نه زبان پی نام خیزان

گو نگیرد کسش در زبان هیچ

ما ره خود بگیریم دنبال

«نیمایوشیج منظومه افسانه»

**

 

اگر دروغ بر راستی چیره میشود

و اگر فریب بر حقیقت،

خوشا شکست من

و خوشا، صلیب و دار و دشنام و تف

هنگام که شادیانه

به سوی دار میروم،

اما بدینسان که تو رفته ای و میروی

و اگر بروی

چنان، سکه ای، پشیزی خواهی شد

که جذامیان نیز از پذیرفتنش ابا خواهند کرد.

 

**

نه می دانی

و نه می فهمی

که نه زبان نام خیزان

بل زبان دل افسردگانست این

با سرودی تنها

و غریب تر وبی شکست تر از رعدی خرد شده

برراهی که باید دنبال کرد وازآتش حقیقت گذشت

و تو

همچنان بر برج  ترس و فریب

سر فرو برده در ابرها وآسمانهای تاریک توهم

آنجا که حتی خدا

حتی خدا!بر خاک با تو آغاز میشود

فراشو و فراتر

و بنگر در اعماق و بشنو

زمزمه های زرین وزنبور آسای کرنش را

تا نیروی اعتماد را در خود باز یابی

**

 

فرا برو و فراتر در فراشدن بی پایانت

بربرجی که از خشت تن و جان ما قد کشیده است

و هنوز قد میکشد.

در میان هفت رود خون

و هفت کوه جسد

و هفتاد دریای خاموش اشک

که سفینه های ارواح مغموم

در بادهای متوقف مرگ بر آن ایستاده اند.

 

**

 

بشنو کلام مرا

کلام مرا بشنو

کلام شاعری که در برابر توبر دل خود زانوفشرد

تا زیبائی ترا در برابر زشتی شیخجلاد پیر بسراید

و شجاعت ترا در مقابل هراسندگان از او

بی هیچ صلتی،

و ندانست

و نه دانست که تو نه شجاعی و نه زیبا

وتاختن یال افشان تاریخساز تو،نه در توفان است  و رو به توفان

بل در گریز از توفان ناهنگام،

 توفانی که دهانبند از پوزه  درنده متعفنش بر گرفته بودی

تا قلبهای هزاران آهوی رها شده درخیابانها را بدرد و بجود

تا نامشان زیب دفتر فخر تو و دهانبند فریاد ما شود

واگر چه دیر،

دانستم و برخاستم

تا تمام نفرینها را صلت خویش سازم

آینه در برابر سیمای تو بدارم

وتا زشتیها و هراس ترا بر تو آشکار کنم

**

هراسانی! هراسانتر از هراس

هراسان و گم کرده راه

و چنان درگریز از حقیقت، در اعماق خود نهان شده ای

چنان در اعماق خود نهان شده ای

چنان در اعماق خود نهان شده ای

[در حفاظت هفت خندق خون و جسد]

که از هفت دروازه باید گذشت

و هفتاد در و هفتصد نگاهبانخاتونان گرز آتشینه به کف

تا ذات خرد و خسته و خراب

و حقیر و هراسان ترا به تماشا ایستاد،

ذاتی که با حقارت دیگران عظمت خود را

با نفرت دیگران به دیگران عشق خود را

و با دروغ، حقیقت خود را

تضمین میکند

بر فرشی سرخ در زیر گامهایش

 که بر گرهگاه هر تارش قلبهای ما

ودر گرهبند هر پودش چشمهای ما

در زیر گامهای تو وخاتونشاهت

 سالهاست که می تپد و میگرید

در افقی که سالهاست

تن های ما در زندانهای جزیره جنون و خون جلاد پیر

و چشمان مادران پیر ما در چشمخانه ها

بربلند قناره هاو عمق گورها خشکیده است.

**

بگذار من تنها باشم

اما در کنارحقیقت

بگذار من لعنت شده باشم و دمساز بالعنت شدگان

امابه دور از دروغ

بگذار هیچ باشم و پوچ د رسنگباران تمام پاروکشان تو بر دریای خون و اشک

اماناموس شاعری را پاس دارم

بی هراس از خدا و شیطان

 

**

همه باید ترا دوست بدارند

و تو هیچکس را

همه باید ترا بستایند

و تو هیچکس را

همه باید بمیرند تا تو زنده بمانی

همه باید دشنام پذیرند

تا سرود ستایش تو خاموش نشود و سر بر فلک هفتم کشد، همه باید خائن باشند و تو خادم

باید زن سر تافته از آستان تو

بر پیشانی خود به دست خود

شادمانه مهربی عصمتی بکوبد

تا عصمت تو محافظت شود

و هر لحظه باید جسدی بر خاک افتد

و جانی بر باد رود

تا حقیقت تو   بتواند نه تنها ازما

 بل ازخود تو نیز پنهان باشد

واعتماد وجدان سفالینه ی شکسته ی «تو» به «خویش»

در عمق هفت صندوق پولادین

درستی خطا های ترا توجیه کند

لحظه به لحظه،

و فراموش کنی

و فراموش کنی

[در تاریکی توجیه از پس توجیه و در پاسداری از عظمت خود]

 که بهای یکدست جامه خاتونشاهت

ازهزینه یکسال خانه ی فاطمه و زینب افزونست،

و فراموش کنی

در راه سه ماهه

که به سالیان و سالیان انجامید

و قرنی به پایان رسید و قرنی اغاز شد

از کجا به کجا آمده ایم ؟،

و از کجا تا به کجا

از خاکستان مردم تا کاخستان ملوک

و ازسجده گاه جهاندار

تا جلوه گاه جهانخوار

بر فرش لگد کوب شده غرور ما

 

**

 

بگذار شاعران تو

بی هیچ اعتقادی تیغ تیز ترانه هایشان را برکشند

بگذار پیرریزه خواران خوان بیدریغت سر به خاموشی تکان دهند

بگذار مریدان تو مرا به نفرت یاد آرند،

[به محبت و رقت در آنان مینگرم]

دوزخ اما دوباره اینروزها   و در این چند روزه ی در دوزخ زیستن به وام من است

تا در قلم من زبانه کشد

و چنانکه به سهم اندک خویش

 بر ریش امام پیر زبانه کشید

بر بهشت دروغین تو شعله افکند و خاکسترش کند

و شاید راهی از پس این آوارخونبار بیدار، من پاکم ای پلید  و پاکترین بارانهای جهان  زنده و مرده مرا هزار باره خواهند شست اگر تو هزار باره  تمام مردابهای درونت را بر من فرو ریزی و دیریست میدانم و پذیرفته ام پادافراه پاکزیستن دریده شدن در زیر دندانهای دریده ترین دیوان جهانست که در درون تو تنوره میکشند  ومن میروم  تا مرگ مرا بی شکست کند و این سرود بر هر موج خواهد رقصید  من میروم و این سرود  در هر آذرخش خواهد درخشید  بر نیمرخ پنهان پلید تو  من میروم این سرود  ترانه تمام شکستگانی خواهد شد  که برمیخیزند تا به پاسداشت ناموس آزادی  به خاطره تو تف کنند

 و تونه می دانی

و نه می فهمی

که نه زبان نام خیزان

بل زبان دل افسردگانست این

زاده شده در نخستین بامداد جهان

و در انتظارنخستین شاعر گمنام

که بر می آید تا ناموس راستی و حقیقت را

در مقابل شکوه دروغ وعظمت  فریب

باروشنای ساده خویش نگاهبانی کند.

**

میمیریم

وخلقی به روشنی آفتاب

و لبخند بر باد رفته زیباترین زن سر زمین من

،نه ماکه ذات من را و تو را داوری خواهد کرد

خوش باش و تصور کن:

بر گور تو شاید!طبالان و شیپورچیان

در غرش توپهای شربنل

و ولوله دریای«مردم!»

سمفونی بتهوون را بنوازند

و بر سنگ گور من در زیر غبارها

 کلمات به آرامی نفس خواهند کشید:

و نسیم صدای آنها را با خود خواهد برد

اگر دروغ بر راستی چیره میشود

و اگر فریب بر حقیقت

خوشا شکست من.....

 

دوم ژوئن 2013