خاکسترت ای ستاره ی روشن

 فریاد گلوی ساکت من شد

 آواز تو از فراسوی خانه

 آوازه ی شهر و کوی و برزن شد

 از این سوی خاکهای بارآور

 تا آنسوی خاک تشنه ی خونین

 فریاد زدی که زندگی این نیست

 ناگاه جهان تیره شد رنگین

 در یک شب سرد و تیره ی پائیز

 بستند ترا به دار آوازت

 جرم تو چه بود؟ عشق ورزیدن

 کشتند ترا به جرم پروازت

 خاکسترت ای ستاره ی روشن

 رویاند گلی به باغ پندارم

 چون گنگ به خواب رفته ای بودم

 اینک، اما، هزار سال بیدارم

 ای خاطره ی شگفت پوئیدن

 دانه شدن و دوباره روئیدن

 هرکس که ترا شنید، بینا شد

 عاشق شد و بی درنگ زیبا شد

 تو هستی و در منی و می مانی

 من راز ترا به باد می گویم

 من شعر ترا همیشه می خوانم

 من راه ترا دوباره می پویم

 خاکسترت ای ستاره ی روشن

 فریاد گلوی ساکت من شد

 آواز تو از فراسوی خانه

 آوازه ی شهر و کوی و برزن شد

 فریاد زدی که زندگی این نیست

 ناگاه جهان تیره شد رنگین

 از این سوی خاکهای بارآور

 تا آن سوی خاک تشنه ی خونین

 هرکس که ترا شنید بینا شد

 عاشق شد و بی درنگ زیبا شد

 هزار و نهصد و هشتادو پنج - استکهلم ...مینااسدی