خود می‌‌منم... ار چه می‌‌ پرستم

هم میوه تاک باغ عشقم.

هم حارث تاک و داربستم

یعنی که هدف ز گنج پنهان

من بوده‌ام از الست و هستم

کوتاه کنم که مطلب دوست

از جملهٔ ماسوی من استم

لولاک منم ز مقصد یار

سر نسخهٔ‌ نامه الستم

مفتاح جنان محضر عشق

از روز ازل بود به دستم

من طایر قدس باغ عشقم

بالاتر از آن ببین که هستم

طوبی بود آشیانهٔ من

منگر که به خاکدان نشستم

من وارث عشق اولینم

«کنت کنزاً مخفیاً فأحببت أن اُعرف فخلقتُ الخلق لکَی اُعرف»،

حق است که قدر خود شکستم

از اسب فتاده‌ام نه از اصل

افلاکی ام ار چه خوار و پستم

گر رفتم از این سپنج عزلت

ور زین قفس شکسته رستم

دستم چون قلم شکسته با دا

گر دست ز دامنش گسستم

چون قطره شوم فنای بحرش

خود حل کنم آنچه را که بستم

آنسان که ندانم از سر شوق

من او شده یا که او من استم؟

چون ما و من از میانه برخاست

وز کثرت و افتراق جستم

عذرم به حضر موجّه آرند

کاو یا خود و یا که بت پرستم

از نشئه درک محضر دوست

می‌ نازده مستِ مستِ مستم

شاهد به طواف وحدت خویش

برخیز و بگو که کعبه هستم

م .س شاهد