میهن دوستی دکتر محمد مصدق
منوچهر تقوی بیات

 

 

"اين مملکت وطن ماست، مال ماست "

(دکتر محمد مصدق)

  

منوچهر تقوی بيات

 

دکتر محمد مصدق در ۲۹ رجب ۱۲۹۹هجری قمری برابربا ۲۶خرداد ([1]) ۱۲۶۱ خورشيدی و برابر با ۱۶ ژوئن ۱۸۸۲ ميلادی در تهران پا به جهان گذاشت و پس از ۸۷ سال زندگی پر بار و پر فراز و نشيب، در تيرگی های شبی که به ۱۴ اسفند ۱۳۴۵خورشيدی می پيوست در بيمارستان نجميه ی تهران که موقوفه ی مادرش نجم السلطنه بود، با چشمی پر از دريغ و غم هم ميهنان خود که همچنان در بند عدم استقلال ايران گرفتار بودند، ديده از جهان فروبست.

 مصدق جوهر استقلال و درخشان ترين ستاره ی آسمان آزادی و استقلال ايران و نيز راهنمای فردای ميهن ما ايران است. زندگی سياسی پر تلاش و بيدارگر دکتر مصدق با انقلاب مشروطيت آغاز می شود و با پيروزی نهضت ملی به بار می نشيند البته پس از درگيری های فراوان با سرسپردگان بيگانگان؛ تبعيد و زندان و خون دل خوردن ها. اين تلاش ها با بيست وهشت ماه نخست وزيری بر پايه ی آزادی، دموکراسی و قانون که در تاريخ ايران بی نظير است به اوج می رسد. دست انگليس ها را از غارت نفت و ديگرمنابع ميهن ما کوتاه و آن ها را با خواری از ايران بيرون می کند و بالاخره با ملی کردن نفت به استقلال ايران معنای عملی می بخشد. برقراری حکومت ملی نويد آينده ی درخشان، سربلندی و آزادی برای ايران بود. شوربختانه تلاش های دکتر مصدق با کودتای نظاميان وابسته در۲۸ مرداد ۱۳۳۲ برضد قانون اساسی و به کمک آخوندها و ديگر بيگانه پرستان با سرکردگی انگليس و با دلارهای آمريکايی، با زندان و محروميت از فعاليت های اجتماعی و مرگی پر حسرت پايان پذيرفت. می توان گفت نزديک به چهارده سال پايان زندگی مصدق در زندان و دور از زندگی اجتماعی گذشت. اما او بذر آزادی و استقلال در ايران را آنچنان پراکنده است که تا نامی از ايران هست، ثمر و اثر آن از بين نخواهد رفت.

آقای هدايت متين دفتری نوه ی دختری دکتر مصدق در دفترهای آزادی ويژه ی مصدق که با کوشش و هزينه ی خودش منتشر می سازد، درباره ی سال های آخر زندگی دکترمصدق، در شماره ی پائيز۱۳۸۰ چنين می نويسد:” چهارده سال پايان عمر را دکتر محمد مصدق در زندان و در محاصره ی قراولان مسلح، دور از مردمی که به آزادی و استقلال آن ها عشق می ورزيد گذراند. هرگز قلب او از اميد به پيروزی نهضت ملی خالی نشد و تا آخرين لحظه ی زندگی استقامت به خرج داد. برای مبارزان نهضت ملی، مقاومت مصدق تا پايان عمر بسيار آموزنده بود. او که با تمهيدات استعماری از خيل وفاداران و سربازان ملی به دور افتاده بود نه تنها تسليم نشد بلکه با راهنمايی های خردمندانه اش نشان داد که تا چه حد نسبت به آينده ی نهضت ملی احساس مسئوليت می کند. به عنوان مثال، در مکاتبه ای با سازمان دانشجويان جبهه ی ملی ايران که اعضای آن از رهبری جبهه ی ملی دوم آزرده بودند، پس از تقدير و دلجويی و قبل از امضاء نگاشت: “ کسی که شما را دوست دارد “. و پاس داری از راه رفته را با اين کلمات که “ اميد و آتيه ی ايران به نسل جوان است “ در نوشته ای به نسل جديد سپرد.”

شوربختانه نسل جوان پس از مرگ دکتر محمد مصدق به جای آن که راه و روش او را سرمشق قرار دهند و مانند مصدق از راه مبارزات مدنی و سياسی برای کسب حاکميت ملی مبارزه کنند، چه از چپ و چه از راست به مبارزه ی مسلحانه روی آوردند و از مردم و خواست های ملموس و روزانه ی آنان دور شده ومنزوی گرديدند. مبارزان و کوشندگان راه آزادی پس از بيست هشت مرداد ۱۳۳۲ يکی يکی در دام جلادان ديکتاتوری وابسته افتادند و نابود شدند تا جايی که در آستانه ی رستاخيزمردم، در بهمن ۱۳۵۷ سپاهی که سرداران پيشتاز خود را از دست داده بود به تصرف شيادان مردم فريب و واپس گرا؛ يعنی فداييان اسلام و آخوندها درآمد. آخوندهايی که درسايه ی شاه اسلام پناه پرورش يافته بودند. همان هايی که شرکای جيره خوار کودتای ننگين ۲۸ مرداد ۳۲ بودند و يک بارديگر فرصت يافتند تا همه ی آرمان های صد ساله ی مبارزات ملی و مردمی را به دست پيروان شيخ فضل الله نوری و جيره خوارانِ انگلیس و غارتگران جهانی، به نابودی بکشند.

در يک سد سال گذشته دکتر مصدق اصيل ترين و برجسته ترين نماينده ی نسلی است که پرچم انقلاب مشروطيت را به اهتزاز در آورد و در تمام طول زندگی پربارش به پاسداری از آرمان های انقلاب مشروطيت ادامه داد و از هيچ خطری نهراسيد. مصدق در خانواده ای ميهن دوست ارزش های فرهنگ ايرانی را به خوبی دريافت و با دانش هايی که از مکتب ليبراليسم و آزادی خواهی اروپای قرن نوزدهم که از انقلاب کبير فرانسه سرچشمه گرفته بود، سيراب شد. او تا پايان عمر بذر انسان دوستی و ميهن پرستی را در ايران پراکند. گفته ها و کرده های وی مسئولانه و بشر دوستانه بوده است. دکتر مصدق ايران را همچون خانه ی خود و مردم ايران را فرزندان، خواهران و برادران خود می دانست. او در بيست و هشت ماه دوران حکومت ملی نه تنها گزارش کارها و تلاش های خود را در راه سربلندی ملت ايران به نمايندگان مجلس می داد بلکه هميشه از هر فرصتی استفاده می کرد و حساس ترين و پنهانی ترين اسرار دولتی را مستقيما از راديو در اختيار توده های مردم ايران قرار می داد. او هرگز احترام و عشق خود را نسبت به ملت بزرگ و ارزشمند ايران از دست نداد و با دلی سرشار از عشق به ايران و چشمی پرحسرت از ناتوانی خود به دليل زندانی بودن، ديده از جهان فرو بست.

دکتر مصدق نمونه ی يک ايرانی آگاه، باورمند و وفادار به انسانیت و ملت ايران است. بازمانده ی نسلی که انقلاب مشروطيت را پايه ريزی کرد باور و آرمانی جز انسان دوستی نداشت. آن ها به تئوری های فرا مليتی، انترناسيوناليستی و پان اسلاميسم آلوده نبودند. با اشاعه ی تئوری های التقاطی سياسی که توسط احزاب سياسی دانسته و ندانسته به جوانان ميهن ما القاء گرديد، گرامی دانستن جان آدمی، مردم دوستی و ميهن پرستی از فرهنگ سياسی ما زدوده شد و با التقاطِ ايسم های گوناگون راه مردم دوستی به بيراهه کشيد. تلاش های سياسی با تئوری های پوچ و ضد ايرانی بی محتوا و بی هدف شد. با شکست دست آورد های بهمن ۵۷ حاکمان بی وطن کوشيدند تا به بهانه ی دين، وطن دوستی را خوار بشمارند، ملی ها را ملحد بنامند و اسلام را فراتر از مردم و ميهن قرار دهند. در نتيجه آرمان های ميهن دوستانه و بشردوستانه ی انقلاب مشروطيت به دست فراموشی سپرده شد.

علی اکبر دهخدا از سرداران پيشتاز انقلاب مشروطيت که از دوستان و هم رزمان دکتر مصدق بود و مردم ايران و فرهنگ ارزشمند آن را گرامی می داشت و زندگی خود را در راه اعتلای فرهنگ ايرانی نثار کرد، آرمان ميهن دوستی خود را چنين بيان می کند:

هنوزم ز خردی به خاطر درست

که در لانه ی ماکيان برده دست

به منقارم آنسان به سختی گزيد

که اشکم چو خون از رگ آن جهيد

پدر خنده بر گريه ام زد که هان

وطن داری آموز از ماکيان

وطن داری آموختن از ماکيان؛ هم سنگ و برابر با همان سخن نغز دکتر مصدق است که گفت: “ اين مملکت وطن ماست، مال ماست!”. وطن همان خانه، کاشانه و زادگاه است همان است که مرغان و جانوران نيز از آن حراست و حفاظت می کنند. من در اينجا از آقای محمد حسيبی هم رزم گرامی و پيش کسوت خود اجازه می خواهم تا پاره ای از عين نوشته ی ايشان را در اينجا بياورم و پندهايی را که از نوشته ی دکتر مصدق و مکتب سياسی او گرفته ام بازگو کنم. آقای محمد حسيبی در ۱۴ اسفند ۱۳۸۵، سالروز مرگ دکترمصدق، زيرعنوان " اين مملکت وطن ماست، مال ماست، بايد تو خدمت خودت را به آن بکنی، از دست تو اگر کاری برمی آيد بايد انجام دهی... " در سايت چه بايد کرد، نوشته است، در يک بخش آن می نويسد: “... برای درک بهتر از هدف بزرگ دکتر محمد مصدق که کم تر ايرانی در دوران فداکاری های وی به آن پی برد و متأسفانه امروز هم در ميان ما کم تر کسی بدان پی می برد به خاطره ای که ايرج اسکندری در صفحه ی ۱۸۵ خاطرات خود (تهران: مؤسسه ی مطالعات و پژوهش های سياسی، ۱۳۷۲) نوشته به شرح زير نگاه کنيم:

او می نويسد:

“ يک روز در منزل خودم بودم. تلفن کردند. رفتم پای تلفن، ديدم دکتر مصدق است. گفت که می خواهد از من ديدن بکند... آمد منزل ما و بعد گفت: تو پسر ميرزا يحيی هستی، اين مملکت وطن ماست، مال ماست، بايد تو خدمت خودت را به آن بکنی، از دست تو اگر کاری برمی آيد بايد انجام دهی. آلان وضعيت اين است که شوروی ها آمده اند و نفت می خواهند، امتياز می خواهند مردم ايران اصلا از لغت امتياز بدشان می آيد و حق هم دارند. گفت: برای اين که لغت امتياز با مسئله ی استعمار جوش خورده و توی کله ی اين ها رفته، هرقدر هم که بگوئيم شوروی ها نمی خواهند استعمار کنند نمی توانند قبول کنند. اين اسم امتياز بی خودی است و آن را بايد بردارند. اگر اين ها نفت می خواهند خوب، چرا نمی خواهند با آن ها قرار داد فروش نفت ببنديم؟ ديگر چرا امتياز می خواهند؟ امتياز را بی خودی می خواهند. ما حالا می خواهيم امتيازات ديگر را لغو کنيم، تازه برويم و يک امتياز ديگر بدهيم به شوروی؟... من از تو می خواهم بروی و به اين ها بفهمانی و بگويی اگر موافق باشند من فردا در مجلس نطقی می کنم و ضمن آن پيشنهادخواهم داد که امتياز نفت نباشد ولی قرارداد فروش نفت باشد... بعد که رفت من به سفارت شوروی تلفن کردم و گفتم يک مطلب مهمی است... رفتم آنجا. قبلا به علی اف گفتم که دکتر مصدق آمده با من صحبت کرده و مطلبی راجع به اوست. رفت به سفير گفت. او هم آمد گفت چيه؟ گفتم قضيه اين است که ايشان آمده و همچو صحبتی می کند... گفت بنشينيد و همين جا باشيد. من نشستم و او رفت. البته فهميدم که می خواهد از مسکو بپرسد. تقريبا نيم ساعت هم بيشتر طول کشيد که برگشت گفت بگوييد که پيشنهادشان را بکنند. “

همان گونه که می بينيم آنچه ايرج اسکندری نقل می کند عين سخن مصدق و انشای او نيست، بلکه گفتگويی است دوستانه که نقل به معنا شده است. رفتار و گفتار و هر سخن دکتر مصدق آموزشی است از وطن خواهی و انسان دوستی. مردم ميهن دوست ما بايد آن ها را فراگيرند و به کار بندند. او می دانست هر چه می گويد و هرچه می کند در تاريخ ثبت شده و می ماند و مردم ما آن ها را خواهند آموخت و آينده خود را بر پايه راه و روش های ميهن دوستانه بنا خواهند کرد. نمونه ای را که ايرج اسکندری در کتاب خاطرات خود آورده است از چشم اندازهای گوناگون قابل تأمل و تعمق است. من می توانم از آنچه دربالا آمده دريافت خود را بگونه ای که درزير می آيد بيان کنم:

 

·     ايرج اسکندری یکی از سرکردگان حزب توده بزرگترين حزب مخالف دکتر مصدق بود و هرروز روزنامه های حزب توده زشت ترين و ناپسندترين ناسزاها و تهمت ها را به نادرستی به دکتر مصدق نسبت می دادند. اما دکتر مصدق بخاطر سعادت و خوشبختی ملت ايران آن ها را نديده و نشنيده می گرفت و آنقدر بزرگوار بود که زمانی که ضروری می دانست با پای خود به ديدن رقيب و دشمن سياسی خود، که از او کوچک تر بود، می رفت.

·     همه می دانيم که راه رسمی گفت و گوی ديپلماتيک برای دکتر مصدق باز بوده و او می توانسته با شوروی ها تماس رسمی بگيرد اما تماس رسمی اثرات ديپلوماتيک خارجی و داخلی اش کم تر بوده است.

·     رفتار او با ايرج اسکندری بزرگوارانه بوده و به رفتار يک پدر و يا آموزگار می ماند.

·     نسبت ايرج را با پدرش (ميرزا يحيی) گوشزد می کند و او را به وطن دوستی و خدمت به ميهنش تشويق می نمايد.

·     دکتر مصدق که با هيچ يک از بيگانگان سروسری نداشت و سر به آستان آنان خم نمی کرد علی رغم نزديکی ايرج اسکندری با سفارت شوروی، از اين رابطه ی ايرج اسکندری با شوروی ها حسن استفاده می کند و برای رساندن پيام خود به آنان بهره ی ميهن دوستانه می گيرد.

·     در پيام خود قيد می کند که: “ اگر موافق باشند من فردا در مجلس نطقی می کنم و ضمن آن پيشنهادخواهم داد که امتياز نفت نباشد ولی قرارداد فروش نفت باشد... “ يعنی همه چيز با اجازه ی نمايندگان مجلس خواهد بود و هيچ موضوع خصوصی در اين پيام خصوصی نهفته نيست.

·     او می خواهد به سران حزب توده و مردم ما بياموزد که امتياز معنا و خاصيت استعماری داشته و با داد و ستد بازرگانی و فروش تفاوت دارد.

·     سران حزب توده از ديرباز مبتکر، نظريه پرداز و طرفدار دادن امتياز نفت شمال به شوروی ها بودند و از جمله احسان طبری در روزنامه ی " مردم برای روشنفکران " درآبان ماه سال ۱۳۲۳ می نويسد: “... که نواحی شمال در حکم حريم امنيت شوروی است... عقيده دسته سومی که من شخصا در آن دسته قراردارم اين است که دولت به فوريت برای امتياز نفت شمال به شوروی و... “[2] دکتر مصدق با رفتن به خانه ی اسکندری می خواهد با يک تير چندين نشان را يک جا بزند. از جمله؛ هم اين که سياست امتياز دادن به شوروی را از خط مشی حزب توده حذف کند و هم شوروی ها را وادارد از خواستن امتياز چشم پوشی کنند.

در راستای همین مبارزه بر ضد امتيازات خارجی بود که، او بالاخره پس از پنجاه سال مبارزه با پذيرفتن رياست کميسيون نفت در مجلس شورای ملی، کار ملی کردن نفت را به انجام رساند. در تاريخ ۱۷ اسفند ۱۳۲۹ مجلس شورای ملی پيشنهاد کميسيون نفت مبنی بر ملی شدن صنعت نفت در سراسر کشور را به اتفاق آراء تصويب کرد. روز ۲۹ اسفند ۱۳۲۹ مجلس سنا رأی مجلس شورای ملی را تأييد کرد و به اين ترتيب استقلال کشور ما وارد مرحله ی تازه ای شد. روز ۲۹ اسفند بنا به تصويب نمايندگان مجلس در ايران روز ملی ايران ناميده شده است اما ملت ايران از سال ۱۳۲۹ تاکنون تنها دوبار در سال های ۱۳۳۰و ۱۳۳۱ توانسته است روز ملی خود را جشن بگيرد و اين روشن ترين گواه آن است که نه در دوران پهلوی و نه در حکومت ولايت فقيه، ایران دارای حکومت ملی نبوده است تا بتواند روز ملی خود را جشن بگيرد.

دکتر مصدق درعمل، نه با حرافی و تئوری بافی و بر خلاف شيوه ی متعارف سياست بازان، بلکه به راستی نشان داد که ملت ايران می تواند و بايد سرنوشت خود را به دست گيرد. او راه وطن داری و وطن خواهی را فرا راه ملت ايران قرار داد.

به اميد روزی که آرزوی دکتر مصدق و ملت ايران بر آورده شود و هر ايرانی به جای يک اتومبيل پيکان[3] و یا؛ ولی فقيه، صاحب حق رأی بشود و بتواند با انتخاب آزاد نمايندگان خود بدون دخالت اولياء و نظارت استصوابی بيگانگان، کشور و زندگی خود را سامان بخشد.

پايدار باد ايران آزاد و يک پارچه

برقرار باد آزادی

منوچهر تقوی بيات

بازخوانی و ویراستاری شده در تاریخ دوم دی ماه ۱۳۹۳ خورشیدی برابر با ۲۳ دسامبر ۲۰۱۴ میلادی ـ استکهلم  

 

 

                       

* ۲۹ اردیبهشت که بر سر زبان ها افتاده است با ۲۹ رجب سال ۱۲۹۹ قمری یکی نیست نگاه کنید به « یاد واره ی پنجامین سال ملی شدن نفت » شماره ی ۲۶ و ۲۷ دفترهای آزادی ویژه ی مصدق تابستان و پائیز سال ۱۳۸۰ صفحه ی ۱۷ زیر سرنوشته ی « زاد روز مصدق : چرا ۲۶ خرداد ؟ نوشته ی هدایت متین دفتری

[2]  ـ روزنامه ی مردم برای روشنفکران ، مسئله نفت ، شماره ۱۲ مورخ  ۱۹آبان ۱۳۲۳

[3]  ـ اشاره به آگهی بازرگانی اتومبیل پیکان  مونتاژایران ، در زمان محمدرضا پهلوی است که می گفتند به امید روزی که هر ایرانی یک پیکان داشته باشد.

 

منبع:پژواک ایران


منوچهر تقوی بیات

فهرست مطالب منوچهر تقوی بیات در سایت پژواک ایران 

*تفسیر غزل ۳۶۴ دیوان حافظ  [2024 Mar] 
*کشتن مردم به هر بهانه ای درنده خویی است!  [2024 Feb] 
*آزادی گرفتنی است!   [2024 Jan] 
*غوغای جهانی نرگس محمدی و بانوان ایرانی  [2023 Dec] 
*باید کاری کرد، باز گو کردن مصیبت ها بس است!  [2023 Dec] 
*حافظ راهنمای اهل کرم  [2023 Dec] 
*ز هر طرف که شود کشته سود اسلام است!  [2023 Nov] 
*دموکراسی، حزب، قانون  [2023 Sep] 
*در باره ی حزب، جبهه و کنگره ملی  [2023 Jul] 
*دومین نشست سالانه حزب سوسیال دموکرات و لائیک ایران گزارشی از یک پیروزی [2023 Jun] 
*پرنده ی فلزی و انقلاب در ایران  [2023 Jun] 
*شستشوی مغزی ابزار فریب توده ها  [2023 Jun] 
*فریاد، فغان و ناسزا به خامنه ای، خمینی و الله...  [2023 May] 
* آسیب شناسی و درمان بیماری میهن ما  [2023 May] 
*برگی غم انگیز از تاریخ ایران  [2023 Mar] 
*از کف خیابان تا کنگره ی ملی موقت ایران  [2023 Feb] 
*چرا نمی توانیم سازمان یا حزب بسازیم؟  [2023 Feb] 
*آیا در ایران، پس از این توفان، نسیم آزادی خواهد وزید؟  [2023 Feb] 
*گند آن سخن!  [2023 Feb] 
*آزادی، حزب و دموکراسی!  [2023 Jan] 
*چرا انقلاب ها در ایران پیروز نشده اند؟  [2023 Jan] 
* فرهیختگان ایران پیروز خواهند شد  [2022 Dec] 
*چرا کنگره ملی؟ و چگونه؟  [2022 Dec] 
*امروز چه باید بکنیم؟  [2022 Dec] 
*راه برون رفت از بن بست  [2022 Nov] 
*نامه سرگشاده به ملت ایران و به آقای حامد اسماعیلیون  [2022 Nov] 
*جبهه ای به گستردگی سراسر ایران/ کوچه به کوچه کو به کو  [2022 Oct] 
*در ایران سندیکاها شایسته ترین نمایندگان زحمتکشان هستند  [2022 Oct] 
*دولت موقت چیست و کی برپا می شود؟  [2022 Oct] 
*راه رهایی میهن ما خرد جمعی است  [2022 Sep] 
*حافظ در کوچه ی رندان  [2022 Sep] 
*به یاد پرویز رجایی که در سی ام تیر کشته شد  [2022 Jul] 
*حافظ دلداده ی صحبت جانان  [2022 Jul] 
*قران و دین؛ دام بندگی و اسارت ما ایرانیان است  [2022 Jul] 
* ملت ایران می تواند حکومت اسلامی را سرنگون کند  [2022 Apr] 
*سوسیال دموکراسی و لائیسیته؛ راهی به آزادی و آسایش مردم  [2022 Apr] 
*پیروزی چهارشنبه سوری!  [2022 Mar] 
*پندهای رندانه ی حافظ  [2022 Mar] 
*راه های مبارزه با حکومت اسلامی دست نشانده و دیکتاتور کدامند؟  [2022 Feb] 
*آیا اعتراضات صنفی فرهنگیان می تواند حزب آموزگاران را پدید آورد؟   [2022 Feb] 
*حافظ عاشق مردم، رند ازلی   [2022 Jan] 
*حزب سوسیال دموکرات و لائیک ایران (همسازی ملی جمهوری خواهان) چیست و چرا ؟   [2021 Dec] 
*حافظ در محراب (مهراب)   [2021 Nov] 
*مقام حافظ در راه عشق   [2021 Sep] 
*پس اپوزیسیون کجاست؟   [2021 Aug] 
*حافظ و صوفی باز خوانی غزل ۴۷۴  [2021 Aug] 
* عشقت رسد به فریاد  [2021 Jun] 
*خامنه‌ای آدمخوار از ضحاک خونخوارتر است  [2021 May] 
*حافظ و دکتر مصدق غزل ۴۴۹   [2021 May] 
*دستگیرشد، زندانی شد، کشته شد!  [2021 Apr] 
*خامنه‌ای خائن همه‌ی ایران را به چین می‌فروشد!   [2021 Mar] 
*اسفند ماه؛ ماه زنده ماندن و جاودانه شدن دکتر مصدق   [2021 Mar] 
*حافظ؛ عاشق و رند و می‌خواره  [2021 Mar] 
*ساقی بیار باده که ماه صیام رفت  [2021 Jan] 
*دایی جان ناپلئون برائت جنایات انگلیس و نوکرانش در ایران  [2021 Jan] 
*جشن کریسمس یادگاری از آیین مهر ایرانی  [2020 Dec] 
*استبداد استعماری و مردمان زیر ستم  [2020 Dec] 
*حافظ خدمت به رندان را به بهشت ترجیح می دهد عافیت چشم مدار از من ‌میخانه نشین! غزل ۳۰۷ [2020 Nov] 
*باده‌ی صبوحی و نماز صبح   [2020 Nov] 
*ترس به جان خامنه ای و روحانی افتاده است   [2020 Oct] 
*غزل ۲۸۹حافظ؛ همنشین رندان، سربازان و جانبازان   [2020 Oct] 
*دموکراسی و آزادی چگونه به دست می آید؟  [2020 Sep] 
*سرنگونی یا گذار؟  [2020 Aug] 
*حافظ و خرقه پوشان غزل ۳۷۹   [2020 Jul] 
*برای جوانان میهنم و دوستداران حافظ  [2020 Jun] 
*حافظ رند و فَتویٰ خرد  [2020 Jun] 
*به نظر شما کی از همه خائن‌تر بوده ... «کلاً مثلاً روشنفکرها؟» تو، سالومه!   [2020 May] 
*مایک پمپئو درباره ی خلیج فارس یا دروغ پراکنی می کند یا بی سواد است؟   [2020 May] 
*واپس ماندگی، سزاوار ملت ما نیست  [2020 Apr] 
*غزل ۳۶۶ صدای سخن عشق   [2020 Apr] 
*مشروطه با همراهی مشروعه، راه را بر آزادیخواهی بسته است!   [2020 Mar] 
*با نابسامانی میهن مان؛ چه باید کرد؟  [2020 Jan] 
*جشن کریسمس یادگاری از آیین مهر ایرانی   [2019 Dec] 
*حافظ رند و واعظ نامسلمان غزل ۲۰۰   [2019 Dec] 
*تروریست های حاکم بر ایران درنده تر و بیرحم تر از هر اشغالگری هستند!  [2019 Nov] 
*در همه ی جهان صاحبان قدرت از مردم می هراسند ‏  [2019 Oct] 
*نه می بخشیم و نه فراموش می کنیم!  [2019 Oct] 
* سخنی درباره ی« جامعه شناسى نخبه كشى»   [2019 Aug] 
*خون مورسی از خون چه کسانی رنگین تر است؟   [2019 Jun] 
*هیولای جنگ بر فراز ایران  [2019 Jun] 
*و امروز چه باید کرد؟  [2019 May] 
*برای رهایی مردمان میهنان مان از بدبختی، چه باید کرد؟   [2019 Apr] 
*چرا ما نمی توانیم به آزادی و استقلال دست بیابیم؟  [2019 Mar] 
*پهلوی ها؛ غیر مستقل، قانون شکن و ضد حقوق بشر بودند  [2019 Feb] 
*هُشدار درباره ی پیام های بی نام و نشان!‏  [2018 Dec] 
*ملی مذهبی ها و راه مصدق  [2018 Nov] 
*کوروش و حماسه‌ی کوراوغلو  [2018 Oct] 
*لائیسیته یا آزادی از دین  [2018 Sep] 
* استبداد دینی ی امروز، نتیجه ی استبداد سلطنتی است   [2018 Sep] 
*نقش دین و مذهب در تاریخ  [2018 Aug] 
*رضا خان اجرا کننده ی قرارداد ۱۹۱۹ رویداد شگفت انگیز اکتبر ۱۹۱۷ در ایران [2018 Jun] 
* حزب چپ ایران یا اتحاد فدایی ها؟  [2018 Apr] 
*دوازدهم فروردین روز فریب ملت ایران  [2018 Apr] 
*فدرالیسم؛ کلاهی که برای سر ما ایرانیان گشاد است!   [2018 Mar] 
*جبهه ملی یک مفهوم فلسفی است!   [2018 Mar] 
*انقلاب راهی برای دستیابی به حقوق شهروندی و حق حاکمیت ملی  [2018 Feb] 
*درباره ی سخنرانی و گفتگو در کلن آلمان، پیرامون جنبش سراسری در ایران   [2018 Feb] 
*تفاوتی هست یا نیست؟  [2018 Jan] 
*در باره ی «کارزار حاکمیت ملی و مردمی در ایران»  [2017 Nov] 
*چرا ما و مردمانِ میهن ما به چنین روزِ سیاهی دچار شده‌ایم؟ چاره‌ی رهاییِ میهنِ ما از چنین بن‌بستی چیست؟   [2017 Sep] 
*علی گدا در «مأموریت آزار مردم»   [2017 Aug] 
*کدام ملت بدون تغییر حکومت مشکل خود را حل کرده است؟  [2017 Jun] 
*نامه ی سرگشاده به آقای محمد رضا عالی پیام؛ آقای هالو   [2017 Apr] 
*پهلو‌ی‌ها هم مانند جمهوری‌اسلامی ننگ تاریخ ایرانند  [2017 Mar] 
*فال در دیوان حافظ  [2017 Feb] 
*سیاسی شدن یا خرد ورزیدن؟  [2017 Jan] 
*کودتای ترکیه هدیه ی الهی بود!  [2016 Jul] 
*یادداشتی بر یادداشت خسرو سیف  [2016 May] 
*«حکومت اسلامی»، نیکلا هِنَن، خبرنگار فرانسوی اسیر شده را آزاد کرد!  [2015 Dec] 
*ملی می تواند ناسیونالیست نباشد!  [2015 Jun] 
*غزل ۹۴ ؛ عشق بیکران حافظ به مردم   [2015 Apr] 
*آقای محمد امینی! ما فاتحان شهرهای رفته بربادیم.   [2014 Dec] 
*میهن دوستی دکتر محمد مصدق  [2014 Dec] 
*فیلم بزرگداشت دکتر مصدق در احمدآباد؛ ۱۴ اسفند ۱۳۵۷  [2014 Dec] 
*خودی ها و خودمانی ها، نگاهی به «جامعه شناسی خودمانی»  [2013 Nov] 
*کودتاهای ویرانگر؛ شکستی سه گانه  [2013 Aug] 
*آیا جبهه ملی آرزویی دست نیافتنی است؟  [2013 Aug] 
*آش ملاعلی یا انتخابات؟  [2013 Jun] 
*کالای خارجی دشمن اصلی ما ایرانیان است  [2012 Sep] 
*میعادگاه عاشقان ایران !   [2011 Sep] 
*آیا آزادی و استقلال ما با شیوه ی اندیشیدن و زندگی ما کار دارد؟  [2011 Apr] 
*جنبش سبز و کیستی ملی و ایرانی ما   [2011 Jan] 
*حافظ رند ازلی  [2010 Nov] 
*چرا با خرد جمعی خود برای نگهبانی جان و آزادی خود، هم پیمان نمی‌شویم؟   [2010 Oct] 
*آزادی که نباشد نه استقلال هست و نه عدالت !  [2010 Oct] 
*حافظ رند و شیخ پشمینه پوش (غزل ۴۳۸ )  [2010 Jun] 
*توطئه ی رد «تئوری توطئه»  [2010 Apr] 
*جنگ برای مردم ما نکبت و برای دشمنان ملت ایران نعمت است !   [2010 Feb] 
*دکتر مصدق ملی بود و به ملت ایران باور داشت، نه به ولایت فقیه !   [2009 Dec] 
*۲۸ مرداد ۳۲ نخسین سنگ بنای انقلاب سبز   [2009 Aug] 
*دو دزد رأی مردم را دزدیدند! دزد سوم را با چشم خرد و دیدگان بیدار، هوشیارانه بپاییم ! ؟ [2009 Jul] 
*اندیشیدن به سرنوشت مردم ایران  [2009 Jun] 
*خیمه شب بازی تکراری و محمد ملکی گلادیتوری گرفتار در قفس درندگان وحشی  [2009 May] 
*محمود دولت آبادی زنده بودن خود را اعلام کرد !  [2009 May] 
*حافظ صاحب نظر؛ رند نظر باز!  [2009 Mar] 
*مسئله ی حزب و حکومت های دست نشانده در ایران  [2008 Apr] 
*دانشجویان چپ ، دانشجویان راست  و پیام دکتر مصدق! [2007 Dec]