راجر گودل، نماینده لیگ فوتبال آمریکایی (NFL)، می‌گوید: «ده سال پیش اصلاً تصور نمی‌کردم روزی سوپر باول را در لاس وگاس ببینم. اما این شهر اکنون به یک شهر ورزشی در آمریکا تبدیل شده است.»

اما چرا گودل و بسیاری دیگر تصور نمی‌کردند، لاس وگاس روزی یک شهر ورزشی در آمریکا شود؟

برای چندین دهه، دعوت از تیم‌های بزرگ و برتر ورزشی به «شهر گناه»، تابو به نظر می‌رسید. در سال ۲۰۰۳، NFL حتی تصمیم گرفت که تبلیغات تلویزیونی وگاس با شعار «آنچه اینجا اتفاق می‌افتد، همینجا می‌ماند» مناسب پخش در بازی سوپر باول نیست.

اما اکنون یکی از بزرگترین مسابقات ورزشی آمریکا برای اولین بار در این شهر برگزار می‌شود که نشان از تحولی بزرگ است.

تیم‌داری در هاکی روی یخ آن هم در بیابان‌های نوادا، کمی دور از ذهن و بلندپروازانه به نظر می‌رسید. اما مردم و بازیکنان با هم متحد شدند تا نشان دهند که ورزش‌های تیمی هم می‌توانند در وگاس زنده بمانند و حتی پیشرفت کنند.

بوکس اولین ورزشی بود که در دهه ۱۹۵۰ به وگاس آمد تا از جذابیت‌های آن در کنار قمار برای جذب بیشتر مشتریان به کازینوها استفاده شود.

برگزاری بسیاری از مبارزات قهرمانی جهان باعث شد تا در دهه ۱۹۶۰ وگاس به پایتخت بوکس جهان تبدیل شود. اتفاقی که بعداً برای مسابقات کشتی کچ و «یو‌اف‌سی» هم تکرار شد.

وگاس همچنین میزبان مسابقات سالانه گلف و تنیس، در کنار رویدادهای مختلف موتورسواری بوده است.

لیگ‌های بزرگ هم گاهی رویدادهای نمایشی خود را در وگاس برگزار می‌کردند. اما ورزش‌های تیمی همواره با چالش‌ همراه بوده‌اند.

چندین تیم کوچک فوتبال آمریکایی تلاش کردند تا وگاس میزبان مسابقات آنها باشد، اما شکست خوردند. یکی از دلایل عدم موفقیت آنها، بازی در مکان‌های نامناسب و دور از شهر بود که باعث شد تماشاگران استقبال چندانی نکنند.

شرط‌بندی ورزشی مدت‌هاست که در ایالت نوادا قانونی اعلام شده است، اما شهرت تاریخی لاس‌وگاس در فساد و جرایم سازمان‌یافته، باعث شده بود چهار لیگ بزرگ فوتبال آمریکایی، بسکتبال، بیس‌بال و هاکی روی یخ نسبت به برگزاری مسابقاتشان در این شهر، تردید داشته باشند.

همچنین آنها هنوز متقاعد نشده بودند که بازار وگاس به اندازه‌ای بزرگ است که بتواند از یک تیم حرفه‌ای پشتیبانی کند و تماشاگران بسیاری را جذب کند.

به همین دلیل، برای مدت طولانی تنها داستان موفقیت ورزشی شهر، آندره آغاسی، ستاره سال‌های گذشته تنیس، بود که خانواده‌اش هشت سال قبل از تولد او در سال ۱۹۶۲ به آنجا نقل مکان کردند.

امانوئل، پدر آندره آغاسی، که قبل از نقل مکان به آمریکا و استخدام به عنوان پیشخدمت در کازینو تروپیکانا لاس وگاس، عضو تیم ملی بوکس ایران در المپیک بود، نمونه‌ای از بیشتر شهروندان این شهر بود که برای کار در صنعت سرگرمی به این شهر آمدند.

در سال ۱۹۶۲، جمعیت وگاس حدود ۱۱۰ هزار نفر بود. وقتی آغاسی اولین گرند اسلم خود را در ویمبلدون ۱۹۹۲ برد، جمعیت این شهر حدود ۸۰۰ هزار نفر شده بود و تا سال ۲۰۱۴ به ۲/۲ میلیون رسید.

با افزایش جمعیت، بیل فولی که سرمایه‌داری اهل تگزاس بود احساس کرد چیزی تغییر کرده و فرصتی پیش آمده تا بتواند تیمی را به وگاس منتقل کند.

در ژوئن ۲۰۱۶، وگاس در رقابت با کبک، پیروز شد و مجوز تیم‌داری با سرمایه‌گذاری پانصد میلیون دلاری فولی به این شهر تعلق گرفت.

در آن زمان، وگاس بزرگ‌ترین بازار آمریکا بود که تیم بزرگی در لیگ نداشت. نزدیک ترین تیم هاکی، تیم کایوت‌های آریزوناِ در ایالت همسایه بود که سال‌ها با مشکلات مالی دست و پنجه نرم می‌کرد و به سختی توانسته بود در NHL حضور داشته باشد.

کری بوبولز که در اکتبر ۲۰۱۶ به عنوان رئیس تیم شوالیه‌های طلایی وگاس انتخاب شد به بی‌بی‌سی می‌گوید: «راه‌اندازی تیمی برای حضور در ان‌اچ‌ال آن هم در یک شهر بیابانی، کاملاً دور از ذهن بود.»

در ابتدا شاید اینطور به نظر می‌رسید، اما مشخص شد که طرفداران هاکی روی یخ در وگاس بسیار بیشتر از تصور هستند. شاید خیلی از آنها اول هوادار تیم زادگاه خود باشند، اما در سایر بازی‌های فصل از شوالیه‌های طلایی حمایت می‌کردند.

استقبال از این تیم به اندازه‌ای بود که تعداد اعضای دارنده بلیت فصلی برای سالنی با ۱۷ هزار و ۳۶۷ صندلی به ۱۴ هزار نفر رسید.

پیش‌بینی فولی مبنی بر اینکه این تیم سه سال دیگر به پلی آف می‌رسد و در شش سال جام استنلی را می‌برد، به این هیجان دامن زد. اما قبل از اولین بازی آنها در اکتبر ۲۰۱۷، یک تراژدی اتفاق افتاد.

در اول اکتبر ۲۰۱۷، ۲۲ هزار طرفدار موسیقی کانتری در حال لذت بردن از آخرین روز فستیوال موسیقی بودند که یک مرد مسلح از هتل ماندالی بی به سوی آنها تیراندازی کرد.

در این حادثه که مرگبارترین تیراندازی توسط یک مرد مسلح در تاریخ آمریکا بوده است، ۵۸ نفر کشته و بیش از ۸۰۰ نفر مجروح شدند.

بوبولز می‌گوید: «واقعاً وحشتناک و غم‌انگیز بود. بازیکنان با اینکه هیچ کدام اهل وگاس نبودند، با همدلی بسیار به کمک مردم شتافتند. همین باعث شد تا پیوند بین مردم و این تیم عمیق‌تر شود.»

«شوالیه‌های طلایی» دو بازی اول خود را در دالاس و آریزونا با پیروزی پشت سر گذاشتند و برای اولین بازی خانگی به وگاس برگشتند.

بوبلز می‌گوید: «قرار بود جشن بگیریم. اما در عوض مراسمی برای یادبود ۵۸ نفری که به طرز غم انگیزی کشته شدند و همچنین تشکر از امدادگران آن حادثه برگزار کردیم.»

«شوالیه‌های طلایی» به یاد قربانیان ۵۸ ثانیه سکوت کردند و پس از آن درک انگلاند، مدافع کانادایی تیم که چهارده سال در وگاس زندگی کرده بود، سخنرانی پرشوری کرد که آن هم ۵۸ ثانیه طول کشید.

در آن مسابقه، شوالیه‌های طلایی در ده دقیقه ابتدایی چهار گل زدند.

بوبولز می‌گوید: «لحظه‌ای جادویی بود. برای سه ساعت، مردم از آن کشتار فاصله گرفتند و فقط از هاکی لذت بردند، حتی اگر قبلاً یک بار هم به تماشای هاکی نرفته بودند.»

شوالیه‌های طلایی در آن بازی با نتیجه ۵-۲ پیروز شدند و در ادامه هشت بازی از نه بازی اول خود را بردند و توانستند دوباره هیجان و شادی را به شهر بازگردانند.

آنها همچنین به تمام چهارده هزار عضو دارنده بلیت فصلی، پیراهن‌های رایگان هدیه دادند که باعث شد فروش‌ پیراهن تیم به شکل چشمگیری افزایش پیدا کند. زیرا همه علاقه‌مند بودند بخشی از این تیم برنده بوده و پیراهن آن را داشته باشند.

در آخرین بازی خانگی شوالیه‌های طلایی، بنری شامل ۵۸ ستاره و اسامی قربانیان برافراشته شد. همچنین پیراهن شماره ۵۸ تیم هم برای همیشه بایگانی شد.

دو ماه قبل از سرمایه‌گذاری پانصد میلیون دلاری فولی روی شوالیه‌ها، مارک دیویس تصمیم گرفت تیم اوکلند رایدرز را به لاس وگاس منتقل کند و به پرداخت ۵۰۰ میلیون دلار برای ساخت یک استادیوم جدید متعهد شد.

لیگ در مارس ۲۰۱۷ با این انتقال تحول آفرین موافقت کرد. از بین چهار لیگ بزرگ ایالات متحده، NFL سرسخت ترین مواضع را نسبت به وگاس و قمار داشت. زیرا از تأثیر مخرب شرط‌بندی می‌ترسید. اما انتشار گزارشی از دانشگاه نوادا در سال ۲۰۱۵ این نگرانی‌ها را برطرف کرد.

بوبولز می‌گوید: «پیش از این، داشتن تیم در وگاس به دلیل قمار یک تابو بود. اما این گزارش نشان داد که در واقع وگاس با توجه به قوانین و مقرراتش، امن‌ترین بازار است. در نوادا، سیستم‌ها و متخصصان زیادی هستند که در صورت تخلف بلافاصله متوجه می‌شوند.»

همچنین در ماه مه ۲۰۱۸، دادگاه عالی آمریکا، قانون حفاظت از ورزش حرفه‌ای و آماتور (PASPA) را لغو کرد و به ایالت‌ها اجازه داد شرط‌بندی ورزشی را قانونی اعلام کنند. الان در ۳۸ ایالت از ۵۰ ایالت آمریکا، شرط‌بندی در ورزش قانونی است.

پنج سال پس از لغو آن قانون، ۲۲۰ میلیارد دلار به طور قانونی در ورزش شرط‌بندی شده است که حاصل آن سه میلیارد دلار درآمد مالیاتی بوده است. شرط بندی در بازار غیرقانونی هم از ۱۵۰ میلیارد دلار به ۶۴ میلیارد دلار کاهش یافته است.

علاوه بر قمار، مانع دیگر بر سر حضور تیم‌ها، وجود مراکز گوناگون تفریحی و سرگرمی در وگاس بود که ممکن بود موجب از دست دادن تماشاگران شود. اما گروه هتل‌های ام‌جی‌ام، یکی از بزرگ‌ترین مالکان شهر، جذابیت ورزش را خیلی زود فهمید و ورزشگاه تی‌موبایل آره‌نا را که خانه شوالیه‌های طلایی است، در سال ۲۰۱۶ ساخت.

بوبولز می‌گوید: «ساکنین وگاس به دیدن این برنامه‌ها عادت دارند. بنابراین ما باید نمایشی ارائه می‌کردیم که هم انتظار آنها را برآورده می‌کرد و هم از طرفی متفاوت می‌بود.»

در ورزشگاه الیجنت هم تیم رایدرز پس از همه‌گیری کرونا، توانسته بلیت‌های بسیاری بفروشد؛ زیرا آنها هم می‌دانند چگونه در وگاس نمایش اجرا کنند.

پارسال مسابقات فرمول یک هم در مقیاسی بسیار بزرگتر و پر زرق و برق‌تر از گذشته، زمانی که دو جایزه بزرگ در پارکینگ هتل سزار پالاس در دهه ۱۹۸۰ برگزار شد، به وگاس بازگشت.

مکس فرشتاپن، قهرمان جهان، در ابتدا چندان علاقه‌ای به حضور در این مسابقات نداشت و آن را بیشتر نمایش می‌دانست تا ورزش. اما با برگزاری باشکوه و موفقیت‌آمیز این رویداد، حتی او هم لحن خود را تغییر داد و پس از پیروزی در مسابقه، آهنگ ویوا لاس وگاس را در کابین خود خواند و پذیرفت که مسابقه جذابی بوده است.

تجربه موفقیت‌آمیز میزبانی از مسابقات فرمول یک نشان داد که این شهر می‌تواند سوپر باول را هم میزبانی کند و مردم در کنار رویداد اصلی، می‌توانند از سایر سرگرمی‌های لاس وگاس استفاده کنند.

شوالیه‌های طلایی علاوه بر طرفداران پرشور محلی خود، توانسته‌اند طرفداران بسیاری از سراسر آمریکا را به خود جذب کنند و بیش از هر تیم دیگری در NHL، فروش بلیت داشته باشند.

طبق تحقیقات حدود یک‌چهارم از جمعیت آمریکا قبلاً علاقه‌ای به بازدید از وگاس نداشتند. اما اکنون، وقتی تیم آنها در این شهر مسابقه دارد، به این جا سفر می‌کنند.

هیل می‌گوید: «ورزش برند این شهر را به شکلی تغییر داده که از هیچ راه دیگری ممکن نبود. لاس وگاس الان تجربه کافی در برگزاری مسابقات گوناگون را بدست آورده و توانسته اعتماد لیگ‌ها و تیم‌ها را به خود جلب کند.»

«تبلیغات در فرمول یک و سوپر باول شاید در گذشته در توان مالی ما نبود. اما حالا به کمک ورزش جمعیت زیادی برای بازدید به لاس‌وگاس می‌آیند و اگر یک بار بیایند، باز هم خواهند آمد.»

با تأیید انتقال تیم اتلتیکس به وگاس، توسط لیگ بیسبال آمریکا در نوامبر گذشته، بیسبال ورزش تیمی بزرگ بعدی است که پس از هاکی و فوتبال آمریکایی در وگاس تیم خواهد داشت.

لاس وگاس اکنون حمایت برخی از بزرگ‌ترین نام‌های ورزشی را به دست آورده است. از تام بردی و دیوید بکهم تا شکیل اونیل و لبرون جیمز طرفدار انتقال امتیاز تیم‌هایی از MLS و NBA به وگاس شده‌اند.

جیمز در سخنرانی خود در افتتاحیه تورنمنت میان فصل ان‌بی‌ای که در ماه نوامبر در وگاس برگزار شد، گفت: «وگاس یک شهر ورزشی است. امیدوارم روزی بتوانم امتیاز تیم خود را به اینجا بیاورم.»

شاید پیش‌بینی بیل فولی از موفقیت شوالیه‌های طلایی در ابتدا بلندپروازانه و شاید احمقانه به نظر می‌رسید، اما در حقیقت این تیم توانست تنها پس از شش سال قهرمان شود. در رژه قهرمانی‌ این تیم در ژوئن گذشته، بیش از بیست هزار طرفدار به استقبال آنها آمدند.