سپاس از همه ی کسانی که روی صفحه فیسبوک من به مهر و شادی نوشتید و از کتابم استقبال کردید .وسپاس از دهها نقر که پشت پرده ی شرم و خجالت از اسم دفتر شعرم"
"جاکش ها" ، به من نوشتید وزنگ زدید و مرا تحسین کردید.سپاس از خریداران کتاب "یواشکی" و سپاس از دو هزار نفری که در چند لحظه پس از چاپ روی جلد کتاب صفحه ی مرا دیدند . یک نفر یا یک میلیون نفر ،در نگاهم به جهان تاثیری ندارد وتا در بر این پاشنه می چرخد همین خواهم بودو اینگونه خواهم نوشت. آشنایی را در خیابان دید م که شتابزده سلامی گفت و دوستانه خواست که نام کتاب را عوض کنم. گفتم پیشنهاد شما چیست ؟ یک اسم بگویید که کمی محترم تر باشد. سری تکان داد و گفت:مثلن...و چیزی به خاطرش نرسید.عجله داشت و باید می رفت.ماشین اش را بد جایی پارک کرده بود.دنبالش دراز شدم که :بگویید... به پارکینک که رسیدیم بر سر زنان دوید. در محل معلولان پارک کرده بودو عدد درشتی جریمه شده بود .جوری به من نگاه کرد که انگار من خطایی کرده ام که از آن خیابان گذشته ام .و ناگهان رو به من فریاد زد : برای یک توقف ممنوع این رقم؟ جاکشها رحم و مروت سرشان نمی شود.! و شرمسار از جمله ای که گفت بدون درنگ پشت رل نشست و راند!.
مینا اسدی...سوم اکتبر سال دوهزار و چهارده...استکهلم