اگر صبر کنیم و امید داشته باشیم…
فاضل غیبی

 اگر  صبر کنیم تا چپ‌هایمان به مزایای دمکراسی پی ببرند، اسلام‌زدگان‌مان به اهمیت هویت ملی پی ببرند و بالاخره هواداران رژیم گذشته درک کنند که یک نفر، حتی اگر   ابرمرد باشد، نمی‌تواند جامعه‌ی بزرگ و پیچید‌‌ه‌ی ایران را هدایت کند…، تا ابد باید صبر کنیم!

اگر صبر کنیم تا سازمان‌های اپوزیسیون  به هم نزدیک شوند و دست در دست هم برای برکناری رژیم اسلامی  بکوشند، تا ابد باید منتظر بمانیم. بدین دلیل ساده که هر یک از آنها برای خود هویت ویژه‌ای قائل است و هر قدمی برای نزدیکی به دیگران، به معنی از دست دادن آن هویت خواهد بود!

مثلاً اگر هواداران مصدق بخواهند به هواداران شاه نزدیک شوند،  باید در آنچه دربار‌‌ه «کودتای ۲۸مرداد» گفته‌اند، تجدید نظر کنند. از آن طرف نیز هواداران شاه باید آنچه دربار‌‌ه مصدق گفته‌اند، پس بگیرند. همینطور است دربار‌‌ه چپ‌ها، که اگر بخواهند منافع ملی را دنبال کنند، باید مبارزات گذشته خود را نفی کنند و بر همه آنچه در توجیه «مبارزات ضدامپریالیستی»  گفته‌اند، خط بطلان بکشند.

بنابراین اگر رهبران اپوزیسیون به «اتحاد»  فرا می‌خوانند، در واقع خواهان پیوستن هواداران دیگر گروه‌ها به خود هستند و اگر ما مردم ایران چهل سال دیگر هم صبر کنیم، در این واقعیت تغییری رخ نخواهد داد. با این تفاوت که شاید در چهار سال دیگر اصلاً کشوری به نام ایران وجود نداشته باشد!

ما ایرانیان نشان داده‌ایم که ملت صبوری هستیم و هرچند که هیچگاه «صبر»مان به «ظفر»* نیانجامیده، اما «صبر» را به عنوان فضیلتی پیشه کرده‌ایم. از آن بدتر، «امید» است که جامعه ما را به کلی فلج کرده است. زیرا روی دیگر «امید»  بی‌عملی است و بدین سبب هم اندیشمندان بزرگ آن را بسیار نکوهیده اند، چنانکه نیچه  «امید را زشت‌ترین زشتی‌ها و بدترین بدی‌ها» می‌داند، زیرا که: «تنها بدین کار می‌آید که درد امروز را تحمل‌پذیر کند.»

واقعیت این است که ما مردم ایران چهار دهه یکی از زشت‌ترین، وقیح‌ترین، ظالم‌ترین و فاسدترین حکومت‌های تاریخ جهان را تحمل کرده‌ایم.

به نرون، قیصر روم، که در تاریخ به عنوان نمونهه خودکامگی شهرت یافته، نسبت داده‌اند که رُم را به آتش کشید. شواهد تاریخی این را گزارش نکرده‌اند، اما اثبات شده است که او پس از آتش‌سوزی،  کارآمدترین سازمان آتش‌نشانی جهان را در سراسر امپراتوری برقرار ساخت. در مقایسه می بینیم که سران حکومت اسلامی در چهار دهه گذشته  همه جا فقط سوزانده‌اند، بدون آنکه جایی را آباد کرده باشند:  آنها اقتصاد کشور را به آتش کشیدند، آبروی ملت را در برابر جهانیان به باد دادند، از هیچگونه کشتار، زندان، تحقیر و توهین به  پیر و جوان ما چشم‌پوشی نکرده‌اند و بطور بی‌نظیری سفاهت را بر سفر‌‌ه وقاحت نشانده‌اند.

با این همه، هنوز هم بسیاری «آزادیخواهان»، «سیاست مردان» و «روشنفکران» ما، با نامه‌نگاری به نصیحت سران رژیم مشغولند!  آنان بطور خستگی‌ناپذیر می‌کوشند  بدین «امید» دامن  زنند که اگر «صبر» کنیم، رهبران رژیم  بالاخره در برابر هشدارهای ایشان بر سر عقل خواهند آمد!

آنان چنان خود را «به کوچه علی چپ» می‌زنند که گویی نه تاریخ می‌دانند، نه به تجربیات میلیون‌ها ایرانی نظری داشته‌اند و بالاخره از بررسی‌های علمی دربار‌‌ه ماهیت حکومت اسلامی به کلی بی‌خبرند! زیرا اگر تاریخ می‌دانستند، باید این را نیز می‌دانستند که خودکامگان  نه به سبب لیاقت خود، بلکه همواره با ظلم و کشتار به قدرت رسیدند و به خوبی می‌دانستند که به محض تغییر سیاست و رفتار، سقوط خواهند کرد.

نامه‌نگاران، اگر به تجربیات و زخم‌های مردم ایران در این چهار دهه توجه می‌کردند، درمی‌یافتند که خودکامگان اسلامی نیز تنها به ظلم و آزار حفظ قدرت می‌کنند و بالاخره اگر به بررسی‌های علمی توجهی می‌کردند، باید می‌دانستند که رژیم اسلامی پس از حکومت های هیتلری و استالینی سومین نوع رژیم توتالیتر است و سران چنین حکومت‌هایی چنان ایدئولوژی‌زده هستند که از درک منافع انسانی خود عاجزند، تا چه رسد که بخواهند منافع ملی کشور را دنبال کنند. آنان از قدرتی که بدون کوچکترین لیاقتی نصیب‌شان شده چنان سرمست‌اند که نمی‌توانند درک کنند که چه ننگ تاریخی بزرگی را متوجه خود و خاندانشان می‌کنند.

اینک، اگر با توجه به نکات بالا، به امکانات موجود برای برکناری رژیم اسلامی بنگریم، باید هرگونه امید را از دست داد و کاسه صبر را به کناری افکند. باز هم بدین دلیل ساده، که هیچیک از مدعیان رهبری اپوزیسیون، هیچگاه نخواهند توانست اکثریت مخالفان رژیم را گرد خود جمع کنند.

حال پرسیدنی است،  اگر نمی‌توان و نباید به سازمان‌های مخالف رژیم امید بست، کدام راه در برابر ما مردم ایران که خواستار زندگی در ایرانی آزاد، امن و مرفه هستیم وجود دارد؟

خوشبختانه با وجود همه سنگ‌اندازی‌ها و تبلیغات رژیم، اکثریت بزرگ ایران‌دوستان، امروزه  دمکراسی را به عنوان تنها نظامی که می‌تواند سقفی را فراهم کند که همه ایرانیان بدون استثنا در زیر آن زندگی کنند، پذیرفته است. جلوگیری از سقوط ایران و بازسازی کشور تنها با مشارکت همه اقشار و گروه‌های مردم ایران و همکاری با همه کشورهای جهان ممکن است. این واقعیت را میهن‌دوستان ایرانی با هر گرایش سیاسی، مذهبی، قومی و جنسی دریافته‌اند و آرزوی تحقق آن را دارند.

این باور در لحظ‌‌ه حاضر بزرگترین سرمایه معنوی ما ایرانیان است و باید سرافراز باشیم که اگر در سه چهار دهه پیش، در اکثریت وابسته به این یا آن ایدئولوژی اسلامی یا چپ بودیم، توانستیم با کوششی بزرگ، دمکراسی را به عنوان تنها گزینه شایسته برای ایران بشناسیم.

بر این اساس، برکناری رژیم و برقراری دمکراسی پارلمانی امروز تنها خواست  ایرانیان است و باید در ورای هرگونه گرایش فکری آن را در داخل و خارج از کشور به هر وسیله‌ای با شهامت و به صدای بلند، به دیگر هم‌میهنان و همه‌ه جهانیان اعلام کنیم. بدیهی است که آنگاه  مردمان آگاه و انسان‌دوست جهان از مبارز‌‌ه ما پشتیبانی خواهند کرد.

نقطه قدرت رژیم در این است که به کمک انتخابات نمایشی و در میدان نگه داشتن هواداران خود در کنار نیروهای سرکوبگر، به جهانیان القا کرده است که اکثریت مردم ایران با آنکه از تنگناهای معیشتی رنجورند، اما همچنان از حکومت اسلامی پشتیبانی می کند.

اگر امروزه دست ایرانیان از هرگونه نفوذ بر سیاست خانمان‌برانداز رژیم کوتاه است و به برخورد دیگر کشورها با آن،  با «بیم و امید» می نگرند، در صورت برخاستن جنبش بزرگ دمکراسی‌خواهانه، هم رژیم در تنگنا قرار می‌گیرد و هم کشورهای دیگر برخوردی کاملاً متفاوت با رژیم اسلامی در پیش خواهند گرفت.

درباره تحقق دمکراسی در ایران باید توجه داشت که نوع نظام حکومت، دلبخواهی و بنا به سلیقه شخصی و یا گروهی نمی‌تواند انتخاب گردد و به خرد جمعی در حدّ بالایی نیاز دارد. چنانکه شاهدیم  برخی افراد و یا سازمان‌ها بدون در نظر گرفتن مرحله رشد کنونی جامعه ایران و نارسایی‌هایی که بدان دچار شده، مثلاً پیشنهاد می‌کنند، نظام آتی ایران، جمهوری و قانون اساسی‌اش بر مبنای اعلامیه حقوق بشر تدوین گردد و فراتر از آن: «به منظور جلوگیری از لغزش به دیکتاتوری، یک دادگاه عالی مستقل برای حفاظت از قانون اساسی» نیز برقرار شود!

روشن است که هرچند چنین خواستی  نیک می‌نماید اما با توجه به نارسایی‌ها و آسیب‌های اجتماعی به هیچ وجه از هماهنگی لازم با ویژگی‌های جامعه ایران برخوردار نیست.  جالب است که در دوران معاصر ایران چنین اشتباهی به بحران و خسران بزرگی دامن زد.

بدین صورت که  پس از امضای فرمان مشروطه،  مشروطه‌طلبان  «با عجله» از قانون اساسی بلژیک متنی  «ترجمه»  (کسروی) کردند،  که در نهایت به صورت مسخ شده‌ای به عنوان «متمم قانون اساسی»  به تصویب رسید. این «قانون» از  یک طرف مجلس را تابع نظارت آخوندها کرده بود و از طرف دیگر مقام شاه را که تا به حال «سایه‌ خدا» تلقی می شد، به «مقامی تشریفاتی» کاهش می‌داد و مردم شگفت‌زده بودند که چرا باید مخارج چنین نهادی را متحمل شوند؟

به هر روی، «قانون اساسی مشروطه» نه تنها به اقتدار حکومت و قانون‌مداری منجر نشد که خود زمینه‌ساز چنان بحرانی  شد که اجازه داد، دو کشور خارجی، ایران را میان خود تقسیم کنند،  در حالی که اگر در ایران نیز مانند ژاپن،  مشروطیت طی مراحلی استقرار می یافت، چه بسا که بازگشت‌ناپذر می‌شد.

تنها نکته‌ای که امروزه بر راه روشن دمکراسی‌خواهی سایه می‌افکند و میهن‌دوستان ایرانی را به دو گروه تقسیم کرده است، اختلافی مجازی است و مبنی بر این پرسش، که آیا در ورای رئیس دولت که به عنوان رئیس قو‌‌ه اجراییه، از سوی مجلس ملی انتخاب می‌شود و مسئولیت ادار‌‌ه کشور تمام و کمال بر عهد‌‌ه او خواهد بود، آیا  به نهادی فراحزبی نیاز است که نمایند‌‌ه  ملیت ایرانی باشد و حفظ ثبات و وحدت ملی را بر عهده گیرد؟

این نهاد، نه سلطنت خودکامه است و نه مقامی تشریفاتی و نمایشی، بلکه به نام «پادشاه»، هرچند از هرگونه  قدرت و مسئولیتی مبرا است اما نقشی اساسی در حفظ ثبات سیاسی و جلوگیری از بحران‌های احتمالی دارد.  روشن است که در نظامی دمکراتیک چنین نهاد والایی نمی‌تواند موروثی باشد.  وانگهی شایسته است که ایرانیان پس از برکناری رژیم شرم‌آور اسلامی، به نهادی شایسته هویت ایرانی و باعث سرافرازی در جهان مدرن دست یابند**.

بنابراین اگر تجربیات تاریخی و دانش سیاسی مدرن را در نظر بگیریم و بخواهیم مسئولانه گذار جامعه بحران‌زد‌‌ه ایران امروز را  به جامعه‌ای همبسته تأمین کنیم، نهاد پادشاه انتخابی، به عنوان مقامی که در جایگاهی فراحزبی ، با برخورداری از مهر و اعتماد مردم، حافظ دمکراسی باشد از اهمیتی حیاتی برخوردار است.

با این همه بخش بزرگی از میهن‌دوستان با توجه به ناکامی‌‌های گذشته، همچنان «جمهوریت» را به عنوان نظامی که در آن بالاترین مقام اجرایی به رأی مستقیم مردم انتخاب می‌شود، بهترین می‌دانند. به این دوستان باید یادآوری کرد که  در چنین نظامی، رئیس جمهور تنها به رأی اکثریت نیاز دارد و  می‌تواند با تکیه بر آن، حکومت خود را همه‌خلقی و ملی جلوه دهد و مانند ونزوئلا و نیکاراگوئه به سادگی  حکومتی پوپولیستی برقرار سازد، که بدترین نوع دیکتاتوری است.

*اشاره به: بر اثر صبر، نوبت ظفر آید  که بیتی جعلی است و (احتمالاً برگرفته از نهج البلاغه) نه در نسخه‌های قدیمی دیوان حافظ یافت می‌شود و نه مورد تأیید حافظ‌شناسانی مانند قزوینی، غنی، خانلری، سایه و دهخدا.. است.
**دربار‌‌ه برگزیدگی پادشاه در ایران باستان لطفا رجوع کنید به «نظام حکومت ایران چگونه باشد؟»

منبع:پژواک ایران


فاضل غیبی

فهرست مطالب فاضل غیبی در سایت پژواک ایران 

*نه، لایق رستاخیز مهسا نبودیم!  [2024 Feb] 
*لایق رستاخیز مهسا نبودیم؟  [2024 Jan] 
*حملۀ خارجی به مراکز نظامی حکومت اسلامی؛ آری یا نه؟   [2023 Nov] 
* توهم دربارۀ «کشور مستقل فلسطین» را به دور افکنیم!  [2023 Nov] 
* حافظ، «دیوانۀ سرسامی» یا «فرزانۀ جاودانی»*  [2023 Nov] 
*مرز میان انقلاب و ضد انقلاب در انقلاب مشروطه  [2023 Aug] 
*دوچهرگی، بلای جان ایران  [2023 Jul] 
*رستاخیز مهسا زنده است  [2023 Jun] 
*میانه‌روی دمکراتیک، تنها راه نجات ایران  [2023 May] 
*جای بهائیان در رستاخیز نوین ایران خالی است!  [2023 Apr] 
*منشور مهسا و «کارناوال منیّت»  [2023 Mar] 
*رستاخیز همۀ ایران‌دوستان  [2023 Mar] 
*رستاخیز زن زندگی آزادی، اتوبوس نیست!  [2023 Feb] 
*رستاخیز زن زندگی آزادی را دریابیم!  [2023 Jan] 
*از «سلطنت» تا «پادشاهی»؛ تفاوت از زمین تا آسمان  [2023 Jan] 
*ایران «تاریخی» را پس می‌گیریم!  [2023 Jan] 
*دین «خدای رنگین کمان» !  [2022 Dec] 
*ترس از که و باک از چه؟  [2022 Nov] 
*آقای «هالو»، از جوانان ایران بیاموزید!  [2022 Oct] 
*ویژگی‌های رستاخیز نوین ایران کدامند؟  [2022 Oct] 
*پایان اسلام در ایران  [2022 Sep] 
*با اندیشه به سوی همبستگی  [2022 Sep] 
*چرا ملاها کمر به نابودی بهائیان بسته‌اند؟  [2022 Aug] 
*الفبای انقلاب  [2022 Jun] 
*بزرگ‌ترین دروغ قرن بیستم  [2022 May] 
*آیا می‌توانیم اقتدار ملاها را درهم بشکنیم؟  [2022 Apr] 
*اوکرائین و نبرد برای دمکراسی  [2022 Apr] 
*چرا «جریان چپ» هوادار پوتین است؟  [2022 Mar] 
*یونانیان همسایۀ «بربرها»   [2022 Feb] 
*کالبدشناسی یک پندار  [2022 Jan] 
*منطق‌گریزی اسلامی، عامل سقوط ایران   [2021 Dec] 
*من از اسلام می‌ترسم!‏  [2021 Sep] 
*با شادی به سوی آزادی  [2021 Aug] 
*فلسفه سیاسی ازلیان و بهائیان/ بخش دوم  [2021 Jul] 
*فلسفه سیاسی ازلیان و بهائیان بخش نخست  [2021 Jun] 
*خطر پوپولیسم و پایان دمکراسی   [2021 Jun] 
*رهبر انقلاب مشروطه که بود؟   [2021 May] 
*نقدی بر کتاب «مشروطه نوین»  [2021 Apr] 
*در جستجوی راه‌ نوین برای گذار از حکومت اسلامی  [2021 Mar] 
* ویژگی‌های «چپ نوین» کدامند؟  [2021 Mar] 
*به سوی آینده  [2021 Feb] 
*بهائیان بر سر دوراهی  [2020 Dec] 
*در ستایش ناسیونالیسم و ملّی‌گرایی  [2020 Dec] 
*بارکشان غول بیابان   [2020 Nov] 
*مقایسه‌ی رضاشاه با آتاتورک نابجاست زیرا…   [2020 Nov] 
*از ترامپ بیاموزیم!   [2020 Oct] 
*موانع مبارزه با حکومت اسلامی   [2020 Sep] 
*ْ چرا شاهان معاصر ایران خودکامه شدند؟   [2020 Aug] 
*سخنی با شاهزاده رضا پهلوی  [2020 Jul] 
*ملی‌گرایی تنها راه نجات ایران   [2020 Jul] 
*هیچکس ناموس هیچکس نیست!  [2020 Jun] 
*رسانه‌ها در خدمت بحران‌آفرینی   [2020 Jun] 
*دربارۀ انگیزه و راهکار جنبش چپ   [2020 Apr] 
*دربارۀ آزادی عمل پادشاهان ایران در دوران اشکانی و ساسانی مداومت در دگرگونی [2020 Mar] 
*تا فرصت از دست نرود!  [2020 Mar] 
*شرکت در «انتخابات» مخالف سرافرازی انسانی است  [2020 Feb] 
*فلسطین خوشبخت!  [2020 Feb] 
*پیشنهاد؛ اخراج حکومت اسلامی از سازمان ملل متحد   [2020 Jan] 
*چرا بهائی هستم؟   [2020 Jan] 
*درباره فرهنگ مبارزه با حکومت اسلامی  [2019 Dec] 
*نقدی بر کتاب «تأملات دیرهنگام» نوشته محمود صباحی  [2019 Oct] 
*آیا می‌توان بر «دینخویی» ایرانی غلبه کرد؟   [2019 Aug] 
*نامۀ محفل ملی بهائیان آمریکا و کانادا خطاب به رضا شاه  [2019 Jul] 
*فشار گازنبری بر رژیم دو بُنی ‎  [2019 Jun] 
*خود را از آمریکا‌ستیزی برهانیم   [2019 Jun] 
* نُتردام ما کجاست؟   [2019 May] 
*آیا ایران آینده بهائی خواهد بود؟  [2019 Apr] 
*چرا اپوزیسیون برنمی خیزد؟   [2019 Apr] 
*چپ‌گرایی، شیشۀ عمر حکومت اسلامی  [2019 Mar] 
*پس از چهل سال کجای کاریم؟   [2019 Feb] 
*«راست ملّی» در برابر «چپ ضد ملّی»  [2018 Dec] 
*پادشاه انتخابی، ضرورت تاریخی  [2018 Dec] 
*منتظر چه هستیم؟  [2018 Nov] 
*پیشنهادی به فَرَشگرد  [2018 Nov] 
*بحران سیاسی اروپا از کجا می آید؟  [2018 Oct] 
*آشتی ملی را نمی‌توان دور زد!   [2018 Oct] 
*ملایان، برندگان سه انقلاب  [2018 Sep] 
*غول‌های رسانه‌ای و حکومت اسلامی  [2018 Sep] 
*چرا ایران را دوست دارم؟   [2018 Aug] 
*کجا ایستاده‌ایم؟   [2018 Aug] 
*اگر صبر کنیم و امید داشته باشیم…   [2018 Aug] 
*«انقلاب مسلحانه، افسانه‌ای بیش نیست!»  [2018 Jul] 
*چرا، اثر می‌کند!  [2018 Jun] 
*چه زمانی آمریکا به ایران حمله خواهد کرد؟   [2018 Jun] 
*توقعات ملی ما کدامند؟ ‏   [2018 Jun] 
*تاریک اندیشان ایرانی‎ ‎‏ و اسرائیل   [2018 May] 
*چپ‌ها و برجام  [2018 May] 
*‏«جنبش ملی برای دمکراسی در ایران» و دیگر هیچ   [2018 May] 
* ایران به کجا می رود؟   [2018 Apr] 
*دوستان چپ، لطفاً دیگر مبارزه نکنید!  [2018 Mar] 
*نظام حکومت ایران چگونه باشد؟  [2018 Feb] 
*سرمایه‌داری یا توحش  [2018 Jan] 
*چنین باید کرد!   [2018 Jan] 
*چه باید کرد؟   [2017 Dec] 
*از هگل توتالیتر تا مارکس ضدانقلابی   [2017 Nov] 
*به مناسبت دویستمین سالگرد تولد بهاءالله   [2017 Oct] 
*آیا فلسفه یهودی است؟   [2017 Sep] 
*آیا سیاست می تواند اخلاقی باشد؟  [2017 Sep] 
* چرا حکومت ایران رفرم پذیر نیست؟   [2017 Aug] 
*زرین‌کوب، نمونۀ فرهنگ پرداز شرقی ‏   [2017 May] 
*هانا آرنت، نمونۀ فرهنگ‌پرداز غربی ‏(1)‏   [2017 Apr] 
*مردی که نباید شناخت!‏  [2017 Feb] 
*پیاده ها در نبرد ملایان ‏  [2017 Feb] 
*«جنبش چپ»، دشمن ایران  [2016 Jun] 
*«نسبیت فرهنگی»، بلای ایران  [2016 May] 
*پاسخ به «انتقاد دوستانه‌ای از مردم ایران»   [2016 Apr] 
* راز بقای حکومت اسلامی  [2016 Jan] 
*مصطفی‌ملکیان، متوهّم ملّی  [2015 Oct] 
*خردورزی حق ماست!  [2015 Oct] 
*28مرداد، نه «کودتا» نه «قیام»!  [2015 Jul] 
*زنده باد آمریکا!  [2015 May] 
*«اسلام ناب» یا «اسلام مهربان»   [2015 Apr] 
*مؤثرترین شخصیت تاریخ معاصر  [2015 Mar] 
* ما موش‌ها!  [2015 Jan] 
*سید جواد طباطبائی، لوتر ایران؟  [2015 Jan] 
*چه شد که چنین شد؟  [2014 Nov] 
*خدایان ایرانیان  [2014 Nov] 
*اعلام جرم  [2014 Oct] 
*گذار از ملّیت ایرانی به مدرنیته*  [2014 Sep] 
*«سرنوشت ایران چه خواهد بود»  [2014 Jun] 
*«بلای دین»(۱)  [2014 May] 
*اجازه ندهیم به ایرانیان توهین کنند!  [2014 Mar] 
*«حلقۀ مفقودۀ» انقلاب ۵۷  [2014 Mar] 
*تراژدی 35 سالۀ ایران  [2014 Feb] 
*موانع آشنایی با فلسفه متن سخنرانی در گردهمایی 8 دسامبر 2014 به دعوت "انجمن ادبی هزار و یک شب"، فرانکفورت [2013 Dec] 
*زوال هویت ایرانی؟  [2013 Nov] 
*فلسفه‌ی تاریخ  [2013 Oct] 
*اندیشه گاندی  [2013 Aug] 
*پرویز شهریاری، استاد ریاضی و معلم انسانیت در تهران درگذشت  [2012 May] 
*نگاه دیگر درآمدی بر کتاب "راهنمای سرگشتگان" اثر موسی ابن میمون یا Moses Maimonides  [2012 Mar]