چپ‌ها و برجام
فاضل غیبی

 

برخی باور دارند که جنبش چپ پس از سرکوب سازمان های وابسته به این جریان در دهۀ 60،  از میان رفته است. اما نگاهی به نشریات در ایران و رسانه‌ها در خارج از کشور نشان می دهد که هنوز گروه بزرگی از هواداران سابق گروه های چپ، همچنان با نگاه پیشین خود به جهان، نه تنها حضور دارند، بلکه نقش بزرگی را در رسانه ها و تبلیغات سیاسی بازی می‌کنند. آنان بدون آنکه وابسته به حاکمیت اسلامی باشند هر بار مردم را به شرکت در انتخابات تشویق می کنند، هوادار بی چون و چرای برجام هستند و شیفتۀ "اصلاح طلبان" ...  تو گویی فقط ارتباط سازمانی آنان قطع شده است، اما از نظر فکری و موضع سیاسی از همسویی و همکاری شگفت انگیزی برخوردارند.

هدف این نوشتار نه بدگویی از این گروه، بلکه بدین انگیزه است که هواداران جریان چپ به پیوستن به مخالفان حکومت اسلامی فراخوانده شوند. علت این فراخوان، چنانکه در نوشتار "جنبش ملی برای دمکراسی در ایران و دیگر هیچ" آمده، این حساب ساده است که برای برکناری مسالمت آمیز حکومت اسلامی به نیروی فراگیری نیاز است که شکل گیری آن بدون پیوستن گروه بزرگ هواداران چپ ممکن  نیست.

بدنۀ اصلی گروه چپ را هوادارانی تشکیل می دهند که پس از دهۀ 60 اغلب با پناهندگی به غرب جان خود را در بحبوحۀ کشتار و سرکوب حکومت اسلامی نجات دادند. اغلب آنان در کشورهای دمکراتیک و پیشرفتۀ جهان نه تنها به زندگی، آموزش و کار روی آوردند که  همفکری خود با دیگر هواداران را حفظ کردند. آنان حتی زمانی‌که با محیط کشور بیگانه رابطه برقرار کردند، از رسانه هایی بهره گرفتند که در راستای افکار پیشین بود.

بدین ترتیب نباید شگفت انگیز باشد که در کشورهای پیشرفتۀ غربی با ایرانیانی روبروییم که پس از سه دهه هنوز بر همان مواضع مشترک چپ پایدار هستند.  مختصات این مواضع این است که «در هر جامعه‌ای محرومان و زحمتکشان بخاطر عدالت اجتماعی به مبارزه با استثمارگران و ستم‌پیشگان مجبورند. این مبارزه در سطح جهانی میان کشورهای امپریالیستی به سرکردگی ابرقدرت آمریکا و کشورهای غارت شده و محروم جریان دارد.»

گفتن ندارد که این توهمی بیش نیست و سناریویی است که استالین و پس از او، دیگر رهبران کمونیست در جهان سوّم سرهم بندی کردند تا توده های ناآگاه در هندوچین، آفریقا و آمریکای جنوبی را برانگیزند  و سوداهای قدرت طلبانۀ خود را جامۀ عمل بپوشانند

هواداران سازمان‌های چپ با این "اندیشه" در بحبوحۀ انقلاب اسلامی آشنا شدند. در آن دوران تصور می رفت که با سرنگونی رژیم شاه کشور دیر یا زود به سوی تحقق آرمان‌های چپ به پیش خواهد رفت. جوانانی که به انگیزۀ خدمت به کشور و بهروزی آن، به آرمان های چپ باور کردند، این را نیز یاد گرفتند که استقامت بر این باورها و فداکاری برای آن  از ضروریات مبارزه‌ای است که ایران را به آینده‌ای نیک پیوند خواهد زد. بدین گونه ده ها هزار از جوانان از پشت میز مدرسه و دانشگاه به "فعالیت سیاسی" روی آوردند که بزودی بجای میان‌بر زدن به سعادت و آزادی، به برآمدن یکی از خشن ترین دیکتاتوری‌های تاریخ منجر شد.

این چرخش وحشتناک برای هواداران چپ، چه آنانکه در ایران ماندند و چه آنانکه به خارج رفتند، قابل درک و هضم نبود. آنان با بهترین آرمان‌ها به این جنبش پیوسته بودند. بنابراین گناه وارونگی روزگار را نه در رفتار خود، بلکه فقط در جریانی جستجو کردند که با قدرت و خشونتی هرچه بیشتر زندگی و آیندۀ آنان را پایمال می‌کرد. بنابراین هیچگاه در هیچ گروهی بازبینی و انتقاد از جریان چپ  ضروری بنظر نیامد.

اما در این میان حکومت سرکوبگر اسلامی نیز به واقعیتی انکارناپذیر بدل شده بود. بدین سبب بدون آنکه به تناقض منطقی دچار شوند هم "ضدامپریالیست" باقی ماندند و هم به حساب خود با حکومت اسلامی مبارزه می کنند! اما آنان که می خواستند با منطق دیالکتیک مشکلات بشر را حل کنند، متوجه نیستند که حتی به منطق ساده، هرگاه دو طرف در حال مبارزه با هم باشند، نمی شود با هر دو به یکسان مخالف بود!

حکومت اسلامی به جدال با  "امپریالیسم" برخاسته و از همۀ امکانات خود برای ضربه زدن به آن استفاده می کند. از اینرو واقعیت عینی چپ ها را مجبور می کند، در این جدال از یک طرف در برابر دیگری پشتیبانی کنند.   

بدین ترتیب منظرۀ اسف‌باری  پدید آمد. کسانی که نتوانستند بر ذهنیت خود غلبه کنند مجبور شدند  با رژیمی که دیروز رفقای آنان را کشت و خودشان را از میهن راند، یکطرفه آشتی کنند!  

این رفتار خفت آمیز علت دیگری جز این ندارد که اگر چپ ذهنیت ضدامپریالیستی خود را رها کند، هویت و گذشتۀ خود را نفی کرده است و چون شهامت برداشتن چنین گامی را ندارد، همچنان در توهمات  پیشین غوطه می زند و به مبارزات گذشتۀ خود می بالد. حاضر است امروز و آیندۀ ایران را فدا کند اما به این واقعیت اعتراف نکند که جهان از کشورهایی تشکیل شده است که هر یک بنا به سطحرشد اقتصادی و فرهنگی، پدیده‌های مستقلی را تشکیل می‌دهند و از روند تکاملی ویژه ای برخوردارند. روابط سیاسی، اقتصادی و فرهنگی میان کشورها فقط زمانی می تواند به روند پیشرفت کمک کند که روابطی دوستانه و صلح آمیز باشد.

اما اسفا جمعی از بهترین فرزندان ایران که روزگاری بخاطر سعادت میهن به میدان آمده بودند، به سبب نداشتن شهامت روبرو شدن با واقعیت، مجبورند از حکومتی  پشتیبانی کنند که کشور را به سوی نابودی می برد و در انتخاباتی شرکت کنند که می دانند فقط نمایشی برای مشروعیت بخشیدن به رژیم است.

آنان از برجام بعنوان  "بزرگترین توافق‌نامۀ قرن"(1) دفاع می کنند؛ ایالات  متحده آمریکا را "کشوری تروریست"(2) می‌خوانند که به تعهدات خود پایبند نیست و بدین خاطر در جهان "وحشت افکنی" می کند! درحالیکه خود شاهد بودند که  حکومت اسلامی بود که از فردای قدرت‌یابی، همۀ عرف‌های بین‌المللی و دیپلماتیک را پایمال کرد و از بیروت تا بوئنوس آیرس و از بغدادتا نیویورک هزاران نفر را کشتار و مجروح کرد و در همۀ جهان به وحشت از ترور دامن زد.

سپس درحالیکه فقر و نابسامانی در شهر و روستای ایران بیداد می کرد بخش مهمی از بودجه را صرف تهیۀ سلاح اتمی کرد، که «سلاح اتمی حق ماست!» چپ ها از این "حق" دفاع کردند، درحالیکه برای جامعۀ جهانی دیگر روشن شده بود که حکومتی که بدون سلاح اتمی می‌کوشد  با ترور، تجاوز و وحشت افکنی جهان متمدن راتهدید کند، در صورت دستیابی به  تکنولوژی اتمی، دنیا را گروگان خواهد گرفت.  

دوستان چپ، شما اگر می توانستید منافع مردم ایران را جایگزین "ذهنیت ضدامپریالیستی" خود کنید، باید همان زمان با بستن چنین قراردادی مخالفت می کردید. اما نه تنها چنین نکردید، بلکه با پشتیبانی از برجام، اجازه دادید که نه تنها عمر حکومت اسلامی  به درازا بکشد، بلکه امکان یابد انرژی مخرب خود را در سوریه، یمن، لبنان، عراق ....صرف جنگ افروزی کند و در سطح جهانی درموضعی طلبکار و حق به جانب بنشیند.

اما  برجام، جز آنکه تداوم حکومت اسلامی را برای 25 سال تضمین می‌کرد، چه سودی برای مردم ایران داشت؟ کدامیک از نابسامانی‌ها را درمان کرد و کدام چرخ صنعت را به حرکت آورد؟  نابسامانی ایران نه نتیجۀ تحریم ها، بلکه پیامد سیاست خردستیز و ضدملی حکومت است و نه تنها برجام، که هیچ معجزه ای آن را جبران نخواهد کرد.

شما روزگاری به انگیزۀ خدمت به میهن پای در فعالیت سیاسی گذاشتید، چگونه وجدان تان اجازه می دهد، پشتیبان حکومتی باشید که ایران را رو به نابودی می برد؟  بر علیه حکومت اسلامی شعار می دهید، اما در عمل مهمترین تکیه‌گاه او هستید! بویژه از این جهت که غیر مذهبی و اغلب تحصیل کرده هستید، با دفاع خود از حکومت اسلامی، مردم ایران و جهان را سرگشته ساخته‌اید؟

اگر حکومت اسلامی از کمک تبلیغی و پشتیبانی عملی شما برخوردار نبود، مدتها بود که به سبب پیگیری سیاست‌های ضدمردمی منزوی و به عقب نشینی وادار شده بود. در سطح جهانی نیز واقعیت اینستکه جهان متمدن نمی داند که چگونه حکومتی را که به همۀ ارزش‌های مدنیت اعلام جنگ داده، اما از "پایگاه مردمی" برخوردار است، رام کند؟  برجام در واقع باجی بود که غرب ، به ناچار برای جلوگیری از دستیابی حکومت اسلامی به سلاح اتمی، خود را مجبور به پرداخت آن دید.

هم‌میهنان چپ، ملت ما در مبارزه‌ای بر سر مرگ و زندگی درگیر است که با توجه به سقوط همه جانبۀ کشور بزودی به نطقۀ اوج خود خواهد رسید. بر شماست که "عینک کبود" چپ نگری را از چشم بردارید و ببینید که کشورهایی که شما از آنها بعنوان  غارتگران جهان یاد می‌کنید در واقع سازندگان تمدن نوینی هستند که هر روز بخش بزرگتری از بشریت را در سایۀ امنیت و رفاه و آزادی می گیرد. ایران تنها از راه دوستی و همکاری با جهان پیشرفته آینده ای نیک خواهد یافت و نه در زیر سلطۀ حکومت اسلامی که جز جدال برای تسخیر جهان هدفی ندارد.

گیرم حکومت اسلامی به سلاح اتمی دست یابد و غرب همۀ تحریم‌ها را لغو کند، آیا حکومت اسلامی خواهد توانست قدمی در راه بهبود اوضاع زندگی مردم ایران بردارد؟ آیا خواهد توانست با فساد فراگیر، اقتصاد ناکارآمد، نابودی محیط زیست، نظام آموزشی عقب مانده و سقوط اخلاقی جامعه مبارزه کند؟ گیرم حکومت اسلامی توانست "پوزۀ امیریالیسم جهانخوار را به خاک و خون بمالد"، آیا از آن پس جهانیان در امنیت و آسایش زندگی خواهند کرد؟

شما در خدمت دستگاه تبلیغی رژیم،  ترامپ و نتانیاهو را دو جنگ‌طلبی می‌خوانید که می خواهند "ایران بزودی صد میلیونی خلع سلاح و بی دفاع"(3) باشد.  شما این حقیقت را وارونه نشان می دهید، که آنان نمایندگان دو کشور دمکراتیکی هستند که از سوی شهروندان آگاهانه و آزادانه انتخاب شده اند. بیاندیشید که چه رفتاری باعث شده است که مردمان دو کشوری که می‌توانند بهترین دوست و یاور ایران در راه سازندگی باشند، از حکومت مورد پشتیبانی شما چنین واهمه دارند.

در خیزش دی ماه، مردم ایران هرگونه اصلاح‌طلبی را ردّ کردند، زیرا به تلخی دریافته اندکه اصلاح طلبِی در سایۀ حکومت اسلامی  نه باعث بهبود اوضاع، بلکه تنها در خدمت به تداوم رژیم است.

فکر می کنید مردم ایران دربارۀ "جنبش چپ" که تا بحال کوچکترین قدمی برای بهبود اوضاع زندگی مردم برنداشته، اما  برای مشروعیت بخشیدن به رژیم اسلامی از هیچ خدمتی فروگذار نکرده، چگونه داوری خواهد کرد؟ بعنوان کسی که نیمی از عمرش را چپ بوده است، آرزو می کنم اجازه ندهید داوری مردم ایران نسبت به شما تحقق گفتۀ Kurt Tucholsky باشد که: «آنکه یاد گرفت مارکسیستی فکر کند، دیگر نمی‌تواند فکر کند!»

جای شما در میان ملت ایران خالی است! به این شعار دی‌ماه باور کنید که : «دشمن ما همین جاست، دروغ میگن آمریکاست!»(4)  آنگاه شایسته خواهید بود که «پشت به دشمن، رو به میهن!» قرار گیرید.

 

(1)، (2)، (3) امیر مُمبینی، اصلاح برجام نه! اصلاح نظر مخالفان برجام!، ایران امروز، 6/5/2018

(4) احمد پورمندی، جبهه نجات ملی، ضرورتی درنگ‌ناپذیر!، ایران امروز، 5/5/2018

 

منبع:پژواک ایران


فاضل غیبی

فهرست مطالب فاضل غیبی در سایت پژواک ایران 

*نه، لایق رستاخیز مهسا نبودیم!  [2024 Feb] 
*لایق رستاخیز مهسا نبودیم؟  [2024 Jan] 
*حملۀ خارجی به مراکز نظامی حکومت اسلامی؛ آری یا نه؟   [2023 Nov] 
* توهم دربارۀ «کشور مستقل فلسطین» را به دور افکنیم!  [2023 Nov] 
* حافظ، «دیوانۀ سرسامی» یا «فرزانۀ جاودانی»*  [2023 Nov] 
*مرز میان انقلاب و ضد انقلاب در انقلاب مشروطه  [2023 Aug] 
*دوچهرگی، بلای جان ایران  [2023 Jul] 
*رستاخیز مهسا زنده است  [2023 Jun] 
*میانه‌روی دمکراتیک، تنها راه نجات ایران  [2023 May] 
*جای بهائیان در رستاخیز نوین ایران خالی است!  [2023 Apr] 
*منشور مهسا و «کارناوال منیّت»  [2023 Mar] 
*رستاخیز همۀ ایران‌دوستان  [2023 Mar] 
*رستاخیز زن زندگی آزادی، اتوبوس نیست!  [2023 Feb] 
*رستاخیز زن زندگی آزادی را دریابیم!  [2023 Jan] 
*از «سلطنت» تا «پادشاهی»؛ تفاوت از زمین تا آسمان  [2023 Jan] 
*ایران «تاریخی» را پس می‌گیریم!  [2023 Jan] 
*دین «خدای رنگین کمان» !  [2022 Dec] 
*ترس از که و باک از چه؟  [2022 Nov] 
*آقای «هالو»، از جوانان ایران بیاموزید!  [2022 Oct] 
*ویژگی‌های رستاخیز نوین ایران کدامند؟  [2022 Oct] 
*پایان اسلام در ایران  [2022 Sep] 
*با اندیشه به سوی همبستگی  [2022 Sep] 
*چرا ملاها کمر به نابودی بهائیان بسته‌اند؟  [2022 Aug] 
*الفبای انقلاب  [2022 Jun] 
*بزرگ‌ترین دروغ قرن بیستم  [2022 May] 
*آیا می‌توانیم اقتدار ملاها را درهم بشکنیم؟  [2022 Apr] 
*اوکرائین و نبرد برای دمکراسی  [2022 Apr] 
*چرا «جریان چپ» هوادار پوتین است؟  [2022 Mar] 
*یونانیان همسایۀ «بربرها»   [2022 Feb] 
*کالبدشناسی یک پندار  [2022 Jan] 
*منطق‌گریزی اسلامی، عامل سقوط ایران   [2021 Dec] 
*من از اسلام می‌ترسم!‏  [2021 Sep] 
*با شادی به سوی آزادی  [2021 Aug] 
*فلسفه سیاسی ازلیان و بهائیان/ بخش دوم  [2021 Jul] 
*فلسفه سیاسی ازلیان و بهائیان بخش نخست  [2021 Jun] 
*خطر پوپولیسم و پایان دمکراسی   [2021 Jun] 
*رهبر انقلاب مشروطه که بود؟   [2021 May] 
*نقدی بر کتاب «مشروطه نوین»  [2021 Apr] 
*در جستجوی راه‌ نوین برای گذار از حکومت اسلامی  [2021 Mar] 
* ویژگی‌های «چپ نوین» کدامند؟  [2021 Mar] 
*به سوی آینده  [2021 Feb] 
*بهائیان بر سر دوراهی  [2020 Dec] 
*در ستایش ناسیونالیسم و ملّی‌گرایی  [2020 Dec] 
*بارکشان غول بیابان   [2020 Nov] 
*مقایسه‌ی رضاشاه با آتاتورک نابجاست زیرا…   [2020 Nov] 
*از ترامپ بیاموزیم!   [2020 Oct] 
*موانع مبارزه با حکومت اسلامی   [2020 Sep] 
*ْ چرا شاهان معاصر ایران خودکامه شدند؟   [2020 Aug] 
*سخنی با شاهزاده رضا پهلوی  [2020 Jul] 
*ملی‌گرایی تنها راه نجات ایران   [2020 Jul] 
*هیچکس ناموس هیچکس نیست!  [2020 Jun] 
*رسانه‌ها در خدمت بحران‌آفرینی   [2020 Jun] 
*دربارۀ انگیزه و راهکار جنبش چپ   [2020 Apr] 
*دربارۀ آزادی عمل پادشاهان ایران در دوران اشکانی و ساسانی مداومت در دگرگونی [2020 Mar] 
*تا فرصت از دست نرود!  [2020 Mar] 
*شرکت در «انتخابات» مخالف سرافرازی انسانی است  [2020 Feb] 
*فلسطین خوشبخت!  [2020 Feb] 
*پیشنهاد؛ اخراج حکومت اسلامی از سازمان ملل متحد   [2020 Jan] 
*چرا بهائی هستم؟   [2020 Jan] 
*درباره فرهنگ مبارزه با حکومت اسلامی  [2019 Dec] 
*نقدی بر کتاب «تأملات دیرهنگام» نوشته محمود صباحی  [2019 Oct] 
*آیا می‌توان بر «دینخویی» ایرانی غلبه کرد؟   [2019 Aug] 
*نامۀ محفل ملی بهائیان آمریکا و کانادا خطاب به رضا شاه  [2019 Jul] 
*فشار گازنبری بر رژیم دو بُنی ‎  [2019 Jun] 
*خود را از آمریکا‌ستیزی برهانیم   [2019 Jun] 
* نُتردام ما کجاست؟   [2019 May] 
*آیا ایران آینده بهائی خواهد بود؟  [2019 Apr] 
*چرا اپوزیسیون برنمی خیزد؟   [2019 Apr] 
*چپ‌گرایی، شیشۀ عمر حکومت اسلامی  [2019 Mar] 
*پس از چهل سال کجای کاریم؟   [2019 Feb] 
*«راست ملّی» در برابر «چپ ضد ملّی»  [2018 Dec] 
*پادشاه انتخابی، ضرورت تاریخی  [2018 Dec] 
*منتظر چه هستیم؟  [2018 Nov] 
*پیشنهادی به فَرَشگرد  [2018 Nov] 
*بحران سیاسی اروپا از کجا می آید؟  [2018 Oct] 
*آشتی ملی را نمی‌توان دور زد!   [2018 Oct] 
*ملایان، برندگان سه انقلاب  [2018 Sep] 
*غول‌های رسانه‌ای و حکومت اسلامی  [2018 Sep] 
*چرا ایران را دوست دارم؟   [2018 Aug] 
*کجا ایستاده‌ایم؟   [2018 Aug] 
*اگر صبر کنیم و امید داشته باشیم…   [2018 Aug] 
*«انقلاب مسلحانه، افسانه‌ای بیش نیست!»  [2018 Jul] 
*چرا، اثر می‌کند!  [2018 Jun] 
*چه زمانی آمریکا به ایران حمله خواهد کرد؟   [2018 Jun] 
*توقعات ملی ما کدامند؟ ‏   [2018 Jun] 
*تاریک اندیشان ایرانی‎ ‎‏ و اسرائیل   [2018 May] 
*چپ‌ها و برجام  [2018 May] 
*‏«جنبش ملی برای دمکراسی در ایران» و دیگر هیچ   [2018 May] 
* ایران به کجا می رود؟   [2018 Apr] 
*دوستان چپ، لطفاً دیگر مبارزه نکنید!  [2018 Mar] 
*نظام حکومت ایران چگونه باشد؟  [2018 Feb] 
*سرمایه‌داری یا توحش  [2018 Jan] 
*چنین باید کرد!   [2018 Jan] 
*چه باید کرد؟   [2017 Dec] 
*از هگل توتالیتر تا مارکس ضدانقلابی   [2017 Nov] 
*به مناسبت دویستمین سالگرد تولد بهاءالله   [2017 Oct] 
*آیا فلسفه یهودی است؟   [2017 Sep] 
*آیا سیاست می تواند اخلاقی باشد؟  [2017 Sep] 
* چرا حکومت ایران رفرم پذیر نیست؟   [2017 Aug] 
*زرین‌کوب، نمونۀ فرهنگ پرداز شرقی ‏   [2017 May] 
*هانا آرنت، نمونۀ فرهنگ‌پرداز غربی ‏(1)‏   [2017 Apr] 
*مردی که نباید شناخت!‏  [2017 Feb] 
*پیاده ها در نبرد ملایان ‏  [2017 Feb] 
*«جنبش چپ»، دشمن ایران  [2016 Jun] 
*«نسبیت فرهنگی»، بلای ایران  [2016 May] 
*پاسخ به «انتقاد دوستانه‌ای از مردم ایران»   [2016 Apr] 
* راز بقای حکومت اسلامی  [2016 Jan] 
*مصطفی‌ملکیان، متوهّم ملّی  [2015 Oct] 
*خردورزی حق ماست!  [2015 Oct] 
*28مرداد، نه «کودتا» نه «قیام»!  [2015 Jul] 
*زنده باد آمریکا!  [2015 May] 
*«اسلام ناب» یا «اسلام مهربان»   [2015 Apr] 
*مؤثرترین شخصیت تاریخ معاصر  [2015 Mar] 
* ما موش‌ها!  [2015 Jan] 
*سید جواد طباطبائی، لوتر ایران؟  [2015 Jan] 
*چه شد که چنین شد؟  [2014 Nov] 
*خدایان ایرانیان  [2014 Nov] 
*اعلام جرم  [2014 Oct] 
*گذار از ملّیت ایرانی به مدرنیته*  [2014 Sep] 
*«سرنوشت ایران چه خواهد بود»  [2014 Jun] 
*«بلای دین»(۱)  [2014 May] 
*اجازه ندهیم به ایرانیان توهین کنند!  [2014 Mar] 
*«حلقۀ مفقودۀ» انقلاب ۵۷  [2014 Mar] 
*تراژدی 35 سالۀ ایران  [2014 Feb] 
*موانع آشنایی با فلسفه متن سخنرانی در گردهمایی 8 دسامبر 2014 به دعوت "انجمن ادبی هزار و یک شب"، فرانکفورت [2013 Dec] 
*زوال هویت ایرانی؟  [2013 Nov] 
*فلسفه‌ی تاریخ  [2013 Oct] 
*اندیشه گاندی  [2013 Aug] 
*پرویز شهریاری، استاد ریاضی و معلم انسانیت در تهران درگذشت  [2012 May] 
*نگاه دیگر درآمدی بر کتاب "راهنمای سرگشتگان" اثر موسی ابن میمون یا Moses Maimonides  [2012 Mar]