می خوانی ای رفیق تو این اشک ناب را؟

این شعر بی فروغِ  پُر از اضطراب  را؟

رخت از زمانه بست کلام بلند عشق

کوته مبین تو مویه ی مستی خراب را

جانم چو لاله سوخت در این هجر بی کتاب

چشمم چه خون گریست غمِ بی حساب را

مُردیم تشنه در کویر و به لب می بریم باز

غمواژه های حسرتِ خوابِ سراب را

در این سفر دو راه نمایان شد ای دریغ

عمری بسوخت دل غمِ این انتخاب را

دل می گرفت خانه ی سیمرغ را نشان

وآن ره نمود لانه ی مشتی غُراب را

شوری به پا شد از دلِ شیرینِ روزگار

تا جان چشید تلخی این انقلاب را