این، همه ی حرف دل من نیست... بخشی از آن است. درسالهایی که دبیر کانون نویسندگان در تبعید بودم با چهره هایی آشنا شدم که فقط می شد در اندرون  دید و اگر به دعوت غلامحسین ساعدی  و پافشاری اش، عضو کانون نمی شدم و فقط چهره های بیرونی را میدیدم  سالهای زندگی آسان تر بر من میگذشت. سالهاست می بینم که کانون اغلب، نانویسندگان را به نام نویسندگان یعنی آفریندگان اثر، به عضویت کانون در می آورد  ...اعتراض من که دیگر عضو کانون نبودم با بی اعتنایی روبرو می شد و گاه  به من که در هیچ بخش زندگی ا...م چه هنری ... و چه سیاسی و اجتماعی ، و خصوصی ،سازش کار نبودم و برای نان و نام به در یوزگی هیچ  قدرتی تن نمی دادم لقب " ناسازگار " می دادند .

اما چون در آخرین گفتگویی که با پرویز اوصیا یکی از دبیران کانون در آن زمان  داشتم  و او از من خواسته بودکه این حرفها درونی باشد و بیرونی شدنش به نفع  کانون نیست  ،سکوت کردم  و دم فروبستم .هفته ای نگذشت  که اوصیا در گذشت اما من آنچه را که  باید    می نوشتم ، نوشتم  با نام "نعش این شهید  عزیز روی دست ما مانده" و در گوشه ای نگاه داشتم.  منتشرنکردم تا مبادا که این حدیث از انقلاب آینده جلوگیری  کند و من سرافکنده ی تاریخ دروغین تاریخ نویسان کاذب شوم! سخن کوتاه،  من با مهدی استعدادی شاد همخوانی نظری ندارم. اما نوشته اش را  تلنگری می بینم  برای کانون نویسندگان در ایران و تبعید ... و این که به صرف معترض بودن آدمها  و ایستادنشان در برابر قدرت، کانون رامیدان تاخت و تاز انبوه سازان نکنند.