PEZHVAK-E-IRAN ... پژواک ایران

با الهام از ساز پسرم :هومن

نوای ساز

ثریا پاستور

با نوای سازت ، ببر مرا

به دیدار تار‌های نازک دل‌‌های ابریشمی

تا ببینم ، لطافت و نرمی را

با ذره بین وجودم

تا بیدار شوم ، از خواب فراموشی

و بنگرم ، دیار مدهوشی را

و ببینم ، جاری شدن اشک

از دیدگان پر درد یار را

و تماشا کنم ، پرواز اندوه یار

و آرام گیرم ، لابلای هیاهوی روزگار

تا نوازش را ، در دست‌هایت ببویم

و خواب عطر آن را ببینم

تا حس کنم ، لذت آرمیده در جهان فانی

و سخت در بر گیرم

جای پای حریر لطیف حست را

بنواز مرا

تا سبز شوم ، با نوازش هایت

تا دیگر حس نکنم ، دردی را

چنان با انگشتانت ، بنواز مرا

تا لبریز از شوق و خواهش شوم

تا خاک شوم

و تنم را

در خمره ی شرابی از عشق سرخ

به خاک می گونه بسپارم

نوای دلم را ....... بنواز با پنجه هایت

چنگ دلم را...... بلرزان با زیبایی روحت

و تار و پودم را ...... جاری کن

در رود خانه ی نوازش

بنواز

تا غرق شوم در دنیایی‌

که بجز نوای بی‌ خبری

نداشته باشم ، دلبری را

که بجز حس زیبای زندگی‌

حس نکنم چیزی را

بنواز

تا خالی‌ شوم , از هر چه درون

تا پرواز کنم ، از شوق درون

تا رها شوم ، از راز درون

چنان بنواز

تا با تار درونم

کوک کنم ، ساز وجودم را

تا با پیاله ی نوایت

مست و مدهوش شوم

چشمه سار اشک شوم

و نم نم باران رخسارم را

جاری کنم ، بر زمین خشک دل‌

بنواز

تا با زخمه ی سازت

خشک شود ، اشک‌های گونه ام

و با خشکی اشک‌هایم

پیوند زنم ، گل چینی‌ شبنم را

به لب هایم

شاخه‌های دردم ، فارغ شوند

از مادر ، زاده شوند

بند نافشان ، پاره شود

و آرامش ، بر تخت وجودم

به ضیافت عشق بنشیند

چنان بنواز

تا خالی‌ شوم

از هر چه گرد و غبار وهم

از هر چه سهم سرد

و از هر چه خاکستر سرد

تا جان بگیرد ، عشق ریشه ام

گرمی‌ بگیرد ، سردی اندیشه ام

تا از یاد خود بروم

از دیار خود برهم

از هر چه پوچی بجهم

و آرام گیرم

در بستر آرامش و بی‌ خبری

تا مست لرزه ی هر پنجه ات

تا مست گریه ی ساز دلت

تا مست لرزه ی هر زخمه ات

تا مست آتش کوه دلت

بنواز

و مرا ببر با خود

تا بی‌ نهایت هستی‌

تا بی‌ کرانه ی افق

تا هر چه زیبایی‌ ر‌ه

تا هر چه مستی و هوس

چنان بنواز

تا سیلی‌ خور نوازش‌ها شود ..... چهره ام

تا رنگ خون دل‌ شوند گونه هایم

تا خمره‌ای از خون شوند رگ هایم

تا چشمه ی گرم هوس شوند

بوسه هایم

تا از صدف رنگین شوند اندیشه هایم

چنان مرا بنواز

تا بیدار شوم ، از خواب فراموشی

تا جاری شوم ، در دیار مدهوشی

تا رها شوم ، از غم زندگی‌

تا جاری شوم ، در جویبار فرخندگی

تا حس کنم ، گرما و تابندگی

تا همراه با نوازش‌هایت

خاک شوم ، در گودال زندگی‌

تا پاک شوم ، از هر چه کبودی

و سپید شوم

از هر هر چه سیاهی

و چه زیبا ببینم

هر چه رقص زندگی‌

ثریا پاستور