نوروز   آمد  ....

نوروز از راه می­رسد رنجور، با کوله باری سی ساله بر پشت و قامتی خمیده. همچون همیشه که بوده و خواهد بود، پیراهن زیبای سبز بهاری­اش را به تن کرده ولی چشمانش پر اشک و دلش خونین است.

آمده است که مثل هر سال به بهار خوش آمد بگوید.

دستش را به طرف بهار دراز کرد تا مانده برف­های زمستانی را از چهره­اش بزداید و همراه با بنفشه­ها و نرگس­ها جشنی بپا کنند ـ هر چند که خسته بود ـ  ولی بهار هم دلِ کندن از خاک را نداشت!

دلِ کندن از خاک را نداشت چون تاب جدایی از لاله­ها و شقایق­ها برایش آسان نبود!

لاله­ها و شقایق­هایی که بلندای قامت­شان و سرخی چهره­ی گلگون­شان در دل خاک سرد زمستانی دفن شده بودند، گویا با بهار به سوگ نشستگانند.

از آنجاییکه سنت شکنی در منش طبیعت نیست و بهار ناگزیر به برخاستن است، برخاست و از مرواریدهایی که زمستان بر سرش ریخته بود، جوانه زد و خودی تکان داد. در این لحظه بنفشه و سوسن و سنبل و نرگس و ...... رنگ­ها را درهم­آمیختند و رنگین کمانی درخشیدن گرفت.

رنگین کمان می­درخشید اما رنگ دیگری نیز در آن بود که جایی در بین رنگ­های دیگر نداشت و آن هم رنگ سیاه بود!

رنگ سیاهی که نشان از انتظار و مرگ دارد و سی سال است که جلوه­ی بهار را لکه­دار کرده است.

نوروز با مهربانی دستی بر سر بهار کشید و به او دلگرمی داد و با لحنی دلسوزانه یادآور شد که همه منتظرمان هستند، باید راه بیافتیم......

از راه می­رسند مثل همیشه، تا ما را در جشن خود شریک کنند و پیام­آور شادی­ها باشند. پیام آور شادی و زندگی نو برای من، برای تو و برای ما. برای همه­ی آنهایی که عزیزان­شان در دل خاک خفته­اند و برای همه­ی آنهایی که در سلول­های تنهایی انتظار را به انتظار نشسته­اند.

پیام­آور شادی­ها برای آنها که سفره­شان خالی است و برای ما که دل­هایمان تهی است و فریادمان بی صدا.

یادی از سال­های دور ذهنم را به بازی می­گیرد. سالی که بهاران­مان خجسته بود و هنوز شکوفه­هایش به بار ننشسته، به خون نشست! و ما از وحشت به خون نشستن خجسته بهارمان، ترک دیار کردیم، به این امید که بهاران را خجستـــــــــــــــــه خواهیم کرد!

سی سال گذشت.

سی سالی که سال، سال و هر سال گفتیم: این بهار را در سرزمین مادری جشن می­گیریم!

سی سالی که سال، سال و هر سال گفتیم: این نوروز را کنار سفره­ی هفت سین پدری می­نشینیم!

ما به درازای سی سال پیر شدیم ولی نه بوی بهار سرزمین مادری را چشیدیم و نه سفره­ی هفت سین خانه­ی پدری را دیدیم.

سی سال است که بر سفره­ی آوارگی­مان می­نشینیم و سنبل پناهندگی­مان را آب می­دهیم و به ماهی قرمز تنگ بلوری که همچون ما در بند است، چشم می­دوزیم.

سبزه­ی نوروزمان را آب می­دهیم که بزرگ و بزرگ­ترشود تا روزی که می­خواهیم آن را به دست جویبار بسپاریم، حجم بیشتری را برای دربرگرفتن نحسی زندگی­مان داشته باشد.

سی نوروز را با هم نشستیم و با امیدی در ناپیدای وجودمان، ناامیدانه به یکدیگر تبریک گفتیم!

 فرزندانمان را به دشت و صحرا بردیم تا رویش بهار را ببینند ولی خودمان در کوچه­های باریک عاطفه در پی بهاری که گم کرده­ایم، سرگردانیم.

چه کسی گفت نوروزتان پیروز، هر روزتان نوروز؟!

.......... ولی این بهار، بهار دیگری است و این نوروز، بنیانگذار روزی نو.

صدای خنده­ی سنبل و پچ پچ ماهی­های تنگ بلور را می­شنوم و اشک شمع دیگر اشک غم نیست.

امیدی دیرینه در من بیدار شده و فریاد می­زند: بهاران را خجستـــــــــــــــــــه خواهیم کرد!

ی. صفایی

17 مارس 2010

منبع:پژواک ایران