به ياد داري...
برگريزان زيباترين شكوفه ها و گلها
عشق به يغما رفت،
بهار ... آري حتا پاييز به يغما رفت
و زمستان نشست تا زخمي تلخ
بي پروا همچنان بر قلب ها بتند.

ديوانه وار،
آتشفشان مچاله ي درد را
بر لب ها و بوسه ها
و ترانه هاي حسرت انگيز
در لمس دست هاي عاشقانه
بر اشك هاي سرشار

راستي هيچ مي داني
اين دستهاي كابل خورده
آن پنجره ي زخمي زمان
دلگير و صبور
در غيبت چشمهاي اتان
روياي آتشكده را
روشن نگاه مي دارد همچنان

بغض نبودنت
چه فرق مي كند كجا
در باغچه ي خانه
در گورها و دورهاي بي نام و نشان
رهايم نمي كند

اي كاش
ماه،
هجوم عاشقانه ي دلواپسي تو باشد
تا در دلخوشي هاي كوچكم
آزادي بگويد
بيا... بيا كنارم بشين!

مهناز قزلو
بيست و دوم آگوست دوهزار و پانزده - استكهلم