جنگِ اسرائیل و جمهوری اسلامی چه حواهد شد؟
بهروز ریحانی
روز جمعه ۲۳ خرداد، اسرائیل در چند موج به مواضع هسته‌ای، موشکی و عناصر نظامی - امنیتی جمهوری اسلامی حمله کرد. سرعت تهاجمات اسرائیل نه‌تنها جمهوری اسلامی را غافلگیر کرد بلکه تحلیل‌گران نظامی، سیاسی و امنیتی جهان را شگفت‌زده کرد. آخوندها و پاچه‌خواران حکومتی که در چند دههٔ گذشته برای مردم ایران فقر و فلاکت به‌بار آورده‌اند، ده‌ها هزار تن را به جوخه‌های اعدام سپرده‌اند، حکومت کودک‌کشی که در جریان قیام ۱۴۰۱ ده‌ها کودک و نوجوان را به طرق مختلف سر به نیست کرد و صدها تن را با گلوله‌های ساچمه‌ای نابینا کرد، حال از ترس جانِ بی‌مقدارشان دنبال سوراخ موش می‌گردند. علی خامنه‌ای و گزمه‌های حکومتش کوچک‌ترین صدای آزادی‌خواهی را در نطفه خفه کردند و به تأسی از امامِ رذل‌شان، خمینی، ملی‌گرایی را به سخره گرفته و تخطئه می‌کردند، حال در حضیض ذلت برای حفظ کیانِ اسلام و نظام دست به دامان مردم ایران می‌شوند که: وامصیبتا! بشتابید که اسرائیل دارد آب و خاک وطن را از بین می‌برد. حال آنکه بزرگ‌ترین بلیه‌ای که بر ایران و ایرانی نازل شد همانا حکومت نکبت‌بار آخوندی‌ست. حکومتی که اولین نابودکنندهٔ منابع استراتژیک ایران بود و حتی خاک کشور را به حراج گذاشت و جز فقر و بدبختی و سرکوب و کشتار ارمغانی برای مردم نداشت.
حال عباس عراقچی، وزیر خارجه نظام جمهوری اسلامی، چنان از فروپاشی نظام مطلوبش به وحشت افتاده که دست به دامان سازمان ملل متحد شده که: آی! به دادِ ایران برسید که اسرائیل دارد زیرساخت‌های مملکت را با موشک و بمباران وبران می‌کند؛ همان زیرساخت‌هایی مثل آب و برق و نفت و نان که جمهوری اسلامی یا آنها را نیست و نابود کرد و یا برای حفظ بقای خودش به تاراج برد و خرج نیروهای نیابتی‌اش کرد.
ضربات اسرائیل به جمهوری اسلامی
سه روز بعد از تهاجمات اسرائیل به جمهوری اسلامی ده‌ها تن از سران و فرماندهان نظامی - امنیتی رژیم به هلاکت رسیده‌اند. عناصری که نقش‌های کلیدی در حفظ نظام، سرکوب مردم و چپاول منابع ایران داشته‌اند. بدون تردید مردم ایران از حذف و نابودی این جنایتکاران خوشحال هستند چرا که این افراد در چند دههٔ گذشته دست‌شان تا مفرق به خون زنان، کودکان و مردان ایران‌زمین آغشته بود؛ این است سزای کسانی که تنها در واقعهٔ قیامِ ۱۴۰۱ ده‌ها تن از کودکانِ ایرانی را سر به‌نیست کردند.
اسرائیل در حملات و تهاجمات بی‌سابقه و گستردهٔ خود، ضربات استراتژیک به زیرساخت‌های موشکی و هسته‌ای جمهوری اسلامی وارد کرده است. بدون شک آخوندهای سفله از توان موشکی و سرمایهٔ هسته‌ای نه در جهت نگهبانی از آب و خاک وطن بلکه برای حفظ نظام خودشان استفاده کرده و می‌کنند. مردم ایران فراموش نکرده‌اند که ده‌ها میلیارد دلار از سرمایه‌های ملی‌شان را جمهوری اسلامی برای هیچ‌وپوچ و صرفاً برای حفظ نظام سیاسی سوریه در حلقوم بشار اسد ریخت و در پایان دیکتاتور سوریه با خفت و خواری شبانه به روسیه گریخت و در آن کشور پناهنده شد.
وحشت جمهوری اسلامی از سرنگونی
از علی خامنه‌ای گرفته تا سردمداران ریز و درشت رژیم سالیان دراز است که وعدهٔ نابودی اسرائیل را می‌دهند تا جایی که در بیلبوردهای نصب شده در تهران، محو اسرائیل از کرهٔ زمین را روزشماری کرده‌اند.
در جنگ میهن بر باد ده هشت ساله با عراق، یکی از شعارهای اصلی رژیم شعارِ «راهِ قدس از کربلا می‌گذرد» بود و با همین شعارهای دجال‌گرایانه صدها هزار تن را به کام مرگ فرستادند. حسین سلامی، فرمانده سابق سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، کُرکُری میخواند که با عملیات «وعدهٔ صادق ۳» دیگر کشوری به‌نام اسرائیل باقی نخواهد ماند، حال اما از وحشت سرنگون شدن جمهوری اسلامی با ذلت تمام دست به دامن رئیس جمهوری قبرس و رؤسای قطر و امارات متحده عربی می‌شوند که: «غلط کردیم! از اسرائیل بخواهید به حملاتش پایان دهد» و به این ترتیب خواهان آتش‌بس فوری هستند.
رئیس جمهوری قبرس در جمع خبرنگاران گفت:«ایران از ما خواسته پیامی را برای پایان جنگ به اسرائیل منتقل کنیم».
ناگفته نماند که این همان اسرائیلی‌ست که روح‌الله خمینی می‌گفت اگر دست به دریا بزند آن را نجس خواهد کرد و علی خامنه‌ای لاف می‌زد که تا ۲۵ سال آینده نابود خواهد شد. در واقعِ امر نه اینکه سران جمهوری اسلامی صلح‌طلب شده باشند بلکه با ادامهٔ حملات و تهاجمات اسرائیل موجودیتِ خود را در خطرِ فروپاشی می‌بینند.
چه خواهد شد؟
از روز تأسیس حکومت جمهوری اسلامی تا همین امروز، مردم ایران برای به‌دست آوردن عدالت و آزادی فداکاری‌های بیکران کرده‌اند. آخرین و مهمترین آن قیام سال ۱۴۰۱ بود که خیزش ملت ایران برای چندین ماه تداوم داشت. حکومت ملایان با سرکوب و کشتار جوانان و نوجوانان و بازداشت ده‌ها هزار تن آن قیام تاریخی را سرکوب کرد و توانست چند صباحی به عمر ننگین خود بیافزاید. قیام ۱۴۰۱ یک خیزش تاریخی بود که جهان را بر علیه حکومت برانگیخت. وحشت از سرنگونی و فروپاشی سراپای رژیم را فراگرفته بود. اما دریغا که در درون ایران و بر علیه این رژیم آدم‌خوار عنصر پیشتاز و آلترناتیوی که اعتراضات را سازماندهی کند و در کسوت یک سازمان، حزب یا تشکیلات در برابر گزمه‌های سرکوب‌گر رژیم سینه سپر کند، وجود نداشت.
در خارج از کشور هم گروه‌ها و عناصر اپوزیسیون و مخالف حکومت، یا به دنبال منافع خود و میوه چینی بودند یا نقشِ پارازیت را بر عهده داشتند.
این بار با حملات بی‌وقفهٔ اسرائیل به زیرساخت‌های موشکی، هسته‌ای، نظامی و امنیتی رژیم حاکم بر ایران، به‌ویژه با حذف و نابودی سران دستگاه امنیتی و ماشین سرکوب آن، موقعیت و شرایط بسیار ویژه و استثنایی‌ای به وجود آمده است که آخوندها هیچ‌گاه با آن مواجه نبوده‌اند. ولی فقیه و سران نظام از ترس و وحشت قالب تهی کرده‌اند و در پناهگاه‌های زیرزمینی به زندگی انگل‌وار خود ادامه می‌دهند. جمهوری اسلامی سر در گم است که هوا را بگیرد یا زمین را.
در چنین شرایطی اگر یک تشکیلات و آلتراناتیو جایگزین در درون ایران وجود داشت بدون شک شیرازهٔ رژیم از هم می‌پاشید. اما با کمال تأسف مردم آزادی‌خواه و به ستوه آمدهٔ ایران در برابر این رژیم وحشی و آدمکش همچون قیام ۱۴۰۱ بی‌پناه و بی‌دفاع هستند.
قدرت‌های جهانی، به‌ویژه آمریکا و متحدین اروپایی‌اش، در این جنگ به‌دنبال تضعیف رژیم هستند تا آن را پایِ میز مذاکره بکشانند. در آخرین تماس یک ساعتهٔ دانولد ترامپ و ولادیمیر پوتین هر دوی آنها بر این امر که این جنگ باید هر چه زودتر پایان پیدا کند توافق کردند.
از سوی دیگر خبرگزاری‌های بین‌المللی و آمریکایی گزارش دادند که رئیس جمهوری آمریکا با حذفِ فیزیکی سرِ مار (علی خامنه‌ای) توسط اسرائیل مخالفت کرده است. معنای دیگر این مخالفتْ عدم تمایلِ آمریکا به سرنگونی حکومت جمهوری اسلامی است. به گمانِ من اصلی‌ترین دلیل این امر نیز نبود یک آلترناتیو قدرتمند در درون ایران است.
بدون تردید پس از پایان این جنگ جمهوری اسلامی از نظر منطقه‌ای و بین‌المللی در موضع ضعف قرار خواهد گرفت، دیگر نمی‌تواند همچون گذشته برای کشورهای منطقه شاخ‌وشانه بکشد و در مقابل نیروهای نیابتی‌اش خوار و خفیف خواهد شد خاصه به این دلیل که تمایل به نابودی اسرائیل بارزترین وجه اشتراک جمهوری اسلامی و نیروهای نیابتی‌اش به شمار می‌آید.
از طرف دیگر توان جمهوری اسلامی در امر سرکوب داخلی نیز تحلیل خواهد رفت و چه بسا در آینده در برابر جنبش بزرگی چون جنبش سال ۱۴۰۱ به‌سوی فروپاشی نهایی و سرنگونی برود.
منبع:پژواک ایران