ارزشمندترین یادگاری که تا بحال داشتم دفتری است که دوستان و هم اتاقی هایم در بند شهید هدی صابر (بند 350 اوین) برایم در آن یادگاری نوشته اند . دفتری که هر برگش برایم انبوهی از خاطرات تلخ و شیرین دوران دوبار بازداشتم پس از کودتای انتخابات است . برخی ورقهای این دفتر و خاطراتش را با دوستان به اشتراک می گذارم تا گوشه ای از ایستادگی شرافت و سربلندی دوستانم که به جرم " دگر " اندیشیدن به اسارت گرفته شده اند را به تصویر بکشم دفترم را دادم مرحوم جعفر کاظمی برایم یادگاری بنویسد . گذاشته بود روی تختش زیر قرآن ، ده روزی دستش بود و هر بار می گفتم جعفر جان چقدر تنبلی تو نوشتن زود بنویس میخوام بدم بقیه هم بنویسن . می گفت : " سعید فعلا که هستی پیشمون چه عجله ای داری مگه قراره آزاد بشی به این زودیها ؟ " گفتم معلوم نیست کی آزاد بشم اما میخوام سر فرصت بدم همه بنویسن که روز آخر مجبور نشم بدم دوستان با عجله بنویسن . گفت نکنه می ترسی منو زود اعدام کنن نتونم بنویسم . من هم به شوخی می گفتم : حالا خودت هیچی ، موقعی که می خوان ببرنت برای اعدام دفتر منو هم میبرن .

جعفر صمیمی ترین دوست و هم اتاقی ام بود ، رابطه عاطفی عمیقی در مدت کوتاهی که باهم بودیم شکل گرفته بود که منشاء آن خوبی ، انسانیت و شرافت جعفر بود . رابطه دوستی عمیقی که فارغ از نوع دیدگاه سیاسی مان شکل گرفته بود تا به حال در طول عمرم تجربه نکرده ام و بعید می دانم چنین رابطه ای با کسی دیگر بتوانم برقرار کنم .

چند روز اول که تخت نداشتم " کف خواب " بودم . در طول روز جعفر تختش را در اختیارم می گذاشت که استراحت کنم . مسئول اتاقمان بود و خیلی خوب مدیریت می کرد . در بند هم همه به جعفر احترام می گذاشتند و دوستش داشتند . شبها کارمان شده بود قدم زدن در سالن پایین و درد دل کردن . از خاطرات 9 سال زندانی بودنش در دهه شصت تعریف می کرد برایم و از زندگی اش .

در یک بی دادگاه دو دقیقه ای او و حاج ممد نازنین دیگر هم اتاقی مان هر دو به اعدام محکوم شدند . مقیسه قاضی پرونده شان بود . جعفر می گفت وارد دادگاه که شدیم در همان نگاه اول شناختیمش . مقیسه را می گفت که در دهه شصت بازجویش بود و بارها کف پاهایش شلاق زده بود .

جعفر و حاج ممد هر دو در جلسه دادگاهشان به مقیسه یادآوری کردند که در آن ایام با نامی مستعار شکنجه گرشان بود ، مقیسه هم در پاسخ گفته بود : " قرار بود همان موقع اعدام شوید چرا تا حالا زنده ماندید ؟ اشکال نداره الان دیگه نمیذارم قسر در برید " و اینگونه بود که مقیسه برای هر دو آنها حکم اعدام صادر کرد .

جعفر واقعا بی گناه اعدام شد ، تنها کاری که کرده و خودش نیز فقط همان را پذیرفته بود تهیه فیلم از تجمعات با گوشی موبایلش بود اما او را به اتهام محاربه محکوم و اعدامش کردند .

خبر اجرای حکم اعدام جعفر و حاج ممد یکی از تلخ ترین روزهای زندگی ام بود ، حتی شاید تلخ تر از روز شنیدن خبر فوت برادرم که یکسال از خودم کوچکتر بود . جعفر در سن 47 سالگی در حالی اعدام شد که یازده سال از بهترین سالهای عمرش را در زندانهای جمهوری اسلامی گذرانده بود . از چهار بهمن تا به امروز هروقت یاد جعفر نازنین می افتم اشک از چشمانم سرازیر می شود و چقدر افسوس می خورم که حتی دیگر نمیتوانم بر سر مزارش حاضر شوم :(

جعفر و حاج ممد موقع خداحافظی از دوستان و هم بندی هایشان روز قبل از اعدام روی پله های بند 350 ایستادند برای وداع آخر ، همه ناراحت بودند و غمگین اما جعفر می خندید . می گفت : " امیدوارم ما آخرین نفراتی باشیم که برای آزادی مردم هزینه می شویم "

قرارمان با جعفر و حاج ممد و چند نفر دیگر از دوستان این بود که بعد از آزادی یکی از تالارهای تهران را برای جشن آزادی دسته جمعی اجاره کنیم ، همه برنامه های جشن را هم تدارک دیده بودیم و قرار بود حاج ممد مدیریت مراسم را بر عهده بگیرد اما نشد و دیدارمان ماند به دنیایی دیگر .

نه آذر بدون اطلاع قبلی به دادگاه منتقلم کردند و همان شب آزاد شدم و دفترم همچنان دست جعفر بود . گفتم جعفر برای همین بود می گفتم زود بنویس . بنده خدا وقتی داشتم خداحافظی میکردم سرپا یک خط برایم نوشت در دفتر یادگاری ام : " هرشب ستاره ای را به زمین میکشند و بازهم این آسمان غم زده غرق در ستاره ها خواهد شد . جعفر کاظمی . اوین 350 "

روحش شاد یادش گرامی