ما بر این باوریم که کودک‌سربازان یا کودکان سابق سازمان مجاهدین باید بتوانند در آزادی و با تکیه بر حقوق دمکراتیک از زندگی و سرگذشت خود سخن بگویند. قویا عقیده داریم که روایات اینان باید بتواند در معرض قضاوت آزادانه‌ی شهروندان قرار گیرد و هرگونه اخلال در این امر، ناشایست و محکوم است.

وزارت بدنام به موازات تبلیغات گسترده برای نمایش فیلم سرهنگ ثریا در داخل ایران و به تلافی دادگاه دژخیم حمید نوری، همزمان با محاکمه‌ی غیابی بیش از ۱۰۰تن از مجاهدین توسط قضاییه‌ی جلادان برای صدور احکام اعدام، مزدورانش را برای یک فقره فیلم‌سازی ابلهانه درباره کودکان اشرف بسیج کرده است تا در اذهان غربی بی‌عاطفه بودن مجاهدین را نسبت به بچه‌هایشان ثابت کند.

چند روز قبل از فستیوال درخواست تظاهرات داده بودند. نمی‌دانم چرا می‌خواهند اکران فیلمی که دیده نشده است، در یک کشور دمکراتیک متوقف شود؟

برای ما مدارک هویت جعلی ساخته بودند تا بتوانیم از عراق به اُردن و سپس به یکی از کشورهایی که مجاهدین در آن امکان اسکان ما را داشتند فرستاده شویم. اگر قرار بود همراه پدر و مادر خود سفر کنیم، حتما به شکل دیگری بود اما می‌توانم بگویم که سفر ما به‌صورت غیرقانونی و قاچاقی بود و تا به سوئد برسیم شش ماه گذشته بود.

من همیشه عاشق قدرت کلمات بوده‌ام، چه به صورت نوشتاری و چه در گفتار. اما هرگز نتوانستم به آن علاقه فضا بدهم زیرا خیلی کنترل شده بودم. در کودکی هیچ رویایی نداشتم، هیچ وقت برنامه‌یی برای بزرگ شدن نداشتم. امروز می‌خواهم جایگاه خودم را باز پس بگیرم و به خودم افتخار می‌کنم. من تصمیم گرفته‌ام به آن دختر کوچک بگویم که علیرغم همه چیز موفق شد و اکنون می‌تواند رویایی را که حتی نمی‌دانست دارد، زندگی کند.

به نظر می‌رسد امکان یا فرصت و چه بس اصولاً اراده بازنگری در گذشته با توجه به پیامدهای فرقه‌گرایی و شبه‌نظامی‌گری وجود ندارد. در این میان آنچه که اهمیت ندارد سرنوشت افراد و آسیب‌هایی‌ست که آن‌ها متحمل شده‌اند. «بچه‌های کمپ اشرف» در یک نگاه کلی می‌خواهد با اتکا به سرنوشت‌های نمونه‌وار ابعاد این مشکل را آشکار کند. وقتی این تصویر کامل می‌شود که از فرقه‌گرایی و شبه‌نظامی‌گری در سمت جمهوری اسلامی هم غافل نمانیم.

من شرکت کردم چون حقیقت باید آشکار می‌شد. چون پدر و مادرم را از من گرفتید و سال به سال قول دادید که برمی‌گردیم ولی الان من یک پدر مریض روانی در استرالیا و مادری وحشت‌زده در آلبانی دارم. چون متوجه نشدید که آیا خانواده‌های هوادار مجاهدین که ما را به سرپرستی می‌گرفتند، شرایطشان مناسب است یا نه. در این مدت آنها به زور و اجبار ملزم به نگه داشتن ما شدند اگر چه بسیاری از آنها حتی نمی‌خواستند بچه‌دار شوند.

تعداد ما خیلی بیش از این است. همه ما که نمی‌توانیم همدست حکومت ایران باشیم. می‌توانیم؟ هر انتقادی که از شما می‌کنیم بدون شک ریشه در همین دارد.

در تمام کودکی‌ام، من پدرهای زیادی داشته‌ام. پدر همیشه بیولوژیک نیست، یا کسی نیست که با او بیش از همه زندگی کرده‌ای یا آنکه مهربان‌تر از بقیه یا خشن‌تر از بقیه بوده است. گاهی حتی تعریف بابا می‌تواند آن کسی باشد که تو پرچالش‌ترین رابطه را با او داشته‌ای اما همانی بوده که تو عمیقاً می‌شناختی و بیش از همه دوست داشتی. من تصویری از چند پدر در ذهنم دارم اما فقط یک بابا داشتم. هر روز دلم برایش تنگ می‌شود.

اگر در سوئد هستید، «بچه‌های کمپ اشرف» را در جشنواره‌ی فیلم گوتنبرگ تماشا کنید. در این مستند، کودکان فرقه مجاهدین خلق ایران برای اولین بار در مقابل دوربین صحبت می‌کنند. (این فرقه چندین دهه است که سیاستمداران اروپایی را فریب می‌دهد.)

آیا بهتر نیست اول فیلم را ببینید و بعد تظاهرات کنید؟