مقایسه روند پیروزی این دو انقلاب با دو انقلاب دیگر از انقلاب های بهار آزادی در کشورهای لیبی و سوریه، عامل دیگری را پیش روی ما می گذارد که اثر تعیین کننده و ویژه تری در امر پیروزی انقلاب دارد.

در انقلاب بهارآزادی در لیبی و سوریه، هردو دیکتاتور یعنی قذافی و بشاراسد از خشونت بی حد و حصر و افسار گسیخته برای در هم کوبیدن انقلاب استفاده نمودند و تا آخرین لحظه با تمام قدرت و خشونت برای نابود و منهدم کردن انقلاب تلاش نمودند. این دو کشور به خاطر وابستگی به کشورهای غیردموکراتیک نظیر روسیه و چین و جمهوری اسلامی، هیچگونه بازدارندگی جهانی برای توقف حشونت های بی حد و حصرشان نداشتند.

قذافی ۵ ماه و بشار اسد ۱۴ سال به کشتار مردم ادامه داد و هردو دیکتاتور فقط زمانی دست از مقاومت و خشونت برداشتند، و کشته شدند و یا فرار کردند، که نیروهای خارجی به یاری مردم آمدند و با دخالت مستقیم نظامی موجبات سرنگونی این حکومت ها و پیروزی مردم را فراهم ساختند.

نگاهی به تعداد کشته های انقلاب لیبی با ۳۰،۰۰۰ کشته طی ۸ ماه و انقلاب سوریه با بیش از ۶۰۰،۰۰۰ کشته طی ۱۴ سال، می توان به میزان خشونت بکار گرفته شده از طرف این حکومت ها پی برد.

اکنون با آنالیزعلل پیروزی و شکست انقلاب های چهارگانه برشمرده در بالا، با فرض مشترک بودن نسبی بقیه فاکتورهای موجود در این چهار انقلاب یعنی رهبری واحد، سازماندهی مناسب و وحدت در جبهه انقلابیون، می توان به دو عامل کلیدی اشاره نمود که وجود یا عدم وجود این دو عامل می تواند دلایل شکست یا پیروزی یک انفلاب باشد:

۱- میزان خشونت بکار گرفته شده توسط حکومت ها در سرکوب انقلاب.

۲- حمایت یا عدم حمایت فعال انقلاب توسط جامعه جهانی.

بوضوح می توان دید که خشونت مهارشده ای که توسط شاه و مبارک بر علیه مردم کف خیابان اعمال شد به اضافه وابستگی این کشورها به کشورهای دموکرات و فشار حکومت و افکار عمومی مردم کشورهای دموکرات برعلیه شاه و مبارک باعث گردید تا انقلاب در این کشورها ساده تر و زودتر از آنچه گمان می رفت، به پیروزی برسد. اما در کشورهای سوریه و لیبی به خاطربکارگیری خشونت مهار نشده توسط بشار اسد و قذافی و عدم پایبندی آنها به قرادادها و کنش و واکنش های جامعه جهانی، تا لحظات آخر دست از کشتار و خشونت برنداشتند و فقط مداخله نظامی مستقیم و یا غیرمستقیم جامعه جهانی توانست سرنگونی این حکومت ها را رقم بزند.

اگر بخواهیم این بحث کمی پراکنده را سازمان دهیم و محورهای بدست آمده از آن را کنار هم قرار دهیم، نتایج زیر حاصل می شود.

۱- حکومت های بی نهایت سرکوبگر و غیر متمدن نظیر حکومت جمهوری اسلامی با توجه به عملکرد ۴۷ ساله و با در نظرداشتن ایدئولوژی حاکم بر عملکرد آنها که حکومت بر امت اسلام را حق خود و منبعث از اراده خدا می دانند، با بکارگیری خشونت بی نهایت و لجام گسیخته که دستورات خدا و پیغمبر و ائمه هم پشتوانه آن خواهد بود، تا لحظه آخر به مقاومت و کشتار خود ادامه خواهند داد. ادامه خشونت های حداکثری هزینه مشارکت در چنین انقلابی را بالا برده و نمی توان به ورود میلیونی مردم به کف خیابان امید بست.

۲- تنها با حمایت فعال، معنی دار و تعیین کننده جامعه جهانی از مبارزات مردم ایران است که خامنه ای، همچون قذافی و بشاراسد، بناچار تسلیم اراده مردم خواهد شد و حکومتش با مرگ و یا فراری شدن او به پایان خواهد رسیبد.

قبل از پایان دادن به این بحث ضروری می دانم به دو نکته روشنگرانه در مورد محتوای این مقاله و نتیجه گیریهای آن اشاره کنم:

- هیچ نسخه مشخص و قطعی برای وقوع یک انقلاب و پیروزی در آن نمی توان نوشت. آنچه گفته می شود بر اساس آنالیز و نقطه نظرات فردی است و بخشی یا همه آن می تواند با استدلالات دیگری بی اعتبار شود.

- مثال های آورده شده از لیبی و سوریه به معنی تایید حمله نظامی توسط کشورهای خارجی نیست. فرق اساسی ژئوپولیتیکی ایران با سوریه و لیبی، تفاوت اجتماعی-سیاسی مردم ایران با این کشورها و نیزمبارزات طولانی و ریشه دار مردم، عواملی هستند که یک حمله نظامی خارجی برای سرنگونی رژیم را مثل آنگونه که در لیبی رخ داد غیر محتمل و شاید هم ناموفق کند. حمایت فعال، معنی دار و کنشگرانه کشورهای خارجی از جنبش ایران را کشورهای آزاد جهان و آمریکا بهتر از همه ما می دانند. اراده جهانی برای سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی در کناراوج گیری جنبش های آزادیخواهی در داخل و خارج ایران، تضمین بیشتری برای پیروزی را در بر خواهد داشت.

- سرکوب لجام گسیخته نیروهای سرکوبگر جمهوری اسلامی و عدم حمایت فعال جهانی پیروزی انقلاب را به عقب خواهند انداخت و هزینه انقلاب را چند برابر خواهد نمود، اما انقلاب بدون شک و بطور یقین روزی به پیروزی خواهد انجامید.