وقتي که جغدِ شب ديگر در چشمهام

چراغ ماه را فروزان نمي کند

وقتي که آوارِ مردگي

در کوچه کوچه هاي تنم آواز مي شود

وقتي که بانگِ خودکشي

گوشش به زنگ

با ردِ پاي سحر

بيدار مي شود!

وقتي که فقر

از جيب هاي کتم سکه مي خَرد

وقتي که اشک

ليوان تشنگي ام را سيراب مي کند

وقتي که آذرخشِ نگاهش

جسمِ مرا از دوردست

اين گونه پاره پاره پاره مي کند

ديگر کُت و کتاب و "کهالِ عددها" چه مامن است؟!

وقتي که بارشِ باران و رعد و برق

اين طور راهِ پاي مرا گِل مال مي کند

من از همه سو بي چتر مانده ام

من از همه سو بي چتر مانده ام

من از همه سو گِل مال مي شوم

فرانسه

9 مي 2016- برابر با 20 ارديبهشت 1395

اين شعر را براي "روزهاي بي چتري" خودم نوشته ام. براي آنها که با نگاه پر نفرتشان حتي از دور مرا مي درّند و راهم را پر سنگلاخ ميکنند ... 

منبع:پژواک ایران