طبق معمول به سایتهای مختلف مشغول سر کشیدن بودم،بخصوص دنبال اخبار بودم  که خبری را دیدم در عین اینکه دردناک امّا حاوی نویدی خوش.خبر از این قرار است که منصور اسانلو  رئیس سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس رانی تهران به زندان انفرادی منتقل شد. به اصل خبر در زیر مراجعه کنید :

 http://nedayeazadi.org/news_cur.php?id=1011

خبر خوشی است وساعت مبارکی(اگر چه مملو از درد برای این زندانی مدافع حقوق کارگران) .امیدوارم که ایرانیان مخالف حاکمیت جمهوری اسلامی ایران و بخصوص و بخصوص جریانات خارج کشوری از این زندانیان همدرد آموزش بگیرند.این یک قانونمندی است که درد مشترک همبستگی را ضرورت می بخشد ونه هیچ چیز دیگر.به اسامی نگاه کنیم:

حسین شهریاری،عیسی سحر خیز ،حشمت الله طبرزدی،ماشاءالله حائری،عباس اسفندیاری،منصور اسانلو،کیوان صمیمی،رسول بداعی،احمد زید آبادی،مسعود باستانی،صالح کهندل،بهروز جاوید تهرانی،هود یازرلو،مجید توّکلی،میثاق یزدان نژاد، فرزاد مدد زاده و....

آیا در آنجا (زندان یعنی زیر تیغ  مستقیم جمهوری اسلامی) هم بحث جناح غالب ومغلوب است یا درد مشترک ؟

چرا ایرانیان مخالف از افراد گرفته تا گروها وسازمانهای متشکّل خارج کشور با اندیشه هاوخطّ ومشهای  مختلف بعد از ٣٠سال جنایت از طرف حاکمیت جمهوری اسلامی به همبستگی نرسیده اند ؟

به نظر نگارندۀ این چند سطر این همان قانون  ٤    =  ٢  Χ  ٢      

درد مشترک  = همبستگی

ما ایرانیان مخالف حاکمیت جمهوری اسلامی از فرد گرفته تا گروها وسازمانهای سیاسی :

دردمان چیست ؟

م- ت اخلاقی

یکشنبه ١٢ دیماه  ١٣٨٩