نفس در سینه ی جهان 
حبس شد
در هفته ی مسابقه ی :این یا آن"
گرسنگان از پستوهای تاریک
بیرون آمدند
ژنده پوش وژولیده.
و به جمعیتی گیج که در صف بی انتهایی ایستاده بودند 
پیوستند.
لبی به لبخندی گشوده نبود
همه عبوس و نگران 
در انتظار فردایی که خوب می شد 
-یعنی که باید خوب می شد-
آنها بودند که انتخاب می کردند
آنها بودند که می خواستند 
و می توانستند
زن و مرد 
کارگر و کارفرما 
سیاه و سفید
روز درخشان سرنوشت ساز 
روز به حساب آمدن 
روزاحترام به هر آدمی که حق رای داشت .
هر چهار سال یکبار
و سال به سال
دریغ از پارسال 
و دوباره 
توهم... پریشانی 
وحشت از روزهایی که می شمردند 
و مردن 
رویای روز مرگی شان بود
سرخورده از حضور
ناتوان از شورش
بردگانی در انتظار معجزه ی ظهور 
مجسمه هایی که راه می رفتند
می دویدند
و آنگاه که می خندیدند
دهان های بی دندانشان
نشانه ی خیانت رهبرانشان بود
........آه از نهاد جهان برآمد.
"این" مسابقه را به" آن " باخت
زنان پیراهن هایشان را دریدند
و مردان 
گره ی کراوات هایشان را گشودند
و دانش آموختگان خواب آلود 
بازو به بازوی روشنفکران...نویسندگان و شاعران
از خانه هایشان بیرون زدند 
و در میدان ها گرد هم آمدند
و شعار های سرخ دادند
همزمان با اعتراض آنان 
"این و آن"
در خانه های امن 
به سلامتی"سرمایه"
گیلاس هایشان را بالا می بردند.
مینا اسدی- چهار شنبه -نهم ماه نوامبر دوهزار و شانزده-استکهلم