هر لحظه ای که می گذرد

به گل هایی می اندیشم که

در راه آزادی و صلح

پر پر شدند و

مدفون شدند

در بیابان های نیستی

به غنچه هایی که

باز نشدند

در جاده های هستی و

ببار نیاوردند

گل های امید به آزادی را

به شکوفه هایی که

گل ندادند و

یخ بستند

در جاده های سرد خفقان

به درخت هایی که

شاخ و برگ هاشان

خشکیدند

در زیرخاک های خون آلود

به اندیشه هایی که شاید

گل پیوندی می شدند

از امید

میان دست های من و تو

به عطر گل هایی که

افشان نشدند

در فضای زندگی ها

به صدای پای رهگذرانی که

خاموش شدند

در جاده های بی عدالتی

به عشق هایی که دیگر

بوی پرواز نمی دهند

پرواز به سوی رهایی و آزادی

به کبوترانی که دیگر

نامه های دلتنگی هامان را

نمی برند

به دهکده های جهانی صلح

به دهکده هایی که دیگر در آنها

نباشد نشانی از

جنگ و گلوله

نشانی از ظلم زمانه

آری ! هر لحظه ای که می گذرد

به گل هایی می اندیشم که

پر پر شدند

در راه آزادی و صلح