می‌دانستند دندان برای تبسم نیز هست! تنها بردریدند
مهدی اصلانی

کشتارِ دوزخ‌سال ۶۷ آیینه‌ی تمام‌قدِ اسلام سیاسی‌ی در قدرت است. اسیر‌کشی‌‌ی تابستان ۶۷ اولین و آخرین جنایت حکومت اسلامی نبوده است، اما آن‌چه ویژ‌ه‌گی‌ی‌ این کشتار تلقی می‌شود همانا گزیدار شدن شیوه‌های منحصر‌به‌فرد در به قتل رساندنِ زندانی‌ی حکم‌دار است. صادرکننده‌ی آن نفرین‌نامه‌‌ی مذهبی یک تن است: روح‌الله خمینی که فقیه بود و کارشناس اسلام.

در میانِ همه‌ی آیین‌های آسمانی و کتب دینی بی‌تردید یکی از خشن‌ترین، بی‌رحم‌ترین و بی‌تحمل‌ترین متن‌ها ازآنِ قران است و اسلام.

در سال ۵۷ در رخ‌دادِ شومِ انقلابی که پسوند اسلامی داشت ره‌بری‌ی انقلاب در دست یک فقیه و متخصص اسلام بود، با خواسته‌‌ها و شعارهایی هم از این‌دست. سرنوشتِ محتومِ آن تباهی با پست و بلند‌هایش همانی شد که می‌بایست.
 
خمینی به واسطه‌ی قدرتِ تخریبی‌ی بولدوزورِ اسلامِ شیعه، باریک‌راهِ نوزایی‌ی ناسیونالیسم ایرانی را که کلنگِ احداثِ آن را میرزا آقاخانِ کرمانی‌ها و فتحعلی آخوند‌زاده‌ها زمین زده بودند، تخریب کرد. او با جوشانده‌ی مذهب و شمشیرِ خرافات، گردنِ خردورزی‌ی نحیفِ ایرانی را از بدن جدا و فرهنگ و سیاست ایران را تا سرحدِ رذالت و پلیدی‌ی خود تنزل داد؛ آن‌سان که رهایی از میراث‌اش به آرزوی دست‌نایافته‌ی انسان ایرانی بدل شده است. در این راه به تقریب اکثریتِ نزدیک به مطلقِ گرایش‌های عمومی جامعه‌ی روز ایرانی حمایتش کردند. لیبرال‌ها و ملی‌مذهبی‌ها به پابوسش رفته و کلاه از سربرداشتند و بر دستانش بوسه زدند، چرا که در سیمای آقا نماد یک انسان دموکرات مشاهده کردند. برای روحانیون از طالقانی و منتظری تا دیگران مفهومی معادلِ تقوا داشت. بخشی از چپِ آن روزگاران وی را نمادِ عدالت اجتماعی انگاشت، هم از این‌رو می‌خواستند با "آقا" و از طریق راهِ رشدِ غیرِ سرمایه‌داری به سوسیالیسم برسند. فارغ از سیاست‌سوز شدنِ تمامی‌ی نحله‌های فکری -از راست تا چپ- ظهور خمینیسم و اسلامِ سیاسی موجب باختِ فرهنگی‌ی عظیمی برای جغرافیای ایران شد.

روح‌‌الله خمینی انسان‌زدایی را به واسطه‌ی اسلام بر روان زخم‌خورده‌ی تک‌تک ایرانی‌ها آوار کرد. او برخلافِ راسکولنیکوف که در جنایت و مکافات بیان کرده بود «انسان نمی‌تواند به کلی بدون ترحم زندگی کند» در تمامی‌ی هستی‌اش چونان فقیهی پاسخ‌گو به آسمان و بی‌‌اعتنا به زمین بی‌ترحم عمل ‌کرد. و به راستی که او شاخص اصلی و سپهسالارِ ارتجاع در تاریخ ایران است. و دیانتش عین سیاست و سیاستش عین دیانتش بود.میراث‌اش سایه‌ای است که نه تنها آسمانِ سرزمین پر‌آفتاب‌مان کدر نگاه داشته، که شبحِ شومِ آن کران تا کران از سوریه و شام تا پاریس در گذر است. برای او همه‌چیز در حفظِ نظام خلاصه می‌شد؛ آن‌گونه که: «نماز، روزه و حج را می‌توان تعطیل کرد.» و «دروغ‌گویی، شرب خمر، جاسوسی و ترک نماز» مجاز است. این نگاه‌ را پیش‌تر در کتاب ولایت فقیه گفته بود. کتاب را از زیر دشکچه‌اش در نوفل‌لوشاتو و درخت سیب بیرون کشید و آن‌را درس‌نامه‌ی انقلابِ اسلامی کرد. چرا که غیابِ دیگران چنان حضوری به وی بخشید که هیچ راهی به غیر از خود باقی نگذاشت. ایرانیان پس از بفرما زدنِ خمینی و تناول کردنِ میوه‌ی ممنوعه‌ ساکن جهنم شدند. اسلام سیاسی و شیعیسم خمینی سیلی‌ی محکمی بود که جامعه‌ی ایرانی با پذیرش آن به صورت خود نواخت. سیاست حذف مخالف نه در نبرد با نیروهای سیاسی که با باز شدن چرخ‌های ایرفرانس بر آسمان تهران و نشستن مسافر نوفل‌لوشاتو کلید خورد. روح‌الله خمینی از زمان تسبیح‌چرخانی در سایه‌ی درختِ سیب از منظر یک فقیه درجه یک می‌دانست هر صدای مخالف را باید خفه کند. او در کمپ نوفل‌لوشاتو با بدن‌سازی و چرب‌کردنِ تنِ خود، عضله می‌انباشت و روزِ واقعه انتظار می‌کشید تا در فینالِ کشتی‌ی باستانی‌ی قدرت هر صدا و ندای مخالف خفه کند و این‌همه از آسمان و حدیث برگرفته بود که ما آسمانی‌تر از خمینی نداشتیم. با خشونت آغازید. حکم چندتنِ اولیه را پیش از جار زدنِ جلاد خود صادر کرد و پشتِ بام‌کش کرد. او در پاسخِ نخست‌وزیرِ منصوبِ خود مهندس بازرگان که گفت: آقا بگذارید این‌ها را محاکمه کنیم چرا که دنیا به ما نظر دارد و می‌خواهد بداند حکومت جدید به حقوق بشر پای‌بند است یا نه؟ گفت: این‌ها از بشر خارج هستند. و این آمیخته‌گی‌ی سیاست و دیانت‌اش بود.

از فردای انجمادِ انسان و در هجومِ بهمن‌آسایِ خود و با شعارِ معروفِ همه‌ با ‌هم که معنایی جز همه‌ با‌ من نداشت، کین‌خواهی‌ی کم‌یابی را در تاریخ ایران بدعت گذاشت که هم‌چون دیگر دست‌آورد‌های انقلاب شکوه‌مندش! رهایی از آن به رویای دست نایافته‌ی انسانِ‌ایرانی بدل شد.

من به قاعده در پاسخ به پرسش‌های نشریه‌ی میهن می‌بایست در بیست‌و‌نهمین سال‌گشتِ فریب‌سالِ ۶۷ و از منظر یک زندانی و شاهد تنها مقابل تحلیل سر خم نکرده و کمی از زندان اسلامی نیز بگویم.

تنها نگاهی به مفهومِ توبه که معنایی اسلامی‌قرانی دارد و از تولد تا گور پشت قباله‌ی حکومت اسلامی، برای شناخت سازو‌کار این نظامی بهیمی کفایت می‌کند. درازنای حیات زندان اسلامی در آمیزش با جفت جدا ناشدنی‌ی پیکره‌ی منحوس آن، توابیسم، ترجمانِ فجیع "خود‌نبودنِ انسانی" در نظامی آسمانی را معنا بخشید. از جوانکِ تازه پُشتِ لب سبز شده‌ی فلان گروهِ سیاسی، تا پیر‌مرد ۸۰ ساله، همه باید به نبودنِ خود معترف و مقابل آسمان پاک شوند.

بنیانِ مجازات اسلامی در ایجادِ فکرِ یک‌سان و تفتیش فکر. جراحی درونی‌ترین زوایایِ روحِ انسان در مفهومِ احرازِ ‌توبه و در دَفنگاه‌های انسانیِ قرنِ حاضر، در شکنجه‌های ابداعی و نو‌آوری‌های حاج‌داوود رحمانی، موسوم به تابوت و قیامت و در زمانِ فرمان‌روایی‌ی جنون وخون، در دو زندانِ قزل‌حصار و اوین و هم‌چنین برخی از زندان‌های شهرستان‌ها در دهه‌ی شصت؛ اوجِ پرده‌ی دراماتیک این نمایشِ مرگ را در تسخیر اندیشه و رفتار انسان به نمایش گذاشت. و این‌همه با احکامِ وی فعلیت یافت که فقیه بود و ره‌بر. گمان کنم پاسخم به پرسشِ اصلی‌ی نشریه‌ی میهن، "خشونت‌های پس از انقلاب از کدام سرچشمه‌های فکری و سیاسی نشات می‌گیرد؟ " روشن باشد.

و طرح این پرسش که کدام انقلاب به ذات خشن نبوده و این‌همه چرا پای اسلام می‌نویسم؟

پاسخم روشن است: در متنِ اسلام در یک حکومت تمام‌دینی پتانسیلی از خشونت وجود دارد که در دوران خشونت گریزی آن‌را به ایدئولوژی خشونت دوران مدرن بدل کرده. نظام ولایی قابلیت آن دارد تا هرلحظه ۶۷ و کهریزک ایجاد کند.

با وام‌گیری از نیچه که گفته بود سیاست‌مدار انسان را به دو دسته تقسیم می‌کند: ابزار و دشمن. باید بگویم اسلام سیاسی انسان را دو بخش می‌کند ما و دوزخیان.

و سرآخر این مهم در بیست‌و‌نهمین سال‌گشت آن تباهی و همه‌کشی‌ی مذهبی گفته باشم که بخشی از مدافعانِ حکومت و نیز پاره‌ای رانده‌شده‌‌گان از قدرت برای کم‌رنگ‌کردن نقش خود در چرخه‌‌ی جنایت مدام بر تعدادِ مقصر اضافه می‌کنند تا تقصیر را پاک کنند. این نگاهِ مقصر‌تراش و تباه، آن‌چه را رخ داده با فرضِ آن‌چه امکان رخ دادنش بود را هم‌سنگ می‌گیرد. این نگاه جرم را همه‌گانی می‌کند و گناه را پای همه‌گان می‌نویسد و در یک معنا مقتول را شبیه قاتل می‌کند و شناعت قتل را تخفیف می‌دهد. این نگاه نه تنها منصف نیست که فاقد وجدان تاریخی است.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
تیتر متن از احمد شاملو

منبع:نشریه میهن


مهدی اصلانی

فهرست مطالب مهدی اصلانی در سایت پژواک ایران 

*از باکارا تا جمکران؛ از میامی تا جماران  [2023 Dec] 
*شاملو‌زنی! استنفورد، عباس میلانی و دکتر گرامی   [2023 Oct] 
* بهار می‌خواهیم.  متن سخنان تجمع ۱۱ مارس. فرانکفورت [2023 Mar] 
*۲۲ بهمن! خانه در بهشت نداشتیم اما ساکن جهنم شدیم  [2023 Feb] 
*«حصرنامه»‌ی میرحسین یا پایبندی به انقلاب اسلامی   [2023 Feb] 
*آقای بودستروم! به‌راستی این‌گونه از جنایت سخن گفتن سخت شگرف است   [2023 Jan] 
*راه روی مرگ- هزار چلچله‌ی بهارزا، دفن‌شده بر گم‌گورها  [2023 Jan] 
*سیندرلا / توئیتی که آرشیو‌شد لنگه کفش شیشه‌ای که اندازه‌ی پای هیچ‌کس نیست  [2023 Jan] 
*یلدا نوشت/ رد پایی از خون و باریکه‌ای از خاطره   [2022 Dec] 
*سهیلا وحدتی، چوپان خیرخواهی که نفی را نفی می‌کند   [2022 Nov] 
*آقای یوران ببخشید!   [2022 Jul] 
*زن‌ستیزی نه! زن‌زدایی  [2022 Mar] 
*آیت‌آلله‌زاده‌ی مارکسیست، چپ‌کشی یا قتلِ فکرِ مخالف   [2022 Feb] 
*سال‌هاست که آواز قناری شهید قارقار کلاغ است  [2021 Nov] 
*«تلخ چون قرابه‌ی زهری؛ خورشید از خراشِ خونین گلو می‌گذرد»  [2021 Oct] 
*«ابلیس خدای بی‌سروپایی ست؛ انگشت‌نما شده به ناپاکی»*  [2021 Aug] 
*دختر بابام‌ ام، دکتر عباس میلانی و استنفورد   [2021 Jul] 
*زارممد! خودتو ضایع نکن! نرو!  [2021 Jul] 
*خلق کوپن‌فروش  [2021 May] 
*ارتفاع ابتذال   [2021 May] 
*بر کدام مُرده‌ی پنهان می‌گرید این سازِ بی‌زمان؟  [2021 Apr] 
*پوزیسیون و ‌‌اپوزیسیون، آب‌هویج بستنی یا معجون  [2021 Apr] 
*عیدنوشت: جواد وستینگهاوس و جواد یساری   [2021 Mar] 
*سکولاریسم، «فاعتبروا یا اولی‌الابصار» و خانم شیرین عبادی   [2021 Jan] 
*«به جز تصویرِ دوردستِ من نیست.» (نگاهی به «این بامداد خسته»)  [2020 Dec] 
*شاملو و حاج‌سیدجوادی و حکایت ۴ نامه   [2020 Nov] 
*«جانی پُراز زخمِ به‌چرک درنشسته.» (۱) نگاهی به کتاب تابوت زندگان  [2020 Oct] 
*«آواز نگاه از دریچه تاریک»: روایت‌ خانواده زندانیان سیاسی از دهه ۶۰   [2020 Sep] 
*معرفی کتاب: «آواز نگاه از دریچه‌ی تاریک» منتشر شد  [2020 Aug] 
*پری بلنده  [2020 Jul] 
*تنها یک راه دارد   [2020 May] 
*بهر آزادی‌ی قدس از تورنتو باید گذشت  [2019 Dec] 
*صبح به‌خیر عالی‌جناب قاتل!‏   [2019 Nov] 
*هنوز دردناک‌ترین ترانه‌هاشان را نخوانده‌اند *   [2019 Aug] 
*جنون را نشانی از این آشکارتر؟ *   [2019 Aug] 
* نه مُردنِ شمع و‎ ‎‏ نه بازماندنِ ساعت*   [2019 Jul] 
*شغالی که ماهِ بلند را دشنام گفت  [2019 Jun] 
*«باید تماشای خود‌ویرانی انسان را از سکه انداخت»   [2019 Jan] 
*دست‌خط! نه خط‌خوردگی‌ دست. مسئله این است آقای بهکیش   [2018 Dec] 
*«بازماندگان در صف نخست دادخواهی راستین تابستان ۶۷ هستند»   [2018 Dec] 
* قاضی مقیسه سرسپرده‌ی ساطور و دارِ قاتلان است  [2018 Aug] 
*هذیان تابستانی  [2018 Jul] 
*درگذشت امیرانتظام دست‌کاری‌ی حافظه در روایت مخدوش  [2018 Jul] 
*تکثیر زخم، گفتمان توجیه نگاهی به بیست‌و‌نهمین کنفرانس بنیاد پژوهش‌های زنان ایرانی. [2018 Jun] 
*فسقلی گز بده  [2018 Mar] 
* فرمون کجایی که حجاریان قیصر را کشت  [2018 Jan] 
*آب‌گوشتِ گربه، واگویی‌ی روایتی مخدوش   [2018 Jan] 
*می‌دانستند دندان برای تبسم نیز هست! تنها بردریدند  [2017 Oct] 
* طوفان خنده‌‌ها، تمیز بمانید آقای بابک داد  [2017 Aug] 
*آقای کروبی من با شما پدرکشته‌گی دارم  [2017 Aug] 
*بچه‌ها بلند شین خمینی مرد!   [2017 Jun] 
* نگاهی به لقب‌سازی‌های اکبر گنجی  [2017 May] 
*کسب و کارش مرگ بود  [2017 Jan] 
*جعبه سیاه  [2016 Aug] 
*به بچه‌های دروازه غار بگین «داش‌عباس» مُرد   [2016 Jan] 
*آقای طاهری‌پور با این کفش‌های لنگه‌ به لنگه راه به جایی نخواهید برد   [2015 Dec] 
*کاپیتان هفتاد ساله شد  [2015 Dec] 
*سازمان اکثریت؛ هم‌صدایی با قدرت و «کمیسیون حقیقت‌یاب» مقام عظما  [2015 Oct] 
*و حاشا این خروس را سرِ بُریدن نیست  [2015 Jul] 
*نقدی بر نحوه‌ی پوزش‌خواهی بی‌بی‌سی از اکبر گنجی  [2015 Jun] 
*نگاش نکن ظریفه؛ شیش نفر رو حریفه و اسکار یواشکی برای مسیح علی‌نژاد  [2015 May] 
*عزیز اصلی هم رفت  [2015 Apr] 
*به جای تبریک نوروزی؛ جواد وستینگ‌هاوس. جواد یساری  [2015 Mar] 
*پيش‌مرگِ بهارم؛ اسفندم، از کوچه دردار تا سرزمين وايکينگ‌ها  [2015 Mar] 
*به کوری‌ چشمِ شاه عکس آقا تو ماه نمایون شده  [2015 Jan] 
*بدرود رفيق لب‌دوخته  [2015 Jan] 
*آقای مهاجرانی ولی افتاد مشکل‌ها  [2014 Dec] 
*آقای بهنود! روشن‌فکر دماسنج جامعه است نه بادنمای آن  [2014 Nov] 
*حالا کو تا بهار بیاید. برویم از برگ‌برگِ پائیز گریه برچینیم  [2014 Oct] 
*همیشه کسی هست تا از دریا بگوید  [2014 Sep] 
*«و هنوز از چشم‌ها خونابه روان است.» آمارِ واقعی کشته‌گان تابستان 67 مهدی اصلانی  [2014 Jul] 
*نام همهٔ فرزندان اسماعيل است، فروغِ جاودان. مرصاد. کشتار تابستان ۶۷  [2014 Jul] 
*از دروازه‌غار تا اشرف؛ از اشرف تا لندن  [2014 Mar] 
*آوازه‌خوان نه آواز؛ شرم رقیه دانشگری و مسئولیت فردی  [2014 Mar] 
*پری بلنده  [2014 Feb] 
*نوزده بهمن؛ موسی خیابانی؛ سیاهکل؛ پایکوبی اکثریت  [2014 Feb] 
*«نشود آن‌که بشود که نشود. امام خمینی» و آن سال وبایی   [2014 Jan] 
*پیروزی وجدان بر وظیفه. زانو زد اما تسلیم نشد  [2013 Dec] 
*شگرف است! این حد خون‌سرد از جنایت گفتن  [2013 Nov] 
*چيدنِ گل سرخ با تبر  [2013 Oct] 
*می‌خواهم ببوسم‌ات! نشانی خانه‌ات کجاست؟  [2013 Aug] 
*یکی از قاتلین رفقایم وزیر شد. تکبیر برادران!   [2013 Aug] 
*اکبر قاتل  [2013 May] 
*فردین و فروردین  [2013 May] 
*اکبر شالگونی هم رفت؛ سفر به خیر مسافرِ جاده‌ی شمشیر   [2013 Jan] 
*هشت عکس فوری از آلبومی خصوصی برای ۶۷ ساله‌گی پرویز قلیچ‌خانی   [2012 Dec] 
*بند هشت، زندان گوهردشت متن سخنان مهدی اصلانی در دادگاه لاهه [2012 Oct] 
*خدا، شاه، ميهن، ابرو‌کمانی سلطنت در دام‌چاله‌ی رژيم اسلامی  [2012 Jul] 
*تبهکارِ تحقير‌کار اعدام بايد گردد! «آی نقی» خودت اصلاح‌طلب‌ها را اصلاح کن  [2012 May] 
*رجبعلی مزروعی را با سیاهکل چه کار  به بهانهٔ حضور رجبعلی مزروعی در مراسم سياهکل سازمان اکثريت [2012 Feb] 
*"تابستان۶٧، پرونده‌ای‌ست هنوز ناگشوده" متن سخنراني در پارلمان اروپا   [2011 Nov] 
*خودشيفته‌گی بدخيم، دير تشريف‌فرما شده‌ايد آقای گنجی! لطفاً ته صف  [2011 Nov] 
*zoroo با خاطره و یادِ بلندِ بهروز سلیمانی  [2011 Nov] 
*کجای این بازی عدالت است؟ برای محمد نصرتی و شیث رضایی  [2011 Nov] 
*ما هنوز زنده‌ایم   [2011 Oct] 
*خاوران، تفاهمِ وجدان‌های زخمی  [2011 Aug] 
*طاقت بیار رفیق به جان‌سوخته‌گی‌های ایرن و محمود معمار‌نژاد [2011 Aug] 
*دروغ می‌فرمایید! شما مخالف اعدام نبودید  [2011 Jun] 
*آقای کروبی هیچ می‌دانید خاوران کجاست؟   [2010 May] 
*سازمان اکثریت، اراده‌ی معطوف به قدرت برخورد با گذشته یا فرار به جلو؟   [2010 Mar] 
*احمد رشیدی‌مطلق کیست؟ علی شعبانی؟ فرهاد نیکو‌خواه؟ محمود احمدی‌نژاد؟ [2010 Jan] 
* در گذشت آیت‌الله منتظری. بازنگرى‌اى نادقیق به یک رخ‌داد تاریخی.  [2009 Dec] 
*رندان سلامت می‌کنند، جان را غلامت می‌کنند   [2009 Sep] 
*پنجم شهريور ۶۷، آغاز چپ‌کُشی در زندان گوهردشت  [2009 Aug] 
*خاکستری  [2008 Sep] 
*اعتراض   [2008 Sep] 
*فرزندان نسل خاکستری   [2008 Sep] 
*شامیت  [2007 Dec]