PEZHVAK-E-IRAN ... پژواک ایران

کاش!

ماهی ای می بودم

درچشمان آبی دریایی ات

ماهی که به خشکی رسید

دریا!...

یاغی وسرکش

هی موج موج می زد

تاکه اورا

ازساحل به چشمان آبی اش

بازگرداند

من وشب!

همدم دیرینه همیم

هردو

سرشارازشبهای سیاه

درنگاه چشمان زیبای ماه

تاکه به سپیده بگوئیم:

سیاهی نشان ازسپیدی دارد

درغربت!

سیگارم راباخورشید

روشن می کنم

وباابرومه نیزخاموش

پروانه هاکه میمیرند

روح شان شاعرانی می شوند

درکره زمین

به توکه می اندیشم

زنبورعسلی

روی شانه هایم می نشیند

ومن غرق درکندوی نگاهت

دیشب !

آسمان دنبالم می کرد

چون ستاره ای را

ازآسمان اش

ربوده بودم

خداوند!

زیبایی گل را

به زن تزریق کرده

ازاین روست...

که همیشه گل را

به زن هدیه می دارند

گاهی من وزندگی

اینقدرمست می شویم

که درکوچه پس کوچه هایش

به همدیگرتنه می زنیم

10-

من نمی دانم:

ازچه غمگینم

گاه که می بینم

روزی شادروانم

11-

کسی که می خواست:

خودکشی کند

عزرائیل برایش

کف می زذ

12-

به مادرم گفته بودم:

مرابه نام صدانکند

تاکه عزرائیل

به نامم نخواند

13-

زنبورعسلی

روی گلهای پیرهن ات نشست

ومن نیز...

غرق درشیله ی لبان عسلی ات

14-

عرق سردی!

روی جبین عزرائیل نشست

گاه که می خواست:

جان مادری رابگیرد

15-

ازتوکه جداشدم

برگ زردی

روی شانه هایم نشست

16-

پروانه آهسته وآرام

گام برمی داشت

که مبادا!

صدای پاهایش

خواب پدرم رابیاشوبد

17-

پیراهن هایش

اینقدرگلداربودند

که زنبورعسل

اتاق خواب اش را

لانه خودکرده بودند

18-

خوش به حال پروانه ها

که پیش ازاینکه

پیرشوندمی میرند

وهیچ وقت فرصت پیدانمی کنند

که به پیری به اندیشند

19-

شب زن زیبایی است

باچادری مشکی

وپیراهنی ازستارگان

وصورتی ازماه

20-

زمستان!

بادانه دانه های برف اش

صلح را

بتصویرمی کشد

21-

زمستان !

چه پشیمان بود

که دانه دانه های برف اش را

برشهری فرونشاند

که پیرهن سپیداش را

درخون نشاندند

22-

توکه رفتی

چون ابربهاران

درکاسه آسمان

کرورکرورگریستم

وتاآمدن ات

درنگاه بارانی ام بانتظارت نشستم

23-

وقتی که رفتی

صدای پایت

نوای مرغ سحررا

درگوشم نواخت

24-

درکوچه پس کوچه های غربت

به دنبال سرزمین

گم شده ام می گردم

25-

مدیون آئینه ام

که هروقت می روی

تصویرات را

درتنهایی ام نشانم می دهد

26-

مرگ اجازه نداد

موهای سپید پدرم در«باد»

کشیده شود

27-

تنهایی ام را

دربرکه ای بخاک می سپارم

وبرکه رانیز...درتنهایی ام

28-

سالهاست که رفته ای

اماهنوزم!

نخستین نگاهت

بامن است

نه توپیرشده ای

ونه من

29-

وقتی که چشمانت رامی بندی

جهان درتاریکی

فرومی روذ

وقتی که چشمانت رامی گشایی

افتاب چه زیبامی تابد

30-

فقط باران می تواند:

گریه هایم را

درقطره قطره هایش

به امانت نگهدارد

31-

پرنده که میمیرد

آسمان قفس آبی اش را

به استقبال مهمان اش

باستارگان

نزئین می کند

32-

گاه که به زندگی می اندیشم

چراغ قرمزمرگ

مدام چشمک می زند

به مرگ که نیزفکرمی کنم

زندگی بامرگ

دست به یقه می شود؟!؟!