حافظانِ شر

     یوسفت را دریده اند،

نه پیراهن خونینی که ببویی

نه چاهی

             که آوازش دهی،

و تو سوگوار

با آن قاب عکس و دلِ شکسته ات

در میانِ همه

تنها نشسته ای

با سایۀ سیاه غمی

                       که همدم توست،

تا تنهاییِ خویش را

                     با او قسمت کنی.

و من ای کاش

 می توانستم

 از جام غمت

جرعه جرعه بنوشم

تا اندکی سبک شوی و بدانی

که هزاران ستاره

                برگرد توست،

و تو مادر همۀ آن ها

که در برابر سرافرازیِ

ستاره روشن آن قاب

سر خم می کنند

به احترام.

مادر

غمت را با ما

قسمت کن       

                 لااقل،

تا ما هم در کنارِ تو

از تنهایی

          بدرآییم

و به آسمانِ وطن

نگاه کنیم

که پرستاره است،

در کنار آن قابِ عکسِ نجیب.

م. شبگیر     اکتبر 2022

منبع:پژواک ایران