PEZHVAK-E-IRAN ... پژواک ایران

تراب حق شناس پس از گذشت ۳۵ سال بالاخره راضی شد بخشی از امانت جنبش انقلابی مردم ایران را که در اختیارش بود عمومی کند. همین‌قدر هم جای شکرش باقیست. وی در معرفی این مجموعه می‌‌گوید:‌

«آنچه در نخستين رديف از اين اسناد روى سايت مى آيد عبارت است از نوار گفت وگوهاى درونى كه در پاييز سال ۱۳۵۴ (كمى پس از انتشار «بيانيهء اعلام مواضع...») بين سازمان مجاهدين خلق ايران (كه در سال ۵۷ بخش منشعب يا بخش م. ل. ناميده شد) و سازمان چريكهاى فدائى خلق ايران، و طبعاً در شرايط بسيار دشوار امنيتى در تهران صورت گرفته است، به طورى كه حتى براى اجتناب از شناسايى يكديگر، در دو سوى پرده مى نشسته اند. اين گفت و گوها طى يك يا چند نشست، در خانه هاى تيمى انجام شده است. نوارها را سازمان مجاهدين ضبط مى كرده و پس از خاتمهء نشست ها، نسخه اى از نوارها را كه جمعاً حدود ۱۰ يا ۱۲ كاست مى شده، در اختيار رفقاى فدائى قرار مى داده است. از آنجا كه رفقاى فدائى در خارج كشور به دليل ضرباتى كه به سازمان چ. ف. خ. ا. وارد شده بود اين نوارها را دريافت نكرده بودند، رفيق شهيد محمد حرمتى پور كه نمايندهء سازمان چ. ف. خ. ا. در خارج بود در اواخر سال ۱۳۵۶ يا اوايل ۱۳۵۷ نسخهء ديگرى از نوارها را از ما خواست كه خودم در پاريس به وى دادم. در بهار سال ۱۳۶۱ كه من دوباره به تبعيد به خارج كشور آمدم، يك نسخهء ديگر از كل نوارها را به نمايندهء ديگرى از سازمان چ. ف. خ. ا (اقليت) كه از قديم مى شناختم يعنى رفيق حماد شيبانى، بنا به خواست خودشان دادم .»

http://www.pezhvakeiran.com/page1.php?id=27794

در روزهای گذشته اظهار نظر‌های فراوانی را در مورد انتشار این نوارها خواندم و شنیدم؛ اما یک نکته برایم حیرت‌انگیز بود که هیچ‌کس هم توجهی به آن کرد.

تراب حق‌شناس تاریخ این گفت‌وگوها را پاییز ۵۴ معرفی می‌کند. در حالی که در بخش اول نوار فايل صوتى شماره ۱a تقی شهرام به صراحت از اعدام هشت نفر و حکم گرفتن غیوران صحبت می‌کند. تردیدی نیست منظور تقی شهرام از هشت نفر مزبور مرتضی صمدیه لباف، منیژه اشرف‌زاده کرمانی، سید محسن خاموشی، عبدالرضا منیری جاوید، ساسان صمیمی، مرتضی لبافی‌نژاد، طاهر رحیمی و وحید افراخته است که در ۱۰ دیماه ۱۳۵۴ محاکمه شدند و در ۴ بهمن ۱۳۵۴ به جوخه‌ی اعدام سپرده شدند. در این دادگاه مهدی غیوران و طاهره سجادی به حبس ابد و پانزده سال زندان محکوم شدند. این همه بی‌دقتی از طرف کسی که ۳۵ سال فرصت داشته تا تحقیق کند تاریخ این گفتگو کی بوده تأسف‌ برانگیز است. «حق‌شناسی» اقتضا می‌کرد کسی که خود را میراث دار این افراد معرفی می‌کند تاریخ دقیق اعدامشان را می‌دانست. امیدوارم دیگرانی که به تاریخ این گفتگوها اشاره می‌کنند اشتباه و عدم دقت تراب حق‌شناس را تکرار نکنند.

ایرج مصداقی

۱ آذر ۱۳۸۹

Irajmesdaghi@yahoo.com