زن اسیر  ثریا پاستور

اگر هستم من آن دریای هستی

تمام تار و پودم ، پر ز مستی

اگر هستم من آن نقش معانی

همان نقش بدیع زندگانی‌

اگر هستم من آن فانوس روشن

مثال گلعزاری ، سوی گلشن

اگر هستم من آن پیمانه ی نور

به دل‌‌ها می‌‌رسانم ، شادی و شور

اگر هستم من آن مام فداکار

تمام هستی‌ ام ، از بهر ایثار

اگر جامم، شرابم، مستی‌ام من

میا‌‌ن سبزه‌ها ، چون قمری‌ام من

اگر هستم من آن پالایش جان

ومی سوزم چو شمعی، سهل و آسان

تنم ، نوری، نشانی‌ از خداوند

ز سختی گشته‌ام همچون دماوند

چرا سوزد همی‌ این سینه ی من

سراسر سینه ی بی‌ کینه ی من

اگر هستم من آن عطر گٔل یاس

چرا بشکسته‌ام با خنجر و داس

چرا پژمرده‌ شد ساز جوانی‌

در این بحر طویل زندگانی‌

اگر هستم من از اسرار عالم

چرا باید در این ظلمت بمانم

چرا گردم اسیر مرد و قانون

بسوزد سر نوشتم با غم و خون

چرا در بند و در زندان بمانم

همانند اسیران، جان ببازم

چرا باید نشینم در قفس من

که آزادی نباشد ، مونس من

ز دست قاضی و مرد ستمگر

بسوزم دم به دم، در شعله و شر

چه تلخ است زندگانی‌، در اسارت

شماری لحظه‌ها را، بی‌ بشارت

همی‌ دانم "رهایی"، مکتب من

رهایی از قفس ، اندیشه ی من

به زودی سر کشم ، جام رهایی

رها گردم از این رنج و تباهی

بگیرم در بغل " آزادی‌ام " را

بپویم مکتب " آزادی‌ام " را