«غلامحسین کلبی» زندانی ساکن زندان «شیبان»، بیش از 15 سال است که حتی برای یک ساعت از حق مرخصی استفاده نکرده است.  یکی از نزدیکان این زندانی به ایران وایر می گوید: «تاریخ آخرین ملاقات حضوری این زندانی با خانواده اش به پنج سال پیش برمی گردد.»

پرونده غلامحسین کلبی، به اتهام محاربه از طریق عضویت در سازمان مجاهدین، در شعبه ششم دادگاه انقلاب تهران مورد رسیدگی قرار گرفته و تا سال 1385 با حکم اعدام مواجه بوده است.

این زندانی دی ماه سال 1379 در دزفول دستگیر شد. یک سال و اندی را در سلول انفرادی اداره اطلاعات اهواز در حبس ماند و پس از آن به زندان اوین منتقل شد. دو سال بعد در سال 1381 به اتهام «ارتباط با سازمان مجاهدین خلق» به اعدام محکوم شد. او به این حکم اعتراض کرد و گفت که اعترافاتش تحت فشار بوده اما دادگاه تجدید نظر استان تهران حکم اعدامش را تایید کرد.

با این وجود پس از پیگیری های این زندانی و اعتراضش به حکم صادره، حکم اعدام او به حبس ابد کاهش یافت.

کلبی سال 1385 از بند 350 زندان اوین به زندان کارون اهواز منتقل شد و تا چند سال در بند هشت زندان کارون اهواز نگهداری می شد. بند هشت زندان کارون اهواز که محل سکونت زندانیان عقیدتی اهواز است، دارای کمترین امکانات و شرایط استاندارد یک زندان و دارای شش سلول مجزاست که ظرفیت نگهداری از چهل زندانی را دارد. سرانجام کلبی بعد از چند سال زندانی بودن در بند هشت زندان کارون، سال گذشته به زندان شیبان منتقل شد.

زندان «شیبان» که به زندان مرکزی خوزستان نیز مشهور شده، در کیلومتر 25 جاده ملاثانی به اهواز واقع شده است. ظرفیت این زندان دو هزار نفر اعلام شده اما به علت کمبود بودجه تخصیصی، کماکان مراحل ساخت و تکمیلش، نهایی نشده است.

غلامحسین کلبی با دکتر «سعید ماسوری» دارای پرونده مشترکی است. «ماسوری» نیز همچون «غلامحسین کلبی» به جرم «اقدام علیه امنیت ملی از طریق عضویت در شبکه سازمان مجاهدین خلق» از سوی شعبه شش دادگاه انقلاب به عنوان محارب، به اعدام محکوم شده بود.

یک منبع آگاه در مورد شرایط غلامحسین کلبی به ایران وایر می گوید: «او الان در سن شصت سالگی به سر می برد و دارای مشکلات بسیار زیاد جسمی است که حاصل شانزده سال اقامت در زندان و 15 ماه شکنجه و فشار در اداره اطلاعات اهواز است.»

او از عفونت گوش چپ، بیماری های حاد لثه، مشکلات آرتروز، درد کمر و مشکلات فک و دهان و دندان رنج می برد اما هیچ وقت اجازه پیگیری بیماری هایش در بیرون از زندان به او داده نشده است.

طبق آیین نامه و مقررات سازمان زندان ها، حق مرخصی و ملاقات با خانواده، طبیعی ترین حق یک زندانی است که به عنوان امتیاز برای زندانی محاسبه نمی شود. با تکیه بر قوانین مطروحه همین آیین نامه، و طبق اصل 19، هر فرد بازداشت شده یا زندانی باید از حق ملاقات و مکاتبه با اعضای خانواده اش برخوردار باشد.

همچنین طبق ماده 216 آیین نامه سازمان زندان ها، اگر زندانی بعد از یک ماه اقامت در زندان، حسن خلق و برخورد و رفتار مناسبی داشته باشد، می تواند با نظر مثبت شورای طبقه بندی این سازمان از حق استفاده از پنج روز مرخصی در هر ماه بهره ببرد.

این حق گرچه برای محکومانی که به سرقت مسلحانه، اقدام علیه امنیت ملی، اخلال در نظم اقتصادی، محکومان به حبس ابد و یا محکومانی که در انتظار اجرای حکم اعدام هستند، صدق نمی کند، اما همین زندانیان نیز می توانند با تشخیص دادستان و رئیس حوزه قضایی یا رئیس دادگستری استان مربوطه از حق مرخصی سالانه برخوردار باشند.

از آن جایی که والدین غلامحسین کلبی درگذشته اند و کسی نیست شرایط بد این زندانی و محرومیتش از حق مرخصی استعلاجی یا حق ملاقات را پیگیری کند، او کماکان جزو زندانیان فراموش شده است. کلبی در طول رسیدگی به پرونده اش، وکیل تعیینی نداشته و وکیل تسخیری، پیگیر پرونده اش بوده است.

به گفته یکی از نزدیکان کلبی، او مانند برخی زندانیان شهرت مطبوعاتی ندارد و حقوق بیشتر پایمال می شود: «این روزها زندانی های خطرناک زیادی از حق مرخصی استفاده می کنند، حتی آنهایی که به جرم قتل و کلاهبرداری های کلان در زندان هستند به راحتی به بیرون از زندان رفت و آمد می کنند.»‌

این زندانی سال گذشته نیز در اعتراض به عدم رسیدگی به روند درمان و شرایط سخت و طاقت فرسایش در زندان کارون اهواز و داشتن حق ملاقات با اعضای خانواده، به اعتصاب غذایی چند هفته ای دست زد که بی نتیجه ماند.

کلبی اخیرا شنوایی گوش چپش را بعد از سالها عفونت گوش در این ناحیه به طور کامل از دست داده است.