که من دیدم؟ او و دیگران، چهره را به یاد دارند وگرنه اسم احمدی‌نژاد که در میان نبوده است و از اسم مستعار استفاده می‌کرده.

 

التبه این عکس که هیچ شباهتی به احمدی‌نژاد سال ۵۸ نداشت توسط میلیون‌ها نفر دیده شد و کسی دم بر نیاورد که لااقل ۱۰-۱۵ سانتی‌متر اختلاف قد احمدی نژاد و صاحب عکس است! کسی که قدش آب نمی‌رود. برای رژیم کافی بود که ثابت کند فرد مزبور احمدی‌نژاد نیست تا حضور او در گروگان‌گیری نیز لوث شود. چنان که چنین نیز کرد. ابتدا اجازه داد موضوع ابعاد بین‌المللی و جهانی پیدا کند و بعد وارد میدان شد و بطلان آن را ثابت کرد. به نظر من مسئول این کار زشت و دشمن شاد کن کسانی بودند که به زعم خود خدمت می‌کردند. با استفاده از آن عکس و با توضیح دقیق سابقه‌ی افرادی که در دو طرف گروگان آمریکایی هستند بهتر می‌شد به افشای رژیم پرداخت تا دروغ پردازی‌هایی که انجام شد.

دو طرف گروگان‌ آمریکایی دو عنصر اطلاعاتی رژیم بودند که هر دو کشته شدند. یکی تقی محمدی و دیگری جعفر ذاکری برادر مرحوم ابراهیم ذاکری مسئول کمیسیون امنیت شورای ملی مقاومت و از رهبران مجاهدین. میشد گفت چنانچه گروگان‌های آمریکایی در اختیار دانشجویان بودند چرا یکی از آن‌ها با چشم بند توسط دو مهره اطلاعاتی رژیم جا به جا می‌شود؟ جعفر در اطلاعات و امنیت سپاه بود و بعدها به فرماندهی سپاه تبریز و ناحیه یک رسید و از نزدیکان سید حسین موسوی تبریزی دادستان جنایتکار رژیم به شمار می‌رفت. مادرش خانم سکینه محمدی اردهالی که جلسات قران و دعای زنان در تهران را اداره می‌کرد، تنها به خاطر مخالفت با اعدام و شکنجه‌ و کشتار بهترین فرزندان میهن و دفاع از فرزندان مجاهدش که به مبارزه با رژیم پرداخته بودند، در سن ۵۹ سالگی مقابل جوخه اعدام ایستاد.

بعد از آن عکسی از احمدی نژاد و محمدصادق نجمی ، امام جمعه خوی و نماینده‌ی مجلس خبرگان از آذربایجان شرقی را چاپ کرده و مدعی شدند که در این عکس او کنار آخوند فضل‌الله محلاتی نماینده‌ی خمینی در سپاه پاسداران ایستاده است. به این وسیله خواستند روی نقش احمدی‌نژاد در تروریسم بین‌المللی دست بگذارند. برای رژیم کافی بود ثابت کند که فرد مزبور محلاتی نیست و به این وسیله‌ نقش بدون گفتگوی احمدی‌نژاد در تروریسم دولتی را انکار کند. چنان که چنین نیز کرد و مدعیان به سرعت آن را از  روی سایت‌هایشان برداشتند.

نفی اتهام تیرخلاص زن بودن احمدی نژاد به مفهوم نفی جنایاتی که او در طول ۳۰ گذشته مرتکب شده نیست. کما این که اگر کسی فردا خامنه‌ای و رفسنجانی و موسوی اردبیلی و خاتمی را به این کار متهم کند همین موضع را خواهم گرفت. آنها جنایات زیادی مرتکب شده‌اند اما بازجو و تیرخلاص زن در  اوین دهه شصت نبوده‌اند. تلاش من مبارزه با یک فرهنگ زشت و نادرست است.

پیش از این در کتاب «نه زیستن نه مرگ» تلاش کردم تا شهادت زندانبان سابق کمال افخمی را که نزد مجاهدین شهادت داده بود لاجوردی در دوران قتل‌عام ۶۷ نارنجک در میان زندانیان می‌انداخت و آن‌ها را تکه تکه می‌کرد و سپس تیرخلاص به زنده‌ماندگان می‌زد رد کنم.

شهادت افخمی بخشی از نشریه مجاهد را به خود اختصاص داده بود. عده‌ای آن موقع رذیلانه تبلیغ می‌کردند که قصد دارم نقش لاجوردی در جنایت را انکار کنم! برای هر انسان با شعوری همان موقع هم مشخص بود که هدفم دفاع از حقیقت بود و نه «قصاب تهران» لاجوردی. هرچند لاجوردی را یکی از بزرگترین جنایتکاران قرن می‌شناسم.

خوشبختانه عاقبت آقای حمید اسدیان گردآوردنده‌ کتاب‌های مجاهدین در زمینه خاطرات زندان و ... که مطمئناً کتاب من را خوانده است در وبلاگ خود در مقاله‌ای راجع به لاجوردی نظر من را پذیرفت و نوشت:

 

«يك قلم از «ژرف نگر»ي لاجوردي را درست در بحبوحه قتل عامهاي سياه سال67، وقتي كه روزانه صدها مجاهد و مبارز اسير را دسته دسته به دار مي آويختند، ببينيم. او به ظاهر در آن نسل كشي مستقيماً نقش و دست نداشت اما در مصاحبه با روزنامه ها خطاب به حكام شرع گفت:...»

 

 هرچند آقای حمید اسدیان نسبت به انتشار گزارشات قبلی در مورد نقش مستقیم لاجوردی در آن جنایت انتقادی از خود و دست‌اندرکاران نکرده است اما به نظرم همین‌قدر هم موضعگیری ایشان جای تشکر و قدردانی دارد. همه‌ی ما امکان دارد مرتکب اشتباه شویم. اعتراف به اشتباه اسباب بزرگی است. 

تجربه ثابت کرده است اگر زمانی پای حسابرسی و دعواهای حقوقی به ویژه در مراکز حقوقی و قضایی بین‌المللی پیش بیاید ادعاهای نادرست، اطلاعیه‌های غیرواقعی، بزرگ‌نمایی‌های بی‌جهت و شهادت‌های دروغ و ضد و نقیض به ضد خود ما و در مسیر خواست و منافع جنایتکاران عمل می‌کند.

از این‌ها گذشته اخلاق به ما حکم می‌کند که حتا در ارتباط با دشمنان‌مان و جنایتکاران علیه بشریت نیز  عدالت را رعایت و از طرح اتهامات واهی پرهیز کنیم. وجه ممیزه مقاومت عادلانه با رژیم سرکوبگر جمهوری اسلامی در همین‌جاست. ما مجاز به استفاده از هر شیوه‌ای نیستیم.

 

 ایرج مصداقی

 

۱۹ آبان ۱۳۸۷

Irajmesdaghi@yahoo.com

 

www.irajmesdaghi.com

 

 

بعدازتحریر:
قابل توجه شاهدان، عکس احمدی‌نژاد اخیرا انتشار یافته است

 

 

 

 http://www1.farsnews.com/newstext.php?nn=8708300741

منبع:پژواک ایران


ایرج مصداقی

فهرست مطالب ایرج مصداقی در سایت پژواک ایران 

*نتایج فاجعه‌بار مماشات غرب با چهاردهه گروگانگیری نظام اسلامی  [2024 Jan] 
*ابعاد یک حکم تاریخی؛ مبادله فرضی حمید نوری و سناریوهای محتمل  [2023 Dec] 
*مسئولیت پزشکان بیمارستان فجر ارتش در تراژدی آرمیتا  [2023 Oct] 
*فروپاشی درونی جدّی‌ترین احتمال فروپاشی رژیم ایران  [2023 Aug] 
*مشابهت خبرسازی «زخمی‌شدن قاسم سلیمانی در سوریه» و بستری شدن نیری در آلمان  [2023 Jul] 
*جنبش دادخواهی و جنجال خبری بستری شدن نیری در هانوفر  [2023 Jul] 
*رؤیای محو آثار جنایت در «دستور تعطیلی گوهردشت»  [2023 Apr] 
*حکم اعدام شارمهد؛ پاسخ پیشبینی‌پذیر تهران به پیام ضعیف اروپا  [2023 Feb] 
*پیامدهای کنفرانس امنیتی مونیخ   [2023 Feb] 
*وهم حمله نظامی به ایران یا جنگ واقعی جمهوری اسلامی با جهان؟  [2023 Jan] 
*همزمانی معنادار شایعه ترور صلواتی با تصمیم به قتل دو جوان  [2023 Jan] 
*در آستانه تشکیل دادگاه تجدید نظر در پرونده حمید نوری: تحریف‌های مشاور حقوقی خانواده او  [2023 Jan] 
*دادگاه تجدید نظر در پرونده حمید نوری و شروع دور جدیدی از تبلیغات جنایت‌پوشانه‌ی رژیم  [2022 Dec] 
*محمود سالارکیا، نمونه یک وکیل همدست دستگاه قضائی  [2022 Dec] 
*فهرست یک کشتار خاموش؛ سایه سنگین ارعاب بر سر کادر پزشکی  [2022 Dec] 
*وکیل چیست و «وکیل جمهوری اسلامی» کیست؟  [2022 Dec] 
*جواد علی‌اکبریان، یکی دیگر از مجریان کشتار ۶۷  [2022 Dec] 
*اعدام محسن شکاری و تبعات آن برای جنبش انقلابی  [2022 Dec] 
*خیزش ۱۴۰۱؛ حکومت «به دنبال گردن برای طناب دار»  [2022 Dec] 
*چقدر می‌توان به پرونده ایران در «شورای حقوق بشر» امید بست؟  [2022 Nov] 
*شادی صدر و شادی امین و تجاوز به زنان در زندان  [2022 Nov] 
*سوابق سیاه عبدالرضا مصری، مدافع کشتار معترضان بلوچ  [2022 Nov] 
*بدون نیروی جانشین، غرب با انقلاب ایران همسو نمی‌شود  [2022 Nov] 
* از مشهد تا شیراز؛ آیا حمله شاهچراغ تکرار سناریویی آشنا نیست؟  [2022 Oct] 
*سرگذشت اوین؛ ریشه‌های هراس از نماد جنایت  [2022 Oct] 
*آیا نارضایتی امثال اصغر ناظم‌زاده نشانه شکاف در حاکمیت است؟  [2022 Oct] 
*پشت پرده پرونده مرگ مهسا؛ راستی‌آزمایی گزارش پزشکی قانونی  [2022 Oct] 
*راهکارهایی عملی برای جبران انفعال غرب در برابر جمهوری اسلامی  [2022 Oct] 
*آیت‌الله منتظری؛ مقام رفیع وجدان در منش یک روحانی استثنایی  [2022 Sep] 
*صادق قطب‌زاده؛ از رویای قدرت تا کابوس سقوط  [2022 Sep] 
*علی‌اصغر حجازی؛ از سرکوب زنان تا تامین امنیت بیت خامنه‌ای  [2022 Sep] 
*قطع رابطه آلبانی با ایران؛ هشدار صریح غرب به جمهوری اسلامی؟  [2022 Sep] 
*سید جواد حجازی؛ تجارت مذهبی و نفوذ سیاسی  [2022 Sep] 
*رد پای روابط مافيایی صاحبان قدرت در قتل علی محفوظی  [2022 Aug] 
*خنجر «فتوای خمینی» بر گلوی سلمان رشدی و مسئولیت آمران  [2022 Aug] 
*محاکمه حمید نوری و نقش کاوه موسوی؛ از مشارکت در دستگیری تا کارشکنی تبهکارانه از مشارکت در دستگیری تا کارشکنی تبهکارانه [2022 Aug] 
*کشتار ۶۷ و سلسله دروغ‌های «دادستانی با اختیارات ویژه»  [2022 Aug] 
*نقاشیان با روایت داستان «ترور خمینی» به دنبال چیست؟  [2022 Jul] 
*در «روز جهانی عدالت» جنبش دادخواهی ایران کجا ایستاده است؟  [2022 Jul] 
*افشای توطئه کاوه موسوی همزمان با اعلام حکم دادگاه حمید نوری  [2022 Jul] 
* واکنش ایرج مصداقی به اظهارات حسینعلی نیری، مسئول «هیات مرگ»  [2022 Jul] 
*کشتار ۶۷ به روایت حسینعلی نیری؛ یک راست و دریایی از دروغ  [2022 Jul] 
*اطلاعیه مهم دادگاه ناحیه استکهلم در ارتباط با حکم دادگاه حمید نوری  [2022 Jul] 
*ساختار اطلاعاتی و امنیتی سپاه پاسداران  [2022 Jun] 
*نقش امیدوار رضایی در لاپوشانی راز مرگ سعید امامی   [2022 Jun] 
*پزشکانی که به دست "جوخه‌های امنیتی" حذف شدند  [2022 Jun] 
*پرونده‌سازی برای "عنکبوت مقدس" در متن فاجعه متروپل  [2022 May] 
* همکاری مسعود رجوی و دستگاه امنیتی رژیم علیه پرونده حمید نوری عامل کشتار ۶۷  [2022 May] 
*چرا پرونده حمید نوری در خارج از سوئد کلید خورد؟  [2022 May] 
*در ایران بالایی ها هم دیگر نمی توانند حکومت کنند و این سرآغاز انقلاب است  [2022 May] 
*اعدام فرخ‌رو پارسا؛ ضديت با سلطنت پهلوی يا زن‌ستيزی آگاهانه؟  [2022 May] 
*کیفرخواست حمید نوری در آینه انتقادها  [2022 Mar] 
*محمدی‌ ری‌شهری طراح کشتار سال ۶۷  [2022 Mar] 
*مورس چیست و در زندان چگونه مورس می‌زنند   [2022 Feb] 
*صداهایی از حمید نوری چند ساعت قبل از سوار شدن به هواپیما دارم راستی‌آزمایی ادعاهای قوه قضاییه جمهوری اسلامی در مورد دادگاه حمید نوری-بخش سوم [2022 Feb] 
*جعل پردازی و سناريو سازی امنيتی نمونه شاخصی از همياری برخی مخالفان   [2022 Feb] 
*علی هاشمی از تأسیسات زندان بیرجند تا ریاست اوین   [2022 Jan] 
*رضا سیف‌اللهی، از دانشگاه و حوزه تا فرماندهی امنیتی و نظامی  [2022 Jan] 
*محاکمه حميد نوری؛ دور جديد تبلیغات جمهوری اسلامی   [2022 Jan] 
*از گلزاده غفوری تا محمدعلی زم: جمهوری اسلامی و لباس روحانیت   [2021 Dec] 
*سکان بهداشت و درمان و آموزش کشور در دست چه کسانی است؟ − نمونهٴ سرپرست دانشگاه علوم پزشکی تهران  [2021 Nov] 
*سهمیه جدید سپاه قدس در آموزش عالی  [2021 Oct] 
*مرگ حاج داوود رحمانی؛ رئیس و شکنجه‌گر زندان قزلحصار  [2021 Oct] 
*سردار نجات، یکی از مسئولان سرکوب جنبش‌های اجتماعی و «نجات» نظام را بهتر بشناسیم  [2021 Oct] 
*مقوله‌ی حجت‌الاسلام «جعفر نیری» و مستند‌سازی کشتار ۶۷  [2021 Oct] 
*سپاه پاسداران؛ از دخالت در انتخابات سازمان نظام پزشکی تا تسلط بر آن  [2021 Oct] 
*نگاهی به پرونده اعمال محسن رضایی، به مناسبت منصب جدیدش   [2021 Sep] 
*فاجعه کشتار ۶۷ و «گل‌های داوودی»  [2021 Sep] 
*یک چهره‌‌ امنیتی و سرکوبگر، دبیر تازه مجمع تشخیص مصلحت نظام  [2021 Sep] 
*در جستجوی عدالت از استکهلم تا استانبول   [2021 Sep] 
*کرونا جان احمد زرگر، قاضی «ناقض حقوق بشر» را گرفت  [2021 Sep] 
*دادگاه حمید نوری سیاست مماشات اتحادیه اروپا را هدف قرار داده است  [2021 Aug] 
*چگونه نظام پزشکی در ایران به سازمانی حکومتی بدل شد  [2021 Jul] 
*میراث رئیسی؛ نابودی استقلال کانون وکلا   [2021 Jul] 
*اژه‌ای در رأس قوه قضائیه؛ خامنه‌ای شمشیر را از رو می‌بندد   [2021 Jul] 
*تشکیل پرونده بین‌المللی برای رئیسی؛ بدیلی عملی برای راهکار غیرعملی عفو بین‌الملل  [2021 Jun] 
*نقش ابراهیم رئیسی در دوره انتقالی دادستانی تهران از سال ۱۳۶۳ تا ۱۳۶۵  [2021 Jun] 
*مدارک تحصیلی جعلی در نظام اسلامی؛ رئیسی تازه‌ترین مورد   [2021 Jun] 
*از بازجویی و شکنجه‌گری در اوین تا حقوقدانی در شورای نگهبان   [2021 May] 
*مسعود رجوی عاقد پیوند نامبارک علی سرابی و فریدون ژورک (بخش یک)  [2021 May] 
*واکسن کرونا و راهپیمایی اربعین   [2021 May] 
*ابراهیم رئیسی؛ از گورستان خاوران تا خیابان پاستور  [2021 May] 
*مردد بین پوشیدن لباس روحانیت و شخصی  [2021 May] 
*از «اکتبر سرخ» و «پرولتاریا» تا ا‌م‌القرا اسلام و «معصوم».  [2021 May] 
*افزایش خودکشی و اعتیاد در میان انترن‌ها و رزیدنت‌ها در ایران  [2021 May] 
*انستیتو پاستور، همه‌گیری کرونا و واکسن ایرانی  [2021 May] 
*ردپای اهمیت استراتژیک یمن برای جمهوری اسلامی در فایل صوتی ظریف   [2021 Apr] 
*مشکلات نظام پرستاری در ایران  [2021 Apr] 
*سیر انحطاط و رذالت – نمونه احمد میراحسان  [2021 Apr] 
*شگردهای اتاق‌های فکر جمهوری اسلامی در زمینه انتشار اسناد جعلی  [2021 Apr] 
*تعیین تاریخ محاکمه حمید نوری؛ دادگاهی بی‌سابقه در سوئد   [2021 Mar] 
*توطئه‌ی فرقه‌ی رجوی علیه ایرج مصداقی و دادگاه حمید نوری  [2021 Mar] 
*شورای نگهبان، دستگاه قضایی و روابط انگلیسی  [2021 Mar] 
*آزمون آزموده؛ چرا اروپا در برابر اقدامات تروریستی ایران قاطع نیست؟   [2021 Feb] 
*«مجاهد پرکینه» دست به دامان سیاستمدار نژادپرست «آمریکایی»  [2021 Jan] 
*فرمان کرونایی خامنه‌ای و قبله درمانی نزدیکان رهبر  [2021 Jan] 
*اصلاح‌طلب دست‌ساز چگونه از خود دفاع می‌کند؟  [2021 Jan] 
*یکی از شخصیت‌های «اصلاح‌طلبیِ»عامل سازمان اطلاعات سپاه و بیت رهبری: محمد زارع گشتی فومنی  [2021 Jan] 
*بحران کرونا در ایران؛ واکسن داخلی یا خارجی؟  [2020 Dec] 
*من و شما و روح‌الله زم  [2020 Dec] 
*ممنوعیت پیوند اندام ایرانیان به اتباع خارجی   [2020 Dec] 
*آیا موساد اردشیر حسین‌پور، دانشمند هسته‌ای را ترور کرده است؟  [2020 Dec] 
*آخرین قدم‌ها برای نابودی استقلال کانون وکلا   [2020 Dec] 
*آزادی پژوهشگر استرالیایی در چارچوب «سیاست گروگانگیری که بخشی از سیاست خارجی نظام جمهوری اسلامی است» صورت گرفته  [2020 Nov] 
*اتهام بمبگذاری ایران در تایلند؛ آزادی تروریست‌ها به چه قیمت؟   [2020 Nov] 
*مرگ بیماران و آسیب‌های جانی ناشی از سوءمدیریت و فساد سیستم بهداشتی  [2020 Nov] 
*داروهای بی‌کیفیت ایرانی و رنج بیماران   [2020 Nov] 
*انتقال محمد مقیسه، یکی از جنایتکاران علیه بشریت به دیوان عالی کشور  [2020 Nov] 
*در سالگرد دستگیری حمید نوری جنبش دادخواهی فرصت یک دادخواهی دیگر را از دست داد  [2020 Nov] 
*کرونا جان یکی از عوامل اصلی کشتار ۶۷ را گرفت  [2020 Oct] 
*محمدجعفر محلاتی، منکر اعدام‌های ۶۷، «استاد صلح» دانشگاه آمریکایی   [2020 Oct] 
*محمدعلی پورمختار: پاسدار، وکیل، نماینده مجلس و متهم به فساد   [2020 Oct] 
*گزارش عفو‌ بین‌الملل و اشتباهات و کمبودهای بیانیه خانواده‌های قتل‌عام شدگان  [2020 Oct] 
*ماجرای رستوان کلاب ایبریا در تفلیس و تصحیح خطایم در مورد هلدینگ بین‌المللی آدونیس  [2020 Oct] 
*امیرعباس سهراب‌بیگ از معاونت دستگاه قضایی تا کلاب‌داری در گرجستان  [2020 Sep] 
*«صداهای یک کشتار جمعی» راه دادخواهی را به مجامع بین‌المللی باز می‌کند  [2020 Sep] 
*قدرت و فقاهت – نمونه یوسف صانعی  [2020 Sep] 
*چتر حمایتی کانادا و اروپا بر سر عاملان پرونده هسته‌ای ایران ؟  [2020 Sep] 
* روح‌الله حسینیان و کارنامه‌ای سراسر جنایت   [2020 Aug] 
*وکلای کار چاق‌کن در دستگاه قضایی ولایی  [2020 Aug] 
*فریب قدرت‌نمایی پوشالی دستگاه امنیتی با دستگیری جمشید شارمهد را نخورید  [2020 Aug] 
*دبیر دریابیگی بلوردی، وکیل همدست جانیان در پرونده زم و متهمان جنبش آبان   [2020 Jul] 
*نگاه دستگاه قضایی نظام ولایی به امر وکالت و کانون وکلا   [2020 Jul] 
*وکیلان همدست با نظام شکنجه: مورد گودرز افتخارجهرمی  [2020 Jun] 
*مرگ مرجان و تبلیغات گوبلزی فرقه رجوی  [2020 Jun] 
*وابستگان فرقه رجوی و دستگاه امنیتی و سلیمانی «کودک کش»  [2020 Jun] 
*وکیلان همدست با نظام شکنجه: مورد سیدرضا زواره‌ای   [2020 Jun] 
*دادستان کل آلمان و دادستان ایالت نیدرزاکسن: قاضی منصوری باید در آلمان مورد تعقیب قضایی قرار گیرد  [2020 Jun] 
*نمونه‌ای ديگر از همکاری دستگاه امنیتی نظام اسلامی با فرقه رجوی: جعل نامه و سند  [2020 Jun] 
*وکیلان همدست با نظام شکنجه: مورد ابوالقاسم ستاریان   [2020 Jun] 
*بیل‌ریچاردسون مواجب‌بگیر فرقه‌رجوی و کارچاق‌کن جواد ظریف و نظام اسلامی   [2020 Jun] 
*دسته گل وزیر اطلاعات دولت روحانی به مسعود رجوی   [2020 May] 
*سکوت اصلاح طلبان در ارتباط با دستگیری حمید نوری و موضع خامنه‌ای درباره‌ی کشتار ۶۷  [2020 May] 
*پاندمی کرونا و موفقیت‌های ادعایی سپاه و بسیج و نیروهای نظامی  [2020 May] 
*فساد و سپا‌هی‌گری در شرکت‌های تجهیزات پزشکی و پخش دارو   [2020 May] 
*طرح یک پرسشنامه (مجاهدین در برابر پرسش‌های مردم) بخشی از «گزارش ۹۳»  [2020 Apr] 
*مافیای دارو و پدرخوانده‌هایش   [2020 Apr] 
*سرنوشت عبرت‌انگیز دو زن، فیروزه بنی‌صدر و مریم رجوی  [2020 Apr] 
*خشم و کینه‌ی رجوی از چیست و چرا بهتان می‌زند؟   [2020 Mar] 
*سرگذشت مادر عالمه و فرار مسعود رجوی از عراق  [2020 Mar] 
*اپیدمی کرونا، تحریم دارو و «ایمنی گله‌ای»   [2020 Mar] 
*رقابت رجوی و خامنه‌ای بر سر فتوای دفن مردگان  [2020 Mar] 
*در برابر رژیم هیچ‌ افق روشنی قرار ندارد  [2020 Mar] 
*درگذشت یک جنایتکار (دکتر حبیب‌‌‌آلله پیروی) در اثر کرونا  [2020 Mar] 
*تشدید جنون رجوی   [2020 Mar] 
*طنز یا تراژدی!‌ فتوای دفن مردگان مسعود رجوی   [2020 Mar] 
*تصحیح و پوزش بابت اشتباهم راجع به شهرام منافی   [2020 Mar] 
*نقش قاسم سلیمانی و ظریف در جراحی بشار اسد و پیامدهای آن  [2020 Feb] 
*در نظام ولایی کدام پزشکان «گُم» می‌شوند و چه کسانی بالا می‌روند؟  [2020 Jan] 
*بیل ریچاردسون از مجیزگویی برای مریم رجوی تا معامله با جواد ظریف  [2020 Jan] 
*همگونی و همسانی شعارها و مطالبات در دیماه ۱۳۹۶ و آبان ۱۳۹۸ پیوستگی و ناپیوستگی در خیزش‌های اعتراضی [2020 Jan] 
*عفونت دندانپزشکی ولایی  [2019 Dec] 
*خوی ولایی در عرصه پزشکی و شکستن سوگند بقراط  [2019 Dec] 
*همکاری مسعود رجوی و دستگاه امنیتی رژیم علیه پرونده حمید نوری عامل کشتار ۶۷  [2019 Dec] 
*از نوابغ رانتی در عرصه پزشکی پروژه‌ ولاییِ خودی‌سازی در عرصه پزشکی (۳)   [2019 Nov] 
*اطلاعیه مهم  [2019 Nov] 
*شکل‌های امتیازدهی به خودی‌ها برای تولید پزشک ولایی  پروژه‌ ولاییِ خودی‌سازی در عرصه پزشکی (۲) [2019 Nov] 
*جزئیاتی جدید از دستگیری دادیار سابق قوه قضاییه در سوئد   [2019 Nov] 
*اینک صدای قتل‌عام‌شدگان  [2019 Nov] 
*عملیات موفقیت آمیز «دادخواهی ۶۷»   [2019 Nov] 
*تاریخچه تصرف عرصه پزشکی کشور توسط دستگاه ولایی پروژه‌ ولاییِ خودی‌سازی در عرصه پزشکی (۱) [2019 Nov] 
*چند نابغه و عصاره فضائل نظام ولایی   [2019 Oct] 
*حتی همسر جنتی هم هیچگاه از محل دفن فرزند سیاسی‌اش آگاه نشد   [2019 Oct] 
*اپیدمی ایدز و زگیل تناسلی و نقش نظام اسلامی در آن   [2019 Oct] 
*حکومت داعش در بیمارستان‌ها و مراکز درمانی ایران  [2019 Sep] 
*مشارکت گروهی از پزشکان و کادرهای پزشکی سرسپرده در جنایت   [2019 Aug] 
*سرانجامِ «ابن‌سینا»ی حوزه علمیه قم و عضو شورای خبرگان طب اسلامی   [2019 Aug] 
*چرا نظام ولایی نام کشتی گریس ۱ را به آدریان دریا تغییر داد؟ ‏  [2019 Aug] 
*«جهاد علمی» وابستگان نظام ولایی  [2019 Aug] 
*من و متهمان ترور‌های هسته‌ای/ نگاهی به گزارش بی بی سی   [2019 Aug] 
*دروغ‌، دروغ و دروغ: وقتی حقیقتِ یک جنایت را وارونه می‌سازند  [2019 Jul] 
*مرتضی اشراقی، عضو هیأت کشتار ۶۷، در کسوت وکیل  [2019 Jul] 
*پرونده‌ی نفتی: وکیل متهم و شاکی و قاضی، همدست یکدیگر  [2019 Jul] 
*وکیل شرکت نفت در پرونده‌ی بابک زنجانی کیست؟‌   [2019 Jun] 
*ایرج مصداقی: جنبش سبز نقطه پایان اصلاحات در ایران بود   [2019 Jun] 
*روح‌الله حسینیان، جنایتکاری در لباس وکیل مدافع  [2019 Jun] 
*صادرکنندگان هزاران حکم «اعدام» در مقام وکالت  [2019 May] 
*طرح یک پرسشنامه (مجاهدین در برابر پرسش‌های مردم) بخشی از «گزارش ۹۳»   [2019 May] 
*چهل و چهار سال پس از ترور شریف واقفی؛ شباهت‌های رفتاری مسعود رجوی و تقی‌ شهرام   [2019 May] 
*در تبریز: جمعی از جانیان در لباس وکالت   [2019 May] 
*«حاج غفور» از قتل قاسملو تا درگیر شدن با علی دایی   [2019 May] 
*مسعود رجوی سه دهه «فرار» از «جانبازی» و به خطر انداختن جان مجاهدین   [2019 Apr] 
*جانیان و عاملان کشتار ۶۷: ارتقای مقام در دستگاه قضایی  [2019 Apr] 
*جعلیات «ایران بریفینگ» و چهره‌های گوناگون امیرفرشاد ابراهیمی بازیچه‌ی دستگاه امنیتی  [2019 Apr] 
*غلامحسین مستقیمی ‌‌تهرانی – سرنوشت یک تروریست ولایی  [2019 Apr] 
*شادی صدر از «فمینیست آخوندزاده» تا افشاگر «چهره جنایت»  [2019 Apr] 
*وقتی دانشجوی حقوق شکنجه‌گر می‌شود   [2019 Mar] 
*من و حسین شریتعمداری و «رادیو منحرفان جنسی» و سفر با گذرنامه‌ی عادی جمهوری اسلامی به هر نقطه دنیا  [2019 Mar] 
*حاج داوود رحمانی: معرف کامل نظام زندان‌ها در حکومت ولایی  [2019 Mar] 
*عکس جدید «میرطاهر» در حال غرس نهال در بیت رهبری و «فاضلاب»‌های امنیتی رژیم  [2019 Mar] 
*اراذل و اوباش در خدمت نظام سرکوب   [2019 Mar] 
*چگونگی ضربه ۱۹ بهمن ۱۳۶۰ و کشته شدن موسی خیابانی  [2019 Feb] 
*احمدرضا کریمی «تواب دو نظام» و همکار دو دستگاه امنیتی  [2019 Feb] 
*شادی امین و شادی صدر و مقوله‌ی «آیت‌الله» و «هیتلر»  [2019 Feb] 
*محمد مهرآیین از جنایتکاران شاخص دهه‌ ۶۰ درگذشت  [2019 Jan] 
*یکی دیگر از شخصیت‌های نظام شکنجه: “صبحی”، رئیس زندان گوهردشت   [2019 Jan] 
*سرهنگ مهدی مناجاتی دشمن کارلوس کی‌روش، دوست چه کسانی است؟   [2019 Jan] 
*دکتر شیخ‌الاسلام‌زاده: نقش‌آفرینی در سیاه‌ترین روزهای اوین  [2019 Jan] 
* «در اوین به کابل شکنجه می‌گفتند قانون اساسی»  من_هم_شکنجه_شدم [2019 Jan] 
*یک جلوه شاخص درهم‌آمیزی دروغ و بهره‌کشی و خشونت: اسدالله بادامچیان و تبارش  [2019 Jan] 
*از الهاشمی النجفی تا هاشمی‌‌شاهرودی  [2018 Dec] 
*هیئت‌های مؤتلفه اسلامی، حزب زندانبانان و رانت‌خواران  [2018 Dec] 
*شادی‌صدر و شادی امین و «ملاخور» کردن تلاش‌های دیگران   [2018 Dec] 
*با آب هفت دریا نیز ننگ کشتار ۶۷ را نمی‌توان شست/ پاسخی به ادعاهای میرحسین موسوی  [2018 Sep] 
*تابستان ۶۷ و انتخابات ۹۶؛ چه کسی مسئول است؟  [2018 Sep] 
*مبانی ایدئولوژیک زندان و شکنجه در جمهوری اسلامی ایران  [2018 Sep] 
*«شکنجه به نام الله» Torture in the name of allah  [2018 Sep] 
*پافشاری بر دادخواهی و تهدید آینده نظام   [2018 Sep] 
*سرگذشت غمبار اسیران ایرانی پیوسته به مجاهدین در عراق   [2018 Aug] 
*۴ دهه فراز و نشیب در روابط ایران و اسرائیل   [2018 Jul] 
*عباس امیرانتظام، یک پرونده نمادین  [2018 Jul] 
*بهانه‌جویی آمریکا برای حمله‌‌ی نظامی؟  [2018 Jun] 
*همچنان می‌گویم ای کاش نه تیم ملی فوتبال، که جامعه‌ی ایران «کارلوس کی‌روشی» می‌داشت  [2018 Jun] 
*برای ممانعت از تحریم و جنگ، در برابر نظام ولایی بایستیم  [2018 Jun] 
*تیم ملی فوتبال ایران همچنان نماینده مردم ایران  [2018 Jun] 
*سپاه پاسداران انقلاب اسلامی رو در روی منافع ملی  [2018 Jun] 
*تذکر: عکس پرویز یعقوبی در میان شهدای مجاهدین  [2018 May] 
*فردی که در دسامبر ۲۰۱۵ در هلند کشته شد محمدرضا کلاهی عامل بمب‌گذاری در حزب جمهوری بوده است   [2018 May] 
*قدرت و فقاهت – نمونه یوسف صانعی   [2018 May] 
*همسر و فرزند سعید امامی می‌توانند به آمریکا بروند اما بسیاری از ایرانیان نه!   [2018 May] 
*چرا سیستم ناتوان از حل مسئله فساد سیستماتیک است؟ − نمونه ولی فقیه و نماینده‌اش در گیلان  [2018 Apr] 
*جای خالی «قاضی حداد» در میان متهمان کهریزک  [2018 Apr] 
*جایگاه روشن سعید مرتضوی در نظام، توضیح‌دهنده ابهام در جای کنونی او  [2018 Apr] 
*«طب اسلامی» و خطری که جان مردم را تهدید می‌کند   [2018 Apr] 
* صادق خلخالی نماد «انقلاب اسلامی»   [2018 Feb] 
*این یکی هم رؤیای رهبری در سر دارد: محسن اراکی  [2018 Feb] 
*اشغال سفارت آمریکا: سرگذشت گرو‌گان‌گیران  دانشجویان پیرو خط امام، خامنه‌ا‌ی و عذرخواهی [2018 Jan] 
*دکتر مجید سمیعی و امیدوار رضایی پزشکان ویژه‌ی هاشمی شاهرودی  [2018 Jan] 
*دکتر مجید سمیعی پزشک هاشمی‌شاهرودی حقه‌باز و کلاهبردار یا «ابر جراح»  [2018 Jan] 
*در تجمعات اعتراضی شرکت کنیم یا نکنیم؟ چه شعاری انحرافی است؟  [2017 Dec] 
*جفنگیات مأموران امنیتی نظام تحت نام دشمن اسلام و نظام  [2017 Dec] 
*کارنامه‌ی صادق لاریجانی و محک‌زدن ادعای احمدی‌نژاد  [2017 Dec] 
*راه اندازی «زندان جدید» فرقه رجوی در اروپا  [2017 Dec] 
*مکارم شیرازی حکم به «بیزاری» از جمهوری اسلامی می‌دهد!   [2017 Nov] 
*ادعای غیرواقعی «به‌رسمیت شناخته شدن قربانیان کشتار ۶۷ به عنوان ناپدیدشده قهری»   [2017 Nov] 
*دادخواهی در ایران: هنوز در ابتدای راه  [2017 Nov] 
*محسن آرمین شکنجه‌گر دهه‌ی ۶۰ همچنان در باتلاق دروغ دست و پا می‌زند  [2017 Nov] 
*انتری که لوطی‌‌اش نمرده است ( مهدی فلاحتی و روح‌الله زم)  [2017 Oct] 
* داستان فراموش شده یک حاکم شرع در دهه ۶۰ حسین موسوی تبریزی از حاکم شرع تا اصلاح‌طلب  [2017 Sep] 
*علی قدوسی دادستان کل انقلاب و ویرانگر «عدالت‌خانه»  [2017 Sep] 
*نقش یزدی در تحمیل خمینی به ایران بی‌بدیل است   [2017 Aug] 
*سایت توانا:‌ روحانیت انقلابی، متهم اصلی آتش‌سوزی سینما رکس آبادان  [2017 Aug] 
*نعمت احمدی و انکار نقش آوایی در کشتار ۶۷ با استفاده از «توریه» ‏  [2017 Aug] 
*خلخالی حکم اعدام خودش را صادر می‌کند   [2017 Aug] 
*تلاش سپاه و حاکم شرع خوزستان برای مخدوش نشان دادن روایت آیت‌الله منتظری از کشتار ۶۷‏  [2017 Aug] 
*تعویض صندلی میان مسئولان کشتار − چه کسی قرار است بر مسند وزارت دادگستری بنشیند؟  سیدعلیرضا آوایی سردسته‌ی تیم کشتار در خوزستان [2017 Aug] 
*قاتل قاسملو میزبان مراسم تحلیف روحانی و خیرمقدم گو به میهمانان خارجی  [2017 Aug] 
*آیا میرحسین موسوی شرمنده‌ی «عفو بین‌الملل» و نهاد‌های بین‌المللی می‌شود؟‌‏   [2017 Aug] 
* محمد محمدی‌گیلانی جنایتکاری در لباس «معلم اخلاق»   [2017 Aug] 
*اسدالله لاجوردی چشم و چراغ خمینی و خامنه‌ای  [2017 Jul] 
*‏«نومسلمانان دو آتشه» در عرصه‌ی هنر  [2017 Jul] 
*علی فلاحیان جنایتکاری که از پرده بیرون می‌آید   [2017 Jul] 
*پوزش به خاطر اشتباهم در مورد تاریخ مصاحبه‌ی تلویزیونی احسان طبری   [2017 Jul] 
*برگی از تاریخ؛ «قرارداد ۱۹۱۹»، نایبیان کاشان، پدربزرگم حاج‌محقق‌الدوله  [2017 Jul] 
*محسنی‌اژه‌ای چرا خاوری را فراری داد ‏  [2017 Jun] 
*دکتر مسعود شیری «جاودانه‌ای» که غریبانه رفت   [2017 Jun] 
*پاسخی به ادعاهای محسن آرمین بازجو و شکنجه‌گر سابق و «اصلاح‌طلب» کنونی  [2017 May] 
*سو‌ءاستفاده از نام و یاد جاودانه‌ها ممنوع (به یاد حسن جهان آرا)  [2017 May] 
*آنچه از رئیسی در «کشتار ۶۷» دیدم  [2017 May] 
*سعید کریمیان چه کسی بود و چه سابقه‌ای داشت؟  [2017 May] 
*«گلزارخاوران» مشهد، پیش پای «آیت‌الله قتل‌عام» ذبح می‌شود  [2017 Apr] 
*شیوه‌های جدید مأموران وزارت اطلاعات در فضای مجازی  [2017 Mar] 
*تقدیر هم‌زمان دعایی از یک چهره‌ی ملی و یک «جنایتکار علیه بشریت»  [2017 Mar] 
*نگاهی به زندگی برادران ذاکر، مسئولان اطلاعاتی رژیم خمینی و فرقه‌ی رجوی  [2017 Mar] 
*خطرات «عشق‌بازی» خامنه‌ای با «امام زمان» برای ایران و منطقه ‏  [2017 Feb] 
*شیخ محمد یزدی رئیس قوه قضاییه که چماقدار بسیج می‌کرد  [2017 Feb] 
*هادی غفاری شکنجه‌‌گری در لباس «اصلاح‌طلبی»  [2017 Feb] 
*تحلیل CIA از تسخیر سفارت آمریکا در تضاد کامل با ادعا‌های مضحک فخرآور  [2017 Feb] 
*حسین طائب یکی از خطرناک‌ترین چهره‌های امنیتی  [2017 Feb] 
*دست‌پخت سایت «همبستگی ملی» و خانم دشتی  [2017 Jan] 
*هاشمی رفسنجانی و خامنه‌ای در نگاه آیت‌الله گلزاده غفوری  [2017 Jan] 
*گزارش محرمانه‌ی CIA در مورد هراس اتحاد شوروی از انفجار دفتر حزب جمهوری اسلامی  [2017 Jan] 
*گزارش محرمانه‌ی CIA در مورد مسئولیت مجاهدین در انفجار حزب جمهوری اسلامی  [2017 Jan] 
*رپرتاژ آگهی «صدای آمریکا» برای مطرح کردن «بچه‌پررو» و «رفیق‌آیت‌‌الله»  [2017 Jan] 
*هاشمی معمار سرکوب دهه ۶۰ بود و مانع کشتار در پس از ۸۸  [2017 Jan] 
*محمدی‌ری‌شهری جنایتکاری که به چپاول مشغول است  [2017 Jan] 
*محمدعلی سرلک تیرخلاص‌زن دهه‌ی ۶۰ که روزگار خوشی ندارد  [2017 Jan] 
*اسدالله «خالصی» هم پر کشید و رفت  [2017 Jan] 
*رؤسای زندان اوین در دهه‌ی ۶۰  [2016 Dec] 
*سعید حسین‌زاده، زندانی سیاسی معترض، محمد حسین‌زاده مدیر داخلی اوین در دهه‌ی ۶۰  [2016 Dec] 
*نصیر نصیری و اسماعیل شاهرودی و «بی‌معرفتی»  [2016 Dec] 
*محسن نادریان، لات با معرفت قربانی «قتل‌های زنجیره‌ای»  [2016 Dec] 
*سعید امامی «سرباز راستین اسلام» که بود و چه کرد؟  [2016 Nov] 
*موسوی اردبیلی یکی از مسئولان کشتار دهه ۶۰  [2016 Nov] 
*پسر وزیر بهداری، زندانی سیاسی ۱۳ ساله و شهید ۱۵ ساله‌ «جبهه حق علیه باطل»  [2016 Nov] 
*تیرخلاص‌زن‌های اوین در دهه‌ی ۶۰ که کشته شدند  [2016 Nov] 
*«ارتجاع غالب» و «ارتجاع مغلوب»، دو تیغه یک قیچی   [2016 Nov] 
*شبیه سازی صفحه‌ی فیس بوک من توسط دستگاه اطلاعاتی رژیم   [2016 Nov] 
*تجاوز به کودکان و «حافظه تاریخی» ما ایرانیان   [2016 Nov] 
*توطئه‌ وزارت اطلاعات و بخش سایبری آن تحت پوشش دفاع از «چپ»‌  [2016 Nov] 
*«تیرخلاص‌زنی» که در ویلای شخصی‌اش بیلیارد بازی می‌کند  [2016 Nov] 
*با چهره‌‌ی «حاج آقا حسینی» و شبکه‌ی اطلاعاتی رژیم آشنا شویم  [2016 Nov] 
*سوءاستفاده جنسی از کودکان و نوجوانان در زندان  [2016 Oct] 
*کپی کردن صفحه‌ی فیس بوکم توسط «از ما بهتران»  [2016 Oct] 
*نامه‌ی شریرانه‌ی نماینده‌ی مریم رجوی به «کانون دوستداران فرهنگ ایران» در واشنگتن  [2016 Oct] 
*خامنه‌ای‌ و قاری قرآن فاسد، خمینی و روحانیت فاسد  [2016 Oct] 
*مسابقه‌ی فوتبال در روز تاسوعا، بمبگذاری در «حرم امام رضا» در روز عاشورا   [2016 Oct] 
*بیایید تصور کنیم....  [2016 Oct] 
*با نحوه‌ی کارکرد دستگاه اطلاعاتی و امنیتی در فضای مجازی آشنا شویم   [2016 Oct] 
*فیروز محوی یا «دزد ناشی» کمیسیون خارجه‌ شورای ملی مقاومت!   [2016 Oct] 
*مشارکت «فرقه‌ی رجوی» در زمینه‌سازی قتل «فراز» و «رها»   [2016 Oct] 
*«فراز» و «رها» جدیدترین قربانیان «قتل‌های زنجیره‌ای»  [2016 Sep] 
*محسنی اژه‌ای همچنان محرمانه حکم قتل صادر می‌کند  [2016 Sep] 
*رازینی قاتلی که به جنایاتش «افتخار» می‌کند  [2016 Sep] 
*پورمحمدی جنایتکاری که شب‌ها راحت می‌خوابد  [2016 Sep] 
*آمار واقعی زندانیان قتل‌عام‌شده در تابستان ۶۷ و جعلیات پیرامون گور دسته‌جمعی  [2016 Sep] 
*فیلم کامل گفتگوی ایرج مصداقی با معاون مصطفی پورمحمدی در ژاپن  [2016 Sep] 
*«حاجی علوی و حاجی فلاحی» یا «حاجی رجوی و حاجی خزایی»  [2016 Sep] 
*توضیحی چند در مورد گفتگوی مهدی خزعلی با صدای آمریکا   [2016 Sep] 
*گفتگو با آوایی بازرس ویژه روحانی و خلف‌رضایی قاضی دیوان عالی‌ کشور، عاملان کشتار دهه‌ی ۶۰ ‏‏(بخش دوم) ‏   [2016 Sep] 
*گفتگوی اختصاصی با علیرضا آوایی یکی از مسئولان کشتار ۶۷ (قسمت اول)  [2016 Aug] 
*نگاهی گذرا به ریشه‌های قتل‌عام زندانیان در سال‌های ۶۰ و ۶۷   [2016 Aug] 
*دلایل واقعی کشتار زندانیان سیاسی در سال ۶۷  [2016 Aug] 
*از زندان برای آیت الله منتظری گزارش فرستادم   [2016 Aug] 
*ادعای جدید فرقه «صاحب‌مرده» رجوی مبنی بر عضویت من در هیأت کشتار ۶۷!  [2016 Aug] 
*گزارش کذب اعضای هیأت کشتار ۶۷ به آیت‌الله منتظری  [2016 Aug] 
*خروج مأموران ساواک از کشور در دیماه ۵۷، سفر به اسرائیل و اخراج از این کشور(گفتگو با پرویز معتمد)  [2016 Aug] 
*نگاهی دوباره به قاضی صلواتی و «برادر همسرش»  [2016 Jul] 
*پاسخی به ادعاهای بهروز جلیلیان در مورد «نه زیستن نه مرگ»  [2016 Jul] 
*بدون شرح!‌ آیا مسعود رجوی پاسخی برای این اسناد دارد؟  [2016 Jul] 
*آقای همنشین بهار! منظور وزیر کار امیر قاسم معینی است و نه هوشنگ انصاری  [2016 Jun] 
*اگر بهشتی زنده می‌ماند چه می‌شد؟‌  [2016 Jun] 
*مهدی سامع سرباز «ولی فقیه» در غیبت و «ارتجاع مغلوب»   [2016 Jun] 
*گوشه‌هایی از زندگی سراسر فساد کامران دانشجو چشم‌وچراغ خامنه‌ای در دانشگاه‌ها   [2016 Jun] 
*آیا عقلانیتی در اشرف دهقانی هست؟  [2016 Jun] 
*تلاش دستگاه اطلاعاتی رژیم برای تماس با پرویز ثابتی، ایجاد رابطه با آمریکا، شکایت از مجاهدین در گفتگو با پرویز معتمد  [2016 Jun] 
*نگاهی دوباره به نامه نگاری دبیر کنفدراسیون جهانی محصلین و مصطفی خمینی در دهه‌ی ۴۰  [2016 Jun] 
*مهدی سامع و «سه تفنگدار»ش  [2016 May] 
*بازداشت و دوران «حصر» خمینی تا تبعید در گفتگو با پرویز معتمد   [2016 May] 
*حمید اسدیان «مدیحه سرای» دربار رجوی و «ارزش غایی کلمات»  [2016 May] 
* جنگ و گریز ساواک با چریک «افسانه»‌ای حمید اشرف از نگاهی دیگر  [2016 May] 
*نگاهی اجمالی به سناریوی رژیم در مورد «زن» دستگیر شده در آلبانی  [2016 May] 
* مصطفی تاج زاده و «امام خمینی» و «دوران طلایی »   [2016 May] 
*دسته گل جدیدی که «تیرخلاص» زن اوین به آب داد  [2016 May] 
*داستان «استاد ادبیات از خراسان سرفراز» و «دیپلمات اسکاندیناوی»  [2016 May] 
*جنگ نیابتی شیعه و سنی و تعطیلی نهم ربیع‌الاول «آغاز امامت ولی عصر» و «عید‌الزهرا»  [2016 May] 
*«پرچم سرخ» تکان دادن سعید سلطانپور در روایت مجاهدین  [2016 May] 
*مروری بر «زخمی شدن قاسم سلیمانی» و «درب ضد انفجار اتمی» در تونل زیر زمینی سپاه در روایت مسعود رجوی  [2016 Apr] 
*جاودانه‌های خانواده‌ی محمدرحیمی در شعر زنده یاد نصیر نصیری  [2016 Apr] 
*شبکه‌ی نفوذی مجاهدین در رژیم، قربانی «خیانت» مسعود رجوی (بخشی از گزارش ۹۳)  [2016 Apr] 
* فیروز الوندی و «لاله‌های سرنگونش»  [2016 Apr] 
*«سرقت» شعرهای نصیر نصیری توسط مجاهدین و استفاده از آن در خاطرات محمود رویایی!  [2016 Apr] 
*نصیر نصیری همچون «بادی سرگردان» در جستجوی آشیانه‌‌اش  [2016 Apr] 
*آیا رژیم قصد آزادی رابرت لوینسون را دارد؟  [2016 Mar] 
*سید‌ابراهیم رئیسی جنایتکاری در مقام تولیت «آستان ضامن آهو»  [2016 Mar] 
*نگاهی ایدئولوژیک به نامه‌‌‌های مسعود رجوی خطاب به خبرگان و خامنه‌ای  [2016 Mar] 
*در رثای دکتر هادی اسماعیل‌زاده حقوقدان بزرگ میهن مان  [2016 Mar] 
*بارز شدن دشمنی هیستریک فرقه رجوی با زندانیان سیاسی مقاوم و مبارز   [2016 Feb] 
*دزد ناشی به کاهدان می زند («جنون» مسعود رجوی)  [2016 Feb] 
*«چه بی ثمر به در می‌کوبم» نگاهی به چند شعر نصیر نصیری  [2016 Jan] 
*عباس رحیمی آن «جان شیفته»  [2016 Jan] 
*کارزار غیرانسانی جماعت رجوی علیه بیماری عباس محمدرحیمی  [2016 Jan] 
*نقش اخلاق در رفتارهای سیاسی  [2016 Jan] 
*سرگیجه ی رجوی در برابر مظلومیت عباس محمدرحیمی  [2016 Jan] 
*حمله کینه توزانه ی مسعود رجوی به عباس محمدرحیمی سمبل جوانمردی و راستی  [2015 Dec] 
*مترجم نیروی دریایی آمریکا در زندان اوین؛ نماینده خمینی در نیروی دریایی، امام جماعت در آمریکا  [2015 Nov] 
*پیش‌بینی خروج نیروهای آمریکایی از عراق و خطرات ناشی از آن  [2015 Nov] 
*رجوی خواهان ادامه جنگ در لیبرتی، کمیساریای عالی پناهندگان خواهان انتقال فوری مجاهدین از عراق   [2015 Nov] 
*جنایت «لیبرتی» و مسئولیت مشترک خامنه‌ای و مسعود رجوی  [2015 Oct] 
*محمدحسن راستگو «مبتکر شیوه خاصی از آموزش و تفریح برای کودکان»  [2015 Oct] 
*پاسخ من به دستگاه اطلاعاتی و امنیتی رژیم برای مناظره در «دانشگاه هنر تهران»  [2015 Oct] 
*متن کامل نامه آیت‌الله گلزاده غفوری به ‌آیت‌الله منتظری: «با آب دیگری وضو بسازید»  [2015 Oct] 
*تلاش نافرجام فخرآور برای بدنام کردن اسماعیل خویی  [2015 Sep] 
*گل ــ زاده، نخ «دانه‌های تسبیح» * (قسمت دوم)   [2015 Sep] 
*من و فرهاد و زندان و «یه شب مهتاب» *  [2015 Sep] 
*«کشتار ۶۷» در شعر نصیر نصیری (شاعری که قربانی خمینی و رجوی شد)  [2015 Sep] 
*گفتگوی گزارشگران با ایرج مصداقی بمناسبت یادبود کشتار زندانیان سیاسی در تابستان 1367  [2015 Aug] 
* جنایتکاران دهه ۶۰ پست دولتی دارند روایت ایرج مصداقی از سیاه‌ترین دهه عمر جمهوری اسلامی - بخش دوم [2015 Aug] 
*نصیر نصیری شاعری که قربانی خمینی و رجوی شد  [2015 Aug] 
*بقیه داستان «جیمزباند» و «رفیق آیت‌الله»   [2015 Aug] 
*روایت ایرج مصداقی از سیاه‌ترین دهه عمر جمهوری اسلامی - بخش نخست زندانی قطع نخاع شده را روی برانکارد بردند و اعدام کردند [2015 Aug] 
*کوتاه و گویا؛ «انترناسیونال بچه‌پرروها»   [2015 Aug] 
*سکوت مسعود رجوی در قبال پذیرش پناهندگی یکی از متهمان قتل‌ کشیش‌های مسیحی در سوئد  [2015 Aug] 
*توطئه‌ی جدید دستگاه اطلاعاتی رژیم و مجاهدین علیه «نه زیستن، نه مرگ» و من   [2015 Aug] 
*«هوشنگ عیسی بیگلو» و «همنشین بهار» در روایت عرفان قانعی فرد پادوی دستگاه امنیتی   [2015 Aug] 
*رضا مصطفوی طباطبایی «خیر» حامی پرسپولیس یا یکی از عوامل گم‌شدن دکل نفتی   [2015 Jul] 
*به یاد مادر انسیه بخارایی کاشی (سید‌احمدی) که «لبخندش باغ ستاره‌ها بود»   [2015 Jun] 
*از جعل امضاهای ناشیانه پای بیانیه دلواپسان تا جعل امضا تحت نام «بیش از ۱۵۰۰نفر از دوستداران جنبش فدائی»  [2015 Jun] 
*اوین؛ از جوخه‌‌ی اعدام لاجوردی تا پارک قالیباف و لاریجانی  [2015 May] 
*چهل سال پس از ترور شریف واقفی؛ شباهت‌های رفتاری مسعود رجوی و تقی‌ شهرام   [2015 May] 
*چرا در مورد بیژن جزنی و حمید اشرف می‌نویسم؟  [2015 Apr] 
*من یا محسن درزی «تواب»، کدام یک بایستی پوزش بخواهیم؟  [2015 Apr] 
*سناریوی جدید دستگاه اطلاعاتی رژیم؛ مجاهدین عامل اسیدپاشی روی زنان  [2015 Apr] 
*فرخ نگهدار و تاریخی سراسر جعلی: چگونه جنبش فدایی، بیژن جزنی و حمید اشرف قربانی شده‌اند  [2015 Apr] 
*سازمان چریک‌های فدایی خلق و پذیرش رهبری خمینی در دوران انقلاب ضد‌سلطنتی  [2015 Apr] 
*«ایران اینترلینک» صدای دستگاه اطلاعاتی رژیم   [2015 Mar] 
*مسعود رجوی بیش از رژیم جمهوری اسلامی از نمایش جهانی فیلم «آن‌ها که گفتند نه» در هراس است  [2015 Mar] 
*کشتار وحشیانه با استناد به آیات قرآن و سنت  [2015 Mar] 
*پیش‌بینی هشت سال پیش نتایج تحریم اقتصادی رژیم و خروج نیروهای آمریکایی از عراق  [2015 Feb] 
*قاضی حسن تردست قاتل ریحانه جباری مرتکب جنایت دیگری شد  [2015 Feb] 
*دست‌خط‌های ارائه شده از سوی مجاهدین خلق به ایرج مصداقی  [2014 Dec] 
*واکنش رهبری عقیدتی مجاهدین به مقاله‌ی «مسعود رجوی سه دهه «فرار» از «جانبازی» و به خطر انداختن جان مجاهدین»  [2014 Dec] 
*تروریست سیدنی کیست و کتاب شعرش را چه کسی انتشار داد؟  [2014 Dec] 
*فراخوان «ستاد اجتماعی مجاهدین در داخل کشور» طنز یا فاجعه  [2014 Dec] 
*مسعود رجوی سه دهه «فرار» از «جانبازی» و به خطر انداختن جان مجاهدین  [2014 Dec] 
*پروژه‌ی «شهید‌سازی» از مرتضی سربندی مأمور اطلاعاتی و مسئول آموزش گارد پرواز سپاه پاسداران   [2014 Oct] 
*عملیات مروراید مجاهدین در بهار ۱۳۷۰ کردکشی یا دخالت سپاه‌پاسداران در عراق؟  [2014 Oct] 
*مجاهدین خلق، داعش، «انقلابیون عراقی»، «عشایر انقلابی»، بدون شرح   [2014 Oct] 
*تشابه احکام «داعش»‌گونه‌ی خمینی برای کشتار نظامیان و زندان سیاسی در مرداد ۶۷  [2014 Oct] 
*نگاهی دوباره به دیدگاه‌ه‌ای هفت سال پیش ایرج مصداقی پیرامون احتمال حمله‌‌نظامی، تحریم اقتصادی، بحران‌هسته‌ای و ...  [2014 Sep] 
*به مناسبت درگذشت امام جمعه شمیرانات: حجت‌الاسلام محسن دعاگو، امام جمعه، بازجو، شکنجه‌گر و فرمانده کمیته  [2014 Sep] 
*اعدام‌های ۶۷ از یک سال قبلش برنامه‌ریزی شده بود ارائه آمار غیر واقعی از اعدام‌های ۶۷ تنها به جمهوی اسلامی کمک می‌کند [2014 Sep] 
*آزادی متهمان ترور «متخصصان هسته‌‌ای» یک رسوایی دیگر برای خامنه‌ای  [2014 Sep] 
*طرح یک پرسشنامه (مجاهدین در برابر پرسش‌های مردم) بخشی از «گزارش ۹۳»  [2014 Aug] 
*دخالت مجاهدین در امور داخلی عراق و حمایت از نیروهای تحت هژمونی «داعش» (بخشی از گزارش ۹۳)  [2014 Aug] 
*روحانیت انقلابی، متهم اصلی آتش‌سوزی سینما رکس آبادان  [2014 Aug] 
*مظفر الوندی پاسدار زندان یا مسئول دفتر «حقوق بشر» و دبیر مرجع «حقوق کودک»  [2014 Aug] 
* گورستان «خاوران»  [2014 Aug] 
*اعدام، یک پارامتر مهم در حیات سیاسی نظام جمهوری اسلامی است  [2014 Aug] 
*شبکه‌ی نفوذی مجاهدین در رژیم، قربانی «خیانت» مسعود رجوی (بخشی از گزارش ۹۳)  [2014 Aug] 
*قاضی محمد مقیسه و سه دهه جنایت علیه بشریت  [2014 Aug] 
*«فرد خوشنام» مجاهدین چه کسی است ؟  [2014 Jul] 
*سرنوشت مسعود دلیلی، یادآور سرنوشت سعید امامی (بخشی از گزارش ۹۳)  [2014 Jul] 
*توضیحی مختصر در مورد فرار مسعود رجوی از عراق و ترک صحنه‌ی جنگ   [2014 Jul] 
*دریافت «جایزه یواشکی» توسط خانم رجوی  [2014 Jul] 
*تصحیح یک اشتباه در ارتباط با گزارش ۹۳ و پوزش از آقای سعید جمالی   [2014 Jul] 
*گزارش 93 / واکاوی و بررسی فرهنگ و رفتار توتالیتاریستی مسعود رجوی نگاهی به واکنش‌ها و برخوردهای رهبری مجاهدین و مریدان حل شده در وی، در برابر «گزارش ۹۲» و تحولات یک ساله گذشته (1392/1393) [2014 Jul] 
*ای کاش نه تیم ملی فوتبال، که جامعه‌ی ایران «کارلوس کی‌روشی» می‌داشت   [2014 Jun] 
*تصحیح یک روایت در مورد زنده یاد غلامحسین (شاپور) قناعتی  [2014 May] 
*«لعبتی هزار ماشالا»، نامه سرگشاده به عماد‌الدین باقی  [2014 Apr] 
*نگاه متفاوت من، محمد مصطفایی و وحید پوراستاد به علیرضا آوایی  [2014 Apr] 
*من و «حق» بیژن جزنی و کشتار ۳۰ فروردین ۱۳۵۴  [2014 Apr] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (بخش پایانی) نقش وابستگان فدراسیون فوتبال و تربیت‌بدنی در فساد   [2014 Apr] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۱۶) لومپنیسم در حاکمیت، لومپنیسم در فوتبال و ...   [2014 Apr] 
*«عشق» و نسل برآمده از انقلاب ضد سلطنتی  [2014 Apr] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۱۵) روحانیت و دلالان در فوتبال  [2014 Mar] 
*مسعود رجوی و «پرفسور راج بالدو» و جایزه «خدمات بشردوستانه بین‌المللی»   [2014 Mar] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۱۴) نقش رمالان، جادوگران و مداحان در فوتبال  [2014 Mar] 
*نوروز در زندان‌های دهه‌ی ۶۰  [2014 Mar] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۱۳) غوغای اعتیاد و دوپینگ  [2014 Mar] 
*انتخاب مریم رجوی به عنوان «پرافتخار زن سال ۲۰۱۳ » و پروفسور «راج بالدو»  [2014 Mar] 
*نگذارید دست‌های خونین خمینی را پاک کنند   [2014 Mar] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۱۲) سرمایه‌داران نوکیسه در فوتبال  [2014 Mar] 
*مرتضی فهیم کرمانی صادر کننده‌ی اولین حکم ترور، سنگسار و قطع دست   [2014 Mar] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۱۱) سرمایه‌داران نوکیسه و فوتبال  [2014 Feb] 
*سیدحسین موسوی تبریزی خشن‌ترین قاضی نظام، مدعی «اسلام رحمانی»  [2014 Feb] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته، سرمایه‌داران نوکیسه و فوتبال (۱۰)  [2014 Feb] 
*ادامه‌ی دشمنی دستگاه ولایت با زنده‌یاد فرخ‌رو پارسای  [2014 Feb] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۹) (سرمایه‌داران نوکیسه در فوتبال)  [2014 Feb] 
*علی یونسی و تکذیب محاکمه و اعدام نظامیان حزب توده  [2014 Feb] 
*ناصر میناچی مشمول «فامیل الدنگ»‌ نشد  [2014 Feb] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۸) هجوم سرمایه‌داران نوکیسه به بازار فوتبال  [2014 Jan] 
*مقوله‌ی حجت‌الاسلام «جعفر نیری» و مستند‌سازی کشتار ۶۷  [2014 Jan] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (بخش ۷) تحولات باشگاه پرسپولیس، استقلال و ...   [2014 Jan] 
*حسینعلی نیری رئیس دادگاه انتظامی قضات «رژیم کشتار »  [2014 Jan] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۶) دخالت سپاه پاسداران در فوتبال  [2014 Jan] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۵)  [2014 Jan] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۴)  [2013 Dec] 
*نگاهی دوباره به دستگاه اطلاعاتی نظام و قربانیان «انجمن پادشاهی»  [2013 Dec] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۳)  [2013 Dec] 
*طه طاهری (مسعود صدر‌الاسلام) و وزارت اطلاعات مسئول ربودن رابرت لوینسون  [2013 Dec] 
*سخنی با مریم رجوی؛ به یاد «گوهر» و «گوهر»ها  [2013 Dec] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۲)  [2013 Dec] 
*چند نفر در زندان قزلحصار اعتصاب غذا کرده‌اند؟ نگاهی به اطلاعیه دبیرخانه شورای ملی مقاومت  [2013 Dec] 
*نگاهی به فوتبال ایران در ۳۵ سال گذشته (۱)  [2013 Dec] 
*پاسخ مجاهدین به مقاله‌ی فریبا هادیخانلو «اشرف نشان» یا «تواب اتاق آزادی اوین»   [2013 Nov] 
*فریبا هادیخانلو «اشرف نشان» یا «تواب اتاق آزادی اوین»  [2013 Oct] 
*خطر اعدام متهمان ترور‌های هسته‌ای و «جاسوسی» برای موساد   [2013 Oct] 
*نهاد نمایندگی خامنه‌ای و تائید قتل‌عام‌های ۶۰ و ۶۷  [2013 Oct] 
*انشعاب و ایجاد تشکل؛ پاسخ به نامه‌ی سرگشاده‌ی آقای ریحانی  [2013 Oct] 
*حق تیر و شکنجه در قوانین جمهوری اسلامی   [2013 Sep] 
*رادیو بی بی سی و گزارش بیطرفانه‌اش از عراق  [2013 Sep] 
*پس از قتل‌عام در اشرف، کشتار بزرگتری در چشم‌انداز است  [2013 Sep] 
*علیرضا یعقوبی «اشرفی» امروز و همکار سعید امامی و فلاحیان دیروز  [2013 Aug] 
*لزوم مبارزه با شخصیت‌سازی و شخصیت پرستی و پرهیز از مطلق‌کردن افراد   [2013 Aug] 
*قاضی صلواتی یکی از اضلاع مثلت «جنایت علیه بشریت»  [2013 Aug] 
*نامه سرگشاده به شیرین عبادی، «اسلام رحمانی» چاره‌ی کار نیست  [2013 Aug] 
*آیت‌الله گلزاده غفوری و پذیرش وکالت عباس امیرانتظام   [2013 Aug] 
*چه چیز خشم «‌اهل حق» در ایران را برانگیخت و خودسوزی‌ها چرا آغاز شد؟  [2013 Jul] 
*واکنش مشابه‌ مجلس شورای اسلامی و «شورای ملی مقاومت» به «استعفا»  [2013 Jul] 
*نگاهی ایدئولوژیک به نامه‌‌‌های مسعود رجوی خطاب به خبرگان و خامنه‌ای  [2013 Jul] 
*محمد‌علی امانی رئیس اوین و عضوی از خانواده‌ی جنایتکار و غارتگر امانی   [2013 Jul] 
* مجاهدین و بنیانگذاران آن در بوته نقد  [2013 Jul] 
*انفجار حرم عسگرین و اعتراف ژنرال جورج کیسی  [2013 Jun] 
*بخش منتشر نشده‌ی گزارش ۹۲، نامه‌ی سرگشاده به مسعود رجوی   [2013 Jun] 
*مکاتبات من با ابوالقاسم رضایی یکی از مسئولان مجاهدین در دیماه ۱۳۸۸  [2013 May] 
*سنگ بنای نابسامانی‌های کشور را هاشمی گذاشته-  [2013 May] 
* محمد مهرآیین، مظهر جنایت و فساد  [2013 May] 
*گزارش ۹۲، نامه‌ی سرگشاده به مسعود رجوی  [2013 May] 
*سیدحسین موسویان و شیخ حسن روحانی دو مدعی تحصیل در بریتانیا  [2013 Apr] 
*نگاهی به پرونده‌ی کهریزک و سوابق جنایتکارانه «قاضی حداد»  [2013 Apr] 
*حجت‌الاسلام محسن دعاگو، امام جمعه، بازجو، شکنجه‌گر و فرمانده کمیته  [2013 Mar] 
*نگاهی به زندگی جلیل بنده یکی از تیرخلاص‌زن‌های اوین  [2013 Mar] 
*سفر مصطفی محمد نجار به وین شلیک به لیست جدید اتحادیه‌‌ اروپا  [2013 Mar] 
*نقش مجید قدوسی یکی از عوامل کشتار ۶۷ در فوتبال   [2013 Mar] 
*سیدعباس ابطحی یکی از جنایتکاران علیه بشریت  [2013 Feb] 
*دستگیری یک شهروند اسلواکی اقدامی شکست‌خورده در راه تکمیل سناریوی ترورهای هسته‌ای  [2013 Feb] 
*حمله‌ی موشکی به لیبرتی آخرین اقدام تروریستی رژیم نخواهد بود  [2013 Feb] 
*«هوشنگ عیسی بیگلو» و «همنشین بهار» در روایت عرفان قانعی فرد پادوی دستگاه امنیتی  [2013 Jan] 
*آقای واحدی، بشارتی نه «خدا ترس است و نه با شرف»  [2013 Jan] 
*طه طاهری (مسعود صدر‌الاسلام) و وزارت اطلاعات مسئول ربودن رابرت لوینسون  [2013 Jan] 
*تلاش برای نجات تروریست‌های‌ سپاه قدس در تایلند  [2012 Dec] 
*نشریه‌ی پیکار، قاسم عابدینی و ترور آمریکایی‌ها  [2012 Dec] 
*رو در رو با فائزه هاشمی و «عبرت روزگار»  [2012 Dec] 
*آیا خامنه‌ای مخالف اعدام مارکسیست‌‌ها بود؟  [2012 Dec] 
* بدون شرح! ایرج مصداقی در کنار احمدی‌نژاد در حال افتتاح کارخانه  [2012 Dec] 
*«گفتگوهای زندان» و سندروم «دایی جان ناپلئون»  [2012 Dec] 
*مازیار بهاری و «اعترافات اجباری»  [2012 Nov] 
*حکم تاریخی دادگاه لاهه و واکنش ناگزیر «هیأت اجرایی راه کارگر»  [2012 Nov] 
*تاکسی زرد رنگ پژو ۴۰۵ و ترور پاسدار فریدون عباسی  [2012 Nov] 
*آیا مجاهدین و دشمنانشان فرهنگی مشابه دارند؟  [2012 Oct] 
*چه کسانی مستشاران آمریکایی در ایران را ترور کردند؟   [2012 Oct] 
*متهم کردن بازرسان آژانس بین‌المللی انرژی اتمی به مشارکت در ترور‌های هسته‌ای   [2012 Oct] 
*وزیر فتحی هوادار دکتر شریعتی چرا و چگونه «رفیق» شد؟  [2012 Oct] 
*«جهانبخش سرخوش» و «شرکا» همسو و همگام با رژیم  [2012 Oct] 
*من و «حق» بیژن جزنی و کشتار ۳۰ فروردین ۱۳۵۴  [2012 Oct] 
*آیا محمدی گیلانی حکم اعدام فرزندانش را داد؟  [2012 Sep] 
*نگاهی به جعلیات انتشار یافته از سوی ساموئیل کرماشانی در مورد مولود آفند و متهمان دستگیر شده در ایران   [2012 Sep] 
*ربودن مولود آفند، ارتباط آن با «ترورهای هسته‌ای»، اقلیم کردستان و موساد  [2012 Sep] 
* نگاهی دوباره به سناریوی «سربازان گمنام امام زمان» و قربانیان آن  [2012 Sep] 
*دلایل اتخاذ اقدامات امنیتی اجلاس «غیرمتعهدها» در تهران  [2012 Aug] 
*به فریاد متهمان بیگناه ترور «متخصصان هسته‌ای» برسید  [2012 Aug] 
*علیرضا آوایی، غلامرضا خلف رضایی زارع و چند جنایتکار علیه بشریت  [2012 Aug] 
*«حاج رضا» و کتایون ‌آذرلی و یک پروژه‌ی امنیتی   [2012 Jul] 
*چشم‌ها را باید شست، جور دیگر باید دید؛ پرسش‌هایی از سوی مخالفین ایران تریبونال  [2012 Jul] 
*دروغپردازی «حاج‌رضا» در مورد نحوه‌ی سفر به اروپا  [2012 Jul] 
*پرده‌‌ی دیگری از «داستان‌های هزار و یک شب» صاحب‌منصب قضایی رژیم  بازی چرخ بشکندش بیضه در کلاه زیرا که عرض شعبده با اهل راز کرد [2012 Jul] 
*«دو پیمانه آب و یک چمچه دوغ»، نگاهی به روایت‌های جعلی صاحب‌منصب قضایی رژیم  [2012 Jul] 
*پاسخ به چند سؤال در ارتباط با خاطرات و مصاحبه‌ی‌ تلویزیونی ثابتی و واکنش‌های پیرامون آن  [2012 Jun] 
*حاج احمد قدیریان مسئول گروه ضربت و جوخه‌های اعدام اوین   [2012 Jun] 
*«فرقان» در آیینه‌ی تاریخ  [2012 Apr] 
*مایک والاس و هاشمی رفسنجانی  [2012 Apr] 
*حمید رضا نقاشیان تجسم عینی حاکمیت فاسد  [2012 Mar] 
*چه کسی خامنه‌ای را در تیرماه ۶۰ ترور کرد؟ به یاد اروج امیرخان‌زاده که «برای نامش مقاومت کرد» [2012 Mar] 
*تروریسم افسار گسیخته‌ی رژیم و مماشات بین‌المللی  [2012 Feb] 
*فراز و نشیب حزب توده در دهه‌ی ۶۰  [2012 Feb] 
*«اپوزیسیون» کی و چگونه کوک می‌شود؟  [2012 Feb] 
*سانسور بخش مهیج خبر «ان بی سی» در مورد نقش مجاهدین در ترور‌های تهران  [2012 Feb] 
*پرونده‌ی لیلا فتحی نمادی از ظلم و بی‌عدالتی دستگاه قضایی ولایت فقیه   [2012 Feb] 
*چه کسانی پشت بیانیه‌‌ی «کرکس‌ها متحد می‌شوند» هستند (بیانیه بیش از ۱۵۰۰ فدایی ولی فقیه) [2012 Jan] 
*نقش رژیم در «قتل‌های زنجیره‌ای متخصصان» ایرانی   [2012 Jan] 
*نامه سرگشاده به آقای محمد نوری زاد  [2011 Dec] 
*نامه‌ی تیرماه ۱۳۶۶ آیت‌الله گلزاده غفوری به ‌آیت‌الله منتظری *  [2011 Dec] 
*نامه آیت‌الله گلزاده غفوری به ‌آیت‌الله منتظری: «با آب دیگری وضو بسازید»  [2011 Nov] 
*پاسخ به پرسش‌هایی چند در مورد بیانیه‌های ضد جنگ و تلاش‌های اکبر گنجی  [2011 Nov] 
*پاسخ به سؤالاتی چند در مورد گزارش آژانس بین‌المللی اتمی و امکان حمله نظامی غرب به ایران  [2011 Nov] 
*چند پرسش و پاسخ در مورد طرح ترور سفیر عربستان در آمریکا  [2011 Oct] 
*جاسوسی وابسته‌ی فرهنگی سفارت جمهوری اسلامی در لندن علیه دانشجویان ایرانی  [2011 Oct] 
*«باغ‌ها آنگاه که شکفته‌ترند کوله‌ی پاییز را پربار می‌کنند»  [2011 Sep] 
*«از اوج و موج نگاهت عشق پیدا بود»   [2011 Sep] 
*به یاد شهلا و فریده و همه‌ی جاودانگان   [2011 Sep] 
*به یاد مادر جهان‌آرا و جاودانه‌اش «حسن»  [2011 Sep] 
*رقص ققنوس‌ها و آواز خاکستر  [2011 Sep] 
*به روز کردن لیست تروریستی و واکنش‌‌های رژیم  [2011 Aug] 
*محمد سلیمی یکی از جنایت‌کاران علیه بشریت و دست‌اندرکاران قتل‌عام ۶۷  [2011 Aug] 
*راه بهبود حقوق بشر در ایران از رسیدگی به قتل های ۶٧ می گذرد  [2011 Aug] 
*معامله‌ بر سر آزادی دو کوهنورد آمریکایی و باقی ماندن نام مجاهدین در لیست تروریستی  [2011 Aug] 
*گفتگو در مورد گزارشگر ویژه شورای حقوق بشر  [2011 Aug] 
*نوری‌زاده و زنده‌یاد شاپور بختیار  [2011 Aug] 
*مروری بر روایت هاشمی رفسنجانی از پایان قتل‌عام ۶۷ و اطلاعات ارائه شده از سوی دادستانی  [2011 Aug] 
*با آب هفت دریا نیز ننگ کشتار ۶۷ را نمی‌توان شست  [2011 Jul] 
*لیست تروریستی آمریکا و رابطه آن با نجات جان ساکنان اشرف   [2011 Jul] 
*مادر هنوز غصه‌ی عطیه را دارد  [2011 Jul] 
*مادر امامی و آغوش پر از عشق‌اش   [2011 Jul] 
*آیا مجید انصاری راست می‌گوید؟  [2011 Jun] 
*محمدرضا صدر عاملی و رخت‌‌ دامادی‌اش  [2011 Jun] 
*نحوه برخورد دولت موسوی با کشتار ۶۷ و موارد نقض حقوق بشر در مجامع بین‌المللی   [2011 Jun] 
*تصحیح اطلاعات ارائه شده نادرست در مورد گزارشگر ویژه و ...  [2011 Jun] 
*انتخاب گزارشگر ویژه مردِ مسلمانِ غیرعرب و تصحیح چند اشتباه   [2011 Jun] 
*هوشنگ اسدی بدون هیچ پروایی همچنان دروغ می‌گوید  [2011 Jun] 
*از بهناز شرقی نمین تا هاله سحابی  [2011 Jun] 
*با چهره‌ی مجید قدوسی یکی از مسئولان کشتار ۶۷ آشنا شویم  [2011 May] 
*توضیحی در ارتباط با نقد کتاب هوشنگ اسدی  [2011 Apr] 
*نقدی بر «نامه‌هایی به شکنجه‌گرم»، چرا هوشنگ اسدی دروغ می‌گوید؟  [2011 Apr] 
*کدیور و روایت کشتار ۶۷   [2011 Apr] 
*کشتار در اشرف و منادیان «اسلام رحمانی»   [2011 Apr] 
*طه طاهری (مسعود صدر الاسلام) و مفقودشدن رابرت لوینسون  [2011 Mar] 
*۱۹ بهمن شکوه یک مقاومت؛ غم و اندوه غریبانه‌ی زندانیان   [2011 Feb] 
*با چهره‌ی داوود روزبهانی فرمانده حمله به پایگاه موسی خیابانی آشنا شویم  [2011 Feb] 
*برای مظلومیت و تنهایی محمدعلی حاج‌آقایی   [2011 Jan] 
*با چهره‌ی مرتضی اشراقی عضو هیئت کشتار ۶۷ آشنا شویم  [2011 Jan] 
*«خبر کوتاه‌ بود اعدام‌ شان‌ کردند!»*  [2011 Jan] 
*مهدی نادری‌فرد یکی از عوامل اصلی کشتار ۶۷ در زندان گوهردشت  [2011 Jan] 
*یادی از آیت‌الله منتظری و نکاتی چند در ارتباط با میزگرد سیاسی ۳۰ آذر ۸۸ سیمای آزادی   [2010 Dec] 
*نامه سرگشاده به خانم زهرا رهنورد   [2010 Nov] 
*تاریخ گفت‌وگوهای درونی بخش مارکسیست لنینیست مجاهدین خلق و چریک‌های فدایی خلق   [2010 Nov] 
*فردا را چگونه باید ساخت؟  [2010 Nov] 
*برای آن‌هایی که خواهان حقیقت‌اند  [2010 Nov] 
*از به کارگیری شیوه‌های غیراخلاقی بپرهیزیم حتی در رابطه با دشمنانمان   [2010 Nov] 
*ايرج مصداقي و «غزل اميد»   [2010 Sep] 
*انتشار اخبار جعلی از سوی «پیک نت» در ارتباط با مهاجمان به خانه کروبی   [2010 Sep] 
*گرچه ما می‌گذریم راه می‌‌ماند ( در رثای جاوادنه‌های رضایی‌ جهرمی)  [2010 Aug] 
*معرفی عاملان و آمران و افراد مطلع از اعدام‌های مرداد ۶۷  [2010 Jul] 
*قتل‌عام ۶۷ در پاسخ‌های رسمی دولت جمهوری اسلامی   [2010 Jul] 
*ايرج مصداقي: غرب عاملان کشتار را مي‌شناسد  [2010 Jul] 
*نامه سرگشاده به میرحسین موسوی   [2010 Jul] 
*مادر امامی و آغوش پر از عشق‌اش   [2010 Jun] 
*«محمد نبودی ببینی»، برادرت را کشتند!  [2010 Jun] 
*گفت‌وگو با ايرج مصداقی درباره قاضی مقيسه: شريرترين چهره زندان‌های جمهوری اسلامی در دهه ۶۰  [2010 May] 
*«آیا زندگی باز به آن‌ها خواهد خندید»  حکومت کودتا در صدد انجام جنایتی جدید است [2010 May] 
*حق با شادی صدر است یا داریوش برادری  [2010 May] 
*برای مظلومیت و تنهایی محمدعلی حاج‌آقایی   [2010 May] 
*شورای حقوق بشر سازمان ملل و همسر سعید امامی!  [2010 Apr] 
*با چهره‌ی سید حسین مرتضوی یکی از جنایتکاران علیه بشریت آشنا شویم!  [2010 Apr] 
*بهار با بچه‌ها، بهار بی‌بچه‌ها (یادی از دلاوران خانواده‌‌ی مدائن)  [2010 Mar] 
*گفتگوی اشتراک با ایرج مصداقی در رابطه با کمپین دو میلیون امضا بر علیه مجازات اعدام   [2010 Mar] 
*داستان دستبوسی جنتی !  [2010 Mar] 
*«شرفیابی و درخواست عفو و انابه در حضور رهبری»  [2010 Mar] 
*اعدام توابان، تراژدی مضاعف  [2010 Feb] 
*سوءقصد به تواب نظام یا سناریوی جدید کودتاچیان  [2010 Feb] 
*احسان نراقی همچنان در خدمت قدرت  [2010 Feb] 
*نامه‌های علیرضا حاج صمدی به همسرش مریم گلزاده غفوری   [2010 Feb] 
*«کاظم» تبلور خشم و عصیان نسل برآمده از انقلاب ضد‌سلطنتی  [2010 Feb] 
*صدای «صادق» نسلی که در سکوت پرپر شد  [2010 Feb] 
*فرمانده حمله به پایگاه موسی خیابانی چه کسی بود؟   [2010 Feb] 
*کتاب «نگاهی به سازمان بین‌المللی کار، نقض حقوق بنیادین کار در ایران» - ایرج مصداقی  [2010 Feb] 
*وصیت نامه مریم گلزاده غفوری  گل‌ زادگان (مریم گلی)  [2010 Feb] 
*«سلامم غریبانه در هر خانه را خواهد زد» گل‌زادگان- مریم [2010 Feb] 
*عبرت‌های روزگار   [2010 Feb] 
*گل- زادگان ( محمد کاظم)   [2010 Jan] 
*گل‌- زادگان ( محمدصادق)   [2010 Jan] 
*گل ــ زاده، نخ «دانه‌های تسبیح» * (قسمت دوم)  [2010 Jan] 
*مسعود علی‌محمدی آخرین قربانی دستگاه امنیتی ولایت فقیه  [2010 Jan] 
*دکتر گلزاده غفوری مدافع بزرگ حقوق مردم (قسمت اول)  [2010 Jan] 
*فرخ نگهدار و درد «فروپاشی» نظام  [2010 Jan] 
*شب لعنتی و فانوس (به یاد فاطمه کزازی)  [2009 Dec] 
*در رثای کسی که به جای حکومت بر سرهای بالای دار، بر قلب‌های مردم حکومت کرد  [2009 Dec] 
*پرسش و پاسخ در مورد فعل‌انفعالات عراق و وضعیت مجاهدین و ... (بخش دوم)   [2009 Dec] 
*پرسش و پاسخ در مورد فعل‌انفعالات عراق و وضعیت مجاهدین و ... (قسمت اول)  [2009 Dec] 
*آن کس که وابستگی‌های سیاسی و ایدئولوژیکش را نفی کند خود را نفی می‌کند   [2009 Nov] 
*امیر فرشاد ابراهیمی بازیچه‌ دستگاه اطلاعاتی جمهوری اسلامی  [2009 Nov] 
*گزارش‌های نادرست به ما خدمت نمی‌کنند- بخش سوم   [2009 Nov] 
*نقد فرهنگ سیاسی - حذف و سانسور در خاطرات زندان!- بخش دوم  دوستی کی آخر آمد، دوستداران را چه شد [2009 Nov] 
*نقدی بر «آفتابکاران» نوشته‌ی محمود رویایی – بخش نخست  [2009 Nov] 
*به یاد آن که «عاشقانه زیست»  [2009 Oct] 
*همکاری یکی از فعالان اصلی لابی رژیم در انگلستان با فرماندهان سپاه پاسداران  [2009 Oct] 
*مسعود صدر‌الاسلام (طه طاهری)، همان صالح بازجوی معروف ۲۰۹ اوین نیست!  [2009 Sep] 
*گفت گو با ايرج مصداقي، نويسنده چهار جلد خاطرات زندان   [2009 Sep] 
*مذهب در خدمت شکنجه و کشتار  [2009 Sep] 
*احمد توکلی و قتل فجیع نرگس جباری   [2009 Sep] 
*آقای کروبی جنایات دیگر خامنه ای را هم افشا کنید   [2009 Aug] 
*کندوکاوی در وقایع پس از انتخابات 22 خرداد 1388  [2009 Aug] 
*همخوانی یک سیاست  [2009 Aug] 
*سخنی در باب فرصت طلبی گردانندگان سایت «اخبار روز» با چه انگیزه و هدفی؟ [2009 Aug] 
*یگان ویژه پاسداران نیروی انتظامی و «نوپو»  [2009 Aug] 
*بازوهای نظام برای سرکوب جنبش های اعتراضی  [2009 Aug] 
*نامه سرگشاده به آقای مهدی کروبی   [2009 Aug] 
*فرهاد جعفری مدافع سینه چاک احمدی نژاد یا سهی سیفی وبگرد «روزآنلاین»  [2009 Aug] 
*آشنایی با چند تن از عوامل کشتار و جنایت در دهه‌ی ۶۰  [2009 Aug] 
*محمدرضا شریفی نیا تواب دو آتشه اوین و حامی احمدی نژاد  [2009 Aug] 
*نگاهی به سابقه‌ی چندتن از رهبران کودتای ۲۲ خرداد   [2009 Aug] 
*جعلیات جدید امیرفرشاد ابراهیمی در نامه سرگشاده به مجتبی خامنه ای   [2009 Aug] 
*پاسخ به سؤالات سایت گزارشگر در ارتباط با خیزش مردم ایران   [2009 Jul] 
*نگاهی به چهره‌ی چند جنایتکار   [2009 Jul] 
*مجید پورسیف کیست؟  [2009 Jul] 
*مجتبی حلوایی عسگر یکی از عاملان اصلی کشتار ۶۷  [2009 Jul] 
*تحلیلی بر نماز جمعه رفسنجانی   [2009 Jul] 
*فکور، بازجوی شعبه‌ی هفت اوین و تروریست بین‌المللی   [2009 Jul] 
*نقدی بر کتاب «آفتابکاران» نوشته محمود رویایی (مجموعه کامل)  [2009 Jul] 
*«فرهنگ» ناهنجار یک عضو شورای هماهنگی اتحاد جمهوری‌خواهان   [2009 Jul] 
*سخنی با اعضا و هواداران اکثریت و اتحاد جمهوریخواهان  [2009 Jul] 
*حجاریان و شقاوت یک نظام ضدبشری  [2009 Jul] 
*متن سخنرانی ایرج مصداقی در جلسه ایران، انتخاب دمکراتیک  [2009 Jul] 
*«رد تئوری بقا»   [2009 Jun] 
*از ۳۰ خرداد ۶۰ تا ۳۰‌خرداد ۸۸  [2009 Jun] 
*آن کس که باید برود خامنه ای است   [2009 Jun] 
*کودتای جدید در رژیم کودتا  [2009 Jun] 
*با وزیر کشور کابینه‌ی احتمالی کروبی آشنا شویم  [2009 Jun] 
*سید ابراهیم نبوی و پرده پوشی یک دهه جنایت و سرکوب  [2009 Jun] 
*کندوکاوی در ارتباط با دهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری   [2009 May] 
*میرحسین موسوی و «برکات سازنده اسلام»   [2009 May] 
*اظهارات مصطفی تاج‌زاده در توجیه کشتار ۶۷  [2009 May] 
*متجاوز را «انتخاب» نمی‌کنند!  [2009 May] 
*مهدی کروبی و میرحسین موسوی و کشتار ۶۷  [2009 May] 
*کتایون آذرلی و کتاب «مصلوب»  [2009 May] 
*نگاهی به تاریخچه‌‌ی شکایت علیه نقض حقوق سندیکایی و آزادی انجمن‌ها توسط دولت‌های ایران (بخش دوم)  [2009 Apr] 
*نگاهی به تاریخچه‌‌ی شکایت علیه نقض حقوق سندیکایی و آزادی انجمن‌ها توسط دولت‌های ایران (بخش اول)  [2009 Apr] 
*ناصر منصوری را روی برانکارد به قتل‌گاه بردند  [2009 Apr] 
*نام واقعی مجید قدوسی چیست؟   [2009 Apr] 
*سرهنگ سید لطف‌الله اتابکی کیست؟  [2009 Apr] 
*گفتگوی پژواک ایران با ایرج مصداقی در ارتباط با نقش‌گروه‌های چپ و مجاهدین در استقرار جمهوری اسلامی، حمایت از خمینی و...  [2009 Mar] 
*ادعاهای نادرست راجع به عکس‌های جنایتکاران  [2009 Mar] 
*ماشین جعل و دروغپردازی راه توده و پیک نت   [2009 Mar] 
*سرگذشت من و سرگذشت یک ترانه  [2009 Mar] 
*به یاد آن که «بهنام» بود   [2009 Feb] 
*تجربه‌اندوزی از تاریخ  [2009 Feb] 
*در خلوت پرشکوه عاشقان آزادی جاری‌ست...  [2009 Feb] 
*خاوران و مادران  [2009 Jan] 
*نقدی بر گزارش دیده‌بان حقوق بشر در مورد آزادی بیان و تجمع در مناطق کردنشین   [2009 Jan] 
*اقتدار مادران   [2009 Jan] 
*حسین مهرپور و تعهدات بین‌المللی جمهوری اسلامی  [2009 Jan] 
*میان ماه من تا ماه گردون! دو کتاب خاطرات جعلی زندان و دو واکنش متفاوت فرهنگی [2008 Dec] 
*انتقام‌جویی نظام «عدل اسلامی» از خانواده‌ها (بخش دوم)   [2008 Dec] 
*چند نکته در ارتباط با مهر و موم کردن کانون مدافعان حقوق بشر   [2008 Dec] 
*انتقام‌جویی نظام «عدل اسلامی» از خانواده‌ها (بخش اول)  [2008 Dec] 
*برخورد گزینشی با حقوق زنان  [2008 Dec] 
*آرامگاه مادر !  [2008 Dec] 
*پرویز زند شیرازی نیز به ابدیت پیوست  [2008 Dec] 
*مادر، «افسانه است، اما دروغ نیست» مادر فاطمه صادقی دانشمند، نماد مقاومت خانواده‌ی بنازاده امیرخیزی! [2008 Dec] 
*دادگاه یا سرپوشی بر جنایت باندهای رژیم در شیراز   [2008 Dec] 
*رفیق‌دوست و حکم مهدورالدم  [2008 Nov] 
*مأموریت «یک اسکادران هموسکسوئل منحرف آمریکایی»!  [2008 Nov] 
*به پاس مقاومت و ایستادگی علی صارمی   [2008 Nov] 
*هشدارهای امنیتی سایت تابناک را جدی تلقی کنیم  [2008 Nov] 
*نوری زاده و دسته گل تازه به آب داده  چه کسی پسر خاله چه کسی است؟  [2008 Nov] 
*غلامرضا جلال و روایت‌های غیرواقعی زندان  [2008 Nov] 
*به یاد آن که «عاشقانه زیست»  [2008 Oct] 
*انتخاب اوباما شرایط را برای رژیم سخت‌تر می‌کند  [2008 Oct] 
*همنامی جنایتکاران و معضل اپوزیسیون- بخش دوم   [2008 Oct] 
*هویت اصلی داوود لشگری یکی از مسئولان کشتار ۶۷   [2008 Oct] 
*اپوزیسیون و معضل همنامی جنایتکاران   [2008 Sep] 
*آیا سانسور شاخ و دم دارد؟   [2008 Sep] 
*هیئت کشتار زندانیان سیاسی در روایت گروه‌ها و فعالان سیاسی!  [2008 Aug] 
*کشتار ۶۷، سعید شاهسوندی و پروژه‌ی جعل تاریخ  [2008 Aug] 
*بیستمین سالگرد کشتار ۶۷ و انتشار خاطرات جعلی   [2008 Aug] 
*گفتگو با ایرج مصداقی در مورد در مورد جناح‌های رژیم، خطر جنگ، خطرات اتمی شدن رژیم، وضعیت اپوزیسیون، جنبش‌های مردمی و ....  [2008 Jul] 
*سانسور زنان در انتخابات کانون نویسندگان ایران !  [2008 Jul] 
*«غنی سازی» دروغ و «توسعه» جعل در دستگاه رژیم   [2008 Jun] 
*پاسخ به «فراخوان» فریدون گیلانی و ذکر چند خاطره  [2008 Jun] 
*روایت وارونه‌ی مسعود بهنود و محسن سازگارا از ۳۰ خرداد   [2008 Jun] 
*سازگارا با جنایتکاران، ناسازگارا با قربانیان  [2008 Jun] 
*پاسخ به پرسش‌هایی چند در رابطه با کتاب «برساقه تابیده کنف»   [2008 Jun] 
*دست های خونین باندهای رژیم در انفجار شیراز   [2008 May] 
*داستان زنی که «هفت شوهر» دارد و حافظه‌ی تاریخی  [2008 Apr] 
*علی‌محمد بشارتی یکی از بنیانگذاران دستگاه سرکوب و جنایت رژیم   [2008 Apr] 
*امیرفرشاد ابراهیمی درس آموخته‌ی مکتب ولایت  [2008 Apr] 
*سید کاظم کاظمی، از بنیانگذاران سیستم اطلاعاتی، شکنجه‌گر و جلاد اصلی فعالین چپ ایران   [2008 Mar] 
*عید ۶۲ در زندان گوهردشت  [2008 Mar] 
*نوری‌زاده، بانک مرکزی جعلیات و عصاره ژورنالیسم بی‌اعتبار   [2008 Mar] 
*بخشی از نقشه‌‌های زندان‌های اوین، قزل‌حصار، گوهردشت و نیز محل‌های قتل‌عام تابستان۶۷ برگرفته شده از کتاب «نه‌زیستن، نه‌مرگ»(چاپ دوم)  [2008 Feb] 
*حاج احمد قدیریان مسئول گروه ضربت و جوخه‌های اعدام اوین  [2008 Feb] 
*دلایل واقعی کشتار زندانیان سیاسی در سال ۶۷  [2008 Feb] 
*بهنود پدیده‌ای که از نو باید شناخت  [2008 Feb] 
*محمد مهرآیین یکی از مهم‌ترین دژخیمان اوین  [2008 Feb] 
*نقش های گوناگون هوشنگ اسدی تواب فعال زندان  [2008 Feb] 
*کبوتر با کبوتر، باز با باز، کند همجنس با همجنس پرواز  [2008 Feb] 
*برگشتگان ازدیار مردگان  [2008 Feb] 
*ILO - پیشرفت دولت جمهوری اسلامی در سال های گذشته در سازمان ‌بین‌المللی کار (بخش هشتم - پاياني)   [2008 Feb] 
*ILO - نگاهی به کنفرانس بین‌المللی کار و سیاست های به کار گرفته شده از سوی رژیم در این کنفرانس‌(بخش هفتم)   [2008 Feb] 
*ILO - تشکل‌های کارگری رژیم از نگاه سازمان بین‌المللی کار (بخش ششم)   [2008 Feb] 
*ILO - خانه کارگر جمهوری اسلامی (بخش پنجم)   [2008 Feb] 
*ILO - تشکل‌های کارگری در جمهوری اسلامی و مغایرت آن ها با کنوانسیون‌های بین‌‌المللی (بخش چهارم  [2008 Feb] 
*ILO - گزارش کمیته متخصصین در ارتباط با اجرای کنوانسیون ها و توصیه نامه ها به نود و سومین کنفرانس بین‌المللی کار و کمبودهای آن (بخش سوم)   [2008 Feb] 
*ILO - کنوانسیون های بین‌المللی که مورد تصویب دولت‌های ایران قرار گرفته‌‌‌اند (بخش دوم)   [2008 Feb] 
*ILO - کنوانسیون‌های بین‌المللی، ترفند‌های رژیم (بخش اول)   [2008 Feb] 
*برای مادرهایمان، «دل‌پاکان» و «دل‌سوختگان» روزگار  [2008 Jan] 
*کشتار ۶۷ در شعر زندان  باغ‌ها/ آنگاه که شکفته‌ترند/ کوله‌ی پاییز را/ پربار می‌کنند [2008 Jan] 
*نگاهی گذرا به نمایشنامه‌های زندان  [2008 Jan] 
*اعلامیه جهانی حقوق‌بشر دستاورد بزرگ بشریت  [2008 Jan] 
*یقه واقعیت را نمی‌توان گرفت؛ (در مورد کتاب نه زیستن نه مرگ)  [2007 Dec] 
*آقای زرافشان به کجا می‌روید؟  [2007 Dec] 
*احکام خمینی و خامنه‌ای به حسینعلی نیری رئیس هیئت قتل‌عام زندانیان سیاسی در سال ۶۷   [2007 Dec] 
*نظرات «استاد» عبدالله شهبازی و چگونگی برخورد بقایای حزب توده با او  [2007 Dec] 
*روزشمارقتل‌عام ۱۳۶۷  [2007 Oct] 
*مسئولان قتل‌عام زندانیان سیاسی  [2007 Aug] 
*بخشی از نقشه‌‌های زندان‌های اوین، قزل‌حصار، گوهردشت و نیز محل‌های قتل‌عام تابستان۶۷ برگرفته شده از کتاب «نه‌زیستن، نه‌مرگ»(چاپ دوم) بخش «نقشه زندان»، جلد چهارم«تا طلوع انگور» [2007 Jan]