«اگرمردمی بودم»
اگرمردمی بودم
دست زنی را
عاشقانه می گرفتم
ماه به ماه
فصل به فصل می گشتیم
ازعشق برایش می خواندم 
ومی گفتم:
تاآن زمان که ازآن منی
ازهیچ چیزنترس
آخرزنان ازخیلی چیزها
هراس دارند
ازتنهایی...ازدلتنگی...ازدیروزوفردا
اززشت بودن
ازاینکه بایکوت شوند
ازپیری ازاینکه کسی دیگر
جایشان رابگیرد
برای ازبین بردن هراس
مرد...نه احتیاج به پول دارد
ونه جاه ومقام ونه قدرت
فقط لازم است
عشق ورزی ونازبدوش گرفتن و
تعهدرابدانند
اگرمردمی بودم
کاری می کردم
آن زنی که شریک زندگی ام است
هرگز!
ازهیچ چیزنترسد؟؟!!
.......................................................................
«ئه گه رپیاوبوومایه»
ئه گه رپیاوبوومایه
ده ستی ژنیکم ئاشقانه ده گرت
مانگ به مانگ
وه رزبه وه رزده مبرد
باسی ئه شقم بوئه کردو
ده مکوت تاهی منی 
له هی چ مه ترسه
ئاخرژنان له زورشت ترسیان هه یه
له ته نیایی...له دلته نگی...
له دوینی وسبه ی
له ناشیرینبوون له وه ی ئیهمال بکرین
له پیری له وه ی که سیکی که
جییان بگریته وه
بونه هیشتنی ئه وترسه
پیاونه پیویستی به پاره یه
نه پله وپایه ونه ده سه لات
به س پیوسته خوشه ویستن ونازهه رلگرتن و
مانه وه بزرانن
ئه گه رپیاوبوومایه
وام ده کرد
ئه وزنه ی له گلمایه
هه رگیز!
له هی چ نه ترسی؟؟!!