"این درد مشترک هرگز جدا جدا درمان نمیشود"

بیش از چهار ماه از آغاز جنبش فراگیر مردم ایران بر علیه حکومت جمهوری اسلامی در راستای احقاق حقوق تمامی آحاد مردم ایران بویژه زنان می گذرد. در این روزها مردم ایران زمین؛ بیشترین سختی ها از کشتار و زندان فرزندان شان تا از دست دادن چشم و سر و دست،  در کف خیابانهای ایران در این مسیر بهای گزافی برای آزادی پرداخته اند.

این سرکوب ها در شرایطی است که بواسطه حکومت اشغالگر جمهوری اسلامی عمدا نه فقط با فشارهای اقتصادی گوناگون بلکه با آسیب زدن به زیرساخت های کشور؛ امکانات سوخت؛ هوای پاکیزه حداقل های زیستی را از مردم کشوردریغ کرده اند.

مردمی که اعتراض های خودشان را به شیوه های مختلف در تظاهرات؛ از مقاومت در برابر نیروهای سرکوب گرفته تا شعار نویسی و شعارهای شبانه و غیره، آتش جنبش را شعله ور نگه می دارند، آنها چشم به شخصیت ها و جریانات سیاسی دارند تا بتوانند توام با حضورشان در خارج از ایران؛ در همراهی و همکاری با یکدیگر صدای جبنش باشند و حمایت بین المللی را از آن تامین کنند.

باید واقع بینانه بپذیریم که جریانات سیاسی مقیم در خارج از کشور، در طی چندین دهه متوالی، همواره عقب تر از جنبش مردم ایران قرارداشته اند. مردم بارها در هر فرصتی با صراحت از آنها خواسته اند که با اتحاد با یکدیگر نمایندگی جنبش ایران را در صحنه بین المللی بعهده گیرند؛ که شاید غرب و مابقی کشورها از مماشات با حکومت فاسد و خونریز اسلامی دست بردارد، اما متاسفانه پاسخی در خور نشنیده اند.

ما براین اعتقادیم که تعلل این سیاسیون، نه بخاطر کمبود وفاداری نسبت به مردم خود ویا فقدانهای دیگر نیست، بلکه ناشی از کمبود تجربه دمکراسی است. ما مطمئن هستیم که آنها از تاریخ انقلابات و جنبش های  دیگر مطلع هستند و خود نیک می دانند که اکثر انقلابات کشورها از دمکراسی اروپا تاثیر گرفته است اما ای کاش آنها در زمان حضور اجباری خود در غرب این نکته را در نظر می گرفتند که مردم ایران بیش از اینکه نیاز به تکنولوژی از غرب داشته باشد نیاز به آموختن تجربه دمو کراسی از این کشورها دارند.

در شرایطی که آقای رضا پهلوی دست همکاری به سوی همه جریانات و شخصیت های سیاسی مخالف جمهوری اسلامی دراز کرده است، هشتک "من نمایندگی به ایشان می دهم" که میتواند حق هر مدعی سیاست باشد، موجب هیاهوی برعلیه هر گونه ائتلاف و گرد هم آیی سیاسیون شده است. معتقدیم که اتحاد مرحله ای ما تا سرنگونی نظام جمهوری اسلامی که خواست اکثریت ملت ایران است، راه را برای آزادی و دستاوردهای دمکراتیک آینده بسیار هموار میکند.

در تحصیل و تجربه دمکراسی علیرغم تفاوتها و اختلافات طبیعی موجود، ما میتوانیم  در چارچوبی (اصولی) مورد توافق وهدفی مشترک و مبرم، گرد هم آییم و بدون واهمه از سمتها و موقعیتهای متفاوت یکدیگر، در حمایت یکدست از جنبش داخل برای سرنگونی رژیم  تبهکار حاکم بکوشیم.

بعنوان مثال تجربه رفراندم برگزیت(خروج از پارلمان اروپا) در بریتانیا را در نظر بگیریم، جامعه کاملا دو قطبی شده و بین موافقین ومخالفین آن تقسیم شد. یک سوم از حزب حاکم محافظه کار در کنار دو سوم حزب کارگر و تمامی احزاب لیبرال دمکرات؛ حزب ملی اسکاتلند و سبزها و غیره قرار گرفتند. در فعالیت هایی که بصورت مشترک صورت می گرفت بیش از هر چیز به هدف کار توجه می شد و در هیچ کجای چنین فعالیتهایی وزیر و یا نماینده حزب حاکم مطرح نمی کرد که چون ما در حاکمیت هستیم پس حق بیشتری داریم،  و یا نمایندگان سبزها همواره در صف اول در فعالیت ها حضور داشتند.

این گونه برخورد را مقایسه کنیم با سیاسیون ایرانی در خارج از کشور که همواره به جای آنکه به محتوای نقطه نظرات دیگری توجه داشته باشند و منافع ملی ایران را در نظر بگیرند؛ تعداد نفرات جریان دیگر را مبنا قرار میدهند و مشخص است که حاصل این ارزیابی بی اساس؛ راه به جایی نمی برد.

ما در پاسخ به ندای مبارزان جان بر کف داخل کشور، نباید لحظه ای برای ایجاد یک همبستگی نظام مند و دمکراتیک درنگ کنیم.  تدارک فردایی آزاد، دموکراتیک و سکولار فقط در مصافی مشترک با دشمن مشترک امکان پذیر خواهد شد.

 این درد مشترک هرگز جدا جدا درمان نمیشود

پاینده باد ایران – پیش به سوی تحقق "زن – زندگی – آزادی"

جمعی از اعضا و هواداران سابق مجاهدین و سازمان های چپ (ایران چنج)

پنجم بهمن ماه ۱۴۰۱

منبع:پژواک ایران