زمانی بود که رویا ، زمزمه ی چشمه بود...صدای آب رودخانه بود... باز شدن شکوفه ها بود و بوی خوش بهار نارنج و پرواز کبوتران. و من با رویای این زیبایی ها به خواب می رفتم.
زمانی بود که کابوس ،بریدن گلوی مرغان خانگی بود که دست و پا بسته در گوشه ای افتاده بودند و نوبت خود را انتظار می کشیدند.وحشت زده از خواب می پریدم و فریاد می زدم . امروز دیگر رویایی ندارم . و به جای آن دو نوع کابوس به سراغم می آید .کابوس خوب و کابوس بد.در بیداری می بینم و نه در خواب... آدمها را می بینم ،دست و پا بسته ،که در خون خویش می غلتند... زنان و مردانی که به شوق آزادی وبه شیوه ای که خود می خواستند در راه مبارزه پای نهادند . جانیان قداره بند در بدترین و بی شرمانه ترین شکل در برابر چشمان ما قد می کشند ... ویران می کنند ...می کشندو نفس کش می طلبند .،درهمه جای جهان .... در خیابان های ایران ،در کوچه پس کوچه های مصر، در جاده های سوریه و در هر شهر و دیاری که کسی نه بگوید ...اعتراض کند ...و زور و ظلم را نپذیرد.کشتار مجاهدین در اشرف،جنایتی ست دور از باور که در بدترین کابوس من هم نمی گنجد.و صد البته که مثل همه ی جنایاتی که به دستور و دخالت جمهوری اسلامی انجام می پذیرد محکوم و نا بخشودنی ست.

مینا اسدی .

چهارشنبه چهارم سپتامبر دوهزار و سیزده...استکهلم