مهدی تقوائی و برخی از رنج هایش
مختار شلالوند


بعد از ۵۷ سال عاقبت مهدی تقوائی، به رضا رضائی، پیوست.

خرداد ۱۳۵۲زمانی که مامورین امنیتی ساواک برای بازداشت مهدی تقوائی به منزل وی حمله کردند اتفاقاً رضا رضائی در آنجا مخفی بود، رضا با پریدن از پشت بام و شکستن پایش خود را  زیر یک ماشین پارک شده در خیابان مخفی کرد. او به تصور این که توسط مأموران ساواک مورد شناسایی قرار گرفته سیانورش را می‌خورد و جان می‌دهد. 

سرنوشت مهدی اما چنین شد که به اسارت ماموران در آمد و در شرایط بازجوئی های فشرده و طاقت فرسا قرار گرفت.

مقاومت دلیرانه او زبان زد زندانیان وقت شده بود. در دادگاه به حبس ابد محکوم شد.

در آخرین روزهای قیام  ۱۳۵۷به همراه آخرین گروه  های زندانی آزاد و همراه مجاهدین شد.

بعد از پیروزی انقلاب اولین کسی بود که مواضع سیاسی سازمان مجاهدین را در دانشگاه تربیت معلم بیان داشت.

 

مهدی در سال های اول انقلاب در قسمت انتشارات و نشریه مجاهد فعالیت داشت.

با آغاز دوره تازه‌ای از مبارزه، ایلغار ارتجاع تازه به دوران رسیده، خانه مهدی و همرزمانش را مورد تهاجم قرار دادند. مهدی و همسرش در خانه نبودند اما در اثر تهاجم پاسداران ساکنان خانه همگی در خون تپیدند. سمیه دختر ۹ ساله مهدی که شاهد مرگ همرزمان پدرش بود از ترس خود را پشت یخچال خانه مخفی می‌کند. پس از پایان نبرد پاسداران او را در حالی که می‌لرزید پیدا کرده با خود به اوین می‌برند. به این ترتیب سمیه ۹ ساله به جای آن که کودکی کند گروگان به مدت ۵ سال لاجوردی می‌شود. در حالیکه سمیه نوجوانی بیش نبود جلاد اوین او را به عقد پاسداری سر سپرده و «موجی» در آورد.

چندی بعد مهدی با زخمی از رژیم پیشین و هزار زخم ناسور از رژیم خونخوار حاکم در حالی که پایش از بالای ران شکسته بود به تبعیدی نا خواسته تن داد و با سختی از کشور خارج شد. مدت‌ها طول کشید تا پایش را در اتریش جراحی کرد. او سپس همراه با همسر و فرزندانش به فرانسه و از آن‌جا به عراق و قرارگاه اشرف رفت. 

با انقلاب ایدئولوژیک ساخته رجوی بود که مهدی دچار تناقض شد و هیچ گاه نتوانست خود را با این پدیده تطبیق و یک دله کند.

قبول انقلاب ایدئولوژیکی ی رجوی، برای مهدی پذیرفتنی نبود. گرچه مهدی دچار تردید و تناقضی جانکاه بود، ولی هیچگاه گرد مسائل حاشیه سازمان در رابطه با انقلاب رجوی (که خود همچو شب های دیجور بود) نگشت و خود را در گیر مسائل معمول نکرد. وی طی پروسه ای نسبتاً طولانی در نهایت از سازمان جدا شد. 

مهدی تقوایی با وجود دارا بودن اندوخته‌ای عظیم از تجربات تلخ در رابطه با انقاب ایدئولوژیک و تغییرات درون تشکیلات و واژگونی های حاصل از آن چیزی انتشار نداد. شاید روزی دست‌نوشته‌های او برای ثبت در تاریخ منتشر شود. 

مهدی دیگر طاقت تحمل شرایط حاکم بر تشکیلات را نداشت، او دیگر نمی‌خواست در عبودیتی مطلق رهبری خاص‌الخاص رجوی را بپذیرد. این در واقع مسئله مهدی بود و همه چیز از این‌جا آغاز و پایان یافت. 

تا اینکه روزی خطاب به رجوی گفت: « مسعود، تا اینجا باهات بودم اما بعد از کتک کاری و زندان کردن بچه ها دیگه نیستم، من می روم».  اصرار رجوی در تصمیم اش خللی بوجود نیاورد و درخاتمه گفت: «من می روم اگر حق با تو باشد، فقط یک تن از جمع شما رفته، و هیچ چیز عوض نمی شود، اما اگر چنین نباشد سازمان را با همه اعضاء آن به ورطه افکنده ای». عاقبت از استبداد سازمان رجوی خود را رهانید.

بدین شکل مهدی در آغاز راه تازه ای قرار گرفت، که با اختیار تمام انتخاب کرده بود.

تا از پا نایستد، در بستری از سنکلاخ و در تبعیدِ تلخِ خویش ره پیمود.

در سال هائی که از در و دیوار برایش بلا می بارید، دخترش سمیه، در ایران دچار سرطان شد، اجازه خروج برای درمان و دیدار خانواده را به او نمی دادند تا زمانیکه سرطان پیش رفته و شانس بهبودی نداشت تازه «شوهرِ» پاسدارش اجازه خروج داد و باتلاش بی وقفه ناهید و با امداد سازمان های بشر دوست و تلاش وکیل خانواده توانست اجازه ورود به انگلیس برایش بگیرد اما کار از کار گذشته بود و سرانجام سمیه جوان در انگلیس سر بر بالین خاک نهاد.

گوئی ابتلائات مهدی را پایانی متصور نبود. سوده دختر دیگرش نیز که در اردو گاه اشرف بنامِ دخترِ مریم رجوی به ثبت رسیده بود، از تیر رس سرطان در امان نماند. طی سالیان درد و درمان «سوده»، این بار نیز این مهدی و همسرش ناهید بودند که در تب بی خبری از  دخترشان در آتش می سوختند. به ویژه ناهید که خود نیز همزمان با عفریت سرطان گلاویز بود که تمام وجودش را در بر گرفته بود. در آن ایام ناهید در حسرت یک تماس تلفنی با جگرگوشه‌اش بود و مهدی شاهد زجر همسرش هم بود. از این همه درد و رنج دل سنگ آب می‌شد اما دل رجوی نه. 

 ناهید آخرین روزهای زندگی خود را می گذراند که سوده باز هم به کمک وکیل خانواده به لندن آمد و چندی بعد از دیدار و وصل سوده که از آن به عنوان آخرین آرزوهایش یاد می کرد، با گفتن اینکه آرزوی دیگری ندارد چهره در نقاب خاک کشید. مهدی ماند و سوده و هزار زخم گشوده.

مهدی که از زمان نوجوانی فشار رژیم پیشین و ارتجاع حاکم را تحمل کرده بود بی مروتی «آلترناتیو دموکراتیک» را نیز با تمام وجودش لمس کرد. 

عاقبت مهدی خود نیز به سرطان مبتلا شد. سرنوشت او را نیز هدف قرار داد و طی مدت کوتاهی به عزیزانش پیوست .  

مهدی رفت با یادمان ها و یادمانده هایش، مدعیان هم می‌روند. مهدی اما تا آخرین روزهای حیات خود بر اصول و باور های خویش استوار ماند. تا همان بماند که بود.

 

 

 

 

 

منبع:پژواک ایران


مختار شلالوند

فهرست مطالب مختار شلالوند در سایت پژواک ایران 

*آنچه که دیدی بگو، آنچه شنیدی بگو  [2023 Jun] 
* ای باد اگر به گلشن اَحباب بگذری...   [2023 May] 
*پاسخ به خانواده حمید نوری  [2022 Dec] 
* اصلاح طلب،اصولگرا دیگه تمامه ماجرا  [2022 Oct] 
*ارثیه ای که از خمینی،به احمدی نژاد و اینک به نمایندگان ضد خلقی مجلس رسیده.  [2022 Sep] 
*نگاهی از «کارخانه آدمکشی» رژیم  [2022 Sep] 
*تلاش‌های همسوی رجوی و حمید نوری در پرونده برادرم حمزه  [2022 Jul] 
*دادگاه حمید نوریَ و داستان شهادت یک ساک  [2022 Feb] 
*دادگاه حمید نوری و پژواک فریاد دادخواهان  [2022 Jan] 
*«من قهرمان یا چنین چیزی نبودم»  [2022 Jan] 
*حمید نوری و«نه زیستن نه مرگ»  [2021 Oct] 
*«نه زیستن نه مرگ» زبان می‌گشاید  [2021 Sep] 
*دستگیری حمید نوری و دادگاه وی، محک آزمایش همه ما  [2021 Aug] 
*خانواده‌های دادخواه بین دو سنگ آسیاب  [2021 Jul] 
*خط دادن به وکلای حمید نوری، اوج بی شرمی است  [2021 Jun] 
*مهدی تقوایی- یکی داستانیست پر از اشک چشم  [2021 May] 
*محاکمه حمید نوری ، محک دوری و نزدیکی به جنبش دادخواهی  [2020 Dec] 
*درباره «عظمت» ناشناخته ایرج مصداقی  [2020 Nov] 
*بمباران اندیمشک  [2020 Nov] 
*آستانبوسی و چاکرمنشی یک عنصر فرومایه  [2020 Sep] 
*آقای هادی خرسندی از شما انتظار می رود  [2020 Aug] 
* جنازه های سیاسی سر بر می دارند   [2020 Jul] 
*مهدی تقوائی و برخی از رنج هایش  [2020 Mar] 
*ورشکستگی ایدئولوژیکی رهبری مجاهدین  [2020 Feb] 
*باز داشت حمید نوری و دلواپسان آشار و نهان  [2019 Dec] 
*سخنی از سر درد  [2019 Nov] 
*«همیشه به یادت هستم مقاومت»   [2019 Nov] 
*از تاریخ هیچ درسی نگرفتید  [2019 Nov] 
*کار گر قهرمان  [2019 Aug] 
*طاقت سر کردن شب   [2019 Jun] 
*روزی روزگاری؛ از بندرعباس تا تهران  [2019 Mar] 
*شمخانی و قتلی که در سال ۵۹ مرتکب شد  [2019 Jan] 
*دارجنگه غم های درخت بلوط [2019 Jan] 
*شرمی از مظلمه خون سیاووشش باد  [2019 Jan] 
*سیاوش‌کُشی، رسم دیرین روزگار  [2018 Oct] 
*چنین گفت رُستم به اسفنديار   [2018 Aug] 
* مامان عمو تفنگ نداشت  [2018 May] 
* خیمه شب بازانِ شهرِ ما ‏   [2018 Apr] 
*بازهم ۶۷  [2017 Sep] 
* تابستان ۶۷ هنوز میسوزد و دود می کند   [2017 Aug] 
*پناهنده  [2017 Jun] 
*دوستی‌های بی‌مانندش   [2017 Apr] 
*«زندان یونسکو» و درختان تنومندش  [2016 Oct] 
*قاتلانی که با خمینی به جهنم رفتند  [2016 Sep] 
*فایل صوتی آیت‌الله منتظری و مفتشان عقیده  [2016 Aug] 
* «یه مرد بود یه مرد»  [2016 Jan] 
*دل نوشته ای برای دوست نازنین عباس رحیمی که همچنان زندگی را می سراید  [2015 Dec] 
*قتلعام شصت و هفت و گل‌هائی که پَرپَر شدند  [2015 Aug] 
*تهمت و افترا دیگر اثر ندارد  [2015 Apr] 
* دیگی که برای من نجوشد، سر سگ در آن بجوشد!  [2015 Apr] 
*ردیه نویسان  [2015 Feb] 
*اسیر کشی سال شصت و هفت، درد ها و درس ها  [2014 Sep] 
*گزارش ۹۳ و انتظاری که بر آورده نشد  [2014 Aug] 
*مادر و چشمان پر از اندوهش  [2014 May] 
*نامه سرگشاده ایرج مصداقی و شرح یک درد.  [2013 Jul] 
*کوچه خاطره ها و طوطی داش اکل (یادی از آقا رضا و گلهای زیبائی که در دهه شصت پژمردند)  [2013 Feb] 
*«حاج‌آقا رضا» پایش را از گلیم‌اش دراز تر می‌کند  [2012 Jul] 
*اوین ویران شوی   [2012 Jun] 
*کُچیرِ سر به دار  [2012 May] 
*مادر کوگی به فرزندان دلاورش پیوست   [2011 Nov] 
*به بھانه ی انتشار کتاب رقص ققنوس ھا و آواز خاکستر  [2011 Sep] 
*پيکار با تبعيض جنسي ، خانم آندره ميشل ترجمه‌ي زنده ياد محمد جعفر پوينده در گرامی داشت 8 مارس روز جهانی زن  [2011 Mar] 
*که می رویم به داغ بلند بالائی  [2010 Jan] 
*کمال؛ به خاک افتاده عشق، یادی از کمال رفعت صفائی  [2009 Dec]