این شعر در سومین روز خیزش خونین مردم ایران در آبان 1398 در اعتراض به گرانی بنزین و بنزین پاشی بر فوران خشم مردم فقیر شده و غارت شده با فریادهای طنین افکنی در نقد ساختاری کل سیستم جمهوری اسلامی ایران در هزاران کیلومتر دور از مرز پرگهر نوشته شده است. این بار اما خشونت سیاسی اعمال شده از طرف رژیم جمهوری اسلامی در خلق صحنه های خونین و ترور مردم فقیر معترض به ویژه در شهر شیراز با هلیکوپتر مسلح و شلیک گلوله و گاز اشک آور از بالا به مردم در کل تاریخ 40 ساله ی تاسیس جمهوری اسلامی بی سابقه باشد. شدیدترین شدت خشونت به صورت ضربتی و ناگهانی و دفعتی از همان ابتدای جنبش اعمال شد. این بار از ماشین آب پاش خبری نبود از همان ابتدا گلوله ی واقعی نشانه به سمت مردم بود. نگارنده ی این سطور در تمام عمر سی و اندی ساله ی خود هرگز چنین "تئاتر قتلعام" گسترده در ملا عام با هلیکوپتر از بالای سر مردم در روز روشن را ندیده بود ! 

اين مطلب در فرمت PDF ثبت شده است و با برنامه‌ي Acrobat Reader باز مي‌شود.
براي خواندن آن اينجا را کليک کنيد

منبع:پژواک ایران