به کوری‌ چشمِ شاه عکس آقا تو ماه نمایون شده
مهدی اصلانی

بر بامِ ظلمتِ بیمار
آنکه کسوف را تکبیر می‌کشد
نوزادی بی‌سر است.
احمد شاملو

۳۶ سال پیش در تاریخ ۲۳ دی‌ماه سال ۵۷ در ستاره‌بارانِ شبی نحس و پُر‌برف و یخ‌زده به فرمانِ خمینی، که دیگر جامعه وی را امام خطاب می‌کرد، جزء دستهٔ اولِ سربازانِ وظیفه‌ای بودم که به هم‌راه تنی چند از دوستان‌ام از محلِ خدمت‌ام، پادگانِ زرهی‌ی همدان، درست از مکانی که با ژ۳ به نگهبانی‌اش گمارده شده بودم، فرار کردم.

سرمای همدان استخوان‌ می‌ترکاند و پوست می‌درید. هوا آن قدر سرد بود که سپور و آجان و گدا را با هم می‌کُشت. ماه و ستاره آن‌چنان نزدیک که دست بر آسمان می‌بردی می‌توانستی ستاره صید کنی.


تصویر من با اسلحه به تاریخ ۲۲ بهمن ۵۷ پس از فتح «باغشاه» ثبت شده

آن‌شب پروژه‌ای سراسری در تمامی‌ی کشور کلید خورد و جامعهٔ امام‌زده را به خود مشغول داشت. جمعیتِ خسوف‌زده بر پُشتِ بامِ خانه‌ها و خیابان‌ها عربده‌ سر داده بود: مردم چه وقتِ خوابه عکس آقا تو ماهه
به کوری‌ی چشم شاه عکسِ آقا تو ماه نمایون شده.

و طنز تلخِ تاریخ شاید در آن بود که این رخ‌داد و شوم‌آوایی در هگمتانه (همدان) اولین پایتختِ کهن‌‌ترین شاهنشاهی‌ی ایران (ماد‌ها) پژواک می‌شد. شق‌القمر بود و این‌بار سعد‌ابن ابی‌وقاص در هیبتِ خمینی با شمشیر زنگ‌زده‌اش در ماه نمایان شد و ایران را به ساده‌ترین وجه دو شقه کرد: ما و دوزخیان. و از سپاهِ رستم فرخزاد هیچ به کف اندر نمانده بود.

بسیاری از ماه‌زدگان، اشک‌ریزان، امام را در ماه جست‌و‌جو می‌کردند، کسی از اهالی‌ی شهر که عینکِ رنگی‌ی مخصوصِ کودکان بر چشم زده بود با لفظِ همدانی‌ها به دیگران نوید می‌داد که: آوولا! (۱) با عینکِ رنگی بهتر می‌‌شه امام‌ رو تو ماه دید. خرازی‌ها و مغازه‌هایی از این دست، به سرعت هر ‌آن‌چه از آن نوع عینک داشتند به شب‌زده‌گانِ نابینا عرضه کردند. ما خوشحال و بهت‌زده بودیم ‌که زمین‌ و‌ زمان کمر به پیروزی‌ی انقلاب بسته. ضدیت با شاه و کور‌رنگی چنان در من و ما عمل می‌کرد که قابلیت آن داشتیم تا خمینی را در خورشید نیز مشاهده کنیم. کف‌آلوده‌دهان تنها یک صدا عربده می‌شد: به کوری‌ی چشم شاه عکس آقا تو ماه نمایون شده.

گویی آن جمع تنها به یک منظور به خیابان آمده بود. شاه نباشد. همه‌گیمان برای نیستی شاه با تمامِ توان مبارزه کردیم. همه‌ی جویبارهای کوچکِ فکری به یک نقطه سر‌ریز می‌شد: شاه باید برود. خوب می‌دانستیم که شاه را نمی‌خواهیم، اما این‌که چه می‌خواهیم را نه تنها من و ما، که بسیاری از سرکرده‌گانِ قبیله و قوم نیز نمی‌دانستند. شغلِ همه‌مان شده بود انقلابی‌گری. روز و شب بر شاه مرگ می‌باراندیم. با ظهور خمینی و برآمدِ شیعیسم ایران دوسرباخت شد. فارغ از شکستِ سیاسی تمامی نحله‌های فکری از چپ و راست این برآمد را می‌توان و باید باخت مدرنیته و روشنفکری و یک‌کلام فرهنگ ایران دانست.

خمینی به واسطهٔ قدرتِ تخریبی‌ی بولدوزورِ اسلامِ شیعه، باریک‌راهِ نوزایی‌ی ناسیونالیسم ایرانی که کلنگِ احداثِ آن را میرزا آقاخانِ کرمانی‌ها و فتحعلی آخوند‌زاده‌ها زمین زده بودند، تخریب کرد. او با زدنِ راهنمای چپ به راست پیچید و از طریقِ کژراههٔ خمینی با عبور از خیابان دکتر علی شریعتی و گذر از بزرگ‌راهِ جلال آل‌احمد، ایران را به تونلی تاریک و بی‌انت‌ها هدایت کرد. او با جوشاندهٔ مذهب و شمشیرِ خرافات، گردنِ خردورزی‌ی نحیفِ ایرانی را از بدن جدا و فرهنگ و سیاست ایران را تا سرحدِ رذالت و پلیدی‌ی خود تنزل داد؛ آن‌سان که رهایی از میراث‌اش به آرزوی ۳۶ سالهٔ انسان ایرانی بدل شده است.

خمینی انسان‌زدایی را به واسطهٔ ایدئولوژی‌اش بر روان زخم‌خوردهٔ تک‌تک ایرانی‌ها آوار کرد؛ او برخلاف نظر داستایوفسکی که از زبان راسکولنیکوف در جنایت و مکافات بیان کرد ه بود که «انسان نمی‌تواند به کلی بدون ترحم زندگی کند» در تمامی‌ی هستی‌اش بی‌ترحم عمل ‌کرد. او که شاخص اصلی و سپهسالارِ ارتجاع در تاریخ ایران بود. میراث‌اش سایه‌ای است که نه تنها آسمانِ سرزمین پر‌آفتابمان کدر نگاه داشته، که شبحِ شومِ آن کران تا کران از سوریه و شام تا پاریس در گذر است. برای او همه‌چیز در حفظِ نظام خلاصه می‌شد آن‌گونه که: «نماز، روزه و حج را می‌توان تعطیل کرد.» و «دروغ‌گویی، شرب خمر، جاسوسی و ترک نماز» مجاز است.

این نگاه‌ و زان بیش را در کتاب ولایت فقیه گفته بود. کتاب را از زیر دشک‌چه‌اش در نوفل‌لاشاتو و درخت سیب بیرون کشید و آن‌را درس‌نامهٔ انقلاب کرد. چرا که غیابِ دیگران چنان حضوری به وی بخشید که هیچ راهی به غیر از خود باقی نگذاشت. ایرانیان پس از تناول کردنِ میوهٔ ممنوعهٔ سیب ۳۶ سال است ساکن جهنم شده‌اند.

ماه‌زده‌گان را چه تقصیر، آن‌جا که بخشی از روشن‌فکری جامعه دراز به دراز رو به قبله شدند، نَصرُ‌من‌الله گویان به دنبالِ امام افتادند و بر پُشتِ‌ بام‌ها، فریادِ الله‌اکبر سر دادند. نیت‌ام حرفِ‌آسان زدن نیست. قصدِ آن ندارم تا با دانسته‌های امروزم از دیگران مُچ‌گیری کنم. مُرادم از آوردنِ این همه آن است تا حقیقتی را در حدِ بضاعت باز‌گویم. گرایشِ مسلطِ جامعهٔ آن روز نفهمید که فرجامِ آن انقلاب، جهنمی به نامِ جمهوری‌ی اسلامی خواهد شد.

دکتر کریم سنجابی یار دیرین دکتر مصدق به نوفل‌لاشاتو رفته و به احترامِ امام کلاه از سر بر می‌دارد.

احسان طبری یکی از برجسته‌ترین نظریه‌پردازان مارکسیست در شمارهٔ سوم مجلهٔ دنیا به سال ۱۳۵۸ روحِ آموزش قرآن را منطبق با خردگرایی می‌خواند.

یک هفته پس از پیروزی‌ی انقلاب اسلامی بخشی از روشن‌فکران و اعضای اصلی کانون نویسنده‌گان به دیدار «رهبر بزرگوار» می‌روند -دیداری غیرفرهنگی و به تمامی سیاسی- در این دیدار پیام کانون خطاب به خمینی خوانده می‌شود. بخشِ مهمی از روشن‌فکری ایران به خدمت آقا رسید تا به وی گفته باشد ما در مقابل شما نیستیم. و دیدار با قدرت در آن شرایط معنایی معادلِ به حضور رسیدن داشت.

‌ دکتر جواد مجابی درست در همین زمان در یادداشتی که در روزنامهٔ اطلاعات منتشر شد در دفاع از شعار واپس‌مانده و ارتجاعی‌ی حزب فقط حزب‌الله با عقب‌مانده‌ترین بخش جامعه هم‌آوایی کرده نوشت: «می‌دانم که قشر‌ها و طبقات گوناگونی این شعار را فریاد کرده‌اند باید دانست چه شد که این شعار بر زبان میلیون‌ها نفر جاری شد چرا که شعاری این‌همه توده‌ربا نمی‌شود مگر این‌که در اعماق نیازهای توده ریشه عمیق و گسترده داشته باشد [...] مردم از درون صفوف انقلابی خود نیازی به تشکل حزب‌الله که‌‌ همان حزب خلق است دارند. حزبی که اکنون و آینده را بسازد. [...] حزبی که تجربه نهضت و ایمان انقلابی را تداوم بخشد. حزب‌الله به بیان دیگر حزب خلقی است پناه برده به معنویت» (۲)

اسماعیل نوری‌علا در مکتوبی می‌نویسد: «امام خمینی پدیده‌ای تازه و دلگرم‌کننده در تاریخ تشیع است. او رهبر سیاسی جنبش است، جنبشی که تعریفی جز برانداختن ظلم و تقلید کورکورانه و شکستن بت‌های دیکتاتوری سیاسی و مذهبی ندارد. [...] امام خمینی را مردم «انتخاب» کرده‌اند، به جهت آن‌که در عین علم به احکام شرع به مقامِ ارشدیت نیز رسیده است. او در پی آن نیست تا قشر روحانیت را حاکم بر سرنوشت ما کند، بلکه در پی آن است تا ما را از دیکتاتوری همه اقشار حاکم و خواستار اطاعت کورکورانه برهاند.» (۳)

رضا براهنی نویسنده و روشن‌فکرِ ایرانی در نامه‌ای به تاریخ هفتم دی ماه ۱۳۵۷ خطاب به دوست دیرینش دکتر ابراهیم یزدی، در اشتیاق دیدار با «حضرت آیت‌الله» به رفاقت‌اش با وی متوسل می‌شود. وی در نامه‌ای خطاب به یزدی با حمله به دکتر صدیقی می‌نویسد: «از امثال دکتر صدیقی که سرِ پیری به معرکه‌گیری برخاسته، هیچ کاری ساخته نخواهد بود. بعضی اشخاص آن قدر عقده دارند که درست لب گور خیانت می‌کنند»

در نامهٔ رضا براهنی به خمینی که به شعری از حافظ آراسته شده (نماز شام غریبان چو گریه آغازم) پس از سلام و درود به «مبارز بزرگ انقلاب ایران» و گدایی دیدار «آقا» آورده شده: «من از دوستان شادروانان جلال آل‌احمد و دکتر شریعتی و نویسنده شجاع ایران دکتر علی‌اصغر حاج‌سیدجوادی هستم. اشتیاق دیدار آن حضرت، رهبر بزرگ اسلام و انقلاب ایران را با ایشان در میان گذاشته‌ام.»

براهنی در این نامه یاد‌آور می‌شود که جنبه‌های مختلفی از انقلاب ایران را با عقل ناقص و قاصرش ضمیمهٔ یادداشت‌اش کرده و از آقا طلب راهنمایی می‌فرمایند: «در مقاله‌ای که ضمیمه تقدیم حضورتان کرده، کوشیده‌ام جنبه‌های مختلف انقلاب کنونی ایران را تا آنجا که عقل ناقص و قاصرم اجازه می‌داد، روشن کنم. از نگرانی‌هایم هم صحبت کرده‌ام. امیدوارم در این مقاله به دیده محبت نگاه کنید و از راهنمایی‌ها و ارشاد خود بی‌بهره‌ام نگذارید»

نمونهٔ نامهٔ دکتر براهنی به خمینی که فاقدِ عنصرِ روشن‌فکری است نشان از آن دارد که در فرهنگ سیاست‌زدهٔ استبدادی غیبت اندیشه باعث می‌شود خالق «طلا در مس» و مفسر تئوری‌ی نقد ادبی از موجودی که وهن آدمی است طلب راهنمایی کند، دکتر صدیقی به خیانت متهم شود و در عوض «علمای عالی‌قدر اسلام» «صدای آزادی‌خواهی» ترجمه شوند. (۴)

دکتر علی‌اصغر حاج‌سیدجوادی که شهره به نوشتن نامه‌های سرگشاده‌ به شاه بود نوشت: «امام می‌آید، با صدای نوح، با طیلسان و تیشهٔ ابراهیم، با عصای موسی، با هیئت صمیمی عیسی و با کتاب محمد. دشت‌های سرخ شقایق را می‌پیماید و خطبه‌های رهایی انسان را فریاد می‌کند وقتی امام بیاید، دیگر کسی دروغ نمی‌گوید، دیگر کسی به خانهٔ خود قفل هم نمی‌زند، دیگر کسی به باج‌گزاران باجی نمی‌دهد، مردم برادر هم می‌شوند و نان شادیشان را با یکدیگر به عدل و صداقت تقسیم می‌کنند، دیگر صفی وجود نخواهد داشت، صف‌های نان و گوشت، صف‌های نفت و بنزین، صف‌های مالیات صف‌های نام‌نویسی برای استعمار. و صبح بیداری و بهار آزادی لبخند می‌زند. باید امام بیاید تا حق بجای خود بنشیند، و باطل و خیانت و نفرت در روزگار نماند» (۵)

روشن‌فکری‌ی ایران غافل از آن‌که وقتی ره‌بر را بر می‌گزیند به گونه‌ای شگرف اندیشه‌های وی را تکثیر و باطنی می‌کند و با شعار «الله اکبر. خمینی ره‌بر» هم‌صدایی می‌کند. بخش بزرگِ روشن‌فکری‌ی ایران در برآمد انقلاب ایران بر خواسته‌ها‌یش لباس نپوشاند بلکه عریان و قوزکرده با صدای غالب هم‌آوایی کرد.

و به همین ساده‌گی عکس آقا تو ماه نمایون شد.

ـــــــــــــــــــــــــــــــ
۱- «آوولا» برای همدانی‌ها معنایی معادلی داشی‌ی کرمانشاهی‌ها دارد
۲- نگاه کنید به یادداشت دکتر جواد مجابی روزنامه اطلاعات ۲۹ بهمن ۱۳۵۷
۳-نگاه کنید به «ایرانشهر» ۲۴ آذر ۱۳۵۷ و نیز پانوشت پاسخ ابراهیم نبوی و سعید بشیرتاش به اسماعیل نوری‌علاء در گویا نیوز هم‌چنین «۳۰ سال پیش در چنین روزی» رادیو زمانه ۲۵ آذر ۱۳۸۷
۴- نگاه کنید به نامهٔ رضا براهنی به ابراهیم یزدی ۷ دی ماه ۱۳۵۷
۵- نگاه کنید به مجموعهٔ جنبش و کتاب دفتر‌های انقلاب. هم‌چنین مقالات روزنامهٔ اطلاعات، سال ۱۳۵۷

منبع:پژواک ایران


مهدی اصلانی

فهرست مطالب مهدی اصلانی در سایت پژواک ایران 

*از باکارا تا جمکران؛ از میامی تا جماران  [2023 Dec] 
*شاملو‌زنی! استنفورد، عباس میلانی و دکتر گرامی   [2023 Oct] 
* بهار می‌خواهیم.  متن سخنان تجمع ۱۱ مارس. فرانکفورت [2023 Mar] 
*۲۲ بهمن! خانه در بهشت نداشتیم اما ساکن جهنم شدیم  [2023 Feb] 
*«حصرنامه»‌ی میرحسین یا پایبندی به انقلاب اسلامی   [2023 Feb] 
*آقای بودستروم! به‌راستی این‌گونه از جنایت سخن گفتن سخت شگرف است   [2023 Jan] 
*راه روی مرگ- هزار چلچله‌ی بهارزا، دفن‌شده بر گم‌گورها  [2023 Jan] 
*سیندرلا / توئیتی که آرشیو‌شد لنگه کفش شیشه‌ای که اندازه‌ی پای هیچ‌کس نیست  [2023 Jan] 
*یلدا نوشت/ رد پایی از خون و باریکه‌ای از خاطره   [2022 Dec] 
*سهیلا وحدتی، چوپان خیرخواهی که نفی را نفی می‌کند   [2022 Nov] 
*آقای یوران ببخشید!   [2022 Jul] 
*زن‌ستیزی نه! زن‌زدایی  [2022 Mar] 
*آیت‌آلله‌زاده‌ی مارکسیست، چپ‌کشی یا قتلِ فکرِ مخالف   [2022 Feb] 
*سال‌هاست که آواز قناری شهید قارقار کلاغ است  [2021 Nov] 
*«تلخ چون قرابه‌ی زهری؛ خورشید از خراشِ خونین گلو می‌گذرد»  [2021 Oct] 
*«ابلیس خدای بی‌سروپایی ست؛ انگشت‌نما شده به ناپاکی»*  [2021 Aug] 
*دختر بابام‌ ام، دکتر عباس میلانی و استنفورد   [2021 Jul] 
*زارممد! خودتو ضایع نکن! نرو!  [2021 Jul] 
*خلق کوپن‌فروش  [2021 May] 
*ارتفاع ابتذال   [2021 May] 
*بر کدام مُرده‌ی پنهان می‌گرید این سازِ بی‌زمان؟  [2021 Apr] 
*پوزیسیون و ‌‌اپوزیسیون، آب‌هویج بستنی یا معجون  [2021 Apr] 
*عیدنوشت: جواد وستینگهاوس و جواد یساری   [2021 Mar] 
*سکولاریسم، «فاعتبروا یا اولی‌الابصار» و خانم شیرین عبادی   [2021 Jan] 
*«به جز تصویرِ دوردستِ من نیست.» (نگاهی به «این بامداد خسته»)  [2020 Dec] 
*شاملو و حاج‌سیدجوادی و حکایت ۴ نامه   [2020 Nov] 
*«جانی پُراز زخمِ به‌چرک درنشسته.» (۱) نگاهی به کتاب تابوت زندگان  [2020 Oct] 
*«آواز نگاه از دریچه تاریک»: روایت‌ خانواده زندانیان سیاسی از دهه ۶۰   [2020 Sep] 
*معرفی کتاب: «آواز نگاه از دریچه‌ی تاریک» منتشر شد  [2020 Aug] 
*پری بلنده  [2020 Jul] 
*تنها یک راه دارد   [2020 May] 
*بهر آزادی‌ی قدس از تورنتو باید گذشت  [2019 Dec] 
*صبح به‌خیر عالی‌جناب قاتل!‏   [2019 Nov] 
*هنوز دردناک‌ترین ترانه‌هاشان را نخوانده‌اند *   [2019 Aug] 
*جنون را نشانی از این آشکارتر؟ *   [2019 Aug] 
* نه مُردنِ شمع و‎ ‎‏ نه بازماندنِ ساعت*   [2019 Jul] 
*شغالی که ماهِ بلند را دشنام گفت  [2019 Jun] 
*«باید تماشای خود‌ویرانی انسان را از سکه انداخت»   [2019 Jan] 
*دست‌خط! نه خط‌خوردگی‌ دست. مسئله این است آقای بهکیش   [2018 Dec] 
*«بازماندگان در صف نخست دادخواهی راستین تابستان ۶۷ هستند»   [2018 Dec] 
* قاضی مقیسه سرسپرده‌ی ساطور و دارِ قاتلان است  [2018 Aug] 
*هذیان تابستانی  [2018 Jul] 
*درگذشت امیرانتظام دست‌کاری‌ی حافظه در روایت مخدوش  [2018 Jul] 
*تکثیر زخم، گفتمان توجیه نگاهی به بیست‌و‌نهمین کنفرانس بنیاد پژوهش‌های زنان ایرانی. [2018 Jun] 
*فسقلی گز بده  [2018 Mar] 
* فرمون کجایی که حجاریان قیصر را کشت  [2018 Jan] 
*آب‌گوشتِ گربه، واگویی‌ی روایتی مخدوش   [2018 Jan] 
*می‌دانستند دندان برای تبسم نیز هست! تنها بردریدند  [2017 Oct] 
* طوفان خنده‌‌ها، تمیز بمانید آقای بابک داد  [2017 Aug] 
*آقای کروبی من با شما پدرکشته‌گی دارم  [2017 Aug] 
*بچه‌ها بلند شین خمینی مرد!   [2017 Jun] 
* نگاهی به لقب‌سازی‌های اکبر گنجی  [2017 May] 
*کسب و کارش مرگ بود  [2017 Jan] 
*جعبه سیاه  [2016 Aug] 
*به بچه‌های دروازه غار بگین «داش‌عباس» مُرد   [2016 Jan] 
*آقای طاهری‌پور با این کفش‌های لنگه‌ به لنگه راه به جایی نخواهید برد   [2015 Dec] 
*کاپیتان هفتاد ساله شد  [2015 Dec] 
*سازمان اکثریت؛ هم‌صدایی با قدرت و «کمیسیون حقیقت‌یاب» مقام عظما  [2015 Oct] 
*و حاشا این خروس را سرِ بُریدن نیست  [2015 Jul] 
*نقدی بر نحوه‌ی پوزش‌خواهی بی‌بی‌سی از اکبر گنجی  [2015 Jun] 
*نگاش نکن ظریفه؛ شیش نفر رو حریفه و اسکار یواشکی برای مسیح علی‌نژاد  [2015 May] 
*عزیز اصلی هم رفت  [2015 Apr] 
*به جای تبریک نوروزی؛ جواد وستینگ‌هاوس. جواد یساری  [2015 Mar] 
*پيش‌مرگِ بهارم؛ اسفندم، از کوچه دردار تا سرزمين وايکينگ‌ها  [2015 Mar] 
*به کوری‌ چشمِ شاه عکس آقا تو ماه نمایون شده  [2015 Jan] 
*بدرود رفيق لب‌دوخته  [2015 Jan] 
*آقای مهاجرانی ولی افتاد مشکل‌ها  [2014 Dec] 
*آقای بهنود! روشن‌فکر دماسنج جامعه است نه بادنمای آن  [2014 Nov] 
*حالا کو تا بهار بیاید. برویم از برگ‌برگِ پائیز گریه برچینیم  [2014 Oct] 
*همیشه کسی هست تا از دریا بگوید  [2014 Sep] 
*«و هنوز از چشم‌ها خونابه روان است.» آمارِ واقعی کشته‌گان تابستان 67 مهدی اصلانی  [2014 Jul] 
*نام همهٔ فرزندان اسماعيل است، فروغِ جاودان. مرصاد. کشتار تابستان ۶۷  [2014 Jul] 
*از دروازه‌غار تا اشرف؛ از اشرف تا لندن  [2014 Mar] 
*آوازه‌خوان نه آواز؛ شرم رقیه دانشگری و مسئولیت فردی  [2014 Mar] 
*پری بلنده  [2014 Feb] 
*نوزده بهمن؛ موسی خیابانی؛ سیاهکل؛ پایکوبی اکثریت  [2014 Feb] 
*«نشود آن‌که بشود که نشود. امام خمینی» و آن سال وبایی   [2014 Jan] 
*پیروزی وجدان بر وظیفه. زانو زد اما تسلیم نشد  [2013 Dec] 
*شگرف است! این حد خون‌سرد از جنایت گفتن  [2013 Nov] 
*چيدنِ گل سرخ با تبر  [2013 Oct] 
*می‌خواهم ببوسم‌ات! نشانی خانه‌ات کجاست؟  [2013 Aug] 
*یکی از قاتلین رفقایم وزیر شد. تکبیر برادران!   [2013 Aug] 
*اکبر قاتل  [2013 May] 
*فردین و فروردین  [2013 May] 
*اکبر شالگونی هم رفت؛ سفر به خیر مسافرِ جاده‌ی شمشیر   [2013 Jan] 
*هشت عکس فوری از آلبومی خصوصی برای ۶۷ ساله‌گی پرویز قلیچ‌خانی   [2012 Dec] 
*بند هشت، زندان گوهردشت متن سخنان مهدی اصلانی در دادگاه لاهه [2012 Oct] 
*خدا، شاه، ميهن، ابرو‌کمانی سلطنت در دام‌چاله‌ی رژيم اسلامی  [2012 Jul] 
*تبهکارِ تحقير‌کار اعدام بايد گردد! «آی نقی» خودت اصلاح‌طلب‌ها را اصلاح کن  [2012 May] 
*رجبعلی مزروعی را با سیاهکل چه کار  به بهانهٔ حضور رجبعلی مزروعی در مراسم سياهکل سازمان اکثريت [2012 Feb] 
*"تابستان۶٧، پرونده‌ای‌ست هنوز ناگشوده" متن سخنراني در پارلمان اروپا   [2011 Nov] 
*خودشيفته‌گی بدخيم، دير تشريف‌فرما شده‌ايد آقای گنجی! لطفاً ته صف  [2011 Nov] 
*zoroo با خاطره و یادِ بلندِ بهروز سلیمانی  [2011 Nov] 
*کجای این بازی عدالت است؟ برای محمد نصرتی و شیث رضایی  [2011 Nov] 
*ما هنوز زنده‌ایم   [2011 Oct] 
*خاوران، تفاهمِ وجدان‌های زخمی  [2011 Aug] 
*طاقت بیار رفیق به جان‌سوخته‌گی‌های ایرن و محمود معمار‌نژاد [2011 Aug] 
*دروغ می‌فرمایید! شما مخالف اعدام نبودید  [2011 Jun] 
*آقای کروبی هیچ می‌دانید خاوران کجاست؟   [2010 May] 
*سازمان اکثریت، اراده‌ی معطوف به قدرت برخورد با گذشته یا فرار به جلو؟   [2010 Mar] 
*احمد رشیدی‌مطلق کیست؟ علی شعبانی؟ فرهاد نیکو‌خواه؟ محمود احمدی‌نژاد؟ [2010 Jan] 
* در گذشت آیت‌الله منتظری. بازنگرى‌اى نادقیق به یک رخ‌داد تاریخی.  [2009 Dec] 
*رندان سلامت می‌کنند، جان را غلامت می‌کنند   [2009 Sep] 
*پنجم شهريور ۶۷، آغاز چپ‌کُشی در زندان گوهردشت  [2009 Aug] 
*خاکستری  [2008 Sep] 
*اعتراض   [2008 Sep] 
*فرزندان نسل خاکستری   [2008 Sep] 
*شامیت  [2007 Dec]