نگاهی از «کارخانه آدمکشی» رژیم
مختار شلالوند
کارخانه آدمکشی رژیم هیچ گاه ترک عادت نکرده و خود بهتر از هر کس می داند ترک عادت نه تنها موجب مرض است بلکه مرگِ تمامی این حاکمیت نکبتی بدنبال را خواهد داشت.
با دستگیری حمید نوری، دادیار زندان گوهر دشت و محکومیت او بخاطر مشارکت در کشتار شصت و هفت و دریافت حکم اشد مجازات - حبس ابد توسط دادگاه استکهلم، علاوه بر چهره پلید خمینی، که با فرمان شریرانه اش بیش از چهار هزار زندانی حکمدار به مسلخ برد،
نقش تمامی نهادهای امنیتی و قضائی و شرکای آنان و رئیس جمهورِ قاتل ابراهیم رئیسی، که درآن کشتار هولناک دست داشتند بارزتر شد، با بیان و شهادت شاکیان و شاهدانِ جانبدر برده زوایای تازه ای از آن همه شقاوت و سرّیت حاکم بر آن برای نسل جوان آشکار و خط بطلانی بر سیاهکاری و مخفی کاری های بیش از سه دهه رژیم کشید. با محکومیت وی برای اولین بار امید به اجرای عدالت در دل داغداران و غرور و سر فرازی در سیمای آنان پدیدار گشت.
در آستانه سی وچهارمین سالگرد کشتار 67 بعد از صدور حکم دادگاه و به کرسی نشادن عدالت با تلاش بی وقفه شاکیان اصلی و کار بزرگ وکلای پرونده و برآورده شدن تمامی خواست های شاکیان و نیز نتایج گسترده و تا کنونی آن احساس دیگری را تجربه میکنم.
برای من بعنوان دادخواه، گوئی دیگر خواندن و نوشتن از کشتار 67 آن اندوه و سنگینی گذشته را ندارد، امید و اعتقادم به دادخواهی هر روز بیشتر می شود، راستش نگاه بر آن عکس هم برایم آسانتر شده.
نگاهی که نه تاب آن را داری نه گریز از آن را، نگاهی نافذ که از هر سو به تو می نگرد، تورا می پاید، تا به خود آئی، در صف هزاران نگاه نافذ در دست دادخواهان، عکس های بر طومارها، همایش ها و بر دیوارهای خانه های مادران داغ، مادران خاوران، مادران گورها و گورستان های گمشده و بی نام و نشان، نگاهی که درهنگامه هر خیزش دادخواهی همراه توست و تا برچیدن بساط جنایت رهایت نمی کند، نگاهی که از کارخانه آدمکشی رژیم، نگاهی که نه تاب آن را داری نه گریز از آن را.
منبع:پژواک ایران