حافظ بزرگ مهساوار به جنگ خدا و ملائکه رفته است
اکبر دهقانی ناژوانی

اینجانب اکبر دهقانی ناژوانی معرف حضورتان هستم.

لطف کنید مقاله زیر که سخن حافظ بزرگ خطاب به فرزندانش است تحت عنوان « حافظ بزرگ مهساوار به جنگ خدا و ملائکه رفته است » را در سایت خودتان منتشر کنید. حافظ بزرگ دلنگران اوضاع امروز  فرزندانش در ایران است. با تشکر از شما عزیزان

 حافظ بزرگ مهساوار به جنگ خدا و ملائکه رفته است

حافظ بزرگوار با ملائکه آسمانی و خود خدا شب نشینی پر ماجرایی دارد که بیشتر شبیه به شبیخون است. به همین خاطر می خواهم شما عزیزان را به این شب نشینی پر ماجرا دعوت کنم، البته این مطلب داستانسرایی نیست، بلکه یک واقعیت تلخی است که جامعه امروز ما را گرفتار کرده است. امیدوارم که برایتان قابل استفاده باشد.

من نگارنده خودم را در عالم خیال حدودا به هفتصد سال پیش به عقب برده بودم و در رکن آباد شیراز حافظ بزرگ را پیدا کردم. پس از سلام و احوال پرسی، حافظ گفت که من از دست شما خیلی ناراحت هستم، زیرا من پیامی برای شما مردم فرستاده بودم، پس از حدودا هفتصد سال هنوز پیام مرا نگرفته اید.

من از او پرسیدم که حافظ جان کدام پیام؟ من نمی توانم بفهمم، لطفا کمی برایم توضیح بده؟

او گفت که از زمانی که خدا زمین و آسمانها را آفرید، انسان را هم آفرید و به ملائکه امر کرد که به انسان سجده کنند. از آن به بعد گِل آدم را در عرش می سرشیدند و انسانها را یکی پس از دیگری به زمین می فرستادند که روی زمین حکومت کرده و زمین را آباد گردانند. 

حافظ می گوید که از همان موقع من با خدا مسئله پیدا کرده بودم و به او می گفتم که گِل این آدمها را در عرش نسرشید و به زمین نفرستید، زیرا آنها از وضعیت زمین با خبر نیستند و به غیر از خراب کاری، جنگ، خون ریزی، چپاول، غارت و دزدی کار دیگری بلد نیستند بکنند، ولی گوش  خدا و ملائکه بدهکار نبود. اما من این وضعیت را تحمل نمی کردم  و از گوشزد کردن دست بردار نبودم، تا اینکه خدا از دست من حوصله اش سر رفت و به هر چه صوفی، عابد و زاهد بود گفت که بروید و تا می توانید این حافظ را اذیت کنید، ولی با وجود این باز هم من دست بردار نبودم و به مخالفت خود ادامه می دادم. تا اینکه خود خدا سرکی به روی زمین می كشد و یک مرتبه شوکه می شود و نمی تواند باور کند که روی زمین چه خبر است، بزن بزن، بکُش بکُش، خون ریزی، چپاول ،دزدی و  تجاوز غوغا می کند. خدا به خودش می گوید که ما عجب کاری کردیم، گِل هفتاد و دو ملت را در عرش سرشیدیم و به زمین فرستادیم تا زمین را آباد کنند! این آدم ها روی زمین حتی به یک بچه هم رحم نمی کنند و وقتی هم می فهمند که اشتباه کرده اند، تقصیر را به گردن هم می اندازند و یا می گویند که مصلحت خدا بوده است، مقدر الهی بوده که این طور بشود.

ای فلان فلان شده ها، من کی به شما گفتم که بروید و این همه جنایت بکنید و همهٔ تقصر را گردن من بیندازید .

حافظ می گوید که خدا رو به ملائکه کرد و از آنها پرسید که آیا راه حلی به نظرتان می رسد؟ آنها جواب می دهند که نه، تو خدا هستی! تو باید بهتر بدانی! خدا به آنها گفت که اینطوری نمی شود، بروید از این حافظ بپرسید که مدام به ما  گوشزد می کرد، از همین حافظ که ما به او می گفتیم دیوانه و راه نشین و گدای کن و ما همه را بر علیه او شوراندیم، حال بروید تا دیر نشده است از او کمک و راهنمایی بخواهید و نیمه شب هم بروید که کسی شما را نبیند.

حافظ می گوید که نیمه شب در میخانه بودم که ناگهان در زدند، رفتم در را باز کردم، دیدم که ملائکه هستند، پس از سلام و احوال پرسی به آنها گفتم که چه کاری می توانم برایتان انجام بدهم، آنها گفتند که ما را خدا فرستاده که در بارهٔ این انسانها از شما سؤالاتی بکنیم و خواهشاً شما ما را راهنمایی بکنید.

حافظ می گوید که به آنها گفتم که بیایید داخل میخانه و به آنها گفتم که شما نباید که گِل این آدمها را در عرش بسرشید و به زمین بفرستید برای آباد کردن زمین، زیرا گِل آنها در عرش سرشیده شده و آنها در عالم جبروتی و ملکوتی گیر کرده و سر از عالم هپروتی‌ و توهمزایی در آورده اند. آنها از واقعیات روی زمین و زندگی روی زمین هیچ نمی فهمند و به غیر از خرافه پرستی، خرابکاری و جنگ و کشت و کشتار، کار دیگری بلد نیستند.البته الآن برای حل کردن این مشکل شما کمی دیر آمده اید و این آدم‌ها  روی زمین همه کاره شده اند خودشان را خدا می دانند و به سختی می شود با آنها کنار آمد. اما نباید امید را از دست داد و باید هر چه زودتر کار را شروع کنیم. شما باید که گِل این انسانها را نه در عرش بلکه روی زمین و در این میخانه بسرشید و به می این پیاله طواف دهید، آن وقت متوجه می شوید که  بین این آدم و آن آدمی که گِلش در عرش سرشیده شده چه تفاوت اساسی وجود دارد.

حافظ می گوید در میخانه ملائکه شروع کردند به گِِل آدم سرشیدن و به می طواف دادن و آدم که زنده می شد، ملائکه می دیدند که واقعا این آدم کجا و آن آدم  که در عرش می سرشیدند کجا، اصلاً قابل مقایسه با هم نیستند.  

دوش دیدم که ملایک در میخانه زدند         

گِل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند(حافظ)

حافظ گفت که ملائکه با تعجب از من پرسیدند که جریان این می و تاثیر آن چیست؟ من به آنها گفتم که لازم است که شما خودتان از این می پیکی بزنید و آن وقت متوجه می شوید که این چه معجونی است. آنها کمی از پیمانه خوردند و از این رو به آن رو شدند و همین هایی که ساکن عرش کبریایی بودند و ارج و قرب خاصی در عرش داشتن و  به من راه نشین و گدای کن می گفتند، حالا با من شروع کرده اند بادهٔ مستانه زدن و رقصیدن و دیگر آن ملائکه قبلی نبودند.

 

ساکنان حرم سِتر و عفاف ملکوت              

با من راه نشین بادهٔ مستانه زدند

 

حافظ ادامه می دهد.

خلاصه اینکه از یک طرف انسانهایی که گِل آنها را در عرش سرشیده بودند و به زمین فرستاده بودند از روی ندانم کاری و خودخواهیتمام جهان را به هم ریخته بودند و از طرفی دیگر  ملائکه هم اصلا فراموش کرده بودند که تا چه قدر من را اذیت و به من دیوانه می گفتند و حالا هم خیلی دیر آمده اند که تا این دیوانه ( منظور خود حافظ)همهٔ خرابی های آنها را درست و رو به راه کند.

 

آسمان بار امانت نتوانست کشید                قرعهٔ کار به نام من دیوانه زدند

حافظ ادامه می دهد که هفتاد و دو ملت که گِل آنها در عرش سرشیده شده بود نتوانستند بار امانت خدا را روی زمین پیاده کنند و همه به جان هم افتاده و از روی ندانم کاری چه جنایتی نبوده که روی زمین انجام نداده اند، آدم کشی، آدم ربایی، دزدی، چپاول، غارت، شکنجه، کهریزک، تجاوز، حتی به یک بچه هم رحم نکردند و  مهسا امینی ها  و ژینا‌ ها را هم کشتند و اعدام کردند .

از حافظ پرسیدم مگر زمان شما هم کهریزک وجود داشت؟ مهسا امینی را از کجا می شناسی؟

حافظ گفت ؛ ما فقط همین دو تا را کم داشتیم که آن را هم شما با کمک آخوندهایی مثل خمینی، خامنه ای و دار و دسته آنها به آن اضافه کردید. از این آدمهای خرابکار متوهم  در همه دوران از تاریخ و در همه جا وجود داشته اند و وجود خواهند داشت. همیشه این آدمهای مذهبی متوهم هر کاری کرده اند بعدا دیده اند که اشتباه بوده است، یا تقصر را گردن یکدیگر انداخته و یا گفته اند که صلاح این بوده است و باید اینطور می شد و یا مصلحت خدا این بوده است که چنین و چنان بشود. در کار خدا، در کار پیغمبر و امام و نایب بر حق امام نباید شک و تردید بکنید. هر نوع دخالت در کار الهی کفر است. هر چه خدا بخواهد همان است، مقدر الهی بوده است که چنین و چنان بشود. سرنوشت هر فردی را خدا از قبل تعیین کرده است. خلاصه دروغ گویی و توجیه گرایی این مردم مذهبی، بخصوص آخوندها حد و اندازه ندارد و تنها دست آورد آنها می باشد که به آن می بالند، یعنی اگر آخوندها روزانه چندین دروغ شاخ و دم دار  نگویند مریض می شوند. باید با دروغ درمانی هم خودشان و هم دیگران را در جهل غرق کنند تا واقعیات را همانطور که هست نبینند و با فرافکنی همه چیز را به فراموشی بسپارند. اگر هم کسی صدایش در آمد او را کافر و مفسد فی الارض اعلام کرده و او را نابود می کنند.

حافظ به من گفت اکبر جان حواست هست؟ این خصوصیات افرادی است که گِل آنها را در عرش سرشیده اند، مثل افراد مذهبی ارتجاعی و قرون وسطایی و یا افراد ارتجاعی دیگری که می توانند هم مذهبی نباشند، ولی به خاطر بی علمی، بی عقلی، بی عاطفگی و کم تجربگی و رفتار بی منطق و دگم خود در این چهار چوب ها می گنجند، مثل ناسیونالیستهای افراطی، کمونیستهای افراطی و یا حتی خیلی دموکراسی طلبهای افراطی که هنوز خبری نشده در رؤیاهای خوابنماهای دموکراسی غرق هستند. از دموکراسی هایی حرف می زنند که حتی غربی های نیمه دموکراسی خواب آن را هم ندیده اند چه برسد خودش را. اکبر پسرم همه اینها در چهارچوب همان هفتاد و دو ملتی هستند که گِل آنها را در عرش سرشیده اند و کاری نبوده که نکرده باشند و نکنند.

 

جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه            چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند

حافظ لبخند معنی داری می زند و می گوید که در میخانه من با ملائکه مشغول آدم درست کردن بودیم که ناگهان متوجه شدیم که عده ای بیرون ایستاده و کارهای ما را زیر نظر دارند، سرکی‌ به بیرون کشیدم، دیدم که صوفیان هستند، به آنها گفتم چرا آن پشت ایستاده اید بیایید داخل. آنها به داخل آمدند و صحنه را از نزدیک تماشا کردند و اینها هم فهمیدند که این آدم با آن آدم ها که گِل آنها را در عرش سرشیده اند از زمین تا آسمان فرق دارد. آنها متوجه شدند که گِل خودشان هم که در عرش سرشیده شده مشکلات ذهنی، روحی و جسمی خیلی زیادی را به خودشان تحمیل کرده  است. حافظ گفت؛ آنها از اینکه سالیان سال من را اذیت کرده بودند، از من‌ معذرت خواهی کردند و از آنها خواستم که پیکی بزنند، ولی آنها ترسیدند و گفتند که ما را به عنوان کافر مفسد فی الارض می کنند و هزار بلا سر ما در می آورند. حافظ گفت به این صوفیان گفتم که ملائکه بادهٔ مستانه می زنند، ولی شما به خاطر اینکه خدا مجبور شده با من حافظ آشتی کند و مجبور شده که ملائکه اش را به میخانه بفرستد بادهٔ شکرانه بزنید و به این بهانه و ترفند مشکل حل می شود و صوفیان شروع کردند به شکرانه این آشتی پا در هوا ساغر شکرانه زدن و رقصیدن.

شکر ایزد که میان من و او صلح افتاد              

صوفیان رقص کنان ساغر شکرانه زدند

حافظ ادامه می دهد که راستش را بخواهی اکبر ، من زیاد به آشتی خدا و ملائکه چندان باور نداشتم و ندارم، چون آنها همیشه خود را بالاتر و بهتر از همه می دانستند و خیلی مغرور بودند و هستند. اما الآن کفگیر آنها به ته دیگ خورده که تا این حد کوتاه آمده اند. به همین خاطر من این رخداد ناگوار و این سرنوشت شوم بشری که هر روز بیشتر و بیشتر خرابی به بار می آورد را با شمع در میان گذاشتم و نظر شمع را جویا شدم. شمع افروخته، افروخته تر شد و با لحنی تند گفت؛ حافظ جان بدا به حال آنها، این انسانهای خود شیفته که گِل آنها در عرش سرشیده شده خود را در قالب خدا می بینند، بعضی از آنها خودشان را حتی بالاتر از خدا می دانند، مثلا خامنه ای. این افراد متوهم در دنیای ذهنی و روحی بسته خود کمبود زیاد دارند، چون هیچ درک درستی از انسانیت، دوستی، مهربانی، منطق، علم و عقلانیت و واقعیات  اجتماعی و محیط زیست ندارند و نمی توانند خودشان را با واقعیات تطبیق دهند و با واقعیات همه جوره ذهنی، روحی، عقلی، عاطفی و جسمی تضاد پیدا می کنند و این تضاد ها مدام رشد می کنند و عدم توازن و کمبود در آنها بوجود می آورد. حرفها و کارهای آنها سطحی و ویرانی به بار می آورد که تا حتی بچه ها هم آنها را می فهمند و به آنها می خندند و آنها را مسخره می کنند. آنقدر آتش افروزی آنها برای هیچ و پوچ بی معنی بود که شمع مى خواست که به کوته فکری آنها بخندد، ولی از روی ناراحتی خنده اش به گریه تبدیل شد و گفت که من این آتش افروزی را آتش گرما بخش و روح پرور نمی دانم. این آتش افروزی به غیر از کینه افروزی و دشمن تراشی ثمره دیگری ندارد. حافظ جان اگر از من می پرسی، نظر من شمع این است که اگر بر فرض خدای این مردم افراطی و خُشک مغز هم با تو حافظ عزیزم آشتی کند و ملائکه اش را پیش تو بفرستد. این مذهبی های مغز پوک خداباور، مثل آخوندهای آتش به اختیار و دار و دسته آنها حاضر به کوتاه آمدن نیستند، چون آتش به اختیار آنها از درون فاسد و بیمار آنها سرچشمه می گیرد و گرمای خودش را از آتش دشمنتراشی، از آتش کینه ورزی و از آتش حقارت و کمبود های ذهنی و روحی آنها می گیرد که در ذهن، روح و جسم این آخوندها هزار و چهارصد سال است نهادینه شده اند. حافظ جان من خودم شمع هستم و آتش را خوب می شناسم. هر آتشی آتش نیست. من که شمع هستم آن آتشی را دوست دارم که آتش عشق باشد، مثل آتشی که از جان من بر می خیزد و این آتش عشق به خرمن پروانه زده می شود و پروانه این آتش را دوست دارد و به دور این آتش می چرخد و می رقصد و نهایتا تمام هستی خود را فدای این آتش عشق می کند. من هم مثل او از این آتش عشق تار و پودم را گرم می کنم و هر چند که ما دو تا با هم می سوزیم‌. اما ما هر دو از این آتش عشق لذت وافر می بریم‌ و حاضریم که تا آخر با هم در این آتش عشق سرنوشت ساز شریک باشیم و با هم در این آتش عشق مهسا وار و ژینا‌ وار بسوزیم و با هم سرنوشت یکسانی داشته باشیم و به ابدیت هستی بپیوندیم. من این آتش عشق که مهسایی  را در من زنده کرد ارزشمند می دانم و آن آتش هایی که مذهبی های افراطی، بخصوص آخوندهای ناب محمدی خداگونه، مثل خمینی، خامنه ای و دار و دسته آنها از روی نادانی، هوا و  هوس، کینه و دشمنی می افروزند و حاصلش خرابی و ویرانی است را آتش نمی دانم و به این کوته فکران می خندم و به حال خودمان گريه مى كنم. آتش این جنایتکاران زمانی فروکش می کند که نباشند. من دوست دارم که فردا شب که شمع ها و پروانه های روشن دل دور هم جمع می شوند ، سرنوشت ما دو تا را ببینند و بگویند که آنها نمرده اند و روح مهسای مسیحیا منش را پاسداری می کنند و در دل ما جایگاه ویژه و ماندنی دارند و آنها ژیناوار و مسیحا وار همیشه چراغ راه ما هستند. این برای من و پروانه بهترین هدیهٔ ارزشمند است که مایه و جوهره ای فرح بخش در عشق دارد و ما با آن جاودانه می شویم. شمع با زبان حافظ آخرین کلام را می گوید:

آتش آن نیست که از شعلهٔ او خندد شمع  

آتش آنست که در خرمن پروانه زدند

(منظور حافظ از آتش در مصرع اول، آتش افروزی افراد نادان است که به بی ارزش بودن آن شمع خنده تلخ می زند‌ و آتش در مصرع دوم آتش مظهر عشق است که در خرمن پروانه و شمع زده می شود و این دو به عشق این آتش می سوزند)    

کس چو حافظ نگشاد از رخ اندیشه نقاب            

تا سر زلف سخن را به قلم شانه زدم         

حافظ در کلام آخر می گوید بدانید و آگاه باشید که هیچکس مثل من از روی سخن، از روی حقیقت و آنچه واقعیت زندگی است نقاب بر نداشت. من از روی حقیقت پرده دری کردم و تمام خطرات ناشی از آن را هم به جان خریدم و  امروز رمز هستی را برای شما عزیزانم شکافتم. همان کاری که شانه با موهای درهم و برهم و پریشان می کند و مو های پریشان را صاف و مرتب می کند من حافظ با قلم و قلم فرسایی خود با مفهوم سخن و واقعیات زندگی چنین کردم، من آنچه در وجودم سرشته بودم و بر زبانم جارى بود را به قلم سپردم كه مثل شانه آن را خار كند و با فصاحت هر چه تمام تر براى شما عزیزانم به تحرير در آورد. امیدوارم که از این تمیزی کار  لذت برده و از آن با درایت و  درک خود پاس بدارید و در درک زندگی از آن مهسا وار استفاده کنید. این مهم را به عنوان یک خبر مهم به همدیگر برسانید.

 

کس چو حافظ نگشاد از رخ اندیشه نقاب            تا سر زلف سخن را به قلم شانه زدم 

نگارنده:

دست آخر در سکوتی غم افزا من نگارنده مانده بودم که به حافظ چه بگویم، در  یک حالت درهم بر هم، به خودم شک کرده بودم که منی که به گفتار حافظ گوش فرا دادم و از آن هم لذت  بردم، بالاخره از کدام  دسته آدمها هستم که حافظ ترسیم کرد و  از اینکه ما مردم نتوانسته ایم تا به حال شعر حافظ را بفهمیم نمی دانستم چه چیزی بگویم. خیلی از حافظ شرمنده و خجلت زده بودم، در سکوت جان فرسا، فقط توانستم از او معذرت خواهی کنم. حافظ به من نگاهی کرد و چهرهٔ در هم مرا دید. من هم به او نگاهى دزدكى انداختم كه توأم با شرم بود . او لبخندی زد و گفت اکبر جان، پسرم زیاد سخت نگیر ، هنوز یک پیکی باقی مانده. این پیک آخری را تو بزن که تا خستگی چندین ساله از تنت برطرف شود و این پیام مرا به عزیزانم در هر کجا هستند برسان. من خیلی دلواپس و نگران آنها هستم. پس از اینکه در حضور حافظ بزرگ پیکی زدم، یک مرتبه تغییر حالت دادم و از درون منقلب شدم. به ناگاه در پیاله جام جهان نمای حافظ دیدم که در عرش چه هنگامه ای بر پاست . ظاهرا بعضی از صوفیان و عابدان‌ که پشت در میخانه کشیک می کشیدند به آخوندها خبر داده اند که خدا ملائکه اش را به میخانه پیش حافظ فرستاده تا سؤالاتی از حافظ کنند. آخوندها هم عصبانی و از فرصت استفاده و به عرش حمله کرده اند. از حافظ می پرسم حافظ جان در عرش چه خبر است؟ چرا در آنجا این آخوندها به جان هم افتاده اند؟ حافظ در جواب می گوید؛ ببین اکبر جان پست خدا را‌ اشغال کرده اند و خدا هم فرار کرده. نگاه کن به آن پست دیگری، آن پست پست شیطان است و دعوا بر سر این پست از همه پستها بیشتر است، ببین بد جوری توی سر و کله هم می زنند، چون پست شیطانی از همه پستها ارج و قرب بیشتری دارد. من از حافظ پرسیدم، پس خدا و شیطان کجا هستند؟

حافظ می گوید که این آخوند ها هر جنایتی می کردند و می کنند برای اینکه گندش در نیاید و گناهش به گردن خودشان نیفتد می گفتند که تقصیر شیطان است. آنها مدام گفته اند و می گویند که شیطان در جسم و جان آدمی نفوز کرده و آدم را به بیراهه کشیده و می کشد.  همه مردم نیز گول آخوندها و مذهبی ها را خورده و باورشان شده و اسم شیطان بین مردم بد در رفته . شیطان بار ها گفته که من شیطان نیستم. از بس این آخوندهای هیچی ندار به من گفته اند که تو شیطان هستی مردم که هیچی، حتی خودم هم باورم شده که من شیطان هستم. من شیطان از ترس آخوند و مردم نفهم مذهبی جرأت نمی کنم در جایی آفتابی شوم. پس از این حمله آخوندها به عرش خدا هم فرار کرده و به خرابات مغان آمده و شبانه در آنجا مخفی شده. احتمالا به کعبه سری زده و گفته من خدا هستم. حاجی ها در کعبه خدا را راه نداده اند و خدا مجبور شده به خرابات مغان روی بیاورد. حافظ به من گفت ببین اکبر من از دور نور خدا را در خرابات مغان می بینم،  بیا با هم به خرابات مغان برویم و از نزدیک با خدا ملاقات کنیم.

در خرابات مغان نور خدا می بینم

این عجب بین که چه نوری ز کجا می بینم( حافظ)

خدا پس از احوال پرسی به حافظ می گوید من به کعبه رفتم حاجی های کعبه من را راه ندادند. به من گفتند برو پی کارت ما خودمان خدا هستیم و من خدا را مجبور کردند که به خرابات مغان بیایم. این هم شد برای من جا، این هم شد حق شناسی و انصاف ؟ به اصطلاح من خدا هستم.

حافظ از خدا ناراحت می شود و در جواب خدا می گوید؛

جلوه بر من مفروش ای ملک الحاج که تو 

خانه می بینی و من خانه خدا می بینم

حافظ با عصبانیت به خدا می گوید، ببین اون از آدم در عرش درست کردنت که همه آنها بر روی زمین به غیر از ویرانی و خرابی و قتل و کشتار کار دیگری نکردند. در آن زمان هر چه بهت گفتم که گِل این آدمها‌ را در عرش نسرشید! اصلا گوش ندادید و مدام به من می گفتید راه نشین، گدای کن و دیوانه. حالا تمام این آدم‌هایی که در عرش گِل آنها را سرشیدید‌ از جمله این آخوندها، عرش تو‌ را از تو و ملائکه گرفته اند خودت را هم از عرش فراری داده اند و حتی حاجی‌های کعبه هم تو را به کعبه خانه زمینیت هم راه ندادند. اینجا هم که به خرابات مغان آمده ای برای ما ناز می کنی. اولا ما تو را دعوت نکردیم و خودت آمدی اینجا، دوما اینجا که آمده ای خانه نیست. اگر درست بفهمی کعبه که تو را راه ندادند خانه است و اینجا (خرابات مغان) خانه خدا است. دوباره تکرار می کنم.

جلوه بر من مفروش ای ملک الحاج که تو 

خانه می بینی و من خانه خدا می بینم

نگارنده:

من نگارنده سخت به خود می پیچیدم‌ از این گیجی چند قرنه، از این خداباوری متوهمانه هزار و چهار صد ساله خودمان، از این توهم خداگونه که هر بالایی سر ما آورده و هر بلایی به دست ما سر دیگران آورده. از اینکه نتوانسته بودیم بفهمیم که حافظ بزرگ در این چند قرنه چه می گوید، خشکم زده بود و در پوست خود نمی گنجیدم. از اینکه ما حدود هفتصد سال حافظ را در تنگنای خود مشغولی و در تنگنای دل مشغولی و چشم به راه گرفتار کرده بودیم که کی فرزندان من سخن مرا می گیرند. من نگارنده از خودم و از این مردم دلگیر بودم و از خودم شرمم می شد . در این هفتصد سال حافظ مدام با دلهره‌ به این می نگریست که چه آینده ای فرزندان من دارند. آیا این فرزندان من می توانند روزی شعر من حافظ را بفهمند و آیا می توانند درست از آن استفاده کنند. آیا می توانند فرزندان من به خود آیند و دست از ذهنگرایی، توهمزایی، کینه ورزی، دشمنتراشی و خون ریزی بر دارند و دشمنی با هم را کنار بگذارند و واقعیات را همانطور که هست ببینند. من حافظ برای فرزندانم سنگ تمام گذاشته ام. بار ها حافظ این شعر را برای فرزندانش تکرار کرده بود تا شاید آویزه گوششان شود.

کس چو حافظ نگشاد از رخ اندیشه نقاب

تا سر زلف سخن را به قلم شانه زدم

اما کو گوش شنوا، کو ذهن و روح بیدار، کو عقلانیت. از روی غفلت و فرافکنی و دروغ به خود و دروغ به دیگران آوارها بر سرمان خراب شدند و مهسا ها و ژینا ها را یکی پس از دیگری از دست  دادیم. روح، ذهن، عقل، عاطفه و جسم ما هم مهساوار پرپر شد. اما بختک‌ مذهبی نگذاشت که ما از خواب بیدار شویم.

این اشعار همیشه معانی خودشان را حفظ کرده و می کنند. اما حرف را برای کسی می زنند که در خانه باشد. متاسفانه گوشهای ما به اندازه گوشهای خر هم بدهکار نبود. خر اگر صدایی به گوشش می رسد لااقل گوشش را می تاباند که جهت صدا و میزان تنین صدا را بفهمد. گوشهای ما تا این حد هم بدهکار نبودند. 

پیک حافظ کار خودش را کرد و این چند بیت شعر از درونم  مثل چشمهٔ خروشان جاری شد و از زبانم بیرون جهید‌ و آن را برای حافظ خواندم تا شاید تا حدودی از خجالت در بیایم. هر چند می دانستم که تا زمانی که فرزندان حافظ آگاه نشوند و واقعیات را نبینند و مدام مهسا امینی های خود را پرپر کنند حافظ بزرگ قلباً ، ذاتاً و روحاً آرام نمی گیرد و تسکین پیدا نمی کند .

کلام نگارنده؛

حافظا ره به کلام تو نبرده است هنوز  

این دل مرده که از سنگ سدید است هنوز

غافل از مردگی و غفلت خویش است هنوز    

چون چو اصحاب کهف در دل سنگ خفته هنوز

شعر تو رفت به معراج خداوندی ما                   

تا دگرگون کند هر که در او غش باشد

برای شما عزیزان‌ آرزوی موفقیت می کنم. سر بلند و پاینده ایران عزیز ما
اکبر دهقانی ناژوانی

منبع:پژواک ایران


فهرست مطالب اکبر دهقانی ناژوانی در سایت پژواک ایران 

*احساس کور و عقل کور بر علیه هم دشمن تراشی می‌کنند  [2023 Dec] 
*شکست نسبی کهنه گرایی ایدئولوژیکی از نوگرایی و علمگرایی  [2023 Dec] 
*جنگ انحصارگرایانه اسرائیل و حماس ریشه در کجا دارد؟  [2023 Nov] 
*کنشگری و واکنشگری بعد از انقلاب ۵۷ در ایران  [2023 Oct] 
* کنشگرایی و واکنشگرایی درجوامع ناساختارمند و ساختارمند‌  [2023 Oct] 
*تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز!  [2023 Sep] 
*حجاب اجباری زنانه از دل حجاب‌های اجباری ایدئولوژی‌ها بیرون آمده (بخش اول)  [2023 Aug] 
*علم، عقل سلیم و احساس سالم در کنار هم پیروز میدان  [2023 Jul] 
*فراخوان‌ها و شعارها به روز شوند و با هم همخوانی داشته باشند!  [2023 Apr] 
*چگونه جنبش انقلابی مهسایی را رشد بیشتری بدهیم!  [2023 Apr] 
*قشر خاکستری جامعه تا به حال چگونه رشد کرده؟ (قسمت سوم)  [2023 Feb] 
*قشر خاکستری جامعه تا به حال چگونه رشد کرده؟ قسمت دوم: بعد از انقلاب ۵۷ از کِی بیداری نصیب جامعه شد؟(قسمت دوم)  [2023 Feb] 
*قشر خاکستری جامعه تا به حال چگونه رشد کرده؟ (قسمت اول)  [2023 Jan] 
*چه نقشه هایی برای جنبش انقلابی ایران کشیده اند؟  [2023 Jan] 
*رشد قشر خاکستری جامعه به طرف مسخ کامل و برعکس (بخش اول)  [2022 Dec] 
*جنبش انقلابی فعلی ۱۴۰۱ و اشتباهات تکراری گذشته  [2022 Nov] 
*شورش‌ها و جنبش‌های درون فردی و درون جمعی در جامعه – بخش چهارم  [2022 Nov] 
*شورش‌ها و جنبش‌های درون فردی و درون جمعی در جامعه (بخش دوم)  [2022 Oct] 
*شورشها و جنبش های درون فردی و درون جمعی در جامعه  [2022 Oct] 
*حافظ بزرگ مهساوار به جنگ خدا و ملائکه رفته است  [2022 Sep] 
*شورشها و جنبش ها را بهتر بشناسیم  [2022 May] 
*هشدار،‌ ما لغتها و واژه ها هم مثل شما آدمها‌ رشد داریم: دوستی بر سر لغت سازی غلط و سطحی معنی کردن لغات، واژه ها و جمله ها توسط لغت سازان و ترجم  [2022 Apr] 
*رابطه پر تلاطم مردم با بورس تهران از نظر روانشناسی  [2022 Apr] 
*ارثیه مشروطه به رضا شاه چگونه به مصدق رسید؟   [2022 Apr] 
*نصیحت مادرمان زمین به فرزندانش در ایران (بخش چهارم)  [2022 Mar] 
*نصیحت مادرمان زمین به فرزندانش در ایران (بخش دوم)   [2022 Jan] 
*نصیحت مادرمان زمین به فرزندانش در ایران (بخش اول)   [2022 Jan] 
*آنچه در زندگی ناروا و ناشایست بود را متاسفانه انجام دادیم (قسمت دوم)  [2021 Nov] 
*آنچه در زندگی باید انجام می‌دادیم، ولی متأسفانه انجام ندادیم   [2021 Oct] 
*علت فریب خوردن گروه‌های سیاسی از جمهوری اسلامی – قسمت دوم   [2021 Sep] 
* بحران اجتماعی در زمان حکومت پهلوی‌ها چگونه رشد کرد؟  قسمت دوم  [2021 Apr] 
*نقش عقل سلیم و احساس سالم در روانکاوی فرد و افراد  ( قسمت اول)  [2021 Mar] 
*کشف حجاب رضا شاه و حجاب اجباری ولایت فقیه   [2021 Jan] 
*رشد و تکثیر ویروس کرونا و چگونگی جلوگیری از آن  [2020 Jun] 
*رابطه مردم با بورس تهران از نظر روانشناسی  [2020 May]