PEZHVAKEIRAN.COM

افزون بر حرف، شعار و درخواست، برای کمک به جنبش درون ایران، چه باید کرد؟
محمد پروین

پیش گفتار:

در نوشته ای تحت عنوان "چگونه میتوان جنبشی را که زنان در ایران بر پا کردند حمایت کرد" فعالیت هائی با اهداف مشخص در برون ایران مطرح شد. تاکید نوشته بر این بود که دولتمداران سود جوی جهانی در دفاع از حرکت مردمی در ایران تنها به حرف کفایت کرده اند و ما باید با استفاده از قدرت رای خود آنها را مجبور کنیم که عمل های مشخصی را انجام دهند.

یکی ازسه پیشنهاد عملی که مطرح شد، اینبود که تا زمانیکه آزادی زندانیان سیاسی و حقوق بشری و آزادی زنان در پوشش خود تحقق نیافته، شرکت رژیم اسلامی در سازمان ملل به حالت تعلیق در آید. این امر قانونی و مندرج در بخش۵ قوانین سازمان ملل است. انجام چنین کاری میتواند ارتباطات دول سود جو را با رژیم اسلامی تعلیق به محال کند چرا که رژیم اسلامی این شرایط را نخواهد پذیرفت. به همین دلیل هم هست که سعی دارند به حرف بسنده کنند. نامه ای در این زمینه به پرزیدنت بایدن فرستاده شد [۱]. پاسخی هم از او دریافت شد که همانگونه که انتظار میرفت تاکید روشن بر 'حرف' داشت و اشاراتی به مبهم به 'عمل' [۲].

حرکت هائی در زمینه ایجاد کمیته بررسی مسائل ایران در سازمان ملل انجام شده است که هنوز به مرحله عملی نرسیده است و کلا هم مشخص نیست، که اعمال تنبیهی چه خواهد بود.

کماکان بر آنم که نادرست و دردناک است که به حرف و شعار و تویت و ری تویت اخبار ایران بسنده کنیم و فکر کنیم که این در حمایت از جان برکفان درون ایران کافیست.

سازمان ملل مدتهاست عدم توجه خود را به نقض حقوق بشر درایران نشان داده است و بدون فشار هماهنگ کشورهای دموکراتیک تغییر مثبتی در آن ایجاد نخواهد شد. بعنوان مثال در آوریل سال ۲۰۲۱ رژیم بنیاد گرا و زن ستیز اسلامی در ایران به عضویت کمسیون زنان سازمان ملل انتخاب شد. به گفته سازمان ملل متحد، این کمسیون نقش مهمی در "ترویج حقوق زنان، مستندسازی واقعیت زندگی زنان در سراسر جهان، و شکل دادن به استانداردهای جهانی در مورد برابری جنسیتی و توانمندسازی" ایفا خواهد کرد. دوره رسمی شرکت رژیم اسلامی مارچ ۲۰۲۲ تا مارچ ۲۰۲۶ میباشد. البته اینهم یکی از کارهائیست که قرار است سازمان ملل در موردش کاری انجام دهد. اینکه چگونه این "قرارها " به عمل بیانجامد است جایگاه ما را مشخص میکند.

یک بار دیگر از سرخودخواهی و بیرون ریختن دردها پیشنهاداتم را تکرار میکنم. اگر حوصله ادامه خواندن این نوشته را داشتید ومایل بودید همدرد من شوید و کاری موثر تر انجام دهیم، با من تماس بگیرید تا شاید با هم بتوانیم از مرز "حرف" بگذریم و به "عمل" بپردازیم .

چه باید کرد؟

تظاهرات علیه رژیم جنایتکار اسلامی ایران ادامه دارد. این رژیم جنایتکار نیز با آنکه تحت نظارت جهانیان است، تلاش خود را بتدریج برای تخریب این جنبش تاریخی تشدید می کند.

بر اساس گزارش حقوق بشر ایران در ۲۳ نوامبر، حداقل ۴۵۰ نفر از جمله ۶۳ نفر با سنین کمتر از ۱۸ سال به قتل رسیده و بیش از ۱۸۱۷۳ نفر بازداشت شده اند.

هموطنان شهرهای کردنشین ما به خاک و خون کشانده شده اند. ، در دو روز گذشته حداقل ۱۳شهروند کرد در اثر شلیک نیروهای رژیم اسلامی کشته شده اند.

آنچه در خارج از ایران از دولت‌های «دموکراتیک» می‌شنویم، تنها ابراز نگرانی و تهدیدهائی از طریق بازی با کلمات است:

'ما از شما حمایت می کنیم. ما قاتلین شما را محکوم می کنیم. ما از آنها می خواهیم کشتار را متوقف کنند. رهبران سپاه ارتش (که همه دارای چندین شناس نامه و پاسپورت تحت نام های پنهانی هستند) تحریم می شوند! …

سرانجام، بعد از هفته ها 'حرف' اقداماتی مطرح شده است ولی هنوزهیچ اقدام ملموسی انجام نشده است!

همه گروه های بین المللی حقوق بشر نیز به طور مرتب از جنایات جمهوری اسلامی ایران گزارش می دهند.

سازمان عفو بین الملل به همراه 42 سازمان دیگر از شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد خواسته است که با برگزاری یک جلسه ویژه و ایجاد تحقیقات مستقل در مورد نقض حقوق بشر در ایران، فوراً اقدام کند. لینک های مربوط به در خواست سازمان عفو و

نمونه هائی دیگر ازاین بازیهای با "کلمات تند" در اتصال [۳ ] منعکس شده است.

و این درخواستها، تهدید ها و حمایت های حرفی هر روز بیشتر و بیشتر می شود!

ممکن است عده ای به تحریم های برخی دولت ها اشاره کنند و آن را اقدامی مثبت تلقی کنند. برای مثال چند روز پیش، اتحادیه اروپا و بریتانیا تحریمی (ممنوعیت سفر و مسدود کردن دارایی‌ها) را علیه 29 فرد و سه نهاد ایرانی که در سرکوب خشونت‌آمیز معترضان نقش داشتند، اعمال کردند.

ممنوعیت سفر و توقیف دارایی برای اعضای عالی رتبه سپاه پاسداران یا افرادی مانند احمد وحیدی وزیر کشور بی معنی است. مانند همیشه این افراد با شناسنامه های جعلی در خارج از ایران سرمایه گذاری کرده اند. آنها نیازی به سفر ندارند، اما اگر بخواهند، به راحتی می توانند این کار را انجام دهند!

از آنجایی که نقض حقوق بشر و اعمال جنایتکارانه رژیم اسلامی در ایران در قانون اساسی و ملحقات آن درج شده است، تنها راه رهایی ازستم، سرنگونی رژیم است. سرنگونی این رژیم از طریق شرکت آزادیخواهان سازمان یافته ایرانی در نبرد نافرمانی امکان پذیر است.

قدرت با اطاعت تعریف می شود. اگر شرایطی ایجاد شود که میلیون ها انسان سازمان یافته بتوانند به حاکمان خود نه بگویند، کار این ستمگران تمام شده است. این نوع مبارزه در تقابل با قیام مسلحانه، نبرد «نافرمانی مدنی» نامیده می شود.

همانطور که قبلاً گفته ام [۳] عمر این رژیم زمانی به پایان می رسد که میلیون ها زن پوشش مو و بدن خود را برمی دارند، با حمایت مردان آزادیخواه به خیابان ها می آیند و به جمهوری اسلامی «نه» می گویند. ما شاهد آغاز این حرکت تاریخی در ایران هستیم.

موفقیت آن کاری دشوار ولی امکان پذیر است. هیچ گزینه عملی دیگری نیز وجود ندارد. این که چگونه می توان نافرمانی مدنی را آموزش داد، آموخت و تمرین کرد، سال هاست مورد بررسی است و مدون شده است [۴].

جزئیات برنامه ریزی و مشارکت مردم در یک تلاش سازمان یافته نافرمانی چیزی نیست که بطور علنی عنوان شود. فعالان آگاه ایرانی که با مفاهیم نافرمانی مدنی آشنا هستند، می‌دانند که چگونه جنبش را بدون نوشتن بیانیه و اعلام اسامی خود گسترش دهند!

آنچه که می‌توان علناً گفت این است که در ابتدا، این فرآیند شامل سازماندهی گروه‌های کوچک بطور مخفیانه است که فقط نمایندگان آنها با سازمان‌دهندگان مرکزی در تماس هستند.

ایرانیان مقیم خارج با بر پا ساختن تظاهرات جهانی در همبستگی با جنبش درون ایران شرکت کرده اند. باید جهان را از آنچه در ایران می گذرد آگاه کرد. اما سوال اصلی این است که ما از آگاهان دنیا چه می خواهیم؟

در این تجمعات که هزارها نفر در آن شرکت می کنند فقط شعار به گوش می رسد. گروه ها و افراد مختلف طومارهای گسترده ای را صادر کرده اند. متأسفانه، حتی طومارهایی که به مسائل اساسی می پردازند، در حد ' مطالبات' متوقف می شوند و توضیحی به اینکه چگونه این مطالبات میتوانند تحقق یابند نمی دهند.

شعارهای 'زن، زندگی، آزادی' و "مهسا امینی" در تاریخی خواهند شد. با این حال، برای تحقق این امر، باید این اعتراضات را پیگیری کرد و اقداماتی را انجام داد که به صورت عملی به جنبش درون ایران کمک کرده و آنرا قدرتمند کند.

ایرانیان خارج از کشور و دیگر مردم آزادیخواه جهان باید از قدرت رای خود استفاده کنند. آنها باید در روند سیاسی کشورهایی که در آن زندگی می کنند شرکت کنند واین خواست را به سود جویان جهانی تحمیل کنند که تا زمانیکه نقض حقوق بشر ادامه دارد، رژیم اسلامی به رسمیت شناخته نشود. آزادی فعالان سیاسی و حقوق بشری و عدم تداخل در نوع پوشش زنان باید اولین قدم در توقف نقض حقوق بشر باشد.

همچنانکه در نوشته دیگری آمد [۶]، تا زمانیکه این شرایط بر آورده نشوند، عدم شناسایی رژیم حداقل باید با رعایت اقدامات زیر شکل بگیرد:

• عدم شرکت رژیم در سازمان ملل (بر اساس قانون تعلیق, ماده 5، قوانین سازمان ملل متحد [۷]).

• عدم شرکت مسئولان رژیم در مناسبات جهانی

• بستن سفارتخانه ها.

تلاش های همه جانبه در جهان برای تحقق این خواستها که می تواند افراد بی شماری را در بر بگیرد، حتی اگر به اهداف خود نرسند، این پیام را به ایرانیان می دهد که تمام دنیا چشم به راه آنها هستند، حقوق آنها را مطالبه می کنند و خواستار مجازات دشمنشان هستند. چنین موقعیتی، فعالان داخل ایران را قادر می سازد تا توده های ناراضی بیشتری را سازماندهی کنند و به مبارزات نافرمان ادامه دهند تا رژیم ناتوانی را که هر چقدر هم که قاتل باشد، نمی تواند میلیون ها نفر را زیر نظر جهانیان به قتل برساند، سرنگون کنند.

حرکتی که از پائین شروع شود و سازمان یابد، رهبران خود را هم بتدریج از درون خود بوجود خواهد آورد. زمانی که رژیم جنایتکار اسلامی نابود شد، ایجاد نهادها و رهبرانی که تماما بر رای مردم متکی است و قانون اساسی که جدائی دین از دولت در راس آنست، سرزمین ما را از نکبت و شرم چهل و سه سال گذشته نجات خواهد داد.

به امید آن روز که تنها با تلاش همگانی میسر است.

-----------------

پروین موسس و مدیر سازمان ' تلاش برای نهادینه شدن حقوق بشر' ( مهر) و استاد دانشگاه ایالتی کالیفرنیا، لس آنجلس است.

منابع مراجعه:

۱. نامه به پرزیدنت بایدن

https://mehr.org/Biden_Petition_Letter.pdf

۲. پاسخ پرزیدنت بایدن

https://mehr.org/Biden_response.pdf

۳. از "حرف" تا "عمل" راه درازی است

https://mehr.org/words.htm

۴. "گذار" ، "عبور" یا سرنگونی؟

http://mehr.org/overthrow.htm